Հատոր 2. Գլուխ 14🔞

Background color
Font
Font size
Line height

Թեն բռնեց իր նախկինի կոնկերից ու առանց երկմտանքի սկսեց շարժվել նրա մեջ։ Ցավն ուղղակի անտանելի է։

Նա կրկնեց շախմատի նույն քայլերը, ինչ արեց Յուսիջինը մի ժամանակ իր հետ։

Մուտքը պատռված է, ոտքերը դողում են։ Մարմինն ընդհանրապես տեղում չէ։

Առանց նախաղաղ ու նախապատրաստության: Յուսիջինը կորցրեց ամբողջ ուժը, ամբողջովին ուժասպառ է, այլևս չի կարող ինքնուրույն շարժվել, բայց Թեհյոնը ուղղակի շարունակում է։

Գոտկատեղն ամուր բռնելով նա դուրս եկավ նրա միջից ներսում թողնելով միայն գլխիկը։ Եվ մի վայրկյան անց նա ամբողջությամբ ներս մտավ, կարծես պատրաստ է ներսում տեղավորել նաև գնդերը։

Թեհյոնի ողջ մարմինը օրգազմի հաճույքը պատեց նա ավարտեց նրա մեջ և դուրս գալով թեքվեց Յուսիջինի կողմը, ով նայում է առաստաղին իր ներսում զգալով միայն դատարկություն։

- Սա քեզ դու՞ր եկավ, - հվաց Թեհյոնը' նրա շուրթերի շատ մոտ։

Յուսիջինը լուռ մնաց։ Թեհյոնը քմծիծաղ տվեց ու սկսեց նրբորեն շոյել նրա ծնոտը, վեր բարձրանալով ու շոյելով շուրթերը, նրբանկատորեն մատները մտցնելով նրա բերանը։

Յուսիջինը հայացք բարձրացրեց, խոժոռված նայեց Թեհյոնին ու ատամներով բռնեց նրա մատներն ու ուժեղ կծեծ, Եթե միայն նրա ձեռքերը ազատ լինեին, ապա նա Թեհյոնին իր մերկ ձեռքերով խեղդամահ կաներ։

Թեհյոնի մատներն իսկույն կապտեցին, այնպես կարծես հիմա պոկվելու են ընկնեն մեղավորի բերանը։ Բայց միևնույն այդ ամենին նրա դեմքը ցավին չարձագանքեց, իբրև նրա համար ցավը ոչինչ է, բայց դրանից Յուսիջինը ավելի նյարդայնացած ավելի ուժեղ սեղմեց։

Մի քանի վայրկյան անց Թեհյոնը բռունցքով ուժեղ հարվածեց նրա կոկորդին։ Յուսիջինը սկսեց հազալ ինքնըստինքյան բաց թողնելով Թեհյոնի մատները։

- Եթե հաջորդ անգամ համարձակվես ատամներդ օգտագործել, ապա ես հատ առ հատ դրանք կպոկեմ։

- Շան քաձ, - բացականչեց հազի միջից։

- Կրկնի՛ր, - կոպիտ ասաց ու բռնեց նրա ծնոտը, մի վայրկյան անց քմծիծաղ տվեց։ - Իսկ դու բերանով աշխատել գիտե՞ս։

Յուսիջինի աչքերը տանգնապից վեր թռավ, ըստ երևույթին նա վախենում է, անգամ մտածել, թե Թեհյոնն ինչ նկատի ունի։

Թեհյոնը սառնորեն նայում է Յուսիջինին՝ տեսնելով նրա աչքերի վախն ու խուճապը։ Նա դանդաղ թուլացրեց ծնոտի ճնշումը, բայց չդադարեց նրա դեմքին նայել։

- Ի՞նչ ես ուզում ինձնից, - վերջապես հարցրեց Յուսիջինը։

- Ուզում եմ քեզ խոնարհեցնել, - ուղղակի պատասխանեց Թեհյոնը։ - Ուզում եմ, որ հասկանաս՝ ինչ է նշանակում լինել ստորացված։ Ինչ է նշանակում կորցնել ամեն ինչ։ 

- Ես արդեն ամեն ինչ կորցրել եմ... - մրթմրթաց Յուսիջինը։ - Ի՞նչ ավել բան կարող ես ինձանից վերցնել։ 

Թեհյոնը բարձր ծիծաղեց՝ այդքան սառն ու անբարոյական, որ Յուսիջինի մեջ դող անցավ։ 

- Դեռ շատ բան ունես կորցնելու, Յուսիջի՛ն։ Դու պարզապես չես գիտակցում դա։ Բայց ես համոզված եմ, որ ժամանակի ընթացքում կհասկանաս։ 

Յուսիջինը լուռ մնաց։

- Բայց, գիտե՞ս, ես ժամանակ ունեմ։ Դու այստեղից դուրս չես գալու։ Եվ ամեն օր, ամեն ժամ, ես կգտնեմ նոր միջոցներ քեզ կոտրելու համար։ 

Յուսիջինը լուռ է՝ փորձելով զսպել իր հուսահատությունն ու վախը։ Բայց նրա հայացքը հստակ արտացոլում է այն, որ Թեհյոնը հաղթել է։

Տարիների ընթացքում կուտակած մեղքը, վրեժը, ցավը, ամեն ինչ հիմա նրա դեմ է շրջվել։ 

- Գիտե՞ս, - շարունակեց Թեհյոնը՝ ժպտալով, - վերջում դու ոչ միայն կխնդրես, որ ես վերջ տամ, այլ նաև կխնդրես իմ ներողամտությունը։ Բայց մինչ այդ... հաճույքով կհետևեմ, թե ինչպես ես դանդաղ կոտրվում։ 

Թեհյոնի մատները կրկին ներս մտան ուժեղ սեղմելով ատամնաշարը։

- Այժմ թուլացրու քո լեզուն, իմ փոքրիկ խաղալիք։

Թեհյոնը առաջ նստեց և իր անդամը դանդաղ մտրեց նրա բերանը։

Յուսիջինը սկսեց հազալ, այդ տհաճ երևույթթից, սիրտը խառնեց ու սկսեց խեղդվել։ Բայց Թեհյոնի համար դա ոչինչ էր նա շարունակում է, ինքն իրեն ներս հրել։

Յուսիջինի աչքերից արցուքները գնացին, բայց ոչ, նա լաց չի լինում, դրանք ուղղակի արատահություն են, որոնք այլ կերպ արտահայտել չի կարողանում։


_


Չոնգուկը Ջիմինին թեթև հրեց դեպի պատն ու համարձակությամբ սկսեց համբուրել՝ մի ձեռքում պահելով սաղավարտը, իսկ մյուսով ամուր բռնելով նրա պարանոցը։ Համբույրի մեջ ամբողջովին կորած, Չոնգուկը հմտորեն շարժվում է՝ երբեմն կծելով Պակի ներքևի շուրթը, իսկ հետո մեղմորեն ծծելով ցավոտ տեղը, կարծես ներողություն հայցելով։ 

Եթե այս ամենը տեղի ունենար մի քանի ամիս առաջ, Ջիմինը հաստատ կվախենար ու հետ կքաշվեր, մտահոգված, որ որևէ մեկը կարող է նկատել իրենց, բայց հիմա ամեն ինչ փոխվել էր։

Այս երկու դասալիքների ինքնությունը բացահայտելուց հետո անմիջապես հեռացրին նրանց բանակից, իսկ մյուս կողմում նրանց ընտանիքները խզեցին բոլոր կապերը։

Դա ընդունելը ցավոտ է նրանց համար, բայց հանուն իրար նրանք պատրաստ են անգամ դա հաղթահարել, ի վերջո նրանք մինյանց ունեն։

- Տիկնա՛յք և պարոնա՛յք, այս հրաշալի օրով մենք սկսում ենք մեր խաղը, - հնչեց բարձրախոսից խրոխտ ձայն։ 

Չոնգուկը շրջվեց դեպի Ջիմինը, ժպտաց և նրա ձեռքը թեթև սեղմելով ասաց. 
- Գնա՛նք։ 

Նրանք արագ անցան պահեստային տարածքից դեպի գլխավոր ճակատ՝ այնտեղ, որտեղ բոլորը նայում են վարորդներին։ Ջիմինը անհանգիստ նայեց Չոնգուկին, երբ նա նստեց մոտոցիկլետի վրա։ 

- Զգույշ կլինես, - ասաց ժպտաց։

Չոնգուկը միայն ժպտաց, հագավ սաղավարտը և պատրաստվեց մրցավազքին։ 

- Հետհաշվարկը սկսվեց... Մե՛կ... Երկու՛... Երե՛ք... 

Մրցավարի ատրճանակի ձայնից մոտոցիկլետները սլացան տեղից։ Ջիմինը խանդավառությամբ հետևում է, թե ինչպես է Չոնգուկը գնում առաջատարների դիրքում։

Այդ պահին նրա հեռախոսը հնչեց։ Ջիմինը մի պահ անտարբեր հայացքով նայեց էկրանին, բայց տեսնելով զանգողը՝ սրտի բաբախը կանգ առավ։ Հեռախոսի էկրանին հայտնված անունը՝«հայրիկ» նրան ատրճանակի նման հարվածեց։ 

«Հիմա ես ի՞նչ անեմ։ Ասե՞մ Չոնգուկին, բայց եթե ասեմ թույլ չի տա, որ գնամ, բայց վիրավորական կլինի եթե չասեմ։ Տեսնես ինչո՞ւ է ուզում տեսնել ինձ, գուցե մտափոխվել է։ Բայց նա հաստատ դա չէր անի։ Ուրեմն ինչո՞ւ է ուզում տեսնել ինձ։ Գնա՞մ, թե՞ չէ... Ջիմինին խելացի եղիր, հայրդ հաստատ քեզ լավ բանի համար չէր կանչի, ուրեմն խելացի եղիր, ու հանգիստ խաղդ նայիր»։

Մի որոշ ժամանակ անց Ջիմինը նստած է հոր հետ ռեստորանում, հայհոյելով ինքն իրեն, որ եկել է։

«Եվ ես հիմա ինչո՞ւ եմ այստեղ»։

- Ես ուրախ եմ, որ որոշեցիր գալ։ Ինչպե՞ս ես, - սկսեց հայրը։

- Լա՛վ եմ, իսկ դու՞, մայրի՞կն ինչպես է։

- Քո գնալուց հետո վատ է։ Ջիմի՛ն... - խորը շունչ քաշեց ու նայեց ուղիղ աչքերին։ - Մտածում եմ, որ պետք է տուն վերադառնաս։

- Ես Չոնգուկի հետ եմ, - անզգացմունք ասաց Ջիմինը։ - Եթե ակնկալում ես, որ նրան թողնելու եմ, ապա սխալվում ես։

- Ջիմի՛ն, դու նրա հետ շեղվում ես ճիշտ ճանապարհից։ Դու սիրահարված ես, և շատ բան չես նկատում, մինչ դեռ քո կյանքը կործանվում է։ Ինչքա՞ն եք շարունակելու այդպես ծպտված ապրելու։ Հասարակությունը ձեզ չի ընդունում։ Սու կսկսես հիասթափվել քո կյանքից և սիրահարվածությունը կանցնի։ Այդ ժամ արդեն ամեն բան ուշ կլինի։

- Ոչի՛նչ, թող այստեղ մեզ չընդունեն, դրանից մեր սերը չի պակասի... - մի պահ հայացքը կախեց պատրաստվելով ավելի լուրջ զրույցին։ Խորը շունչ քաշելով ասաց. - Մենք պատրաստվում ենք մեկնել երկրից, մի տեղ որտեղ մենք կընդունեն։

- Ի՞նչ։

- Հայրի՛կ, - ասաց նա շեշտելով, ուշադիր նայեց հորն, ով խոժոռված է։ - Ես շատ մարդկանց եմ կորցրել ծնողներիս, ընկերներիս... չեմ ուզում, որ սիրուս էլ կորցնեմ։ Եվ ճիշտ, թե սխալ ես սիրում եմ իմ կյանքը։

Հոր դեմքը խոժոռվեց՝ զսպելով ներսում բորբոքվող զայրույթը։ Նա կամացուկ, բայց կոպիտ շեշտադրմամբ ասաց. 

- Բայց դու դեռ փոքր ես, Ջիմին։ Չե՛ս հասկանում, թե իրականում ինչ է կյանքը։ Սերը, որը քեզ թվում է, թե հիմա քեզ ուժ է տալիս, մի օր կդառնա քո թուլությունը։ Չոնգուկի հետ դու ոչ մի տեղ չես հասնի։ 

- Այդքանը դու՛ չես որոշում, - Ջիմինը մի քայլ առաջ արեց՝ ուղիղ հոր աչքերին նայելով։ 

- Կներես, ի՞նչ, - խռպոտ ձայնով ասաց հայրը, ակնհայտ զսպելով, որ ձայնը չբարձրացնի։ - Որքան էլ քեզ թվում է, թե մեծ ես, ես դեռ քո հայրն եմ։ Եվ քեզ թույլ չեմ տա քո ողջ կյանքը քանդես հանուն մի տղայի, ով քեզ ոչինչ չի տալու։ 

- Նա ինձ ամեն ինչ է տվել, - համառորեն ասաց Ջիմինը։ - Որտե՞ղ էր ընտանիքս, երբ ես օգնության կարիք ունեի՞։ Որտեղ էին իմ ընկերները, երբ մենակ էի՞։ Չոնգուկը միշտ իմ կողքին է եղել, միշտ։ 

Հայրն ուժգին հարվածեց սեղանին, աչքերը բարկությունից փայլեցին։ 

- Դու հիմար ես, Ջիմի՛ն։ Հիմար և անշնորհակալ։ Մտածե՞լ ես, թե այս ամենը ինչ խայտառակություն է բերում մեր ընտանիքին։ 

- Ես միգուցե ձեր աչքին խայտառակություն եմ, բայց ես ինձից չեմ ամաչում, հայրիկ, - և հանկարծ ոտքի կանգնեց։ - Գիտե՞ք ինչ. - բղավելով սկսեց. - Ես հոմոսեքսուալ եմ, և որքան էլ դա անընդունելի է, ես սիրում եմ տղաների։ - ու նայեց հորը, ով բոլորի հայացքից ամաչելով նայում է ուր պատահի, բայց ոչ որևէ մեկի հայացքին։ - Ես առաջին անգամ եմ ինձ զգում ամբողջական, - հիմա խոսքերը ուղիղ հորն են ուղված։

- Ուրեմն գնա՛, կորցրու՛ կյանքդ, բայց իմացիր՝ եթե դու այդ տղայի հետ հեռանաս, ես այլևս որդի չեմ ունենա։ 

- Դու արդեն որդի չունես, հայրի՛կ, - Պակի աչքերում լույսն անհետացավ, ձայնը մարեց։

Նա շրջվեց, հեռանալիս մի պահ կանգ առավ՝ կարծես սպասելով ինչ-որ բառի, բայց հայրը լուռ է։ Ջիմինը դուռը փակեց իր հետևից, և այդ պահից նրա գլխում ամեն ինչ փոխվեց։

Հոր խոսքերը տակավին պտտվում են Ջիմինի գլխում, երբ ինքնամոռաց քայլում է դիմացի այգով։ Լռություն։ Մենակություն։ Թվում է թե չի կարողանում ընդունել իր զգացմունքները, թվում է, թե ընկնում է անդունդը՝ խեղդվելով դրա մեջ։ Վախենում է։ Հոր խոսքերն իսկապես ծանր են նստել խղճի վրա։

Ջիմինի մոտ իսկապես սիրահարվածություն է, ուստի չէր նկատում ծնողների բացակայությունն իր կյանքում։ Բայց հիմա, երբ հասկացավ, որ ամեն բան կորցրել է, հասկանում է, որ ամեն բան մի հոգու ձեռքում է ու եթե նա էլ մի օր որոշի իրեն թողնել, ապա նրա վերջը կգա։

Մի ծույլ քամի փչեց, ինչից սակուրայի վարդագույն թերթիկները պոկվեցին նրա գլխավերի ճյուղերից ու օդում օրորվելով ընկան ցած։

Մտքերի մեջ խորասուզված է, երբ հեռախոսը սկսեց զանգել, խորը շունչ քաշելով նայեց էկրանին։

- Որտե՞ղ ես Ջիմին, - հեռախոսի մյուս ծայրից կոպիտ Չոնգուկը։

- Ե՛ս... - մրթմրթաց մեղմ ձայնով։

- Լա՞ց ես լինում, - հանկարծ նկատեց նրա ձայնի դողը։

- Չէ՛... - ու էլ ոչինչ չասաց, որովհետև խոսքեր չգտավ։ - Դիմացի այգում եմ։

- Ջիմի՛ն, հանգստացիր, ես արդեն գալիս եմ, միայն' սպասիր։

- ... Գուկ... - էլի լռեց։

Չոնգուկին այդ լռությունը դուր չեկավ, ձեռքերի մեջ ամուր սեղմելով հեռախոսը, վազեց ամբողի միջով և ելքից դուրս եկավ։

Պակը անզգացմունք քայլում է։ Նայում է դիմացի աստիճաններին, որը տանում է Հանգան գետի վրա տեղակայված կամրջին։

Ջիմինը դանդաղ մոտեցավ կամրջին։ Նրա հայացքը կանգ առավ գետի մակերևույթին։

- Ինչքա՞ն ենք շարունակելու պայքարել, - շշնջաց ինքն իրեն, ձեռքերը սեղմելով կամրջի սառը երկաթե եզրին։

Պակի մտքերը խառն են, ամենուր կրկնվում է հոր ձայնը՝ «Դու կկորցնես ամեն ինչ»։ 










է՜հ....


You are reading the story above: TeenFic.Net