..[ U ]

ထိုညအိပ်မပျော်နိုင်ခြင်းကြောင့်ရှလျန်
တစ်ယောက်နောက်တနေ့ မနက် ဆယ်နာရီ
ထိ အိပ်ပျော်နေခဲ့တယ်။

ကျုန်းရှို့တစ်ယောက်ထွက်ခွာသွားပြီးနောက်
ကျုန်းရှို့ထားခဲ့တဲ့စာတိုလေးအားဗီရိုလေးပေါ်တွင် တွေ့လိုက်ရတယ်၊ ဒီနေ့နံနက်ပိုင်း သောက်ရန် နွားနို့လေးကျိုထားပေးခဲ့ကြောင်း၊ပူတုန်းလေးသောက်ဖို့မမေ့ရန်နှင့်
အစားကို အချိန်မှန်စားရန်၊ အားသွင်းတဲ့
အချိိန် ဖုန်းပိတ်ထားဖို့မမေ့ရန် နှင့် တစ်ခုခုမသက်မသာဖြစ်တာမျိုးရှိပါကဒေါက်တာဝမ်ကို အမြန်ဆုံးဆက်သွယ်ဖို့ ပြောခဲ့တယ်။

ရှလျန် စာရွက်လေးထဲမှသေသပ်တဲ့ လက်ရေး စာလေးတွေကို ကြည့်ရင်း
အိပ်ရာပေါ်တွင် လဲလျောင်းပြီးစာရေးနေတဲ့ အရပ်ရှည်ရှည် အမျိုးသားလေး တစ်ယောက်ရဲ့ ပုံစံလေးက သူ့အတွေးတွေထဲ ပေါ်လာတယ်၊ ရှလျန်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းထောင့်လေးတွေ
အလိုအလျောက်ပင် ကော့တက်သွားမိတယ်။

လွန်ခဲ့တဲ့ လအနည်းငယ်လောက်က ,
ကျုန်းရှို့ကရှလျန်အားခုလိုလေးတွေကို ပြုလုပ်ဖို့ ညွှန်ကြားခဲ့ သော်လည်းယခုတော့
ကျုန်းရှို့က သူ့ကို မဖြစ်မနေပြုလုပ်စေဖို့
ပြောလာတယ်၊ ခုလိုအနေအထားလေးရဲ့
ခံစားချက်လေးကကြည်နူးနွေးထွေးတယ်
လို့သူခံစားရတယ်။

ထိုအခိုက်အတန့်လေးမှာ သူကျုန်းရှို့ဆီ
ဖုန်းခေါ်ချင်ပြီး တဖက်လူရဲ့ အသံလေးကို နားထောင်ချင်လာတယ်၊ဒါပေမယ့် သူ့ အတွေးတွေကို အလျင်အမြန်ပဲ ဖယ်ရှားလိုက်တယ်၊ ကျုန်းရှို့ က ခုချိန်ဆို လေယာဥ် ပေါ်မှာသာရှိနိုင်လောက်သေးတယ်၊ အခြားတစ်ဖက်တွင်လည်းသူ လုပ်နေတဲ့ လုပ်ရပ်တွေကမမှန်ကန် ကြောင်းမသိစိတ်ဖြင့်တွေး နေမိတယ်။ ဘာတွေမှားယွင်းနေလဲဆိုတာကိုတော့နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းသူမတွေးချင်ဘူး။

နွားနို့ သောက်ပြီးတဲ့နောက်, ဝမ်ပင်က ပုံမှန်အတိုင်း ကြည့်ရှုဖို့ရောက်လာပေးတယ်၊
ကျုန်းရှိူ့ရဲ့လွှမ်းမိုးမှု ကြောင့် ဝမ်ပင်တောင်ချက်ခြင်းဆိုသလို ချက်ပြုတ်ရေးရာကိုဝါသနာပါသွားတယ်၊ရှလျန်ကို ပြုစုစောင့်ရှောက်ရင်းCooking Appမှ အချက်အပြုတ်ကို သင်ယူရန်လိုအပ်တဲ့ ပစ္စည်းတွေကိုပါဝယ်ယူလာခဲ့တယ်။

ဘာကြောင့်လဲဆိုတာမသိပေမယ့် ဝမ်ပင်လုပ်တဲ့ အရာတွေက တူးသွားတာကတမျိုး , အဆင်မပြေသည်က တဖုံတို့ကြောင့်
ရှလျန် မည်မျှပင်သည်းခံနေပါစေ
မအော့အန်မိစေဖို့ရာ မကူညီနိုင်ခဲ့ဘူး။

" ဒြပ်စင်ငါးခုမှာ တစ်ခုခုများလိုအပ်နေလို့လား ဒါမှမဟုတ် မီးဖိုချောင်က သေးလို့
မင်းနဲ့များ လိုက်လျောညီထွေမရှိတာလား?"

"ဘုရားသခင်က တရားမျှတတယ်"

ဝမ်ပင်ကရယ်မောရင်း သူ့ ဘာသာပြောလာတယ်၊

" ငါ့အတွက်အရေးကြီးတဲ့ အရာတွေကို ပေးခဲ့တဲ့ အတွက် ငါ့ဆီကနေ ပဲ တခြားအရေးကြီးတဲ့အရာတွေ ပြန်ယူသွားတယ်"

သူ့ရဲ့ ဆေးပညာဆိုင်ရာကျွမ်းကျင်မှုကို
ပီတိဖြစ်ကာချီးမွမ်း နေတယ်လို့ ထင်မိတာမို့ တိတ်တဆိတ်ပင် မျက်လုံးတွေကို အထက်သို့ဆန်တက်ရင်း လူမှုရေး အခြေခံ မပျက်ယွင်းစေဖို့ အတင်းအကြပ်ပင် ဖိနှိပ်နေရတယ်၊
ဝမ်ပင်က ရုတ်တရက်အကြောင်းအရာ ပြောင်းလဲသွားတယ်။

"ဒါနဲ့ စကားမစပ်,.မင်းအရင်ကသန္ဓေသားအိပ်မက် မက်ဖူးတယ်လို့ ငါကြားထားတယ်၊
နောက်ပိုင်း အိပ်မက်ထပ်မက်သေးလား?"

"မမက်ဘူး"

ထိုသို့ ပြောပြီး နောက် ရှလျန် အနည်းငယ်လည်း စိတ်ဓာတ်ကျနေမိတယ်၊ သူ့ ဗိုက်ထဲမှကလေးလေးက သူနှင့် နီးစပ်မှု မရှိသလို
သန္ဓေသားရဲ့ လှုပ်ရှားမှုကလည်း အားနည်းနေတယ်လို့ အမြဲလိုလို ခံစားနေရတယ်။

"မင်းဆီပထမဆုံးသူရောက်လာတဲ့အချိန်
မင်းကသူ့ကို ရိုက်ချလိုက်တာမို့သူစိတ်ထိခိုက်သွားပုံရတယ်"

ဝမ်ပင်က ဟာသနှောရင်း ,

"ကလေးတွေရဲ့ နှလုံးသားက အရမ်းနုနယ်တယ်, မင်း သူ့ကို မွေးပြီးရင် , လျော်ကြေးအနေနဲ့ သူ့ကိုအသေအချာဂရုစိုက်ပေးလိုက်ပေါ့"

ရှလျန် ရုတ်တရက်ငိုင်ကျသွားတယ်၊
သူနဲ့ရှလျန်တို့ရဲ့အစပထမ အစီအစဥ်အရ
ကလေးမွေးပြီးပါက တစ်စုံတစ်ယောက်ထံ၌
ခဏ စောင့်ရှောက်စေပြီး ကလေး နှစ်နှစ် သုံးနှစ်လောက်ရောက်ချိန်မှ သူ့ရဲ့ မျိုးရိုးနာမည် ကို ယူကာ တရားမဝင်ကလေး အဖြစ်သူ့အနားမှာ ပြန်ခေါ်ဖို့ ရည်ရွယ်ထားခြင်းပင်၊
မိခင်အထောက်အထားဆိုသည်ကိုလည်း
ဖျောက်ဖျက်ပစ်နိုင်လိမ့်မယ်။

သို့သော်, ဝမ်ပင်ရဲ့ စကားတွေကို ကြားရတဲ့အခါ ရုတ်တရက် သူ့ ကလေးဘဝကို ပြန်သတိရမိတယ်၊ အဲ့ဒီအချိန်တုန်းက ရှလျန်
နှစ်နှစ် ၊သုံးနှစ် အရွယ်သာရှိနေသေးတယ်၊သူ့မိခင်ဆုံးပါးသွားတဲ့သတင်းကသူ့အတွက်ကြီးမားတဲ့ထိုးနှက်ချက်ကြီးတစ်ခုဖြစ်ခဲ့တယ်။

သို့သော် အနှစ်နှစ်ဆယ်ကျော်ကြာပြီးတဲ့နောက်, အဲ့ဒီအချိန်ကို သူပြန်တွေးတိုင်း
မှတ်မှတ်ထင်ထင်ရှိနေခဲ့တာက,သူ့မိခင်ရဲ့ အောက်မေ့ဖွယ်ရာအခမ်းအနား၌သူ့ မိခင်ရဲ့ ပုံတူကိုပိုက်ကာ ငိုနေခဲ့တာမျိုးမဟုတ်ဘဲအနှီးထုပ်လေးထဲမှာပိုက်ထွေး ထားခဲ့ရတဲ့ သူ့ညီလေးကို အပြစ်ကင်းစွာ ကြည့်နေမိခြင်းပင်။

အဲ့ဒီအချိန်ကဆို သူ့ညီလေးက သူ့ထက် ပို၍ပင် သနားစရာကောင်းတယ်လို့ ခံစားမိတယ် ၊အနည်းဆုံး သူကမိခင်ရဲ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်နိုင်ခဲ့ပြီးရင်ခွင်ထဲသို့တိုးဝှေ့ကာ
မိခင်၏တေးဆိုသံကို ကြားခဲ့ရသေးတယ်၊
သူ့ ညီလေးရဲ့ ကမ္ဘာလေးထဲ၌မူမိခင်ဟူသော ဖြစ်တည်ခြင်းကတကယ့်ကိုဗလာနတ္ထိဖြစ်နေခဲ့တယ်။

အခုသူ့ ဗိုက်ထဲမှ ကလေး အကြောင်းစဥ်းစား မိလိုက်တဲ့အခါ, လအနည်းငယ်အတွင်းမှာ
သူ့ရဲ့ မူလဆုံးဖြတ်ချက်ကိုပြန်စဥ်းစားမိရာမှ
ပထမဆုံး အကြိမ်အဖြစ်တုန်လှုပ်သွားခဲ့ရပြီး
ကလေးလေးအားဒုတိယရှလင်ဖြစ်လာမှာကို သူမလိုလားတော့ဘူး။

နေ့လည်စာစားပြီးတဲ့နောက်, ရှလျန်ကျုန်းရှိူ့ထံဖုန်းခေါ်ရန် ကြိုးစားခဲ့သော်လည်းအဆက် အသွယ်လုံးဝ မရတော့ဘူး၊ကျုန်းရှို့
လေယာဥ်မဆင်း လောက်သေးတာမို့တရေး တမောအိပ်သင့်တယ်လို့သူတွေးမိတယ်။

အချိန်မည်မျှပင်ကြာသွားသည်ကို မသိနိုင်လျက် , ရုတ်တရက် မျက်လုံးတွေကို ဖွင့်ပြီး
သူ့ တကိုယ်လုံးလည်း ချွေးစေးတွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေတယ်၊ မည်မျှပင် စိတ်ဖိစီးနေလွန်းသည်ဟုမဆိုနိုင်လျက် မသိစိတ်ဖြင့် ခုတင်ဘေးမှဖုန်းကို လှမ်းဆွဲလိုက်မိတယ်၊ သူ့လက်တွေတုန်ယင်နေတာမို့ ဖုန်းကလက်ချောင်းထိပ်တွေမှ ချော်ထွက်ကာအောက်သို့ ပြုတ်ကျပြီး "ဘုံး"ကနဲ ပင် မြည်သည်အထိ သစ်သားကြမ်းပြင်နှင့် ရိုက်ခတ်သွားတယ်။

ဧည့်ခန်းထဲမှဒေါက်တာဝမ်က အခန်းထဲမှ
လှုပ်ရှားသံ တချို့ ကို ကြားပြီး တံခါးကို ချက်ခြင်း တွန်းဖွင့်လာတယ်။ သူကြည့်လိုက်ရာ
ရှလျန်က ခုတင်ပေါ်တွင် လဲလျောင်းနေပြီး
ဖုန်းအား ခက်ခက်ခဲခဲ ပင်လှမ်းယူနေတာကို
တွေ့လိုက်ရတယ်။

"ဟေး..မင်း အလျင်စလို မလုပ်နဲ့လေ"

ဝမ်ပင်က အလျင်အမြန်ဖုန်းလေးကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး ရှလျန်လက်ထဲသို့ ထည့်ပေးလာတယ်၊

" ငါအပြင်မှာရှိတယ်, တစ်ခုခု ဖြစ်ရင်,
ငါ့ကို လှမ်းခေါ် လိုက်,ဘာလို့ ကိုယ့်ဘာသာ
အပင်ပန်းခံနေတာလဲ"

ရှလျန် သက်ပြင်းချပြီး ပြောလိုက်တယ်၊

" အဲ့လိုမဖြစ်ရဘူး"

ထိုအခါမှ ရှလျန်တစ်ခုခုဖြစ်နေကြောင်း
ဝမ်ပင် သတိထားမိတယ်၊ ဒါကြောင့်မို့
ရှလျန် အနီးထိုင်ချပြီး သူ့ကို ဂရုတစိုက်

ကြည့်ကာမေးလာတယ်၊

" မင်းဘာလို့ ချွေးတွေ အရမ်းထွက်နေတာလဲ?မင်း အဆင်ပြေရဲ့လား?"

"မဟုတ်ဘူး...ငါအိပ်မက်ဆိုးတစ်ခုမက်နေတာ"

ရှလျန်ရှင်းပြရန် အချိန်မရှိသေးဘဲ ကျုန်းရှို့ထံ ဖုန်းခေါ်နေပေမယ့် အဆက်အသွယ်ပြတ်နေဆဲပင်၊ အချိန်ကို တချက်ကြည့်ပြီး ,

" အရမ်း ကြာနေပြီ,လေယာဥ်ပေါ်က ခုထိများ မဆင်းသေးတာလား?"

"လေယာဥ်နောက်ကျတာများဖြစ်နေမလား?"

ဝမ်ပင် နှစ်သိမ့်ပေးရင်း,

"မင်း အရမ်း စိတ်ပူနေရင်,သူ့ကို WeChatကနေ မက်ဆေ့ ပို့ပြီး သူဖုန်းဖွင့်တဲ့အချိန် တတ်နိုင်သမျှအမြန်ဆုံးပြန်ဆက်သွယ်ဖို့ ပြောထားလိုက်လေ..."

စကားမဆုံးခင်မှာပဲ ရုတ်တရက် တံခါးခေါက်သံကြားလိုက်ရတယ်၊ အသံက တရစပ်ကျရောက်လာတာမို့ မကောင်းတဲ့ ရည်ရွယ်ချက် အရိပ်အမြွက်တွေ ပါဝင်နေတယ်။

သို့သော်ဝမ်ပင်က အတော်လေး တည်ငြိမ်နေတယ်၊ ရှလျန်ရဲ့ ပခုံးကို ဖိပြီး ပြောလာတယ်၊

" မင်း တံခါးကို လော့ချထားလိုက်,
ငါပြန်လာမှ ဖွင့်ပေး"

သူအိပ်ခန်းထဲမှထွက်လာပြီး ပတ်ဝန်းကျင်ကို တချက်ကြည့်ကာ  အပြင်ဘက် သို့ ထွက်လာပြီး တံခါးဖွင့်လိုက်တယ်။

တံခါး အပြင်ဘက်တွင် အနက်ရောင်ဝတ်စုံ
ဖြင့် လူနှစ်ယောက်ရပ်နေတယ်၊ ဝမ်ပင်ကို
တွေ့တဲ့အခါ သူတို့ မျက်နှာပေါ်မှ အံ့အားသင့်သွားတဲ့အမူအရာက သိသာလွန်းနေတယ်၊
သူတို့ထဲမှတစ်ယောက်ကယဥ်ကျေးစွာမေးလာတယ်၊

"တဆိတ်လောက်...မစ္စတာရှကဒီမှာနေတာလား?"

ဝမ်ပင်က မျက်ခုံးတွေကို ပင့်တင်ပြီး ထို နှစ်ယောက်အား တမင်တကာပင်ခြေဆုံးခေါင်းဖျား စိုက်ကြည့်လိုက်တယ်။

" မင်းတို့က ဘာလို့ ရှလျန်ကို ရှာနေတာလဲ?"

"ကျွန်တော်တို့ သူဌေးက ခေါ်ခိုင်းလို့ပါ"

"မင်းတို့ သူဌေးက ဘယ်သူလဲ?"

တဖက်လူက စိတ်မရှည်တော့ဘဲစေ့စေ့ကြည့်ကာ ပြောလာတယ်၊

" ဒါက ရှလျန်ရဲ့ အိမ်မဟုတ်ကိုပဲမင်းပြန်ဖြေဖို့လိုတယ်၊ ဘာလို့ ဒီလောက် အဓိပ္ပာယ်မရှိလာမေးနေတာလဲ"

ထိုလူနှစ်ယောက်က သံသယရှိစရာဖြစ်နေတာကိုဝမ်ပင် မြင်နေရတာမို့ ခေါင်းမော့ပြီး
ပြောလိုက်တယ်၊

"ဒါက ငါ့အခန်း, ရှလျန်ကဟိုဘက်ဘေးခန်း မှာနေတယ်"

ထိုလူနှစ်ယောက်က တဖက်သို့လှည့်သွားပြီး
တံခါး ခေါက်နေတယ်၊ ဒါပေမယ့် ထိုအခန်းက ဝမ်ပင် ခတ္တယာယီငှားနေတဲ့အခန်းမို့
ဘယ်သူက တံခါးလာဖွင့်ပါ့မလဲ?

ထို နှစ်ယောက်အချိန်အတော်ကြာတံခါးခေါက်ပြီး မည်သည့်တုံ့ပြန်မှုမှရမလာတဲ့
တဖက်သို့ လှည့်ကြည့်လာချိန် ဝမ်ပင်ကလည်း တံခါးဝ၌ ရပ်ကာပျက်ချော်ချော်
ဖြင့် ကြည့်နေခဲ့တယ်။

သူတို့ထဲမှ တစ်ယောက်က စိတ်ရှည်လက်ရှည်ပင် ထပ်မေးလာတယ်၊

" မစ္စတာရှဘယ်များသွားလဲဆိုတာကို
ပြောပြနိုင်မလား?"

"မသိဘူး, သူ့လက်ထောက်နဲ့ အပြင်ထွက်သွားတာ ဖြစ်နိုင်တယ်"

ဝမ်ပင် က ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပဲ ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။

"မဖြစ်နိုင်တာ..ငါတို့ဒီကို မလာခင်.."

တဖက်လူက မရေမရာဖြင့် လွှတ်ကနဲစကားထွက်လာပြီးနောက် ပါးစပ်ပိတ်သွားတယ်။

ဒါပေမယ့် ထိုသူရဲ့ စကားတွေထဲမှ တစ်ခုခု မူမမှန်တာကို ဝမ်ပင်ခံစားမိတယ်၊ အနက်ရောင် ဝတ်စုံနဲ့ လူနှစ်ယောက်က ရှလျန်ကို ရှာ မတွေ့ ပေမယ့် ဝမ်ပင်က သူတို့ထံမှ ထပ်မံ၍ စကားညှစ်ထုတ်ရန် ကြိုးစားနိုင်တာမို့ ဒေါသတကြီးဖြင့် ပြန်ထွက်သွား ကြတယ်။

ဝမ်ပင် တံခါးပိတ်ပြီး ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်ချိန် ရှလျန်ရဲ့ အိပ်ခန်း တံခါးလေး ပွင့်နေတာကို သူတွေ့လိုက်ရတယ်။

"မင်း အကုန်လုံး ကြားလိုက်တယ်မလား?"

ဝမ်ပင်ရဲ့ အမေးကို ရှလျန် ခေါင်းညိတ်ပြပြီး
မျက်နှာတွေပင်ဖြူဖျော့လာတယ်။

"သေချာတယ်,.အိပ်မက်က တကယ်ဖြစ်လာပြီ, ကျုန်းရှို့ လေယာဥ်ပေါ် မရောက်ခင်
မတော်တဆမှု ဖြစ်ခဲ့တယ်"

24.1.2022
(T/N..ပြီးရန်24ပိုင်းပဲ လိုပါတော့သည်❤)

....................................................................

[ Z ]

ထိုညအိပ္မေပ်ာ္နိုင္ျခင္းေၾကာင့္ရွလ်န္
တစ္ေယာက္ေနာက္တေန႕ မနက္ ဆယ္နာရီ
ထိ အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္။

က်ဳန္းရွို႔တစ္ေယာက္ထြက္ခြာသြားၿပီးေနာက္
က်ဳန္းရွို႔ထားခဲ့တဲ့စာတိုေလးအားဗီရိုေလးေပၚတြင္ ေတြ႕
လိုက္ရတယ္၊ ဒီေန႕နံနက္ပိုင္း ေသာက္ရန္ ႏြားနို႔ေလး
က်ိဳထားေပးခဲ့ေၾကာင္း၊ပူတုန္းေလးေသာက္ဖို႔မေမ့
ရန္ႏွင့္ အစားကို အခ်ိန္မွန္စားရန္၊ အားသြင္းတဲ့
အခ်ိိန္ ဖုန္းပိတ္ထားဖို႔မေမ့ရန္ ႏွင့္ တစ္ခုခုမသက္
မသာျဖစ္တာမ်ိဳးရွိပါကေဒါက္တာဝမ္ကို အျမန္ဆုံး
ဆက္သြယ္ဖို႔ ေျပာခဲ့တယ္။

ရွလ်န္ စာ႐ြက္ေလးထဲမွေသသပ္တဲ့ လက္ေရး
စာေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း အိပ္ရာေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းၿပီးစာေရးေနတဲ့ အရပ္ရွည္ရွည္ အမ်ိဳးသားေလး
တစ္ေယာက္ရဲ႕ ပုံစံေလးက သူ႕အေတြးေတြထဲ
ေပၚလာတယ္၊ ရွလ်န္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေလးေတြ
အလိုအေလ်ာက္ပင္ ေကာ့တက္သြားမိတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ လအနည္းငယ္ေလာက္က ,
က်ဳန္းရွို႔ကရွလ်န္အားခုလိုေလးေတြကို
ျပဳလုပ္ဖို႔ ၫႊန္ၾကားခဲ့ ေသာ္လည္းယခုေတာ့
က်ဳန္းရွို႔က သူ႕ကို မျဖစ္မေနျပဳလုပ္ေစဖို႔
ေျပာလာတယ္၊ ခုလိုအေနအထားေလးရဲ႕
ခံစားခ်က္ေလးကၾကည္ႏူးေႏြးေထြးတယ္
လို႔သူခံစားရတယ္။

ထိုအခိုက္အတန့္ေလးမွာ သူက်ဳန္းရွို႔ဆီ
ဖုန္းေခၚခ်င္ၿပီး တဖက္လူရဲ႕ အသံေလးကို နားေထာင္ခ်င္လာတယ္၊ဒါေပမယ့္ သူ႕ အေတြးေတြကို အလ်င္အျမန္ပဲ ဖယ္ရွားလိုက္တယ္၊ က်ဳန္းရွို႔ က ခုခ်ိန္ဆို ေလယာဥ္ ေပၚမွာသာရွိနိုင္ေလာက္ေသးတယ္၊ အျခားတစ္ဖက္တြင္
လည္းသူ လုပ္ေနတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကမမွန္ကန္ ေၾကာင္း
မသိစိတ္ျဖင့္ေတြး ေနမိတယ္။ ဘာေတြမွားယြင္းေန
လဲဆိုတာကိုေတာ့နက္နက္ရွိုင္းရွိုင္းသူမေတြးခ်င္ဘူး။

ႏြားနို႔ ေသာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္, ဝမ္ပင္က ပုံမွန္အတိုင္း
ၾကည့္ရႈဖို႔ေရာက္လာေပးတယ္၊က်ဳန္းရွိူ႕ရဲ႕လႊမ္းမိုးမႈ
ေၾကာင့္ ဝမ္ပင္ေတာင္ခ်က္ျခင္းဆိုသလို ခ်က္ျပဳတ္ေရးရာကိုဝါသနာပါသြားတယ္၊ရွလ်န္ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရင္းCooking Appမွ အခ်က္အျပဳတ္ကို သင္ယူ
ရန္လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြကိုပါဝယ္ယူလာခဲ့တယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာမသိေပမယ့္ ဝမ္ပင္လုပ္တဲ့
အရာေတြက တူးသြားတာကတမ်ိဳး , အဆင္မေျပသည္က တဖုံတို႔ေၾကာင့္ရွလ်န္ မည္မွ်ပင္သည္းခံေနပါေစ
မေအာ့အန္မိေစဖို႔ရာ မကူညီနိုင္ခဲ့ဘူး။

" ျဒပ္စင္ငါးခုမွာ တစ္ခုခုမ်ားလိုအပ္ေနလို႔လား
ဒါမွမဟုတ္ မီးဖိုေခ်ာင္က ေသးလို႔
မင္းနဲ႕မ်ား လိုက္ေလ်ာညီေထြမရွိတာလား?"

"ဘုရားသခင္က တရားမွ်တတယ္"

ဝမ္ပင္ကရယ္ေမာရင္း သူ႕ ဘာသာေျပာလာတယ္၊

" ငါ့အတြက္အေရးႀကီးတဲ့ အရာေတြကို ေပးခဲ့တဲ့ အတြက္ ငါ့ဆီကေန ပဲ တျခားအေရးႀကီးတဲ့အရာေတြ ျပန္ယူသြားတယ္"

သူ႕ရဲ႕ ေဆးပညာဆိုင္ရာကြၽမ္းက်င္မႈကို
ပီတိျဖစ္ကာခ်ီးမြမ္း ေနတယ္လို႔ ထင္မိတာမို႔

တိတ္တဆိတ္ပင္ မ်က္လုံးေတြကို အထက္သို႔
ဆန္တက္ရင္း လူမႈေရး အေျခခံ မပ်က္ယြင္းေစဖို႔
အတင္းအၾကပ္ပင္ ဖိႏွိပ္ေနရတယ္၊ဝမ္ပင္က
႐ုတ္တရက္အေၾကာင္းအရာ ေျပာင္းလဲသြားတယ္။

"ဒါနဲ႕ စကားမစပ္,.မင္းအရင္ကသေႏၶသား
အိပ္မက္ မက္ဖူးတယ္လို႔ ငါၾကားထားတယ္၊
ေနာက္ပိုင္း အိပ္မက္ထပ္မက္ေသးလား?"

"မမက္ဘူး"

ထိုသို႔ ေျပာၿပီး ေနာက္ ရွလ်န္ အနည္းငယ္လည္း
စိတ္ဓာတ္က်ေနမိတယ္၊ သူ႕ ဗိုက္ထဲမွကေလးေလးက သူႏွင့္ နီးစပ္မႈ မရွိသလို သေႏၶသားရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈကလည္း အားနည္းေနတယ္လို႔ အၿမဲလိုလို ခံစားေနရတယ္။

"မင္းဆီပထမဆုံးသူေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္
မင္းကသူ႕ကို ရိုက္ခ်လိဳက္တာမို႔သူစိတ္
ထိခိုက္သြားပုံရတယ္"

ဝမ္ပင္က ဟာသႏွောရင္း ,

"ကေလးေတြရဲ႕ ႏွလုံးသားက အရမ္းႏုနယ္တယ္,
မင္း သူ႕ကို ေမြးၿပီးရင္ , ေလ်ာ္ေၾကးအေနနဲ႕
သူ႕ကိုအေသအခ်ာဂ႐ုစိုက္ေပးလိုက္ေပါ့"

ရွလ်န္ ႐ုတ္တရက္ငိုင္က်သြားတယ္၊
သူနဲ႕ရွလ်န္တို႔ရဲ႕အစပထမ အစီအစဥ္အရ
ကေလးေမြးၿပီးပါက တစ္စုံတစ္ေယာက္ထံ၌
ခဏ ေစာင့္ေရွာက္ေစၿပီး ကေလး ႏွစ္ႏွစ္
သုံးႏွစ္ေလာက္ေရာက္ခ်ိန္မွ သူ႕ရဲ႕ မ်ိဳးရိုးနာမည္
ကို ယူကာ တရားမဝင္ကေလး အျဖစ္သူ႕
အနားမွာ ျပန္ေခၚဖို႔ ရည္႐ြယ္ထားျခင္းပင္၊
မိခင္အေထာက္အထားဆိုသည္ကိုလည္း
ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္နိုင္လိမ့္မယ္။

သို႔ေသာ္, ဝမ္ပင္ရဲ႕ စကားေတြကို ၾကားရတဲ့အခါ
႐ုတ္တရက္ သူ႕ ကေလးဘဝကို ျပန္သတိ
ရမိတယ္၊ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ရွလ်န္
ႏွစ္ႏွစ္ ၊သုံးႏွစ္ အ႐ြယ္သာရွိေနေသးတယ္၊
သူ႕မိခင္ဆုံးပါးသြားတဲ့သတင္းကသူ႕
အတြက္ႀကီးမားတဲ့ထိုးႏွက္ခ်က္ႀကီးတစ္ခုျဖစ္ခဲ့တယ္။

သို႔ေသာ္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္,
အဲ့ဒီအခ်ိန္ကို သူျပန္ေတြးတိုင္း မွတ္မွတ္ထင္ထင္ရွိေနခဲ့တာက,သူ႕မိခင္ရဲ႕ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ရာအခမ္းအနား၌
သူ႕ မိခင္ရဲ႕ ပုံတူကိုပိုက္ကာ ငိုေနခဲ့တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ
အႏွီးထုပ္ေလးထဲမွာပိုက္ေထြး ထားခဲ့ရတဲ့
သူ႕ညီေလးကို အျပစ္ကင္းစြာ ၾကည့္ေနမိျခင္းပင္။

အဲ့ဒီအခ်ိန္ကဆို သူ႕ညီေလးက သူ႕ထက္ ပို၍ပင္
သနားစရာေကာင္းတယ္လို႔ ခံစားမိတယ္ ၊အနည္းဆုံး
သူကမိခင္ရဲ႕လက္ကို ဆုပ္ကိုင္နိုင္ခဲ့ၿပီးရင္ခြင္ထဲ
သို႔တိုးေဝွ႕ကာ မိခင္၏ေတးဆိုသံကို ၾကားခဲ့ရေသး
တယ္၊သူ႕ ညီေလးရဲ႕ ကမၻာေလးထဲ၌မူမိခင္ဟူေသာ
ျဖစ္တည္ျခင္းကတကယ့္ကိုဗလာနတၳိျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

အခုသူ႕ ဗိုက္ထဲမွ ကေလး အေၾကာင္းစဥ္းစား
မိလိုက္တဲ့အခါ, လအနည္းငယ္အတြင္းမွာ
သူ႕ရဲ႕ မူလဆုံးျဖတ္ခ်က္ကိုျပန္စဥ္းစားမိရာမွ
ပထမဆုံး အႀကိမ္အျဖစ္တုန္လႈပ္သြားခဲ့ရၿပီး
ကေလးေလးအားဒုတိယရွလင္ျဖစ္လာမွာကို
သူမလိုလားေတာ့ဘူး။

ေန႕လည္စာစားၿပီးတဲ့ေနာက္, ရွလ်န္က်ဳန္းရွိူ႕ထံဖုန္းေခၚရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ေသာ္လည္းအဆက္ အသြယ္လုံးဝ မရေတာ့ဘူး၊က်ဳန္းရွို႔ေလယာဥ္မဆင္း ေလာက္ေသးတာမို႔တေရး တေမာအိပ္သင့္တယ္လို႔သူေတြးမိတယ္။

အခ်ိန္မည္မွ်ပင္ၾကာသြားသည္ကို မသိနိုင္လ်က္ ,
႐ုတ္တရက္ မ်က္လုံးေတြကို ဖြင့္ၿပီး သူ႕ တကိုယ္လုံး
လည္း ေခြၽးေစးေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ေနတယ္၊ မည္မွ်ပင္
စိတ္ဖိစီးေနလြန္းသည္ဟုမဆိုနိုင္လ်က္ မသိစိတ္ျဖင့္
ခုတင္ေဘးမွဖုန္းကို လွမ္းဆြဲလိုက္မိတယ္၊ သူ႕လက္ေတြတုန္ယင္ေနတာမို႔ ဖုန္းကလက္ေခ်ာင္းထိပ္ေတြမွ
ေခ်ာ္ထြက္ကာေအာက္သို႔ ျပဳတ္က်ၿပီး "ဘုံး"ကနဲပင္
ျမည္သည္အထိ သစ္သားၾကမ္းျပင္ႏွင့္ ရိုက္ခတ္
သြားတယ္။

ဧည့္ခန္းထဲမွေဒါက္တာဝမ္က အခန္းထဲမွ

လႈပ္ရွားသံ တခ်ိဳ႕ ကို ၾကားၿပီး တံခါးကို
ခ်က္ျခင္း တြန္းဖြင့္လာတယ္။ သူၾကည့္လိုက္ရာ
ရွလ်န္က ခုတင္ေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းေနၿပီး
ဖုန္းအား ခက္ခက္ခဲခဲ ပင္လွမ္းယူေနတာကို
ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

"ေဟး..မင္း အလ်င္စလို မလုပ္နဲ႕ေလ"

ဝမ္ပင္က အလ်င္အျမန္ဖုန္းေလးကို ေကာက္
ကိုင္လိုက္ၿပီး ရွလ်န္လက္ထဲသို႔ ထည့္ေပးလာတယ္၊

" ငါအျပင္မွာရွိတယ္, တစ္ခုခု ျဖစ္ရင္,
ငါ့ကို လွမ္းေခၚ လိုက္,ဘာလို႔ ကိုယ့္ဘာသာ
အပင္ပန္းခံေနတာလဲ"

ရွလ်န္ သက္ျပင္းခ်ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္၊

" အဲ့လိုမျဖစ္ရဘူး"

ထိုအခါမွ ရွလ်န္တစ္ခုခုျဖစ္ေနေၾကာင္း
ဝမ္ပင္ သတိထားမိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္မို႔
ရွလ်န္ အနီးထိုင္ခ်ၿပီး သူ႕ကို ဂ႐ုတစိုက္
ၾကည့္ကာေမးလာတယ္၊

" မင္းဘာလို႔ ေခြၽးေတြ အရမ္းထြက္ေနတာလဲ?
မင္း အဆင္ေျပရဲ႕လား?"

"မဟုတ္ဘူး...ငါအိပ္မက္ဆိုးတစ္ခုမက္ေနတာ"

ရွလ်န္ရွင္းျပရန္ အခ်ိန္မရွိေသးဘဲ က်ဳန္းရွို႔ထံ
ဖုန္းေခၚေနေပမယ့္ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေန
ဆဲပင္၊ အခ်ိန္ကို တခ်က္ၾကည့္ၿပီး ,

" အရမ္း ၾကာေနၿပီ,ေလယာဥ္ေပၚက ခုထိမ်ား
မဆင္းေသးတာလား?"

"ေလယာဥ္ေနာက္က်တာမ်ားျဖစ္ေနမလား?"

ဝမ္ပင္ ႏွစ္သိမ့္ေပးရင္း,

"မင္း အရမ္း စိတ္ပူေနရင္,သူ႕ကို WeChatကေန
မက္ေဆ့ ပို႔ၿပီး သူဖုန္းဖြင့္တဲ့အခ်ိန္ တတ္နိုင္
သမွ်အျမန္ဆုံးျပန္ဆက္သြယ္ဖို႔ ေျပာထားလိုက္ေလ..."

စကားမဆုံးခင္မွာပဲ ႐ုတ္တရက္ တံခါးေခါက္သံၾကားလိုက္ရတယ္၊ အသံက တရစပ္က်ေရာက္လာတာမို႔ မေကာင္းတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ အရိပ္အႁမြက္ေတြ ပါဝင္ေနတယ္။

သို႔ေသာ္ဝမ္ပင္က အေတာ္ေလး တည္ၿငိမ္ေနတယ္
၊ ရွလ်န္ရဲ႕ ပခုံးကို ဖိၿပီး ေျပာလာတယ္၊

" မင္း တံခါးကို ေလာ့ခ်ထားလိုက္,
ငါျပန္လာမွ ဖြင့္ေပး"

သူအိပ္ခန္းထဲမွထြက္လာၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကို
တခ်က္ၾကည့္ကာ အျပင္ဘက္ သို႔ ထြက္လာၿပီး
တံခါးဖြင့္လိုက္တယ္။

တံခါး အျပင္ဘက္တြင္ အနက္ေရာင္ဝတ္စုံ
ျဖင့္ လူႏွစ္ေယာက္ရပ္ေနတယ္၊ ဝမ္ပင္ကို
ေတြ႕တဲ့အခါ သူတို႔ မ်က္ႏွာေပၚမွ အံ့အား
သင့္သြားတဲ့အမူအရာက သိသာလြန္းေနတယ္၊
သူတို႔ထဲမွတစ္ေယာက္ကယဥ္ေက်းစြာေမးလာတယ္၊

"တဆိတ္ေလာက္...မစၥတာရွကဒီမွာေနတာလား?"

ဝမ္ပင္က မ်က္ခုံးေတြကို ပင့္တင္ၿပီး ထို ႏွစ္ေယာက္အား တမင္တကာပင္ေျခဆုံးေခါင္းဖ်ား စိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္။

" မင္းတို႔က ဘာလို႔ ရွလ်န္ကို ရွာေနတာလဲ?"

"ကြၽန္ေတာ္တို႔ သူေဌးက ေခၚခိုင္းလို႔ပါ"

"မင္းတို႔ သူေဌးက ဘယ္သူလဲ?"

တဖက္လူက စိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ ေျပာလာတယ္၊

" ဒါက ရွလ်န္ရဲ႕ အိမ္မဟုတ္ကိုပဲမင္းျပန္ေျဖဖို႔လိုတယ္၊ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ အဓိပၸာယ္မရွိလာေမးေနတာလဲ"

ထိုလူႏွစ္ေယာက္က သံသယရွိစရာျဖစ္ေနတာကိုဝမ္ပင္ ျမင္ေနရတာမို႔ ေခါင္းေမာ့ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္၊

"ဒါက ငါ့အခန္း, ရွလ်န္ကဟိုဘက္ေဘးခန္း မွာေနတယ္"

ထိုလူႏွစ္ေယာက္က တဖက္သို႔လွည့္သြားၿပီး
တံခါး ေခါက္ေနတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ထိုအခန္းက
ဝမ္ပင္ ခတၱယာယီငွားေနတဲ့အခန္းမို႔
ဘယ္သူက တံခါးလာဖြင့္ပါ့မလဲ?

ထို ႏွစ္ေယာက္အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ
တံခါးေခါက္ၿပီး မည္သည့္တုံ႕ျပန္မႈမွ
ရမလာတဲ့ တဖက္သို႔ လွည့္ၾကည့္
လာခ်ိန္ ဝမ္ပင္ကလည္း တံခါးဝ၌
ရပ္ကာပ်က္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ျဖင့္ ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။

သူတို႔ထဲမွ တစ္ေယာက္က စိတ္ရွည္လက္ရွည္ပင္
ထပ္ေမးလာတယ္၊

" မစၥတာရွဘယ္မ်ားသြားလဲဆိုတာကို
ေျပာျပနိုင္မလား?"

"မသိဘူး, သူ႕လက္ေထာက္နဲ႕
အျပင္ထြက္သြားတာ ျဖစ္နိုင္တယ္"

ဝမ္ပင္ က ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

"မျဖစ္နိုင္တာ..ငါတို႔ဒီကို မလာခင္.."

တဖက္လူက မေရမရာျဖင့္ လႊတ္ကနဲ
စကားထြက္လာၿပီးေနာက္ ပါးစပ္ပိတ္သြားတယ္။

ဒါေပမယ့္ ထိုသူရဲ႕ စကားေတြထဲမွ တစ္ခုခု
မူမမွန္တာကို ဝမ္ပင္ခံစားမိတယ္၊ အနက္ေရာင္ ဝတ္စုံနဲ႕ လူႏွစ္ေယာက္က ရွလ်န္ကို ရွာ မေတြ႕ ေပမယ့္ ဝမ္ပင္က သူတို႔ထံမွ ထပ္မံ၍ စကားညွစ္ထုတ္ရန္ ႀကိဳးစားနိုင္တာမို႔ ေဒါသတႀကီးျဖင့္ ျပန္ထြက္သြား ၾကတယ္။

ဝမ္ပင္ တံခါးပိတ္ၿပီး ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္ ရွလ်န္ရဲ႕
အိပ္ခန္း တံခါးေလး ပြင့္ေနတာကို သူေတြ႕လိုက္ရတယ္။

"မင္း အကုန္လုံး ၾကားလိုက္တယ္မလား?"

ဝမ္ပင္ရဲ႕ အေမးကို ရွလ်န္ ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး
မ်က္ႏွာေတြပင္ျဖဴေဖ်ာ့လာတယ္။

"ေသခ်ာတယ္,.အိပ္မက္က တကယ္ျဖစ္လာၿပီ,
က်ဳန္းရွို႔ ေလယာဥ္ေပၚ မေရာက္ခင္
မေတာ္တဆမႈ ျဖစ္ခဲ့တယ္"

24.1.2022
(T/N..ၿပီးရန္24ပိုင္းပဲ လိုပါေတာ့သည္)

....................................................................