“បងប្រាប់ខ្ញុំបានទេ?” ឆាងវ៉ុន ស្ងាត់សំឡេងយំ រួចងាកមកប្រសព្វនឹងផ្ទៃមុខរាបស្មើប្អូនប្រុស។

        “រឿងអី?” ជុងហ្គុក ដកខ្សែភ្នែកចេញពីផ្ទៃមុខបងប្រុសរួចក្រឡេកសម្លឹងមើលទៅឆ្ងាយ។

        “បងនិងថេយ៉ុងត្រូវជាស្អីនិងគ្នាកាលពីមុន?” ដោយឮសូរគេសួរបែបនេះ នាំឱ្យទឹកមុខបុរសជាបងចាប់ផ្តើមតប់ប្រមល់ឡើងមួយកម្រិតថែមទៀត។

        “ថេយ៉ុងនិងបងធ្លាប់ជាសង្សានិងគ្នា កាលណោះបងដូរមករករស់នៅទីក្រុងដំបូងមុនឯង បងបានចូលបម្រើការងារជាអ្នកលើកស្រានៅឯក្នុងក្លឹបកម្សាន្តមួយកន្លែង គាប់ជួន ថេយ៉ុង ក៏មកផឹករាំលេងជាមួយនឹងមិត្តជាក្រុមៗ ពួកគេក៏ហៅបងទៅផឹកកំដរ រហូតដល់បានស្គាល់គ្នា បងក៏យកអាសាឧស្សាហ៍ជូន ថេយ៍ មកផ្ទះញឹកញាប់ណាស់ ព្រោះគេផឹកស្រាស្រវឹងជោកខ្លួនរាល់ថ្ងៃ រហូតដល់ស្គាល់ចិត្តថ្លើមគ្នា គេក៏ទុកចិត្តបង ពួកយើងមានអារម្មណ៍ល្អៗជាមួយគ្នាកន្លងមក បន្ទាប់មកបងក៏ចាប់ផ្តើម ស្រលាញ់ ថេយ៍ យកចិត្តទុកដាក់មើលថែគេមករហូត ទើបដាច់ចិត្តសុំគេទាក់ទងបើកចំហទំនាក់ទំនងមួយនេះជាផ្លូវការ គ្រួសាររបស់គេក៏បានដឹង..”

        “បន្ទាប់មកយ៉ាងម៉េចទៀត?” ជុងហ្គុក ទ្រាំស្តាប់ទាំងទ្រូងចុកពើតក្រហាយខ្សាវៗ។

        “យើងក៏ឈានទៅដល់ស្នេហាស៊ីជម្រៅ ថេយ៉ុង ស្រលាញ់បងខ្លាំងណាស់ ហើយទុកចិត្តបងគ្រប់រឿង ប៉ុន្តែថ្ងៃមួយបងក៏បានធ្វើឱ្យគេខកចិត្ត ឈឺចិត្តហួសថ្លែង ស្នេហាពួកយើងក៏បានឈានទៅដល់ផ្លូវត្រូវបំបែក ក៏ព្រោះតែបងបានក្បត់គេទៅទាក់ទងបងស្រីរបស់គេ ដោយសារតែបងបានជ្រុលជ្រួសជាមួយនាង អំឡុងពេលបងបានផឹកស្រាស្រវឹងយ៉ាងខ្លាំងក្នុងពិធីជប់លៀងសម្ពោធហាងពេជ្រលោកស្រីហ្គូហ្សិនជាលើកដំបូងក្រោយមកអ្វីៗក៏ត្រូវបានលាតត្រដាង ថេយ៉ុង ចាប់ផ្តើមស្អប់បង ខ្ពើមបង ហើយក៏..”

        “បងនៅស្រលាញ់ថេយ៍ទៀតទេ?” ឆាងវ៉ុន ធ្វើមុខសោកសៅហើយក៏គ្រវីក្បាលបន្តិច។

        “ក្រៅពីប្អូនថ្លៃដ៏ល្អ បងចាត់ទុកថេយ៍លើសពីនេះមិនបានទៀតទេ!”

        ជុងហ្គុក អស់មន្ទិលសង្ស័យ ពេលបានដឹងរឿងអស់ហើយ គេក៏គ្មានអ្វីត្រូវសួរបន្តទៀតដែរ។ សំឡេងប្រអប់ជើងមនុស្សស្រីខ្លួនតូចបន្លឺក្រឹកៗក្បែរត្រចៀកនាយកំលោះ។

        ជុងហ្គុក ងាកទៅឃើញ ថេអីន ទើបនាយគិតថាចង់ដកថយគម្លាតដើម្បីឱ្យមនុស្សពីរនាក់បាននិយាយគ្នាជាកិច្ចសន្ទនាផ្ទាល់ខ្លួន មុននឹងដើរចេញរហូតដល់បាត់ស្រមោលសូន្យឈឹង។

        “ឆាងវ៉ុន!” អ្នកកំលោះក្នុងទឹកមុខស្រពោនក្រៀមក្រំក្រឡេកមកសម្លឹងចំកែវភ្នែកនារីសោកសៅតាមរយៈខ្សែភ្នែកឈឺចិត្តហើយក៏ខកចិត្តជាខ្លាំង។

        “ពេញចិត្តនាងណាស់ត្រូវទេ?”

        “ឆាងវ៉ុន..ខ្ញុំសូមទោស!!!”

        “មនុស្សស្រីដូចជានាង កាចសាហាវខ្លាំងពេកហើយ ថេអីន!” ពាក្យដែលគេចង់និយាយ ពេលនេះគេក៏ដាច់ចិត្តនិយាយវាចេញមកដោយឥតខ្លាចថាមនុស្សស្រីជាទីស្រលាញ់របស់ខ្លួននិងត្រូវឈឺចាប់យ៉ាងណា ព្រោះការឈឺចាប់របស់នាងវានៅមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់ស្មើនឹងការឈឺចាប់ដែលគេទទួលបានឡើយ។

        “ឆាងវ៉ុន..ពួកយើងអាចយល់ពីគ្នាជាងនេះទៀតបានទេ?”

        “យល់មែនទេ? ខ្ញុំយល់ពីនាងឆ្អែតឆ្អន់អស់ទៅហើយ ដល់ពេលហើយដែលនាងត្រូវសងការឈឺចាប់កន្លងមក មកឱ្យខ្ញុំវិញ នាងត្រូវចាំទុកថា មនុស្សដូចជាខ្ញុំបៀមទុក្ខឈឺចាប់ មានដែនកំណត់ នាងធ្វើដាក់ខ្ញុំប៉ុណ្ណា ខ្ញុំនិងសងប៉ុននោះទៅកាន់នាងវិញ ហើយព្យាយាមយល់ឱ្យបានច្រើនជាង ថាគ្មានមនុស្សប្រុសឯណា មានចិត្តធ្ងន់ស្មើនឹងខ្ញុំទេ!”

        “ហ៊ឹកៗឆាងវ៉ុន!!”

        “មុនពេលធ្វើអ្វីមួយ នាងចេះគិតខ្លះទេ? មុនពេលនាងសម្រេចចិត្តធ្វើ ខ្លួននាងជាម្តាយ នាងចាត់ចែងអនាគតឱ្យកូនក្មេង ដែលមិនដឹងអីម្នាក់នោះឱ្យមានអនាគតបែបណាទៅ? នាងជាស្រីភិត ស្រីក្បត់ ស្រីល្មោភកាមតណ្ហា ពេលកូនដឹងថាម៉ែវា ភិតប្តីទៅលួចមានសាហាយស្មន់ ញាតិមិត្តជុំទិសយកទៅនិយាយធ្វើជាចំណីអារម្មណ៍ កូនរបស់នាងនិងត្រូវទទួលរង់ភាពឈឺ ហើយនាងក៏និងត្រូវឈឺខ្លាំងជាងកូន ដែលបានមើលឃើញថាគ្រប់គ្នាប្រើខ្សែភ្នែកសម្លឹងមើលមកកាន់នាងជាមនុស្សថោកទាបបែបណា!”

        “ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំខុសចាប់តាំងពីដំបូង!”

        “បើដឹងហេតុអីនាងនៅធ្វើវាទៅរួចទៀត? នាងមិនចេះខ្មាស់ខ្លួនឯងខ្លះសោះមែនទេ?” ឆាងវ៉ុន ស្រែកទាំងចាប់អង្រួនស្មានាងស្ទើរធ្លាក់ដាច់ក្បាលពីស្មា នាងពិតជាស្រីអាក្រក់ដែលគេបានជួប ហើយក៏ផ្សងលែងជួបអស់ពេលពេញមួយជីវិតដូចគ្នា។

        “ហ៊ឹកៗឆាងវ៉ុន រឿងនេះខ្ញុំជាអ្នកទទួលខុសត្រូវសូមត្រឹមតែលោក..”

        “ខ្ញុំមិនអត់ឱនទោសឱ្យនាងទេ ថ្ងៃស្អែកនេះខ្ញុំនិងស្នើសុំសំបុត្រលែងលះយកមក ហើយត្រៀមខ្លួនធ្វើតាមតួនាទីរបស់នាងទៅចុះ!”

        “ហ៊ឹកៗហ៊ឺៗ ឆាងវ៉ុន..”

        “ខ្ញុំស្អប់នាងខ្លាំងណាស់ ខ្ញុំគ្មានថ្ងៃព្រមបំភ្លេចរឿងដ៏ឆ្កួតឡប់ឡែអស់ទាំងនេះនោះឡើយ នាងចាំទុកទៅ!!!” ឆាងវ៉ុន បញ្ចប់សម្តីព្រមទាំងដើរចេញទៅដោយឥតស្រណោះអាល័យពីទឹកភ្នែករបស់នាងមួយដំណក់ណានោះឡើយ អារម្មណ៍របស់គេចាប់ផ្តើមស្អប់នាងម្តងបន្តិចៗ ចិត្តដែលធ្លាប់ឱបក្រសោបក្តីស្រលាញ់ចំពោះនាង ក៏រលាយសាបសូន្យទៅអស់ក្នុងថ្ងៃនេះដែរ។ 
       
        យប់ដដែល

        ភូមិគ្រឹះគីម

        បន្ទាប់ពីបានបញ្ចប់រឿងនៅឯមន្ទីពេទ្យរួចរាល់។ ជុងហ្គុកធ្វើដំណើរជូនម្តាយក្មេកមកសម្រាក នៅឯផ្ទះរបស់គាត់វិញ ថ្ងៃនេះជួបរឿងរ៉ាវស្មុគស្មាញច្រើនណាស់ដល់ថ្នាក់ធ្វើឱ្យទឹកមុខរបស់គាត់ ចាប់ផ្តើមស្រអាប់នឹងមានអារម្មណ៍អស់កម្លាំងខ្លាំងណាស់។

        “បានហើយកូនទៅសម្រាកចុះ!”

        “ម៉ាក់មិនអីពិតទេ?” ជុងហ្គុក សួរទៅកាន់ម្តាយក្មេកជួយគ្រាហ៍គាត់ទៅរកគ្រែថ្នមៗ ហើយគាត់ក៏ងក់ក្បាលនឹងព្យាយាមដាក់ខ្លួនសម្រាន្តដោយសន្សឹម។

        “អ៊ឹមម៉ាក់មិនអីទេ!”

        “អ៊ីចឹងម៉ាក់ឆាប់សម្រាកចុះ!” នាយថាចប់ប្រញាប់ប្រញាល់ដើរចេញទៅទុកពេលឱ្យគាត់សម្រាកឱ្យបានគ្រប់គ្រាន់។

        ជុងហ្គុក ដើរចូលទៅរកបន្ទប់គេងដូចរាល់ដង មុននឹងរុញទ្វារចូលទៅក៏ឃើញថា ថេយ៉ុង កំពុងអង្គុយដណ្តប់ភួយត្រឹមចង្កេះ ឃើញមុខនាយភ្លាមកាយតូចស្រាប់តែស្រវាចាប់ខ្នើយមកកាន់រួចគប់តម្រង់ទៅរករាងខ្ពស់ក្នុងទឹកមុខខឹងសម្បារ។

        “អូនយ៉ាងម៉េចទៀតហើយ?” អ្នកដែលត្រូវគេគប់ខ្នើយដាក់សំដែងទឹកមុខតប់ត្រមល់ឡើង ព្រមទាំងឱនរើសខ្នើយមកកាន់ ហើយដើរតាំងៗចូលទៅដាក់គូទអង្គុយចុះលូកដៃទៅចាប់ឱបរាងតូច តែត្រូវអ្នកខាងណោះរុញចេញទាល់តែខ្ទាត។

        “ចេញទៅ!!”

        “ខឹងនិងបងរឿងអី?”

        “លោកកុហកខ្ញុំថាមានស្រី!” ថេយ៉ុង យំរហាមលើកដៃវាយស្មាក្រាស់តាមដែលចិត្តមួម៉ៅខឹងយ៉ាងខ្លាំង។

        “ប្រាប់ហើយថាចាំបាច់ត្រូវធ្វើអ៊ីចឹង អូនកុំរករឿងពេកទៅមើល!”

        “កុំសង្ឃឹមថាខ្ញុំព្រមលើកទោសឱ្យ..កុំឡើងមកដេកលើគ្រែជាមួយខ្ញុំ ទៅដេកផ្ទះម៉ែលោកទៅ ឆាប់ទៅ!” ជើងស្រឡូនលើកទធាក់ឯដៃព្យាយាមចាប់ស្រវារុញរាងខ្ពស់មាំទាំអស់ៗមួយទំហឹងនៃកម្លាំងដ៏ទន់ជ្រាយទាំងអម្បាល់មាណ។

        “ថាអត់បានមានស្រីទេ គេកុហកសោះហ្នឹងជឿហា!” ជុងហ្គុក ពេបមាត់ព្យាយាមអធិប្បាយ ម្តងហើយ ម្តងទៀត ប្រឹងត្បុលខ្លួនចូលទៅឱបស្រវាចាប់ចុងចង្កាស្រឡូនទាញមកជិតរួចថើបផ្តិតលើបបូរមាត់ទន់ល្មើយមួយដង្ហើមបន្ថែម។

        “ចុះបើខ្ញុំកុហកលោកថាខ្ញុំមានប្រុស?” ថេយ៉ុង ថាទាំងរើបម្រាស់យកខ្នងដៃជូតកៀសទឹកមាត់ផ្សើមលើមាត់ឱ្យស្ងួត។

        “កាប់ទាល់តែសុះសាច់!” ជុងហ្គុក និយាយកំបុតៗបង្ហាញទឹកមុខងាប់សំដែងឱ្យភរិយាបានឃើញ។

        “សំណាងហើយដែលខ្ញុំមិនកាត់ពងលោកដាច់!”

        “......” ជុងហ្គុក ធ្វើមុខ ស្ទើរសើច ស្ទើរក្រញូវ កាលបើឮសូរភរិយាពោលពាក្យដូច្នេះគេក៏រៀងស្រេវត្រឹមមួយកំណាត់ចង្កេះចុះក្រោមដែរ។

        “ចុះបើកាត់អូនបានអីលេង?” នៅពេលដែលឮសូរគេសួរសំណួរបែបនេះចូលមក ថេយ៉ុង ស្រាប់តែកញ្ជ្រោលលើកដៃទៅចាប់បោចសក់នាយបញ្ច្រាស់ទៅក្រោយតាមចិត្តខឹងនិងអៀនប្រៀន មុននឹងដាក់ខ្លួនដេកដោយស្វាមីក៏ព្យាយាមឱនមុខទៅថើបថ្ពាល់ស្រឡូនមួយខ្សឺតបន្ថែម។

        “កុំប៉ះ!”

        “អូយ!” ជុងហ្គុក ស្ញូញមុខឈឺដំណាលនិងសម្រែកសឺតស៊កតាមជើងធ្មេញ ខណៈ ថេយ៉ុង ក៏ព្រលែងម្រាមដៃដែលចាប់ក្តិចដើមដៃនាយមុននេះចេញមកវិញទាំងទឹកមុខរាបស្មើ។

        “អូនឯងលេងបងឈឺៗណាស់ឥឡូវ ចាំមើលពេលបងលួងបាត់ខឹងពេលណាបងរំលោភអូនឱ្យងាប់!”

        “ដេកចាំទៅ..” ថេយ៉ុង លានអណ្តាតឌឺដងដាក់នាយ រួចបែរខ្នងធ្វើជាបិទភ្នែកគេង មិនខ្វាយខ្វល់ពីបរិយាកាសជុំវិញខ្លួននោះឡើយ។

        “ស្អែកបងជូនអូនទៅមើលកូន!” ប្រអប់ដៃមាំលូកចូលទៅឱបចង្កេះតូចពីខាងក្រោយ។

        “មិនទៅធ្វើការទៅ មករវល់រឿងគេធ្វើអី?”

        “រឿងគេឯណា? រឿងប្រពន្ធសំឡាញ់ចិត្តរបស់បងទេតើស!”

        “គ្មានទេ..”

        “មានតើស!” ជុងហ្គុក ញញិមថើបកញ្ចឹង ថេយ៉ុង ពីខាងក្រោយមួយដង្ហើម។

        “ប្រាប់ថាឱ្យចេញ!”

        “យប់នេះបងចង់គេងឱបអូនកុំរើបានទេ?” ថេយ៉ុង ស្ងាត់សំងំគេង ស្របពេលរាងក្រាស់ក៏តាមទៅចាប់ក្រសោបថ្ពាល់ទន់ល្មើយថើបថ្ពាល់ទាំងឆ្វេងទាំងស្តាំនិងថ្ងាស់ បបូរមាត់ លើចង្កា រួចក៏ថើបលើច្រមុះស្រួចស្អាតមួយខ្សឺតចុងក្រោយបន្ថែម។
       
        ព្រឹកស្អែក

        មន្ទីពេទ្យសម្ភព

        ថេយ៉ុង និង ជុងហ្គុក នាំគ្នាមកពិគ្រោះយោបល់ជាមួយលោកដុកទ័រជំនាញតាមការណាត់និងម៉ោងដដែល។ ថ្ងៃនេះមកជាគូ ទើបធ្វើឱ្យលោកដុកទ័រស្រាប់តែញញិម ដោយសារតែកន្លងមកឧស្សាហ៍ឃើញតែវត្តមាន ថេយ៉ុង មកតែម្នាក់ឯងជាញឹកញាប់ណាស់។

        “ទារកមានសុខភាពល្អ ចំណែកឯការផ្តល់ថ្នាំជាតិដែកនិងអាហារសុខភាពបំប៉នសុខភាពក៏ប្រើប្រាស់បានតាមវិធីត្រឹមត្រូវបានយ៉ាងល្អផងដែរ!”

        “ត្រូវរង់ចាំរយៈពេលប៉ុន្មានខែទៀតទៅលោកដុកទ័រទម្រាំទារកសម្រាលចេញមក?” ម្តងនេះ ជុងហ្គុក ជាអ្នកផ្តល់សំណួរ។

        “ត្រូវរង់ចាំរយៈពេល ៤ ខែទៀត ទើបអាចជួបមុខក្មេងបាន!”

        "អរ..បាទ!”

        “អ្នកទាំងពីរជា..” ថេយ៉ុង សម្លឹងមុខលោកដុកទ័ររួចក្រឡេកមកសម្លឹងមុខ ជុងហ្គុក បន្ថែម។

        “ខ្ញុំជាស្វាមីរបស់គាត់!” ជុងហ្គុក ឆ្លើយលោកដុកទ័រឮហើយញញិមស្រស់ទើបងក់ក្បាលតាមទម្លាប់ចាស់របស់គាត់។

        “អ៊ីចឹងអ្នកទាំងពីរអាចត្រលប់ទៅវិញបានហើយ រង់ចាំថ្ងៃពិសេសខ្ញុំនិងផ្តល់ដំណឹងប្រាប់!”

        “បាទ!” ជុងហ្គុក ងក់ក្បាលរហ័សក្រោកដោយលូកដៃចូលទៅក្តោបចង្កេះភរិយាដើរចេញទៅនាំឱ្យ ថេយ៉ុង កើតចិត្តខ្មាស់អៀនស្ទើរឆ្កួតសតិ។
       
        មកដល់ចំណតឡានភ្លាម..

        ថេយ៉ុង អង្គុយញញិមជាប់លាប់សម្លឹងមើលក្រដាសឆ្លុះអេកូទាំងស្នាមញញិមមានក្តីសុខ មើលទៅគេជាមនុស្សស្រលាញ់ក្មេងណាស់ មិនដឹងថាថ្ងៃកូនកើតចេញមក គេសប្បាយចិត្តយ៉ាងណានោះទេ។

        ក្រាក!!

        “ញញិមអី?” ជុងហ្គុក បិទទ្វារឡាន ដាក់គូទអង្គុយចុះភ្លាមក្រឡេកទៅសួរភរិយាដែលចោទខ្សែភ្នែកសម្លឹងមើលក្រដាសមួយផ្ទាំងនោះជាប់លាប់មិនដាច់។

        “សម្លឹងមុខកូន!”

        “មុខដូចបងទេ?”

        “កូនខ្ញុំមុខមិនដូចមនុស្សកុហកទេ!” ថេយ៉ុង ថារួចស៊កក្រដាសនោះចូលទៅក្នុងសឺមី ហើយបែរជាអង្គុយឱបដៃធ្វើមុខមាំទាំដូចមនុស្សខឹងមិនទាន់រម្សាយកំហឹង។

        “អូនឃ្លានទេ?” ជុងហ្គុក ចេះតែរកនឹកសួរពីនេះពីនោះឱ្យតែបាននិយាយគ្នាជាមួយ ថេយ៉ុង ក្រែងបានស្និទ្ធស្នាលជាងមុនប្រពន្ធនិងអាចលើកទោសឱ្យខ្លួនបានខ្លះ។

        “អត់!” រាងតូចឧទានចប់បែរមុខទៅសម្លឹងមើលទិដ្ឋភាពក្រៅឡានវិញ។

        “ទៅ Shopping ទេបងជួយយួរអីវ៉ាន់ឱ្យអូន?” និយាយដល់រឿងចង់ដើរ Shopping គេដូចជាចាប់អារម្មណ៍។

        “អ៊ឹម!” ថេយ៉ុង គ្រាន់តែងក់ក្បាលគ្រហឹមជំនួសការឆ្លើយតប ជុងហ្គុក ឮហើយក៏ប្រញាប់ស្ម័គ្រចិត្តធ្វើជាអង្គរក្សដើរតាមភរិយាគ្រប់ទីកន្លែងអស់ពេលពេញមួយថ្ងៃ។
       
        នៅពេលមកដល់ផ្សារទំនើបដ៏ល្បីមួយកន្លែងស្ថិតចំកណ្តាលទីក្រុងសែលអ៊ូលតែម្តង ថេយ៉ុង ដើរទិញរបស់របរកូនក្មេងជាច្រើនទុកដាក់ឱ្យមានរបៀប សម្រាប់កូនតូចរបស់ខ្លួនយ៉ាងច្រើន ទាំងសម្ភារៈប្រើប្រាស់ សម្លៀកបំពាក់ គេទិញឥតកង្វល់ខ្វល់ពីកាបូបលុយដែលស្វាមីមានធានាចេញប្រាក់សម្រាប់បង់ថ្លៃនោះឡើយ។

        “យកអានេះ..យកអានេះទៀត!” ជុងហ្គុក យួរអីវ៉ាន់ទាល់តែដង្ហក់ខ្យល់មិននឹកស្មានថាប្រពន្ធរបស់ខ្លួនធ្វើបាបដល់ម្លឹងៗទេ។ ពេលទិញអស់ចិត្តអស់ចង់ ត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ ក៏នៅតែប្រពន្ធខឹងរករឿងទៀត យប់នេះក៏មិនបានដេកជាមួយប្រពន្ធដដែល។

        “ទៅគេងផ្ទះម៉ាក់លោកទៅ..ស្អែកចាំមកជួយរៀបចំដំឡើងធ្នើដាក់អីវ៉ាន់ឱ្យកូនខ្ញុំ!”

        “បើយកអីវ៉ាន់នេះទៅដេកផ្ទះនៅ Jeju វាមិនល្អ? យកមកពង្រាយផ្ទះម៉ាក់ធ្វើអី?”

        “ផ្ទះលោកឯងហ្នឹង មិនមែនផ្ទះអីខ្ញុំ?”

        “ផ្ទះអូន ផ្ទះបងអី? ផ្ទះយើងនៅជាមួយគ្នា ជាមួយកូន មិនមែនតែផ្ទះបងម្នាក់ឯងអីណា?”

        “អត់ទេ ទីនោះឆ្ងាយក្រុង ខ្ញុំមិនចង់ទៅនៅទេ!”

        “អ៊ីចឹងបងទិញផ្ទះនៅទីក្រុង អូនទៅនៅទេ?”

        “អត់ទេ ខ្ញុំលែងលះលោកដាច់ស្រេចហើយ ខ្ញុំមិនទៅទេ!”

        “លែងឯណា? អ្នកណាថាលែង? និយាយឱ្យស្រួលបួលណា ប្រយ័ត្នចាប់រំលោភ សម្លាប់កណ្តាលថ្ងៃ!” ជុងហ្គុក លើកដៃរុញថ្ងាស់ ថេយ៉ុង ដែលធ្វើឱ្យរាងតូចខឹងយ៉ាងខ្លាំង។

        “អូយអាឆ្កួត!”

        “វាគិតឈ្លោះគ្នាដល់សក់ក្បាលប្រែក្លាយទៅស្កូវទេឬអីនៀក? ក្មេងៗមកណេះ ជួយយកប្រេងខ្យល់ឱ្យយើងបន្តិចមក!”

        លោកស្រីហ្គូហ្សិន ថាឡើងទាំងគ្រវីក្បាល លើកដៃមករឹតដើមទ្រូង ទាំងអារម្មណ៍តប់ប្រមល់ស្ទើរប្រេះខួរក្បាល។