Ջիմինը հուսահատ մտավ իր ննջասենյակ ու գրպանից հանեց բջջային հեռախոսը։ Նա ավելի վաղ անջատել էր այն՝ չցանկանալով, որ Չոնգուկը զանգահարի իրեն։ Այժմ դողացող ձեռքերով արագ միացրեց այն ու նստեց հատակին՝ հենվելով մահճակալին։
Երբ հեռախոսը միացավ, հայտնվեց ծանուցումների հոսք: Չոնգուկը նրան մի քանի անգամ հաղորդագրություն էր ուղարկել, եղել են նաև մի քանի բաց թողնված զանգեր։
Ջիմինի սիրտը ցավեց, երբ հասկացավ, թե որքան անհանգստացած պետք է լիներ Չոնգուկը։ Մրցույթն արդեն վաղուց ավարտվել էր, իսկ նա պետք նրա կողքին լիներ։
«Քեզ տու՞նն են կանչել։ Ամեն ինչ կարգին է այնպես չէ՞»։
«Ինչո՞ւ այդպես հանկարծակի»։
«Ինչո՞ւ ես անհասանելի»։
«Ես չեմ քնի այնքան ժամանակ մինչև ինձ չպատասխանես»։
Ջիմինը նայեց շուրջն ու հատակից վեր կենալով բարձերը տեղավորեց վերմակի տակ, ստեղծելով այն տպավորությունը, թե նա պառկած է։
Ննջարանի դուռը կամաց բաց անելով նայեց շուրջը, երևում է որ ծնողները իրենց ննջարանում են. շուրջը տիրում է անկենդան լռություն, իսկ լույսերը անջատված են։
Բջջայինի լապտերը միացնելով առանց որևէ ձայն հանելու սանդուղքով իջավ ներքև, ապա շտապեց նկուղ, որովհետև հիմնական ելքից դուրս գալը այդքան էլ անվտանգ չէր։ Այսպիսով պատուհանից դուրս ցատկեց ու վազեց Չոնգուկի մոտ։
Ջիմինը հասավ աղոտ լուսավորված ծառուղի։ Փողոցի թրթռացող լույսը անհավասար ստվերներ է գցում աղյուսե պատի վրա, և այնտեղ' դրա տակ, Չոնգուկը ծխում է։
- Գիտե՞ս, - լռությունը խախտեց Ջիմինի ձայնը' անհանգստությամբ, - ես ինչ-որ տեղ կարդացել եմ, որ յուրաքանչյուր ծխախոտ քո կյանքից յոթ րոպե է խլում:
Նրա մատները ճարպկորեն պոկեցին ծխախոտը Չոնգուկի շուրթերից և գետնին նետեց։ Փոքր խարույկը շշնջաց, երբ դիպավ սառը մայթին:
Չոնգուկը նայեց վեր՝ զարմացած, տեսնելով Մինին։ Նրա ուսերն այնքան լարված են, բայց հիմա սիրելիի հայացքի տակ թուլացան։
Ջիմինի աչքերը փափկեցին՝ տեսնելով Չոնգուկի հայացքի հանգիստ թարթումը։
- Դե, ենթադրում եմ, որ ես ապրում եմ պարտքով ժամանակով: Բացի այդ, ո՞ւմ է պետք այդ հավելյալ յոթ րոպեն, - հայացքը կախեց ու քմծիծաղով նայեց ներքև։
Ցավում է սիրտը, որ նրան հետ կարգին շփվել չի կարողանում։
- Ինձ է պետք, - Ջիմին կանգնեց կողքին։ - Եթե ես քեզ չիմանայի կմատածեի, որ դու դա անում ես պարզապես գեղեցիկ, վատ տղայի տեսք ունենալու համար:
- Բայց դա աշխատում է, այնպես չէ՞, - Չոնգուկը ապուշի պես ժպտաց։
Պակը աչքերը պտտեց, բայց հետո հանկարծ մի միտք է ծագում։
- Գիտե՞ս, էլ ինչ լավ տեսք կունենաս, - բռնում է Գուկի ուսից և զվարճալի հրում նրան պատին։
- Ի՞նչ ես անում
- Ուղղակի մտածեցի, որ տեսնեմ, թե ինչպես է վատ տղան արձագանքում, երբ իրեն պատին են հենում, - սկսեց ծիծաղել, նրա խոժոռված դեմքից։
- Դու սիրախաղում ես ինձ հետ, փոքրիկ Մինի, - փորձում է լուրջ ձևանալ, և շուտով իր տեղում է հայտնվում է Ջիմինը։ Չոնգուկը մի ձեռքը սեղմեց պատին, իսկ մյուսով անցավ նրա ճակատի մազերով' գայթակղիչ նայելով աչքերի մեջ։ - Պայմանավորվածի պես այստեղ ոչ ոք չկա, որ մեզ անհանգստացնի։ Եվ նաև ես հաղթել եմ։
- Ես գիտեի... որ կհաղթես, - անհանգիստ ձեռքերն ու ձայնը ասում են այն անհանգստության մասին, որը նա ջանում է քողարկել, թեև Չոնգուկը սկսեց զգալ, երբ նրա ձայնը լցվեց հուզմունքով։ - Արի՛ այն տոնենք։ Ի՞նչ ես ուզում անել։
- Քեզ ի՞նչ է եղել, - Չոնը մատների երեսով շոյեց նրա այտերը, անգամ չլսելով, թե նա վերջում ինչ ասաց։ - Դե՜։
Ջիմինը լռում է, քանի որ չի ուզում խոսել այդ մասին, բայց սիրելին պետք է իմանա։
- Ծնողներս.... ուզում են, որ ես գնամ Նահանգներ։
- Ի՞նչ, - Չոնգուկը ապշեց իր լսածից, այն բառացիորեն նրան ֆիզիկական ցավ պատճառեց։
- Գո՛ւկ, ես նրանց ասացի, որ չեմ ուզում, բայց կարծես նրանք լուրջ են տրամադրված։ - Ջիմինը բռնեց նրա ձեռքերը։ - Ես իսկապես չեմ ուզում գնալ: Ես ուզում եմ այստեղ լինել քեզ հետ:
Պակի խոսքերը ծանր նստեց ստամոքսի փոսում։ Նրա միտքը վազում է՝ պայքարելով մշակել այն մեկ մարդուն կորցնելու գաղափարը: Նա նայեց Ջիմինի աչքերի մեջ՝ փնտրելով որևէ նշան, որ սա ինչ-որ դաժան կատակ է, բայց այն ամենը, ինչ նա գտավ, սիրտը ջախջախիչ անհանգստությունն է, որը արտացոլում է իր սեփական անհանգստությունը:
Չոնգուկը սեղմեց Ջիմինի ձեռքերն այնպես, ասես փորձում է երկուսին էլ խարսխել այս պահին:
Նա հուսահատորեն ուզում է առաջարկել միասին գնալ, փախչել մի տեղ, որտեղ նրանք կարող են ազատ լինել, բայց նա գիտեր, որ դա այդքան էլ հեշտ չէ: Հոր ազդեցությունը մեծ է, և բացահայտումների վախը ծանրանում է նրանց սրտի վրա: Եթե նրա հայրը երբևէ իմանա, որ որդին միասեռական է, հետևանքները սարսափելի կլինեն: Դա երկուսի համար էլ շատ ցավոտ է։
- Մենք ճանապարհ կգտնենք, - ասաց Չոնգուկը, ձայնը կայուն, բայց աչքերը ցույց են տալիս կորցնելու վախը:
Ջիմինի աչքերից արցունքներ հոսեցին։ Չոնգուկին լքելու միտքն անտանելի է, բայց ծնողների ցանկություններն արհամարհելը մութ ամպի պես տիրել է գլուխը։
Ջիմինը գրկեց նրան, այնպես կարծես դա վերջին անգամն է լինելու։
- Հայրս պատճառ է ուզում, երբ ես ասացի որ չեմ կարող գնալ։ Բայց ես չեմ կարող նրան ասել ճշմարտությունը։ Ես չգիտեմ, թե ինչ եմ անելու։
Չոնգուկը սեղմեց իր գրկում՝ զգալով Ջիմինի ձայնի հուսահատությունը։
- Մենք ինչ-որ բան կմտածենք:
- Կցանկանայի, որ դա այդքան հեշտ լիներ, - մռթմռթաց Ջիմինը՝ ճաքճքված ձայնով։
- Արի՛ ներսում խոսենք, ես թեյ կպատրաստեմ, - ի վերջո, Չոնգուկը մի փոքր հետ քաշվեց՝ աչքերով փնտրելով Ջիմինի աչքերը։
Ձեռքը բռնելով Չոնգուկը Ջիմինի հետ միասին ներս գնացին։ Նա միայնակ է ապրում' ծնողներից առանձին։ Սովորելու համար, նա ժամանակին թողեց հայրենի գյուղն ու տեղափոխվեց Սեուլ։ Խոստովանում է, սկզբից դա այդքան էլ հեշտ չէր թվում, բայց հետո նրա կյաքում հայտնվեց Ջիմինը։
Նրանք մի պահ լռության մեջ մնացին, Չոնգուկը պատրաստում է թեյը, իսկ Պակը լուռ հետևում է նրա քայլերին։
- Իսկ եթե ասեմ, հիվանդ եմ, - առաջարկեց Ջիմինը, իրականում ինքն էլ վստահ չլինելով։ Չոնգուկը շրջվեց ու հենվեց սեղանին։ - Մի բան որը արգելում է, ինքնաթիռ նստել։
- Եվ այդ ի՞նչը։
- Չգիտեմ։
- Դու լրիվ առողջ ես, ո՞վ կհավատա, որ հիվանդ ես։
- Օ՜ֆ, չգիտեմ է, - ուսերը թոթվելով այտը հենեց բռնուցքի վրա։
Չոնգուկը հուսահատ գլուխը կախեց շուտով նրա գլխում մի միտք է ծագում։
- Իսկ եթե մենք... իսկ եթե միասին գնանք բանակ:
Ջիմինը թարթեց՝ ապշած։
- Բանա՞կ։
- Ես գիտեմ, որ դա իդեալական չէ: Բայց բանակում մենք կարող ենք միասին լինել։ Այսպես թե այնպես ծառայելու ենք, լինի հիմա թե երկու տարի հետո, այսպես գոնե կարող ենք ժամանակ շահել։ Ես էլ քո ուղեկիցը կլինեմ։ Կպաշտպանեմ ու կաջակցեմ այդպիսով խուսափելով վատ մտադրություն ունեցող անձանց վերաբերմունքից:
Ջիմինը մի փոքր ինտրովերտ է, այնպես որ, միգուցե, նա զգում է, որ հանգիստ կյանքից անցումը զինվորական կյանքի կարող է չափազանց դժվար լինել իր համար: Այսպիսով, Չոնգուկը կամավոր որոշեց, որ նրանք մտնեն որպես ուղեկիցներ, որպեսզի նա մենակ չմնա։
- Բայց Չոնգուկը... այնքան ռիսկեր կան: Ծնողներիս ի՞նչ եմ ասելու, ո՞վ ես դու, որ իմ ուղեկիցն ես դառնալու։
- Այդ մասին դեռ չեմ մտածել.... դե կասենք քո ընկերն եմ։ Հիանալի ընկեր, - ժպտաց։
Ջիմինը կծեց շրթունքը՝ կշռելով տարբերակները։ Բանակ մտնելու միտքը սարսափեցնում է, բայց Չոնգուկից բաժանվելու հեռանկարն ավելի վատ է։
- Բայց ի՞նչ, եթե մեզ բռնեն հենց այնտեղ։ Իսկ եթե ինչ-որ մեկը կասկածի... ։
- Մենք զգույշ կլինենք, - մեղմորեն ընդհատեց Չոնգուկը: - Մենք ուշադիր կլինենք միմյանց համար: Դա կատարյալ չէ, բայց դա միասին մնալու միջոց է:
Ջիմինը խորը շունչ քաշեց, վախը դեռ կրծում է նրան։
Գաղտնիք չէ, որ ահաբեկումը գոյություն ունի մարդկային հասարակության բոլոր ոլորտներում, որտեղ կան մարդիկ, ովքեր ցանկանում են վատ վերաբերվել իրենց ենթականերին: Բանակը բացառություն չէ:
Գաղտնիք չէ նաև, որ մի քանի մարդիկ, ովքեր անցել են զինծառայությունը, ոտնձգությունների են ենթարկվել իրենց որոշ ուղեկիցների կողմից։ Խոսակցություններ կան զինվորների բռնաբարությունների, ծեծի, զինվորների համար տհաճ փորձառությունների մասին։ Սա Պարկին վախեցնում է։
- Լա՛վ, - շշնջաց նա՝ վերջապես գլխով անելով։ - Ես կխոսեմ, ծնողներիս հետ, պետք է որ ինձ հասկանան։
Կորեայում զինվորական ծառայությունը պարտադիր է 19-ից 28 տարեկան բոլոր աշխատունակ տղամարդկանց համար:
Շատ երիտասարդ տղամարդիկ ընտրում են վաղաժամկետ ավարտել իրենց ծառայությունը, բայց Ջիմինն ու Չոնգուկը դեռ չեն ծառայել, քանի որ երկուսն էլ համալսարանում էին և զգում էին, որ պատրաստ չեն ստանձնելու այն պարտականություններն ու մարտահրավերները, որոնք կբերի զինվորական կյանքը:
Այժմ, սակայն, երբ նրանց գլխին ցայտում է բաժանվելու միտքը, միասին զինվորագրվելու գաղափարը հույսի շող է և կողք կողքի մնալու հնարավորություն:
_
- Ինչո՞ւ ինձ ավելի վաղ չէր ասել, որ որոշել ես բանակ գնալ, - վրդովված արտահայտվեց պարոն Պակը սանդուղով իջնելով։
Ջիմինը հետևում է նրան, անընդհատ գնալով աջ ու ձախ։
- Դե՜ ես էլ չգիտեմ, երևի հարմար առիթ չկար։
- Հարմար առի՞թ, քեզ պարզապես պատրվակ է պետք Նահանգներ չմեկնելու համար։
- Ամենևին էլ այդպես չէ, - Ջիմինն անմիջապես հերքեց' գլուխը տատանելով։ Նրանք կանգ առան, իսկ հեռվից տիկին Պակը մոտեցավ' ձեռքին նախուտեստներ։ - Սա իմ մասնագիտությունն է, միշտ եմ ուզեցել աշխատել, իսկ հիմա հնարավորությունն ուղիղ իմ դիմաց է, բայց այս պահին ավելի կարևոր եմ համարում ծառայելը։
- Ինքդ չէ՞, որ որոշել էիր քսանութում ծառայել, - հիշեցնում է հայրը նայելով ուղիղ նրա վրա։ - Դու համալսարանը ավարտել ես, և հիմա պետք է աշխատես որպեսզի սովորացդ ամրապնդվի, բանակում շատ բաներ կարող ես մոռանալ։
- Ես լիովին հասկանում եմ, բայց աշխատանքում շատերը չեն հարգում այն տղամարդկանց, ովքեր դեռևս չեն ծառայել։
- Օ՜ իմ որդին կարծես մեծացել է, - տիկին Պակը ձեռքերը փաթաթեց նրա թիկունքով։ - Բայց քո հայրը այնուամենայնիվ ճիշտ է։
- Կաշխատեմ, երբ բանակից հետ գամ։ Գիտե՞ք որ Կորեայում անարգում են այն տղամարդուն, ով չի ծառայել։
- Բայց դու այսպես թե այնպես ծառայելու ես լինի հիմա, թե մի քանի տարի անց, - ասաց պարոն Պակն ու նստեց սեղանի գագաթին։ - Ավելի լավ կլինի, եթե հիմա մեկնես Նահանգներ։
- Ես դեմ չեմ, որ ծառայես, - ասաց տիկին Պակն ու նստեղ ամուսնու կողքին։ Ջիմինի դեմքին ժպիտ նկարվեց։
- Հայրի՜կ, - բացականաչեց Ջիմինն ու նստեց մոր դիմաց։ - Դե՜, աջակցիր ինձ։ Աշխատանքը կսպասի։
Հայրը հոգոց հանեց'աչքերը ոլորելով, նա հանձնվում է։
- Մենք աջակցում ենք քեզ, - ասաց մայրը լայն ժպիտով։
- Բանակի թղթաբանությամբ կզբաղվեմ։
Ջիմինը թեթև ժպտաց, բայց նախքան կանցներ գլխավորին մի փոքր լուռ մնաց, որպեսզի մտքերը հավաքի։ Թեև ամբողջ գիշեր պատրաստվել էր, թե ինչպես պետք է դա ասեր, բայց հիմա մի տեսակ չի ստացվում. լեզուն պապանձվել է։
- Ջիմին չե՞ս ուտում, - ասաց մայրը, երբ նկատեց նրա արձանացած տեղում։ Հայրը թեք հայացքով նայեց նրան։
- Ես չեմ ուզում մենակ ծառայել. Ես ուզում եմ ծառայել ընկերոջս հետ, - հաստատակամորեն ասաց Ջիմինը։
- Ի՞նչ, - նրա մայրը զարմացած բացականչեց՝ մինչ դեռ պարոն Պակի արտահայտությունը կարծրացավ, իսկ հոնքերը սողացին ներքև։
- Հիշու՞մ եք, ես ձեզ մի քանի անգամ պատմել եմ Չոնգուկի մասին, ում հետ սովորել եմ համալսարանում։
- Այն ինժեներականի ուսանողը, - մայրը հարցրեց՝ փորձելով հիշել։
- Այո՛, նա։ Ես ուզում եմ ծառայել նրա հետ՝ որպես ուղեկից։ Դե, այն աշխատում է Կորեայում, այնպես չէ՞։
- Ո՛չ, - անմիջապես մերժեց պարոն Պակը' անզիջում։
- Բայց ինչու՞, - բողոքվեց Ջիմինը' հիասթափաց: - Մենք մտերիմ ենք, և մենք միմյանց կօգնենք։
Պարոն Պակի դեմքը խորացավ, նրա ձայնը ամուր և վճռական։
- Ես չեմ վստահում նրան։ Նրա ընտրություններն ու վարքագիծը չեն համապատասխանում այն ամենին, ինչ ես ակնկալում եմ քեզ համար, հատկապես այնպիսի պահանջկոտ միջավայրում, ինչպիսին զինվորականն է։
Ջիմինի աչքերը բացվեցին անհավատությունից։
- Բայց նա ինձ աջակցող ընկեր է: Դուք նույնիսկ նրան այնքան լավ չեք ճանաչում, որքան ես:
Պարոն Պակի հայացքը կայուն մնաց, թեև նրա տոնը մի փոքր մեղմացավ։
- Խոսքը միայն նրան ճանաչելը չէ, խոսքը վերաբերում է նրա ազդեցությանը ձեր վրա։ Նրան որպես ուղեկից ունենալը կարող է հանգեցնել շեղումների կամ խնդիրների, որոնք քեզ պետք չեն։
Ջիմինի ուսերը ընկան, երբ նա կլանեց հոր խոսքերը։
- Ես հասկանում եմ, բայց նա հիանալի մարդ է, ես նրա պատճառով ոչ մի խնդիր չեմ ունենա վստահեցնում եմ ձեզ։ Դուք պարզապես նրան լավ չեք ճանաչում, միայն եզրակացնում եք իմ մի երկու խոսքի հիման վրա։
- Այդ դեպքում գուցե՞ մեզ համար հանդիպում կազմակերպես, - առաջարկեց տիկին Պակը. - որպեսզի ավելի լավ ճանաչենք միմյանց։
- Թույն, ես դա կանեմ հենց այսօր, - Ջիմինը վեր ցատկեց տեղից։
_
- Գո՛ւկ, - բջջայինի մյուս ծայրից Չոնգուկի ականջին են հասնում մոր հուզված ձայնը։ - Ինչպե՞ս ես։
- Նա խաղը հաղթել է, իհարկե լավ է, - մեղմ ձայնով միջամտում է քույրը։
- Լա՛վ եմ, - վերջապես պատասխանում է։
- Միա՞յն դա, հո չե՞ս հիվանդացել։
- Ինչի՞ց վերցրիչ, ես շատ լավ եմ։ Լրիվ առողջ։
- Ամեն դեպքում քեզ լավ նայիր։
- Չոնգու՛կ, - բացականչեց հայրը։ - Խաղից հետո ինչո՞ւ էիր այդքան լարված, դա դժվա՞ր էր։ Շատ անհանգիստ տեսք ունեիր։
- Դե՜... ես ուղղակի անհանգիստ էի, եզրափակիչ խաղն էր, - կմկմաց Գուկը, նորից մտքերի մեջ ընկնելով, թե արդյոք Ջիմինը խոսեց ծնողների հետ։
- Դե՜ դու կարող ես փոխել քո աշխատանքը։ Ի վերջո համալսարանդ ավարտել ես, ժամանակն է որ մասնագիտությամբ առաջ գնաս։
- Կարող եք չանահգստանալ, մոտակա երկու տարին, մոտոցիկլետով չեմ զբաղվի։
- Ի՞նչ, ինչո՞ւ, - հայրը իսկույն հարցնում է' անհանգստացած, դա նրանից չէր։ - Դու վնասվե՞լ ես, - շարունակում է մտահոգությամբ։
- Բանակ եմ գնում, - անտարբեր ասաց Գուկը։
- Արդե՞ն գնում ես, - ասաց մայրը։
- Ե՞րբ ես գնալու, դու անհրաժեշտ թղթերը պատրատել ես, ստուգումնե՞րը։
- Այո՛ մենք... ե՛ս դրանք անում եմ։ Այս քանի օրը կգամ։ Կխոսենք։ Իսկ հիմա պետք է գնամ։ Առայժմ։
You are reading the story above: TeenFic.Net