សូមអធ្យាស្រ័យរាល់កំហុសខុសឆ្គង
    ពាក្យពេចន៍ដែលមិនសមរម្យត្រង់ណាមួយ🤍🌷

" លោកប្រុស! "
" ចេញឡានទៅ " រាងក្រាស់ឡើងឡានដោយមានកូនចៅជាអ្នកបើកទ្វារអោយហើយក៏បើកចេញទៅដោយមិនអោយអ្នកនៅក្នុងផ្ទះដឹងឡើយថាគេធ្វើដំណើរទៅណា។ នៅក្នុងឡានមានសភាពស្ងប់ស្ងាត់រហូតដល់មានសម្លេងមាំនិយាយចេញមក។
" កាំភ្លើងរបស់យើង ឯងយកមកដែលទេ? "
" យកមកលោកប្រុស " រាងក្រាស់ យកកាំភ្លើងដែលកូនចៅហុចមកអោយគេទាំងប្រអប់ដោយដកចេញមករៀបចំដាក់គ្រាប់អោយរួចរាល់ដើម្បីការពារខ្លួន។ ចំណាយពេលប្រហែលជាកន្លះម៉ោងទើបមកដល់កំពុងផែដែលឆ្ងាយពីផ្ទះគេឯងបន្ដិច។ ស៊ុងហ៊ុនចុះដើរទៅជាមួយកូនចៅជំនិតទៅរកក្រុមប៉ូលីសដែលរងចាំនៅកន្លែងលាក់ខ្លួន។
" លោកនាយរដ្ឋមន្ត្រី " សម្លេងនិយាយទាំងភ្ញាក់ផ្អើលរបស់ប៉ូលីសក្រុមរូបពេលបានឃើញវត្តមានរបស់ស៊ុងហ៊ុនចូលទៅពួនលបមើលជាមួយពួកគេ។
ងុឺត...ឡានប៉ុន្មានគ្រឿងមកឈប់នៅកំពុងផែ បានបង្ហាញអោយឃើញនៅអង្គម្ចាស់ សុង អ៊ីហ៊ុន ជាមួយនិងកូនចៅក្នុងឈុតពណ៍ខ្មៅប្រដាប់ដោយអាវុធគ្រប់ដៃការពារគេសូម្បីតែពេលដែលចេញពីឡានដូចគ្នា។
" ចេញប្រតិបត្តិការ! " សម្លេងបញ្ជារបស់ហុីសុឹងហើយពេលណាក្រុមប៉ូលីសទាំងអស់នាំគ្នារត់ចេញពីកន្លែងដែលលាក់ខ្លួនធ្វើអោយគ្រប់ដែលរកជំលៀសខ្លួបមុននេះបែមកបាញ់តតាំងជាមួយក្រប៉ូលីសវិញ។
ផាំងៗៗ...សម្លេងគ្រប់កាំភ្លើងបាញ់ប្រហារគ្នាទៅវិញទៅមកបង្កើតបានជាផ្កាភ្លើងពេលដែលបាញ់មកចាំរថយន្ដដែលនាំគ្នាលាក់ខ្លួនពីគ្រប់កាំភ្លើង។
ផាំង...សម្លេងនៅតែបន្លឺឡើងមិនដាច់សូរ ខណ:ដែលអ្នកស្លាប់និងរបួសទាំងសងខាងក៏កាន់តែកើនឡើង។ ស៊ុងហ៊ុន ជ្រើសរើសរត់ទៅតាមសុង អ៊ីហ៊ុន ដែលមានកូនចៅការពារនិងឡើងកាប៉ាល់របស់គេ។ ស៊ុងហ៊ុនបាញ់តម្រង់ទៅរកសុង អ៊ីហ៊ុន តែក៏ត្រូវបានកូនចៅរបស់គេមករងជំនួសបណ្ដាលអោយស្លាប់ភ្លាមនិងកន្លែង។
" ទោះមានស្លាបហោះក៏ឯងមិនអាចហោះរួចដែល ឆាប់ប្រគល់ខ្លួនទទួលទោសកំហុសរបស់ឯងទៅ សុង អ៊ីហ៊ុន " ស៊ុងហ៊ុន ឈរភ្ជង់ទៅរកពួកគេតែក៏ប្រញាប់គេចយ៉ាងឡានទៅក្រោយឡាន...ផាំង!
" មានតែមនុស្សឆ្កួតទើបព្រមប្រគល់អោយពួកឯង! "
" បើឯងប្រគល់ខ្លួនទទួលកំហុស នោះទោសរបស់ឯងអាចស្រាលក៏ថាបាន ឆាប់ចុះចាញ់ទៅ "
" យើងមិនចុះចាញ់ដាច់ខាត ទោះបីយើងងាប់ក៏យើងមិនព្រមប្រគល់ខ្លួនដែល បាញ់វាទៅ "
ផាំង...ផាំង...!!
" ហេតុអីឯងមកបាញ់តតាំងជាមួយវាតែម្នាក់ឯងបែបនេះ " ហុីសុឹង រត់មកគ្រាន់ស៊ុងហ៊ុន ព្រោះគេបានសន្យាហើយថានិងការពារស៊ុងហ៊ុន តែមើលគេធ្វើរឹកចុះបែជាមកបាញ់តបនិងគេដែលគ្នាច្រើនឯងតែម្នាក់ឯងទៅវិញ
" យើងមិនអីទេ...! ឯងបាញ់ការពារយើង យើងនិងទៅចាប់សុង អ៊ីហ៊ុនដោយខ្លួនឯង "
" តែ...ផាំង! " ដោយឃាត់គេមិនបានទើបជួយបាញ់ការពារស៊ុងហ៊ុនពីក្រោយដោយប្រុងប្រយ័ត្នបំផុត។ ស៊ុងហ៊ុនរត់មកដល់ខាងលើហើយក៏បានបាញ់និងវៃជាមួយនិងកូនចៅរបស់សុង អ៊ីហ៊ុន តែក៏ដួលព្រូសទៅលើដីពេលដែលត្រូវបានបាញ់មួយគ្រប់ចំជើងខាងស្ដាំរបស់គេ។

" យ៉ាងមិចហើយ..? យើងគិតថាសម្លាប់ឯងអោយងាប់លឿនពេកវាមិនស្រួសសោះហើយ លុតជង្គង់អង្វរយើងទៅយើងទុកជីវិតអោយ " ស៊ុងហ៊ុន ច្រត់ខ្លួនក្រោកឡើងតែក៏ត្រូវមួយគ្រប់ទៀតត្រង់កន្លក់ជង្គង់ខាងស្ដាំ!
" អ្ហាក៎... " ស៊ុងហ៊ុន ស្រែកដោយការឈឺចាប់នៅត្រង់មុខរបួសដែលត្រូវបានជាន់ញីដោយស្បែកជើងយ៉ាងក្រាស់ហើយក៏ត្រូវបានទាត់ធាក់ដោយកម្លាំងជើងធ្ងន់ៗនៅត្រូវមុខនិងក្បាលបណ្ដាលអោយផ្ទៃមុខសុទ្ធតែឈាមក្រហមឆ្អៅស្រក់ចុះមកពាក់អាវសរដែលគេពាក់។ គេមិនអាចស្លាប់ដោយសារមនុស្សអាក្រក់បានទេប្រពន្ធនិងអ្នករាល់គ្នារងចាំគ្នានៅឯផ្ទះ។ ស៊ុងហ៊ុនច្រត់ក្រោកឡើងទាំងពិបាកឈរមិននឹង កែវភ្នែកស្រវាំងមើលអ្វីលែងឃើញ។
" នៅខ្លាំងបានទៀតបើចឹងទៅងាប់ទៅ...ផាំងៗ " ស៊ុងហ៊ុន ត្រូវបានបាញ់គ្រាប់កាំភ្លើងទម្លុះទ្រូងរបស់គេផាំង ធ្វើអោយគេអស់ជំហរដួលផ្ងារក្រោយធ្លាក់ចូលទៅក្នុងទឹកសមុទ្រ។
ព្រូង...សម្លេងធ្លាក់និងការរត់មកដល់របស់ហុីសុឹងតែមិនអាចជួយស៊ុងហ៊ុនបានព្រោះគេបានធ្លាក់ទៅក្នុងទឹកបាត់ទៅហើយ ចំណែកសុង អ៊ីហ៊ុន គឺហុីសុឹងបានបាញ់គេពីក្រោយដំណាលគ្នានិងស៊ុងហ៊ុន បណ្ដាលអោយគេស្លាប់នៅនិងកន្លែង។ ក្រុមប៉ូលីសដែលនៅសល់បានតេហៅគានពេទ្យនិងក្រុមប៉ូលីសនិងអ្នកជ្រមុជទឹកមកស្វែងរកស៊ុងហ៊ុនអោយឃើញ រស់ត្រូវតែឃើញមនុស្ស បើស្លាប់ត្រូវតែឃើញសាកសព។

ក្នុងបន្ទប់ងងឹតដែលមានរាងកាយតូចស្ដើងគេងលក់នៅលើនោះតែសុខៗគេស្រាប់តែនិយាយរវើរវាយតែម្នាក់ឯងដោយការភ័យខ្លាចផ្ទៃមុខសររលោងបែកញើសជោគ។
" អត់ទេ...អ្ហឹក...មិនអាចទេ...ហ្ហឹក...ត្រឡប់មកវិញមិនអាចទៅចោលខ្ញុំម្នាក់ទៀតទេ...អ្ហឹក...អ្ហា៎~~~ អ៊ួយ! " រាងតូចស្រែកមួយសម្លេងស្ទុះក្រោកអង្គុយធ្វើអោយគេស្រែកដោយការឈឺចាប់នៅត្រង់ប្រឡោះជើងបន្ដិចដែល។ រាងតូច លើកដៃមកជួតទឹកភ្នែកចេញពីផែនថ្ពាល់ដោយសម្លឹងរកមើលអ្នកដែលនៅក្បែរខ្លួនពីយប់តែពេលនេះមិនឃើញសោះ។ ជើងស្រឡូនទម្លាក់ចុះពីលើគ្រែតិចៗ ដៃស្រឡូនចុចបើកភ្លើងពេលដែលទ្វារត្រូវបានគោះ។
ក្រាកក!!
" មានអ្វីមែនទេ អ្នកស្រីមេការ? "
" ខ្ញុំបានឮអ្នកប្រុស ស្រែកតើមានរឿងអ្វីអាចប្រាប់ខ្ញុំបានទេអ្នកប្រុស "
" មិនអីទេ..! ខ្ញុំគ្រាន់តែសុបិនអាក្រក់ប៉ុណ្ណោះ! " រាងតូច ញញឹមស្រាលបញ្ជាក់ប្រាប់ថាមិនអីទាំងក្នុងចិត្តមានកង្វល់ជាខ្លាំងមិនដឹងថាមកពីអ្វី។ រោរិ៍...សម្លេងទូរស័ព្ទនៅក្នុងភូមិគ្រឹះត្រូវបានរោរិ៍ឡើងទើបអ្នកស្រីមេការ ឱនក្បាលដាក់រាងតូចបន្ដិចទើបប្រញាប់រត់ទៅទទួលទូរស័ព្ទ។ រាងតូច ទាញទ្វារបិទថ្នមៗដោយបោះជំហានជើងមួយដើរទៅរកកាំជណ្ដើរគាប់ជួនជុងវ៉ុន ក៏ចេញមកដោយបានឮសម្លេងនិយាយគ្នា។
" អាឡូ! ភូមិគ្រឹះផាកនិយាយ..! ចាស៎...? ជួបអ្នកប្រុសមែនទេ..ចា៎ៗជួយរងចាំបន្ដិច!..អ្នកប្រុស មានគេចង់ជួបចាស៎! " មេការចំណាស់បែមកប្រាប់ស៊ុននូ ដែលដើរចុះពីជណ្ដើរមួយៗមកយកទូរស័ព្ទមកទទួលដោយសម្លឹងមើលអ្នកនៅក្បែរទាំងពីនាក់។
" គីម ស៊ុននូ និយាយ..! "
( លោកជាភរិយារបស់លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី តើត្រូវទេ )
" បាទ...លោកមានការអីគេកើតអី?? " ទឹកមុខរបស់រាងតូចកាន់តែកើតព្រួយបារម្ភពេលឮពាក្យសម្ដីពីអ្នកម្ខាងទៀត។
( ពួកយើងជាក្រុមប៉ូលីសនិងជាអ្នកជ្រមុជទឹករុករកលោកនាយករដ្ឋមន្ដ្រី តែចង់ជម្រាបប្រាប់លោកអោយបានត្រៀមចិត្តទុកជាមុន មុននិងស្ដាប់ពីយើងនិយាយ )
" លោកឆាប់និយាយមក មានរឿងអីកើតឡើងចំពោះប្ដីរបស់ខ្ញុំ ឆាប់និយាយមក ឆាប់ឡើង! " រាងតូចស្រែកឡើងទាំងញ័របបូរមាត់តតាក់ដៃជើងចាប់ផ្ដើមញ័រឈរសឹងមិនជាប់ដោយមានជុងវ៉ុន ចូលមកជួយទប់លួងលោមគេអោយស្ងប់ចិត្ត។
( សូមលោកសម្រួលអារម្មណ៍ខ្ញុំនិងនិយាយប្រាប់!លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រីត្រូវបានគេបាញ់ធ្លាក់ទឹកសមុទ្រពួកយើងបានចំណាយអស់2ម៉ោងហើយ តែរកលោកមិនឃើញទេមិនដឹងថាគាត់នៅរស់ឬមួយក៏ស្លាប់ទេ ពួកយើងនិងខ្ញុំប្រឹងស្វែងរកបន្ថែមទៀត! សូមលោកមកកាន់កន្លែងកើតហេតុផង )
" មិនពិតទេ...អ្ហឹក...អា៎...លោកនិយាយមកថាមិនពិតវាមិនមែនជារឿងពិតទេ...អ្ហឹក...ហ្ហឹក " រាងតូចស្រាប់តែស្រែកយំដូចជាមនុស្សបាត់បង់សតិរហូតទន់ជើងដួលទៅលើជុងវ៉ុនដែលបន្ទន់ខ្លួនឱបស៊ុននូជាប់។
" ពួកយើងនិងទៅដល់បន្ដិចទៀតនេះ អរគុណ! " ជុងវ៉ុន ជាអ្នកនិយាយជំនួសស៊ុននូនិងទទួលបានទីតាំងដែលត្រូវទៅ។
" អា៎...អ្ហឹក...ជុងវ៉ុន ប្រាប់យើងមកគេនិងមិនកើតទេត្រូវទេ?...ហ្ហឹក...ឯងឆ្លើយនិងសំណួរយើងមកកុំស្ងាត់បានទេ...អ្ហឹក...ហ្ហឹក! "
" ពួកយើងទៅរកចាំស្ដាប់នៅឯកន្លែងកើតហេតុទៅ.! អ៊ុំអោយគេយកឡានមកទទួលយើងផង! "
" ចាស៎ អ្នកប្រុស! " មេការប្រញាប់រត់ទៅហើយអ្នកបើកឡានប្រចាំភូមិគ្រឹះនៅកន្លែងសម្រាកអោយយកឡានមកទទួលអ្នកប្រុសទាំងពីរទៅកន្លែងដែលប៉ូលីសបានផ្ដល់ដំណឹងមុននេះ។ សម្លេងស្រែកយំរបស់ស៊ុននូនៅតែបន្លឺឡើងដោយមានជុងវ៉ុននៅឱបលួងលោម គេក៏ពិបាកចិត្តដែលពេលបានឮដំណឹងមួយនេះ។
" ស៊ុននូ ឯងឈប់យំទៅ លោកពូគាត់និងមិនអីទេ គាត់ពូកែណាស់គាត់អាចគ្រាន់តែទៅទើនៅកន្លែងណាមួយ គេនិងរកឃើញគាត់បន្ដិចទៀតនេះ! " ចំណាយពេលប្រហែលជា30នាទីក៏មកដល់កន្លែងដែលមានប៉ូលីសនិងក្រុមគ្រូពេទ្យជាច្រើននាក់នៅកន្លែងនេះ។ ស៊ុននូចុះពីឡានរត់ទៅកន្លែងដែលមានមនុស្សជាច្រើនកំពុងតែឆួលភ្លើងបញ្ចាំងទៅក្នុងទឹកនិងមានកាណូត2ទៅ3គ្រឿងបើកឆ្វែលទៅមករកនាយករដ្ឋមន្ដ្រី។
" លែងខ្ញុំ...ហ្ហឹក...ខ្ញុំចង់ចុះទៅរកគេដោយខ្លួនឯង...អ្ហឹក...លែងខ្ញុំទៅ! "

" ស៊ុននូ..! ស្ងប់អារម្មណ៍សិនទៅទុកពេលអោយប៉ូលីស គេធ្វើការសិនទៅណា៎ ស្ងប់អារម្មណ៍សិនទៅ! " ជេយ៍មិនដឹងថារត់មកពីច្រកណាទេ មកទាញប្អូនប្រុសមកអោបជាប់ទ្រូងរបស់គេដោយលើកដៃមាំអង្វរក្បាលលួងលោមអោយស្ងប់អារម្មណ៍បន្ដិច។ ទឹកភ្នែកហូរដូចជាទឹកដែលបាក់ទំនប់ មិនអាចយកអីមកឃាត់ឃាំងមិនអោយហូរមកយ៉ាងចឹង។
" បងប្រុស...ហ្ហឹក...ហ្ហឹក... " ស៊ុននូ ងើបមុខមើលបងប្រុសបន្ដិចមុននិងឱនមុខជ្រប់និងដើមទ្រូងរបស់បងនិងឱបគេឡើងណែនដូចខ្លាចថាគេនិងទៅចោលខ្លួនម្នាក់ទៀតយ៉ាងចឹង។
" មិនអីទេ...គេនិងមិនអីទេជឿបង ទុកពេលអោយប៉ូលីសធ្វើការសិនទៅ! " ជេយ៍និយាយលួងលោមស៊ុននូអោយស្ងប់អារម្មណ៍ដោយទុកពេលអោយប៉ូលីសនិងអ្នករុករកធ្វើការទោះមិនដឹងថាអាចរកឃើញឬមួយក៏អត់នោះទេ។
" លោកពូ...អ្ហឹក...ពូរបស់ខ្ញុំ "
" មិនអីទេ គេនិងមិនអីទេ! " ហុីសុឹងទាញជុងវ៉ុនមកជិតដោយដៃមាំអង្អែលដើមដៃជុងវ៉ុនលួងលោមគេដោយកែវភ្នែកសម្លឹងមើលទៅកាន់ទឹកសមុទ្រ។

ចំណាយពីមួយម៉ោងទៅមួយម៉ោង តាំងពីមេឃនៅងងឹតរហូតដល់មេឃមានពន្លឺហើយនៅឡើយតែមិនឃើញស៊ុងហ៊ុនដដែល។ ក្រុមអ្នករុករកនាំគ្នាចេញពីទឹកមកខាងលើគោកទាំងអស់សង្ឃឹម ម្នាក់ៗសឹងអស់ខ្យល់ហើយពួកគេបានចំណាយពេលច្រើនម៉ោងក្នុងការរកនៅតែរកមិនឃើញ។ អ្នកដែលគ្រប់គ្រងក្រុមអ្នករុករកក្រវីក្បាលមកកាន់គ្រួសារ ស៊ុងហ៊ុន។ ស៊ុននូចាប់ផ្ដើមច្រឡោតចាប់មិនចង់ឈ្នះមិនដឹងកម្លាំងរបស់គេបានមកពីណានោះទេ។
" មិនពិត...គេមិនអាចកើតអីបានទេ...ហ្ហឹក...ហ្ហឹកក...ពួកលោកឆាប់ទៅរកគេទៀតទៅ អោយខ្ញុំក្រាបសំពះក៏បានដែល! " ស៊ុននូ ស្រាប់តែទន់ជង្គង់ទៅលើដីដោយក្រាបក្បាលនិងដីសំពះក្រុមប៉ូលីស ធ្វើអោយពួកគេប្រញាប់បន្ទន់ខ្លួនអោយស្មើនិងស៊ុននូដោយមិនអាចទទួលយកការសំពះរបស់ស៊ុននូបានទេ។
" កុំសំពះពួកយើងអី ពួកយើងព្យាយាមអស់ពីសមត្ថភាពរកលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រីហើយអោយពួកយើងសុំទោសផង! "
" មិនអាចទេ បងប្រុសគេមិនអាចស្លាប់ចោលខ្ញុំម្នាក់ទេមែនទេ គេបាននិយាយហើយថានិងប៉ះប៉ូវកំហុសតែហេតុអីគេទៅចោលខ្ញុំ...ហ្ហឹក...ហ្ហឹក...អ្ហា៎~~~~ " ស៊ុននូ និយាយទាំងទឹកភ្នែកស្រែកខ្លាំងៗដូចមនុស្សវង្វេងស្មារតី
" ស៊ុននូ អូនស្ងប់ចិត្តទៅ ពួកគេបានរកអស់ហើយមិនឃើញគេទេ! "
" មិនឃើញមែនន័យថាគេមិនស្លាប់...បើស្លាប់ត្រូវតែរកសពគេអោយឃើញមិនមែនបែបនេះទេ...ហ្ហឹក...ហុី... បើពួកលោករកមិនឃើញទុកអោយខ្ញុំចុះរកគេដោយខ្លួនឯង "
" តែអូនមិនចេះហែលទឹកទេ ចង់ទៅស្លាប់ម្នាក់ទៀតឬយ៉ាងមិច? " ជេយ៍ទាញស៊ុននូអោយបែមកខ្លួនទាំងស្រែកសម្លុតអោយគេខ្លាំងៗ ។
" បងសម្លុតខ្ញុំ ហ្ហឹក...ហ្ហឹក គេជាប្ដីរបស់ខ្ញុំណា៎...ហ្ហឹក...បើគេស្លាប់ខ្ញុំក៏ស្លាប់ទៅតាមគេដែលព្រោះខ្ញុំស្រឡាញ់គេ...អ្ហឹក...! " ស៊ុននូនិយាយសម្លេងស្រាលប្រាប់បងប្រុសទាំងទឹកភ្នែក ប្ដីបាត់ខ្លួនទាំងមូលបើមនុស្សស្លាប់បាត់យ៉ាងហោចណាក៏រកសាកសពគេមកធ្វើបុណ្យដែលមិនមែនបាត់ដានបែបនេះទេ។ ត្របកភ្នែករបស់ស្អាតស្រាប់តែរកបិទរលីវបន្ដិចម្ដងៗរហូតសន្លប់បាត់ស្មារតីនៅក្នុងដៃបងប្រុស។
" ចុះបងនៅមានបងប្រុសម្នាក់នេះទៀត...! ស៊ុននូ...អូនកើតអីអោយសោះណា "
" ទុកអោយខ្ញុំជាអ្នកបីគេក៏បានដែលលោកគីម " ហុីសុឹង
" មិនបាច់ទេខ្ញុំបីខ្លួនឯងបាន "
" យកគេត្រឡប់ទៅផ្ទះសិនទៅ ប្រហែលជាអស់កម្លាំងព្រោះតែយំហើយ "
" ហុឹម! " ជេយ៍ ជុងវ៉ុន បានបើកឡាននាំស៊ុននូត្រឡប់ទៅភូមិគ្រឹះវិញ។ ជេយ៍ឈប់ឡានភ្លាមក៏រត់ចុះមកបើកទ្វារឡានខាងក្រោយចាប់បីរាងតូចស្ដើងយកទៅខាងក្នុងដោយមានជុងវ៉ុនរត់តាមពីក្រោយ។
" អ្នកប្រុសមានរឿងអីមែនទេ? "
" អ៊ុំខ្ញុំសូមប្រេងខ្យល់ ទឹកក្ដៅនិងកូនកន្សែងមួយផងយកទៅបន្ទប់លោកពូទៅ " ជុងវ៉ុន បែមកប្រាប់មេការគាត់ក៏ប្រញាប់រត់ទៅយកតាមការប្រាប់របស់ជុងវ៉ុនហើយក៏ឡើងទៅខាងលើ។

@ក្នុងបន្ទប់
ស៊ុននូ ត្រូវបានដាក់ថ្នមៗទៅលើពូកដោយមានជេយ៍អង្គុយសម្លឹងមើលមុខដែលដិតដាមទៅដោយទឹកភ្នែកទោះបីពេលនេះម្ចាស់ខ្លួនសន្លប់ហើយតែនៅកន្ទុយភ្នែកនៅតែមានទឹកភ្នែកហូរស្រក់មកប៉ះនិងក្នើយដដែល។
" លោកអាចទៅធ្វើការរបស់លោកបាន ខ្ញុំមើលថែគេបាន! "
" មិនបាច់ទេ យើងមើលថែគេដោយខ្លួនឯង! " ជេយ៍បែមកនិយាយជាមួយជុងវ៉ុនដែលឈរក្បែរនោះ បន្ដិចក្រោយមកមេការក៏លើកទឹកក្ដៅកូនកន្សែងនិងប្រេងខ្យល់មកជាមួយ។
" ទុកអោយខ្ញុំ ជួតខ្លួនអោយអ្នកប្រុសក៏បានដែលលោកគីម "

" មិនបាច់ទេខ្ញុំ ខ្ញុំធ្វើខ្លួនឯងបាន គេជាប្អូនរបស់ខ្ញុំ " ជេយ៍លូកដៃទៅប្រុងនិងប្រឡេះឡេវអាវអោយស៊ុននូទៅហើយ ជុងវ៉ុន ក៏មកចាប់ដៃគេជាប់។
" ទុកអោយខ្ញុំវិញ លោកចេញទៅសិនទៅ " ជេយ៍ មើលមុខជុងវ៉ុនបន្ដិចរួចក៏ក្រោកឡើងពីគ្រែចេញទៅវិញមុននិងទៅក៏បាននិយាយប្រាប់ជុងវ៉ុនផងដែល។
" ផ្ញើមើលថែគេផង បើគេមានអីមិនស្រួលតេហៅយើងបាន "

ព័ត៌មានថ្មីចុះផ្សាយនៅទំព័រមុខ នៃការស្ដាប់របស់គ្រួសារចុងក្រោយបង្អាស់នៃគ្រួសារស្ដេចគឺ សុង អ៊ីហ៊ុន តែប្រជាជនមិនបានទុក្ខសោកនៃការបាត់បង់គេឡើយ ពួកគេបានកាន់ទុកអោយនាយករដ្ឋមន្ត្រីរបស់គេគឺ ផាក ស៊ុងហ៊ុន ការស្លាប់របស់គេនៅតែមានប្រជាជនខ្លះនៅតែមិនជឿ មនុស្សទាំងមូលបើសិនជាស្លាប់ប្រាកដជារកសាកសពឃើញហើយ តែនេះសូម្បីតែដានឬក្រណាត់អាវក៏មិនឃើញដែល។
ប៉ូលីសបានបញ្ជាក់ប្រាប់ពួកគេនិងធ្វើការរុករកបន្ថែមនៅនៅតាមបណ្ដាយខ្សែទឹក ព្រោះវាអាចនិងអណ្ដែតទៅកន្លែងផ្សេង។ អ្នកដែលកើតទុក្ខខ្លាំងជាគេគឺគ្រួសាររបស់ស៊ុងហ៊ុន ពិធីបុណ្យសពត្រូវបានធ្វើឡើងដោយគ្មានសាកសពលោកស្រីផាកបានត្រឡប់មកចាត់ចែងពិធីបុណ្យតាមប្រពៃណីអោយចៅប្រុស។
នៅក្នុងពិធីឮតែសម្លេងស្រែកយំរបស់ស៊ុននូ ដោយមានលោកស្រីផាក ជុងវ៉ុន នៅជួយលួងលោមគេជាមិនទៅណា។
" ក្រែងចង់ប៉ះប៉ូវកំហុសមែនទេ ហេតុអីក៏ទៅចោលខ្ញុំ...ហ្ហឹក...អ្ហឹក...ឆាប់ត្រឡប់មកវិញមក...ហ្ហឹក...អ្ហឹក " ការបាត់បង់មនុស្សសំខាន់ចេញពីជីវិតម្ដងមួយធ្វើអោយស៊ុននូសឹងតែក្លាយជាមនុស្សវិកលចរិតទៅហើយ ប៉ាម៉ាក់ស្លាប់មិនទាន់បានប៉ុន្មានផងពេលនេះជាប្ដី សូម្បីតែសាកសពធ្វើបុណ្យក៏គ្មានផង។
" ចៅស៊ុន...ប៉ុហ្នឹងបានហើយណា ហ៊ុនទៅបានសុខហើយ! " លោកស្រីផាកអួលដើម.ក គាត់ក៏ពិបាកទទួលយកដែលពេលទទួលបានដំណឹងភ្លាមគាត់ក៏មកវិញភ្លាម។
" មនុស្សអាក្រក់...មិនទាន់ទាំងបានប៉ះប៉ូវផងលោកក៏ស្លាប់បាត់...ហ្ហឹក...ហ្ហឹក...នេះមែនទេការដែលលោកសូមឪកាសហើយលោកបែជាទៅស្លាប់មែននិងមែនទេ...មនុស្សអាក្រក់...ហ្ហឹក...អ្ហឹក! "
ពិធីបុណ្យប្រព្រឹត្តទៅរៀបរាយ ពេលនេះក៏ដល់ពេលដែលម្ចាស់ភូមិគ្រឹះត្រឡប់មកផ្ទះវិញហើយ ទឹកមុខម្នាក់ៗគឺសោកសៅសូម្បីតែអ្នកបម្រើនៅក្នុងផ្ទះក៏នាំគ្នាកាន់ទុក្ខដ៏ ក្រៀមក្រំមួយនេះដែល។
" ខ្ញុំចង់នៅម្នាក់ឯង...អ្ហឹក...អ្ហឹក " ស៊ុននូ ឡើងទៅតែម្នាក់ឯងអារម្មណ៍មិនមាននៅក្នុងខ្លួន កែវភ្នែកក្រហមហើមជាខ្លាំងព្រោះតែការយំអស់ជាច្រើនម៉ោង។
" បណ្ដោយគេសិនទៅ " លោកស្រីផាក

@ក្នុងបន្ទប់
រាងតូច ចូលមកក្នុងបន្ទប់ដោយមិនបើកភ្លើងសភាពក្នុងបន្ទប់គឺងងឹតស្លុង កាន់តែធ្វើអោយស៊ុននូសោកសៅ ក្លិនក្រអូបរបស់ម្ចាស់បន្ទប់ពេលនេះបាត់ម្ចាស់នៅសល់តែក្លិន ក្លិនដែលនិងរសាត់បាត់នៅថ្ងៃណាមួយ។
" ប៉ាម៉ាក់ចិត្តអាក្រក់...អ្ហឹកហ្ហឹក...ហេតុអីទុកខ្ញុំចោល...អ្ហឹក...ហុី...លោកក៏ដូចគ្នាផាក ស៊ុងហ៊ុន ក្រែងលោកចង់ប៉ះប៉ូវកំហុសដែលលោកបាញ់ប៉ាម៉ាក់របស់ខ្ញុំ...ហ្ហឹក...ហេតុអី...ហេតុអីលោកខុសសន្យាបែបនេះ...! ខ្ញុំមិនជឿថាលោកស្លាប់ទេស៊ុងហ៊ុន ត្រឡប់មកវិញមក...អ្ហឹក...ហ្ហឹក...ប៉ាម៉ាក់! " សម្លេងស្រែកយំក្នុងបន្ទប់ដោយមិនខ្លាចថានិងនរណាបានឮយំគឺយំអោយអស់។ សម្លេងយំកាន់តែធ្វើអោយអ្នកមាននាមជាបងប្រុសចង់តែចូលទៅឱបលួងលោមប្អូនប្រុសជាខ្លាំង។
" ត្រឡប់ទៅសម្រាកទៅណា ចៅស៊ុន មិនអីទេ ខ្ញុំនិងមើលថែគេអោយបានល្អ! "
" ខ្ញុំផ្ញើមើលថែគេផង លោកស្រី! " ជេយ៍ លើកដៃសំពះលាលោកស្រីផាក ដោយសម្លឹងមើលបន្ទប់ប្រុសជាលើកចុងក្រោយ។ អ្នកឯងទៀតក៏បំបែកគ្នាទៅរកកន្លែងសម្រាករួមទាំងម្ចាស់ផ្ទះផងដែល។
រាងកាយស្ដើងដែលយំដង្ហក់តិចៗនៅលើគ្រែក៏រសាត់បាត់សម្លេងបន្ដិចម្ដងៗរហូតដល់តែគេងលក់នៅលើគ្រែទាំងទឹកភ្នែកដាមពេញផែនថ្ពាល់ទាំងសង។ អ្នកណាទទួលយើងបាននៅការបាត់បង់មួយនេះ...ប៉ាម៉ាក់មិនបានប៉ុន្មានគេនៅធ្វើចិត្តមិនទាន់បាន...។

                  To be continue...

                        26.02.2025

               Author : SUNGSUN20