հատոր 1. Գլուխ 6

Background color
Font
Font size
Line height

Սերժանտ Կապռալը անմիջապես ուշադրություն հրավիրեց, երբ մտավ հոսպիտալ։ Բժիշկուհին նկատելով սերժանտի ժամանումը, արագ դրեց գրքույկը և հարգալից խոնարհվելով մոտեցավ նրան։

- Բարի լույս, սերժանտ Կապռալը, - ողջունեց բժիշկուհին խոնարհվելով։ - Ենթադրում եմ, որ դուք այստեղ եք այն նորակոչիկի համար:

Սերժանտ Կապռալը գլխով արեց՝ անհանգստությունից աչքերը նեղանալով։

- Այո՛ այդպես է։ Ինչպե՞ս է նա։

Բժիշկուհին նայեց դեպի այն երկար սենյակին, որտեղ հանգստանում է Իմ Նամը՝ մռայլ արտահայտությամբ։

- Նա կայուն է, բայց վնասվածքները ծանր են: Գիտակից է, բայց բավականին ցնցված:

Սերժանտ Կապռալը հետևեց բժշկուհոի հայացքին՝ հեռվից տեսնելով Իմ Նամի թուլացած կերպարանքը։ Կապտած նորակոչիկի տեսքը ծանրացրեց նրա սիրտը։

- Ես պետք է խոսեմ նրա հետ։

- Իհարկե, - ասաց բժիշկուհին՝ մի կողմ քաշվելով, որպեսզի սերժանտը անցնի։ - Միայն մեղմ եղեք, դուք նրան կարող եք վախեցնել:

Սերժանտ Կապռալը նպատակաուղղված քայլեց ճերմակ մահճակլների մեջտեղով, նրա ոտնաձայները արձագանքում են պատերից։

Իմ Նամը պառկած է անկողնու վրա, դեմքը կապտուկներով է, իսկ աչքերը կիսաբաց են առաստաղին նայելուց։
Նա դանդաղ վեր նայեց, երբ սերժանտը մոտեցավ նրան։

- Բարի լույս, Իմ Նամ, - կամացուկ սկսեց ՝ քաշելով աթոռը մահճակալի կողքին։ - Ինչպե՞ս ես քեզ զգում։

Իմ Նամը թույլ գլխով արեց։
- Ես... լավ եմ։

Սերժանտը ուսումնասիրում է երիտասարդ նորակոչիկի դեմքը՝ նկատելով նրա դիմագծերի մեջ դաջված վախն ու ցավը։

- Ես պետք է ձեզ հարցնեմ կատարվածի մասին, ո՞վ է դա արել ձեզ հետ:

Նա լուռ մնաց՝ հայացքն ուղղելով դեպի անկողնու սավանները։

- Մենք պետք է իմանանք, Իմ Նամ, - մեղմորեն հորդորեց Կապռալը: - Մենք կպաշտպանենք ձեզ և կապահովենք, որ դա այլևս չկրկնվի:

Սերժանը հենվեց ծնկների վրա, երբ ավելի առաջ եկավ։

- Լսի՛ր, ես գիտեմ, որ դու վախեցած ես, - նրա ձայնը լի է մտահոգությամբ։ - Բայց մենք չենք կարող թույլ տալ, որ պատասխանատուները փախչեն այս ամենից:

Իմ Նամը ուզում է ասել, բայց իրեն ծեծողների խոսքերն անընդհատ պտտվում են նրա գլխում։

- Քո բախտը իսկապես բերել է, որ դու հայտնվել ես այն զորամասում ինչ մենք, այլապես քո փոխարեն քո ընտանիքը կպատժվեր։ Համարձակվես մեզ մատնել, ու կպատժվի քո փոխարեն քո սիրելիները։ Դու կորցնելու շատ բան ունես զգույշ եղիր։

- Ես.... չգիտեմ' նրանք ովքեր էին։ Մութ էր դեմքերը չեմ հիշում։

- Դու նրանց հետ վեճի՞ ես բռնկվել, ինչի՞ համար էր այս ամենը։

Իմ Նամի հիասթափությունը սկսեց եռալ:

- Ի՞նչ իմանամ, - նա սկսեց բորբոքվել. - Միգուցե եթե ձեր պաշտպանությունն ավելի ուժեղ լիներ, ես այստեղ չլինեի, դուք ինքներդ եք մեղավոր, որ չեք կարողացել ձեր զինվորներին անվտանգ պահել:

Սերժանռ Կապռալը զգաց Իմ Նամի խոսքերի խայթոցը, բայց գիտեր, որ դա գալիս է վախի և ցավի վայրից:

- Ես հասկանում եմ, որ դու զայրացած ես, և դու բոլոր իրավունքներն ունես: Մենք չկարողացանք պաշտպանել քեզ, և դրա համար ես իսկապես ցավում եմ: Բայց մենք պետք է գտնենք նրանց, ովքեր դա արեցին ձեզ հետ, որպեսզի դա չկրկնվի:

Իմ Նամը շրջեց գլուխը.
- Դուք չեք կարող պաշտպանել ինձ, - մրմնջաց նա: - Դուք չեք կարող պաշտպանել որևէ մեկին։

Սենյակն ընկավ ծանր լռության մեջ, իրավիճակի ծանրությունը սեղմեց երկուսին էլ։ Սերժանտ Կապռալը ոտքի կանգնեց ՝ Իմ Նամին մի պահ տալով իրեն հավաքելու:

- Եթե ինչ-որ բան հիշեք, ընդհանրապես որևէ բան, խնդրում ենք մեզ տեղյակ պահել:

_

Սննդի ամանները վերցնելով զինվորականները նստիցին իրենց հարմար վայրերում։ Նորակոչիկները ուշադիր զննում են իրենց ուտելիքները' ապուր, կիմչի, ձու
հավի կոկլետ և ամենակարևորը բրինձ։

- Դե կարծես այդքան էլ վատ չէ, - ասաց նրանից մեկն ու անցավ Պակի կողքով, ով նստած է Չոնգուկի դիմավ։

- Չե՞ս ուտում, - Մինը մեղմ հարցնում է, երբ նկատում է Գուկի լռությունը։

- Ախորժակ չունեմ, - ասաց մի փոքր նյարդային ձայնով։

- Ախորժակի բան չկա, քեզ ուժ է պետք պարապելու համար։ Հետո էլ..... - Ջիմինի խորը հոգոց հանեց ու հենվեց աթոռին, քանի որ նրանց կողքի աթոռները սկսեցին զբաղեցնել' խանգարելով հանգիստ խոսելը։ Նրանց թվում է նաև Հոսոկը, ով նստեց Գուկի կողքին։

- Ճաշին կուտեմ։

- Գոնե մի փոքր։

- Եթե չես ուտելու կոկլետդ ինձ կվերցնեմ, - ասաց Հոսոկը ու լայն ժպիտով փայտիկներով խլեց նրա ափսեի միսը։ - Շնորհակալ եմ։

Հենց Հոսոկը պատրաստվում է կծել Չոնգուկի հավի կոտլետը, Ջիմինը զվարճորեն ետ սահեցրեց այն իր սեփական փայտիկներով:

- Հոսյոկ, թող խեղճը ինչ-որ բան ուտի, - հեգնեց Ջիմինը՝ աչքով անելով Չոնգուկին, երբ նա կոտլետը վերադարձրեց իր օրինական տիրոջը:

Հոսոկը կտրուկ թնդաց՝ իր լավագույն աչքերը դնելով։

- Բայց նա ասաց, որ չի ուտելու: Կիսվելը հոգատարություն է, Ջիմին։

- Թող կիսվի, երբ լրիվ կուշտ լինի, - ժպտաց Մինը: - Բայց եթե լուրջ, Գուկ, քեզ էներգիա է պետք, որպեսզի մարզվելիս ուժ ունենաս:

Չոնգուկը կոտլետին նայեց այնպես, կարծես այն իր ոխերիմ թշնամին լիներ։ Դժկամ հառաչելով, նա վերջապես վերցրեց այն, որին ընդհատեց Հոսոկի դրամատիկ շնչառությունը։

- Սպասի՛ր, - Հոսոկը բացականչեց աչքերը լայնացած։ - Այդ կոտլետը տարբերվում է իմից։ Համոզվա՞ծ ես, որ դա անվտանգ է:

Չոնգուկը կծելու կեսից սառեց՝ հայացք նետելով փայտիկների մեջ դրված մսին։

- Ի՞նչ նկատի ունես, տարբեր, - Չոնը մի հայացք էլ նետեց Հոսոկի մսին։ - Նույնն է։

- Ես ուղղակի ասում եմ, - շարունակեց Հոսոկը, այժմ դավադիր շշնջալով, - դա կարող է լինել հույժ գաղտնի ռազմական փորձ: Գիտեք, նման է այն ռազմական պահածոներին, որոնց համը նման է ստվարաթղթի։

- Ի՞նչ փորձ ինչ բան, դա պարզապես սնունդ է: Իրական վտանգն այն է, թե դա համեղ է, թե ոչ:

- Հենց այդպես, - Հոսոկն իմաստուն գլխով արեց։ Նա ձեռքը մեկնեց փայտիկներով, որպեսզի նորից գողանա կոտլետը, բայց այս անգամ Չոնգուկն ավելի արագ է՝ միսը ետ քաշելով և մի արագ քայլով խցկելով բերանը։

Նրանք ծիծաղեցին, երբ Չոնգուկը հազիվ ծամում է։

- Դե՜ լավելի, - Հոսոկը հառաչեց նայելով իր ափսեին։ - Ես այսքանով չեմ բավարարվի, մայրիկը ինձ միշտ կրկնակի բաժին էր տալիս։

Գուկը նայեց Ջիմինին, ով նայում է նրան թեթևացած և զվարճանքով։

- Համեղ է, - մրթմրթաց Չոնգուկը, ապա նայեց Հոսոկի կոկլետին, - Գուցե դա էլ ուտես։

- Հե՜յ, - բղավեց Հոսոկը։ - Առանց այն էլ փոքր կտոր է։

- Ի դեպ, - բացականչեց Ջիմինը։ - Ընկերդ ո՞ւր է։

_

Մտքերի մեջ պարփակված Յունգին սառած արտահայտությամբ նայում է գետնին' շուրջը ոչինչ չնկատելով։ Նա իսկապես լավ չէ և ապրում է զգացմունքային ցնցումների միջով, նույնիսկ եթե արտաքինից հանգիստ է թվում: Տխուրության պատճառն իր փոքր եղբայրն է։

Օրերից մի օր նա մտավ եղբոր սենյակ՝ հարցնելու, թե ինչու է նա լացում վերջին մի քանի օրերին: Պատասխանը դանակի պես խրվեց ստամոսը, երբ իմացավ, որ նրան բռնության են ենթարկում դպրոցում:

Յունգին թարթեց աչքերն ու խորը շունչ քաշեց' ձեռքը ծալելով թևի տակ։ Իրականում դա թեթև շնչում չէր, այլ բազում ֆիզիկական վնասվածքներ, որոնք հավերժ իր հետքը կթողնեն իր դպրոցական բռնությունից։ Նա սիրում է իր եղբորը, և ցավում է, որ նրան միայնակ է թողել։

- Զինվո՞ր։

Հանկարծակի լսածից Յունգին թեքեց գլուխը ձայնի ուղությամբ, հայացքը անմիջապես գցեց ուսի կարգավիճակին, վերադասներից է։ Յունգին անմիջապես ոտքի է կանգնում' պատվի առնելով։

- Ինչո՞ւ ճաշարանում չես։

- Ես քաղցած չէի, ուստի որոշեցի այստեղ մաքուր օդին նստել։

- Սա բանակ է, ոչ թե ռեստորան: Եթե քաղցած չես զգում, դա դեռ չի նշանակում, որ կարող ես հրաժարվել ուտելուց: Դու սնունդը պետք է ընդունես, որպեսզի բավարար ուժ ունենաս հաջորդ վարժանքների համար: Վերադարձիր ճաշարան և կեր ամբողջ չափաբաժինդ։

Նրա խոսքը վիճելու տեղ չթողեց, Յունգին թեթև գլխով արեց ու նյարդայնացած ուղվեց ճաշարան, վերադասի հայացքի ուղեկցությամբ։

Նյարդայնացած թեքվելով դռան կողմը Յունգին բախվում է դիմացից եկողին, ում չէր նկատել մտքերի պատճառով։

- Ավելի զգույշ չե՞ս կարող, - բարկացած ասում է նայելով վրան։

- Միտումնավոր չարեցի, - անտարբեր ասաց, անգամ վրան չնայելով, ու առաջ գնած իր բաժին նախաճաշ վերցնելու։

Վերջում նստած Հոսոկը բացականչեց, տեսնելով ընկերոջ գալը։

- Ահա և նա։

Ուղեկիցները շրջվեցին դեպի Յունգիին, ով արհամարհական զինվորների միջով անցնելով վերցրեց վերջին մնացած ափսեն ու հետ նայեց շարքերի։ Հոսոկը անմիջապես ձեռքը բարձրացրեց, և Յունգին շուտով առաջ եկավ նստելով Ջիմինի կողին։

Գուկը խոթեց ներքին այտերը սուր հայացքով նայելով նրան։

Հոսոկն ու Ջիմինը մի արագ հայացք փոխանակեցին՝ երկուսն էլ զգալով անհանգստության հոսանքը, որն ուղեկցում է Յունգիի ներկայությանը։ Հույս ունեն, որ Չոնգուկի հետ չեն վիճի։

- Կարող ես ուտել, - Յունգին իր բաժին ափսեն դրեց ընկերոջ դիմաց ում աչքերը փայլեցին երախտագիտությամբ։

- Դզեց, շնորհակալ եմ ընկերս։ Վերջապես որոշեցիր գալ, հա՞, - ասաց Հոսոկը՝ փորձելով թեթևացնել տրամադրությունը, երբ ծամում է Յունգիի տված կկոտլետը։

Յունգին թոթվեց ուսերը։

- Իրականում ընտրություն չունեի: Ըստ երևույթին, սնունդը բաց թողնելը տարբերակ չէ:

Ջիմինը կամաց քրքջաց։

- Այո, նրանք բավականին խիստ են այդ հարցում։ Ի վերջո, մեզ ուժ է պետք։

Չոնգուկը, ով անսովոր լուռ է, վերջապես խոսեց։

- Հուսով եմ, որ դու այլևս ջուր չես բերել քեզ հետ։

Յունգին նայեց նրան՝ հոնքը բարձրացնելով։
- Ինչո՞ւ, դու դեռ բարկացած ես դրա համար:

Չոնգուկի ծնոտը սեղմվեց, բայց նա ստիպեց քմծիծաղ տալ։
- Պարզապես չեմ սպասում, որ նախաճաշի ժամանակ նույնպես կխմեմ:

- Դոնգհունի վրա ատա՞մ ունես։

- Մենք չէ, բայց նա.... - ասաց Ջիմինը ում հայացքը խաչված է Դոնգհունի հետ, տղաները նայեցին այդ կողմ։

- Ահա թե ինչ, - բացականչեց Յունգին ու հայացքը հեռացրեց Դոնգհունից։ - Բայց բռնությունը ոչ մի լավ բանի չի բերի։

Գուկը հառաչեց ու հենվեց աթոռին մեջքին նկատելով, որ Պակին, ուշադիր նայում է վրան, սաստելով հետագա բոլոր խոսքերը։

-Ամեն ինչ լավ է, - ասաց հոսոկը։ - Հիմա եկեք ուղղակի ուտենք և գնանք անվանակոչին, հա՞:

Յունգին մի փոքր գլխով արեց՝ հայացքը թեթևակի մեղմացնելով։

07։30

Առավոտյան օդը փխրուն է, երբ զինվորները հերթ են կանգնում անվանակոչին: Արևը նոր է սկսել ծագել՝ ջերմ շողալով զորանոցի վրա։

Սերժանտ Կապռալը կանգնած է ճակատում՝ աչքերը խստորեն զննում են նորակոչիկներին, երբ բարձր գոչեց.

- Ուշադրություն։

Զինվորականները ուշադրություն դարձրին՝ աչքերը առաջ, իսկ մարմինները՝ ձիգ։

Սերժանտ Կիմը սկսեց անուններ հնչեցնել, յուրաքանչյուր զինվոր պատասխանում է բարձր և հստակ

Չոնգուկն ու Ջիմինը կանգնած են կողք կողքի' վճռական, սակայն ներսից նյարդայնացած։

- Չոն Չոգուկը, Պակ Ջիմին։

- Ես եմ, - միաժամանակ արտաբերեցին շարքից դուրս գալով։

Երբ նա հասավ Իմ Նամի անվանը, նա կանգ առավ, նրա արտահայտությունը կարծրացավ։ - Իմ Նամ, - կտրուկ բացականչեց նա, և նորակոչիկները նայեցին շուրջը՝ զգալով տոնի փոփոխությունը։

Սերժանտ առաջ անցավ՝ դիմելով խմբին պողպատե հայացքով:

- Ես ուզում եմ բոլորիդ ինչ-որ բան պարզաբանել, - սկսեց նա՝ սպառնալից: - Անցած գիշեր մերոնցից մեկի վրա հարձակվել են և դաժան ծեծի ենթարկել: Սա անընդունելի է: Ես ուզում եմ, որ դուք բոլորդ հասկանաք, որ այս շարքերում մենք չենք հանդուրժի բռնության կամ ահաբեկման որևէ ձև։

Նա նայեց նորակոչիկների դեմքերին՝ աչքով կապ հաստատելով, որպեսզի համոզվի, որ նրանք հասկանում են իր խոսքերը:

- Մենք ուժեղացրել ենք հսկողությունն ու անվտանգությունը: Ձեզնից յուրաքանչյուրի ցանկացած վատ վարքի համար կարժանանա ամենախիստ պատժին: Մենք իրականացնում ենք զրոյական հանդուրժողականության ցանկացած տեսակի անօրինականության համար:

Նորակոչիկները անհանգիստ տեղաշարժվում են, ոմանք մտավախությամբ նայում են միմյանց:

Սերժանտը անսասան ձայնով շարունակեց.
- Սա նախազգուշացում է։ Եթե ձեզանից որևէ մեկը տեղեկություն ունի տեղի ունեցածի մասին կամ որևէ արտասովոր բան է նկատում, անմիջապես տեղեկացրեք դրա մասին։

Հեռևում կանգնած, Յունգին, ուշադրությամբ հետևում է Չոնգուկի արձագանքին, որը այդքան էլ զորամացած չէր։

Հետադարձ հայացք

Գիշեր 23։50

Զորանոցը լուռ է, բացառությամբ քնի մեջ տեղաշարժվողի երբեմն-երբեմն խշխշոցի։ Լուսինը աղոտ լույս է գցում փոքրիկ պատուհանների միջով՝ երկար ստվերներ գցելով հատակին....














Եվ, թե ի՞նչ գաղտնի բան գիտի Յունգին, կիմանանք հաջորդ մասում, իսկ հիմա ամենա կարևորը' արտադրվել է ապաչիի նոր չիփսերը գնեք և պարգևեք ինքներդ ձեզ ժպիտ։

Չի պարունակում վճարովի գովազդ


You are reading the story above: TeenFic.Net