ជឿជាក់ហើយក៏ខ្មើត បងហ្គុកមានឃប់យ៉ាង ខិខិ

ទ្រុងស្នេហ៍ភរិយាក្រៅបេះដូង
ភាគទី៥៦

ថ្ងៃបន្ទាប់..
ក្រសែភ្នែកមុតសំឡឹងមើលទៅអ្នកដែលឈរពីមុខខ្លួនតាំងពីក្បាលរហូតដល់ចុងជើង ចិញ្ចើមលើកឡើងខ្ពស់ព្រោះគេមិនរំពឹងថានឹងមានអ្នកមកសុំការងារគេធ្វើទាំងព្រឹក។
"នាងហ្នឹងហ្អេស៎ដែលចង់មកធ្វើការជួយយាមល្បាតយើងនោះ?"
"ចាស៎! ឃើញនិងមុខហើយនៅសួរទៀត"
"លូសុី.." កាលបើប្អូនស្រីនៅតែឆ្លើយប៉ោចៗដាក់ដេនឌ្រីក៍ ជុងហ្គុកក៏ឃាត់នាងដោយប្រើឈ្មោះក្លែងក្លាយដែលពួកគេបានព្រមព្រៀងគ្នានោះ ដេនឌ្រីក៍មិនទាន់និយាយអ្វី គេក៏ចុះពីម៉ូតូដែលបញ្ឈរចោលនោះរួចចូលមករកនាងតូច។
"ឆ្វឹប!ឌឿក.." គេលូកដៃចាប់ស្មាដេនដាលីបំណងចង់កាច់ដៃនាងជាស្លាបសេក តែដេនដាលីនាងមិនថែមទាំងឆ្លាតហើយក៏រហ័ស នាងគ្រវាសដៃគេចេញរួចលូកដៃគួកកញ្ចឹងករដេនឌ្រីក៍មួយដៃលាន់ឌឿក នាយសង្ហាងាកភ្នែកមើលទៅនាងហាក់ដូចជាស្មានមិនដល់សោះ ជុងហ្គុកឯណោះគេក៏មិនបាននិយាយអី មានតែលួចញញឹមពេលឃើញប្អូនស្រីបញ្ចេញសមត្ថភាពបែបនេះ។
"ធ្លាប់ហាត់អ្វីទេ?"
"ធ្លាប់ហាត់ការ៉ាត់តេ ហើយក៏ហាត់កាប់ដាវខ្លះៗ"
"តែយើងត្រូវការអ្នកដែលចេះបាញ់កាំភ្លើង.."
ផាំង!
ដេនឌ្រីក៍លើកយកចំណុចដែលនាងតូចមិនបានប្រាប់មកធ្វើជាលេសមិនចង់ឲ្យនាងចូលមកក្នុងក្រុមរបស់គេ តែដេនដាលីនាងក៏មិនបានឲ្យគេសមចិត្តដែរ នាងចូលទៅលូកហោប៉ៅខោគេរួចទាញកាំភ្លើងខ្លីមកបាញ់ទម្លុះកែវកាហ្វេដែលនៅលើតុឲ្យបែកខ្ចាយត្រឹមតែគ្រាប់ដំបូង ដេនឌ្រីក៍ស្ងាត់មាត់ ភ្នែកក៏ងាកមើលមកចំនាងល្អិតចិត្តធំនោះជំនួសវិញ។

"ចង់ឲ្យខ្ញុំបាញ់អីផ្សេងរឺអត់? ចង់ឃើញអីខ្ញុំពិសោធន៍ឲ្យមើលលោកមើលទៀត និយាយមក" ដេនដាលីនាងជាមនុស្សដែលមិនចុះញ៉មតាំងតែពីដើមមក នាងបញ្ជោះដេនឌ្រីក៍កាន់តែខ្លាំងព្រោះនាងសប្បាយចិត្តពេលឃើញគេស្ងាត់មាត់ដូចគេចុកបែបនេះ។
"គ្មានស្អីឲ្យសាកទៀតទេ.."
"ជេខេ! ស្អែកដឹកនាងមកទម្លាក់ពីព្រឹកមក យើងមានការងារឲ្យធ្វើច្រើននៅថ្ងៃដំបូង.."
"បាទ៎លោកបង" ជុងហ្គុកក៏ឆ្លើយតបទាំងស្រាលចិត្ត ព្រោះផែនការមួយនេះមិនបានបរាជ័យដូចជាការគិតទុកនោះទេ។
"អេ៎! ខ្ញុំជាអ្នកមកធ្វើការតើ មិចក៏ទៅប្រាប់បងជេេខវិញ?"
"នៅត្រង់ហ្នឹងក៏ស្ដាប់លឺដូចគ្នា ចាំបាច់អីចាំតែយើងនិយាយឈ្មោះនាងទើបចាត់ទុកថាយើងនិយាយពីនាងនោះ? រឿងច្រើនពិតមែនស្រីនេះ"
"នេះ.." ដេនដាលីក្ដៅស្លឹកត្រចៀក ប្រុសម្នាក់នេះសាហាវជាមួយនិងនាងពេកហើយ នាងស្អប់ណាស់មនុស្សប្រុសដូចជាគេ មនុស្សប្រុសដែលតម្កើងរឹកខ្លួនឯងដាក់មនុស្សស្រីបែបនេះ។
(ចាំមើលណា ពេលមកធ្វើការនៅទីនេះខ្ញុំនឹងកាច់លោកឯងឲ្យបាក់ជាកង់ៗតែម្ដង ចាំមើលចុះ)

ការងារក៏បានសម្រេច ការព្រួយបារម្ភរបស់ជុងហ្គុកក៏ធ្លាក់ចុះបន្តិច គេនឹងដេនដាលីកាលបើចេញពីឃ្លាំងរបស់ដេនឌ្រីក៍រួចមក ពួកគេក៏ជិះម៉ូតូចេញហួសទៅខាងក្រៅដើម្បីទិញរបស់ឆ្ងាញ់ៗយកមកញ៊ាំហើយក៏ឆៀងចូលទិញរបស់ប្រើប្រាស់ខ្លះសម្រាប់ការស្នាក់នៅទីនោះ។
"នៅភូមិគ្រឹះយ៉ាងមិចទៅហើយ? អើ! ល្អហើយ..ប្រាប់គ្រប់គ្នាចុះថាអ្នកនៅទីនេះមិនអីទេ សុខសប្បាយធម្មតា"
(តែកុំភ្លេចប្រាប់ម៉ាដាមផងថាហ្វាន៍លីងនឹកណាស់ ចង់ចាប់ថើបឲ្យខ្សឺតៗ)
កំពុងតែនិយាយគ្នាជាសាច់ការតាមទូរសព្ទ័ នាងល្អិតហ្វាន៍លីងដែលនៅទីនោះក៏ចូលមកជ្រៀតជ្រែកហើយក៏ផ្ដាំផ្ញើការនឹករលឹកទៅកាន់ភរិយាគេទៀត ជុងហ្គុកក្រវីក្បាលតិចៗរួចក៏ដាក់ទូរសព្ទ័ចុះ។ មួយរយៈនេះគេមិនអាចប្រើទូរសព្ទ័អ្វីផ្សេងទាក់ទងទៅកាន់អ្នកផ្ទះក្រៅពីទូរសព្ទ័សាធារណៈនោះទេ មិនមែនគេមិនទុកចិត្ត ខ្លាចមានរនុកក្នុងនោះទេ តែគេមិនចង់ស៊ាំញ៊ាំច្រើនព្រោះតែរឿងទាំងនេះ។
"បងប្រុសមើលនេះ.." ជកាលបើឃើញបងប្រុសឈប់និយាយ ដេនដាលីក៏ហៅឲ្យគេងាករួចបោះអាវកូនក្មេងតូចឲ្យទៅគេ ជុងហ្គុកទទួលវារួចក៏លើកមើលបន្តិច មិនដឹងជាអារម្មណ៍រំភើបកើតចេញមកពីណា នាយញញឹមឡើងហាក់ដូចជាសប្បាយដែលបានកាន់អាវទំហំតូចនោះ។

"ខ្ញុំគិតថាបងចង់បានកូនខ្លាំងមែនទែនហើយណា៎ នេះបើសិនជាអាចពពោះខ្លួនឯងបាន ក៏ប្រហែលជានឹងធ្វើវាហើយមែនទេ?"
"កុំឆ្កួតពេក! មោះរុញរទេះទៅគិតលុយ អាលបានទៅផ្ទះមាល៍លីននិងដេននីប្រហែលជាចាំបាយនៅផ្ទះហើយ" ជុងហ្គុកមិនបានកំប្លែងលេងជាមួយប្អូនស្រីទេ គេលូកដៃរុញស្មានាងឲ្យយកឥវ៉ាន់ដែលទិញរួចទៅគិត ដេនដាលីក៏ច្បូញមាត់បន្តិចរួចរុញរទេះទៅកន្លែងគិតលុយបាត់ សល់តែជុងហ្គុកនៅទីនោះ គេកាន់អាវក្មេងតូចនោះជាប់កាន់ក្ដាប់វាហាក់ដូចជាក្ដាប់ក្ដីសង្ឃឹមមួយដែលកំពុងតែចូលមករកគេអ៊ីចឹង។
"លោកយកអាវហ្នឹងមែនទេ?"
"បាទ៎ ហើយយកស្រោមជើងកូនក្មេងមួយផង" មាត់និយាយថាមិនខ្វល់តែដៃនឹងខួរក្បាលក៏នឹកចង់បានតែរបស់កូនយកទៅទុកមុន។

ង៉ោង!
តាមផ្លូវត្រឡប់ទៅវិញ ជុងហ្គុកបន្ថយល្បឿនម៉ូតូបន្តិចកាលបើចូលមកដល់បរិវេណតំបន់អាណាធិបតេយ្យនោះ គេជិះម៉ូតូផងញញឹមផង ដៃម្ខាងលូកប៉ះហោប៉ៅអាវក្រៅដែលមានអាវនឹងស្រោមជើងកូនក្មេងនោះតិចៗ ដេនដាលីឯណោះនាងក៏ក្រវីក្បាលតិចៗ មុននិងងើបភ្នែកមើលទៅខាងមុខ។
"បងជុង! បងជុងមើលនោះផ្សែងស្អីហុយទ្រលោមនោះ?" ដេនដាលីចង្អុលប្រាប់ទៅជុងហ្គុក នាយក៏ងើបភ្នែកមើលទាំងខួរក្បាលមិនបានគិតអ្វីសោះ គេរៀងបន្ថែមល្បឿនបន្តិចរហូតទាល់តែមកជិតដល់ផ្លូវបំបែកទើបភ្នែកគេប្រែជាសស្គុស។
"ហ៊ើយ! បងប្រុស..ភ្លើងឆេះផ្ទះ! ឆេះផ្ទះយើង!!!!"
"ភ្លើងឆេះ? ចុះមាល៍? ចុះដេននី? អត់ទេ.." ដៃមួលហ្គ៊ែរកាន់តែខ្លាំង គេបើកកាន់តែលឿនរហូតមកដល់ខាងមុខផ្ទះខ្លួនដែលឆេះសន្ធោរសន្ធៅនោះ គេដាក់ជន្ទល់ម៉ូតូរួចប្រញាប់រត់ចូលមក ផ្ទះឆេះកាន់តែខ្លាំង តែគ្មានឃើញក្រុមពន្លត់អគ្គិភ័យណា៎មកសោះ។
"ប៉ា..ប៉ាជួយម៉ាក់ផងប៉ា ហ៊ឹកៗ" ដេននីដែលនៅខាងក្រៅរបងក៏ស្រែកយំ បានន័យថាមុននោះគេមិនបាននៅផ្ទះជាមួយមាល៍លីនទេ។
"ហេតុអីក៏គ្មានអ្នកមកពន្លត់អគ្គិភ័យបែបនេះ?"
"រដ្ឋាភិបាលមិនដែលមកយកអាសារពួកផ្ដាច់ខ្លួនដូចជាពួកយើងទេ.."
"ចង្រៃយ៎អើយ!!!" ជុងហ្គុកសង្គ្រឺតធ្មេញរួចដោះអាវក្រៅយកទៅជ្រលក់ទឹក គេទទូរក្បាលរួចរត់ចូលទៅក្នុងផ្ទះ ទៅមានបំណងតែមួយគឺរកមនុស្សស្រីម្នាក់ដែលនៅក្នុងនោះ។
(កុំកើតអីឲ្យសោះមាល៍លីន)