Ջիմի՛ն, - լսվեց Չոնգուկի շնչահեղձ ձայնը։ - Ինձ հետ խոսիր։
- Գուկ, - ձայնն ավելի ցածրացավ, ձայնի մեջ հստակ լսվում է արցունքների ազդեցությունը։ - Ես չգիտեմ, թե ինչ եմ անում։
- Դու այդ ի՞նչ ես ասում։ Ասա՛' որտեղ ես։
- Դու ինձ հետ կլինես։ Կլինես, չէ՞։ - Ջիմի՛նի ձայնը դողում է, բայց նա փորձում է վերահսկել իրեն։ - Գուկ... - Ջիմինը նորից շշնջաց, բայց այս անգամ նրա ձայնն ավելի հստակ է։
Չոնգուկը շարունակ վազում, շնչահեղձ է լինում, բայց կանգն չի առնում։ Շուրջ բոլորն է նայում, բայց այնտեղ չկա Ջիմին, իսկ նրա խոսքերը միայն խենթացնում են նրան։
Աչքերը անընդհատ պտտվում են լաբիրինթոս հիշեցնող այդ այգում, բայց հանկարծ հայացքը ընկավ դիմացի կամրջին։
- Ես քեզ հետ եմ։ Կարծում ես, թե ես քեզ հետ ապրելու իմաստ չունե՞մ։ Ես քեզ հետ եմ՝ ինչ էլ լինի... լաց մի՛ եղիր։
- Ես քեզ սիրում եմ Չոնգուկ։
- Ես նույնպես սիրում եմ քեզ... Ինչո՞ւ ես այդտեղ, - հեռախոսի մյուս ծայրից լսվեց Չոնգուկի մտահոգ ձայնը։
Ջիմինը դանդաղ շրջվեց և տեսավ, որ Չոնգուկն արդեն կանգնած է կամրջի հեռավոր ծայրին։ Նրա մի ձեռքերում սաղավարտն է։
- Դու իմ վերջին բանն ես, Գուկ։ Եթե ես քեզ կորցնեմ, ես այլևս ոչինչ չեմ ունենա։
Չոնգուկը քայլ առաջ արեց, իսկ հետո արդեն սկսեց վազել։
- Դու ինձ չես կորցնի, - շշնջաց նա։
Սակուրայի թերթիկները շարունակեցին օդում խաղալ, և կամրջի վրա կանգնած այս երկու հոգին՝ շրջապատված քամու մեղմ շնչով, գրկախառնվեցին։
Ջիմինը սեղմեց Չոնգուկի մարմինն իրեն, դեմքը սեղմելով նրա կրծքավանդակին սկսեց արտասվել։ Ամեն շնչին նա ձեռքերն ավելի ամուր է փաթաթում նրա մեջքին։
Չոնգուկը շոյեց նրա գլուխը ու համբույր թողեց։ Նրա մեծ գրկում Պակը խաղաղվեց, էլ չէր մտածում ուրիշ ոչնչի մասին։ Այդպես լավ է, որովհետեւ Չոնգուկն իր հետ է։
- Ինչո՞ւ ես դու այստեղ։
Ջիմինը հետ գնաց և նրա լուրջ դեմքին նայելով ոչխարաբար ժպտաց։
- Արի դրա մասին չխոսենք։
- Չէ՛, ասա, ինչու՞ ես եկել այստեղ։ Սա առաջին դեպքը չէ, երբ դու ինձ այնտեղ մենակ ես թողնում, ի՞նչ է եղել։
- Ոչի՛նչ, - գլխով արեց։ - Ես ինձ վատ զգացի այնտեղ։ Վատ մտքեր կային գլխումս։
Ջիմինը գիտեր, որ Չոնգուկը չէր ողջունի հոր հետ հանդիպումը ուստի որոշեց լռել։
- Ես էլի քո եզրափակիչը բաց թողեցի, - հոգոց հանեց։ - Ներիր լա՞վ։ Իսկ հիմա ինձ ասա։
- Ի՞նչ ասեմ, - Չոնգուկը հայացքը շեղեց գետով։ - Ինչ գեղեցկություն այստեղ։
- Խաղն ի՞նչ եղավ, - հարցրեց Ջիմինը անհանգիստ։ - Խոսի՛ր։
- Կարևորը մասնակցությունն է։ Իմ փոխարեն այդտեղ շատերը կարող էին լինել, բայց ո՛չ, այնտեղ ե՛ս էի, - ոգևորված սկսեց խոսել։ - Այդ պահերը, դրանք պարզապես վայելել է պետք։
- Պարտվել ես, - հառաչեց Ջիմինը։
- Բայց ես քո աչքերում միշտ հաղթած եմ չէ՞, - հանկարծ հիշեց նրա վաղեմի խոսքերը, ու ժպտաց։
- Եվ դրանում ի՞նչ կա։ Մենք պետք է այստեղից հեռանանք։ Առանց այդ գումարի ամեն բան ջուրը գնաց։
- Կհեռանանք, - ժպտաց Չոնգուկը։
- Եվ հետաքրքիր է ո՞նց, - խաչակնքեց ձեռքերը։ - Փող չկա։
- Դե՛, - Չոնը մանկան պես ժպտաց։ - Ինձ աշխատանքի են ընդունել։ Օնլայն հարցազրույցը անցել եմ։ Նրանք ինձ ամեն ինչ տրամադրում են Կանադայում, եթե վերջին հարցազրույցն էլ անցնեմ։
- Լու՞րջ ես, Չոնգու՛կ, - գոչեց նա ու գրկեց։ - Ես գիտեի, ասում էի, որ կանցնես։
- Նոր կյանք սկսելու ժամանակն է։
Նոր կյանք, ուրեմն թռիչք դեպի Կանադա, մի տեղ որտեղ քչերը, բայց նրանց կընդունեն։
Երկու տարի անց
Հատուկ առիթի համար Յունգին առաջին անգամ երկար մտածեց, թե ինչ հագնի։ Նայելով հայելուն՝ ուղղեց փողկապը, սակայն հայացքի մեջ դատարկություն կար։ Նա գիտեր, որ իր արածն անիմաստ է, բայց չկարողացավ իրեն համոզել, որ չգնա։
Մեքենայով ուղևորվելով Յունգին մի պահ կանգ առավ։ Նրա ձեռքերն ամուր սեղմեցին ղեկը. ուղեղում հազարավոր մտքեր են պտտվում, բայց ոչ մեկը լավը չէ, բացառապես ոչ մեկը։
«Ի՞նչ եմ անելու այնտեղ։ Ի՞նչ եմ ընդհանրապես սպասում։ Արդյո՞ք արժի սա»։
Սակայն մեքենան ինքն իրեն շարժվեց, և շուտով նա արդեն կանգնած է սրահի մուտքի մոտ։
Սրահում թեթև երաժշտություն է հնչում, զարդարված ճերմակ սեղանները և ծաղկեփնջերը կարծես հատուկ հեքիաթի համար են պատրաստված։ Յունգին, առանց որևէ մեկին նայելու, քայլեց դեպի անկյունային սեղանը՝ հեռու բոլորից։
Նայելով դիմացը հանկարծ տեսավ նրան՝ Հոսոկին։ Որքան երկար ժամանակ է անցել, բայց նրա ժպիտը նույնն է։ Սակայն հիմա այն ժպիտը պատկանում է մեկ ուրիշին։ Հոսոկը կանգնած է հարսանյաց սրահի կետրոնում անհամբեր սպասելով իր հարսնացուին։
«Նրան կոստյում շատ է սազում». մտածեց Յունգին ու ժպտաց։
Ախ, եթե որևէ մեկը տեսներ, թե այդ մեղմ ժպտի տակ որքան ցավ կա, որքան տառապանք։ Նա հիմա գուցե ուրախ է իր ընկերոջ համար, բայց նա ցավում է իր համար։ Նա է ուզում կանգնել նրա դիմաց, բռնել ձեռքն ու խոստանալ հավերժ լինել նրա կողքին։ Բայց հարսանյաց զգեստն ուրիշն է հագել։
Երբ երգը դադարեց, բոլորի հայացքները շրջվեցին դեպի կինը, ով հոր ձեռքը բռնած գնում է Հոսոկին ընդառաջ։
Յունգին չհեռացրեց հայացքը։ Նրա ներսում ինչ-որ բան կոտրվում է՝ դանդաղ, աննկատ, բայց անդառնալի։
- Հնազանդ եմ, - մեղմ ասաց կինը։
- Տեր եմ, - ասաց Հոսոկն ու նրանք երկուսով համբուրվեցին։
Բոլորը ծափահարում են նրանց հոտնկայս, իսկ Յունգին դառնորեն ընկավ աթոռի վրա, շունչը կանգնեց, սիրտն այնքան արագ է բաբախում, որ սիրտը սկսեց խառնել։
Նորապսակների հարազատներն ու ընկերները առաջ գնացին նրանց շնորհավորելու, բայց միայն Յունգին է, որ մնաց տեղում։
- Դու չե՞ս գալիս, - հարցրեց երիտասարդ տղան, ով կնոջ կողմից է։
- Ավելի ուշ, - ասաց ու հայացքը ցած կախեց։
Երիտասարդը գնաց, ամբոխը կտրելով նա նախ շնորհավորեց քրոջը, ամուր գրկեց ու ճակատն համբուրեց, իսկ երբ հերթը հասավ Հոսոկին, շամպայնի բաժակները միմյանց հարվածեց։
- Շնորհավորում եմ։
- Շնորհակալ եմ, - ժպտաց Հոսոկը։
- Ի դեպ դու ճանաչու՞մ ես նրան, - ասաց երիտասարդը հայացքով ակնարկելով Յունգիին։
Հոսոկի և Յունգիի հայացքները հանդիպեցին։ Մի պահ, ընդամենը մի ակնթարթ, նրանց աչքերը խոսեցին։
Հոսոկի հայացքում կար մեղմ կարոտ, սակայն նա արագ խուսափեց՝ թեքելով գլուխը։ Յունգին, սակայն, չշարժվեց։ Նա նստած մնաց նույն տեղում, սառը, անշարժ։
Երբ բոլորը վեր կացան՝ վայելելու առաջին պարը, Յունգին որոշեց, որ ավելի լավ է գնա։ Նրա համար այստեղ ոչինչ չի մնացել։ Նա այլևս միայն դիտորդ է՝ անպետք մի հյուր, որը չպետք է այստեղ լիներ։
Մինչ նա դուրս է գալիս սրահից, նրա ներսում նորից հնչում է այն նախադասությունը, որը միշտ ուզել է ասել. «Ես սիրում եմ քեզ»։
Այն ժամ, երբ Յունգին բացեց դուռը թիկունքի հետևից մի ձայն լսեց, շրջվեց ու այնտեղ տեսավ Հոսոկին, ով ակնհայտաբար շփոթված է։
- Հոսո՞կ, - մեղմ բացականչեց Յունգին։
Հոսոկը քայլեր առաջ եկավ, նայեց նրա հուսալքված աչքերին ու բռնելով ձեռը այնտեղ տարորիսիկ դրեց։
- Քեզ բարի բախտ եմ ցանկանում։ Հույս ունեմ, դու քեզ համար ճիշտ ճանապարհ կընտրես։
Յունգին նայում է ուղիղ նրա աչքերի, սիրտը ծակեց, իսկ աչքերը լցվեցին։ Գլուխը թեթև թեքելով նա ափով սրբեց արցուքներն ու ժպտաց։
- Շնորհավորում եմ քեզ... անկեղծ, - կոկորդը սեղմվում է, հազիվ խոսեց։
- Մեր միջև երբեք էլ ոչինչ չէր ստավի։ Քեզ մի՛ տանջիր։ Ուղղակի մոռացի՛ր ինձ։
- Դու ինքդ էլ ինձ չես մոռացել, եկար այստեղ, այնտեղ քո հարսանիքն է և....
- Միայն նրա համար, որ էլ երբեք չհանդիպենեք։
Յունգիի վերջին հույսը տապալվեց։
- Չե՛նք հանդիպի, - հավաստիացրեց նա ու մի արցուքն գլորվեց։ - Այլևս երբեք։ Ուղղակի ուզում էի համոզվել, որ երջանիկ ես ընտրությանդ մեջ մինչև բանակ գնալս։
- Իմ երջանկության վրա քեզ մի դժբախտեցրու։ Մոռացի՛ր ինձ ու նոր կյանք սկսիր։
Արցուքներն էլ ավելի շատ շարունակեցին հոսել։ Հարվածը հարվածի հետևից, չկա մխիթարանք ու նման այն բաներ։
- Լա՛վ մնա, - նա նստեց մեքենան, միացրեց շարժիչն ու լուռ հեռացավ այն վայրից, որտեղ թողեց իր սիրտը։
Հոսոկը նայեց հեռացող մեքենային, ուրախ չէ, որ հավատարիմ ընկերոջը կորցրել է։
Յունգին եկար չկարողացավ գնալ։ Մեքենան կանգնեցնեցրեց ու ցավով հարվածեց ղեկին։
- Ինչո՞ւ... Ինչու՞, - ձեռքերի մեջ ամուր սեղմած պահելով Հոսոկի տվածը, սեղմեց կրծքին ու սկսեց խենթի պես լաց լինել։ - Հոսո՛կ....
_
Ջիմինի աչքերը փակած՝ Չոնգուկը նրան զգուշորեն տանում է տան հետև, բայց Պակը չդիմանալով հետաքրքրությանը, մի քիչ շարժվեց ու փորձեց ազատվել նրա ձեռքերից։
- Իսկ դեռ շա՞տ կա, - ժպիտով հարցրեց Ջիմինը։
- Համբերիր դե - կատակով սաստեց Չոնգուկը, ձեռքերն ավելի ամուր պահելով նրա աչքերի վրա։
Երբ վերջապես տեղ հասան, Չոնգուկը կանգ առավ ու դանդաղ հանեց ձեռքերը։
Ջիմինը բացեց աչքերը և ապշած կանգ առավ։ Նրա առջև ծաղիկներով ու մոմերով զարդարված սեղան է՝ տան հետևի պարտեզում։ Վարդագույն լույսերը կախված են ծառերի ճյուղերից, իսկ սեղանին նախապես պատրաստված ուտեստներն են՝ հարմարեցված Ջիմինի սիրած ճաշակին։
- Սա... - շշնջաց նա։
- Մեր համատեղ կյանքի երկրորդ տարին է, - ասաց Չոնգուկը մեղմ ժպիտով։ - Դու միշտ ասում ես, որ մենք շատ բան կորցրեցինք, բայց ես ուզում եմ հիշեցնել, թե ինչքան բան ենք ձեռք բերել։
Ջիմինը շրջվեց դեպի Չոնգուկը։ Նրա աչքերը փայլում են՝ կիսված հուզմունքից և երջանկությունից։
- Իմ կյանքի լավագույն երկու տարիները քեզ հետ են անցել, - շարունակեց Չոնը, իսկ հետո ավելացրեց ժպտալով. - Չնայած դու երբեմն շատ ես բարկացնում։
- Ոչի՛նչ, թույլ մի փոքր քմահաճ լինել, թե չէ քեզ հետ շատ ձանձրալի է, - մրթմրթաց Ջիմինը լրջորեն, բայց իրականում փորձում է նրա հոգու հետ խաղաղ։
- Ախ, ուրեմն ձանձրալի եմ, - Չոնգուկը կտրուկ բռնեց նրա դասատկից ու քաշեց իր գիրկը։ - Լա՛վ, գուցե մի փոքր հետաքրքրություն մտցնենք մեր կյանք։
- Մտքիդ ի՞նչ կա, - բացականչեց Ջիմինը, երբ Չոնգուկը իրեն բաց թողնելով հեռացավ, և մի քանի վայրկյան անց վերադարձ փոքրիկ տուփով։ - Օ՜, նվե՞ր էլ կա։ Բացել կարող եմ չէ՞։ - Ու նա բացեց դիմացի մի քանի վայրկյանը Ջիմինը շոգի մեջ է, - մենք շու՞ն ենք պահելու։
- Քեզ դու՞ր եկավ։
- Այո՛, - Ջիմինը գրկեց փոքրիկ շանը ու սեղմեց կրծքին։
- Դե, ես մտածեցի, որ քո հետույքը շատ նուրբ է երեխա ունենալու համար դրա համար որոշեցի գոնե շուն պահենք։
Շունչը սկսեց հազալ ու լիզել Ջիմինը մատները։
- Հիմա մենք մեր տանը ունենք նոր անդամ։ Իսկ անունն ի՞նչ է։
- Բամ-բամ։
- Բամ-բա՞մ, լավ թող այդպես լինի, միքիչ ապուշ անում է, բաց դե։
Շանը տանը գցելով երկուսով նստեցին սեղանի շուրջ՝ վայելելով գինին, ուտելիքը և իրենց անկեղծ խոսքերը։ Նրանք խոսեցին անցած դժվարությունների, իրենց ուժերի և ապագայի երազանքների մասին։
Երբ գիշերը խորացավ, և պարտեզի լույսերը մեղմ շողացին նրանց շուրջ, Ջիմինը բարձրացրեց բաժակը։
- Մեր երկու տարիների համար, և այն ամենի, ինչ դեռ սպասվում է։
- Եվ մեր սիրո համար, - ավելացրեց Չոնգուկը։
Նրանք շրխկացրին բաժակները, ժպտացին միմյանց ու վայելեցին իրենց կյանքի հերթական երջանիկ պահը՝ ի նշան այն բանի, որ սիրո համար նրանք պատրաստ են ամեն ինչ հաղթահարել։
Ննջասենյակի պատերից ներս Չոնգուկն իր հայացքը ուղեց Ջիմինին, ով հանում է վերնաշապիկն ու դեն նետում։
Չոնգուկն առաջ եկավ և սկսեց համբուրել Ջիմինի կուրծքն թողնելով կրքոտ, պայծառ կարմրություն:
Չոնգուկի աչքերը հանդիպեցին Ջիմինի աչքերին, որ նայում է տիեզերքի աստղերին։
Մի կողմ թեքվելով Ջիմինը կռացավ նրա դիմացը և լուզուն շարժեց ցած, շրթունքներն ու լեզուն նրա որովայնով մի ուղի անցան:
Ստամոքսը թռվռում է Պակի ամեն մի անպարկեշտ հպումից, հաճելի սենսացիաները գրգռում են Չոնին, և նա հառաչելով ամբողջությամբ հանձնվեց նրա ծառայությանը։
Պակը շարունակեց իր ճանապարհը դեպի ներքև։ Կանխամտածված համբուրեց Չոնգուկի փորին անմիջապես ներքև։ Նրա լեզուն ավելի ցածր է շարժվում,
յուրաքանչյուր հպում դիտավորյալ ավելի դանդաղ:
Չոնգուկի մեջքը կամարցավ, երբ Ջիմինը հասավ ստամոքսի ստորին հատվածին:
Բարակ շուրթերը հմտորեն դեպչեցին անդամի գլուխին, լեզուն նախանձախնդրորեն լիզում է ծայրը և շփող շարժումներով ծաղրում միզուկը։
Չոնգուկը ամբողջ ուժով պայքարում է, որ չվերցնի աչքերը և չնայի զուգընկերոջ դեմքի արտահայտությանը։ Չնայած դա հիմա այդքան էլ հնարավոր բան չէ, նրա ամբողջությամբ պարանոցից կախվել է ցած։
Ջիմինը ձեռքը վերցրեց նրա անդամն ու դանդաղ բերանը հրեց։ Իսկ երբ վերջացրել ժպիտը դեմքին, Ջիմինը, հետ նստեց, բայց Չոնգուկը կտրուկ բռնելով կոնքերից շրջեց նրա որովայնի վրա' պառկեցնելով իր տակ։
-Ա-ա՜խ, - Ջիմինը գլուխը սեղմեց սավանի մեջ, երբ Չոնգուկի մատները սկսեցին շոյել իր ներսը։
Չոնգուկի մատներն ավելի ու ավելի են մղվում։ Նրանք նրբորեն շոյում են կոշտ միսը, կարծես ինչ-որ բան փնտրելով, և շարունակում են դիպչել ներքին պատերին։
Եվ շուտով մատները փոխարինում են մեկ այլ բանի։ Չոնգուկը դանդաղ ներս մտավ։ Եվ ամեն մի շարժումից ավելի է ներս մղվում։
Մի շատ տարօրինակ զգացում տիրեց նրան։
- Օ՜…
Սեղմելով կոնքերը՝ Ջիմինի աչքերը բացվեցին։ Չոնգուկը կամացուկ քրքջաց, ասես շատ ուրախ լիներ, որովհետև գտավ կոնկրետ հատվածը։
Ամեն անգամ Ջիմինը ներսում վառվող զգացում է զգում։ Իր տեսողությունը պղտորվեց և մի քանի անգամ փայլատակեց։
Չոնգուկը ամուր բռնեց Ջիմինի կոնքերից ու սկսեց շատ արագ շարժվել։
Բամ-Բամը այդպես էլ ողջ գիշեր քնել չկարողացավ, որովհետեւ իր ծնողները ողջ գիշեր բարձր հառաչանքներով միմյանց վրա թփրտացին։
- Ես էլ քեզ եմ սիրում Չոն։
Վերջ...
You are reading the story above: TeenFic.Net