လွယ်အိတ်ကိုပုခုံးတစ်ဖက်တည်းလွယ်ကာဆံပင်များကိုသေသပ်စွာလှန်တင်၍ အင်္ကျီအဖြူပေါ်တွင် အနက်ရောင်ဂျင်းကုတ်တစ်ထည်အားဝတ်ဆင်ထားသောနေမျိုးကျက်သရေမှာကျောင်းထဲဝင်လာသည်နှင့်လူအများရဲ့အကြည့်ကိုဖမ်းစားနိုင်ပေသည်။

ဂိတ်ဝမှတည့်တည့်ကိုဆက်လျှောက်‌လာတော့ရှေ့တွင်ဆိုင်ကယ်ရပ်နေသော ဒေါ်ထိပ်ထားဗိုလ်အားတွေပေသည်။

သူမေ့နေတာ ၆လပိုင်းတစ်ရက်နေ့က ဒေါ်ထိပ်ထားဗိုလ်ရဲ့မွေးနေ့ပဲ။

"ဟာ ဆရာမထိပ်ထား မင်္ဂလာပါ happy birthday နော်"

"‌ဪ ဘယ်သူများလဲလို့နေမျိုးကျက်သရေကိုး နွေရာသီသုံးလလုံးပျောက်ချက်သားကောင်းနေလိုက်ပုံများ မွေးနေ့ဆုတောင်းပေးလို့ကျေးဇူးပါရှင်"

ပန်းလှစံပယ်ဆောင်မှာ ကျောင်းရဲ့ ဝင်ပေါက်တည့်တည့်တွင်ရှိသော အထက်တန်းကျောင်းသားတွေရဲ့အဆောင်ဖြစ်သည်။ကြီးမားတဲ့နှစ်ထပ်ဆောင်မှာ ငယ်စဉ်ထဲကသူတို့နေချင်ခဲ့သောအဆောင်ဖြစ်သည်။အပေါ်ထပ်မှာတော့ဆရာမကြီးရုံးခန်းနှင့်အတူ၊ laboratory၊ computerအခန်းတို့ရှိသည်။

"ကဲဆရာမ ရုံးခန်းမှာregister သွားထိုးမလို့လား"

"ဟုတ်တယ်ကွယ့် ဒါနဲ့ မင်းကစောလှချည်လားကျောင်းလာတာ"

"ဟုတ်တယ်ဆရာမ နေရာလေးဘာလေးဦးမလို့လေ ငါးယောက်စာ ခင်ကြီးတို့ပုတီးတို့လာတာကိုသာစောင့်ရင် အခန်းပြင်ကနေပဲစာသင်ရလိမ့်မယ် သူတို့နောက်ကျတာနဲ့"

"အေးပါအေးပါ"

"အဲ့တာဆိုကျွန်တော်သွားတော့မယ်ဆရာမ"

"ဟုတ်ပါပြီရှင်"

နေမျိုးကျက်သရေလည်းအဆောင်Corridorရှေ့တွင် အခန်းတံခါးတွေဖွင့်ရန်စောင့်နေမိသည်။ဒေါ်ထိပ်ထားဗိုလ်ကတော့ရုံးခန်းတက်သွားလေပြီ။

*မေ ကလဲနောက်ကျလိုက်တာ*

နေမျိုးကျက်သရေမှာကျောင်းဂိတ်ဝသို့မျှော်ရင်းပါ တဖြည်းဖြည်းဝင်လာကြပြီဖြစ်သောကျောင်းသူများအကြားနှင်းမေကိုရှာ‌ဖွေနေသည်။

"အကို~"

အနောက်မှခေါ်သံကြား၍လှည့်ကြည့်မိတော့လွယ်အိတ်ပန်းရောင်လေးကိုလွယ်ကာ ဆံပင်ဂုတ်ဝဲထက်တွင်ကလစ်သေးသေးလေးအားထိုးထားပြီး အသားဖြူဖြူနှင့် ကောင်းမလေးတစ်ဦး။သေချာပေါက်သူတို့ထက်တော့ငယ်မည့်အတန်းကပင်။

"တို့ကိုခေါ်တာ ဘာဖြစ်လို့လဲညီမ ဘာကူညီပေးရမလဲ"

ကျောင်းရဲ့အကြီးဆုံးအတန်းကိုတက်ရောက်နေပြီဖြစ်တဲ့အတွက်စီနီယာဂိုက်ကို အမိဖမ်းကာမေးလိုက်သည်။

"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ဒီပန်းလေး..."

ထို့နောက်သူ့ရှေ့သို့ထိုးပေးလာသော နှင်းဆီပန်းရောင်တစ်ပွင့်။

*WTF ငါကအခုပန်းပေးခံနေရတာလားဟ ငါလုပ်ခဲ့တဲ့အကွက်တွေကို*

"ဟမ်"

"ဟိုဟာလေ အဲ့ပန်းကိုကြည့်ပြီးညီမကိုအမှတ်ရနေပေးပါနော်"

ထို့နောက်သူ့လက်ထဲသို့ပန်းအားထိုးပေးလာသည်။

*ဘာကြီးလားဟ ငါကဘာကိုအမှတ်ရ သူကသေ‌ တော့မှာမလို့လား*

နေကြီးမှာပန်းကိုကိုင်လျက်ကြောင်စီစီဖြစ်နေမိသည်။

"ဘာအတွက်ကြောင့်ပေးတာလဲ ညီမကို မသိဘူးနော် ပြီးတော့ကျွန်တော်က‌ ယောင်္ကျားလေးလဲမဟုတ်ဘူးဆိုတာသိပါတယ်နော်"

"Gender တွေကအရေးမကြီးပါဘူးအကိုရယ်နှလုံးသားကပဲအရင်းခံတာပါ"

*ခေတ်ကာလ ကလေးတွေမလွယ်ပါလား ငါ့တုန်းကကျ အပျိုကြီးကို ခွေးဖြစ်နွားဖြစ်အပြောဆိုခံလိုက်ခဲ့ရတာကို*

"ညီမ အကိုအားနာပင်မဲ့အကိုက ပိုင်ရှင်ရှိဗျ"

"ရပါတယ်ရှင် ယူရသေးတာမှမဟုတ်ပဲ"

ထိုကောင်မလေးစကားကြောင့်နေမျိုးကျက်သရေအနည်းငယ်ဒေါသထွက်မိသည်။

"ဒီမှာကလေးမ"

"ဟယ် ကလေးမလို့ခေါ်လိုက်တာလား"

ထိုကောင်မလေးမှာပျော်၍ပင်ခုန်ပေါက်နေသေးသည်။

*နေကြီးရေ မင်းတော့ဒုက္ခကိုမှ ရှယ်ပလန်ရောက်တာ*

"ကျစ်..အားနာပင်မဲ့မင်းသွားပါတော့"

"ဟုတ်ပါပြီအကို အဲ့ပန်းလေးကိုသိမ်းထားနော် တာတာ့"

သူအားလက်ပြလျက်ပင် မြောက်ကြွမြောက်ကြွနဲ့ထွက်သွားသည်။

*စိတ်ညစ်ပါတယ်ကွာ ငါတော့လား*

နေကြီး နှင်းမေအားမျှော်ရန်ပင် ကျောင်းဝသို့အကြည့်များပြန်လှည့်လိုက်သည်။

*ဟိုက် သေပြီ*

နှင်းမေမှာအဆောင်ရှေ့အပေါက်ဝကိုပင်ရောက်နေပြီဖြစ်လျက်သူ့ထံစိုက်ကြည့်နေပေသည်။မျက်နှာမှာတော့ အလွန်တည်ငြိမ်လျက်ပင်။

နေကြီးလဲအမြန်ပင်သူမအနားသို့ပြေးသွားလိုက်သည်။

"မေ ဘာသယ်ပေးရမလဲ"

"မလိုပါဘူး ‌အမေမွေးထဲကလက်ပါတယ်"

"ဟိုဟာလေ ပန်းပန်မလားဟင်"

"မင်းကိုသူများလာပေးထားတဲ့ပန်းကိုဒို့ကပန်ရမှာလားအံ့ကြီးဩဘနော်"

ဆိုင်ကယ်သော့အားခတ်ကာသူ့အားမကြည့်ပဲဆိုနေသည်။

*သွားပြီ ငါ့ရဲ့ဒေါင်းရွဲ့စိန်လေးကတော့ပြန်ပေါ်လာပြီ*

"ဟိုဟာလေ မေ ဘာစားပြီးပြီလဲ ကျွန်တော်မုန့်ဈေးတန်းမှာမုန့်သွားဝယ်ပေးမယ်လေ"

"မလိုပါဘူး စားနိုင်သောက်နိုင်တယ်"

"မေရယ် အဲ့တစ်ယောက်ကဘယ်ကမှန်းတောင်မသိပါဘူး ကျွန်တော်ပြောယုံပါ"

နေမျိုးကျက်သရေမှာ နှင်းမေရုံးခန်းတက်ရန်လှေကားဆီသို့သွားနေသောလမ်းတစ်လျောက်‌ နောက်မှလိုက်ကာနေသည်။

"မင်းကိုဘယ်သူလဲလို့မေးမိလို့လားဒီမှာ ကိုယ့်ရည်ရွယ်ချက်နဲ့ကိုပါ၊ ဆရာမကလူ့အခွင့်ရေးမချိုးဖျက်ပါဘူး လွတ်လပ်ခွင့်အပြည့်ရှိ စိတ်ဆိုးလို့ပြောတာမဟုတ်ဘူးနော် ဘာမှကိုမဖြစ်တာ ရည်းစားလဲထားစာလဲလုပ်ပေါ့"

"ဟာဗျာ မေရယ်မရွဲ့နဲ့ဗျာကျွန်တော့်ရည်းစားကမေလေဗျာ"

"မထင်ပါဘူးနော် ကျွန်မရည်းစားက ကျွန်မစကားနားထောင်တဲ့လူ ရှင့်လိုဖွန်ပတ်ကြောင်နေတဲ့တဏှာရူးမဟုတ်ဘူး သွား ဖယ်.."

နှင်းမေမှာ သူ့အားတွန်း၍ Registerထိုးရန်ရုံးခန်းသို့ကျော့ကော့စွာတက်သွားသည်။

*ငါမှားတာ ငါမှားတာမနှစ်ကတောင်မစန်းပွင့်ပဲ ဒီနှစ်ကျမှပဲနှစ်စမှာထဲကစန်းပွင့်နေရသလား*

နေကြီးမှာ လှေကားအောက်ကနေသာပြန်ဆင်းအလာကိုစောင့်နေရသည်။

ခဏကြာသူ့ရဲ့မေဟာပြန်ဆင်းလာသည်။

"ဪ အဲ့ပန်းကိုဆက်ကိုင်ထားသေးတယ်နော် အဲ့မှာကိုင်လျက်သာရှင်သွား‌သေလိုက်တော့"

နှင်းမေမှာ ပန်းကိုကိုင်ထားသောသူ့အားကြည့်ကာတစ်ချက်ဆို၍ဆက်လျှောက်သွားသည်။

"ဟာမဟုတ်ဘူး‌မေရယ် ကို့ကိုစောင့်အုံး မေ.. မေလို့"

"မင်းအသံပြဲကြီးနဲ့အော်မနေနဲ့လို့ကြားကုန်မယ် တခြားလူတွေ"

"မသိဘူး အော်မှာပဲ"

နှင်းမေမှာထိုကလေးပါးစပ်အားလက်လေးဖြင့်အုပ်ကာ‌ လှေကားအကွယ်ဘက်ခြမ်းကိုအသာခေါ်လာရသည်။

"ဘယ်လိုဖြစ်လို့အဲ့လောက်တောင်ဆိုးနေရတာလဲ
မင်း"

"မင်း မဟုတ်ဘူး မျိုး ဒေါင်းနှင်းမေရဲ့မျိုး"

နေမျိုးကျက်သရေမှာ နှင်းမေရဲ့အနားတဖြည်းဖြည်းတိုးကပ်လာကာမျက်ဝန်းများကိုကြည့်လျက်ဆိုသည်။

"မင်း‌..မင်းနော် နောက်ပြန်ဆုတ်"

"မေပဲတစ်ချိန်ကကျွန်တော့်ကိုခြေလှမ်းတွေရှေ့တိုးခိုင်းခဲ့တာမဟုတ်ဘူးလား"

"မသိဘူး သွား နောက်ပြန်ဆုတ် တို့နားနေခန်းသွားတော့မယ်"

"လိုက်ပို့မယ်လို့နော်"

"မသိဘူးကြိုက်သလိုသာလုပ် ပြောလို့လဲမနိုင်တော့ဘူးရှင့်ကို"

"ပြောလို့နိုင်ပါတယ်မေရယ် ကျွန်တော်ကမေ့ပြောစကားဆိုအမြဲနားထောင်တာပဲကို"

"တော်ပါ မင်းကို တို့မနေ့ညကဖုန်းပြောတုန်းကဘာမှာထားလဲ"

"မိန်းကလေးတွေရော ယောင်္ကျားလေးတွေရောနဲ့ကင်းကင်းရှင်းရှင်းနေဖို့ ကြားသုံးကြားမဝင်ဖို့ ပွဲတိုင်းကျော်မလုပ်ဖို့"

"အဲ့တာတွေကိုမှတ်မိရင်လဲဒီနားလေးနဲ့ရှင်အရေးလုပ်လေ ကိုနေမျိုးကျက်သရေရဲ့"

နှင်းမေမှာသူ့ရဲ့နားအားဆွဲကာဆိုလာသည်။

"မေရယ် ကျွန်တော်ကမေ့အလာကိုစောင့်နေတာပါ အဲ့ကောင်မလေးက သူ့ဘာသူပန်းလာပေးပြီး အမှတ်ရနေဖို့လာပြောနေတာကို"

"အဲ့တာနဲ့မင်းကပန်းလက်ခံပြီး စပ်ဖြီးဖြီးလုပ်ပြီးအထာပေးနေတယ်ပေါ့"

"မဟုတ်ရပါဘူးမေရယ် ကျွန်တော်ကမေ့ကိုပန်းလိုက်ပေးတုန်းကအချိန်‌တွေကိုတွေးမိလို့ပြုံးမိတာဖြစ်မှာပါ အဲ့ကောင်မလေးကိုခေါင်းထဲတောင်မရှိဘူး"

"တော်ပါ အပြောကောင်းလို့အထောင်းသက်သာမယ်ထင်လို့လား Noပါနော်"

"တကယ်ပါမေရယ်"

"‌ကဲတော်ပြီနောက်မှဆက်တော့ ကိုယ့်အခန်းကိုပြန်တော့လိုက်လဲမပို့နဲ့ ‌လူ‌တွေတဖြည်းဖြည်းများလာပြီ တစ်ယောက်ယောက်တွေ့မကောင်းဘူး"

"မေအဲ့တာဆို စိတ်ဆိုးပြေပါနော်"

နှင်းမေမှာသူ့အားမျက်နှာငယ်လေးနှင့်ကြည့်ကာဆိုလာသော ထိုကလေးကို ဆက်၍စိတ်ကောက်နိုင်စွမ်းမရှိတော့။

"နောက်ဒီလိုမတွေ့စေရမှာသေချာတယ်နော် နောက်တစ်ခါဆိုတာတို့လုံးဝမကြိုက်တဲ့အရာ"

"ဟုတ်"

"ကဲသွားတော့အခန်းကို"

"မေတကယ်ရောစိတ်ဆိုးပြေပါတယ်နော်"

"အဲ့တာနဲ့ပြန်စိတ်ဆိုးမိတော့မယ် စိတ်ချလက်ချသွား"

"အဲ့တာဆိုကျွန်တော်သွားပြီနော်နေ့ခင်းထမင်စားချိန်လာခဲ့မယ်"

"ကြွကြွ"

နှင်းမေမှာသူ့အားကြည့်လျက်နောက်ပြန်လျောက်ကာထွက်သွားသော ထိုကလေးအားကြည့်ကာပြုံးနေမိသည်။

ထိုကလေးအားသူဘယ်လိုချစ်မိသွားလဲသူကိုယ်တိုင်ပင်မသိပင်။ဘယ်လိုပင်ဖြစ်စေကာမူ မည်သည့်အချိန်မည်သို့ချစ်မိသွားလဲ‌ဆိုတာကိုက လူ့ဘဝ‌တွင်အခက်ခဲဆုံး ရူးသွားစေနိုင်သောမေးခွန်းတစ်ခုပင်မဟုတ်ပါလား။သူမစဉ်းစားနိုင်စွမ်းမရှိပဲ လှုပ်ရှားနေသော နှလုံးသားနောက်ကိုသာလိုက်နေမိသည်။

.
.
.
"နေကြီးဘယ်ဆိုးလို့လဲ နေရာရအောင်ဦးထားတာပဲငါးယောက်စာ တော်‌တယ်တော်တယ် ဇာတိမာန်သီချင်းထဲကလိုမျိုးကျက်သရေ တိုးတက်စေ ဖြစ်လာပြီ"
(ခင်ကြီး)

"တော်စမ်း ငါဆွဲထိုးလိုက်လို့မင်းတို့လာတဲ့အချိန်ကြည့်စမ်း ၉:၀၀ဖြစ်နေပြီ ကျောင်းစတက်တဲ့နေ့တော့စောလာအုံးပေါ့ဟ"

"နေကြီးကလဲညီမတို့ကကျောင်း‌စောလာလဲလုပ်စရာမှမရှိတာကို"
(ပုတီး)

"ဪ အေးအေး တစ်ခန်းလုံးကဖုန်တွေကိုကဆရာမတွေကကျောင်းမဖွင့်ခင်လာရှင်းပေးထားတော့နင်ကအရမ်းတွေအားသွားတာပေါ့"

"ဟီး နေကြီးကလဲအဲ့လိုလဲမဟုတ်ပါဘူး အားတာကတော့မအားဘူးလေ ဒါပင်မဲ့လုပ်စရာမရှိတာလဲအမှန်ပဲ"

"ဒါနဲ့ဟိုလမင်းရော"

"နေမင်းကြီးဖြစ်တဲ့နေကြီးရှိနေလို့မလာသေးဘူး"
(ခင်ကြီး)

"ဒါနဲ့နေကြီးညီမတို့ပြောသလိုလုပ်နိုင်နေပြီမလား အပျိုကြီးကိုmove onဖို့လေ"
(ပုတီး)

"ဟေ ဒါ ဒါပေါ့"

နေကြီးမှာခင်ကြီးတို့အားကြည့်ကာကြောင်အမ်းအမ်းဖြင့်ထောက်ခံမိသည်။ဆရာမနဲ့သူအဆင်ပြေသွားတာကိုထိုကလေးတွေမသိကြသေးပေ။ဒါကြောင့်လဲသူမုန့်လိုက်ကျွေးမည်ဆိုပြီးခေါ်သောနေ့က အားလုံးပေါင်းကာ အပျိုကြီးအားစိတ်ဖြတ်ဖို့တက်ညီလက်ညီ တိုက်တွန်းကြပေသည်။

"နေကြီးရယ် နောက်ထပ်အချောအလှတွေတစ်ပုံကြီးကို အဲ့အချေမယ်တော်ကြီးကိုမေ့လိုက်ပါဗျာ"
(ခင်ကြီး)

"ဟုတ်တယ်လေ နေကြီးရယ် နေကြီးစေတနာကိုလဲစော်ကားတတ်သေး ဖြတ်လိုက်"
(လမင်း)

"မကောင်းပါဘူးမကောင်းပါဘူး ဘယ်လိုပြောရမလဲနည်းနည်းလေးမှမကောင်းပါဘူး အဲ့တော့ဖြတ်လိုက်"

ဆိုင်ရောက်ထဲက သူကျွေးသမျှကိုစားကာစိတ်ဖြတ်ရန်သာ စိတ်တူကိုယ်တူတိုက်တွန်းနေကြသည်။ ထိုနေ့ကနေကြီးလဲပြန်ပြောမသာ၍သာခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်နားထောင်နေလိုက်ရသည်။

"ဟေ့ဟေ့နေကြီး look at me ဘာတွေတွေးနေတာလဲ"

ပုတီးမှာ နေကြီးမျက်စိရှေ့တွင်လက်ဖြောက်နှစ်ချက်တီးကာဆိုလာသည်။

"ဟမ် ဘာဖြစ်လို့လဲ"

"ဟာ ခေါင်းလောင်းထိုးပြီလေ
Essembly စီရမယ်လေ ဘာလဲနွားကြီးလေလွင့်သွားတာလား"
(ပုတီး)

"နင်ကလဲလေ ငါ့ကိုဆိုပြောလိုက်ရင်သက်သာတယ်ကိုမရှိ"

နေကြီးလဲအခန်းရှေ့ထွက်ကာ နိုင်ငံတော်သီချင်းဆိုရန်စောင့်ဆိုင်းနေသည်။

ယခုနှစ်မှာတော့ သူရဲ့အပျိုကြီးဟာ အတန်းပိုင်မဟုတ်ပဲနေကြီးတို့Bioဆရာမကအတန်းပိုင်ဖြစ်သည်။

တန်းစုလဲမတူအဆောင်‌တွေလဲဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်မို့ မိမိအပျိုကြီးအားတွေ့ရန်ခက်ခဲပေတော့မည်။

*အဲ့တာမှန်းသိစာမေးပွဲအောင်အောင်မဖြေပါဘူးကွာ*

သီချင်းများဆိုနေစဉ်လွမ်းနာကျနေခဲ့ပြီးဆိုပြီးသောအခါမှာလဲ ကျောင်းအုပ်ကြီးမှ အမှာစကားဆက်ပြောနေသောကြောင့်လူကတော်တော်ပင်အိပ်ငိုက်လာလေပြီ။

"နေကြီးဘယ်လိုဖြစ်နေတာတုန်း အိပ်ငိုက်နေတာ အုပ်ကြီးအပေါ်ကကြည့်မြင်အုံးမယ်"
(ပုတီး)

"အေးအေး"

စိတ်ပျက်လက်ပျက်ပင် ဆက်၍နားထောင်နေပြီးနောက်ထပ်၁၅မိနစ်လောက်မှသာပြီးသွားပေသည်။

"နေမျိုးကျက်သရေနဲ့ပုတီးတို့ နားနေခန်းမှာ အချိန်ပိုင်းစာအုပ်နဲ့ခေါ်ကြိမ်စာအုပ်တွေသွားယူစမ်း"

"ဟုတ်ဆရာမ"

အတန်းပိုင်ဆရာမရဲ့ပြောကြားချက်ကြောင့်ပင်နားနေခန်းသို့ထွက်လာရပေသည်။

"ပုတီး ဆရာမနီမလာသေးဘူးလား"

"အမေလား ရောက်ပြီနဲ့တူတယ် နားနေခန်းမှာထင်တယ်"

ပုတီးနဲ့နေကြီးတို့ဝင်ရောက်လာတော့ ဆရာမနီမှာ ကျောင်းစာရင်းများကိုဖြည့်နေသည်။

"ဆရာမနီ"

"အောင်မလေးနေမျိုးကျက်သရေ ပေါ်တော်မူနင်ဘယ်ပျောက်နေတာတုန်း နွေရာသီထ‌ဲက"

"ဟီးဆရာမရယ် တောင်ကြီးခဏပြန်သွားလို့ပါ"

"ဟုတ်ပါပြီ အိမ်ကိုတောင်ခြေဦးမလှည့်လာလို့မေးကြည့်တာ"

"အမေ"

"ဟေ..သမီး"

"သမီးတို့အခန်းခေါ်ချိန်‌စာအုပ်တွေရော"

"ဟိုဘက်က ဗီဒိုထဲမှာကြည့်"

ပုတီးလဲသူ့အမေထိုးပြသော ဗီဒိုဆီသို့သွားကာစာအုပ်ထုတ်နေသည်။

နေကြီးလဲပုတီးကိုစောင့်ရင်းပင် နားနေခန်းကိုလှည့်ပတ်ကြည့်မိတော့။

*ဟင် မေ့ရဲ့ဆွဲခြင်း*

မှားစရာမရှိအဖြူပေါ်မှာ အသဲပုံအပြာလေးပါသော ဒီဆွဲခြင်းလေးမှာသူမေ့ကိုဝယ်ပေးထားခြင်းပင်။မနေနိုင်စွာပင်ဆရာမနီအားမေးရန်ကြံမိသည်။

"ဆရာမနီ ဒီဆွဲခြင်းက ဆရာမဒေါင်းနှင်းမေ ဆွဲခြင်းမလား"

"အေးဟုတ်တယ်လေ"

"ဟိုဘက်တန်းစုနားနေခန်းမှာရှိရမှာမဟုတ်ဘူးလား"

"ဪ နှင်းမေကဒီနှစ်ဘာဖြစ်လဲမသိပါဘူး ဒီဘက်တန်းစုမှာနေတယ်လေ ပြီးတော့ စာကိုလဲအခုအင်္ဂလိပ်ဆရာမနဲ့ အခန်းခွဲသင်မယ်ပြောတယ် သူ့ဘာသာ သီးသန့်တန်းစုတစ်ခုမသင်ပဲနှစ်ခုသင်လေရဲ့ မင်းတို့အခန်းကိုလဲ တစ်ပတ်ကို ၂ချိန်လောက်ပါမယ်ထင်တယ် "

"တကယ်..."

"အေး ငါလဲTime tableဆွဲရတာများတော့ နင်တို့ဆရာမတွေအချိန်ဇယားမမှတ်မိတော့ဘူး ပါတာတော့ပါတယ်"

ဟန်မဆောင်နိုင်စွာပျော်လုံးစို့ပြီးအသံထွက်ပေါ်လာသောနေမျိုးကျက်သရေအားပုတီးမှ စာအုပ်များကိုင်လျက် ‌မျက်မှောင်ကုတ်ကာစိုက်ကြည့်နေသည်။

နေကြီးမှာသူစိုက်ကြည့်လဲမတက်နိုင်ပါ ဒီနှစ်လဲအနည်းဆုံးတော့ အပျိုကြီးနှင့်သင်ရပေအုံးမည်။

မတူတော့သည့်feelingကတော့ ရည်းစားလေးက သင်ကြားပေးခြင်းဖြစ်သည်။

*အို..သင်ခန်းစာတို့ပို၍ပင် နားလည်လွယ်ပြီးချိုမြိန်နေတော့မလား*

#2541words
#3.12.2023