ព្រឹកស្អែក
ហាងកាត់ដេរ
លោកស្រី ហ្គូហ្សិន ជាប់រវល់ជជែកវែងញែកជាមួយនឹងជាងកាត់ដេរយ៉ាងមមាញឹក ដ្បិតគាត់ចង់បានឈុតអាពាហ៍ពិពាហ៍ដែលស្រស់ស្អាតលេចធ្លោបំផុតសម្រាប់កូនប្រសារនិងកូនប្រុសបង្កើតរបស់គាត់ស្ថិតក្នុងថ្ងៃមង្គលដ៏ពិសេសទៀតផងដែរ។
រឿងបែបនេះក្នុងមួយជីវិតមិនអាចកើតមាន ២ ឬ ៣ ដងទេ ដូច្នេះហើយមានម្តងគាត់គួរតែរៀបចំឱ្យបានធំដុំឱ្យស័ក្តិសមទៅនឹងកេរ្តិ៍ឈ្មោះ កិត្តិយស វង្សត្រកូលគីម មិនឱ្យចំណាយលើមាត់ញាតិយកទៅនិយាយដើមទេ។
“អត់ទេ..ខ្ញុំថាណាថ្ងៃរៀបការកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ គួរតែ..អើរគួរតែ..ពាក់ឈុតពណ៌ទឹកដោះគោមួយនេះ វាប្លែក ហើយក៏..ក៏គួរតែមានប៊ូផ្កា..ពណ៌សលើហោប៉ាវអាវខាងឆ្វេងដែរ!” គាត់ពិនិត្យមើលហើយមើលទៀតយ៉ាងផ្ចិតផ្ចង់មែនទេន មិនឱ្យខ្វះមិនឱ្យលើសពីចំនួនដែលគាត់ចង់បានទេ ទៀតសោតគាត់ក៏ជាអ្នកមានជំនាញខាងមើលឈុតសម្លៀកបំពាក់ដែរ ទាំងស្អាត ឆ្លាត ហើយនិងមាន លោកស្រីជាមនុស្សមានគំនិតវាងវៃណាស់ថែមទាំងពូកែរៀបចំរឿងទំនុកបម្រុង សម្លៀកបំពាក់ ស្លៀកពាក់ឱ្យកូនបានស្អាតៗថែមទៀតផង។
“អឺ..មែនហើយ នេះ.. ជួយដេរថ្នេរ រឹបរាងឱ្យសមល្មមនឹងទំហំចង្កេះកូនប្រុសខ្ញុំផង ឃើញទេ? ឃើញដែរទេនៀក ចង្កេះតូចស្រឡូនអង្ក្រងអ៊ីចឹងណា កុំឱ្យធំរលុងពេកក្រែងវាមិនស្អាត!”
“លោកស្រីពូកែមើលថែទាំកូនប្រុសណាស់.. មើលចុះខ្លាចតែកូនមិនស្អាត!”
“កូនខ្ញុំគឺត្រូវបែបហ្នឹង..កុំនិយាយច្រើន ធ្វើការរបស់នាងទៅនៅសេសសល់ប៉ុន្មាន ចាំខ្ញុំរ៉ាប់រង់ចេញថ្លៃឱ្យពេញៗចិត្តតែម្តង!”
“ហិហិ..ចាសអ្នកស្រី!!” លោកស្រីហ្គូហ្សិនញ៉ាក់ចិញ្ចើមដាក់ជាងកាត់ដេរ រួចបែរមកសម្លឹងមុខកូនកំលោះដែលអង្គុយអន្ទាក់ខ្លា បង្ហាញចរិតស៊ីវីល័យ ប្របក្បែរអនាគតស្វាមីយ៉ាងឡូយឆាយ គ្រាន់តែមើលពីចម្ងាយ ក៏ដឹងថាគេនេះកោងកាងឃុំឃាំងស្វាមី ពីខ្សែភ្នែកមនុស្សស្រីដទៃខ្លាំងប៉ុណ្ណានោះដែរ។
“រួចហើយឬនៅម៉ាក់..ពួកខ្ញុំឃ្លានហើយណា!”
“ចាំបន្តិចសិនទៅលឈុតតែមួយភ្លែតទៀតនោះទេ រួចដៃឥឡូវហើយ ខ្លាចតែមិនបានស៊ី មិនបានផឹក!” គាត់ចងចិញ្ចើមដាក់កូនប្រុស ហើយបែរមកដាក់បង្គុយចុះ ងើបមុខសម្លឹងទៅសកម្មភាព ថេយ៉ុង ដែលអង្គុយលូកលាន់ឱបថើប ជុងហ្គុក ធ្វើឱ្យគាត់ទើសទាល់ចិត្តទើបត្រូវងាកមុខចេញតាមដោយអារម្មណ៍ឃ្នើសចិត្ត។
“មនុស្សឡើងគគក បៀតបៀនកូនប្រុសគេឱ្យជ្រងរៗ អាសមែនអាកូននេះ!” ថេយ៉ុង ស្តាប់ឮពាក្យម្តាយនិយាយរួចលួចញញិមចុងមាត់ហើយងាកមកដាក់ក្បាលកើយលើស្មាធំក្រអាញដោយយកចុងម្រាមដៃទៅកេះស្មាអ្នកម្តាយឱ្យជួយងាកមកសម្លឹងមើលសកម្មភាពរបស់ខ្លួនម្តងទៀតថាគេនេះផ្អែមល្ហែមចំពោះគ្នាដល់កម្រិតណាដែរ។
“ហឹះ!!!”
“ម៉ាក់ច្រណែនខ្ញុំអ្ហេ?”
“អញខ្ពើមណាស់..នុះទៅលឈុតម៉ោ..” គាត់ស្ទុះក្រោកចាប់អូសកដៃកូនប្រុសដើរតាំងៗទៅរកលឈុតមើលជាមួយនឹង ជុងហ្គុក។ បន្ទាប់មកពួកគេក៏បានលឈុតរួចសឹមប្តូរមកថតរូបជាមួយគ្នាបន្ថែម។
“អូយស្អាតណាស់!!!” លោកស្រីហ្គូហ្សិន លាន់មាត់សរសើរមិនដាច់ពីមាត់ទេ គាត់ញញិមស្រស់ប៉ប្រិមដែលធ្វើឱ្យនាងកូនស្រីច្បងខាងណោះលួចសង្កួតធ្មេញ ក្តាប់ដៃរម្ងាប់ចិត្តចងកំហឹងតាមដោយទឹកមុខក្រហមឆិលបីដូចជាច្រាលឈាមហូរស្រក់ទឹកភ្នែក ព្រោះកាលពីកន្លងទៅ អ្នកម្តាយមួយរូបនេះពុំដែលយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះនាងម្តងណានុះទេ។
“ថេអីន!”
“ចាស!!!” នាងក្រមុំបន្លឺឆ្លើយហើយក្រោកដើរចូលមកឈរចំពោះមុខម្តាយ។
“ជួយមើលម៉ាក់បន្តិច ប្អូនស្លៀកឈុតនេះស្អាតទេ?” ថេអីន ក្រឡេកទៅមើលឈុតថ្លៃខ្លាំងបំផុតប្រចាំហាង ទាំងប្រណីត ទាំងមានតម្លៃ ថ្លៃជាងឈុតរៀបការដែលនាងធ្លាប់បានស្លៀកទៅទៀត។
“ស្អាតណាស់ម៉ាក់..” នាងឆ្លើយទាំងអួលដើមកហើយងាកមុខចេញ ព្យាយាមឃាត់ទឹកភ្នែកចង្រៃកុំឱ្យហូរស្រក់ចុះមកទៀត។
“ឯងកើតស្អីថេអីន?” លោកស្រីហ្គូហ្សិនឯណេះឃើញនាងកូនច្បងយំក៏ចាប់សួរឡើងទាំងអារម្មណ៍ប្លែកៗចិត្ត។
សុខៗមកយំរហេមរហាម ប្លែកខ្លាំងណាស់..
“គ្មានអីទេ..ខ្ញុំគ្រាន់តែរំភើបដែលឃើញប្អូនស្លៀកឈុតរៀបការ..បន្តិចទៀតមានគ្រួសារ ច្បាស់ជាមានសុភមង្គលណាស់!!” ថេយ៉ុង ពេបមាត់ជ្រេញចង់ក្អួត ឮសម្តីនាងនិយាយរួចគេឯណេះខ្ពើមរអើមណាស់ ទាំងដែលកាលពីមុននាងជាបងស្រីដ៏អាក្រក់ម្នាក់ ដែលតែងតែតាមយីយាបំផ្លាញគេគ្រប់គ្រាមិនអស់ចិត្តនៅមកតាមចាក់រុកអុជអាល់អ្នកម៉ាក់មិនឱ្យផ្តល់លុយកាក់ឱ្យគេចាយវាយពេលចេញទៅនៅខាងក្រៅម្នាក់ឯងទៀត។
“ធ្លាប់គិតដែរ.. តែគ្រាន់ តែជាការសំដែង ព្រោះក្នុងចិត្តកំពុងតែច្រណែនពេលបានឃើញខ្ញុំ ល្អខ្លាំងជាង មានបានជាង ក៏កើតទុក្ខ រុកកួនក្នុងចិត្តដល់ថ្នាក់ទ្រាំមិនបានទើបហូរទឹកភ្នែករហេមរហាមចេញមក គួរឱ្យសង្វេគចិត្ត!”
“អូន..” ជុងហ្គុក ធ្វើមុខមិនពេញចិត្តចំពោះសម្តី ថេយ៉ុង ដោយសារតែទីនេះជាហាងកាត់ដេរណាមួយមានមនុស្សចេញចូលច្រើនណាស់ បើមកទាស់សម្តីគ្នានៅចំពោះមុខគេឯងបែបនេះ ខ្លាចតែមើលទៅមិនសម ធ្វើបែបនេះ បីដូចជាហែកទ្រូងឱ្យក្អែកចោះយ៉ាងអ៊ីចឹង។
“លឈុតរួចហើយទៅផ្លាស់ចេញទៅ ..ក្រែងថាឃ្លានអ្ហេ តោះប្រញាប់ប្រញាល់រៀបចំខ្លួនទៅ!” លោកស្រីហ្គូហ្សិនឆាប់ស្រដីឡើងទាំងអារម្មណ៍ធុញថប់ចំពោះបរិយាកាសនៅពេលនេះពេញមួយទំហឹង ដ្បិតអារម្មណ៍ល្អៗក៏ផាត់រសាត់បាត់ទៅអស់នៅសល់តែរឿងស្មុគស្មាញដែលខ្លួនតែងតែជួបជាញឹកញាប់នៅពេលដែលជម្លោះរវាងបងប្អូនពីរនាក់នេះតែងតែកើតឡើងរាល់ពេលជួបមុខគ្នាមិនចេះចប់។
“ខ្ញុំទៅជាមួយ ជុងហ្គុក..ម៉ាក់ទៅជាមួយពួកគេចុះ!” ថេយ៉ុង គុំគួនចិត្តស្អប់បងស្រីខ្លាំង ដល់ថ្នាក់សូម្បីតែ រួមតុអាហារជាមួយនាងក៏គេមិនចង់ផង ទាំងស្អប់ ទាំងមិនចង់ឃើញមុខ រឹតតែមិនចង់ឃើញពីចរិតមាយាគ្មានកេរ្តិ៍ខ្មាស់របស់នាងម្នាក់នេះទៀត។
“ស្រេចតែចិត្តចុះ តោះប្រញាប់ទៅ!” ថាចប់ពួកគេក៏បំបែកផ្លូវគ្នាដោយប្រើប្រាស់ឡានផ្សេងគ្នា។
នៅតាមផ្លូវ ស្ថិតក្នុងភាពស្ងប់ស្ងាត់ មិនមាននរណាម្នាក់និយាយពីអ្វីនោះទេ នៅពេលនេះ អ្នកទាំងពីរសុទ្ធតែផ្តោតចិត្តលើការបើកបរទាំងស្រុង ហើយពេលទៅដល់ហាងអាហារមួយកន្លែងភ្លាម។
ថេយ៉ុង និង ជុងហ្គុក នាំគ្នាដើរចូលទៅរកកុម្មង់ហៅអ្វីមកញាំទ្រក្រពះដែលហេវហត់សឹងតែរបូតទៅហើយនោះ។ ខាងក្នុងហាងមានសភាពស្ងប់ស្ងាត់ល្អពុំសូវមានមនុស្សច្រើនទេ ថ្ងៃនេះបរិយាកាសក៏អំណោយផលទៅដោយភាពល្អឥតខ្ចោះខាងក្នុងហាងទាំងមូលផងដែរ។
“អូនចង់ញាំអី?” ជុងហ្គុក ជាអ្នកបើកការសន្ទនា ហើយហុច Menu ទៅឱ្យរាងតូចជាអ្នកបើកមើលដោយខ្លួនឯង។
“បងញាំអីអូនញាំហ្នឹងដែរ!”
“អូនមិនពេញចិត្តរឿងអី? ប្រាប់បងបានទេ?” ថេយ៉ុង ងើបមុខចេញពីអេក្រង់ទូរស័ព្ទហើយញញិមស្ងួតបន្តិច។
“អូនគ្រាន់តែមានអារម្មណ៍ធុញថប់ខ្លះ មិនអីទេបងកុំបារម្ភអីណាប្រញាប់ហៅអីមកញាំឆាប់ៗទៅ!”
“អ៊ឹម...យកតាមអានេះមក..” អ្នកកំលោះនិយាយរួចងាកមកចាប់ក្រសោបប្រអប់ដៃស្រឡូនកាន់ជាប់ ហើយញញិមសឹមឈ្ងោកថើបខ្នងដៃទន់ល្មើយមួយខ្សឺត តាមដោយទឹកមុខផ្អែមល្ហែម។
“ខ្មាស់គេណាស់បងធ្វើអីនៀក?” ថេយ៉ុង ញញិមខ្ជឹបមាត់ បុគ្គលិកក្នុងហាងលួចញញិមកាលបើឃើញពួកគេស្និទស្នាលគ្នាដល់ម្លឹង ថែមទាំងបានសំដែងកាយវិការផ្អែមល្ហែមស្អិតល្មួតយ៉ាងនេះទៀត។
“ថើបប្រពន្ធបងមិនបានអ្ហេស?”
“លែងដៃអូនទៅ!!!”
“អាហារមកដល់ហើយចាស!” បុគ្គលិកប្រញាប់ដាក់ម្ហូបអាហារចុះទៅលើតុព្រមទាំងទទួលពួកគេដោយភាពរាក់ទាក់ បន្តិចក្រោយមកទើបនាំគ្នាចាប់ញាំអាហារ មិនយូរប៉ុន្មានទើបប្រញាប់ប្រញាល់បើកឡានចេញទៅរកមើលការខុសត្រូវនៅឯហាងពេជ្រជំនួសវិញ។
ប្រាវ!!!
“អា៎យ!!!!!” នាង ថេអីន ស្រែកយ៉ាងទ្រហឹងអឺងកងខាងក្នុងបន្ទប់តាមដោយកំហឹងទោសៈពុះពោពេញក្នុងចិត្តអនេក នាងពិតជាខឹងហើយទ្រាំមិនបាន នាងច្រណែន នាងកើតទុក្ខពិបាកក្នុងខ្លួន ឡេះឡះសម្បើមណាស់ ឃើញពួកគេនោះមានក្តីសុខនាងក៏មិនអាចទ្រាំឱបដៃឈរមើលបានបន្តទៅទៀតដែរ។
“គីម ថេយ៉ុង..យើងស្អប់ឯងណាស់..យើងស្អប់ឯងហ៊ឺៗ!” ម្តងនេះនាងស្រាប់តែស្រែកយំ ហើយពោលពាក្យស្អប់ចំពោះប្អូនប្រុសបង្កើតរួមផ្ទៃតែមួយយ៉ាងឃោឃៅ នាងពិតជាពិបាកក្នុងការទទួលយក នាងស្អប់គ្រប់យ៉ាង ដែលមើលឃើញថា ថេយ៉ុង ល្អជាងនាង រាប់ម៉ឺន រាប់លាន ដង។
“ថេអីន!!!” ឆាងវ៉ុន បន្លឺស្រដីឡើង ហើយសម្លឹងមើលមុខភរិយាដែលទួញយំតាមដោយក្តីមិនអស់ចិត្តទៅផងនោះ។
“ឆាងវ៉ុន!!” នាងរហ័សលើកខ្នងដៃជូតទឹកភ្នែក ព្រមទាំងឈរមិងមាំងហាក់លាក់ពីធាតុពិតរបស់ខ្លួនពុំចង់ឱ្យស្វាមីបានដឹងបានស្គាល់ធាតុពិតរបស់នាងច្បាស់នោះឡើយ។
“អូនកើតអី មិនស្រួលខ្លួនមែនទេ?” នាយស្ទុះស្ទាចូលទៅប្រញាប់ចាប់កាន់ដៃភរិយាក្តោបដោយទឹកមុខបារម្ភ។
ថេអីន ធ្វើមុខឆ្លេឆ្លាបន្ទាប់មកទើប ប្រឹងញញិមបង្កប់ភាពច្រណែនឫស្យាទៅក្នុងចិត្ត ហើយស្ទុះចូលទៅឱបរឹតស្វាមីយ៉ាងជាប់ បន្លប់រាល់ភាពងឿងឆ្ងល់ទាំងអម្បាល់ម៉ានមិនឱ្យស្វាមីយកចិត្តមកខ្វល់ខ្វាយចំពោះសុខទុក្ខរបស់ខ្លួនឡើយ។
“អ..អូនមិនអីទេបង..មុននេះអូនឈឺក្នុងពោះបន្តិចបន្តួច!”
“ពិតមែនអ្ហេស..អ៊ីចឹងអូនឆាប់ទៅសម្រាកទៅ!” ឆាងវ៉ុន ថារួចប្រញាប់ជួយគ្រាហ៍ភរិយាទៅរកគ្រែគេង ហើយទាញភួយមកគ្របដណ្តប់ជិតត្រឹមដើមទ្រូង សម្លឹងឃើញប្រអប់ខ្មៅដែលលាក់ក្រោមខ្នើយ ហៀបនឹងលូកដៃចូលទៅចាប់ទាញយកស្រាប់ ថេអីន ស្រវាចាប់ឱបកមាំរបស់ខ្លួនជាប់។
“ប្តីសំឡាញ់..” នាយដកខ្សែភ្នែកចេញពីប្រអប់នោះភ្លាម រួចងាកមកសម្លឹងមុខប្រពន្ធតាមដោយទឹកមុខរាបស្មើធេង។
“អូនមានការអី?”
“អូនចង់បានកូន!”
“តែអូននៅឈឺ..សុខភាពអូននៅខ្សោយណាស់!”
“ប៉ុន្តែពេលនេះអូនរឹងមាំបានច្រើនជាងមុនហើយ យើងគួរឱ្យយកកូន.. មុនពេលដែលអូន មានអាយុកើនជាងនេះបន្ថែមទៀត!” ឆាងវ៉ុន ឥតជំទាស់ប្រញាប់ឱនទៅថើបបបូរមាត់ភរិយា បន្ទាប់មកយុទ្ធនាការស្នេហាក្តៅរោលរាលក៏បានកើតមានឡើងកាត់កណ្តាលថ្ងៃចែស។
ហាងពេជ្រ
“អ្នកប្រុសថេយ៉ុង!” ប្រអប់ជើងស្រឡូនទច់ដំណើរឈប់ ខ្សែភ្នែកខ្មៅងិតក៏ងាកមកប្រសព្វនឹងផ្ទៃមុខនាងបុគ្គលិកដែលរត់ស្រែកឆោឡោមកពីខាងក្រោយ តាមដោយឫកពាត្រហេបត្រហប។
“មានរឿងអី?” ថេយ៉ុង សម្លឹងមុខ ឯនាងម្នាក់នោះក៏ប្រឹងពើតដកដង្ហើមទាំងដង្ហក់មុននឹងអត្ថាធិប្បាយ÷
“គ្រប់គ្នាបានធ្វើការត្រួតពិនិត្យនិងឆែករកមើលគ្រប់កាមេរ៉ាសកម្មភាពអស់ហើយ គឺបាត់រកមិនឃើញខ្សែកពេជ្រត្បូងទទឹមតម្លៃជាង ១លានដុល្លារនោះទេ!” ថេយ៉ុង ប្រឹងខ្លួនរឹងដូចជាថ្មហើយងាកទៅឆែកឆេរកមើលខ្សែកពេជ្រមួយខ្សែនោះ តែបែរជាបាត់សូន្យឈឹងរកមិនឃើញពីតម្រុយនោះឡើយ។
“ពួកនាងធ្វើការក្នុងហាងយ៉ាងម៉េច? ពួកនាងចាត់ទុកការងារដូចជាល្បែងក្មេងលេងឬមួយយ៉ាងណា?” ថេយ៉ុង ស្រែកទាំងគំហក ទម្ងន់សំឡេងឮដូចជាមេក្រូប្រកូកប្រកាស ទឹកមុខពោពេញទៅដោយការចងកំហឹង គេមិននៅមួយថ្ងៃសោះមកមានបញ្ហាធំដុំបែបនេះកើតឡើងងាយៗស្រួលយ៉ាងនេះមិនអាចទៅរួចទេ។
“កាមេរ៉ាសុវត្ថិភាពមានពេញទូទាំងហាង ហេតុអីឆែកឆេរកមើលសកម្មភាពចោរលួចខ្សែកពេជ្រមិនបាន? ត្រៀមខ្លួនដោះស្រាយជាមួយខ្ញុំ បុគ្គលិកនៅក្នុងហាងនេះទាំងអស់ត្រូវតែរកដំណោះស្រាយមកឱ្យខ្ញុំឱ្យបានមុនពេលថ្ងៃស្អែកឈានចូលមកដល់!” ថេយ៉ុង ប្រកាសប្រាប់ចេញសេចក្តីព្រមានយ៉ាងដាច់អហង្ការដល់ថ្នាក់បុគ្គលិកទាំងអស់ភ័យញ័រជើងបុកពោះ ឱនមុខសំយ៉ុងចុះគ្រប់ៗគ្នា។
“ថេយ៍!” ជុងហ្គុក ធ្វើជាដើរមកចាប់អូសដៃរាងតូចទៅឈរនិយាយនៅម្ខាងទៀត ហើយលើកដៃអង្អែលគែមថ្ពាល់អ្នកដែលខឹងញ័រស្មាទទ្រើក។
“ចាំបងជួយដោះស្រាយ..អូនកុំបារម្ភអីណា!”
“តែខ្សែកនោះវាថ្លៃណាស់ជុង..ម៉ាក់ផ្ទេរហាងទាំងមូលមកឱ្យអូនគ្រប់គ្រង តែបែរជាមកជួបរឿងចោលម្សៀតបែបនេះវាគួរឱ្យខឹងណាស់!”
“បងយល់..ស្ងប់ចិត្តបន្តិចសិនទៅ..ក្រោយមកយើងគង់តែរកមធ្យោយបាយឃើញទេ!!” ថេយ៉ុង ខិតខំព្យាយាមធ្វើតាមចិត្ត ដែលគូរដណ្តឹងបានពន្យល់ណែនាំចប់ទើបងក់ក្បាលស្តាប់សម្តីនាយ គ្រប់ពាក្យ គ្រប់ម៉ាត់ ហើយក៏គ្រប់យ៉ាង។
You are reading the story above: TeenFic.Net