..[ U ]
ကျုန်းရှို့တစ်ယောက်ရိုလာကိုစတာစီးနေသလိုခံစားနေရတယ်။
မဟုတ်ဘူး...အဲ့ဒါကရိုလာကိုစတာထက်တောင် ပိုဆိုးတယ်၊အဆုတ်တွေအသည်း
တွေတောင်အန််ထွက်မတတ်ဘဲ၊ဒါပေမယ့်
သူကခံနိုင်ရည်ရှိအောင်ကြိုးစားပြီးမအန်မိအောင်နေတယ်၊သူ့ရဲ့အားအင်ကြီးမားမှုက
သူ့ ကိုယ်သူမမူးဝေအောင်ထိန်းထားနိုင်တယ်။
ထို့နောက် တဖြေးဖြေး ရှင်းရှင်းလင်းလင်းပင် ပြန်သတိဝင်လာကြောင်း ခံစားလိုက်ရပြီး
သူ့ ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ စိတ်နှစ်ခုလုံးအရင်အခြေအနေဆီသို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိသွားခဲ့တယ်။ ရိုလာကိုစတာလည်းမရှိတော့သလို
လှည့်ပတ်နေတာမျိုးလည်းမရှိဘဲသူ့ စိတ်
တွေသာဖရိုဖရဲ ဖြစ်နေတယ်။
သူ့ကို အေးစက်နေတဲ့ခွဲစိတ်ခန်းခုတင်ပေါ်မှာ ချည်ထားတယ်၊ရွေရောင်မှန်မျက်ကိုင်းကို တပ်ဆင်ထားတဲ့ အရပ်ပုပုလူကသူ့ကို အသေအချာ ကြည့်နေတယ်၊ကျုန်းရှို့မျက်လုံးတွေ ဖွင့်လာတဲ့အခါ,ထိုသူက
ထေ့ထေ့လေး ပြုံးလာတယ်။
"ဟယ်လို...မစ္စတာကျိုး"
ကျုန်းရှို့ သူ့ကိုမတုံ့ပြန်နိုင်ဘူး၊သူသတိမလစ်ခင်က ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတွေကို ပြန်မှတ်မိနိုင်ဖို့ရာ ကြိုးစားနေလိုက်တယ်၊ အမှန်တကယ်တော့သူလေဆိပ်ထဲစဝင်ပြီဆိုကတည်းက
သူ့ကို ပစ်မှတ်ထားသလိုခံစားနေရတယ်။
အဲ့ဒီအချိန်ကလက်ရုံးရည်ကိုအားကိုးခဲ့ပေ
မယ့်တဖက်လူကလက်ရုံးရည်ကိုမသုံးဘဲ
မေ့ဆေး အပ်ကိုတိုက်ရိုက်သုံးလာလိမ့်မယ်လို့ သူလုံးဝမျှော်လင့်မထားမိဘူး၊ယခုတော့
သူက ဘာကြောင့်မှန်းမသိနိုင်လျက်ခွဲစိတ်ခုတင်ပေါ်မှာ ထိန်းချုပ်ခံထားရတယ်။
ကျုန်းရှို့က ရန်သူတွေရဲ့သဘောထားကို
နားမလည်ပေမယ့် သူ့ရှေ့မှလူကအနည်းငယ်ထူးခြားပုံရတယ်။
သူက အသက်ပြင်းပြင်းတချက်ရှုရင်းပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲ မေးလိုက်တယ်။
" မင်းက အိုမီဂါလား?"
ထိုလူပုလေးကတခဏမျှဆွံ့အနေပြီးမှပြုံးပြလာပေမယ့်ထိုသူ့အပြုံးကအပေါ်ယံမျှသာ ရှိတယ်။
"အယ်ဖာတွေရဲ့အခြေခံကျင့်ဝတ်လေးကိုတောင်မင်း မသင်ခဲ့ရဘူးလား?"
ကျုန်းရှို့ မျက်မှောင်ကြုံ့လိုက်တယ်၊
" အဲ့ဒါက ဘာကြီးလဲ?"
"မင်း ပထမဆုံးတွေ့တဲ့ အိုမီဂါကိုခုလို
လုပ်တာကလိင်ပိုင်းဆိုင်ရာနှောင့်ယှက်
မှုလို့ မှတ်ယူနိုင်တယ်"
"......."
မင်းရဲ့ ပရိုမုန်းတွေက ငါ့နှာခေါင်းရှေ့ကိုလွင့်နေတာလေ...အသက်ပြင်းပြင်းရှုလိုက်ရတာကတော့ မေ့ဆေး ရှိန် ပြယ်သွားတဲ့အခါနှာခေါင်းကအနံ့ခံစွမ်းအားအရမ်းကောင်းလာတာကြောင့်လို့ ကျုန်းရှို့ တွေးလိုက်မိတယ်။
ထိုသူကဆက်ပြောလာတယ်၊
"ဒါပေမယ့်, ဒီကမ္ဘာမှာ ခုလို တခြားကမ္ဘာက လူမျိုးနဲ့ တွေ့ရတာနည်းနည်းတော့ အံ့သြမိတယ်၊ မင်းကဒီကိုဘယ်လိုဖြစ်ပြီးရောက်
လာတာလဲ?ဟိုမှာများပြစ်မှုတစ်ခုခု ကျူးလွန်ခဲ့လို့လား?"
ကျုန်းရှိူ့ခုထိစကားမပြောသေးဘူး။ရုတ်တရက် , လျှို့ဝှက်ခန်းရဲ့ ညာဘက် ခြမ်း
သတ္တု တံခါးကတိတ်တဆိတ်ပင်ပွင့်လာတယ်၊ အနက်ရောင်ဝတ်စုံနှင့်လူနှစ်ယောက်
အထဲသို့ ဝင်လာပြီး သူ့ကို ကြည့်တယ်။
" ချန်းရှ, မင်းဘယ်ကသတင်းအမှားတွေယူလာတာလဲ? အဲ့ဒီ အခန်းကရှလျန်ရဲ့အခန်း မဟုတ်ဘူး၊ သူ့ အိမ်နီးချင်းရဲ့ အခန်းဖြစ်နေတယ်၊ ရှလျန်ကလည်း သူ့အိမ်မှာမရှိဘူး၊
ငါ တို့ တံခါးခေါက်တော့ ဘာတုံ့ပြန်မှုမှ မရှိဘူး၊ လသာဆောင်ပေါ်ကနေ အထဲထိဝင်
ကြည့်တော့လည်းဘယ်သူမှအထဲမှာမရှိဘူး"
ကျုန်းရှို့ မျက်လုံးပြူးလာတယ်၊
"မင်းတို့..."
ချန်းရှလို့ အမည်ရတဲ့ဂျပုလေးက ကျုန်းရှို့ ကို သံသယစိတ်ဖြင့် ကြည့်ရင်း ခေါင်း ခါလိုက်တယ်၊
" မဖြစ်နိုင်တာ, ဒီကောင်လေးမေ့မြောနေတဲ့ အချိန် ငါအသေအချာမေးထားတာ,အဲ့ဒါက သူ့အိမ်နံပါတ်ပဲ၊သူ့ အိမ်နံပါတ်ကိုတော့ ဘယ်လိုလုပ်ပြီးသတိမရဘဲ နေမှာလဲ?"
"မင်းက ငါ့ကို မေးထားတာလား?"
ကျုန်းရှို့ကအပြင်းအထန်ရုန်းကန်လာရင်း,
"မင်းတို့ က ဘယ်သူတွေလဲ?ငါ့ကိုခုလွှတ်!"
"စိတ်မလှုပ်ရှားပါနဲ့"
ချန်းရှက ကျန်းရှိူ့ရဲ့လက်ကို ညင်သာစွာ ပုတ်လိုက်တယ်၊ လက်ချောင်းထိပ်ရှိအပူချိိန်က
အလွန် တရာမှ ကျဆင်းနေသော်လည်း နားနားကို ကပ်ပြီး ပြောလာတဲ့အသံ ကြောင့်
ကျုန်းရှို့ ကြက်သီးတွေထလာတယ်။
" မင်းရဲ့ သူဌေး ရှလျန် ကအဲ့ဒီမှာနေတာမလား? အသိညာဏ်ရှိတဲ့ ငှက်လေးတွေက
ကိုင်းကောင်းကောင်းကိုရွေးချယ်တတ်ရတယ်၊မင်းရဲ့ သူဌေးအချိန်တိုလေးအတွင်း
ဒေဝါလီခံသွားရမှာကို စိုးရိမ်မိတယ်၊ဘာလို့
ငါတို့နဲ့ မပူးပေါင်းတာလဲ? ငါ့တို့ သူဌေးကို
မင်းနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးမယ်လေ၊အရင်ကထက်
မင်းဘဝကြီး ပိုတိုးတက်လာအောင်လုပ်ပေးလို့ရတယ်"
ကျုန်းရှိူ့ က သူ့ကို စေ့စေ့ကြည့်ပြီး ,
"အိပ်မက်မက်နေလိုက်!"
"အားရို့! မင်းက အရမ်းစိတ်ကြီးတာပဲ"
ချန်းရှက ဒေါသမထွက်ဘဲ ပြုံးပြလာတယ်၊
" မင်းက ဘာလို့ ဒီလောက် သစ္စာရှိနေရတာလဲ? သူက မင်းရဲ့ လက်တွဲဖော် အိုမီဂါလား?
ကျုန်းရှို့ ငြိမ်သက်နေတယ်၊ရှင်းရှင်းပြောရမယ်ဆို,ချန်းရှကသူ့ကို မျိုးရိုး ဗီဇ မမှန်သူ အဖြစ်သိထားသော်လည်းရှလျန် ရဲ့ အခြေအနေကိုတော့ မသိသေးဘူး၊ တဖက်မှကြည့်မယ်ဆို ရှလျန်က ဘေးကင်းနေသေးတယ် ၊ ယခုတွင်သူလုပ်နိုင်တာက နှုတ်ဆိတ်ရုံသာတတ်နိုင်ပြီး တဖက်လူက သူ့ထံမှသတင်းအချက်အလက်တွေနှိုက်ထုတ်မရဖို့သာ သူကြိုးစားရမယ်။
ကျုန်းရှို့အသံတိတ်နေတာကို မြင်တဲ့အခါ
ချန်းရှက အနက်ရောင်ဝတ်စုံနှင့် လူနှစ်ယောက်အား လက်ဝေ့ရမ်း ပြတယ်၊
" မင်းတို့ အရင်ပြန်နှင့်လိုက်"
ထိုသူနှစ်ယောက်က တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်ကြည့်ပြီးသူတို့ထဲမှတစ်ယောက်က ချက်ခြင်းပင်ဒေါသတကြီးထအော်လာတယ်၊
"ချန်းရှ, မင်းက ငါတို့ လက်အောက်ခံအဆင့်ပဲရှိတယ်၊ဘာလို့ ငါတို့ကိုအမိန့်လာပေးနေတာလဲ?"
"ဘာလို့လဲ ဆိုတော့မစ္စတာကျုန်းနဲ့ စကားအေးအေး ဆေးဆေး ပြောဖို့ တိတ်ဆိတ်နဲ့ ပတ်ဝန်းကျင် လိုအပ်နေတယ်...မင်းတို့ဒီမှာရှိရင် ငါ့အာရုံကို စုစည်းလို့မရဘူး၊ သူဌေးကို
လူချင်းပဲ ပြောလိုက်ရမလား?"
သူဌေးဆိုတဲ့ အသံကြားလိုက်ရတဲ့အခါ ထိုသူနှစ်ယောက်ရဲ့ မောက်မာမှုတွေ လျော့ပါးသွားတယ်၊သူတို့က ချန်းရှကို လက်ညိုးထိုးကာ ပြောလာတယ်၊
" မင်း ရှလျန်ရဲ့ တည်နေရာအတိအကျကို
မေးနိုင်ရင်တော့ ပိုကောင်းတာပေါ့'
ပြောပြီးနောက် လှည့်ထွက်သွားတယ်၊
"ကောင်းပြီ,.အခုဆို ငါတို့နှစ်ယောက်ထဲပဲရှိတော့တယ်"
ချန်းရှက ကျုန်းရှို့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို မှီပြီး
အသံတိုးတိုး ဖြင့် ပြောလာတယ်။
"အရိုးသားဆုံး ပြောရရင် ငါကတခုလပ်ဖြစ်ခဲ့တာကြာပြီ၊ နှစ်ပေါင်း များစွာကြာပြီး ငါကိုယ်ငါ သန့်သန့်ရှင်းရှင်း နဲ့ ဘယ်သူနဲ့မှလည်း
မပတ်သက်ဘဲနေခဲ့တာ၊ မင်းကိုပထမဆုံးအကြိမ် တွေ့ ကတည်းက ငါရုတ်တရက်သိလိုက်ရတယ်၊ငါမင်းကိုများ ချစ်မိသွားလာပေါ့..ဖြစ်နိုင်တယ်၊ မင်းရဲ့ အိုမီဂါကိုလည်း
သစ္စာဖောက်ဖို့ ပြောတာတော့မဟုတ်ဘူး၊
မင်းရဲ့ နှလုံးသား တဝက်လောက် ငါ့ကို
ပေးဖို့ ဆန္ဒရှိရင်ပဲ ငါ ကျေနပ်တယ်"
သူ့ဘက်မှ စကားများစွာ ပြောကာဝန်ခံခဲ့ပေ
မယ့် ကျုန်းရှိူ့ကဘာမှပြန်မပြောပဲသူ့ကို မော့ကြည့်လာတယ်၊တဖန်ပြန်၍ကျုန်းရှိူ့ ရဲ့ မျက်လုံးတွေကမှေးစင်းသွားကာဘာတွေတွေးနေမှန်းမသိဘူး။
" မင်းဘာလို့ ငါ့ကို မယုံတာလဲ?"
ချန်းရှက သူ့ကို ကြိုးစားပမ်းစားပြောလာတယ်၊
"ဟုတ်တယ်,.ငါမင်းကို သူဌေးဆီ တန်းခေါ်သွားချင်ပေမယ့်..ငါမင်းကို မြင်မြင်ချင်း သဘောကျမိလို့ ငါ စိုးရိမ်နေတာ"
ကျုန်းရှိး ရုတ်တရက် မေးလာတယ်၊
"မင်းမှာ အရင်က အယ်ဖာတစ်ယောက်ရှိခဲ့ဖူးတယ်မလား?"
"ဟုတ်တယ်လေ,ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
"သူမင်းကို မလိုချင်ဘူးဆိုတာကမထူးဆန်းပါဘူး"
ချန်းရှ အနာပေါ် တုတ်ကျသွားသလို မျက်နှာ တစ်ခုလုံးရှုံ့မဲ့သွားတယ်၊ သူက ကျုန်းရှိူ့ အား လည်ပင်းညှစ်ရန် အလျင်အမြန် အနားသို့
တိုးကပ်လာတယ်။
"မင်း ဘာပြောလိုက်တာလဲ? အယ်ဖာတစ်ယောက်ဖြစ်ရတာကရော ဘယ်လောက်ကောင်းနေလို့လဲ? အကုန်လုံးက ဆာလောင်နေတဲ့ သားရဲ တွေပဲမလား? မင်းရဲ့ အချစ်ကိုပဲကြီးမြတ်နေတယ်လို့ ထင်မနေနဲ့၊ အချစ်ဆိုတာ ပြောဖို့တောင်မထိုက်တန်ဘူး!မင်း ခုလို ပုံစံနဲ့သာဆက်သွားနေမယ်ဆိုရင်,သူဌေး ကတောင်မင်းကို လုပ်စရာမလိုဘူး၊သေခြင်းထက် ဆိုးဝါးတဲ့ အရာတွေရဲ့ အတွေ့ အကြုံလေးတွေကို ငါမင်းကို ပေးမယ်!"
ကျုန်းရှိူ့ အသက်ရူကြပ်လာပြီး ထိုသူရဲ့လက်တွေကို အသည်းအသန် ချိုးဖျက်ဖို့ ကြိုးစားသော်လည်း သူလုံးဝလှုပ်လို့မရဘူး။
ထိုအချိန်မှာပဲ , သတ္တု တံခါး ပွင့်လာပြီးပြင်းထန်တဲ့ အရောင်အဝါရှိနေတဲ့အမျိုးသားတစ်ဦး နောက်သို့အနက်ရောင်ဝတ်စုံဖြင့်
လူနှစ်ယောက်ကကုတ်ကုတ်လေးနဲ့လိုက်
လာတယ်၊
ချန်းရှ ရူးသွပ်သွားတာကိုမြင်တဲ့အခါအနက်ရောင်ဝတ်လူနှစ်ယောက်ကပြေးလာပြီး
ချန်းရှကိုကျုန်းရှို့ထံမှဆွဲထုတ်လိုက်ကြတယ်၊
"ဘာဖြစ်နေတာလဲ?"
အနက်ရောင်ဝတ်စုံ နှင့် အတူ ဝင်လာတဲ့သူကချန်းရှကို မကျေမလည်ကြည့်ကာ မေးလာတယ်၊ချန်းရှက ထိုသူ့ကို တွေ့တဲ့အခါမှ ငြိမ်သက်သွားပြီး 'သူဌေး'ဟုခေါ်တယ်။
နောက်ဆုံးတွင်ကျုန်းရှိူ့လည်း ချန်းရှရဲ့ နတ်ဆိုး ကဲ့သို့သော လက်တွေကြားမှ လွတ်မြောက်သွားရာမှ ဘေးပတ်ပတ်လည်ကို ကြည့်လိုက်တယ်။
ရင်းနှီး နေတဲ့ မျက်နှာ တစ်ခု ,တနည်းအား
ဖြင့် ကျုန်းရှို့ ထိုသူရဲ့ ပုံတွေကို မရေမတွက်နိုင်အောင် တွေ့ဖူးတယ်၊ လက်ရှိ သူမြင်နေရတဲ့သူက ဓာတ်ပုံတွေထဲကထက် အဆပေါင်းများစွာ ပိုမို သန်မာပုံရတယ်။
"ရင်မိုဟွား"
ကျုန်းရှိူ့ တဖက်လူရဲ့ နာမည်ကို ခေါ်မိရင်း,
"တကယ်ကြီး မင်းပဲ"
26.1.2022
.......................................................................
[ Z ]
က်ဳန္းရွို႔တစ္ေယာက္ရိုလာကိုစတာစီးေနသလို
ခံစားေနရတယ္။
မဟုတ္ဘူး...အဲ့ဒါကရိုလာကိုစတာထက္ေတာင္
ပိုဆိုးတယ္၊အဆုတ္ေတြအသည္းေတြေတာင္အန္္ထြက္မတတ္ဘဲ၊ဒါေပမယ့္သူကခံနိုင္ရည္ရွိေအာင္ႀကိဳးစားၿပီးမ
အန္မိေအာင္ေနတယ္၊သူ႕ရဲ႕အားအင္ႀကီးမားမႈက
သူ႕ ကိုယ္သူမမူးေဝေအာင္ထိန္းထားနိုင္တယ္။
ထို႔ေနာက္ တေျဖးေျဖး ရွင္းရွင္းလင္းလင္းပင္ ျပန္သတိဝင္လာေၾကာင္း ခံစားလိုက္ရၿပီး သူ႕ ခႏၶာကိုယ္နဲ႕ စိတ္ႏွစ္ခုလုံးအရင္အေျခအေနဆီသို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိသြားခဲ့
တယ္။ ရိုလာကိုစတာလည္းမရွိေတာ့သလိုလွည့္ပတ္ေနတာမ်ိဳးလည္းမရွိဘဲသူ႕ စိတ္ေတြသာဖရိုဖရဲ ျဖစ္ေနတယ္။
သူ႕ကို ေအးစက္ေနတဲ့ခြဲစိတ္ခန္းခုတင္ေပၚမွာ ခ်ည္ထား
တယ္၊ေ႐ြေရာင္မွန္မ်က္ကိုင္းကို တပ္ဆင္ထားတဲ့ အရပ္ပုပုလူကသူ႕ကို အေသအခ်ာ ၾကည့္ေနတယ္၊က်ဳန္းရွို႔မ်က္လုံးေတြ ဖြင့္လာတဲ့အခါ,ထိုသူကေထ့ေထ့ေလး ၿပဳံးလာ
တယ္။
"ဟယ္လို...မစၥတာက်ိဳး"
က်ဳန္းရွို႔ သူ႕ကိုမတုံ႕ျပန္နိုင္ဘူး၊သူသတိမလစ္ခင္က
ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေတြကို ျပန္မွတ္မိနိုင္ဖို႔ရာ ႀကိဳးစားေနလိုက္တယ္၊ အမွန္တကယ္ေတာ့သူေလဆိပ္ထဲစဝင္ၿပီဆို
ကတည္းက သူ႕ကို ပစ္မွတ္ထားသလိုခံစားေနရတယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္ကလက္႐ုံးရည္ကိုအားကိုးခဲ့ေပ
မယ့္တဖက္လူကလက္႐ုံးရည္ကိုမသုံးဘဲ
ေမ့ေဆး အပ္ကိုတိုက္ရိုက္သုံးလာလိမ့္မယ္လို႔
က်ဳန္းရွို႔က ရန္သူေတြရဲ႕သေဘာထားကို
နားမလည္ေပမယ့္ သူ႕ေရွ႕မွလူကအနည္းငယ္
ထူးျခားပုံရတယ္။
သူက အသက္ျပင္းျပင္းတခ်က္ရႈရင္းပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ
ေမးလိုက္တယ္။
" မင္းက အိုမီဂါလား?"
ထိုလူပုေလးကတခဏမွ်ဆြံ႕အေနၿပီးမွၿပဳံးျပလာေပမယ့္
ထိုသူ႕အၿပဳံးကအေပၚယံမွ်သာ ရွိတယ္။
"အယ္ဖာေတြရဲ႕အေျခခံက်င့္ဝတ္ေလးကိုေတာင္မင္း
မသင္ခဲ့ရဘူးလား?"
က်ဳန္းရွို႔ မ်က္ေမွာင္ႀကဳံ႕လိုက္တယ္၊
" အဲ့ဒါက ဘာႀကီးလဲ?"
"မင္း ပထမဆုံးေတြ႕တဲ့ အိုမီဂါကိုခုလို
လုပ္တာကလိင္ပိုင္းဆိုင္ရာႏွောင့္ယွက္
မႈလို႔ မွတ္ယူနိုင္တယ္"
"......."
မင္းရဲ႕ ပရိုမုန္းေတြက ငါ့ႏွာေခါင္းေရွ႕ကိုလြင့္ေန
တာေလ...အသက္ျပင္းျပင္းရႈလိုက္ရတာကေတာ့
ေမ့ေဆး ရွိန္ ျပယ္သြားတဲ့အခါႏွာေခါင္းကအနံ႕ခံစြမ္းအားအရမ္းေကာင္းလာတာေၾကာင့္လို႔ က်ဳန္းရွို႔ ေတြးလိုက္
မိတယ္။
ထိုသူကဆက္ေျပာလာတယ္၊
"ဒါေပမယ့္, ဒီကမၻာမွာ ခုလို တျခားကမၻာကလူမ်ိဳးနဲ႕ ေတြ႕ရတာနည္းနည္းေတာ့ အံ့ၾသမိတယ္၊ မင္းကဒီကို
ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီးေရာက္လာတာလဲ?ဟိုမွာမ်ားျပစ္မႈ
တစ္ခုခု က်ဴးလြန္ခဲ့လို႔လား?"
က်ဳန္းရွိူ႕ခုထိစကားမေျပာေသးဘူး။႐ုတ္တရက္ ,
လွ်ို႔ဝွက္ခန္းရဲ႕ ညာဘက္ ျခမ္း သတၱဳ တံခါးကတိတ္
တဆိတ္ပင္ပြင့္လာတယ္၊ အနက္ေရာင္ဝတ္စုံႏွင့္
လူႏွစ္ေယာက္ အထဲသို႔ ဝင္လာၿပီး သူ႕ကို ၾကည့္တယ္။
" ခ်န္းရွ, မင္းဘယ္ကသတင္းအမွားေတြယူလာတာလဲ? အဲ့ဒီ အခန္းကရွလ်န္ရဲ႕အခန္း မဟုတ္ဘူး၊ သူ႕ အိမ္နီးခ်င္းရဲ႕ အခန္းျဖစ္ေနတယ္၊ ရွလ်န္ကလည္း သူ႕အိမ္မွာမရွိဘူး၊
ငါ တို႔ တံခါးေခါက္ေတာ့ ဘာတုံ႕ျပန္မႈမွ မရွိဘူး၊
လသာေဆာင္ေပၚကေန အထဲထိဝင္
ၾကည့္ေတာ့လည္းဘယ္သူမွအထဲမွာမရွိဘူး"
က်ဳန္းရွို႔ မ်က္လုံးျပဴးလာတယ္၊
"မင္းတို႔..."
ခ်န္းရွလို႔ အမည္ရတဲ့ဂ်ပဳေလးက က်ဳန္းရွို႔ ကို
သံသယစိတ္ျဖင့္ ၾကည့္ရင္း ေခါင္း ခါလိုက္တယ္၊
" မျဖစ္နိုင္တာ, ဒီေကာင္ေလးေမ့ေျမာေနတဲ့ အခ်ိန္ ငါအေသအခ်ာေမးထားတာ,အဲ့ဒါက သူ႕အိမ္နံပါတ္ပဲ၊သူ႕
အိမ္နံပါတ္ကိုေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးသတိမရဘဲ ေနမွာလဲ?"
"မင္းက ငါ့ကို ေမးထားတာလား?"
က်ဳန္းရွို႔ကအျပင္းအထန္႐ုန္းကန္လာရင္း,
"မင္းတို႔ က ဘယ္သူေတြလဲ?ငါ့ကိုခုလႊတ္!"
"စိတ္မလႈပ္ရွားပါနဲ႕"
ခ်န္းရွက က်န္းရွိူ႕ရဲ႕လက္ကို ညင္သာစြာ
ပုတ္လိုက္တယ္၊ လက္ေခ်ာင္းထိပ္ရွိအပူခ်ိိန္က
အလြန္ တရာမွ က်ဆင္းေနေသာ္လည္း
နားနားကို ကပ္ၿပီး ေျပာလာတဲ့အသံ ေၾကာင့္
က်ဳန္းရွို႔ ၾကက္သီးေတြထလာတယ္။
" မင္းရဲ႕ သူေဌး ရွလ်န္ ကအဲ့ဒီမွာေနတာမလား?
အသိညာဏ္ရွိတဲ့ ငွက္ေလးေတြက ကိုင္းေကာင္းေကာင္းကိုေ႐ြးခ်ယ္တတ္ရတယ္၊မင္းရဲ႕ သူေဌးအခ်ိန္တိုေလး
က်ဳန္းရွိူ႕ က သူ႕ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ,
"အိပ္မက္မက္ေနလိုက္!"
"အားရို႔! မင္းက အရမ္းစိတ္ႀကီးတာပဲ"
ခ်န္းရွက ေဒါသမထြက္ဘဲ ၿပဳံးျပလာတယ္၊
" မင္းက ဘာလို႔ ဒီေလာက္ သစၥာရွိေနရတာလဲ?
သူက မင္းရဲ႕ လက္တြဲေဖာ္ အိုမီဂါလား?
မင္း ခႏၶာကိုယ္ေပၚက ေန အိုမီဂါ နံ႕ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး
ရေနတယ္၊မင္း ဟိုကိုမျပန္တာၾကာလွၿပီမလား၊ဟမ္? သူေၾကာင့္မင္းဒီကိုေရာက္လာတာလား?"
က်ဳန္းရွို႔ ၿငိမ္သက္ေနတယ္၊ရွင္းရွင္းေျပာရမယ္ဆို,ခ်န္းရွကသူ႕ကို မ်ိဳးရိုး ဗီဇ မမွန္သူ အျဖစ္သိထားေသာ္လည္းရွလ်န္ ရဲ႕ အေျခအေနကိုေတာ့ မသိေသးဘူး၊ တဖက္မွၾကည့္မယ္ဆို ရွလ်န္က ေဘးကင္းေနေသးတယ္ ၊ ယခုတြင္
သူလုပ္နိုင္တာက ႏႈတ္ဆိတ္႐ုံသာတတ္နိုင္ၿပီး တဖက္
လူက သူ႕ထံမွသတင္းအခ်က္အလက္ေတြႏွိုက္ထုတ္မရဖို႔သာ သူႀကိဳးစားရမယ္။
က်ဳန္းရွို႔အသံတိတ္ေနတာကို ျမင္တဲ့အခါခ်န္းရွက
အနက္ေရာင္ဝတ္စုံႏွင့္ လူႏွစ္ေယာက္အား လက္ေဝ့ရမ္း ျပတယ္၊
" မင္းတို႔ အရင္ျပန္ႏွင့္လိုက္"
ထိုသူႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္
ၾကည့္ၿပီးသူတို႔ထဲမွတစ္ေယာက္က
ခ်က္ျခင္းပင္ေဒါသတႀကီးထေအာ္လာတယ္၊
"ခ်န္းရွ, မင္းက ငါတို႔ လက္ေအာက္ခံအဆင့္ပဲရွိတယ္၊ဘာလို႔ ငါတို႔ကိုအမိန့္လာေပးေနတာလဲ?"
"ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့မစၥတာက်ဳန္းနဲ႕ စကားေအးေအး
ေဆးေဆး ေျပာဖို႔ တိတ္ဆိတ္နဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ လိုအပ္ေနတယ္...မင္းတို႔ဒီမွာရွိရင္ ငါ့အာ႐ုံကို စုစည္းလို႔မရဘူး၊ သူေဌးကို လူခ်င္းပဲ ေျပာလိုက္ရမလား?"
သူေဌးဆိုတဲ့ အသံၾကားလိုက္ရတဲ့အခါ ထိုသူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမာက္မာမႈေတြ ေလ်ာ့ပါးသြားတယ္၊သူတို႔က ခ်န္းရွကို လက္ညိုးထိုးကာ ေျပာလာတယ္၊
" မင္း ရွလ်န္ရဲ႕ တည္ေနရာအတိအက်ကိဳ
ေမးနိုင္ရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့'
ေျပာၿပီးေနာက္ လွည့္ထြက္သြားတယ္၊
"ေကာင္းၿပီ,.အခုဆို ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲပဲရွိေတာ့တယ္"
ခ်န္းရွက က်ဳန္းရွို႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို မွီၿပီး
အသံတိုးတိုး ျဖင့္ ေျပာလာတယ္။
"အရိုးသားဆုံး ေျပာရရင္ ငါကတခုလပ္ျဖစ္ခဲ့တာၾကာၿပီ၊ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာၾကာၿပီး ငါကိုယ္ငါ သန့္သန့္ရွင္းရွင္း နဲ႕ ဘယ္သူနဲ႕မွလည္းမပတ္သက္ဘဲေနခဲ့တာ၊ မင္းကိုပထမဆုံးအႀကိမ္ ေတြ႕ ကတည္းက ငါ႐ုတ္တရက္သိလိုက္ရ
တယ္၊ငါမင္းကိုမ်ား ခ်စ္မိသြားလာေပါ့..ျဖစ္နိုင္တယ္၊ မင္းရဲ႕ အိုမီဂါကိုလည္း သစၥာေဖာက္ဖို႔ ေျပာတာေတာ့မဟုတ္ဘူး၊မင္းရဲ႕ ႏွလုံးသား တဝက္ေလာက္ ငါ့ကို
ေပးဖို႔ ဆႏၵရွိရင္ပဲ ငါ ေက်နပ္တယ္"
သူ႕ဘက္မွ စကားမ်ားစြာ ေျပာကာဝန္ခံခဲ့ေပ
မယ့္ က်ဳန္းရွိူ႕ကဘာမွျပန္မေျပာပဲသူ႕ကို ေမာ့ၾကည့္လာ
တယ္၊တဖန္ျပန္၍က်ဳန္းရွိူ႕ ရဲ႕ မ်က္လုံးေတြကေမွးစင္းသြားကာဘာေတြေတြးေနမွန္းမသိဘူး။
" မင္းဘာလို႔ ငါ့ကို မယုံတာလဲ?"
ခ်န္းရွက သူ႕ကို ႀကိဳးစားပမ္းစားေျပာလာတယ္၊
"ဟုတ္တယ္,.ငါမင္းကို သူေဌးဆီ တန္းေခၚသြားခ်င္ေပ
မယ့္..ငါမင္းကို ျမင္ျမင္ခ်င္း သေဘာက်မိလို႔ ငါ စိုးရိမ္ေနတာ"
က်ဳန္းရွိး ႐ုတ္တရက္ ေမးလာတယ္၊
"မင္းမွာ အရင္က အယ္ဖာတစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဖူးတယ္မလား?"
"ဟုတ္တယ္ေလ,ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"သူမင္းကို မလိုခ်င္ဘူးဆိုတာကမထူးဆန္းပါဘူး"
ခ်န္းရွ အနာေပၚ တုတ္က်သြားသလို မ်က္ႏွာ တစ္ခုလုံးရႈံ႕မဲ့သြားတယ္၊ သူက က်ဳန္းရွိူ႕ အား လည္ပင္းညွစ္ရန္ အလ်င္အျမန္ အနားသို႔တိုးကပ္လာတယ္။
"မင္း ဘာေျပာလိုက္တာလဲ? အယ္ဖာတစ္ေယာက္ျဖစ္ရတာကေရာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေနလို႔လဲ? အကုန္လုံးက ဆာေလာင္ေနတဲ့ သားရဲ ေတြပဲမလား? မင္းရဲ႕ အခ်စ္ကိုပဲႀကီးျမတ္ေနတယ္လို႔ ထင္မေနနဲ႕၊ အခ်စ္ဆိုတာ ေျပာဖို႔ေတာင္မထိုက္တန္ဘူး!မင္း ခုလို ပုံစံနဲ႕သာဆက္
သြားေနမယ္ဆိုရင္,သူေဌး ကေတာင္မင္းကို လုပ္စရာ
မလိုဘူး၊ေသျခင္းထက္ ဆိုးဝါးတဲ့ အရာေတြရဲ႕ အေတြ႕ အႀကဳံေလးေတြကို ငါမင္းကို ေပးမယ္!"
က်ဳန္းရွိူ႕ အသက္႐ူၾကပ္လာၿပီး ထိုသူရဲ႕လက္ေတြကို
အသည္းအသန္ ခ်ိဳးဖ်က္ဖို႔ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း
သူလုံးဝလႈပ္လို႔မရဘူး။
ထိုအခ်ိန္မွာပဲ , သတၱဳ တံခါး ပြင့္လာၿပီးျပင္းထန္တဲ့
အေရာင္အဝါရွိေနတဲ့အမ်ိဳးသားတစ္ဦး ေနာက္သို႔
အနက္ေရာင္ဝတ္စုံျဖင့္လူႏွစ္ေယာက္ကကုတ္ကုတ္ေလးနဲ႕လိုက္လာတယ္၊
ခ်န္းရွ ႐ူးသြပ္သြားတာကိုျမင္တဲ့အခါအနက္ေရာင္
ဝတ္လူႏွစ္ေယာက္ကေျပးလာၿပီး
ခ်န္းရွကိုက်ဳန္းရွို႔ထံမွဆြဲထုတ္လိုက္ၾကတယ္၊
"ဘာျဖစ္ေနတာလဲ?"
အနက္ေရာင္ဝတ္စုံ ႏွင့္ အတူ ဝင္လာတဲ့သူကခ်န္းရွကို မေက်မလည္ၾကည့္ကာ ေမးလာတယ္၊ခ်န္းရွက ထိုသူ႕ကို ေတြ႕တဲ့အခါမွ ၿငိမ္သက္သြားၿပီး 'သူေဌး'ဟုေခၚတယ္။
ေနာက္ဆုံးတြင္က်ဳန္းရွိူ႕လည္း ခ်န္းရွရဲ႕ နတ္ဆိုး ကဲ့သို႔ေသာ လက္ေတြၾကားမွ လြတ္ေျမာက္သြားရာမွ
ေဘးပတ္ပတ္လည္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။
ရင္းႏွီး ေနတဲ့ မ်က္ႏွာ တစ္ခု ,တနည္းအား
ျဖင့္ က်ဳန္းရွို႔ ထိုသူရဲ႕ ပုံေတြကို မေရမတြက္နိုင္ေအာင္ ေတြ႕ဖူးတယ္၊ လက္ရွိ သူျမင္ေနရတဲ့သူက ဓာတ္ပုံေတြထဲကထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုမို သန္မာပုံရတယ္။
"ရင္မိုဟြား"
က်ဳန္းရွိူ႕ တဖက္လူရဲ႕ နာမည္ကို ေခၚမိရင္း,
"တကယ္ႀကီး မင္းပဲ"
26.1.2022
.......................................................................
You are reading the story above: TeenFic.Net