հատոր 1. Գլուխ 9

Background color
Font
Font size
Line height


- Ուրեմն, - սկսեց Ջիմինը դիտմամբ թեթեւ տոնով, - իսկապես ինչի՞ մասին խոսեցիք Յուսիջինի հետ։

Չոնգուկը տատանվեց, նրա ժիր ժպիտը մի պահ թուլացավ։ Նա գիտեր, որ Ջիմինը չի թողնի թեման մինչև պատասխան չստանա, ուստի խոսեց։

- Նա ցանկանում է, որ ես միանամ հատուկ ջոկատայիններին, - խոստովանեց Չոնգուկը՝ ցածր ձայնը պահելով: Ջիմինը կանգ առավ՝ զարմացած նայելով Չոնգուկին։

- Հատուկ ուժե՞ր, - նա արձագանքեց՝ աչքերը լայն բացելով։ - Դու լու՞րջ ես ասում։

- Այո՛, - Չոնգուկը գլխով արեց՝ հայացքը հեռու պահելով, երբ նա քսում է իր պարանոցը: - Նա կարծում է, որ ես դրա համար ունեմ հմտություններ։

- Իսկ դու ի՞նչ ասացիր, - հարցրեց նա կամացուկ։

Չոնգուկը ետ նայեց Ջիմինին, նրա արտահայտությունը լուրջ է։

- Ես մերժել եմ նրան։

Հետադարձ հայացք։

Յուսիջինը նայում է Չոնգուկին հանգիստ, բայց լուրջ արտահայտությամբ, հետո կարճ դադարից հետո ասաց.

- Դու ունես հմտություններ, Չոնգուկ։ Հատուկ ջոկատայիններին քեզ նման մարդիկ են պետք։ Դու կարող ես մեզ միանալ։ Դա մեծ հնարավորություն է, որը կարող է փոխել քո կյանքը։

Չոնգուկը մի պահ լուռ է՝ խորհելով նրա խոսքերի մասին։ Յուսիջինը շարունակեց.

- Չորս շաբաթից հետո դու կկարողանաս հեռանալ քո այստեղից և միանալ մեզ։ Սա շատերի համար հազվագյուտ հնարավորություն է։

- Ես գնահատում եմ առաջարկը, բայց ես ուղեկից ունեմ, եվ նա սրան դեմ կլինի։ Ներեցեք։

Յուսիջինը մի պահ լուռ է, որովհետեւ դա իր համար անսպասելի է։ Չգիտեր ուղեկցի մասին։

- Դուք կարող եք բաժանվել։ Դու այստեղ անելիք չունես, թող նրան և արի մեզ հետ։

Չոնգուկը գլուխը օրորեց, կարծես ինքն իրեն խոսք է տալիս։

- Ես չեմ կարող դա անել։ Ես նվիրված եմ նրան, և նա ինձ համար ավելի կարևոր է։

Հետադարձ հայացքի վերջ։

- Բայց չե՞ս ուզում գնալ, - մեղմ հարցրեց Ջիմինը։

- Ո՛չ, ես ուզում եմ քեզ հետ լինել։

-

Օրը շուտով մոտենում է ավարտին, նորակոչիկները հավաքվեցին ամփոփման: Սերժանտ Կապռալը ցածր գնահատեց նրանց ջանքերը և ուրվագծեց հաջորդ օրվա ժամանակացույցը:

Այնուհետև նորակոչիկներին ժամանակ տրվեց հանգստանալու և ընթրիքից առաջ մաքրվելու:

- Ես էլ իմ ոտքերը չեմ զգում, - նվնվաց Հոսոկը պառկելով ստվերած կանաչ խոտածածկույտի վրա։ - Մի քանի օր էլ այսպես ու ինձնից բան չի մնա։

- Դա անհագստանալու բան չէ, - բացականչեց ավագներից' Ուբինը, երբ խմբով մոտեցան նրանց։ - Դուք շուտով կվարժվեք այս ապրելակերպին

- Մինչև ես ընտելանամ, ոտքերս կկոտրվեն, - քթի տակ փնթփնթաց Հոսոկն ու հենվեց ձեռքերի վրա, որպեսզի ավագներին ավելի լավ տեսնի։

- Դու դրա համար միայն ուրախ պետք է լինես, - շուրթերին ժպիտ քաշած ասաց Լիմ Շինը նստելով Հոսոկի դիմաց։ - Այստեղի բժիշկուհիները պարզապես գեղեցկուհիներ են։ Միայն դրա համար կարելի է միշտ հիվանդանալ։

Ջիմինը աչքերը ոլորեց, Հոսոկի կողքին նստած, ապա նայեց Չոնգուկին, ով դիմաց կանգնած նայում իրեն այնպես ասես հիմա հարձակվելու է վրան ու բաց չթողնի։

- Անունս Լին Շին է, - ասաց Հոսոկի դիմացի նստածը, ու հետ մատնացույց արեց, - Նա Ուբինը, Ջին Վունը և Մին Հվանը։

- Մի՞ն, - հոսոկը զարմացած բացականչեց նայելով Մին Հվանին, ով հենված է Ուբինի ուսին։ - Յունգին նույնպես Մին է։ - Շրջվեց նայելով ընկերոջը, - նոր այստեղ էր ո՞ւր գնաց։

- Ահա նա, - բացականչեց նորակոչիկներից մեկը' ակնարակելով դիմացի ճակատը։

Բոլորը շրջվեցին, այդ թվում նաև Իմ Նամը, տեսնելու, թե ինչպես է Յունգիին գնում մարտի դաշտ, որտեղ երկու հոգի մենամարտում են դանակներով։

Իմ Նամի աչքերը լայնացան, այդ երկուսը, ովքեր հիմա կռվում են միմյանց դեմ, նրան ծեծողներն էին։ Վախը ակնհայտ է ի սեփական անվտանգությինց մտահոգված։ Նա գիտեր, որ եթե Յունգին գնա այդ երկուսին դիմակայելու, դա կարող է վտանգել իր սեփական կյանքը։

- Խելքին ի՞նչ է փչել, - բացականչեց Ջիմինը։

Ջիմինը հոնքերը կիտեց, երբ հայացքը ընկավ Իմ Նամի վրա, նա խոժոռվեց նրա մռայլ հայացքի վրա, փորձելով հայացքում կարդալ, թե ինչու այդպես խառնված իրար։ Գուկին նայելով, թեթև հարվածեց նրա ոտքին, հենց շրջվեց հայացքով ակնարկեց Իմ Նամին։

- Ինչո՞ւ է այն կողմ գնում, - Իմ Նամը նյարդայնացած հարցրեց կանգնելով Հոսոկի դիմաց։

- Ես ի՞նչ գիտեմ, - Հոսոկը թոթվեց ուսերը։

- Բայց իսկապես ինչո՞ւ է գնում նրանց մոտ, - Լիմ Շինը, որն այժմ կանգնած է իր ընկերների կողքին հարցրեց։

Գուկը մի հայացք նետեց ու կանգնեց Կիմ Շինի կողքին։

- Ովքե՞ր են նրանք։

Ավագները նայեցին Գուկին, ում կողքին շուտով կանգնեց Ջիմինը, շուտով նաև Հոսոկը մնացած նորակոչիկների հետ

- Կիմ եղբայրները, - պատասխանեց Ուբինը թեքվելով Չոնգուկի կողմը, - բարձրահասակին, որին տեսնում եք Նամջունն է, իսկ մյուսը Թեհյոնը։ Նրանք ուղեկիցներ են։

Ջիմինի ունքը կծկվեց, նրա աչքերը պտտվում են Կիմ եղբայրների և Յունգիի միջև:

- Նրանք հատուկ ջոկատայինե՞ր են։

Ուբինն օրորեց գլուխը' լուրջ արտահայտությամբ։

- Ոչ. Այնուամենայնիվ, վերադասները ցանկանում էին, որ նրանք լինեն, քանի որ ֆիզիկապես աներևակայելի լավ պատրաստված են, ինչպես նաև հմուտ են զենքի հետ: Բայց դա կամավոր է. նրանք հրաժարվեցին

- Ինչո՞ւ, - Ջիմինը տարակուսած հարցրեց.

Ուբինը թոթվեց ուսերը՝ նրա դեմքն արտացոլում էր նույն շփոթությունը։

- Գաղափար չկա։

Ջիմինը ետ նայեց Յունգիին, որն այժմ ուշադիր ուսումնասիրում է Կիմ եղբայրներին, երբ նրանք կռվում են:

Յունգիի աչքերը սուր են, վերլուծում են ամեն քայլը, հարվածի յուրաքանչյուր անկյունը։ Նրա դեմքը հանգիստ է, բայց հայացքի մեջ սառը ինտենսիվություն կար, կարծես ինչ-որ բան է հաշվարկում։

- Այդ տղան գիտի՞, թե ինչ է անում, - Մին Հվանը բացականչեց՝ անհանգստությունը սողոսկված է նրա ձայնի մեջ։

Հոսոկը, որը լուռ հետևում է, սեղմեց բռունցքները պատասխանելով.
- Ես չգիտեմ, բայց նա կարծես ծրագիր ունի:

Ջիմինը նայեց Չոնգուկին և նրա ականջին շշնջաց։

- Իմ Նամը իրեն մատնեց, վստահ եմ այդ եղբայրներն են նրան ծեծել։

Նրանք նայեցին Իմ Նամին, որը դողացող եղունգները է կրծոտում նայելով Կիմ եղբայրներին։

- Յունգին իմացա՞վ, թե ով նրան ծեծել, - հարցրեց Գուկը թույլ շշուկով։

- Չէ հա, որտեղի՞ց պետք է իմանար։

- Բա ինչու՞ է գնում նրանց մոտ։

- Ես ի՞նչ իմանամ, - մեղմ պատասխանեց Ջիմինը։

Յունգիի աչքերը պտտվում են մի եղբորից մյուսը՝ հաշվի առնելով դանակները բռնելու ձևը, նրանց շարժումների ռիթմը: Նրա արտահայտությունն անընթեռնելի է, բայց բերանի անկյունում մի փոքր կծկվեց, համարյա քմծիծաղ, կարծես ինչ-որ բան հասկացած լիներ։

Ի վերջո, Յունգին առաջ անցավ՝ իր դիրքը վստահ, բայց հանգիստ։

- Ձեզնից ո՞վ է ուզում ինձ հետ կռվել, - հարցրեց նա՝ ձայնը սահուն և համարյա ծաղրական։

Կիմ եղբայրները մի հայացք փոխանակեցին, հետո Նամջունը առաջ անցավ։

- Ներակոչիկ... կարծու-մ ես, որ կարող ես մենակովդ մեզ հաղթել, - նա ծաղրեց՝ Յոնգիին վեր ու վար նայելով։

- Դու քաջություն ունես, ուրեմն ես: Բայց մի ակնկալիր, որ անվնաս կհեռանաս, - Թեհյոնը՝ երկուսից կրտսերը, կամաց ծիծաղեց։ - Ես կարող եմ լրջորեն վիրավորել քեզ, գիտե՞ս: Վստա՞հ ես որ ուզում ես։

Յունգին չշեղվեց: Փոխարենը, նա նայեց նրանց հանգիստ, գրեթե ձանձրալի արտահայտությամբ։

- Վստահ եմ, - պատասխանեց նա պարզ, աչքերը երբեք չեն հեռանում Նամջունի աչքերից: - Բայց ես այն մարդը չեմ, ում համար դուք պետք է անհանգստանաք:

Նամջունի քմծիծաղը լայնացավ՝ ակնհայտորեն թերագնահատելով Յունգիին։

- Լա՛վ ուրեմն, Թեհյո՛ն, առա՛ջ գնա: Ցույց տվեք նրան, թե ինչ է տեղի ունենում, երբ խառնվում են Կիմ եղբայրների հետ։

Թեհյոնը գլխով արեց՝ առաջ անցնելով և դանակը ձեռքին հեշտությամբ շրջելով պտտելով։ Նա ինքնահավան ժպիտով նայեց Յունգիին։

- Հետո չասես, որ ես քեզ չեմ զգուշացրել։

Յունգին ուշադիր հետևում է նրան, նրա մարմինը թեթևակի լարվում է, բայց դեմքը մնում է հանգիստ։ Նա մի քայլ ետ գնաց՝ իրեն մի քիչ տեղ տալով, և դանակը բարձրացրեց՝ ազդանշան տալով, որ պատրաստ է։

Պահը ծանր մնաց օդում, շուրջբոլորը շունչը պահած: Այնուհետև, առանց նախազգուշացման, Թեհյոնը նետվեց առաջ՝ նրա դանակը մահացու ճշգրտությամբ կտրատելով օդը: Բայց Յունգին պատրաստ է։ Նա արագ շարժվեց՝ խուսափելով հարվածից ընդամենը մի մատնաչափով։

Թեհյոնը հազիվ կարողացավ արգելափակել այն, նրա քմծիծաղը թուլացավ, երբ հասկացավ, որ Յունգին այնքան էլ հեշտ թիրախ չէ, որքան նա կարծում է: Երկուսով շարունակվում են հարվածներ փոխանակել, լարված լռության մեջ նրանց դանակների բախումը կտրուկ հնչում է։

Յունգին շարժվում է մի շնորհքով, որը զարմացնում է բոլորին, նրա հարվածները հաշվարկված և ճշգրիտ են, մինչդեռ Թեհյոնի շարժումները գնալով հիասթափվում են, նրա սկզբնական վստահությունը տեղի է տալիս զայրույթին:

Ջիմինը, Չոնգուկը և մյուսները նայում են բաց աչքերով, չկարողանալով հայացքը շեղել։

- Նա իսկապես անում է դա, - քթի տակ մրթմրթաց Մին Հվանը, կես ակնածանքով, կեսը վախեցած Յունգիի անվտանգության համար:

- Դե իհարկե, - գոհ ասաց Հոսոկը։ - Ախր նա Մին Յունգին է։

- Որտե՞ղ է այսպես կռվել սովորել, - Կիմ Շինը նայեց նրան։

- Դա նրա այրան մեջ է։

- Կիմ Թեհյոնին հավասարը չկար, երևում է հիմա կա, - քթի տակ մրմրթաց Ուբինը։

- Նա իսկապես լավ է կռվում, - գնահատեց Գուկը տատանելով գլուխը։

- Ճիշտ որ, բայց դանակի հետ զգույշ լինել է պետք, - բացականչեց Ջիմինը։

- Գուցե ես էլ մյուսի հետ կռվեմ, - փայլատակեց Գուկի գլխում։

- Դու դանակ լավ չես բանեցնում։

- Բայց իմ հարվածներն են լավը, այնքան լավը, որ Յուսիջը ուզեց ինձ .... - Պակը աչքերից կայծեռ դուրս թռչեցին, երբ նայեց Գուկի զվարճացած դեմքին, - ուզեց ինձ բարձր գնահատականի արժանեցնել։ - բերանի պարունակությունը ծանր կուլ տվեց Ջիմինի վրդովված հայացքից, ապա հայացքը շեցեք Յունգիով։

Քանի որ մենամարտը ձգձգվում է, պարզ դարձավ, որ Յունգին ոչ միայն իրեն է պահում, այլ կամաց-կամաց ձեռք է բերում առավելություն: Թեհյոնի հիասթափությունը վերածվում է հուսահատության, և վերջին ճիգով նա դիմեց հզոր, անխոհեմ հարվածի՝ ուղղված Յոնգիի կրծքին:

Բայց Յունգին ավելի արագ է: Նա շրջանցեց հարձակումը և մեկ արագ շարժումով զինաթափեց Թեհյոնին՝ դանակը թրցնելով գետնին: Յունգին իր սեփական դանակը սեղմեց կոկորդին, միևնույն ժամանակ Թեհյոնը իր տաբատի գրպանից հանեց մեկ այլ դանակը և նույնպիսի դիրքով պահեց նրա կոկորդին։

Դաշտն ընկավ ապշած լռության մեջ։ Նամջունի քմծիծաղն անհետացավ, որին փոխարինեց ցնցված և զայրույթի հայացքը:

- Բավական է, - բղավեց Կապիտան Լին։

Յունգին մի պահ ավելի երկար պահեց իր դիրքը, նրա աչքերը փակվեցին Թեհյոնի աչքերով։

Բայց Թեհյոնը գիտեր, որ նա այնուամենայնիվ պարտվեց։

Յունգին իջեցրեց դանակը, հետ քաշվեց և գետնին գցեց' Թեհյոնի կողքին: Նա սառնասրտորեն, շրջվեց, թողնելով Կիմ եղբայրներին լռության մեջ:

Բոլորը պատվի առան, երբ բարձրաստիճանները ստվերից դուրս եկան։

- Ի՞նչ է այստեղ կատարվում

Յուսիջինը, որը կանգնած է կապիտան Լիի կողքին, քննադատական ​​հայացքով զննեց տեսարանը: Նրա հայացքը կարճ ժամանակով մնաց Յունգիի վրա՝ ընդունելով այն վարպետությունը, որը նա դրսևորել է՝ չնայած նորեկ է: Կապիտանի աչքերը նետվեցին կռվողների և հավաքված զինվորների միջև։

- Սա ենթադրաբար հանգստի շրջան է, - ասաց կապիտան Լինը։

Սերժանտ Կապռալը' զգալով նրանց լարվածությունը փորձեց արագ թեթևացնել տրամադրությունը։

- Այսօր մենք տեսանք մի քանի տպավորիչ մարտական ​​հմտություններ: Ափսոս, որ դա եղավ ընդմիջմանը։

- Ես իմացել էի, որ նրանք լավ մարտիկներ են, - ասաց Յունգին խոնար ձայնով։ - Այսպիսով որոշեցի, նրանց հետ մենամարտել։

Կապիտան Լինի արտահայտությունը մի փոքր մեղմացավ, Յունգիի աչքերում խոստովանության նշույլ է։

- Ես դա տեսնում եմ: Բայց միայն այն պատճառով, որ դուք ընդունակ եք, չի նշանակում, որ մենք անտեսում ենք անվտանգությունն ու արձանագրությունը։

- Պետք է խոստովանեմ, որ դու հմտություններ ունեք, - ասաց Սոդեյոնը։ - Որտե՞ղ ես, դու այսպես կռվել սովորել։

- Ես ռազմական ակադեմիայում եմ սովորել.... մտադիր եմ զինվորական դառնալու։

- Ակադեմիան պետք է լավ աշխատանք կատարած լինի։ Բայց հիշեք, որ չնայած անհատական հմտության կարևոր են, թիմային աշխատանքը և կարգապահությունը։

- Ճիշտ որ, - բացականչեց Յունգին' խոսքի մեջ մի փոքր հեգնանքով։ - Կարգապահությունը առաջնային է։

Թեհյոնն ու Նամջունը մի-մի հայացքներով փոխանակվեցին, նրանք դա կուլ չեն տա։

Իսկ այն ժամ, երբ նրանք դաշտից դուրս եկան, հանդիպեցին Իմ Նամի հայացքին, որը փախեցած նայում է նրանց։

Թեհյոնը սպառնացող հայացք նետեց և դաժան քմծիծաղով առաջ գնաց։









....


You are reading the story above: TeenFic.Net