បន្ទាប់ពីថើបផ្តោះផ្តងសាសងគ្នាហើយក៏នាំគ្នាមកញាំបាយជុំគ្នាយ៉ាងរីករាយ។ពេលញាំរួចផាដូក៏ត្រូវទៅផ្ទះប៊ែកហ៊ុនព្រោះរកទីតាំងប៊ែកយ៉ុនឃើញទុកអោយពីរនាក់ហ្នឹងគេនៅយល់ចិត្តគ្នាទៅ។
         "បងយ៉ាងមិចហើយក្បាលនៅឈឺទេ?"
         "នៅឈឺតិចតួចមិនអីទេ"
         "តោះទៅខាងលើអូនលាងរបួសអោយ"
         "តោះ"
         "អ្ហា៎!កុំបីអូន បងកំពុងមានរបួសណា"
         "អ៊ីចឹងបែបនេះក៏បាន"ជុងហ្គុកកាន់ដៃនាងហើយឡើងទៅខាងលើដោយថេយ៉ុងតាមមើលនាយជាប់ខ្លាចថាវិលមុខដួលទៀត។មើលទៅដូចមិនមែនជុងហ្គុកតាម
លួងទេ ថេយ៉ុងជាអ្នកតាមមើលថែលួងលោមទៅវិញខូចណាស់។
          មកដល់បន្ទប់នាយក៏ទាញនាងអោយគេងហើយអោបនាងយ៉ាងណែនចំណែកថេយ៉ុងរាងភ្ញាក់បន្តិចដែរតែក៏សង្ងំអោយគេអោប តាមមើលនឹកនាងខ្លាំងហើយហេតុនេះនាងក៏បណ្តោយអោយអោបមួយសន្ទុះសិនទៅចាំលាងរបួសអោយ។
          "បងនឹកអូនខ្លាំងណាស់"
          "អូនក៏នឹកបងខ្លាំងដូចគ្នា"
          "សុំទោសដែលបងមិនបានលួងអូននៅពេលនោះ"
          "ពេលបងជាចាំលួងក៏បានអូននៅទីនេះតើ"
          "សឺតៗបងចង់ឆាប់ជាសះស្បើយ"
          "តាមសម្រួលក៏បានមិនអីទេ"ថេយ៉ុងក្រសោបថ្ពាល់នាយអង្អែលតិចៗ
         "បងចង់ឆាប់បានបកស្រាមិនចង់អោយគេយល់ច្រឡំថាបងស្លាប់ទេ"
        "ចុះអ្នកតាមធ្វើបាបបងនោះ?អូនឮលោកផាដូកំពុងតែតាមរកហើយ"
        "តាមពិតពួកបងនិយាយគ្នាតាំងពីបងមានគម្រោងលួងអូនម៉្លេះប៉ុន្តែមិនទាន់បានអនុវត្តផងពួកវាក៏ធ្វើស៊ីបងមុន"
       "អ៊ីចឹងបងចង់ធ្វើយ៉ាងមិច?"
       "គឺតាមរកវាអោយឃើញចាត់ការរួចទើបបងបង្ហាញមុខ"
       "ក្រែងមុននេះថាចាំជាសិននោះអី"
       "បងមិនចង់ចាំហើយក៏ចង់ឆាប់បានជួបអ្នកម៉ាក់បងដែរ"ថេយ៉ុងងក់ក្បាលព្រោះលោកស្រីចនគាត់ពិបាកចិត្ត
មិនទាន់បាត់បើនាយបង្ហាញខ្លួនឆាប់ៗកាន់តែល្អ។
       "បានហើយលាងរបួសសិនចាំគេង"
       "អត់ទេសុំគេងអោបអូនសិន"
       "លាងរបួសហើយអូនអោយបងគេងអោប24ម៉ោង អោបអោយឆ្អែតតែម្តង"គឺថាពេលនាយធ្វើបាត់ការចងចាំហ្នឹងគឺមិនបានអោបថេយ៉ុងទេគ្រាន់តែពេលខ្លះធ្វើជាលួចអោបពេលនាងគេងលក់ដល់ព្រឹកក៏ធ្វើជាគេងបែរខ្នងដាក់។

        "អូននិយាយហើយណា"ជុងហ្គុកឮហើយញញឹមរីកមុខស្ទុះក្រោកដោះអាវអោយមួយស្អាតថែមទាំងចង់ដោះបង់រុំលើខ្លួនអោយទៀតដល់ថ្នាក់ថេយ៉ុងអស់សំណើចនឹងកាយវិការបន្ទាន់ប្រញាប់ៗរបស់នាយ។
       "របួសឈប់ឈឺឬនៅ?"ឃើញថារាងសះហើយទើបនាងសួរ។
       "នៅឈឺតិចៗ"មកពីធ្លាក់មុននេះផងឥឡូវចង់ឈឺលើសដើម។ ថេយ៉ុងលាងរបួសអោយហើយក៏យកថ្នាំ
មួយគ្រាប់មកអោយនាយលេប ពេលលេបរួចក៏គេងអោបគ្នាញញឹមញញែមមិនឈប់ សួរនាំពីនេះពីនោះហើយក៏រំលឹកកាលពីពួកគេជុំគ្នាដំបូង និយាយៗរហូតទាល់តែគេងលក់ទាំងពីរនាក់។
      
        បែរមកមើលផាដូនិងគ្នីគ្នាកំពុងតែឆែករកទីតាំងប៊ែកយ៉ុនដោយសារតែម្តងតាមឃើញម្តងបាត់មិនដឹងថាជាល្បិចឬយ៉ាងណាទេ។
         "យើងថាទាក់ទងប៉ូលីសតែម្តងទេ?"
         "អាហ៊ុន!!"
         "យើងមិនចង់ឃើញប្អូនរបស់យើងកាន់តែធ្វើខុសជាងនេះទេ"
         "ហើយឯងប្រុងជាអ្នកចាប់វាដាក់គុកឬ?"
         "បើមុននឹងក្រោយគង់តែគេចមិនផុតពីច្បាប់ទុកអោយយើងជាចាប់វាវិញ"
         "បើវាជាការសម្រេចចិត្តរបស់ឯងហើយយើងមិនដឹងធ្វើបែបណាទេ"
          "ក្រុមអាស៊ូប្រាប់មកថាវាដឹងខ្លួនហើយ"យ៉ុនហ្គីហុចទូរស័ព្ទមកអោយមើលសារដែលអាស៊ូបានផ្ញើរមក។
         "អ៊ីចឹងតើបានជាទីតាំងវាប្តូររហូតហើយម្តងឃើញម្តងបាត់"
         "បើវាដឹងហើយច្បាស់ណាស់ថាវានឹងបង្ហាញមុខលេងផ្ទាល់ៗជាមួយអាជុងមិនខាន"
          "យើងនៅតែមិនអស់ចិត្តថាប្អូនរបស់យើងវាទៅមានគំនុំអីជាមួយអាជុង"
           "សូម្បីអាជុងក៏វាមិនដឹងថាប្អូនឯងខឹងនឹងវាខ្លាំងរឿងអីដែរព្រោះកាលនោះមានតែរឿងបាល់ហើយនិងច្រណែនដែលឯងការពារអាជុងតែប៉ុន្នឹង"
            "បើត្រឹមរឿងប៉ុន្នឹងហេតុអីតាមចងកម្មគ្នាដល់ថ្នាក់នេះ!"ផាដូគេក៏គិតថាមានតែរឿងប៉ុន្នឹងដែរប៉ុន្តែបើត្រឹមប៉ុន្នឹងហេតុអីក៏គុំគួនដល់ថ្នាក់ចង់សម្លាប់មិត្តគេអោយស្លាប់?
          "ដែលសំខាន់វាកុហកយើងថាទៅរស់នៅក្រៅប្រទេសទាំងដែលវានៅកូរ៉េមិនបានទៅណា យើងជាបងមិនដែលដឹងស្អីសោះពីប្អូន"ប៊ែកហ៊ុនរាងហួសចិត្តនឹងខ្លួនឯងដែរដោយសារនាយមិនដែលបានចាប់អារម្មណ៍អីជាមួយប្អូនគិតតែរកលុយផ្ញើរអោយគិតថាថាគេទៅរៀនហើយចង់ប្រើជីវិតរស់នៅក្រៅប្រទេសមានឯណាបោកនាយមកអស់ច្រើនឆ្នាំដល់ដឹងរឿងកាន់តែហួសចិត្តទៀតគេបែរជាមកតាមសម្លាប់អ្នកជាមិត្តរបស់នាយវិញ។
         "បានហើយឈប់គិតទៅ ធ្វើមិចបើពួកយើងមិនដឹងថាវាមានគំនុំអីកប់ទុកនៅក្នុងចិត្ត" ពួកគេពិភាក្សាគ្នារួច
ទើបនាំគ្នាជិះទៅរកទីតាំងនោះមើលថាប្អូនគេនៅទីណាអោយប្រាកដបើសិនមិននៅទីនោះមានតែទៅកន្លែងដែល
នាយធ្លាប់នាំគេទៅលេងតាំងពីក្មេង។

       ស្អែកឡើង

     ថេយ៉ុងត្រូវទៅធ្វើការតែមើលទៅជុងហ្គុកមិនដាច់ចិត្តអោយទៅសោះព្រោះគេងអោបថើបមិនទាន់អស់ចិត្តទាល់តែនាងលួងលោមទើបនាយព្រម។តែនាយចង់ជូនទៅក៏ថេយ៉ុងមិនព្រមមិនចង់អោយនាយចេញក្រៅនាំតែមានអ្នកដឹងតាមសម្លាប់ទៀតទេ។
    
       មកដល់មន្ទីរពេទ្យជីមីនក៏មកចាំស្រេចដោយសារបារម្ភតាំងតែពីបុណ្យសពរួច គេខ្លាចផ្លូវចិត្តមិត្តគេមិនល្អ
ឯយ៉ុងជូក៏នៅចាំដូចគ្នាព្រោះបានដឹងរឿង នាងក៏អាណិត
ថេយ៉ុងដែរចំណែកថេយ៉ុងដំបូងក៏ពិបាកធ្វើចិត្តតែពេលបានជួបជុងហ្គុកវិញនាងរាងគ្រាន់បើហើយថ្ងៃនេះកាន់តែស្រស់ស្រាយដោយសារជុងហ្គុកបានដឹងការចងចាំមកវិញ ចាំនាងហើយពួកគេក៏បានគេងអោបគ្នាយ៉ាងកក់ក្តៅកាលពីយប់ហេតុនេះទើបអារម្មណ៍ល្អចម្លែកអោយពីរនាក់ទៀតឃើញ។
         "ឯងលែងអីហើយមែនទេ?"

         "មែនហើយ ថ្ងៃនេះថេយ៍ស្រស់ស្រាយជាងរាល់ដងតើមិនអីទេមែនទេ?"
         "ខ្ញុំលែងអីហើយអរគុណអ្នកទាំងពីរដែលតែងតែបារម្ភនៅក្បែរជួយលើកទឹកចិត្ត"
         "ឯងមិនអីល្អហើយរៀនកាត់ចិត្តទៅធ្វើមិចបើគាត់ទៅបាត់ហើយស្តាយក្រោយក៏បានត្រឹមស្តាយកែខៃអ្វីមិនបានទេ"
         "អឺម"
         "តោះទៅធ្វើការវិញ"
         "នេះរបស់អ្នកទាំងបី"មកដល់កន្លែងធ្វើការមិនទាន់បានអង្គុយផងហ្យុងស៊ីកក៏យកទឹកបីកែវមកអោយក្នុងនោះកាហ្វេ តែទឹកដោះគោតាមចំណង់ចំណូលចិត្តពួកគេអាចថាមួយរយៈនេះគេឃើញថេយ៍មិនសូវសប្បាយចិត្តក៏ចេះតែទិញនេះទិញនោះមកលួង មកសួរនាំទៅ។
        "អរគុណសិស្សច្បង"ពួកគេអរគុណព្រមគ្នាទើបនាំគ្នាញញឹមសប្បាយចិត្តដោយសារនិយាយស្រុះគ្នា។
        "ថ្ងៃនេះមើលទៅសប្បាយចិត្តមានអ្វីមែនទេ?"
        "អត់មានទេគ្រាន់តែថេយ៍អារម្មណ៍ល្អឡើងវិញក៏នាំគ្នាញញឹមទៅ"
         "ល្ងាចនេះទៅមើលកុនជុំគ្នាទេបងកក់សំបុត្រអោយ"
         "ប្តូរមកជាញាំអីវិញបានទេ?"
         "បាន!"
         "ហ្ហេមៗបបួលអូនៗទៅណាទៀតហើយឯង!យើងមិននៅក៏បបួលសំណព្វចិត្តយកចេញក្រៅរហូត!នៅមានឈឺអោយគេទៅមើលថែទៀតយើស"
         "ឯងទៅដឹងមកពីណា?"
         "ក៏បុគ្គលិកផ្នែកឯងប្រាប់!យ៉ាងមិចចង់លាក់យើងថានាំសំណព្វចិត្តយើងទៅមើលថែដល់ខុនដូរហ្ហេស?"
         "មនុស្សឈឺណាវើយ ចង់មានអ្នកមើលថែយ៉ាងមិចច្រណែន?"
         "ឯងថាអត់មួយម៉ាត់ទៅ!ថេយ៍លើកក្រោយកុំជឿវា
បើវាបបួលទៅណាក៏កុំទៅ"
         "ចុះល្ងាចទៅញាំអីជាមួយគ្នាទេ?"
         "អឺទៅ"ពួកគេក៏នាំគ្នាសើចព្រាត ហាមគេតែដល់ហ្យុងស៊ីកបបួលក៏ឆ្លើយទៅយ៉ាងលឿន។ពួកគេនិយាយលេងបន្តិចហើយក៏នាំគ្នាទៅធ្វើការដូចធម្មតាអោយស៊ូចាងច្រណែនព្រោះនាងនៅផ្នែកនេះតែមិនស្និតស្នាលនឹងអ្នកណាសោះ ឥឡូវអ៊ីនមីក៏មិនសូវនិយាយជាមួយនាងវាបែរជាធ្វើអោយនាងកាន់តែខឹងថេយ៉ុងទៅវិញ។ចំណែកដាខ្យុងក៏លែងប្រើលែងនិយាយលែង
មកក្បែរនាងទៀតវាកាន់តែធ្វើអោយនាងមានតែម្នាក់ឯងថែមទៀត ហេតុអីគ្មានអ្នកណានៅខាងនាងសោះចឹង!។
នាងកំពុងតែគុំគួនក៏ស្រាប់តែមានអ្នកផ្ញើរសារមកដូចដឹងពីចិត្តនាងយ៉ាងចឹង។
         [នាងចង់ចាត់ការគីម ថេយ៉ុងមែនទេ?]
        "ឯងជាអ្នកណា?!!"
        [ដឹងត្រឹមថាខ្ញុំនៅខាងនាងទៅបានហើយ]
        "ហេតុអីខ្ញុំត្រូវជឿឯង?!"
        [បើនាងជឿហើយធ្វើតាមខ្ញុំ ខ្ញុំហ្នឹងចាត់ការគីម ថេយ៉ុងចេញពីផ្លូវអោយនាងដោយគ្រាន់តែនាងធ្វើតាមសម្តីខ្ញុំ]
        "ឯងចង់ធ្វើអី?!"
        [នាងជាគ្រូពេទ្យ ការងារកំប៉ិកំប៉ុកនេះនាងច្បាស់ជាធ្វើបានដោយងាយ]
        "ឯងចង់អោយយើងធ្វើអី?"[......]

      ល្ងាចថេយ៉ុងចេញពីធ្វើការក៏ទៅញាំអីជាមួយក្រុមរបស់នាងប៉ុន្តែពេលចេញមកចំណតស្រាប់តែបានជួបស៊ូចាងដែលធ្វើជាដើរមកបុក។
       "អូ៎ស!សុំទោសថេយ៉ុងខ្ញុំគ្មានចេតនាទេ"
       "មិនអីទេ"ថេយ៉ុងញញឹមតបគិតថានាងគ្មានចេតនាទើបចង់ដើរទៅរកម៉ូតូរបស់នាងតែនាងស្រាប់តែងងឹតមុខមួយរំពេចរួចក៏ដួលភ្លេតព្រោះមុននេះស៊ូចាងលួចដាក់ម្ជុលដែលមានថ្នាំសន្លប់លាបនៅលើដើរមកចាក់តែធ្វើជាដើរបុក។
       "ហ្ហឹស!!ហាឡូ!ឆាប់មកយកនាងមកទាន់គ្មានអ្នកណាចេញមក"ស៊ូចាងនិយាយហើយងាកឆ្វេងងាកស្តាំអូសថេយ៉ុងទៅក្រោយឡាន មួយសន្ទុះក៏មានឡានខ្មៅមួយបើកមក ចៃដន្យជីមីនដែលរវល់ចូលបន្ទប់ទឹកចេញមកដើម្បីទៅចំណតព្រោះថេយ៉ុងថាចាំនៅទីនោះ
ពេលចេញមកក៏បានឃើញស៊ូចាងលើកអ្នកណាមិនដឹងជាមួយមនុស្សប្រុសស្លៀកឈុតខ្មៅដាក់លើឡាន
ដល់ពេលឃើញឈុតជីមីនចំហរមាត់ព្រោះជាថេយ៉ុងទើបនាងប្រញាប់រត់ពួន បើសិននាងរត់ទៅជួយច្បាស់ជាគេចាប់ទៅដែរហើយទើបសុខចិត្តថតទុកជាភស្តុតាងហើយក៏ខលទៅប៉ូលីសរួចក៏ខលទៅយ៉ុនហ្គីសុំជំនួយ។
          "នេះនាងហ៊ានធ្វើដល់ថ្នាក់ហ្នឹងឬ?"ពេលខលហើយជីមីនឈរហួសចិត្តពេលឃើញស៊ូចាងឈរអោបដៃញញឹមហាក់ដូចផែនការបានសម្រេច។
        "ចាំមើលយើងជួយថេយ៍បាននាងងាប់របស់យើងមិនខាន"

      ក្រឡេកមកមើលអ្នកខាងនេះគ្រាន់តែបានដឹងថាថេយ៉ុងគេចាប់ទៅក៏បញ្ជាកូនចៅទៅតាមចេះសំណាងជុងហ្គុកបានដាក់GPSជាប់ទូរស័ព្ទថេយ៉ុងទើបនាំគ្នាឡើងឡានទៅតាមទាំងអស់គ្នា។
        "ជីមីនប្រាប់មកថាជាមិត្តរួមការងារដែលបានអោយគេចាប់តែយើងមានអារម្មណ៍ថាជាប៊ែកយ៉ុន"យ៉ុនហ្គី
        "យើងក៏គិតដូចឯងដែរវាដូចជាដឹងថាអាជុងនៅមានជីវិត"ផាដូ
        "វីរហើយកូនចៅនៅស្វីសខលមកប្រាប់ថាអ្នកនាងម៉ូរីបាត់ខ្លួន"អ៊ីស៊ុនមើលសារហើយក៏ងាកមកប្រាប់ចៅហ្វាយនៅខាងក្រោយដែលអង្គុយសឹងមិនជាប់កៅអីព្រោះបារម្ភពីថេយ៉ុង។
        "ស្នាដៃវាច្បាស់ណាស់!!"
        "បើបានជួបទុកអោយយើងជាអ្នកចាត់ការ"
        "អាហ៊ុន!!"ពួកគេនាំគ្នាមើលមុខប៊ែកហ៊ុនដែលមាំបែបមិនមែនលេងសើចព្រោះគេពិតជាមិនចង់អោយប្អូនកគេកាន់តែធ្លាក់ក្នុងរណ្តៅមួយនេះក្រោកមិនរួចឡើយ។
         "បើសិនវាប៉ះពាល់ពួកនាងយើងក៏ជាអ្នកចាត់ការវាដែរ"ជុងហ្គុកម្នាក់ទៀតធ្វើអោយផាដូនិងយ៉ុនហ្គីស្ងៀម
តែបើប៊ែកយ៉ុនប៉ះជុងហ្គុកពួកគេក៏មិននៅស្ងៀមដែរ។
       ពួកគេបើកតាមរហូតមកដល់ផ្ទះដាក់លក់ចោលមួយកន្លែងមើលទៅស្ងប់ស្ងាត់ហាក់ដូចសាងសង់លំហែកាយបែបដាច់ស្រយាលពីគេ។គ្នាផាដូមកច្រើនគួរសមឯយ៉ុនហ្គីមានគ្នាខាងប៉ូលីសប៉ុន្តែអោយចាំការខលពីនាយសឹងជិះចូលមក។ពួកគេចុះមកនាំគ្នាពួនតាមស្មៅអើតមើលឃើញថាខាងក្នុងមានកូនចៅយាមបានន័យថាទីនេះមានមនុស្សហើយក៏ប្រហែលជាជំរករបស់ប៊ែកយ៉ុនដែរ។
          "យើងគិតថាបំបែកគ្នាចូលទៅ"
          "យើងទៅជាមួយអាជុងចូលផ្លូវមុខបែបបើកចំហរ ពីរនាក់ឯងចូលតាមផ្លូវក្រោយទៅ"
          "អឺប្រយ័ត្នប្រយែងផង"
          "កុំបារម្ភអីវាត្រូវការសម្លាប់យើងដូច្នេះយើងចូលទៅបញ្ឆោត"
         "បញ្ឆោតអោយដឹងបញ្ឆោតកុំប្រថុយទៀតយើងមិនចូលរួមជាមួយទេ"ប្រយ័ត្នគេបាញ់បែកសន្ទះក្បាលពួកអាចង្រៃអស់នោះមុនគេសម្លាប់ ព្រោះមនុស្សដូចជាផាដូនេះសម្លាប់ដឹងតែសម្លាប់មិនញញើតដៃជាមួយទេមនុស្សអស់នេះហើយក៏មិនចង់អោយគេទៅប្រថុយដូចលើកមុនគេយំឡើងក្រហមភ្នែកទាំងដែលប្រឡូកក្នុងជីវិតបងធំគេមិនដែលទាំងស្រក់ទឹកភ្នែកមួយតំណក់ផង។
         "យើងដឹងហើយ"
         "បំបែកគ្នាទៅ"ពួកគេនិយាយហើយក៏ចែកកូនចៅពាក់កណ្តាលទៅពួកគេហើយពេលពីរនាក់នោះទៅផុតទើបជុងហ្គុកក្រោកឈរជាមួយផាដូនិងកូនចៅដើរចូលទៅខាងក្នុងដោយគ្មានញញើត។

       ជុងហ្គុកនិងផាដូក៏ដូចជាកូនចៅដើរចូល កូនចៅអ្នកខាងក្នុងនាំគ្នាភ្ជុងកាំភ្លើងព្រោងព្រាតហើយស្នាមញញឹមលើបបូរមាត់អ្នកខាងក្នុងក៏ញោចញញឹមឡើងទីបំផុតវាក៏បង្ហាញខ្លួន គេថាហើយអាម្នាក់នេះជីវិតវាថ្លៃពិតមែន។

ទាយមើលភាគក្រោយមានរឿងអីកើតឡើង😃
To be continued......
សរសេរដោយ៖  រ៉ាជេក៍🤍