ភាគ:១៣៧

មួយសប្តាហ៍ក្រោយមក...

    អាការ:របស់រីហ្វីដានាងបានធូរស្បើយលែងមានអ្វីជាបញ្ហាទៀតនោះទេហើយនាងក៏បានចេញពីមន្ទីរពេទ្យវិញដូចគ្នាព្រោះតែនាងធុញថប់ក្នុងការដេកមួយកន្លែងស្ងៀមៗណាស់។ថ្ងៃនេះនាងនិងបងស្រីបានទៅប៉ុស្ដិ៍ប៉ូលីសដើម្បីទៅសួរសុខទុកមនុស្សម្នាក់។
« បងស្រីតើពួកយើងគួរចូលទៅទេ? » ហ្វីដានាងចាប់កាន់ដៃបងស្រីសួរគាត់ជាមុនបើសម្រាប់នាងគឺមិនចង់ជួបមនុស្សរបស់គេម្នាក់ហ្នឹងទាល់តែសោះហើយ។
«មិនអីទេណាបើជ្រុលជាមកហើយក៏ចូលទៅមើលគេបន្តិចទៅ » ហ្វាន់ឌីម៉ានាងញញឹមអង្អែលខ្នងដៃប្អូនស្រីកុំឲ្យនាងមានអារម្មណ៍ថារាងឆ្គងៗអីព្រោះមាននាងជាបងស្រីនៅជាមួយហើយ។
« ច៎ាសបង»
« ចឹងដើរពីក្រោយបងមក » នាមជាបងស្រីនោះឃើញកាយវិការប្អូនរាងចង់ផ្អើលៗចឹងក៏អស់សំណើចដែរឥឡូវនេះតាំងពីចេញពីពេទ្យមកធ្វើកាយវិការប្លែកៗរហូតម៉ងរីហ្វីដានាងងក់ក្បាលដើរតាមក្រោយបងស្រី។
« អត់ទោសអ្នកនាងមករកអ្នកណាដែរ? » ភ្លាមៗនោះមានប៉ូលីសអ្នកយាមនៅទីនេះបានចេញមុខមកសួរពួកនាងទាំងពីរ។
« ខ្ញុំមកសួរសុខទុក្ខដូលេកា សាំងគីល» ហ្វាន់ឌីម៉ានាងបញ្ជាក់ឈ្មោះច្បាស់ៗដូច្នេះហើយក៏បានឲ្យពួកនាងទាំងពីរទៅអង្គុយកន្លែងបន្ទប់ជួបគ្នា។
«បងស្រីតើពួកយើងនឹងអាចស្លាប់ក្រោមស្នាដៃគេម្នាក់ហ្នឹងឬអត់?បើតាមខ្ញុំឃើញគេនៅក្រៅគេសាហាវណាស់និយាយប៉ះពាល់អីបន្តិចគឺទះកំភ្លៀងខ្ញុំយកម៉ងឡើងខ្ញុំលែងចង់នៅក្បែរឬចង់ឃើញមុខរបស់គេហើយ » រីហ្វីដានាងរៀបរាប់បែកអូរហូរស្ទឹងដាក់ហ្វាន់ឌីម៉ាទាំងនិយាយមិនដកមាត់សោះការពិតមកពីចឹងសោះបានរីហ្វីដានាងរាងមិនសូវទុកចិត្តពេលមកកន្លែងមួយនេះនាងសុំខ្លាចគេហើយតាំងពីជួបគ្នាលើកដំបូងមកនោះ។
«ប្អូនបងមិនមែនចេះតែខ្លាចគេផ្ដេសផ្ដាសទេណាម៉េចឥឡូវចេះតែខ្លាចគេរហូតចឹង? »
«ហ៉ើយ!ទោះខ្ញុំនិយាយម៉េចក៏បងនៅតែគិតមកលើខ្ញុំបែបហ្នឹងដែរ »
« អាវ!បើវាអញ្ចឹងមែន? »
« បងម៉ា» នាងតូចធ្វើមុខឡើងក្រញ៉ូវដាក់ហ្វាន់ឌីម៉ាដោយសារតែនាងចូលចិត្តញ៉េះញ៉ោះណាស់។
« អ្នកទោសបានមកដល់ហើយ » រកថានិយាយគ្នាបន្តទៅហើយចៃដន្យអីប៉ូលីសម្នាក់បាននាំដូលេកាមកល្មមថែមទាំងដៃរបស់គេជាប់ខ្នោះជាមួយគ្នាដែរ។
«ពួកនាងមកសើចចម្អកខ្ញុំឬ?ពេលឃើញខ្ញុំក្លាយទៅជាបែបនេះ? » ដូលេកាដាក់គូថអង្គុយកៅអីទល់មុខហ្វាន់ឌីម៉ានឹងរីហ្វីដាបោះសម្ដីមកដូចចង់ស៊ីមួយកណ្ដាប់ដៃរបស់ហ្វាន់ឌីម៉ាមែនទែន។
«លោកចង់គិតអីគិតទៅតែខ្ញុំមកនេះមកមើលលោកឯងតែប៉ុណ្ណឹងមិនបានមកសើចចម្អកឬម៉ាកងាយឡើយ» រីហ្វីដាដល់ពេលនៅមុខគេអ៊ីចឹងមុខវិញឡើងម៉ូវហើយកាចថែមទៀតមុននេះធ្វើខ្លួនដូចជាខ្លាចគេសោះហ្នឹងហ៎ា។
«មករកខ្ញុំធ្វើអ្វី?»ដូលេកានាយធ្វើរឹកព្រងើយកន្ដើយមិនខ្វាយខ្វល់ជាមួយពីរនាក់ស្រីៗនោះទេមានតែសួរក្បកទៅវិញទៀត។
«យី!ឯងនិយាយមិនចេះស្ដាប់គ្នាទេយ៉ាងម៉េច?យើងមកសួរសុខទុក្ខឯងសោះក៏មិនបានមែន?យើងយល់ថាឯងបានភ្ញាក់លឹកខ្លួនលែងធ្វើខ្លួនអាក្រក់ទៀតតែនេះមើលចុះរឹកខ្លាំងជាងមុនឆ្ងាយណាស់»រីហ្វីដានាងមិនចេះទប់កំហឹងផងក៏ដាក់ទៅផាំងៗគ្មានខ្វល់ថានេះជាគុកដាក់អ្នកទោសអីឡើយសំខាន់ឥឡូវនាងខឹងដូលេកាជាមួយកាយវិការដែលគេបញ្ចេញមកនេះណាស់នាងសែនជ្រុកជ្រេញនឹងសាហាវម៉ងហ្វាន់ឌីម៉ានាងចាំតែអង្គុយស្ដាប់ប្អូនស្រីនិយាយដាក់ដូលេកាប៉ុណ្ណោះ។
«បានៗអ្នកទាំងពីរឈប់ឈ្លោះប្រកែកគ្នាទៅខ្ញុំមកនេះគ្រាន់តែមកមើលលោកតែបន្តុចទេគ្មានបំណងអាក្រក់ទេសូមលោកយល់ផងទៅចុះ » ហ្វាន់ឌីម៉ាឃើញថារឿងចេះតែមានមិនដាច់បាននាងចូលមកនិយាយជំនួស។
« បើអស់អីត្រូវនិយាយហើយខ្ញុំទៅវិញ » ដូលេកានាយនិយាយពាក្យចុងក្រោយនេះរួចក៏ក្រោកដើរចេញទៅបាត់ហើយក៏គ្មានអ្នកណាហាមឃាត់គេទេ។
   ព្រលានយន្តហោះ....!
ក្រុមគ្រួសារមួយបានដឹកដៃកូនម្នាក់មួយៗដើរចេញពីកន្លែងចុះចតមកខាងក្រៅដោយទឹកមុខម្នាក់ៗស្រស់ស្រាយខ្លាំងលើសពីអ្វីទាំងអស់ជាពិសេសកូនៗរបស់ពួកគេ។

«ម៉ាក់ម៉ាក់នេះពួកយើងបានមកដល់ប្រទេសជប៉ុនហើយមែន? » កូនស្រីនៅកាន់ដៃអ្នកម៉ាក់ខ្លួនបានសួរដោយស្នាមញញឹម
« ពិតណាស់កូន» អ្នកជាម្ដាយញញឹមងក់ក្បាលរួចអង្អែលក្បាលរបស់កូនស្រីជាទីស្រឡាញ់។
« ទីនេះស្អាតណាស់ប៉ា» កូនប្រុសម្នាក់ទៀតបាននិយាយប្រាប់ទៅលោកប៉ាខ្លួនដូចគ្នា។
« អាបងកុំមកនិយាយកាត់អូនឲ្យសោះ» ប្អូនស្រីរបស់គេនោះងាកមុខមកសម្លក់បងប្រុសថ្មែរដែលគេហ៊ានមកនិយាយកាត់នាង។
«បងនិយាយជាមួយលោកប៉ាតើ?ហើយអូនឯងនិយាយដាក់អ្នកម៉ាក់មានបានទៅកាត់សម្ដីអូនឯងនិយាយឯណា? » យ៉ុនជុនជាកូនប្រុសភ្លោះរបស់ឡារីដានោះក៏តបតវិញមិនឲ្យចាញ់គ្នាសោះបានសម្ដីដល់កហើយម្នាក់ៗ។
«ទៅបានហើយកូនពេលនេះឡានមកទទួលហើយឈប់ប្រកែកតវ៉ាគ្នាទៅប៉ាសុំទៅចុះ » ថេយ៉ុងគេខ្ជិលនៅចាំមើលកូនៗឈ្លោះគ្នាអត់បានការទៀតក៏លើកកូនប្រុសច្បងនោះបីដើរចេញទៅរកឡានត្រៀមមកយកពួកគេនោះហើយឡាគីរ៉ានាងបានដឹងដៃកូនស្រីទៅតាមពីក្រោយលោកប្ដីរបស់នាងទៅ។
    ជុងគុកគេឥឡូវនេះនេះទឹកមុខស្រស់ថ្លាជាងមុនៗឆ្ងាយណាស់គេបានមកជួបជុំជាមួយគ្រួសារទោះបីជាបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ម្នាក់គេក៏នៅមានអ្នកម៉ាក់ដែលតែងតែស្រឡាញ់គេនេះដែរ។ លោកគូរ៉ូសាមាគិត្រូវជាលោកប៉ាជុងគុកគាត់បានស្លាប់តាំងពីថ្ងៃដែលគ្រួសាររបស់រីហ្វីដាមកមើលនាងម្លេះពេលនោះជុងគុកគេពិបាកចិត្តណាស់ឥឡូវគេអាចធ្វើចិត្តបានច្រើនហើយក៏មានការលើកទឹកចិត្តពីមនុស្សនៅជុំវិញខ្លួនរបស់គេផងនោះវាបានជម្រុញទឹកចិត្តឲ្យគេរីនរាយមកវិញបាន។

តុក...!តុក....!
ចិត្តកំពុងតែសញ្ជឹងគិតនោះបានរសាយអស់រលីងដោយសារតែមានអ្នកមកគោះទ្វាបន្ទប់ធ្វើការរបស់គេ។
« អញ្ជើញចូលមក » នាយឆ្លើយពីខាងក្នុងទៅភ្លាមអ្នកខាងក្រៅក៏បើកទ្វាចូលមកភ្លេត។
«អ្នកមីងបានផ្ញើអាហារមកឲ្យលោកហើយកុំភ្លេចញាំផងគាត់បារម្ភ» រីហ្វីដានាងយកម្ហូបមកដាក់លើតុនៅមិនឆ្ងាយពីកន្លែងជុងគុកអង្គុយប៉ុន្មានទេ។
«ខ្ញុំស្មានតែនាងមានចិត្តយកមកឲ្យខ្ញុំខ្លួនឯងតើនៀកខំតែសប្បាយចិត្តគិតថានាងព្រួយបារម្ភចំពោះខ្ញុំ » ជុងគុកនិយាយបែបលេបខាយដាក់មករីហ្វីដាគិតថានិយាយចឹងហើយនាងសប្បាយអរជាមួយនោះគឺគ្មានឡើយគេបានមកវិញត្រឹមកែវភ្នែកពិឃាតចាក់ទម្លុះបេះដូងគេប៉ុណ្ណោះនាងមិនងាយបើកចិត្តព្រមទទួលយកគេទាល់តែសោះគេមិនយល់ឡើយ។
____
ភាគ:១៣៨

«ខ្ញុំមិនបានទន់ចិត្តអីនឹងពាក្យសម្ដីលោកនិយាយចេញមកឡើយ»រីហ្វីដានាងចង់សើចតិចអីតិចបើទឹកមុខឡើងធ្លាក់ចុះលែងមានសង្ឃឹម។
« ហ៊ឹម» នាយដកដង្ហើមធំមួយឃូសលែងនិយាយបន្តបើនាងចង់ចេញទៅពេលណាក៏បានគេឈប់និយាយចេញទៅហើយ។
(អ៎េ..!តិចគេខឹងជាមួយខ្ញុំទៅ?តែថានេះខ្ញុំនិយាយតាមអ្វីដែលខ្ញុំគិតទៅតើ?គេទទួលយកមិនបាន?ហ៊ឹម!តែថាមិនអាចៗទេគេមិនមែនជាមនុស្សដូច្នេះទេ)រីហ្វីដានាងចុចទូរស័ព្ទតែក្នុងចិត្តកំពុងតែគិតថាជុងគុកតូចចិត្តជាមួយនាងឬក៏អត់?ប៉ុន្តែពីមុនទោះនាងនិយាយដាក់គេធ្ងន់ៗនាងនេះទៀតក៏គេមិនបានធ្វើរឹកហីៗដាក់មកនាងដូចឥឡូវនេះដែរ។
« លោក....លោកហ៎ា»
« ហៅរកអី? »
«គឺថាម្នាក់ស្រីដែលខ្ញុំជួបលើកមុននាងបាត់ទៅណា?ម៉េចមិនឃើញចឹង? » ដើម្បីរកពាក្យមកនិយាយបាននាងមានតែរំលឹកដល់នារីតាំងពីមុនជុងគុកក៏លួចញញឹមចុងមាត់បន្តិច។
«នាងសួរធ្វើអ្វី? ប្រច័ណ្ឌខ្ញុំឬកាលពីមុននោះ? »
«អត់នោះទេខ្ញុំសួរលេងទៅបើលោកមិនចង់ឆ្លើយសំណួរខ្ញុំក៏អត់ទៅ»
« អរ...!»

« លោកកាលមកញាំបាយ?អាងខ្ញុំត្រឡប់ទៅវិញ»
« នាងទៅៗខ្ញុំមានបានហាមឯណា?»
«តែអ្នកមីងប្រាប់ថាទាល់តែឲ្យខ្ញុំឃើញលោកញាំបាយទាំងនេះអស់ទើបគាត់ព្រមជឿហើយទុកចិត្តថាលោកមិនបានកុហកគាត់ពិតមែន»
«ពេលនេះខ្ញុំនៅមិនទាន់ឃ្លានទេនាងចាំប្រាប់អ្នកម៉ាក់តាមក្រោយទៅខ្ញុំគុំតែញាំរហូតទាល់តែអស់ហ្នឹង»
«យី!លោកកុំរឹងទទឹងពេកនេះលោកមិនមែនជាក្មេងអាយុ៥ឆ្នាំទេខ្ញុំគ្មានបានទៅអង្វរលន់តួរអីឡើយល្មមធ្វើខ្លួនឲ្យក្លាយជាមនុស្សធំដូចគេដូចឯងផងទៅ» រីហ្វីដានាងឈរច្រត់ចង្កេះសម្លក់គេចង់ជ្រុះគ្រាប់ភ្នែកនាងបករៀបដូចជាអ្នកម៉ាក់គេណាស់។
« ហ៉ើយ!បើខ្ញុំមិនឃ្លានឲ្យញាំយ៉ាងម៉េចនៀក? »
«ស្រេចតែលោកបើអ្នកមីងមិនផ្ដែផ្ដាំមកចឹងខ្ញុំក៏មិនមកអង្គុយចាំលោក»
« ខ្ញុំញាំក៏បានខ្ជិលឲ្យនាងនៅរងចាំទាំងចិត្តមិនចង់» ជុងគុកក្រោកដើរចេញពីកៅអីខ្លួនសំដៅមកកន្លែងរីហ្វីដាអង្គុយ។
«នេះញាំទៅ»
« ហើយចុះនាងមិនញាំទេឬ? »
« អត់ទេលោកញាំតែឯងទៅ» រីហ្វីដានាងឆ្លើយប៉ុណ្ណឹងរៀបក្រោកចេញដើរមកខាងក្រៅតែជុងគុកចាប់ទាញនាងមកអង្គុយលើភ្លៅរបស់គេតែម្ដងគ្រាន់តែនាងដើរកាត់មុខរបស់គេសោះ។
« លោកលែង» នាងមិនបានស្រែកអីឡើយប្រាប់ឲ្យគេប្រលែងដៃចេញពីចង្កេះនាង។
«អត់ចង់បងចង់មានពេលនៅជាមួយអូនណាស់ហ្វីដា» ជុងគុកនាយនិយាយដោយពាក្យស្មោះចេញពីក្រអៅបេះដូងទាំងមូលគេសុំតែអោបសុំក្បែរមានពេលវេលាល្អៗជាមួយនាងឲ្យបានច្រើនៗ។
« ហ៊ឹម!»
«កាលបានអូនឆ្លើយព្រមស្រលាញ់បងវិញ?បងរងចាំអូនយូរណាស់មកហើយណាល្មមដល់ពេលអូនសារភាពមកបងហើយ»ជុងគុកនាយអោបរីហ្វីដាយ៉ាងណែនដូចខ្លាចនាងទៅណាចោលគេណាស់អ៊ីចឹង រីហ្វីដានាងអង្គុយស្ងៀមងាកមុខចេញញញឹមតិចៗនេះសង្ស័យថាមានចិត្តទៅឲ្យហើយតែមិនព្រមនិយាយធ្វើរឹកធ្វើពារដល់ក។
« ហេតុអ្វី?» នាងឆ្លើយធ្វើពើដូចមិបដឹងរឿងពិតមែនណាស់ចឹង។
« កុំមកឆ្ងល់»
«បើមិនយល់មែន?ឲ្យខ្ញុំឆ្លើយថាយល់របៀបណា?លោកឡប់សតិទេចុះ?»
«អត់ឡប់សតិទេតែបងងប់ងល់ជាមួយអូនទៅវិញទេទោះបងឆ្លួតក៏ឆ្កួតមិនដល់ចិត្តបេះដូងបងស្រលាញ់អូនដែរ»ជុងគុកពោលមួយប្រយោគនេះមកនាងអៀនមិនស្ទើទេបើគេនិយាយត្រង់ៗដល់ថ្នាក់នេះគេមិនអៀនតែនាងឯណេះអៀនចង់តែលាក់ខ្លួនឲ្យបាត់ៗទេ។
« ឆឺស!ជ្រេញណាស់» នាងតូចពេបមាត់ជ្រេញសម្បើមមែនទែនការនិយាយស្ដីរបស់ជុងគុកនាងស្ដាប់មិនសូវចូលត្រចៀកប៉ុន្មាននោះឡើយ។
«អូខេ!បើអូនមិនស្រលាញ់បងវិញទេបងក៏ឈប់ស្រលាញ់អូនចាប់ពីពេលនេះដូចគ្នាឥឡូវនេះអូនអាចវេញទៅវិញបានរួចយកបាយម្ហូបនេះទៅជាមួយផង» ជុងគុកគេដូចជាតូចចិត្តតូចថ្លើមណាស់នាយបានលើករីហ្វីដាឲ្យឈរស្រួលបួលហើយគេក៏ដើរមករកកន្លែងធ្វើការរបស់ខ្លួនវិញដោយមិនបានញញឹមសូម្បីតែបន្តិចគឺគេនិយាយប្រាប់នាងទាំងទឹកមុខស្មើធេងគ្មានស្នាមញញឹមដូចជាពេលមុនសោះ។
« លោកកើតអ្វីទៀតហើយ?» រីហ្វីដានាងនៅមិនអស់ចិត្តសែនងឿយឆ្ងល់ថាហេតុអ្វីគេពូកែជាងស្រីទៅទៀត?បើនាងដូចមិនមែនចឹងពេកផង?គេអីក៏ម៉េះៗនៀក!
« គ្មានស្អីទេនាងចេញទៅបានហើយ» មិញនេះប្រើពាក្យអូនបងៗឥឡូវប្ដូរចេញយ៉ាងលឿន
« នេះដេញខ្ញុំ?»
« ប្រហែលទេដឹង?» ជុងគុកញាក់ចិញ្ចើមដាក់យ៉ាងឡូយ
« គ្រាន់តែចឹងសោះខឹងដែរ?»
« អត់បានខឹងផង»
«អត់ខឹងតែមិញនេះធ្វើកាយវិការមកដូចទ្រង់ស្អប់ខ្ញុំម្លេះ?ខ្ញុំបានទៅធ្វើអីលោកទៅ?ខ្ញុំនិយាយតែខ្ញុំតើ?ហ៊ឹកៗៗៗនៅដេញឲ្យខ្ញុំទៅទៀតទាំងដែលមិញនេះមិនបានចង់ដេញផងហ៊ឹកៗៗៗមនុស្សអាក្រក់ក្រែងប្រាប់ថាស្រលាញ់គេដល់ពេលគេមិនឆ្លើយតបតវិញក៏ចង់ឈប់ស្រលាញ់គេវិញវាមិនសមហេតុផលអីហ៊ឹកៗៗៗ»

រីហ្វីដានាងនិយាយទាំងពេបមាត់ពេបកមួយសន្ទុះក្រោយក៏ចេញទឹកភ្នែកមកពិតៗនាងមិនចង់បានកាយវិការដូចគេធ្វើមិញៗនេះទេហេតុអ្វីទៅៗៗ?ត្រឹមមួយពព្រិចភ្នែកសោះចង់ឈប់ស្រលាញ់នាង?មនុស្សស្អីក៏ម៉េះៗទេលោកអើយនាងមិនដែលជួបឡើយទើបជួបបានគេមួយហ្នឹង។
«អាវ!មានអ្នកណាឲ្យយំទៅលោកព្រះមិញនេះធ្វើសាកចិត្តលេងតើ?ម៉េចមកយំស្រែកដូចកូនក្មេងទៅកើត? » ជុងគុកស្រឡាំងកាំងបន្តិចពេលឃើញនាងទៅជាចឹងចេះមកយំនៅមុខគេទៅកើតពេលគេសួរឲ្យនាងឆ្លើយមកវិញមិនព្រមឆ្លើយទេដល់ពេលគេថាឈប់ស្រលាញ់វក៏មកយំតួញសោកទៅរួច។
« បាត់យំទៅៗបងថាលេងទេ» ជុងគុកនាយមកអង្អែលខ្នងរីហ្វីដានិយាយលួងលោមគេដើរមុនទាន់ចិត្តមនុស្សស្រីឡើយម្ដងថាចេះម្ដងថាចោះខុសរហូត។
« ហ៊ឹកៗៗៗ»
«បានហើយៗ!អូនជាអ្នកមិនចង់បានក្ដីស្រលាញ់ពីបងដោយខ្លួនឯងអញ្ចឹងមិនបាច់មកបន្ទោសបងទេបងខំនិយាយថាស្រលាញ់ៗអូនរហូតបងតែងតែបញ្ចេញកាយវិការមកគ្រប់បែបគ្រប់យ៉ាងតែអូនវិញមិនតបឆ្លើយឆ្លងមកវិញសូម្បីតែមួយម៉ាត់បងក៏ចេះតូចចិត្តដូចគ្នា» ជុងគុកនាយនិយាយបណ្ដើរឈរអោបអង្អែលខ្នងនាងបណ្ដើរនេះគេបង្ហាញវាចេញមកហើយនាងនៅមិនទាន់ដឹងពីជម្រៅចិត្តគេអស់ផងគេចាំតែខុសរហូតពិតមែនឬ?រីហ្វីដានាងឈប់យំឈរចាំស្ដាប់ការរៀបរាប់ជុងគុកវិញនាងក៏អាណិតគេតែចិត្តនាងនេះវារឹងទទឹងពេកទើបវាលំបាកសម្រាប់នាង។
« គឺអត់ហ៊ាន» ហ្វីដានាងឆ្លើយទាំងមុខក្រហមដូចផ្លែប៉េងប៉ោះជុងគុកលឺភ្លេតអស់សំណើចភ្លាមៗ។
«ហ៎ាសហ៎ា....!បើចឹងបងក៏មិនហ៊ានស្រលាញ់អូនដូចគ្នាហើយ»ជុងគុកសកទៅវិញយ៉ាងឆ្ងាញ់មាត់ចាំតែឲ្យនាងឈ្នះតែម្នាក់ឯងនោះ។
« ឆឺស»
« កុំបាច់មកឆឺសឆួយអីជាមួយបងឲ្យសោះ»
« ថីទើស? »
« អត់បានទើស»
« ចុះមុននេះ?គេមិនហៅថាទើសទេឬ? »
« ពិតហើយ»
« ចឹងលោកឆ្កួត?»
«បើបងឆ្កួតអូនក៏ឆ្កួតដូចបងព្រោះអូនអាចនិយាយជាមួយមនុស្សឆ្កួតដូចបងបាន»
« នេះលោកចង់ជេរខ្ញុំ? »
«ហា៎កបងនិយាយទៅមានន័យថាបងចង់ជេរអូនពីកាល?អូនគិតម្នាក់ឯងសោះ» ជុងគុកចេះតែបន្តទៅបន្តមកដាក់រីហ្វីដាវិញគេសប្បាយចិត្តណាស់ទៅហើយពេលបានមកប្រកែកគ្នាជាមួយនាងបែបហ្នឹង។
«ហ្អា៎យយ....!»ដោយឈ្លោះមិនឈ្នះគេនោះនាងតូចក៏ស្រែកពេញបន្ទប់អូហ្វីសរបស់ជុងគុកនាងចង់យំចេញមកម្ដងទៀតព្រោះតែសម្ដីញ៉ោះអត់បានការរបស់ជុងគុកតែកុំមើលអ្នកនិយាយនោះសើចសប្បាយចិត្តសម្បើមណាស់ពេលឃើញនាងទៅជាអញ្ចឹង។