''သားသားနာမည်က ဘာလည်း''

''သားနာမည်က စွမ်း...''

''စွမ်းထက်သီဟလူ!!''

စိုင်းအကြည့်ဟာ ထိုအသံရှီရောက်သွားလေသည်။

မဏိ သားငယ်ကို လိုက်ရှာရတာ မောလှပြီ အခုထိမတွေ့သောကြောင့် အောက်ထပ်ကိုဆင်းလာရှာတော့လူတစ်ယောက်နှင့် သားကို အိမ်သာအပြင် ဘယ်ဘက်မှာတွေ့လေတော့ ခေါ်လိုက်မိသည်။

ထိုလူကလှည့်ကြည့်လာတော့ မဏိ အကြည့်ရှောင်လိုက်ပြီး သားငယ်ကိုခေါ်လိုက်သည်။

''သားငယ် ပါးပါးရှီလာခဲ့ ပြန်မယ်''

''ဟုတ်''

ဟုတ်ဆိုကာ မဏိရှိပြေးလာတော့ ချီလိုက်သည်။
ပြီးမှ နေရာကနေထွက်လာလိုက်သည်။

''မဏိ''

မဏိခြေလှမ်းတွေရပ်သွားမိသည် သို့ပေမဲ့ ဆက်လန်လှမ်းကာထွက်လာသည်။
စိုင်းသက်ပြင်းချကာ ထိုသူရဲ့ အရှေ့က နေကျော်တက်ကာ ရပ်လိုက်သည်။

မတွေ့တာ၅နှစ် အဲ့၅နှစ်အတွင်း စိုင်းဟာ ချောလာသည်၊အခုလည်း မဏိအရှေ့မှာ အနည်းငယ် ဖွထားသည့် ဆံပင်၊အမဲရောင် shitနဲ့ ဘောင်ဘီအမဲ အားဝတ်ဆင်ထားသည့်သူဟာ အရင်ကထက်ကိုအရပ်ကြီးရှည်လာလေသည်။

''မဏိ''

မဏိမော့ကြည့်မိသည်။စိုင်းကမဏိကိုကြည့်ကာ စဥ်းစားနေပြီးမှ...

''ကလေးက''

''ငါ့ကလေး''

''မင်းမိန်းမ...''

''မယူထားဘူး''

''ဒါဆို ဒါ...''

''သားငယ် ပါးပါးတို့ သားကြီးသွားခေါ်ရအောင်လေ''

စိုင်းကိုမဖြေပဲ လမ်းကြောင်းလွဲသွားသူက စိုင်းကိုနှုတ်ဆက်ကာ ထိုနေရာမှ ထွက်လာလိုက်သည်။

''စွမ်းထက်သီဟလူတဲ့လား နာမည်လေးက ချစ်စရာလေးပါလား တစ်ယောက်ယောက်နာမည်နဲ့ ဆင်သလားလို့''

မဏိ မျက်နှာလေးရဲကာ စိုင်းဘက်ကိုလှည့်လာပြီး...

''ငါစိတ်ကြိုက်ပေးပိုင်ခွင့်ရှိတယ် ''

မဏိအပြောကြောင့် စိုင်းရယ်လိုက်သည်။

''ဟက်..ထွက်သွားပြီမှ ချစ်ကြောင်းတွေရေးခဲ့တာကရော''

''မင်း...''

စိုင်းဘာလည်းဆိုသည့် ပုံစံဖြင့် မေးငေါ့ပြတော့ မျက်စောင်းထိုးကာ ပြန်လှည့်သွားသည်။

''မင်းစိတ်ကြိုက် ပေးထားသာဆိုတော့ သားကြီး နာမည်လေးရော ပြောပြပါ့လား''

''ငါပြောချင်ပြောမယ် မပြောချင် မပြောဘူး ငါ့စောက်လုပ်''

''ဒါဆိုလည်း ဒီနေရာကနေ ဘယ်မှသွားဖို့ မစဥ်းစားနဲ့''

''မင်း''

စိုင်းက ဘယ်လိုလည်းပုံစံဖြင့် မေးငေါ့ပြတော့
မဏိ ဒေါသတွေကို မျိုချကာ စိတ်လျော့လိုက်တော့သည်။

''သားကြီးနာမည်က စိုင်းထက်သီဟသူ
သားငယ်နာမည်က စွမ်းထက်သီဟလူ''

''အဟင်းး''

စိုင်း မထိမဲ့မြင်အပြုံးလေးပြုံးလိုက်ပြီမှ မဏိကိုကြည့်ကာ...

''အလှလေးတွေပဲ နာမည်လေးတွေက''

''စိုင်းထက်သီဟလူ မင်းဘာဖြစ်နေတာလဲ''

''မင်းယောင်္ကျားဖြစ်ချင်နေတာ''

မေးသည့်မေးခွန်းအား ဒေါက်မကျိုးစွာဖြေလာသူကြောင့် မဏိ အနီးနားမှာသာ ပုလင်းဖြစ်ဖြစ် တုတ်ဖြစ်ဖြစ်ရှိတဲ့အရာနဲ့ ရိုက်ပြီးနေပြီ...

မဏိအသက်ကို ပြင်းပြင်း တစ်ချက်ရှုပြီး စိုင်းကိုကြည့်ကာ...

''စိုင်းထက်သီဟလူ ငါက တစ်ခြားသူရဲ့ လင်ငယ်အဖြစ်နဲ့ နေရအောင် အောက်တန်းမကျဘူး မင်းကိုမင်းသာ နိုင်အောင်ထိန်း''

စိုင်းတွေဝေသွားကာ...မဏိ အနားတိုးသွားတော့ မဏိက အနောက်ကို ဆုတ်သွားသည်။
စိုင်း မဏိရဲ့ မေးဖျားကို လက်ညိုးနှင့် ပင့်တင်လိုက်ကာ...

''အရင်တိုင်းပါပဲလား မပြောင်းလဲသွားဘူးပဲ''

''ငါ..ငါဘာပြောင်းရမှာလဲ''

စိုင်းခေါင်းရမ်းကာ မဏိလက်ပေါ်က ကလေားအား လက်ပြလိုက်ကာ....

''သား...Daddyတို့ မကြာခင် ပြန်တွေ့မယ်''

''ဘာကိုသားလည်း ငါ့သား ငါတစ်ယောက်ထဲရဲ့သား''

မဏိထွက်သွားသူရဲ့ကျောပြင်အားကြည့်ကာ အော်လိုက်ရသေးသည်။
ပြီးမှ သားငယ်အားကြည့်လိုက်တော့ ပုခုံးပေါ် ပြိုကျလာသည်။
မဏိလည်း သားငယ်ရဲ့ ဖင်လေးအား ပုတ်ပေးကာ ချော့ပြီး သားကြီးရဲ့ အခန်းကို ပြန်လာလိုက်သည်။

........။

စိုင်း တစ်နေရာရောက်တော့ ရပ်လိုက်ပြီ အနောက်ကို လှည့်ကြည့်ကာ ပြုံးလိုက်မသေးသည်။

စိုင်းနိုင်ငံခြားက ပြန်ရောက်တာ မကြာသေးပေ...

​စိုင်းတွေးထားသည်က ပြန်ရောက်တာနဲ့ မဏိအားရှာမည်လုပ်ထားပေမယ့် ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်​မြိုက်ကြီးကို စိုင်းရှေ့ပေါ်ထွက်လာသူက ကလေးနှစ်ယောက်ရဲ့ အဖေဖြစ်နေလေပြီလေ...
စိုင်း မစဥ်းစားပဲ မနေနိုင်ပေ ...
မိန်းမမယူပဲတော့ ကလေးမရပေ...
မွေးစားရအောင်လည်း သူထွက်သွားတုန်းက သူအဖေရှီမှ မဟုတ်တာ...
အံသြမိတာက ကလေးနှစ်ယောက်လုံးရဲ့ အမည်မှ စိုင်းနာမည်တွေပါနေခဲ့ခြင်းကြောင်ပေ။

''ဒါမှမဟုတ် ငါ့ကလေးများလား''

စိုင်းပြောကာ ထိုနေရာမှထွက်လာလိုက်မိသည်။
သူသေချာအောင် စုံးစမ်းရမည်လေ ထိုအချင်းရာများကိုသာ စိုင်းသိရင် ထိုကလေးတွေဟာ စိုင်းကလေးဖြစ်နေနိုင်သည်။

စိုင်းအိမ်ပြန်ရောက်သည်နှင့် အပေါ်ထပ်မှ မေမေအခန်းရှီကိုသာ တန်းသွားလိုက်ပြီး တံခါးခေါက်လိုက်သည်။

''ဒေါက်...ဒေါက် မေမေ ကျွန်တော်ပါ''

စိုင်း အသံပြုလိုက်မှတံအလုပ်မှာခါးအားလာဖွင့်ပေးသည့် အမေဖြစ်သူက....

''သားဘာဖြစ်တာလဲ အထဲဝင်လေကွယ်''

စိုင်းအခန်းထဲဝင်ကာ sofaပေါ်မှာသာ ထိုင်လိုက်သည်။မေမေက ဘေးမှာလာထိုင်ကာ...

''ကဲ ဆိုစမ်းပါအုံးရှိမနေပဲ အိမ်ပြန်ရောက်လာသည့်အကြောင်းက''

စိုင်း၏ အလုပ်က ညနေ၇:00မှပြီးသည်မို့ မြက်သန္ဒာ မေးလိုက်ခြင်းပင်..
အခုမှ မနက် အစောကြီးရှိသေးသည်လေ...

''မေမေ..''

မြက်သန္ဒာ ပြောဆိုသည့် ပုံစံဖြင့် မေးငေါ့ပြတော့ စိုင်း ခေါင်းငုပ်၍ လက်ချင်း စုတ်နယ်နေသည်။
စိုင်း လက်အား မြက်သန္ဒာ ကိုင်ကာ...

''ပြောပါ ကိုယ့်အမေပဲကွယ်''

''ကျွန်တော်...သူကိုတွေ့ခဲ့တယ်'

''ဘယ်သူလဲကွဲ့''

''သံသာမဏိသူ''

''ဟေ!!''

''ဟုတ်တယ် မေမေ''

''ဘယ်က ဘယ်လို ''

''ဒီလို $!@#%#$%^& အဲ့မှာ ''

''ဒါဆို သားမဏိက ကလေးအဖေဖြစ်နေခဲ့တာလား''

စိုင်းခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တော့ မြက်သန္ဒာ ကထပ်မေးလာသည်။

''သားဘယ်လိုလုပ်မလဲစဥ်းစားထားလဲ''

''သူကို အရင်အတိုင် ဒီမှာပဲ ခေါ်ထားမယ် မေမေ''

''သူကရော လက်ခံအုံးမှပေါ့''

''ကျွန်တော် သူလက်ခံအောင်လုပ်မှာ''

''သားပြောသည့်အတိုင်းပဲ ပျောက်သောသူကတွေ့နေပြီ သာကဒီအတိုင်းကြည့်ပြီး ပြန်ခဲ့ရလား''

စိုင်းမေမေကို ကြည့်ကာ တစ်ဖက်လှည့်သွားလိုက်ပြီး...

''ကျွန်တော်က ကြည့်မပြန်ရလို့ တွေ့တွေ့ချင်း ထကနေကမှာလား''

စိုင်းအပြောကြောင့် မေမေကရယ်လာကာ စိုင်းပါရယ်မိသည်။

''ကဲဟုတ်ပြီ ကလေးတွေရဲ့ နာမည်လေးတွေက ဘာတဲ့လည်း''

''မေမေ မအံသြနဲ့''

''အင်း ဟုတ်ပြီလေ''

''ကျွန်တော် နာမည်ကဘာလည်း''

''စိုင်းထက်သီဟလူလေ ဘာလို့လည်း''

''အင်း ကလေးတွေနာမည်က စိုင်းထက်သီဟသူနဲ့ စွမ်းထက်သီဟလူတဲ့''

''ဟေဘယ်လို!!!''

စိုင်းအပြောကြောင့် မေမေရဲ့ အံသြသံဟာ စိုင်းနားစည်ကွဲမသတ်ဖြစ်ရချေသည်။

''ဟုတ်တယ်မေမေ''

''သား...''

''ကျွန်တော် ကလေးတွေများ..''

''ဖြစ်နေမလား သား..''

စိုဂ်းစကားကို မြက်သန္ဒာက ဆက်ဆိုလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
စိုင်းထင်သလိုပင် မေမေလည်း ထိုသို့တွေးနေလေသည်ပဲ...

''99.99%ပဲ မေမေ''

''ဘာလို့ အဲ့လောက်သေချာနေရတာလည်း''

''သူပထမဆုံးနေခဲ့ဖူးသူက ကျွန်တော်ပဲလေ''

''သား..''

စိုင်းပြောကာ နေရာမှ ထထွက်သွားသူကြောင့် ဘာမှတောင်မပြောလိုက်ရပေ...

.......။

တိုသွားမှာကို သိနေပေမယ့် ဆောင်း စာရေရတာ အနှစ်သာရ မရသလိုပဲရှင် စာဖက်သူတွေရဲ့အမြင်တော့ မသိဘူးကွယ် ဆောင်းကတော့ ficက မျက်စိထဲထိကို မပေါ်ဘူးဖြစ်နေရော...