LOST

PART: 3 🔞🔞

အခုဆိုလျင် သားငယ်ကအတော်လေးနေကောင်းလာပြီဖြစ်လို့ သူအနည်းငယ်တော့စိတ်သက်သာရာရ၏။ မဟုတ်ရင် ဒီသားလေးကိုဘဲအရိပ်တကြည့်ကြည့်မို့ သူ့မှာအချိန်ရော်လူရော်ပင်ပန်းရသည်။

ခြံထဲမှာပြေးလွှားဆော့နေသော သားငယ်ဟာ လုံးဝကိုပျော်နေပုံ။

အသက်6နှစ်ဆိုတာ သူများတွေအတွက်တော့ကလေးဆိုပေမဲ့ ရှင်းသန့်ရောင်ဆိုသည့်သူ့သားအတွက်တော့မဟုတ်။ အရာရာကိုလူကြီးလိုဘဲတွေးပြီး ဖခင်အပေါ်ကိုလဲအတော်ချစ်ရှာသည်။

"ကျွန်တော့်ကြောင့်အဖေပင်ပန်းရပြီ"

သူ့အနားမှာရှိနေတိုင်း ပါးပြင်ကိုအုပ်ကိုင်ကာ အမြဲဆိုတက်သည့်စကားတစ်ခွန်း......ဘယ်လိုဘဲသားငယ်ဟာရောဂါသည်ဖြစ်နေပါစေ ဒီရောဂါကိုအရှင်းမပျောက်ပျက်နိုင်ရင်တောင် သူနဲ့နေရဖို့ရက်မည်မျှတန့်နိုင်သလဲ။ သူရအောင်ရပ်တန့်ပေးမည်။ သူသားကို ဒီလောက်ထိတောင်ချစ်ရသည်။

"သခင် သခင်လေးကအရမ်းပျော်နေသလိုဘဲနော်။ အပူအပင်ကင်းလိုက်တာ"

"သားငယ်မျက်နှာကအပူအပင်ကင်းပေမယ့် သူ့နှလုံးသားထဲမှာခံစားနေရ‌တာတွေကိုအပြင်ကနေထိုးဖောက်မြင်နေရတယ်"

မွေးကထည်းကပါလာသည့် ရောဂါဟာ ရှင်းသန့်လေးဘဝထဲမှာနတ်ဆိုးတစ်ကောင်လိုခြောက်လှန့်နေသည်။ ဘယ်နေ့သေမလဲမသိသည့် အဖြစ်ဟာလဲ သူ့အတွက်တော့ တွေးပူရတာပင်ပန်းရသည်။ ဖြစ်နိုင်ရင် သားကို သူနဲ့ဝေးရာ ဘယ်ကိုမှမလွှတ်ချင်တော့။

လိုက်ကာကိုပြန်ချလိုက်ပြီး အနားမှာရှိနေသော သူရဘက်ကိုလှည့်ကာ။

"ငါ ရုံးကိုခဏပြန်မှရမယ်....သားကိုမင်းသေချာစောင့်ရှောင့်ထား ခြံပြင်မထွက်စေနဲ့"

"ဟုတ်ကဲ့ပါ သခင်"

"ငါအစည်းအဝေးပြီးတာနဲ့တန်းပြန်လာမှာဖြစ်လို့ သားကိုနေ့လည်စာမကျွေးထားနှင့်နဲ့ ငါနဲ့မှအတူကျွေးလိုက်တော့မယ်"

သခင်က ပြောပြီးသည်နှင့်အပေါ်ထက်မှအိမ်အောက်သို့ဆင်းသွားလေကာ သူရကတော့ သခင်လေးအကြောင်းတွေးရင်းသာကျန်ခဲ့၏။

တယ်လဲခေါင်းမာသလို ဖခင်ခြေရာမှီတယ်ဘဲဆိုရမလား......

အရမ်းလဲသွေးအေးနှုတ်ဆိတ်သည်။

တစ်ခုခုများခံစားနေရရင်လဲဘာမှဖွင့်ပြောလေ့မရှိသလို ဘယ်လောက်ခက်ခဲနေပါစေအမြဲမျက်နှာကိုပြုံးထားတာဟာလဲ သူတို့သားအဖရဲ့ သင်္ကေတတစ်ခုလို။

_______________________________

စာလုံးလှလှလေးတွေအပေါ်မှာ ကပ်တင်တည်ရှိနေတဲ့ ကံ့ကော်ပန်းခြောက်တစ်ချို့။

တစ်နေ့က တီချယ်ပေးလိုက်သည့်သင်ခန်းစာကို ပြန်ကြည့်ဖို့ရန်ထုတ်ထားသော သင်ခန်းစာ စာအုပ်များထဲမှ minor ဘာသာရပ်ဖြစ်တဲ့ AMသမိုင်းစာအုပ်တစ်အုပ်မှာတည်ရှိနေတာဖြစ်သည်။

"ဒီပန်းက"

အတွေးနယ်ချဲ့ရင်း။ ဘယ်ကဘယ်လိုရောက်ရှ်ိနေလဲမသိပေမဲ့ ထိုပန်းကိုမြင်တော့ မွေ့လေရီကိုအလိုလိုတွဲမြင်မိ၏။

"သူမလား"

မျက်နှာမှာအပြုံးတစ်ပွင့် ဖြစ်ထွန်းသွားရရင်း ထိုပန်းခြောက်ကို မိုးမင်းမောင်ကိုင်ကြည့်လိုက်ပြီး။

"အတော်တောင်ခြောက်နေပြီဘဲ"

ဘယ်အချိန်ထဲက လာညှပ်ထားတာဖြစ်လောက်မလဲ.. ဆက်မတွေးတော့ဘဲ သင်ခန်းစာတွေကြည့်ဖို့သာ တွေးလိုက်မိသည်။ သို့ပေမဲ့ မိုးမင်းမောင်သိလိုက်တာတစ်ခုက သူမွေ့ကိုဖွင့်ပြောလာအောင် သူမကြိုးစားတော့မည်။

"ယျောင့် မိုးမင်းပျောက်ချက်သားကောင်းလှချီလားကွ။ ငါတို့မင်းကိုလိုက်ရှာနေတာ"

အုပ်စုလိုက်ရောက်လာကြသော မိုးမင်းမောင်အပေါင်းအသင်းများ။ စုစုပေါင်းလေးယောက်ရှိပြီး ထိုထဲမှ အရပ်မြင့်မြင့် အသားညိုညို ငရွှေက စကားစလိုက်၏။

"ပျောက်ဆို...ငါ့ကောင်ကြီး ဒီမှာလာပြီးစာဂျပိုးလုပ်နေတာကိုကွ"

"မဟုတ်ပါဘူးကွာ။ တီချယ်ပေးထားတဲ့သင်ခန်းစာတွေ ပြန်‌လေ့လာနေတာပါကွ။ ဒါနဲ့နေပါအုံး....မင်းတို့က ဘာကိစ္စရှိလို့ ငါ့ကိုရှာတာတုန်း"

"အေးကွာ ဒီလို....ပြောစရာရှိတယ်မင်းကို"

ပြောလေဟူသောမျက်နှာထားဖြင့် မေးစက်ပြတော့ ငရွှေကဖင်ကုတ်ခေါင်းကုတ်ဖြင့်ပြောဖို့ရာလမ်းစရှာနေသည်။ ဒီတော့.....စိတ်မရှည်တော့သည့် ညီညီကသာ...

"မွေ့နဲ့ အိမ်လေရီတို့ ပြသနာဖြစ်နေကြတယ် မိုးမင်း"

"ဘယ်လို....ဘယ်လိုဖြစ်ကြတာလဲ"

"ဒီလိုကွာ မနေ့ကမင်း အိမ့်လေရီကိုစာရှင်းသေးပြတယ်မဟုတ်လား။ ပြီးတော့ မင်းလဲသိတဲ့အတိုင်း မွေ့နဲ့အိမ်လေရီနဲ့က ‌နဂိုကထည်းကကောင်းမွန်တဲ့ ဆက်ဆံရေးကဟုတ်ကြတာမဟုတ်ဘူးလေ "

"မွေ့က ‌အိမ့်လေရီကိုဘယ်လိုကြောင့်မုန်းနေလဲမသိဘူး။ အိမ့်လေရီပတ်သတ်သမျှလူတိုင်းကို သူက အမြင်ကြည်တာမဟုတ်ဘူး"

"ပြီးတော့ အိမ့်ကလဲ မင်းအပေါ်မှာ"

"တော်တော့ ညီညီ။ အခုသူတို့ဘာဖြစ်တာလဲသာပြော"

"မင်းသိချင်ရင်ဒါသာကြည့်လိုက်တော့"

လက်ထဲမှာအသင့်ပါလာသောဖုန်းကို မိုးမင်းမောင်ရှေ့သို့ထိုးပြလိုက်သည်။ တောင်ငူတက္ကသိုလ် Dayမြန်မာစာမေဂျာ ကျောင်သားများစုစည်းရာ Groupတစ်ခုမှာ မွေ့လေရီတင်ထားသော postတစ်ခုကို မိုးမင်းမြင်လိုက်ရသည်။

10 minutes ago...

မျက်ဝန်းတွေတောင်ပြူးခနဲဖြစ်သွားပြီး like & com တွေကလဲထောင်နဲ့ချီဖြစ်နေပြီ။ ချက်ခြင်းဘဲ မိမိအရှေ့မှစာအုပ်တွေကို ကောက်ယူ၍ လွယ်အိတ်ထဲထည့်ခါ ညီညီတို့ ငရွှေတို့နှင့်အတူ မွေ့ရှိရာဆီသို့သွားလိုက်သည်။

_______________________________

ဒေါသဖြစ်ဖြစ်နဲ့ စားပွဲအပေါ်မှ ရေခဲရေအေးအေးကို ကောက်ကိုင်ကာ မွေ့လေရီရဲ့ မျက်နှာဖွေးဖွေးလေးကို ဖြန်းခနဲပက်ပစ်လိုက်၏။ ထောင်းခနဲဖြစ်သွားသောဒေါသဖြင့် လက်ထဲမှရေစိုသွားသောဖုန်းကို အံ့ဩစွာကြည့်ပြီး သူမကိုရေ‌နဲ့ ပတ်လိုက်သည့်လူကို မျက်လွှာပင့်ကြည့်လိုက်သည်။

ဒေါသထွက်သွားကာ မတ်တက်ထရပ်လိုက်ပြီး သူမအရှေ့မှ အိမ့်လေရီကို ပါးရိုက်လိုက်သည်။ အိမ့်လေရီကလဲ ဒေါသထွက်ပြီး သူမကိုပြန်ရိုက်လိုက်ချိန်။

"တောက်စ်.........နင်က"

ချက်ခြင်းဘဲ တုန့်ပြန်လိုက်သည့် တန်ပြန်ရိုက်ချက်ကြောင့် မွေ့လေရီမျက်ဝန်းလေးများပြူးခနဲဖြစ်သွားရပြီး နာသွားသောပါးပြင်ကိုကိုင်ကာ ပြန်ရိုက်မယ်ပြင်နေတုန်း ထိုလက်က လေထဲမှာတင် ရပ်တန့်သွားရသည်။

"ကိုမိုး"

"တော်တော့ မွေ့"

မိုးမင်းမောင်လက်ထဲမှ သူမလက်ကိုစောင့်ခါလိုက်ပြီး အစိမ်းလိုက်ဝါးမြိုချင်နေသည့် သူမမျက်ဝန်းတွေက မိုးမင်းနဲ့အိမ့်ကိုဝှေ့ကြည့်နေတာက အင်မတန်ကြောက်စရာ။

"ကိုမိုးက ဒီမိန်းမဘက်ကလား မွေ့ဘက်ကလား"

"အစ်ကိုဘယ်သူ့ဘက်မှမဟုတ်ဘူးမွေ့။ အခုလိုကန်သင်းမှာ လူရှေ့သူရှေ့မှာ အခုလိုရန်ဖြစ်နေတာကောင်းသလား မွေ့စဉ်းစား"

"အို.....ဒါ ဒီမိန်းမအရင်လာစတာလေ"

"ဪ.....အိမ့်ကအရင်စတယ်တဲ့လား။ နေပါအုံး သူများသားသမီးကိုမှိုချိုးမျှစ်ချိုးပြောပြီးကျောင်းpageမှာ အရှက်ခွဲတာကရော် ဘယ်သူအရင်စခဲ့တာလဲ ပြောပါအုံးမွေ့လေရီ"

"အဟွန့်.....

မွေ့တစ်ချက်ရယ်ရင်း လက်ကိုပိုက်ကာ အိမ့်လေရီကိုစူးစိုက်ကြည့်ရင်း။

"ငါ့စကားမှာ ဘာမှားတာပါသလဲ.....အကုန် real wards တွေကြီးဘဲ"

"‌နင်! "

"မဟုတ်လို့လား။ ယောက်ကျားတိုင်းကိုနင်ကမျက်ရည်ချူပြီး ကပ်ပါးကောင်လုပ်နေတာ လူတိုင်းအသိ။ ငါ့အသိဘဲ.....ငါ့အဖေတောင်နင်တို့သားအမိလက်မှာ ခြေချုပ်မိနေခဲ့တာဘဲလေ။ အဟွန်း......

"ကိုမိုးကိုတောင် နင်သိမ်းသွင်းနေတာ မသိတာမှတ်လို့"

"မွေ့......စကားတွေတော်လိုက်တော့ မင်းစကားတွေက တစ်ဖက်လူကိုအရမ်းထိခိုက်စေတယ်နော်"

"မွေ့‌မှန်သောစကားပြောနေတာ ကိုမိုး။ ကိုမိုးမသိဘဲဝင်ပြီးမပြောပါနဲ့"

"ဒါနဲ့နေပါအုံး.......နင်ကအခုဘာလာဖြစ်တာလဲ။ အနာပေါ်ဒုတ်ကျသွားလို့လား ဒါမှမဟုတ် နင့်အနာအပေါ်ငါ‌ဆားပတ်မိလို့လား"

"သေချာတာတစ်ခုက နင်ပြောနေတာတွေကို အိမ်ဘာတစ်ခုမှမသိတာဘဲ။ အိမ်‌ တို့သားအမိ ဦးလေးကို ဘာ‌နဲ့မှချုပ်ကိုင်မထားသလို အစ်ကိုမိုးအပေါ်ကိုလဲ ဘာမှသိမ်းသွင်းထားတာမရှိဘူး"

"အဟက် အဟက် အဟက်.....သိပ်ရယ်ရတာဘဲ။ ရယ်စရာပျက်လုံးလေးတွေ။ အိမ့်ရေ....မထင်ထားဘူးနင်ပြောတက်မယ်လို့"

"ယုံတာမယုံတာနင့်အပိုင်း မွေ့လေရီ။ အိမ်ပြောချင်တာက နောက်ဘယ်တော့မှ အိမ်တို့သားအမိကို ဘာမှလာမထိခိုက်နဲ့ နောက်ဆိုအိမ်လုံးဝခွင့်လွှတ်မှာမဟုတ်ဘူး"

" အခု နင် အိမ့်ကိုသိက္ခာကျအောင် လုပ်ထားတယ်နော်။ နင်မှတ်ထား အိမ် နင့်ကိုလုံးဝ လုံးဝ ခွင့်မလွှတ်ဘူး နင်မှတ်ထားလိုက် "

အစ်ကိုမိုးအချစ်ကိုလဲ နင်ပိုင်ဆိုင်ထားတဲ့အတွက် အဲ့အတွက် အိမ့်တစ်သက်လုံး နင့်ကိုမုန်းနေမှာ မွေ့လေရီ.....

အိမ့် နင့်ကိုသိပ်မုန်းတယ်.....

တေးထားလိုက်ပြီး တစ်ကယ်လဲလုပ်ခဲ့သမျှအရာရာကိုခွင့်မလွှတ်နိုင်ခဲ့တာ။ အခုအခြေအနေနဲ့သူမမှာ တေးထားယုံသာ။ ထိုသို့ပြောပြီးသည်နှင့် အစ်ကိုမိုးနဲ့ မွေ့လေရီအရှေ့မှ ထွက်လာခဲ့သည်။

ဘယ်လောက်ဘဲ အိမ့်ဘက်ကမှန်နေပါစေ အစ်ကိုက အမြဲမွေ့ဘက်ကမဟုတ်လား။

အခုဆို အိမ့် အစ်ကို့အပေါ်ခံစားချက်ရှိနေတာ အစ်ကိုသိလောက်ရော်ပေါ့။ မွေ့လေရီကလဲ ဒီအတိုင်းနေမှာမဟုတ်သလို အိမ့်နှလုံးသားလေးနာကျင်အောင် သူမက အစ်ကိုမိုးကိုမချစ်ဘဲ ရွဲ့‌တွဲပြတော့မှာ။

ရင်နာတယ်......
အိမ့်ရင်တွေနာတယ်....

အမြဲအိမ့်ကိုအနိုင်ယူတက်တဲ့ မွေ့လေရီကို သိပ်မုန်းတာဘဲ။ တစ်သက်မှာတစ်ဦးသာ ချစ်မိတဲ့ ဒီလူသားကလဲ အိမ့်သိပ်မုန်းတဲ့လူကိုမှ ချစ်သတဲ့လား....

မုန်းတယ်.....
မုန်းတယ်.....
အားလုံးကိုအရမ်းမုန်းတယ်......

ပါးပြင်မှာမျက်ရည်တွေများစွာပြိုကျနေရပြီး နာဘေးမှ ခေခေချစ်ကတော့ အိမ့်ကျောပြင်လေးကိုအသာပွတ်ကာ နှစ်သိမ့်ပေးနေမိသည်။

ပထမနှစ်ကထည်းကခင်လာသည့် သူငယ်ချင်းတွေမို့ ရင်းနှီးနေကာ အိမ့်ခံစားနေရရင် ခေခေလဲစိတ်မကောင်းတာအမှန်။

"တစ်ကယ်ဘဲ နင့်မိသားစုနဲ့ မွေ့လေရီ‌တို့နဲ့က ပြသနာရှိခဲ့တာလား အိမ့်"

"ငါတစ်ခါမှတော့ စိတ်မဝင်စားခဲ့ပါဘူး နင့်မိဘ နောက်ကြောင်းကို။ ဒါမဲ့ အခုတော့ နင်ရင်ဖွင့်ဖို့လူလိုမယ်ထင်တယ်။ နင်ခံစားနေရတာကို ငါမကြည့်ရက်ဘူး အိမ့်"

အိမ့်က မျက်ရည်လေးတွေဖြင့် ခေခေ့ကိုပြုံးပြပြီး ချက်ခြင်းဘဲ သူမအကြည့်တွေကို အဝေးသို့ပို့လိုက်သည်။

"အိမ့်နဲ့ မွေ့လေရီက အဖေတူအမေကွဲ ညီအစ်မအရင်းတွေဘဲ ခေခေ"

"ဘယ်လို!"

"အိမ့်တို့ ၁၀နှစ်သမီးအထိ အတူတူနေလာခဲ့ကြပေမဲ့ နေခဲ့တဲ့ကာလတစ်ခုလုံး အိမ်ဖော်တစ်ယောက်လို။ အဟွန့် ...ဖြစ်သင့်ပါတယ် အိမ့်မေမေက မွေ့လေရီတို့စံအိမ်မှာ အိမ်ဖော်ဘဲလေ"

သူမစကားသံတွေက ဘယ်လောက်နာကျည်းနေလဲ အရမ်းသိသာနေသလို ခံစားချက်တွေကိုလဲ ခေခေမြင်နေရသည်။ ဒါကြောင့် ဘာမှထက်မပြောနေတော့ဘဲ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကိုသာ ဖတ်ထားလိုက်သည်။

ဘာမှဝင်မပြောတက်ပေမဲ့ ဖတ်ထားပေးလိုက်မယ်ဆိုရင် အနည်းငယ်လေးများ အကူအညီရမလားလို့....

နင်မှတ်ထားပါ မွေ့လေရီ။ တစ်နေ့ငါနင့်ကို ငါ့လိုပြန်ခံစားစေရမယ်။ နင့်မှအနိုင်ပိုင်းတက်တာမဟုတ်ဘူး....

_______________________________

ဒီနေ့ဟာ အိမ်မှာကျက်သရည်မရှိတဲ့နေ့။ နိုးနိုးချင်း မြင်လိုက်ရသည့်မျက်နှာကြောင့် မွေ့အတွက် ဒီနေ့မှစ၍ နေ့ရက်တိုင်း ပြသဒါး။

Bkkညဝတ်အင်္ကျီလက်ရှည်လေးနှင့် သူမကအခုလိုကျတော့လဲ ၁၆နှစ်သမီးလေးလို။

တစ်ကယ်လဲနုနယ်ပြီး လှပပါပေတယ်။ ၂၀ဆိုတဲ့အသက်အရွယ်လေးနဲ့မလိုက်အောင်လဲ နုနယ်သလို မာန်မာနနဲ့ စိတ်ဓာတ်ပျက်သားမှုကလဲ အရွယ်နဲ့မလိုက်အောင် ...

မမြင်ချင်၍ မရှိသလိုသမှတ်လိုက်ကာ ခါတိုင်းလိုဘဲ နိုးနိုးချင်းမျက်နှာမသစ်သေးဘဲ ဧည့်ခန်းထဲမှာ Laptopဖြင့် အလုပ်ရှုပ်နေသည့် ဖခင်အနားသို့ ပြေးသွားလိုက်သည်။

"ဖေဖေ့"

ကလေးလေးလိုပြေးလာပြီး အနောက်မှ ဦးထင်ကျော်လည်တိုင်ကို ဖက််လိုက်သည်။ လည်တိုင်ကို ဖွဖွနမ်းပြီး ဖခင်ရဲ့ရင်ခွင်ထဲသို့ဝင်ထိုင်သည်။

"သမီးငယ်.....မျက်နှာသစ်တော့လေ။ ကျောင်းသွားရမှာကို...ဒီအသက်အရွယ်ရောက်နေပြီ ဖအေကိုချွဲတုန်း"

"ဟင့်.......ဖေဖေနော်။ မွေ့ကအခုမှ အသက်လေး၂၀ပြည့်တာကို ဘယ်နေရာမှာအရွယ်ရောက်နေလို့လဲ"

အခုလိုကျတော့လဲ တစ်နေ့ကရန်ဖြစ်နေတဲ့ပုံစံနဲ့မတူ‌လေတော့...ထိုကဲ့သို့ မွေ့လေရီလေးက အိမ်မှာအချစ်ခံလေးလဲဖြစ်သလို အထူးသဖြင့် ဦးထင်ကျော်ရဲ့အသည်းအသက်လေးလဲဖြစ်၏။

သမီးငယ်ကို ကတိပေးထားပေမဲ့ မဖြစ်သာတဲ့တစ်ဖက်မှာလဲ သူတာဝန်ယူရမယ့်ကိစ္စတွေကလဲ ရှိသေးတာမို့ သမီးငယ်ကိုဥပေက္ခာပြုကာ ဒေါသိမ်"ရီတို့သားအမိကို အိမ်ပေါ်ခေါ်တင်ထားပြီဖြစ်သည်။

မလိုချင်ဘဲရလာသည့် ကလေးဖြစ်ပေမဲ့ သမီးနည်းတူမချစ်နိုင်ပေမဲ့ သမီးကိုဂရုစိုက်သလိုမျိုးတော့ သူဂရုစိုက်သွားမည်။ သူ့ဘဝမှာ ဒီရင်ခွင်ထဲက သမီးကသာသူ့ဘဝ သူ့ကမ္ဘာ သူ့အရာရာ။

"သမီးအရွယ်ရောက်လို့ဘဲ တစ်နေ့ကဖေဖေ့ကို ပြန်အော်တယ်မဟုတ်လား။ ကလေးငယ်လေးဆို အဖေပြောတဲ့စကားကို နားထောင်တယ်လေ"

"ဖေဖေပြောတာမဟုတ်ဘူးလား"

"အဲ့စကားထက်မပြောနဲ့တော့ ဖေဖေ။ သမီးထက်မကြားချင်ဘူး"

"ကောင်းပြီသမီး။ အခုဖယ်တော့ ဖေဖေအလုပ်ရှုပ်နေတယ်။ သမီးငယ်လေးလဲမျက်နှာသွားသစ်တော့ ပြီးရင် သမီးရဲ့မမကိုပါတစ်ခါထည်းအောက်ကိုဆင်းဖို့ခေါ်ခဲ့။ ‌‌ မေမေသိမ့်က သမီးတို့အတွက် မနက်စာပြင်ပေးထားတယ်"

"သမီးမနက်စာမစားဘူး ဖေဖေ"

"စားရမယ်။ သမီးငယ်ဘယ်တုန်းက ဒီဖအေနဲ့မနက်စာမစားဘဲနေဖူးလို့လဲ"

"‌အာ့ဆို ဖေဖေနဲ့သမီး အပြင်မှာထွက်စားမယ်"

"တော်ပြီသမီး။ မရစ်နဲ့တော့။ ဖေဖေသမီးငယ်လေးနဲ့ရန်မဖြစ်ချင်ဘူး။ အခုမျက်နှာသွားသစ်တော့"

ဖေဖေ့အသံမာလာပြီမို့ မွေ့မျက်ရည်လေးဝဲသွားကာ တစ်ကယ်လဲ တစ်နေ့က ဖေဖေ့ကိုအော်ခဲ့မိတဲ့အတွက် သူမအရမ်းခံစားခဲ့ရတာမို့ ထက်ပြီးလဲ ဖေဖေနဲ့စကားမများချင်တော့ပါ။ ဒါကြောင့် ဖခင်ရင်ခွင်ထဲက အသာထာလာလိုက်သည်။

မျက်စောင်းလေးလဲထိုးလျက်....

.......................................

ပြင်းရှရှ အသက်ရှုသံတွေ။ အမျိုးသမီးငယ်တွေရဲ့ ကြောက်မယ်ဖွယ်အော်သံတွေ။ ဆာလှောင်မှုကြောင့် ရတာမလို လိုတာမရ ဘယ်လောက်ပင် ထိုးနှက်နေပါသော်လဲ လိုအင်ဆန္ဒမပြည့်နိုင်။

ကုတင်ကျယ်ကျယ်တစ်ခုအပေါ်မှာ အမျိုးသမီးငယ်သုံးဦးရှိပြီး တစ်ဦးဆီတိုင်းက ကျယ်လောင်စွာ အော်ဟစ်ညည်းညူတော့ ထိုအခန်းကျဉ်းထဲ ငရဲခန်းအလားကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းလှသည်။

အိပ်ယာရဲ့ခလည်တည့်တည့်မှာတော့ သုံးဦးထဲမှ အသက်အကြီးဆုံးဖြစ်သည့် Mr.Arriသည် အလွန်ရမ္မက်အကြီးဆုံးလို့ဆိုနိုင်သည်။

အကြောက်လွန်နေသော မိန်းခလေးက ထိုလူကြီး၏ ထိုးနှက်မူကို ထပ်မခံစားနိုင်တော့တာကြောင့် မျက်ရည်တွေ မြစ်ရေပမာဏလောက် ကျဆင်းလာရပြီး နာဘေးမှာ အ -ိုးခံနေရသည့် အဖော်နှစ်ယောက်ကို အကူအညီတောင်းမိသည်။

သူမလိုဘဲ မုဒိန်းအကျင့်ခံနေရတာမို့မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကမှ ထိုမိန်းကလေးကိုကယ်ရန်မဖြစ်နိုင်။ သူတို့ကိုယ်သူတို့တောင် လွတ်လမ်း၊ ထွက်ပေါက်ကို ရှာနေရလေသည်။

"အင့် အင့် အင့် တော်ပြီ။ အရမ်းကြောက်နေပြီ။ တော်ပါတော့။ ကျွန်မတောင်းပန်ပါတယ်။ အရမ်းအသက်ရှုကြပ်နေလို့ပါ"

မောဟိုက်စွာပြောသော်ညားလဲ ထိုလူကြီးက မကြားဟန်။ သူပိုင်ဆိုင်သော -ီးမဲမဲအကြီးကြီး အားမလိုအားမရထိုးထည့်နေပုံမှာ အုတ်နံရံလေးအပေါ် သံကြီးကြီးကို တူဖြင့်နာနာထုနေသလို။

ယခုအချိန်မှာ ကိုယ့်ဘဝပျက်လို့ငိုဖို့ရာထက် မသေအောင်အသက်လှရှုနေရတာမို့။ ဘဝပျက်နေတာကို မေ့ထားကြပြီး အသက်ရှင်ဖို့အတွက်ဘဲ ထိုလူကြီးတွေထံမှာ ခွင့်တောင်းနေရ၏။

"စောက်ကောင်မ ခံစမ်း ခံစမ်း။ နာနာလေးခံ။ စောက်စကားများလွန်းတယ်။ အင့် အ့.........အရသာရှိတဲ့ အစားအစာကျွေးနေတာ မင်းတို့ကို"

"ဝအောင်စား"

"အ့ အ့ ဟုတ်။ ဟုတ်။ ကြိုက်ပါတယ်။ အ့ အသက်ရှုခွင့်နည်းနည်းလေးဘဲပေးပါ။ မငြင်းဆန်ရဲတော့ပါဘူး အ့အ့"

တစ်ကယ်လဲငြင်းဆန်လို့မရသလို အရှိန်ရလာတာနဲ့ ထိုးစောင့်မှုဟာအင်မတန်အရှိန်တက်လာပြီး မိန်းကလေးတွေ၏ ဆီးခုံတစ်ဝိုက်မှာ သွေးတွေမြင်မကောင်းအောင် ‌ဖြစ်နေလေပြီ။

အရသာခံကြည့်ပြီး အမဲသတ်သလို အရည်တရွှမ်းရွှမ်းဖြင့် ကျေနပ်နေမှုက ...

"ခံ ကောင်မ။ ခံစမ်း"

"အ့ အ့ အ့ ကောင်းလိုက်တာကွာ။ အကိုကြီး ကျွန်တော်တော့ မပြီးချင်တော့ဘူး။ တစ်ညလုံးသာ -ိုးလိုက်ချင်တော့တယ်"

"ဟ့.....ငါ့ကောင် အ့အ့ တစ်ညလုံးဘယ်ရမလဲ ခဏနေ ဒီကောင်မတွေကို တစ်ဖက်က ကိုယ်စားလှယ်ဆီပြန်အပ်ရအုံးမှာ"

"မသိတော့ဘူးဗျာ။ ကျွန်တော်တော့ ရစ်မူးနေမိပြီ အ့အ့"

"ကယ်ပါအုံး။ ကယ်ကြပါအုံးရှင့်"

ထိုစဉ်အစွန်ဆုံးမှ မိန်းကလေးတစ်ယောက်သည် ဘယ်လိုမှကို သည်းမခံနိုင်တော့တာမို့ ရှိသမျှ အင်အားဖြင့် ဟစ်အော်လိုက်သည်။

သူမကို -ိုးသတ်နေသည့် အပေါ်စီးမှလူဟာ ထိုအသံကိုကြားတော့ အင်မတန်စိတ်တိုသွားရကာ....

အပြာရောင်မီးရောင်အောက်မှ့ ပါးပြင်နုနုလေးတွေကို သူ၏လက်ကြမ်းကြီး နာနာရိုက်ပစ်လေ၏။ မိန်းခလေးခင်ဗျာ ပါးပြင်တွေရဲဗလောင်းခက်သွားရပြီး ကြောက်ဒူးတုန်ကာ ရိုက်လာရ၏။

ပါးတွေရိုက်ရိုက်ပြီး အသေ ိုးနေသည်မို့ ဘေးမှ နှစ်ယောက်ကလဲ အလိုလိုကြောက်ရွံ့လာကာ ဘယ်လောက်အသက်ရှုကြပ်နေပါစေ ကြိတ်ခံယုံသာ။

"သခင် ခင်ဗျ ကျွန်တော်တစ်ကယ်ပြောနေတာပါ Mr.Arri Clubကိုပြန်မလာတာ နှစ်ရက်လောက်ရှိနေပါပြီ။ သူ့ချေးထားတဲ့ငွေပမာဏကိုလဲ ပြန်ဆပ်ဖို့အတွက် တစ်ကယ်ဘဲကြိုးစားနေတာပါ"

"ငါလိုချင်တာ ဆင်ခြေမှမဟုတ်ဘဲ"

"ဒီနေ့ ဒီရက် ဒီအချိန်မှာ ငါ့ငွေတွေပြန်လိုချင်တယ်လို့ ငါပြောခဲ့ပြီးသား ငါ့စကားအတည်မဖြစ်လာရင်လဲ ငါဘာလုပ်တက်လဲ မင်းတို့အသိ"

"ကျွန်တော် သခင့်ကိုမလိမ်ရဲပါဘူး။ မစ္စတာက ကျွန်တော့်ကို club မှာထားခဲ့တာတစ်ကယ် ၂ရက်ရှိနေပါပြီဗျာ"

"ငါမကြိုက်တာဒါတွေဘဲ!!"

အကြောဖြိုင်းဖြိုင်းထနေတဲ့ လက်သွယ်တွေနဲ့ bodyguard တွေကိုအချက်ပြလိုက်ပြီး သခင်ဘာကိုဆိုလိုချင်တာလဲ သိကြတာမို့ ထို club တာဝန်ခံကိုဖမ်းဆီးလိုက်သည်။

သခင်ရဲ့ မျက်ဝန်းတွေ ဦးတည်ရာအတိုင်း ကျန်သက်တော်စောင့်နှစ်ယောက်က VVIP Rooms တွေရှိရာသို့ သခင်နှင့်အတူ လိုက်ပါလာကြသည်။

သူ မသင်္ကာ၍အခန်းတစ်ခုအတွင်းမှ ဆက်ဆုတ်ဖွယ်အသံတွေကြောင့် ပိတ်ထားသော တံခါးကို အားဖြင့်ကန်လိုက်သည်။

ရှူးရှူးရှဲရှဲဖြင့် အငမ်းမရဖြစ်နေကြသော ရမ္မက်ရဲ့သားကောင်များ အောက်မှာငရဲကျခံနေရသော မိန်းကလေးတွေကလဲ အင်မတန်ကြောက်ရွံနေစွာ။

လက်ခုတ်သံ ကျယ်ကျယ်လေးတီးပေးလိုက်ပြီး သခင့်အသံက ထိုအခန်းအတွင်းပဲ့တင်သံဟိန်းထွက်သွားသည်။

"အကြွေးတွေဆပ်ဖို့ အရမ်းကြိုးစားလှချီလား"

ဒီအသံ။ ဒီလေသံကို သူကောင်းကောင်းကြီးသိနေသလို တုန်လှုပ်မူကလဲ ဇတ်ခနဲ မျက်နှာကိုလှည့်ကြည့်လိုက်ကြသည်။

"သ သ သခင်လင်းရောင်"

"ငါ့အကြွေးတွေကို မင်းဘယ်လိုဆပ်မလဲပြော။ ကျန်တာငါ မနှောင့်ယှက်ပါဘူး အကြွေးလာတောင်းရုံဘဲ"

ဘယ်သူ့ဘယ်သူကိုမှ တစ်ချက်မကြည့်ဘဲ မစ္စတာအာရီရဲ့ မျက်နှာကိုစေ့စေ့ကြည့်ကာ စကားဆိုလိုက်တော့ သူချွေးဇောတွေပြန်သွားရသည်။

"ဘယ်လိုလဲမိတ်ဆွေကြီး ကျုပ်ပိုက်ဆံ သိန်း ၅၀၀၀၀ ဘယ်မလဲ"

PART : 4 Coming soon.......

Date : Thursday 21/12/23 7:32PM