Հոսոկը կանգնեց նրա անկողնու կողքին, Ջիմինը նրա կողքին, իսկ Յունգին, մեջքը դեպի նրանց շրջած, հենվեց մահճակալի դիմացին։
- Դու ինչպե՞ս ես քեզ զգում, - մեղմ հարցրեց Հոսոկը։
Իմ նամը նոր ուղեղ զինվորական համազգեստը, որը նոր էր հագել: Նա անտարբեր շրջվեց դեպի նրանց։
- Ինչպե՞ս ես, - Հոսոկը կրկնեց՝ այս անգամ ձայնը մի փոքր ավելի ամուր՝ փորձելով կապվել Նամի հետ։
Նամը թոթվեց ուսերը, նրա հայացքը սահեց Հոսոկի և Ջիմինի վրայով։
- Լա՛վ։
- Համոզվա՞ծ ես, որ լավ ես, - շարունակեց Հոսոկը մտահոգված։
Իմ Նամը մի պահ տատանվեց, հետո գլխով արեց, թեև նրա աչքերը ցույց են տալիս անհանգստության նշույլ:
- Այո՛... ես լավ եմ։ Ամեն ինչ կարգին է։
Ջիմինը, որը լուռ հետևում է, մի քայլ առաջ գնաց։
- Բժիշկները քեզ արդե՞ն դուրս են գրել, քո տեսքը այդքան էլ հուսալի չէ, վստա՞հ ես, որ լավ ես։
- Ես շատ լավ եմ, - նրա ձայնը անհամոզիչ է, բայց միայն Յունգին դա, զգաց։
- Քեզ ինչո՞ւ ծեծեցին, - ասաց Ջիմինը կասկածելի տոնով։
Մինչ Իմ Նամը կպատասխաներ, Յունգիի ձայնը կտրեց սենյակը՝ սուր և հազիվ զսպված զայրույթով լցված:
- Ո՞վ է քեզ հետ այդպես վարվել:
Իմ Նամը թեթևակի շեղվեց Յունգիի կոպտությունից:
- Ես... չտեսա, թե ով էր, -կակազեց նա։ - Մութ էր։
Յունգին մոտեցավ, աչքերը նեղանալով, երբ նա ներս թեքվեց:
- Դու ստում ես, - ասաց նա ցածր ձայնով և սպառնալից, ապա նրան հենեց պատին, ու վերնաշապիկը բարձրացրեց վեր, բացահայտեով նրա բազում կապտուկներով որովայնը։ - Ո՞վ է արել սա քեզ հետ։
Նամի աչքերը թրթռացին վախից, բայց նա լուռ մնաց՝ համառորեն հրաժարվելով բացահայտել անունները։
Սենյակը լարվեց, լռությունը ծանրացավ, երբ Յունգիի վրդովմունքը եռաց:
- Ասա՛ ինձ, - Յունգին պահանջեց՝ նրա համբերությունը սպառվել է:
Բայց Իմ Նամը պարզապես օրորեց գլուխը՝ խուսափելով Յունգիի հայացքից։
- Արդեն ասել եմ, որ չեմ տեսել, - նորից շշնջաց նա, թեև բոլորը կարող են ասել, որ նա ինչ-որ բան թաքցնում է:
Յունգին սեղմեց բռունցքները՝ խորը շունչ քաշելով՝ զսպելու զայրույթը: Նա պատասխաններ է ուզում, բայց պարզ է, որ Իմ Նամը հենց այնպես օտարին ոչ մի բան չէր ասի:
Բայց Յունգին, հիմա այլ բան զգում, նա վերապրում է իր եղբոր հետ ապրածը, ուստի չի ուզում, որ ինչ-որ մեկը ևս դա զգա։
Հոսոկը ձեռքը մեկնեց և դրեց Յունգիի թեւին՝ լուռ հորդորելով նրան նահանջել։ Դժկամությամբ Յունգին հեռացավ, աչքերը դեռ վառվում են զայրույթից, բայց նա գիտեր, որ նրա վրա զայրանալը չէր օգնի։
- Հենց այնպես, ո՛չ մեկին այդպես սարսափելի չե՛ն ծեծում, - կամաց շշնջաց Յունգին հեռանալով նրանցից։
Իմ Նամը տեղում սառած մնաց, իրեն զգալով սարսափելի վատ։
- Նա շատ տաքարյունն է, բայց բավականին այդքան էլ վատը չէ, - ասաց հոսոկը, երբ Յունգին հեռացավ ։
- Ըհն, - հեգնական շունչ քաշեց և մազերը հետ տարավ։ - Կարո՞ղ եք ինձ մենակ թողնել։
- Հա, մենք կգնանք, - կոպիտ ասաց Հոսոկը, վիրավորված որ ընկերոջը չգնահատեց։ -
Բայց դու զգույշ եղիր, քեզ գուցե էլի ծեծեն, այստեղ մենակ ես։
Ջիմինը թեթև խբեց Հոսոկի թևին, ու հայացքոց սաստեց։
_
- Ամեն դեպքում մեղք էր , - բացականչեց Ջիմինը շենքից դուրս գալով։ - առաջին օրով արդեն փորձանքի մեջ ընկավ, նրա համար հեշտ չի լինի։
- Ի՞նչ ես կարծում, նա ստեց չէ՞, որ նրանց դեմքերը չի տեսել։
Ջիմինը նայեց հեռուները մինչ վերջում վայրէջք կկատարեր Հոսոկի վրա։
Դե իհարկե գիտի, - մտածեց Ջիմինը։
- Հույս ունեմ նման դեպք էլ չի լինի։ Ես գնամ տեսնեմ' Չոնն ուր է։ Երկար ժամանակ է ինչ չկա։
- Լա՛վ, - Հոսոկը գլխով արեց և գնաց հակառակ ուղությամբ։
Ջիմինը մտամոլոր քայլեց առաջ, նայելով շուրջ բոլորը, բայց և հանկարծ իր թիկունքի հետևում լսեց իր անունը։ Շրջվելով տեսավ Յունգիին։
- Պե՛տք է խոսենք, - ասաց կտրուկ ձայնով։ - Գնա՛նք։
- Ինչի՞ց պետք է խոսենք, - ասաց Ջիմինը նրա հետևից քայլելով։
Նրանց միջև թանձր լռություն է իջել։ Նրանք վերջապես կանգ առան ծերացած բալենու մոտ, որի ճյուղերի միջով զեփյուռը մեղմ շշնջում է։
- Ո՞վ է դա արել նրան հետ, - Յունգիի ձայնը սառն է, նրա աչքերը նեղացած են, երբ նա վերջապես բարձրացրեց իրեն տանջող հարցը։
Ջիմինը քարացավ՝ հասկանալով, որ Յունգին գիտի մի բան որը չպետք է իմանար։ Բայց նրան մեկ այլ բան է սարսափելի վախեցնում, արդյոք նա գիտեր նրանց ով լինելու մասին։
《Որտեղի՞ց գիտի.... Ինչո՞ւ գիտի》։
Ջիմինը շնչառությունը գնալով արագանում է։
- Ես գիտեմ, որ դուք տեսել եք նրան ծեծողներին, ասա ինձ' ով է նա։
《Բայց եթե նա տեսել է մեզ այդ գիշեր, ապա ինչո՞ւ չգիտի, թե ով է նրան ծեծել, գուցե չի տեսել։ Նա շատ կասկածելի է։ Ի՞նչ եմ ասելու հիմա》։
- Նման բան չկա, ինչի՞ մասին ես խոսում, - Ջիմինը ապուշի պես քրքջաց։
- Հիմա էլ դու՞ ես ստում, - Յունգին համբերությունը գնալով լցվում է, - Մենք կարող ենք մեղավորների պատժել, բայց ձեր լռության պատճառով ոչինչ չի ստավում։ Դու խրախուսու՞մ ես նրանց։
- Նման բան չկա։
- Ջիմի՛ն... ուղղակի ասա, թե ով է նման բան արել, ոչ ոք չի իմանա, որ դա դու ես ասել։
- Որտեղի՞ց ես պետք իմանամ' ով է նրան ծեծել։ Գուցե դու շփոթում ես, - Ջիմինը ձայնը մի փոքր դողում է, մատները նույնպես, որը հուսահատորեն փորձում է թաքցնել մեջքի հետևում։ - Հաստատ, երևի ուրիշին ես տեսել։
- Չեմ շփոթում, - Ջիմինը սիրտը դադարեց բաբախել։ - Գիշերը լսեցի ձեր խոսակցությունը։
《Ի՞նչ խոսակցություն 》
Ջիմինը զգաց, որ կոկորդում գոյանում է մի գունդ։
- Ես Չոնգուկի մահճակալի վերևում եմ քնում չես մոռացել չէ՞։
- Դու ի՞նչ մեզ ականջ ես դնում։
- Ջիմի՛ն։
Հիմա ավելի հանգիստ է, ուրեմն բան չի տեսել։
- Ես... մենք նրանց դեմքերը չենք տեսել, - կմկաց Ջիմինը՝ փորձելով կայունացնել շնչառությունը։ - Ամեն ինչ շատ արագ ստացվեց...
Յունգիի աչքերը ծակեցին Ջիմինի մեջ՝ զգալով, որ պատմությունն ավելին է, բայց նա չշարունակեց առաջ գնալ:
- Իսկ նրա ձայները, մի բան ասաց կլինի չէ՞։
- Նրանք երկուսով էին, բայց շատ բան չեն ասել։... Յունգի, ի՞նչ ես մտածում, - Պակը զգուշությամբ հարցրեց.
Յունգին անմիջապես չպատասխանեց։ Նրա միտքն արդեն աշխատում է՝ փորձելով պարզել, թե ով է կանգնած Իմ Նամի վրա հարձակման հետևում:
Նա սեղմեց բռունցքները, նրա հիասթափությունն ակնհայտ է:
- Եթե նրանք իմանան, որ դու ուսումնասիրում ես այս հարցը Իմ Նամի համար դա կարող է ավելի վատանալ:
- Ես գիտեմ, - պատասխանեց Յունգին կայուն ձայնով, բայց մի ծայրով, որը պարզ է դարձնում, որ նա չի նահանջելու։
Ջիմինը ծանր կուլ տվեց' ետ նայելով, թե ինչպես է Յունգին հեռանում։ Մի խորը հոգոց հանելով շրջվեց տեսնելով Չոնգուկին, ում աչքերում փայլում են խանդի կայծերը։
Կար մի ժամանակ, որ նա վազում էր նրան ընդառաջ և թռչում գիրքը։ Մինը ուզում է ամուր բռնել նրան, զգալ նրա ջերմությունն ու ուժը, նրա վստահությունն նրանց համատեղ կապի մեջ: Նա այն տղամարդն է, ում նա սիրահարված է, և նա երբեք չի ուզում, որ նա բաց թողնի իրեն։
Այսպիսով, նա սիրում էր դռները բացել նրա համար և բռնել նրա թեւը, որպեսզի համոզվի, որ նա երբեք իր մոտ շտապելուց չի սայթաքել սառույցի վրա:
Նա փաթաթում էր ձեռքերը նրա շուրջը, և նրանց շունչը տաքանում էր միմյանց դեմքերին։
Բայց հիմա նրանց մեջ ոչինչ տեղի չի ունենում, միայն այն պատճառով, որ նրանք վախենում են, բայց մի՞թե սիրելն հանցագործություն է, անգամ եթե դա նույնպասեռ է։ Ապա եթե նրանք հանցանք են գործել, ուրեմն նրանք պատրաստ են գնալ միասին։ Երկուսի համար դա ցավոտ իրականություն է, բայց քանի դեռ նրանք միասին են դա հաղթահարելի է։
Նրանք քայլեցին միմյանց ընդառաջ ամուր հանգույց պահաց աչքերի կապը։ Ի վերջո նրանք կանգն առան միմյանց շատ քիփ, հազիվ զսպված միմյանց գիրկը թռչելու ցանկությանը։
- Ինչի՞ մասին էիք խոսում նրա հետ, - Չոնգուկի ձայնը մեղմ է, բայց ինչ-որ սուր բանով։
- Իսկ դու՞, - նա հակադարձեց՝ համապատասխանելով Չոնգուկի տոնին։ - Ինչի՞ մասին պետք է խոսեիր Յուսիջինի հետ առանձին։
Չոնգուկի ծնոտը սեղմվեց, նրա հիասթափությունը փրփրեց մակերեսի տակ:
-
Թեման մի՛ փոխիր, - ասաց նա՝ ձայնը ցածրացնելով։ - Ի՞նչ ունեիք դու և Յունգին քննարկելու, այդքան երկար:
- Ուղղակի... Յունգին գիտի, որ...դե՜ այն մասին, որ մենք տեսելենք ոնց են Իմ Նամին ծեծում։
- Ի՞նչ։
- Պարզվում է, որ քո մահճակալի վերևի հարկի տղան Յունգին է, նա լսել է, թե ոնց ենք այդ մասին խոսել։ Իմ Նամը եկավ և Յունգին հարցրեց թե, ով է նրան ծեծել, դե նա չասեց դրա համար ինձնից հարցրեց։
- Դա նրա ինչի՞ն էր պետք։
- Գաղափար չունեմ, բայց նա ծանր է տանում նրա դեպքը։ Իմ Նամի ողջ մարմինը կապտուկների մեջ է։
- Ես նրան չեմ վստահում։
- Վե՛րջ տուր հա՞։ Նա այդքան էլ վատը չէ։ Ի դեպ Դու չասացիր, թե ի՞նչ էիք խոսում։
- Դե՜, ասելու էլ չէ որ ասեմ... - Գուկը հազիվ զսպված ծիծաղով կամաց շշնջաց։ Ջիմինը աչքերը կատաղությունից չռվեցին նրա վրա։
- Ասա՛, ի՞նչ է եղել։
- Նա փորձեց տիրանալ ինձ, - Գուկը կեղծ ծանր շնչեց, կարծես լացելու է հիմա։ - Ես հազիվ փախա։ Նա փորձեց ինձ.... ես ասել չեմ կարող։
Պակի աչքերից կայծեր դուրս թռչեցին։
- Ես կսպանեն նրան, - մռնչաց նա կրճտացած ատամների միջով։ Շրջվելով կրունկի վրա վազեց դեպի շենքը:
- Սպասիր, ի՞նչ, - Չոնգուկի աչքերը զարմանքից բացվեցին, երբ նա դիտում է Ջիմինի վազելը։ Նման ծայրահեղ արձագանք նա չէր սպասում։
Ջիմինի կատաղի վազելը ցույց տվեց, թե որքան զայրույթ է եռում նրա ներսում, ամեն քայլն ավելի արագ, քան վերջինը, երբ նա մոտենում է շենքին: Նա ոչ մի այլ բանի մասին չէր մտածում, քան Յուսիջինին Ճ
Չոնգուկի ասածի համար պատառոտել։
- Ջիմին-ա՜։- Չոնգուկը բղավեց՝ խուճապը սողոսկելով նրա ձայնի մեջ, երբ նա ավելի արագ վազեց՝ փորձելով հասնել նրան:
- Հե՜յ, սպասի՛ր ։ Սա թյուրիմացություն է։
- Ի՞նչ է կատարվում նրանց հետ, - հարցրեց խմբի զինվորներից մեկը՝ բաց աչքերով նայելով նրանց երկուսին։
- Միգուցե վազոցի բռնոցի են խաղում, - ուսերը թոթվեց մեկ այլ զինվոր՝ իր շփոթմունքը համընկնում է մյուսների հետ, երբ նրանք բոլորը դիտում են տեսարանի զարգացումը:
- Միանա՞նք:
Չոնգուկը տեսավ, որ Ջիմինը մոտենում է
շենքի մուտքին, նրա սիրտը բաբախում է, երբ հասկացավ, որ ժամանակը սպառվում է: Նա պետ է կանգնեցնի նրան, քանի դեռ ամեն ինչ դուրս չի եկել վերահսկողությունից:
- Ջիմին, լսի՛ր ինձ, - նա բղավեց՝ հրելով իրեն ավելի արագ վազելու։ - Դա կատակ էր, լա՞վ։ Ես ստեցի՛ Նա ոչինչ չի արել։
Ջիմինը անտեսեց նրան՝ կենտրոնանալով բացառապես դիմացի դռան վրա: Նա լսում է Չոնգուկի ձայնը, որը մոտենում է,, բայց դա բավարար չէ նրան կանգնեցնելու համար։ Նա չափազանց զայրացած է, չափազանց վճռական՝ ցխելու Յուսիջինին:
Հենց Ջիմինը ձեռքը մեկնեց դուռը բացելու համար, Չոնգուկը ցատկեց առաջ՝ բռնելով նրա թեւից։
- Սպասի՛ր, - Գուկը շունչ քաշեց՝ ամուր բռնելով, չնայած շունչը կտրվում է: - Ես ստեցի՛։ Դա ուղղակի հիմար կատակ էր։
Ջիմինը վառված աչքերով նայում է նրան։
- Ի՞նչ։
Մինչ Չոնգուկը կհասցներ որևէ այլ բան ասել, դուռը բացվեց, և Յուսիջինը դուրս եկավ, նրա սուր հայացքն ընկավ նրանց երկուսի վրա։
Ջիմինը քարացավ, նրա զայրույթը մի պահ մոռացվեց, երբ նրան անսպասելիորեն բռնեցին Չոնի հետ ձեռք ձեռքի բռնած։
Գուկը Պակին աղերսական հայացք նետեց՝ լուռ աղաչելով նրան չասել որևէ բան, որը երկուսին էլ դժվարության մեջ կդնի։
- Ի՞նչ եք անում այստեղ։
《Ձեզ եմ եկել սպանելու։ Հետո》։
- Եկել ենք որպեսզի.... - կակազում է Գուկը. - հարցնե՛նք....
- Ուզում եմ իմանալ թեկնածուները շա՞տ են, - միջամտեց Ջիմինը' նրան արագ ուղելով ։ - Ուղղակի հետաքրքիր է, թե ով է ուզում հատուկ ջոկատային դառնա։ Ես ուղղակի մեկին գիտեմ։
Յուսիջինը հոնքերը կիտեց շփոթմունքից, թեև շուրթերի անկյուններում մեղմ ժպիտ է խաղում։
- Անունները հայտնել չենք կարող, օրենքն է այդպիսին , - ասաց Յուսիջինը և մի հայացք նետեց Չոնգուկին նախքան հեռանալը։
Ջիմինը, դեռ շոկի մեջ, դանդաղ շունչ արձակեց, ուսերի լարվածությունը կամաց-կամաց թուլացավ։ Նա շրջվեց դեպի Չոնգուկը, որն այժմ ոչխարաբար ծիծաղն է զսպում։
- Դու ապուշ ես գիտե՞ս, - մրթմրթաց Ջիմինը, սանդղամուքից իջնելով։
- Այո, բայց ես քո ապուշն եմ, - պատասխանեց Չոնգուկը, թեթևացած, որ ժամանակին կարողացավ կանգնեցնել Ջիմինին: Նա զվարճորեն հրեց Ջիմինի ուսը։ - Այնքան զվարճալի էիր վազելուց։ Վախեցա չեմ հասցնի։
- Էլ նման բան չանես, - ուղիղ նայում Գուկին կանգ առնելով։ Ջիմինը կկոցեց աչքերը, բայց չկարողացավ զսպել փոքրիկ ժպիտը, որը քաշում է նրա շուրթերը։
- Ի դեպ, - բացականչեց Պակի հետևից երբ քայլում են։ - Այդ ի՞նչ ծանոթ է, որ ուզում է հատուկ ջոկատային դառնալ։
- Յունգին է։
- Չեմ հավատում։
- Ինչո՞ւ.... դադարի նրա մեջ միայն վատը տեսնել։
- Նա ուղղակի նյարդերիս ազդում է։
- Կսովորես ոչինչ։ Ի դեպ այսօր ինչ ծրագրեր ունես, - կանգն առավ, բայց ժպիտը շուտով կորավ, երբ նկատեց նրա զինվորական համազգեստը։
- Կսովորենք։
- Քեզ սազում է համազգեստը։ Ինձ պաշտպանված եմ զգում, երբ քեզ այսպես եմ տեսնում։
- Ես քեզ միշտ կպաշտպանեմ անկախ համազգեստից։ Պետք լինի ներքնազգեստով էլ կվազեմ մոտդ։
- Այդպես պետք չէ, դու այդ ժամանակ բավականին սեքսուալ ես, հանկարծ ձեռքիցս կտանեն։
- Ոչի՛նչ, ես հետո իմ ոտքով քեզ մոտ կգամ
- Ի դեպ, Յուսիջինի հետ այդ ի՞նչ եք արել.....
Այս օրը նրանց համար ճակատագրական կլինի, հետո դուք կհասկանաք😉
You are reading the story above: TeenFic.Net