Ջիմինը ձեռքերը փաթաթեց նրա պարանոցով և հվոցները բաց թողեց Չոնգուկի ականջին շատ մոտ։
Տնքոցներն այնքան հաճելի են լսել Գուկին, որ նա ավելի գռգրվեց ամեն հաջորդ քայլն ավելի ինտենսիվորեն մտնելու համար։
Գուկն իր մատներով ամուր սեղմեց Պակի կոնքերն, այնպես որ մատների հատվածում մաշկը սպիտակեց, նա բարձարացրեց Պակին և իսկույն ներս մտավ ավելի խորը, քան նախկինում էր։
- Ասա ինձ, եթե ցավում է... որովհետև չեմ կարծում, որ այլևս կարող եմ զսպել ինձ... - այս խոսքերով Գուկը անխնա հրվեց փոքրիկ վարդագույն անցքը:
Ինչպես Չոնը նախազգուշացրել է, նա մտադրություն չուներ զսպվելու։ Պակը զգում է, որ սկսում է կորցնել խելքը։ Պարզապես անհնար է զսպել բարձր հառաչանքները, բայց նա ստիպած է իրեն ստիպել։
Ամեն անգամ, երբ Գուկը նոր ուժով է թափանցում իր ուռած անդամով և քսվում փափուկ կարմիր մարմնին, Պակը այնպիսի թափանցող բարձր հառաչանքներ է հազիվ զսպում, որ նրա աչքերի երակները ուռչում են։
- Ա՜հ.. ինձ շատ է դուր գալիս...
Գուկը վերջին մի երկու ինտենսիվ մուտքն ու ելքը կատարեց նրա հինգերորդ կետին և երկուսը ընկան բազմոցին իրենց արտասովոր օրգազմով։
- Ա՜հ, ես ինձ այնքան թեթևացած եմ զգում։
- Սիրում եմ քեզ, - բացականչեց Չոնգուկը հպվելով շուրթերին, սակայն նույն այդ վայրկյանին դրսից լսվեց հայհոյանքների բուռն ալիք։
- Չե՜մ ուզում գնալ, - Ջիմինը աչքերը ոլորեց, երբ լսեց դրսի կատարվածը։
- Շշշշ, - Չոնը ցուցամատը դրեց նրա շուրթերին, և նայեց պատուհանից դուրս։ - Պետք գնանք։
Հատակից մի կերպ գտնելով շորերը նրանք հագնվեցին, բայց չշտապեցին տանից դուրս գալ։ Չոնգուկը մոտեցավ պատուհանին, և աչքերով անմիջապես որսաց Դոնգհունին, ով ինչ-որ մեկի անգիտակից մարմինը, տալիս է վերջինս պարզվես Իմ Նամին։
- Յունգին է, - բացականչեց Ջիմինը շփոթված արտահայտությամբ։ - Ինչո՞ւ է նա անգիտակից։ Պետք է գնանք։
- Ո՛չ, - բռնեց դաստակից, - Այստեղ մի բան այն չէ։ Եթե հիմա գնանք, չենք հասկանա նրան ուր են տանում և ոչինչ չենք կարողանա անել, - շշնջաց Չոնգուկը, հստակ զգալով լարվածությունը:
- Ի՞նչ նկատի ունես, ակնհայտ է նրան իրենց խաղի տեղն են տանում։
- Չէ՜... - Գուկը թեթև գլխով արեց։
Ջիմինը նայեց դուրս, նրանք վերև են գնում, որը խաղի սահմաններից դուրս է։
- Ուրիշ բան են անում։ Բայց ի՞նչ.... սպասենք։
- Բայց եթե շատ ուշ լինի... - Ջիմինի ձայնը դողաց անհանգստությունից: - Էդ ապուշը ամեն ինչի պատրաստ է։
- Վստահիր ինձ, - ասաց Չոնգուկը, նայելով Ջիմինի աչքերին՝ համոզված, որ իրենց ներկայիս մտադրությունները լավագույն տարբերակն են: - Տեսնենք, թե ուր են տանում նրան, հետո կգործենք:
Ջիմինը գլուխը թեթևակի շարժեց, ընդունելով Չոնգուկի առաջարկը, և երկուսով շրջվեցին դուռը, որպեսզի արդեն դուրս գան այն էլ այդ պահին այն բացվեց։
- Այդքան բացահայտ եք, - քմծիծաղեց չորսից մեկը՝ ակնհայտորեն նախապատրաստված լինելով նման իրավիճակի:
- Գրողը տանի, - քթի տակ փնթփնթաց Չոնգուկը։
- Դու այնքան վստահ էիր, - շշնջաց Ջիմինը։ - Հիմա ի՞նչ ենք անում։
Կռվի կիզակետում ամեն ինչ տեղի ունեցավ կայծակնային արագությամբ: Չորս հակառակորդները անմիջապես հարձակվեցին Ջիմինի և Չոնգուկի վրա՝ նրանց հանկարծակիի բերելով:
Չոնգուկը արագ արձագանքեց, մի ձեռքով Ջիմինին ետ մղեց, որպեսզի նրան պաշտպանի, բայց նրանցից մեկը կրակեց նրա ազդրին։ Չոնգուկը ատամները ցավից սեղմեց և ուժեղ բռնեց դիմացինի ուսերից։
- Ցավո՜տ էր, - սրտնեղած մրթմրթաց Գուկը, նայելով դիմացինի աչքերին, ապա նա անսպասելիորեն ազդրից հանեց փանփշտաձև ասեղը, և խրեց դիմացինի կողի մեջ, և միջև նա ցավից կարձագանքեր Չոնը հենվելով նրա ուսերից երկրորդ հարվածով կողքանց հարվածեց մյուսին:
Չոնգուկը առաջ եկավ, սակայն հենց այդ պահին մնացած հակառակորդները մի փոքր հետ քաշվեցին և իրենց զենքերը ուղղեցին Չոնգուկի վրա: Չորս զենք՝ բոլորն էլ նրա դեմ:
Չոնգուկը քմծիծաղ տվեց և հայացքը մի փորք Ջիմինին թեքելով հարցրեց' դեմքին բանեցնելով ոչխարի ժպիտ.
- Իսկ մեր զենքերն ո՞ւր է։
- Չգիտեմ, - շշնջաց Պակը։
- Ձեռքերը վեր, - հրամայեց նրանցից մեկը, զենքը ավելի մոտեցնելով:
Գուկը մի քայլ առաջ քայլեց, բայց զենքերը չեն նահանջում։
- Լսեք, դրանք գուցե իսկական չեն, բայց որ էդքանը միանգամից կրակեք, առավելագույնը անդամալույծ կդառնամ։
- Ձենդ։
- Կարծում եմ, դուք դեռ պետք է ինձ ձեր ռազմավարությունը ցույց տաք, - մրթմրթաց Գուկը։ Արյունը թեթև հոսում ազդրից, բայց ամուր կանգնած իր տեղում: - Բանակցությու՞ն։
- Կարծու՞մ ես պատերազմում ես։
- Դու նոր վրաս կրակեցիր։
- Ի՞նչ ենք անելու, - շշնջաց Պակը կանգնելով ուղեկցի կողքին։
- Կամ ինքնակամ ես հանձնվում, կամ մենք բռնի ուժով քեզ տանում ենք։
- Քեզ հենց դա էլ պետք է չէ՞, - նայեց պատուհանից դուրս։ - Լա՛վ, չկրակեք հանձնվում ենք։
Նրանց վիճակը բավական ծանր է, երբ հանկարծ Հոսոկը ներս մտավ՝ հարձակվելով հակառակորդների վրա անսպասելի ու կատաղի ուժով: Նա հասցրեց խփել նրանցից երկուսին, մինչ այն երկուսով զբաղվեց Չոնգուկը։
Ջիմինը շշմած նայում է Հոսոկին, ով խմբում է իր իսկ թիմին, հետո նոր հիշեց Յունգիին։
- Պետք է գնանք, - ասաց Հոսոկը, հրելով նրանց դեպի դուռը, բայց Ջիմինը բռնեց նրա թևը:
- Դու գիտես Յունգիի մասին, չէ՞, - հարցրեց Ջիմինը, ձայնը կասկածախառն: - Դոնգհունն ի՞նչ է անում։
Չոնը մի վերջին հարվածը հասցրեց և նայեց այդ երկուսին։
- Նրանք Կիմ եղբայրների մոտ են գնում։
- Ի՞նչ
_
Արևն արդեն գրեթե մայր է մտնում երկար ստվերներ գցելով խիտ անտառի վրայով, խումբը ճանապարհ ընկավ դեպի լեռները: Դոնգհունը առաջ անցավ՝ լարված արտահայտությամբ, երբ նա զգուշորեն քայլում է անհայտ տեղանքով։ Իմ Նամը ետևից՝ նյարդայնացած ուսի վրայով գցած պահելով հայացք անգիտակից Յունգիին։
- Արագ շարժվիր, - հրամայեց Դոնգհունը՝ ցածր և շտապ։ Նա մի հայացք նետեց Իմ Նամին և հետևեց, որ համոզվի, որ նա հետ չի մնա: Մենք համարյա հասել ենք։
Իմ Նամը ծանր կուլ տվեց, նրա սիրտը անհանգստությունից բաբախեց: Նա արել է այն, ինչ իրեն ասել են, բայց նա սա չէր ուզում։ Ա՜խր նա խնդրեց Յունգիին, որպեսզի հետ կանգնի, իր մտքերից։
Վերջապես նրանք հասան մի փոքրիկ բացատ՝ զառիթափ ժայռի հիմքում։ Տարածքը մեկուսացված է՝ տեսադաշտից թաքնված այն շրջապատող հաստ սաղարթներով։ Միակ ձայները տերևների հեռավոր խշշոցն են և թռչնի երբեմն-երբեմն ծլվլոցը։
Դոնգհունը կանգ առավ՝ ազդանշան տալով Իմ Նամին, որ նույնը անի:
- Սա նրանց ասաց վայրն է , - մրթմրթաց նա, հայացք նետելով շուրջը, կարծես ակնկալում է, որ ինչ-որ մեկը դուրս կգա ստվերից: «Նրանք պետք է ամեն րոպե այստեղ լինեն»։
Իմ Նամը հատակին իջեցրեց Յունգիին ու վախեցած նայեց նրան։ Նա երբեք չէր ցանկացել վմասել մի մարդու, ով փորձում էր իրեն օգնել։ Այժմ, երբ նրանք սպասում են անտառի ահավոր լռության մեջ, նա ցանկանում է, որ համարձակություն գտնի փախչելու համար, բայց Յոինգիին իրեն հետ է պահում։
Թեհյունը և Նամջունը շուտով դուրս եկան ստվերից։ Թեհյոնի աչքերը փակվեցին Յունգիի վրա, գոհունակության փայլատակում է նրա դիմագծերը, երբ նա տեսնում է նրան այդ վիճակում։
- Լավ աշխատանք է, - ասաց Թեհյոնը սառը ձայնով, երբ նա դիմում է Դոնգհունին և Իմ Նամին:
- Մենք բերեցինք, ինչպես դուք խնդրեցիք։
Թեհյոնը անտեսեց նրան, այժմ նրա ուշադրությունը ամբողջությամբ Յոնգիի վրա է: Նա մոտեցավ՝ ուսումնասիրելով նրան արհամարհանքի և հետաքրքրասիրության խառնուրդով։
Մինչ այդ Նամջունը մոտեցավ Դնոգհունին։
- Դու ճիշտ արեցիր, ապրես, հիմա կարող ես հեռանալ։
- Բայց....
- Հեռացիր, - ընդհատեց նրան, նախիկինից ավելի կոպիտ ձայնով։
- Նրանց հետ ի՞նչ է լինելու։
- Իսկ դա քեզ հուզու՞մ է։
- Եթե խաղը ավարտվի ու մինչ այդ այնտեղ չլինենք, խնդիրներ կառաջանան։
- Կարևորը դու խնդիր չես ունենա, եթե մատնությամբ չզբաղվեց։
- Ոչ ոչ, ի՞նչ ես ասում, ես շան պես հավատարիմ եմ։ Ես այս մասին ոչ մեկին չեմ ասի։ Բայց դուք կկատարեք չէ՞ ձեր խոստումը, Չոնգուկը։
- Իհարկե, մենք խոսք ենք տվել չէ՞։ Մենք նրան կպատժենք Դե իսկ հիմա հեռացիր։
Դոնգհունը ուզում էր էլի բա ասել, Բայց Նամջունի սառը հայացք խոսքերի տեղ չթողեց։
Նա հեռացավ։
- Դու շատ երկար ես իմ աչքի փուշը, Յունգի, քրթմնջաց Թեհյոնը գրեթե ինքն իրեն։ - Ժամանակն է, որ դու քո դասը ստանաս։
Իմ Նամը՝ շփոթված ետ նայեց Թեհյոնին։
Թեհյոնը անմիջապես չպատասխանեց։ Նա մի քայլ մոտեցավ Յունգիին, նայելով նրա աչքերին, կարծես ինչ-որ բան փնտրելով։
- Ուզում եմ, որ նա արթուն լինի, - ասաց նա' ցցված չարությամբ: - Ես ուզում եմ, որ նա ամեն պահ զգա, թե ինչ է լինելու:
Իմ Նամի ստամոքսը ցնցվեց սարսափից, երբ նա հասկացավ, թե ինչ կարող է անել Թեհյոնը: Քնաբերի ազդեցությունն արդեն մաշվում է, բայց ոչ այնքան արագ, որքան Թեհյոնի սրտով է:
- Արթնացրու նրան, - հրամայեց Թեհյոնը, դաժան ժպիտը խաղաց նրա շուրթերին:
Իմ նամը Թեհյոնի ձեռքից վերցեր փոքրիկ սրվակ, և մոտեցրեց Յունգիի քթին։
Մի քանի վայրկյանի ընթացքում նրա գիտակցությունը սկսեց վերադառնալ։ Նա դեմքը ծամածռեց։ Յունգիի աչքերը բացվեցին, երբ իրականությունը բեռնատար գնացքի պես հարվածեց նրան:
Նա շրջապատված է՝ թակարդված ժայռի եզրին, որտեղ փախչելու տեղ չկա։ Կիմ եղբայրները կանգնած են նրա առջև։
- Բարի վերադարձ, - ասաց Թեհյոնը՝ ծաղրող տոնով։ - Ես ուզում էի համոզվել, որ դու արթուն ես։ Ի վերջո, զվարճալի չէր լինի, եթե դու ամբողջ ժամանակ քնած լինեիր:
- Դուք կզղջաս սրա համար...վիժվածք, - թքեց Յունգին, նրա ձայնը խռպոտ է, բայց վճռական:
Յունգին իրեն դեռ սարսափելի թույլ է զգում, այնպես որ կանգնելու համար միայն կարող է երազել, բայց միևնույն նա չի հանձնվում։ Կարծիք է նրա մոտ ստեղծվել, կարծես գլխում ռոք համերգ է։
Թեհյունի ժպիտը լայնացավ, նրա աչքերը փայլում են դաժան զվարճությունից։
- Օ՜, Յունգի: Այդ դուք ինքդ գզղջաս, որ համարձակվել ես խառնվել քեզ չվերաբերող գործերին։
- Իսկ դու միայն խոսել գիտե՞ս, - հեգնեց Յունգին հազիվ կանգնելով, ու ծանր շնչելով։ - Գործել չե՞ս կարող։
Թեհյոնը առաջ եկավ և բռնեց նրա օձիգից' զայրույթից եռալով։
- Դու պետք է ավելի լավ իմանայիր, քան մարտահրավեր նետել մեզ, - շշնջաց նա: - Այժմ դու կսովորես, թե ինչ է պատահում նրանց հետ, ովքեր խաչ են քաշում Քիմ եղբայրների հետ։
- Արա քո ամենավատը, - թքեց նրա երեսին՝ հրաժարվելով որևէ վախ ցույց տալ։
Թեհյոնը զզվանքով սրբեց դեմքը, և ի պատասխան Յունգիի շունչը քրքրվեց, երբ ստամոքսին զգաց Թեհյոնի ձեռքը։ Բայց նա թույլ չտվեց, որ դա ցավի որևէ նշան ցույց տա: Նա Թեհյոնին բավարարվածություն չէր տա։
Ոտքը մի փոքր հետ սահեցնելով Յունգին հարվածեց Թեհյոնի ծնոտին, փոխարեն ինքը գլովելով հետ-հետ գնաց։ Եվ Թեհյոնը քայլեց իրեն ընդառաջ, և այն պահին, երբ ձեռքը բարձարացրեց հարվածելու համար Իմ Նամը ցաթկեց նրա կողմը և բռնեց ձեռքը։
- Խնդրում եմ Թեհյոն....ն-րան հանգիստ թող, նա այս ամենի հետ ոչ մի կապ չունի։
- Իմ Նամ հետ կանգնիր, - ասաց Յունգին։ - Նրանք պետք է պատախան տան։
Թեհյոնը ծիծաղեց, իսկ Նամջունի ձեռքը ծանր իջավ Իմ Նամի ուսին։
- Տեսնո՞ւմ ես Նամ, - մահացու շշուկով սկսեց Ջունը։ - ընկերդ փորձում է քեզ պաշտպանել, իսկ դու վերջին սրիկայի նման նրան բերեցին մեզ մոտ։ Բայց սա քո առաջին սրիկայությունը չէ չէ՞։ Հիշում ես չէ՞, թե ոնց դու դավաճանեցիր քո բոլոր ընկերներին..... Նրանք բոլորը մի մեծ բանի են սպասում, և հատկապես բոսը... - շուրթերը մոտեցնելով նրա ականջներին շատ մեղմ շշնջաց։ - Ուզում են, որ սատկես, ինչը չարեցինք այն ժամ։
Նամջունը հետ նայեց Նամի աչքերից շուրթերի անկյուններում խաղացնելով մի հանգստի ժպիտ և դրանով նա, նախապես մատներին հագած երկաթե մատանիներով հարվածեց Իմ Նամի որովայնին։
- Չդիպչեք նրանք, - Յունգի մտահոգ բղավոցը ցցնցեծ ողջ տարածքը։
Ընդամենը մեկ ակնթարթում նրա աչքերի դիմացով անցավ այն ցավոտ հիշողությունը, թե ինչպես էին մի խումբ ավազակները ծեծում եղբորը։
Յունգին հրեց Թեհյոնին ու առաջ գնացել դեպի Նամջունը, հարվածելով նրան։ Բայց գրողը տանի ինչո՞ւ են հիմա այդ կարևոր պահին լքեր իր ուժերը։ Թմրանյութն իր գործն անում է։
- Փախիր, - կամաց շշնջաց Իմ Նամը հատակին ընկած։
Թեհյոնը առաջ քայլեց ու Յունգին իրեն շրջելով հարվածելով նրա ծնոտին։
Քրտինքի ու արյան գարշահոտը լցվել է օդը՝ խառնվելով Յունգիի բերանում երկաթի դառը համին։ Նա թքեց գետնին, արյունը խառնվում է կեղտի հետ։
Նրա աչքերը երբեք չեն հեռանում Թեհյունի աչքերից:
Թեհյոնը բռնեց նրա օձիգից։
- Դու կարծում ես, որ խիզախ ես, - շշնջաց Թեհյոնը ցածր ձայնով և չարությամբ լցված: - կանգնած ես մեր դեմ, բայց դու պարզապես խղճուկ շուն ես։
Յունգին թույլ ծիծաղեց, թեև կարծես ապակու բեկորներ են պատռում նրա կոկորդը:
- Ես հիմա կարող եմ թույլ լինել, բայց ես գոնե քեզ նման վախկոտ չեմ:
- Դու պարզապես ուզում ես հերոսի դեր խաղալ, Յունգի: Դու դեռ ժամանակ ունես, - շշնջաց Թեհյոնը, նրա ձայնը հանկարծակի մեղմացավ, գրեթե հուսադրող: - Մոռացիր մեր մասին: Հեռացիր, վերադարձիր քո խղճուկ կյանքին: Ապրիր քո կյաքով, և դու կարող ես պարզապես գոյատևել: Այլևս ոչ մի ցավ, այլևս ոչ տառապանք: Միայն խաղաղություն: Քեզ մնում է միայն երես թեքել մեզնից:
Նրա հայացքը շրջվեց դեպի Իմ Նամը, որը անօգնական պառկած է գտենի , նախքան Յունգի վերադառնալը:
- Մոռացիր ամեն բանի մասին' ով ենք մենք։ Եվ դու առանց փորձանք կապրես։ Պարզապես պետք է լուռ մնալու խոստում տաս։
Յունգին ավելի լավ գիտեր։ Նա գիտեր, որ խաղաղությունը սուտ է, դատարկ խոստում, որը հետապնդելու է իրեն մինչև մահացող շունչ։
- Ես կգերադասեի հազարավոր մահ կրել, քան ապրել՝ իմանալով, որ մեջքս եմ դարձրել ճիշտին:
Թեհյունի շուրթերը կախվեցին թուլացավ, նրա աչքերը մթնեցին զայրույթից։
- Այդ դեպքում ես կհամոզվեմ, որ դու մահ կաղաչես, - ֆշշաց նա, նախքան Յունգիին խբելը։
You are reading the story above: TeenFic.Net