ក្រោយពីបញ្ចុកអាហារអោយជុងហ្គុកញាំរួច ថេយ៉ុងក៏យកចានចុះទៅខាងក្រោមប៉ុន្តែផាដូជាអ្នករាប់រងយកទៅព្រមទាំងហុចប្រអប់លាងរបួសអោយមិនបាច់ហត់នាងទៅយកថែមទៀត។
        "ខ្ញុំជឿថាអ្នកនាងថេយ៉ុងច្បាស់ជាធ្វើអោយមិត្តខ្ញុំឆាប់ចងចាំឡើងវិញ"
        "ខ្ញុំក៏សង្ឃឹមបែបហ្នឹងដែរ"
        "អ្នកនាងនៅក្បែរគេរាល់ថ្ងៃគេអាចនឹងឆាប់ប្រសើរឡើងព្រោះពីមុនគេនៅជាមួយអ្នកនាងបើសិនមិនយល់ទាស់ទេមកស្នាក់នៅមើលថែជុងហ្គុកមួយរយៈសិនទៅកុំអោយពិបាកទៅមកៗ ណាមួយខ្ញុំក៏កំពុងតែតាមរកពួកឃាតករដែលបាញ់ប្រាហារជុងហ្គុកដូចគ្នា ខ្ញុំថាបើអ្នកនាងនៅទីនេះវាសុវត្ថិភាពជាង អ្នកនាងអាចគិតមើលសិនបាន" ថេយ៉ុងគិតពីសម្តីនាយបន្តិចមុននឹងងាកមើលទៅអ្នកអង្គុយក្នុងបន្ទប់ទើបសម្រេចចិត្ត។
        "ខ្ញុំយល់ព្រម"នាងចង់នៅមើលថែនាយអោយឆាប់ជាសះស្បើយហើយនឹងបានទៅជួបលោកស្រីចនព្រោះគាត់ពិបាកចិត្តជាមួយរឿងនាយមិនទាន់បាត់នោះទេ។
      "ខ្ញុំនឹងអោយអ្នកបម្រើទៅរៀបចំបន្ទប់អោយអ្នកនាង" ថេយ៉ុងញញឹមតបហើយផាដូក៏ចុះទៅខាងក្រោមដើម្បីទៅប្រាប់អ្នកបម្រើអោយមករៀបចំឯថេយ៍ក៏យកប្រអប់លាងរបួសចូលមកខាងក្នុងបិទទ្វារួចទើបចូលមករកអ្នកអង្គុយភ្លឹកនោះវិញ។
         "ជុង ដល់ម៉ោងលាងរបួសហើយ"
         "នាងហៅខ្ញុំថាមិច?តើពួកយើងធ្លាប់ស្និតស្នាលគ្នាពីពេលណា?"ជុងហ្គុកធ្វើជាងាកសួរព្រមទាំងក្រោកដើរមក
កាន់តែជិតអោយថេយ៉ុងដែលភ្លេចខ្លួនមុននេះចាប់ផ្តើមថយជំហ៊ានម្តងបន្តិចៗ។
        "អឺគឺ ខ្ញុំៗគ្រាន់តែធ្លាប់ស្គាល់ធ្លាប់ឃើញលោកក្នុង
ក្នុងព័ត៌មាន"ថេយ៉ុងផើតពោះមួយទំហឹងពេលនាយទាញ
នាងអោយអឹបនឹងទ្រូងរបស់នាយ។
         "ធ្លាប់ឃើញក្នុងព័ត៌មានតែនាងហៅខ្ញុំដូចជាមនុស្សស្និតស្នាលនឹងខ្ញុំខ្លាំងអ៊ីចឹងឬ?"ថេយ៉ុងលើកដៃខ្វែងគេចពេលនាយកាន់តែមកជិត។
         "គឺ គឺ"
         "សូម្បីក្លិនខ្លួននាងក៏ដូចមនុស្សស្រីដែលខ្ញុំបានថើបក្នុងការចងចាំឬក៏នាងជាប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំ?"
        "ហ្ហាស?!ឡប់សតិ!!ខ្ញុំមិនទាន់បានក្លាយជាប្រពន្ធលោកទេលែងទៅណា!"
       "មិនទាន់បានក្លាយជាប្រពន្ធ?បានន័យថានាងជាសង្សាររបស់ខ្ញុំ?"
      "អឹក!"ថេយ៉ុងព្រិចភ្នែកញាប់ៗមិនដឹងថារកពាក្យណាមកកុហកអោយសមទេតែថាបើនាងប្រាប់ការពិតតើនាយអាចនឹងច្រឡោតខឹងមិនទទួលស្គាល់នាងដែរទេ?ជុងហ្គុកលើកចិញ្ចើមទារចម្លើយធ្វើអោយថេយ៉ុងអស់អីនិយាយមិនដឹងថាប្រាប់បែបណាទេ។

        "អូយ៎!!"ជុងហ្គុកក៏លែងទម្លាក់នាង ដែលធ្វើអោយអ្នកខំរកនឹកនោះអុកគូទមួយទំហឹងសឹងតែចង់យំងើយមុខមកសម្លក់អ្នកបង្ករហេតុ។
        "នាងជាអ្នកសុំអោយខ្ញុំលែងដោយខ្លួនឯង បើមិននិយាយទេក៏ចេញទៅ ខ្ញុំអាចលាងរបួសខ្លួនឯងបាន"និយាយមកចិត្តខ្លាំងណាស់រលាកខ្នងសោះធ្វើដូចលាបដល់បានតែចេញទៅតើ!។
         "លោកកុំចចេសពេកបានទេ?!"ថេយ៉ុងក្រោកស្រែកដាក់នាយតែនាយធ្វើជាមិនខ្វល់ មិនឮកាន់ប្រអប់លាងរបួសដើរទៅអង្គុយលើសាឡុងមុននឹងដោះអាវថ្នមៗ។គ្រាន់តែនាយដោះអាវមកសុទ្ធតែបង់រុំសពេញខ្លួន ថាក្បាលនិងដៃទៅរុំហើយ រួចចុះខ្លួននាយហេតុអីក៏របួសខ្លាំងម៉្លេះ។ថេយ៉ុងដើរទៅជិតទាញប្រអប់ថ្នាំមកក្បែរមុននឹងចាត់ការចាក់ថ្នាំលើកំប្រេសហើយងើបមុខមកសម្លក់នាយ។
            "ឆាប់បែរខ្នងទៅ!!"
            "ខ្ញុំអោយនាងធ្វើពីពេលណា?"ថេយ៉ុងខ្នាញ់ពេកក៏
ក្រោកទាញនាយអោយបែរខ្នងទាញបង់រុំចេញតែម្តងចំណែកជុងហ្គុកក៏លួចញញឹមពេលបានធ្វើបាបនាងអោយខឹងហើយក៏សប្បាយចិត្តដែលនាងបារម្ភ។តាមពិតពេលថេយ៉ុងចូលមកឃើញនាយភ្លឹកគឺកំពុងគិតថាគួរធ្វើជាបាត់បង់ការចងចាំប៉ុន្មានថ្ងៃ គេមិនចង់ធ្វើជាឈឺយូរទេចង់គេងអោបនាងចង់ថើប ចង់មើលថែសុំទោសនាងព្រោះកាលមុនមិនទាន់បានសុំទោសផងក៏ជួបគ្រោះថ្នាក់មុន។
           
        ថេយ៉ុងរៀបចំលាងរបួសអោយនាយថ្នមដៃបំផុត ថែមទាំងផ្លុំអោយតិចៗទៀត លាងផងមុខចង់យំផងដោយសារមានអារម្មណ៍ថាឈឺជំនួស។ខ្នងនាយរលាកខ្លាំងគួរសមព្រោះការផ្ទុះដូចហ្គាសជះមកលើរុញនាយចេញចឹង។
          "ស៊ឺត!!"
          "សុំទោសៗហឹក"
          "??នាងយំមែនទេ?"ជុងហ្គុកប្រញាប់ងាកមកក៏ឃើញភ្នែកនាងក្រហមស្រក់ទឹកភ្នែកមួយតំណក់គ្រាន់តែនាយសួរហើយ។ថេយ៉ុងប្រញាប់ជូតចេញយ៉ាងលឿនខ្លាចថានាយសួររឿងមុននេះទៀត។
         "គ្មានទេ!គ្រាន់តែក្រហាយភ្នែកប៉ុណ្ណោះ"ជុងហ្គុក
គេដឹងថានាងយំព្រោះឃើញរបួសរបស់នាយទើបធ្វើជាងក់ក្បាលមិនសួរនាំបែរខ្នងអោយនាងលាងបន្ត។ពេលគឹងាកចេញនាងក៏លួចយំ លាងរបួសអោយនាយរហូតទាល់តែរួចរាល់។
          "កុំអោយត្រូវទឹកព្រោះវាដូចជាចង់ក្លាយរោគហើយ
ហើយក៏កុំសូវគេងផ្ងារអីវាអាចធ្វើអោយហប់ទៅជាដំបៅស៊ីវិញ គេងផ្អៀងមួយរយៈសិនទៅ"
            "និយាយច្រើនចឹងមកគេងតាមដានខ្ញុំល្អទេ?"នាយធ្វើជានិយាយបញ្រ្ជួសព្រមទាំងលើកអាវពាក់បញ្ចេញទឹកមុខធុញទ្រាន់អោយថេយ៉ុងឃើញ។
           "មានអីបានតើចាំខ្ញុំប្រាប់លោកផាដូថាខ្ញុំនឹងគេងជាមួយលោក"នាងមានទៅខ្លាចអីបើធ្លាប់គេងអោបគ្នារាប់ភ្លេចទៅហើយចង់ដឹងណាស់ថានាយធ្វើបែបណាហើយមានគេងតាមនាងប្រាប់ឬអត់?។ជុងហ្គុកងាកខ្វាច់សម្លឹងមុខនាងដែលញញឹមឌឺធ្វើអោយជុងហ្គុកខ្នាញ់ប៉ុន្តែក្នុងចិត្តនិយាយពីអរតែប៉ុននេះបានគេងអោបអូនហើយចាំមើលចុះ។
          "បានហើយលោកសម្រាកទៅខ្ញុំនៅកំដរ"
          "នាងគួរតែចេញទៅហើយ"
          "ចាំលោកគេងលក់ខ្ញុំនឹងទៅ"
          "រឿងច្រើនណាស់!"នាយធ្វើជាថាអោយនាងហើយក៏ទម្លាក់ខ្លួនគេងផ្អៀងបែរខ្នងដាក់តែបែរជាលួចញញឹមត្រេកអរទៅវិញ។ថេយ៉ុងអង្គុយនៅតុចេះតែអើតមើលតិចៗថានាយគេងលក់ហើយឬនៅ?មួយសន្ទុះក្រោយស្ងប់ស្ងាត់ថេយ៉ុងក៏ក្រោកទៅខាងនាយមុននឹងអោនមើលមុខអ្នកគេងនោះញញឹមស្រាលលួចលើកដៃអង្អែលសក់នាយតិចៗ។
          "បងប្រហែលជាឈឺខ្លាំងហើយ សឺត"នាងប៉ះថ្ពាល់ៗនាយថ្នមៗរលីងរលោងមុននឹងអោបទៅថើបនាយមួយខ្សឺតបន្តអង្អែលថ្ពាល់នាយបន្តិចរួចដណ្តប់ភួយអោយនាយស្រួលបួលហើយក៏ចាកចេញទៅ។គ្រាន់តែនាងទៅផុតជុងហ្គុកក៏បើកភ្នែកតិចៗមុននឹងក្រោកអង្គុយសម្លឹងទៅទ្វារ នាយពិតជាចង់អោបលួងលោមនាងណាស់ពេលដឹងថាពេលដែលដឹងថានាយស្លាប់នាងយំឡើងសន្លប់នៅត្រូវមើលថែម៉ាក់របស់នាយទាំងដែលនាងក៏ឈឺចាប់។
         "បងសុំទោសទ្រាំបន្តិចទៅបងមិនអោយអូនលំបាកយូរទេ"

     មួយសប្តាហ៍កន្លងផុតទៅ ថេយ៉ុងតែងតែមើលថែជុងហ្គុករាល់ពេលនាងមកពីធ្វើការនិងថ្ងៃសម្រាកតែក៏ឆ្លៀតទៅភូមិគ្រឹះចនមើលថែលោកស្រីចនដែរ មួយរយៈនេះគាត់បានធូរស្រាលញញឹមឡើងវិញបានច្រើនហើយ
ព្រោះមានថេយ៉ុងជាកូនស្រីមើលថែនាំគ្នានិយាយលេង
ធ្វើអាហារជាមួយគ្នាបង្កើតក្តីសុខផ្លូវចិត្តអោយគាត់ឡើងវិញទើបគាត់បានធូរស្រាលយ៉ាងឆាប់រហ័សឯជុងហ្គុកវិញក៏មើលកាំមេរ៉ាសុវត្ថិភាពដែលបញ្ជាអោយអ៊ីស៊ុនដាក់ទាំងសប្បាយចិត្តហើយថ្ងៃនេះនាយសម្រេចចិត្តថាឈប់លាក់បាំងព្រមទាំងធ្វើជាចាំឡើងវិញដោយល្បិចឈឺសាច់បន្តិចបន្តួចព្រោះរបួសនាយគ្រាន់បើហើយ។បើ
និយាយពីទំនាក់ទំនងពួកគេក៏ល្អដែរមួយរយៈនេះ នាយធ្វើជាលែងខឹងលែងស្តីបន្ទោសស្តាប់សម្តីនាងខ្លះៗអោយមើលទៅដូចជាការពិត។ថ្ងៃនេះនាងចេញពីធ្វើការពេលថ្ងៃ
នៅពេលនាងមកដល់នាយនិងចេញពីបន្ទប់ចុះទៅខាងក្រោមមិនដឹងថាមានល្បិចអីទេតែផាដូវិញស្រៀវជំនួសព្រោះមិត្តគេនេះល្បិចក៏ល្បិចហ៊ានក៏ហ៊ាន។
         "អរ!អ្នកនាងមកពីធ្វើការវិញហើយឬ?ម៉ោះមកអង្គុយញាំអាហារជុំគ្នាទៅថ្ងៃនេះអាជុងវានិងមកញាំរួមតុជាមួយគ្នាទម្រាំសុំអង្វរវាបានខ្ញុំខាតទឹកមាត់ច្រើនណាស់"
គ្រាន់តែថេយ៉ុងមកដល់ផាដូក៏ហៅអោយចូលតុភ្លាមដើម្បីអោយត្រូវតាមផែនការ។
         "ខ្ញុំសុំទៅងូតទឹកសម្អាតខ្លួនសិនបានទេ?"
         "បាទបានមិនអីទេតែសុំលឿនបន្តិចណា"
         "ចាស៎"ថេយ៉ុងប្រញាប់រត់ឡើងទៅបន្ទប់របស់នាងដើម្បីងូតទឹកសម្អាតខ្លួន ផាដូក៏ខលទៅមិត្តដែលចាំធ្វើសកម្មភាពនៅបន្ទប់។ថេយ៉ុងងូតទឹកប្រញាប់ប្រញាល់ព្រោះឮថាអ្នកខាងនោះចុះមកញាំបាយជុំគ្នា បើទោះជានាងថាគេងជាមួយនាយតែមិនបានន័យថានៅបន្ទប់ជាមួយគ្នាទាំងថ្ងៃទាំងយប់ទេ ថេយ៉ុងមានបន្ទប់ផ្ទាល់ខ្លួនទៅគេងជុំគ្នាតេពេលយប់ប៉ុណ្ណោះ។ក្រោយមើលថែនាយហើយនាងមកគេងលេងនៅបន្ទប់នាងធម្មតាមិនបានទៅរញ៉េរញ៉ៃជាមួយនាយទេ។

       ជុងហ្គុកធ្វើជាចេញមកមុនចុះកាំជណ្តើរមួយៗរងចាំថេយ៉ុងចេញមក គ្រាន់តែថេយ៉ុងចេញមកដល់មាត់ជណ្តើរទូរស័ព្ទនាយក៏រោទិ៍បញ្ជាក់ថាថេយ៉ុងមកដល់ទើបនាយដើរមកជិតដល់ក្រោមសល់ប្រហែល7-8កាំទើបធ្វើជាទប់ក្បាលទប់បង្កាន់ដៃដូចមនុស្សឈឺក្បាលវិលមុខ។ចំណែកថេយ៉ុងដែលចុះតាមក្រោយនៅខាងលើឆ្ងាយពីនាយក៏ប្រញាប់ចុះមករាងលឿនបន្តិច។
          "ជុងហ្គុក!!!!"នាងបម្រុងសួរថានាយកើតអីប៉ុន្តែជុងហ្គុកស្រាប់តែដួលរមៀលធ្លាក់ពីលើទៅមួយអស់ខ្លួនអោយថេយ៉ុងស្លន់ស្លោចុះវិសនឹងភ្លាត់ជើងទៅដែរតែទប់ជាប់បេះដូងនាងសឹងតែលោតចេញមកក្រៅ។
          "អាជុង!!!"ផាដូរត់ទៅទ្រលើកនាយដែលសន្លប់មែនទែនបែកក្បាលហូរឈាមតិចដែរមើលទៅបើសិនបាត់ការចងចាំដឹងតែចាំមកវិញហើយតែគេខ្លាចថាមនុស្សជាទៅជាបាត់ការចងចាំវិញទេលេងសុទ្ធទម្លាក់ខ្លួនមកទាំងព្រមចឹងនាយចូលរួមផែនការនេះភ័យបុកពោះស្រែកមែនទែនដែរ។
          "ហ្ហឹកៗជុងហ្គុកៗដឹងខ្លួនឡើង"ថេយ៉ុងចុះមករកនាយទាំងយំទើបផាដូលើកនាយមួយអស់ដៃទៅដាក់សាឡុងនៅកន្លែងទទួលភ្ញៀវ ទាំងអ្នកបម្រើទាំងអង្គរក្សនាំគ្នាភ័យរត់មកមើល។ថេយ៉ុងញាប់ដៃញាប់ជើងសង្រ្គោះនាយដូចនាយកើតអីធ្ងន់ធ្ងរត្រូវចូលបន្ទប់សង្រ្គោះបន្ទាន់យ៉ាងចឹង។ប្រហែលកន្លះម៉ោងក្រោយនាយក៏ដឹងខ្លួនម្នាក់ៗនាំគ្នាចោមរោមមើលនាយ។
         "អាជុងឯងយ៉ាងមិចហើយ?!"នេះសន្លប់មែនមិនមែនលេងៗគេងសួរអោយហើយខ្លាចទៅជាបាត់ការចងចាំ។
         "គឺឈឺក្បាល"នាយទប់ក្បាលខ្លួនឯងក្រោក បើកភ្នែកអោយច្បាស់សម្លឹងមើលគ្រប់គ្នា។
         "មុននេះឯងធ្លាក់ពីលើជណ្តើរមកមួយទំហឹងដល់សន្លប់ឥឡូវយ៉ាងមិចហើយ?ចងចាំអ្វីមែនទេ?"ផាដូនិយាយអោយអ្នកដែលទប់ក្បាលចាប់ហេតុការបានទើបចូលផែនការនាយតែម្តង។

         "ថេយ៍?នេះពួកយើងនៅទីណា?"ថេយ៉ុងដែលមើលនាយទាំងបារម្ភមិននិយាយអ្វីមួយម៉ាត់ គ្រាន់តែឃើញនាយមើលមកនាងហើយសួរនាំនាងក៏យំភ្លេតព្រោះទីបំផុតនាយក៏ចងចាំមកវិញហើយ។
         "ហ្ហឹកៗមនុស្សឆ្គួត"ថេយ៉ុងហក់អោបនាយមួយទំហឹងអោយនាយអោបនាយវិញទាំងញញឹមញាក់ភ្នែកដាក់ផាដូដែលលើកមេដៃអោយពិតជាមានប្រសិទ្ធភាពរបស់វា។ផាដូធ្វើមុខដេញអ្នកបម្រើក៏ដូចជាអង្គរក្សចេញអោយពួកគេនិយាយគ្នា។
         "គឺថាអ្នកទាំងពីរនិយាយគ្នាចុះ ចាំយើងនិយាយប្រាប់ឯងតាមក្រោយ"មិត្តគេនេះអាចធ្វើតួសម្តែងបាននិយាយពីសម។
         "សឺតៗឈប់យំទៅតើមានរឿងអី?ហេតុអីបងដូចជាមិនចាំអ្វីទាល់តែសោះតាំងពីបងត្រូវខ្ទាតចេញពីឡាន?"
         "គឺបងបាត់ការចងចាំ!បងភ្លេចអូន"ថេយ៉ុងពេបមាត់ដាក់នាយមិនខ្មាសព្រោះមិនចង់លាក់អារម្មណ៍អន់ចិត្តចំពោះនាយទៀតទេ។(ចង់អោយគេលួងអត់ដឹងគេបោក😞)
        "បងខុសបងសុំទោស អត់ទោសអោយបងបានទេ?"
        "ទេ!!បងមិនទាន់លួងអូនទេ!បងថែមទាំងចង់ទៅចោលអូនថែមទៀត"ថេយ៉ុងពេបមាត់ផងបូញមាត់ផង
ធ្វើអោយជុងហ្គុកខ្នាញ់ជាខ្លាំងលើកនាងអោយអង្គុយលើភ្លៅរៀបរាប់ដាក់។
         "ពេលនេះបងមកវិញហើយតើ OKចាំបងលួងអូនក៏បានជុប!អូនបានឃើញបាច់ផ្កានិងស្ត្របឺរីដែលបងបានទុកលើតុទេ?"ថេយ៉ុងងក់ក្បាលអោយជុងហ្គុកញញឹមវាសសក់នាងសៀតទៅនឹងត្រចៀកមុននឹងនិយាយបន្ត៖
        "បងថាទិញមកលួងអូនតាមពិតបងទៅជួបដាខ្យុងព្រោះនាងសុំអង្វរអោយទៅញាំបាយចាត់ទុកថាជួបមិត្តចាស់តែបងមិនដឹងថាមានមនុស្សលួចថតហើយបងក៏សង្ស័យថាមិនមែនជាស្នាដៃអ្នកកាសែតហើយរូបដែលពួកគេផ្ញើរអោយបងធ្វើអោយបងខឹងធ្វើបាបអូនយប់នោះក៏ជាស្នាដៃមនុស្សតែមួយសូម្បីគ្រោះថ្នាក់ឡានបុកផ្ទុះនោះ"
        "តើជាអ្នកណា?បងស្គាល់មែនទេ?"
       "ជាសត្រូវចាស់ប៉ុន្តែបងមិនទាន់ចាប់វាបានទេហើយក៏មិនទាន់អាចបង្ហាញខ្លួនពេលនេះដែរ"
       "អូនយល់"
       "ចុះព្រមឈប់ខឹងបងទេ?តាមពិតទៅបងជិះឡាននោះគឺទៅតាមអូននៅផ្ទះជីមីន បងចង់ទៅនាំអូនមកខុនដូរវិញប៉ុន្តែក៏មានឡានតាមវាយប្រហារចង់សម្លាប់បងទើបមិនអាចទៅតាមលួងអូនបាន"
       "អ៊ីចឹងលួងអូនពីពេលនេះទៅ!!"
       "បាន!បងនឹងលួងអូនកុំបារម្ភអី"ឆ្លៀតអោនទៅខ្សឹបដាក់ត្រចៀកនាងធ្វើដូចខ្លាចគេឮឡើងថេយ៉ុងព្រឺឆ្អឹងខ្នង។
      "បងគួរតែទៅលេងម៉ាក់របស់បងគាត់នឹកបងណាស់"
      "អូនកុំបារម្ភអីចាំពួកយើងទៅជាមួយគ្នា"
      "គាត់ច្បាស់ជាសប្បាយចិត្តបើដឹងថាបងមិនបានស្លាប់"
      "ចុះអូនសប្បាយចិត្តទេ?"
      "សប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់!អ្ហឹម"នាងញញឹមលាតដៃចង់អោបនាយតែនាយក៏ក្រសោបកញ្ចឹងកនាងទាញមកថើបឯដៃក្រសោបចង្កេះតូចជាប់ ថេយ៉ុងទម្លាក់ដៃអោបកនាយតបស្នងស្នាមថើបរបស់នាយវិញយ៉ាងផ្អែមល្អែមអោយអ្នកលួចមើលអៀនលួចថតទុកចែកមិត្តៗមើលទៀត។

To be continued.....
សរសេរដោយ៖ រ៉ាជេក៍💜