ថេយ៉ុង ត្រលប់ចូលមកខាងក្នុងបន្ទប់វិញដដែល ដោយដៃនៅតែពរកូនតូចយ៉ាងជាប់ពុំព្រលែង ម៉ោងក្នុងទ្រនិចនាឡិការស្រាប់តែចរត្រឹមម៉ោង ៧:០០ នាទី ខណៈក្រពះក្មេងតូចក៏បានរើធ្វើទុក្ខឃ្លានល្មមទៅហើយដែរ។

       “បាត់ទៅណាហើយ?” ថេយ៉ុង ពោលពាក្យទាំងកែវភ្នែករំពៃសម្លឹងរកមើលដបទឹកដោះគោកូនតូចក្នុងទឹកមុខងឿងឆ្ងល់ កាលពីព្រលឹមអុលគេចាំច្បាស់ណាស់ថាបានដាក់វានៅត្រង់នេះចុះពេលនេះវាបានបាត់ទៅណាហើយ ហេតុអី្វរកមិនឃើញទាល់តែសោះអ៊ីចឹង?។

       “ប៉ាប៉ា មឹម!”

       “ចាំបន្តិចណាកូន ប៉ាប៉ាទៅឆុងថ្មីឱ្យ!” រ៉ូមីន ងក់ក្បាលស្តាប់សម្តីសឹមបែរទៅអង្គុយស្ងៀមៗលើគ្រែលេងជាមួយនិងកូនតុក្កតាតូចៗដែលដេតឌីបានទិញឱ្យកាលពីកន្លងទៅ។ បន្ទាប់មកទើបឃើញថា ថេយ៉ុង នាំយកកំប៉ុងទឹកដោះគោមកបញ្ចុកបំបៅកូន ហើយឆ្លៀតទៅធ្វើការងារផ្ទះដូចជាសព្វមួយដងយ៉ាងមមាញឹកដដែល។

       នៅពេលល្ងាចទៅហើយដែរ ភ្លើងហ្វាឡានស្រាប់តែបំភ្លឺបរចូលមកដល់ខាងក្នុងបរិវេណទីធ្លាភូមិគ្រឹះទាំងមូលសារជាថ្មីម្តងទៀត។

       ជុងហ្គុក ចុះចេញពីក្នុងឡានជាមួយកូនប្រុសច្បងតាមដោយកម្លាំងល្ហិតល្ហៃ ព្រោះការងារច្រើន ត្រូវរំពឹងលើកម្លាំងបាយទាំងស្រុងដើម្បីបញ្ចេញពលកម្មគ្រប់យ៉ាងទាំងអស់។

       ការងារមានជាច្រើនស្អេកស្កះ សូម្បីតែម៉ោងឈប់សម្រាកក៏មានតិចណាស់ដែរ ងារជាអគ្គនាយកក្រុមហ៊ុន ហាក់ធ្វើឱ្យគេគ្មានពេលបានដេកពួនស្រូបយកកម្លាំងដូចកាលពីមុនទៀតនោះឡើយ ទាំងនឿយណាយ តែក៏សប្បាយចិត្តនិងធ្វើវាឱ្យបានល្អផងដែរ។

       “អូនសំឡាញ់បងត្រលប់មកវិញហើយ!” ជុងហ្គុក ដាក់កាបូបធ្វើការចុះ ស្រូតទៅចាប់ឱបភរិយាពីខាងក្រោយយ៉ាងជាប់បន្ទាប់មកទើបឈ្ងោកទៅថើបថ្ពាល់ ថេយ៉ុង មួយខ្សឺតបន្ថែម។

       “ព្រឹកមិញបងមានឃើញដបទឹកដោះគោអាអូនទេ? អូនទុកលើតុត្រង់នុះឯង!”

       “អឺគឺ..” នាយស្រាប់តែធ្វើភ្នែកសស្គូសឡើងមក។

       “ក្នុងកាបូបធ្វើការដេតឌីមានសុទ្ធតែដបកំប៉ុងទឹកដោះគោរបស់អាអូនទាំងអស់!” រ៉ូគិ ដកដៃចេញពីមាត់កាបូបការងាររបស់ ជុងហ្គុក ភ្លាមៗហើយថែមទាំងនិយាយដោយទឹកមុខអស់សំណើចទៀត។

       “នេះបងលួចយកទឹកដោះគោកូនទៅផឹកមែនទេ?” ថេយ៉ុង សំដែងទឹកមុខហួសចិត្តឥតឧបមាព្រមទាំងលើកដៃវាយទង្គិចលើស្មាមាំទាំតាមដោយអារម្មណ៍មួម៉ៅថែមទៀត។

       “គឺ...”

       “ចន ជុងហ្គុក!!!”

       “បងលិឍទៅវាផ្អែមៗ បានយកទៅផឹកនៅកន្លែងការងារ តែបងញាំអាទឹកដោះគោហ្នឹងទៅ មានកម្លាំងធ្វើការណាស់អូន!”

       “បងអាយុច្រើនហើយណា ឆ្កួតទេអី កូនយំទា-រកមួយព្រឹកហើយអាប្តីចម្កួត!”

       “អូយៗៗ បងឈឺណាស់!” ជុងហ្គុក ស្ញូញមុខកាលបើត្រូវប្រពន្ធវាយក្តិចខ្ញាំខ្លាំងៗទាល់តែជាំក្រហមសាច់។

       “លួចញាំទឹកដោះគោកូន ធ្វើមើលតែខ្លួនឯងកូនក្មេង!”

       “ដេតឌី លួចគោៗកូន!” រ៉ូមីន ពេបមាត់យំឮសូរហ៊ឹកៗ លូកដៃចូលទៅចាប់ដណ្តើមយកដបទឹកដោះគោពីដៃ ថេយ៉ុង មកឱបក្រសោបយ៉ាងជាប់។

       “យ៉ាប់ណាស់!” រាងតូចបញ្ឈប់ការនិយាយរហ័សបែរទៅសម្លឹងមើលកូនតូចគេងបៅទឹកដោះគោធ្វើភ្នែកទន់ល្អូកៗរលីវៗរកដេកទៅហើយទើបមិនភ្លេចតួនាទីរហ័សចូលទៅចាប់ទាញភួយយកមកគ្របដណ្តប់លើខ្លួនប្រាណក្តៅគគុកយ៉ាងថ្នាក់ថ្នមបំផុត។

       “ឆាប់គេងទៅយប់ហើយ មួយថ្ងៃៗឃ្លានបៅៗ ងងុយក៏រត់មកដេក ខ្លួនធាត់ដូចជ្រូក ចរិតកាចដូចឆ្កែឆ្កួតអ៊ីចឹង!” រ៉ូមីន ជញ្ជក់មាត់លើមាត់រន្ធដបទឹកដោះគោទាល់តែស្លេកមាត់ ទើបគប់ដបទឹកដោះគោចោលព្រូសក្រោកអង្គុយឡើងឈ្ងក់។

       “ម៉េចបានក្រោកមកទៀតហើយ ម៉េចមិនដេក?”

       “ដេតឌី ឡើងមកគេងជាមួយកូនមក ប៉ាប៉ាចេញ!”

       “ហេ..បានឪវាមកដេញឯងចេញ អាកូននេះ!”

       “ប៉ាប៉ាទៅគេងជាមួយបងរ៉ូគិទៅ ដេតឌី មកគេងជាមួយកូន ម៉ោះៗមកគេងត្រង់នេះមក រ៉ូមីន ជួយ បាច់ដៃ បាច់ជើង ឱ្យដេតឌី!!”

       ជុងហ្គុក ញ៉ាក់ចិញ្ចើមញញិមចុងមាត់ដាក់ ថេយ៉ុង មុននឹងឡើងទៅលើគ្រែ ទាញក្រសោបកូនប្រុសមកថើបថ្ពាល់ទាំងឆ្វេង ទាំងស្តាំ និងលើថ្ងាស់ជាច្រើនខ្សឺត។

       “កូនប្រុសដេតឌីចេះអើយសែនចេះ!”

       “រ៉ូមីន ក្រអូបអត់ ដេតឌី?”

       “ក្រអូបណាស់កូនក្រអូបណាស់!” ជុងហ្គុក បង្កើតរូបភាពស្និទ្ធស្នាលផ្អែមល្ហែមជាមួយកូនតូចធ្វើឫកប្រងើយ ទុកឱ្យភរិយាឈរខាំមាត់សង្កត់ចិត្តក្នាញ់ស្ទើរទ្រាំពុំបាននោះ ចង់តែស្ទុះទៅចាប់បោចសក់ឪពុកកូនទាំងពីរនាក់ឱ្យដាច់ពីលលាដ៏ក្បាលទេ។

       “មកណេះ!” ថេយ៉ុង ទ្រាំលែងបានស្ទុះឡើងទៅចាប់ ជុងហ្គុក អូសមកជិតរួចឱនទៅថើបបបូរមាត់ស្វាមីយ៉ាងខ្លាំង។

       “អាយបោចសក់អញ..” រាងតូចស្រែកអស់មួយទំហឹងនៃសំឡេងចង់បែកកណ្តាស់ត្រចៀកអ្នកសណ្តាប់។

       “ប៉ាប៉ាថើបដេតឌីធ្វើអី?” រ៉ូមីន លែងដៃខ្លីកន្តឹបៗចេញពីសក់ក្បាល ថេយ៉ុង រួចឈរធ្វើមុខមាំទាំពោពេញទៅដោយកំហឹងសំដែងឡើងមកដោយឥតខ្លាចក្រែងចិត្តនរណាម្នាក់សោះនោះឡើយ។

       “ប្តីប្រពន្ធថើបគ្នាមិនបាន?” ថេយ៉ុង កញ្ជ្រោលទាំងខឹងសម្បារសក់ក្បាលរបស់គេមានសភាពរញេរញៃបីដូចជាសំបុកមាន់អ៊ីចឹង។

       “ថើបមិនបានទេ រ៉ូមីន ចាប់បោចសក់!”

       “បោចសក់យើង យើងបោចសក់វិញ!!”

       “រ៉ូមីន ក្តិចប៉ាប៉ាឱ្យជាំសាច់ចេញឈាម!”

       “សាកទៅ!”

       “ឥឡូវប៉ាប៉ាសាកថើបដេតឌីមើល៍ ហ៊ានមើលៗ ឱ្យអួយ!”

       “បានហើយៗឈប់..ឈប់ឈ្លោះគ្នាណា មកគេងមក មកគេងទាំងពីរអ្នកហ្នឹងមក!” ជុងហ្គុក សំងំដកដង្ហើមស្ទើរតែមិនដល់គ្នាកាលបើឮសូរអាកូនតូចច្រម៉ក់នោះស្រែកខ្លាំងៗ នៅឡើងមកតាមជិះជាន់អំពូលទុក្ខទៀត។

       “ដេតឌី គេងតែពីរនាក់កូនបានហើយ ដេតឌី កុំគេងឱបប៉ាប៉ាណា៎!”

       “មិនកើតទេ ដេតឌីមិនទម្លាប់គេងបែបនេះនោះទេ!” មិនឱ្យដេកឱបប្រពន្ធយ៉ាងម៉េច គេអាចនិងដាច់ខ្យល់ស្លាប់ឥឡូវនេះជាមិនខានឡើយ។

       “សមមុខឪវាមិនដេកជាមួយ!” កាលបើបានស្វាមីចេះយល់ចិត្ត ថេយ៉ុង ក៏មិនអាចចុះចាញ់កូនប្រុសតូចម្នាក់នោះដែរ សុខចិត្តដេកប្រជ្រៀតគ្នាគ្រែមួយបីនាក់យ៉ាងចង្អៀតណែនណាប់តែនតាប់។
      
       ព្រឹកថ្ងៃថ្មី

       ភូមិគ្រឹះ ត្រកូល គីម

       “អ៊ំប្រុស ឆាងវ៉ុន!!” រ៉ូគិ របូតសម្តីឧទានតាមដោយទឹកមុខញញិមស្រស់ប៉ប្រិមព្រមទាំងរត់សំដៅទៅឱបអ៊ំប្រុសដោយក្តីនឹករំឭកទៀត។

       “ធំខ្លាំងណាស់ឆ្នាំនេះ ខានជួបអ៊ំយូរនឹកទេ?”

       “បាទនឹកណាស់តោះអ៊ំទៅអង្គុយលេងខាងក្នុង!” រ៉ូគិ រៀនសំដែងការគួរសមបន្ទាប់មកទើបនាំអ៊ំប្រុសចូលទៅអង្គុយលេងខាងក្នុងផ្ទះបន្តិចក្រោយមកទើបឃើញមានអ្នកបម្រើលើកទឹកយកមកជូនពិសារទន្ទឹមនិងវត្តមាន ថេយ៉ុង ជាមួយនិងកូនប្រុសតូចម្នាក់ទៀតទើបតែចុះមកដល់ជាន់ខាងក្រោមល្មម។

       “សួស្តីបងថ្លៃ!!” ថេយ៉ុង ធ្វើជាញញិមរាក់ទាក់បង្គាប់កូនឱ្យចេះស្គាល់ចាស់ ស្គាល់ទុំ ក្មេងតូច រ៉ូមីន ស្តាប់សម្តី ស្រាប់តែងក់ក្បាលហើយឱនលំទោនគោរពទៅកាន់មនុស្សចាស់យ៉ាងគួរឱ្យស្រឡាញ់។

       “សួស្តីអ៊ំប្រុស!”

       “បាទសួស្តី និយាយអ៊ីចឹងប៉ាអាអូននៅផ្ទះទេ?”

       “ដេតឌី មែនហ៎េអ៊ំ? ដេតឌី នៅខាងលើបន្តិចទៀតចុះមកដល់ហើយ!”

       “ហិសៗ ចេះណាស់អាច្រម៉ក់!” ឆាងវ៉ុន សើចយ៉ាងសប្បាយចិត្តលូកដៃទៅចាប់ទាញក្មួយមកឱបដាក់លើភ្លៅ ដោយមិនភ្លេចឈ្ងោកទៅថើបថ្ពាល់ទន់ល្មើយមួយខ្សឺតបន្ថែមដែរ។

       “បងស្រី..” ថេអីន ទច់ដំណើរឈប់ ក្រឡេកមកសម្លឹងមើលមុខប្អូនប្រុស ស្របនឹងពេលដែលកែវភ្នែកស្រាប់តែរំពៃក្រឡេកទៅចំផ្ទៃមុខបុរសជាអតីតស្វាមី បេះដូងក្នុងទ្រូងឆ្វេងក៏ចាប់អាការៈឈឺចុកពើតផ្សារមួយប៉ប្រិចភ្នែក។

       “ថេយ៍មានការអី?” នាងព្យាយាមនិយាយខំប្រឹងលេបដង្ហើមទាំងដើមទ្រូងណែនស្ទះស្ទើរតែប្រេះបែក។

       “បងជូនកូនទៅរៀនមែនទេ?”

       “បងត្រលប់មកវិញហើយ!”

       “បើអ៊ីចឹងបងមកអង្គុយលេងត្រង់នេះមក មកជួយពិភាក្សារឿងខ្លះជាមួយនិងខ្ញុំបានទេ?” ថេយ៉ុង ហៅនាងមកបន្ថែមម្នាក់ទៀត ខណៈទឹកមុខក្រៀមក្រំរបស់ ឆាងវ៉ុន ក៏បានទម្លាក់ចុះផ្ទប់និងក្បាលអាតូចល្អិតដែលធ្វើភ្នែកខ្មៅៗឡិងឡង់ៗមិនដឹងខ្យល់អីខាងណោះ។

       “រ៉ូគិ ប្រញាប់ទៅតាមដេតឌីមកកូន..”

       “មិនបាច់តាមទៅ បងមកដល់ហើយ!” ខណៈនោះសម្តីធ្ងន់ៗស្រាប់តែបន្លឺឡើង ទន្ទឹមនិងរាងកាយដ៏ស្វាហាប់បានបង្ហាញឡើង។

       ជុងហ្គុក ដាក់បង្គុយចុះ ក្នុងចំណោមមនុស្សធំបីនាក់ និងកូនក្មេងតូចៗពីរនាក់ទៀត ទឹកមុខរបស់គេថ្ងៃនេះ មាំទាំ ហ្មត់ចត់ ជាងសព្វមួយដង ឫកពាជាមនុស្សចាស់ទុំ ញ៉ាំងឱ្យក្រសែភ្នែកភរិយារូបស្រស់សម្លឹងមើលមកតាមដោយចិត្តនឹងធឹងមួយឡើងក្នុងទ្រូង។

       “បងប្រុស បងមករកខ្ញុំមានការអី?” បរិយាកាសហាក់ដូចជាស្ងប់ស្ងាត់ចម្លែក ទើប ជុងហ្គុក ពោលពាក្យនិយាយកាត់ផ្តាច់ការនៅស្ងៀមស្ងាត់គ្រប់គ្នាឱ្យងាកមកចាប់អារម្មណ៍បំផុសគំនិតឡើងមក។

       “រឿងដីធ្លីផ្ទះសំបែង នៅឯប៊ូសាន ប៉ាឱ្យបងមកពិភាក្សាជាមួយឯង ចាត់ទុកថាជាកេរ្តិ៍មរតកចុងក្រោយ ដែលប៉ាបានបន្សល់ទុកសម្រាប់ពួកយើង!”

       “ហើយបងប្រុងគិតយ៉ាងម៉េច?” ជុងហ្គុក ជាអ្នកសួរបន្ត។

       “ដោយសារតែបងមានផ្ទះនៅទីក្រុងរួចហើយ ចំណែកឯរឿងដីធ្លីនៅឯស្រុកកំណើតបងមិនចង់បានទៀតទេ!” ជុងហ្គុក ស្រាប់តែជ្រួញចិញ្ចើមឡើងកោងហើយសំដែងទឹកមុខងឿងឆ្ងល់យ៉ាងចម្លែក។

       “ចុះបង..មិនគិតចង់មានគ្រួសារទៀតទេមែនទេ?”

       “ព្រោះតែបែបនេះហើយ ទើបបងមិនចង់ស្រវាចាប់យកអ្វីមកបន្ថែមទៀត បងមានធានារ៉ាប់រង់សម្រាប់ផ្គត់ផ្គង់ជីវិតពេលចាស់ទៅហើយ ឯងកុំបារម្ភទៀតអី មានពេលឯងគួរតែទៅនិយាយជាមួយនិងប៉ាម៉ាក់ចុះ ចាត់ទុកថាគ្រប់យ៉ាង បងប្រគល់ឱ្យឯងជាអ្នកថែរក្សា កុំលក់ កុំបោះបង់ ទ្រព្យធន់ដែលប៉ាម៉ាក់ព្យាយាមថែរក្សាទុកអោយ ឱ្យសោះ!” ឆាងវ៉ុន បញ្ចប់សម្តី រហ័សក្រោកបម្រុងនិងដើរចាកចេញទៅស្របពេលនោះ សំឡេងស្រួយស្រែសក៏ស្រាប់តែស្រែកបន្លឺសូរពីខាងក្រោយផែនខ្នងមាំអមដោយរដឹកសំឡេងអួលដើមកបន្ថែម។

       “លោកឱ្យពេលខ្ញុំ ៥ នាទីបានទេ ឆាងវ៉ុន?” ថេយ៉ុង និង ជុងហ្គុក ក្រឡេកមកសម្លឹងមុខ ចំណែកឯ ថេអីន ក៏ដើរទៅតាមប្រុសកំលោះពីខាងក្រោយដោយឬកពាសារសន់។
      
       ខាងកើតភូមិគ្រឹះ..

       មនុស្សប្រុសស្រីឈរឈមមុខគ្នាយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ ទឹកមុខម្នាក់ៗអមទៅដោយភាពឈឺចាប់ បីដូចជាមិនទាន់អស់ពេលវេលាសម្រាប់កែប្រែរឿងរ៉ាវរវាងគ្នានៅមិនទាន់បានបញ្ចប់អស់នៅឡើយ។

       “លោកសុខសប្បាយជាទេមួយរយៈនេះ?” ថេអីន ជាអ្នកផ្តើមសំណួរ ខណៈ ឆាងវ៉ុន ក៏ប្រឹងញញិមយ៉ាងជូរចត់មកកាន់នាង។

       “ធម្មតាទេ!” គេឆ្លើយខ្លីៗ តែន័យរបស់វាមិនបានជួយឱ្យចិត្តនាងធូរស្បើយឡើយ ព្រោះចម្លើយដែលគេបានផ្តល់មក ធ្វើឱ្យនាងរៀងមានអារម្មណ៍រអៀសខ្លួនខ្លាំងណាស់។

       “ហេតុអីលោកមិនព្រមគិតមានគ្រួសារទៀត លោកគិតចង់នៅម្នាក់ឯងដល់ពេលយូរប៉ុណ្ណាទៀត?”

       “មនុស្សស្រីចេះតែស្រលាញ់ខ្លួនឯង ម្តេចនិងអាចចេះយល់ចិត្តមនុស្សប្រុសដូចជាខ្ញុំបានទៅ?” ឆាងវ៉ុន ឃ្លាតឆ្ងាយពីនាងជាយូរពេលណាស់ដែរ តែចិត្តដែលគេខឹងស្អប់ចំពោះនាង វានៅមានចំណែកធំដដែល ទោះនាងព្យាយាមសូមទោស ជាច្រើនដង ច្រើនលើក ច្រើនសារ ប៉ុណ្ណាក៏មិនអាចកែប្រែបេះដូង ដែលប្រេះស្រាំរង់របួសមកអស់ពេលជាយូរដែរ។

       “តែក៏អរគុណទុកជាមុន ប្រសិនបើនាងមានអារម្មណ៍ខ្វល់ខ្វាយចំពោះខ្ញុំ!”

       “ខ្ញុំគិតពីលោករាល់តែថ្ងៃហ្នឹង!” ថេអីន បញ្ចប់សម្តីទឹកភ្នែកក៏ស្រាប់តែហូរស្រក់ចុះមកច្រោកៗចំពោះមុខអ្នកកំលោះយ៉ាងពេញទំហឹង។

       “ខ្ញុំមានអ្វីឱ្យនាងគិត? បើនាងចេះគិតពីខ្ញុំតាំងតែពីដំបូង ស្នេហ៍នេះប្រហែលជាមិនឈឺចាប់ទេ នាងយល់ទេ ថេអីន ខ្ញុំគ្មានអារម្មណ៍អ្វីសោះ ប៉ុន្តែអារម្មណ៍ដែលខ្ញុំព្យាយាមបំភ្លេចនាងគឺមាន អារម្មណ៍ដែលខ្ញុំស្អប់ចំពោះនាងគឺមានដូចដើម អារម្មណ៍ដែលខ្ញុំស្រលាញ់នាង គិតពីនាងវាបានរសាយចេញពីដើមទ្រូងរបស់ខ្ញុំអស់ទៅហើយ!” ឆាងវ៉ុន មិនបានខ្វល់ខ្វាយផងថាទឹកភ្នែករបស់នាងជាសារផ្តាំផ្ញើដ៏ឈឺចាប់មួយ ដែលអាចឱ្យគេមើលឃើញហើយអាចទន់ចិត្ត លើកលែងទោសឱ្យនាងបាន រវាងគេនិងនាងចប់គ្នាយូរណាស់ហើយ បេះដូងរបស់គេប្រែជារឹងដូចថ្ម គ្មានពណ៌ស្រស់ស្អាត គ្មានសូម្បីតែអារម្មណ៍និងចង្វាក់ សេចក្តីរំភើបដែលគេធ្លាប់មាន ចំពោះនាងពេលនេះគឺទទេស្អាតទាំងស្រុង។

       “ខ្ញុំមានពេលតិចតួចណាស់សម្រាប់ផ្តល់ឱ្យនាង បើសិនជានាងអស់ការហើយ ខ្ញុំដល់ពេលត្រូវទៅហើយ..”

       “មិនថាលោកស្អប់ខ្ញុំខ្លាំងយ៉ាងណា ក៏សូមឱ្យលោកបានដឹងផងថាការដែលលោកមើលថែខ្ញុំកន្លងមកគឺជាពេលវេលាដ៏ល្អបំផុតក្នុងជីវិតមួយនេះ អ្វីដែលលោកចង់ធ្វើ សូមធ្វើវាឱ្យបានដូចបំណង ហើយជួបមនុស្សស្រីដែលល្អ ស័ក្តិសមនិងលោកបំផុត អរគុណលោកខ្លាំងណាស់ សម្រាប់ពេលវេលាកន្លងមក អរគុណលោកដែលបានដើរតួជាលោកប្តីដ៏ល្អ អរគុណសម្រាប់ជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ អរគុណលោកដែលយល់ព្រមទ្រាំទ្រជាមួយមនុស្សស្រីកខ្វក់ដូចជាខ្ញុំ ហ៊ឹកៗអរគុណខ្លាំងណាស់ ឆាងវ៉ុន!!” ថេអីន រហ័សដកខ្លួនចេញពីការសន្ទនា ខណៈដំណក់ទឹកភ្នែករបស់នាងក៏ហូរស្រោចផែនថ្ពាល់ខ្លាំងៗ រហូតដល់ខ្លួនប្រាណរបស់នាងដង្ហក់ញាប់ញ័រស្ទើរស្លាប់ស្ទើររស់ ព្រោះតែពាក្យសម្តីដែលនាងចង់និយាយ គឺបាននិយាយវាចេញមកដោយភាពចុកចាប់ អួលណែនពិបាកក្នុងខ្លួនខ្លាំងបំផុត។

       “បងស្រី!!!” ថេយ៉ុង មានការបារម្ភចំពោះបងស្រីខ្លាំងណាស់ ដោយសារតែឃើញនាង ទ្រហោយំស្រែករត់ឡើងទៅជាន់ខាងលើទាំងសភាពលំបាកលំបិនក្នុងខ្លួន។

       “មានរឿងអី?” ជុងហ្គុក ឧទានដោយកែវភ្នែកបង្កប់សំណួរ។

       “អូនមិនដឹងទេ!” ថេយ៉ុង គ្រវីក្បាលញាប់ស្អេក។

       “ប៉ាប៉ា កូនឃើញ អ៊ំប្រុស ដើរចេញទៅលើកដៃជូតទឹកភ្នែកហ៎!”

       រ៉ូមីន ឧទានព្រមទាំងរត់តាំងៗឡើងទៅរកបងប្រុសយ៉ាងត្របាញ់ជើងនៅឯជាន់ខាងលើបាត់។

       “បងមិនយល់ទេថេយ៍?” កាន់តែឆ្ងល់ទៀតហើយ ហេតុអ្វីគ្រប់គ្នាចូលចិត្តសាងចម្ងល់ មិនចេះចប់ មិនចេះហើយឱ្យគេ ម្តងហើយ ម្តងទៀតដូច្នេះ?។

       ថេយ៉ុង ទម្លាក់ទឹកមុខចុះ តើគួរឱ្យគេពន្យល់នាយបែបណាទើបល្អទៅ បើរឿងទាំងនេះវាស្មុគស្មាញដល់ម្លឹងនោះ?។

       រ៉ូគិ ឈរសម្លឹងមើលអ៊ំស្រីរបស់ខ្លួនយំគគ្រូកពីខាងក្រៅបន្ទប់ឮសូរហូរៗឥតដាច់ កែវភ្នែករបស់គេបានរំលេចភាពសោកសៅទៅកាន់ស្ត្រីមានផ្ទៃពោះមួយខែជាងម្នាក់នោះដោយក្តីទុក្ខក្រៀមក្រំអនេក។

       “អ៊ំស្រី!!” ថេអីន ឮសូរសំឡេងក្មេង រហ័សលើកដៃជូតទឹកភ្នែកចេញស្អាត រួចងាកមកសម្លឹងមុខក្មេងតូចៗ ល្អិតដែលឈរធ្មេចភ្នែកម៉ក់ៗចំពោះមុខនាង។

       “អ៊ំយំមែនទេ? អ៊ំស្រីចង់និយាយអីជាមួយខ្ញុំទេ?” រ៉ូគិ សួរព្រមទាំងសម្លឹងមុខនាងក្នុងភាពជាអ្នកស្ម័គ្រចិត្ត បើកការពិភាក្សាជាមួយអ៊ំស្រីជាទីស្រលាញ់របស់ខ្លួន។

       “អ៊ំ ថេអីន កុំយំ ខ្លាចភ្ញាក់អាអូន!” រ៉ូមីន និយាយទាំងសំឡេងត្រដិតរដិករដុបធ្វើឱ្យ ថេអីន ចាប់ញញិមប្រិមៗសម្លឹងបង្ហួសទៅមើលវត្តមាន ថេយ៉ុង ដែលឈរពីខាងក្រោយកូនតូចទាំងពីរនាក់។

       “ចាំខ្ញុំកំដរបង និយាយរឿងក្នុងចិត្តទៅចុះ..”