Քաղաքի աղմկոտ վայրերից մեկի դռները բացվեցին՝ ներս թողնելով երկու զույգի։ Երաժշտության մեղեդիները անմիջապես հնչեցին նրանց ականջներում։
Տղամարդիկ գրկած օրիորդների ուսերը՝ առաջնորդեցինց նրանց ամբողի միջով, փնտրելով ազատ մի անկյուն։ Շուտով նրանք նստեցին պատի տակ, որը մեղմ լույսերով լուսավորված է։
Օրիորդները նստեցին կողքերը՝ հայացքները ցած պահած, վախեցած ու անորոշ։ Նրանց ձեռքերը թեթևակի դողում են, չհամարձակվելով նայել տղամարդկանց վրա։
Տղամարդկանցից մեկը ձեռքը վեր բարձրացրեց կանչելով մատուցողին։
Երիտասարդ մատուցողը մատուցարանը վերցնելով հեռացավ Ջիմինից, ով բարին մոտ նստած խմում է։
Նրա աչքերը վառվում են խմիչքի ազդեցությունից, բայց ցավը, որ իր մեջ է, ավելի է ներսից վառում։ Նա անդադար հիշում է Չոնգուկի հետ բաժանումը։
Խանդը և կատաղությունը այրում են նրա ներսը, հատկապես մտածելով, թե ինչպես է Չոնգուկը եղել Յուսիջինի հետ և հիմա էլ շարունակում է։
Նա խորը շունչ քաշեց, մատներով սեղմեց տեկիլայի բաժակին ու խմեց այն մեկ կումով։ Սրտի ծանրությունը խեղդում է նրան, բայց ոչինչ չէր փոխվում, որքան էլ նա փորձեր խմիչքով թեթևացնել ցավը։
Ջիմինի աչքերը կրկին ու կրկին թափառում է դեպի իրենց անցյալը։
Հետադարձ հայացք
Մեկ տարի առաջ
Pov. ՋԻՄԻՆ
Չոնգուկի տուն գնալով ես, անհամբերությամբ նետվեցի նրա գիրկը։ Նա ինձ սեղմեց իր գրկում, երբ ես մի համբույր թողեցի նրա շուրթերին։
Ես նայեցի նրան և նորից համբուրեցի, չկարողացա ինձ զսպել: Համբույրն ավելի ուժեղացավ, և մինչև ես կհասկանայի, թե ինչ է կատարվում, ես ձեռքս մեկնեցի նրա վերնաշապիկի կոճակին:
Քաշելով նրա վերնաշապիկը, ես ձեռքերիս ափերով շոյեցի նրա որովայնի մկանները, որոնք ինձ միշտ գրգռել են։ Ես սահեցրի ձեռքերս մինչև նրա տաբատի կոճակներ, և նայելով նրա դեմքին կծեծի շուրթս։
Չոնգուկը նայեց ինձ և շշնջաց.
- Վստա՞հ ես։
Ես անպարկեշտաբար գլխով արեցի:
Նա ձեռքը մեկնեց դեպի վերնաշապիկս և քաշեց այն գլխիս վրայով, նախքան տաբատս հանեց ու գցեց հատակին։
Նա հետ թեքվեց և նայեց կրծքիս նրբության ամեն մի հատվածին, ու հայացքը դանդաղ ներքև իջավ, որի ներսում մի ամբողջ թիթեռներ են։
Հետո նորից առաջ գալով նրա բերանը փակեց խուլիս շուրջը։ Երկուսս էլ հաճույք ենք ստանում այդ զգացումից։
Ոտքերս փաթաթելով նրա գոտկատեղին, մենք չհասկավանք, թե ինչպես հայտնվեցին Չոնգուկի սենյակում և այն էլ լրիվ մերկացած, մահճակալին պառկած։
Համբույրների այդ շարանի մեջ, ես շոյում էի նրա մեջքը, հաճույքով ճանկռելով նրա մեջքը։
Հենվելով ձեռքերիս վրա նայում էի, թե ինչպես է հրճվանքը դեմքին պահպանակը հանում տաբատի գրպանից։ Նա հետ գնաց, և ես նայեցի, թե ինչպես է նա այն գլորում իր անդամի գլխի վրայով, այնուհետև ողջ երկարությամբ։
Նա նորից բարձրացավ ինձ վրա և տեղավորվեց իմ ոտքերի միջև։
- Խոստանում եմ, որ չեմ ցավեցնի, -
Շշնջաց նախքան աչքերիս մեջ նայելով կամաց խցկվեց դեպի իմ բացվածքը։
Ես նորից հառաչում եմ երանության մեջ, երբ նա դուրս քաշվեց, հետո նորից ներս մտավ ավելի արագությամբ՝ կրկնելով գործողությունը նորից ու նորից, ռիթմիկ շարժումներով:
Նրա մկանները ծածանվում են և փայլում քրտինքով, երբ նա ավելի ուժեղ էր մղում։ Մենք երկուսս էլ ավրատեցինք միաժամանակ, նա փլվում էր իր սեռական թուլացումից, ես գոռում էի նրա անունը։
- Ա՜հ... հը՜մ, ավելի արագ, դե՜։
Հետո մենք որոշեցինք փորձել այլ դիրքեր։ Ես նստեցի նրա անդամի վրա, մինչդեռ նա պառկել է իմ տակ, ես սկսեցի շարժվել, ինչպես կանեի ձի հեծնելուց։
Հետադարձ հայացքի վերջ։
- Ինչպե՞ս նա կարողացավ այդպես շուտ վերջ դնել ամեն ինչին, - դառը քմծիծաղ տվեց ու ճակատը հարվածելով սեղանին գլուխը հենեց բառի սեղանին։ - Յուսիջինը, այո՞, այդ կեղտի կտորը։ - Նրա ձայնը դառնում է ավելի ու ավելի հուզիչ, և ծանր շնչելով հետ գնաց ու անսպասելիորեն սեղանին ելնելով բռնեց բառմենի ծոծրակից։ - Եվ ի՞նչ կլիներ, եթե ես դա չտեսնեի։ Հը՞ն։ Խոսի՛ր։
Բառմենը տագնապեց, փորձելով ազատվել Ջիմինի բռնությունից, բայց նա շատ ուժեղ է։ Պակի աչքերում կրակ է, որը վառվում է հիշողություններից։
Ջիմինը շարունակեց, կարծես բառմենը գիտի պատասխանները, թեև Ջիմինը ամեն ինչ գիտակցում է, նա արբած չէ։
- Ի՞նչ էր նրան պետք ինձնից... Դու ամեն ինչ ժխտում ես, կարծես ես եմ մեղավոր։
- Ջիմի՛ն, ի՞նչ ես անում, - ասաց Յունգին, նրան թևերից հետ քաշելով։ - Նրան բա՛ց թող։
- Ներեղություն եմ խնդրում նրա անունից, - անմիջապես արձագանքեց Հոսոկը, դիմելով բառմենին։ - Մենք նրա հետ ենք, ամեն ինչ կկարգավորենք։
Պակը նրանց տեսնելով, մի փոքր հանգստացավ և հատկապես Յունգիին, ում տեսնելով ապշեց, ապա իսկույն դեմքի մկանները ձգվեցին։
- Յունգի՛.... ասա' երբվանից է դա սկսվել։ Դու այնտեղ ես եղել, նրանց հետ, տեսել ես։ Վաղուցվանից է հա՞։
Եթե նրանց հանդիպումը լիներ մի այլ ուրիշ օր, ապա Ջիմինը ուրախությամբ կդիմավորեր Յունգիին։ Բայց հիմա նա այն հոգևիճակում չէ, որ կարողանա, որևէ բան գիտակցել։
- Ի՞նչը, Ջիմի՛ն, - մեղմ հարցրեց Յունգին շշմած։
- Ի՞նչ է եղել Ջիմին, - նյարդային վրդովմունքով հարցրեց Հոսոկը' կանգնելով երկուսի կողքին. - Ինչի՞ մասին է խոսքը և այս ի՞նչ է վիճակդ։
- Քեզ միամիտի տեղ մի դիր, - խոժոռված բացականչեց Ջիմինը, երբ նայում է ուղիղ Յունգիի աչքերի մեջ։ - Խոսքը Չոնգուկի և Յուսիջինի հարաբերության մասին է։
Յունգիի աչքերը անսպասելիությունից բացվեցին, և եթե ասեն, որ Ջիմինի խոսղքերը Յունգիի տեսանկյունից անիմաստ են հնչում դա այդպես չի լինի, որովհետև նա վաղուցվանից էր նկատել Յուսիջինի տարօրինակ պահվածքը Չոնի հանդեպ։
- Ջիմի՛ն, - ասաց Յունգին կաշկանդ ձայնով։
Հոսոկը կողքին է, և նա չի ուզում, որ իր ընկերը իմանա ճշտմարտունը իր ընկերների մասի, ուստի հարմար բառեր է փորձում գտնել։
Ջիմինը դողացող ձեռքերով սպասում է միակ ճշմարիտ պատասխանին, որ կբացատրի իր ցավը։ Նրա սիրտը ջարդվել է, և նա ուզում է, որ ինչ-որ մեկը հաստատի, որ ամեն ինչ միայն դժբախտ պատահականություն է, բայց միևնույն ժամանակ, գիտակցում է, որ դա այդպես լինել չի կարող։
- Ի՞նչ հարաբերություն, - հարցրեց Հոսոկը նայելով Յունգիին։
Յունգին քարացել է։
- Ջիմի՛ն, - սկսեց Յունգին, - Սա այն չէ, ինչ դու մտածում ես։ Ես չգիտե՛մ դրա մասին, հավատա ինձ։
- Գաղտնի ես պահում հա՞։ Չեմ հասկանում' ինչու ես կարծում, որ ինձանից գաղտնիք պահելը լավ գաղափար է։ - Պակը ճչաց նրա վրա, բայց հանգստացավ։
- Գուցե սա ճիշտ տեղը չէ, - հանգիստ ասաց Յունգին ու թեթև գլխով արեց։ - Ավելի ստափ մտածիր։
- Ինչի՞ մասին եք խոսում, - հարցրեց Հոսոկը շփոթված մինչև դեռ Յունգին մոտեցավ բառմենին իր համար խմիչք պատվիևելու, իսկ Ջիմինը շփոթված նայում է դիմացի աղջկան, ով մեղմ հայացքով նայում է նրա կարմրած աչքերին։ - Ջիմի՛ն։
- Հը՞ն .... ինձ հանգիստ թող, - ասաց Ջիմինը մոտենալով Յունգիի, ով բառին մոտ նստած է։ - Ինձ էլ լցրեք։
- Ավելի ուշ կխոսենք, հավատա ճիշտ տեղը չէ։
- Ինձ համար միևնույն է, - ասաց Ջիմինը և այդ պահին կողքին կանգնեց Հոսոկը։
Երեք ընկերները լուռ նստած են բառի դիմաց ու խմում են։ Խոսքեր չկան, բոլորը նյարդային վիճակում են։
Նրանից քիչ հեռու սեղանի շուրջը լարված մթնոլորտ է։ Միակ պատճառն այն է, որը տղամարդը նկատեց, թե ինչպես է ընկերուհին թեք հայացքով ու ճպիտը դեմքին նայում քիչ առաջ կրկես սարքած տղային, նույն ինքը' Ջիմինին։
- Այդ ո՞ւր ես նայում, - կոպիտ ձայնով հարցրեց նա, որը լսելի եղավ ամբողջ սրահում։
- Ոչ մի տեղ, - վախեցած ասաց աղջիկը' հայացքը կախելով։
Աղջկա ընկերուհին խղճմտանքով նայեց նրան, իսկ ընկերը քմծիծաղ տվեց։
- Դու ինչ է, ինձ խաբու՞մ ես։ Եթե կամ
մեկը ում դու պետք է նայես դա ես եմ։
- Հերիք է, խնդրում եմ, - ասաց նա բաղվելով ու ոտքի կանգնելով։ Բոլորը նայեցին նրան այդ թվում եռյակը։
- Դու համարձակվու՞մ ես ինձ վրա բղավել, - բռնեց նրա մազերից։ - Ինչ համարձակն է հա, - ապա մի ապտակով նա հարվածեց աղջկա այտին' գցելով բազմոցին։
Մի վայրկայն և տղամարդը ի պատախան Ջիմինից ստանում է մի ուժեղ հարված։
Բոլորը շշմած են, և առ հատկապես բառմենը, ով հասկանում է, որ իր նոր հաճախորդները կորած են։
Կռիվը թեժ է, իսկ ոստիկանությունը մոտակայքում։
_
Սաղավարտը հագնելով Չոնգուկը թուլացած նյարդերով նստեց մոտիկլետը։ Նա գիտակցում է, որ այս այցը կարող է լինել վերջին հնարավորությունը, որպեսզի բացատրություն տա իր արարքների համար։
Այսպիսով մայրուղու մեքենաները ճեղքել անցնելով սլացավ առաջ։
Ջիմինի տան դուռը բացեց նրա մայրը, ակնհայտորեն շփոթված նայեց Չոնգուկին, չէր սպասում։
- Բարև ձեզ։
- Չոնգու՛կ, - ասաց նա, առանց ժպիտի, - ի՞նչ ես անում այստեղ։
- Տիկի՛ն Պակ, - Չոնգուկը փորձեց հանգստացնել իր ձայնը։ - Ես եկել եմ Ջիմինին տեսնելու։ Տա՞նն է։
- Ջիմինը դեռ բանակում է, - ասաց մայրը, աչքերը խիստ ու լուրջ։
- Ի՞նչ, - Չոնգուկին շփոթությունը պատեց, հազար մի միտք անցավ մտքով։ - Նա այստեղ է' Սեուլում։
- Ինչպե՞ս թե։
Տիկին Պակը խոժոռվեց։ Ջիմինը այս հինգ ամիսների ընթացքում նույնիսկ չի պատասխանել նրանց նամակներին։ Չի՛ գրել, չի՛ կապվել։
Մտածում էին թե, հարմար չէր, զբաղված էր, այն ինչ դա այդքան էլ այդպես չէր, պատճառը Չոնգուկից բաժանվելն էր։ Նա եկել է, և անգամ ծնողներին չի զգուշացրել, չի եկել տեսնելու։
Տիկին Պակը հիասթափվեց և ավելի ատելությամբ լցվեց Չոնգուկի հանդեպ, ով կարծես պատ է շարում նրանց հարաբերության մեջ։
- Լսում եմ, - աստիճաննեն իջնելով բացականչեց, պարոն Պակը, հեռախոսով զրուցելիս։
Չոնգուկը վեր բարձարացրեց հայացքը ձայնի ուղղությամբ, արդեն փոշմանել է, որ եկել է։ Ամեն ինչ գնում է ոչ ծրագրով։
Տղամարդկանց հայացքները խաչվեցին, պարոն Պակը գնալով զայրույթով է լցվում։
- Այո՛ Պակ Ջիմինն իմ որդին է, և նա ծառայության մեջ է, դասալիք չէ։ Դա փոքրիկ թյուրիմացություն, ես շուտով այդտեղ կլինեմ։
Կանգնեց Չոնգուկի դիմաց։
Երկու տղամարդիկ լուռ են, բայց լարվածությունը այնքան խիտ է, որ կարելի է կտրել դանակով։
Չոնգուկը սառնություն զգաց ոտքից գլուխ, հատկապես նկատելով, թե որքան զայրույթով է պարոն Պակը լցված։
- Բարև ձեզ, պարո՛ն Պակ։
- Ինձ համար անհասկանալի է, - ասաց պարոն Պակը, - թե ինչպես է, որ իմ որդին վերադարձել է, և ես դա իմանում եմ ոստիկանությունից։ Իմ որդին հիմա ոստիկանությունում է, - ասաց զայրացած տոնով։ - Եվ դու, Չոնգու՛կ, երևի շատ լավ գիտես, թե ինչի պատճառով է այդպես։
- Ոստիկանությունու՞մ, - Չոնգուկի շունչը սկսեց խափանվել։ Նրա աչքերը լայնացան անսպասելի տեղեկությունից։ -... Ես չգիտեի... -
- Չգիտեի՞ր, - ընդհատեց պարոն Պակը։ - Բայց գիտեի՞ր, որ վերադարձել է։ Դու այս ամբողջ պատմության մեջ մեղքի քո մեծ բաժինը ունես։ Իմ որդի քո ազդեցության տակ է մնացել, քո պատճառով նա փորձում մեզ հետ կապը ղզել, կարծես դա ոչինչ է։ Նա վերադարձել է, և այդ մասին մենք տեղյակ չենք եղել, և սրա պատճառը միայն ու միայն դու ես։
Չոնգուկը ցնցված է։ Նա չէր սպասում, որ իր այցը այսպիսի կռվի կվերածվի։
Ներսից անհանգիստ կարոտը բախվում է պատերին, նա միայն ուզում է տեսնել Ջիմինին ու ներողություն խնդրի, բայց այժմ նա ուզում է հասկանալ' ինչ է կատարվում։
- Ջիմինն ինչո՞ւ է ոստիկանությունում, - վրդովված հարցրեց Չոնգուկը։
- Նա կռվի մեջ է ընկել, ինչպես և այն անգամ։
You are reading the story above: TeenFic.Net