ល្ងាចដដែល
ដល់ម៉ោងចេញពីរៀនភ្លាមកំលោះវ័យជំទង់រូតរះដើរចាកចេញពីសាលាទាំងទឹកមុខហេវហត់អស់កម្លាំងមិនខុសប្លែកពីសព្វដង ព្រោះការញាំឬគេងមិនបានគ្រប់គ្រាន់ធ្វើឱ្យគេល្វើយណាស់ហើយហាក់មានសម្ពាធឈាមរត់មិនស្មើគ្នាក្នុងខ្លួនទៀត។
ពេលមករៀនត្រូវប្រើខួរក្បាលសម្រាប់គិត ពីទៅបីម៉ោងទម្រាំដល់ម៉ោងសម្រាកក៏រៀងអស់កម្លាំង ល្ហិតល្ហៃដៃជើងមិនសូវស្រួលខ្លួនណាស់ដែរ។
ង៉ឺត~
ឡានទំនើបដដែលបរមកឈប់បង្អង់ល្បឿនយឺតៗក្បែរប្រុសកំលោះ។ កញ្ចក់ឡានប្រណីតស្រាប់តែបន្ទាបចុះ បង្ហាញនូវវត្តមានកំលោះតូចដែលស្ថិតក្នុងទឹកមុខមាំនឹងថ្កល់មិនខុសប្លែកពីសព្វមួយដង។
“អ្នកប្រុស?” ជុងហ្គុក ឈរទ្រឹងហើយមើលមុខ ថេយ៉ុង ប្រកបដោយខ្សែភ្នែកឡិងឡង់។
“ឡើងឡាន!” សម្តីមាំធ្ងន់ តម្រូវឱ្យប្រអប់ជើងមាំទាំងគូរឈរអេះអុញៗមិនហ៊ានប្រាថ្នាក្បែរម្តងទៀត។
“ប៉ុន្តែ..អ្នកប្រុសចង់នាំខ្ញុំទៅណា?”
“ថាឱ្យឡើងឡានមក!” ម្តងនេះគេស្រែកគំហកយ៉ាងដាច់អហង្ការជុងហ្គុកបានត្រឹមតែឱនមុខចុះពុំហ៊ានតវ៉ា សូញសាញគំនិតយូររហ័សឡើងជិះឡានទាំងប្រថុយសម្លឹងមើលមុខអ្នកដែលអង្គុយបញ្ជាចង្កូតឡានទាំងឫកពាធ្មឹងៗហ្មត់ចត់សម្បើម។
“យើងទៅណា?”
“ទៅដេកនៅអាផាកមីន៍របស់យើង!” ជុងហ្គុក ស្ងាត់មាត់ច្រៀប ប្រអប់ដៃស្រឡូនស្រាប់តែលូកស្ទាបអង្អែលភ្លៅស្តាំរបស់ខ្លួន។
“ប៉ុន្តែយប់នេះខ្ញុំត្រូវទៅធ្វើការ!”
“លាឈប់ទៅ!”
“មិនអាចទេ..បើខ្ញុំឈប់ ខ្ញុំគ្មានប្រាក់បង់ថ្លៃបន្ទប់ជួលទេ!”
“រើមកនៅអាផាកមីន៍ជាមួយយើង!”
“អ្នកប្រុស..”
“យ៉ាងម៉េច?”
“ខ្ញុំ..”
“យើងចិញ្ចឹមឯង!”
“.....” ជុងហ្គុក ឮសូរអ៊ីចឹងភ្លាម ស្ងាត់មាត់ច្រៀប។ ថេយ៉ុង បង្អូសម្រាមដៃទៅកាន់ចុងចង្កានាយទាញមកជិតហើយឈ្ងោកថើបបបូរមាត់ពណ៌ផ្កាឈូកស្តើង ព្រមទាំងថើបច្របល់ឈ្លីផែនថ្ពាល់ ជុងហ្គុក ចំណែកឯរាងក្រាស់ព្យាយាមលូកដៃចូលទៅឱបចង្កេះតូចស្តើង ហើយថើបតបតទៅកាន់អ្នកដែលផ្តល់ឱកាសឱ្យខ្លួនយ៉ាងជក់មាត់ បឺតផង ខាំផង ថើបយ៉ាងស្និទស្នាលបំផុត។
@អាផាកមីន៍
ក្លិនអាហារឈ្ងុយប្រហើរជាប់ចុងច្រមុះ ស្របនឹងពេលដែលមេឃចាប់ធ្លាក់គ្រាប់ភ្លៀងទៀត ញាំស៊ុបក្តៅៗកាន់តែបន្ថែមនូវរសជាតិឆ្ងាញ់ពិសេសថែមមួយកម្រិតទៀត។
ជុងហ្គុក ឈ្ងោកញាំអាហារ បីដូចជាឆ្ងាញ់ពិសារណាស់ អាហារទាំងនេះ ថេយ៉ុង កុម្មង់មកញាំរាល់ថ្ងៃ តម្លៃក៏ថ្លៃគួរសម គួបផ្សំនិងរសជាតិដិតល្មម ជួយឱ្យ ជុងហ្គុក ញាំបានច្រើនណាស់ គេខកខានញាំអាហារត្រូវមាត់បែបនេះរាប់ខែមកហើយឃ្លានក៏ឃ្លាន ហើយពេញចិត្តទៀត។
ថេយ៉ុង លូកដៃទៅចាប់យកសាច់ដាក់ក្នុងចានឱ្យអ្នកកំលោះ ទង្វើល្អៗរបស់គេ ចាប់ផ្តើមគោះទ្វារបេះដូង ជុងហ្គុក ឱ្យញ័រចំប្រប់លោតលឿនប្លែកខុសពីធម្មតា។ អារម្មណ៍អ្នកទាំងពីរហាក់បានដូចជាជ្រាបចូលគ្នាច្រើនជាងមុនទន្ទឹមនិងការចូលចិត្ត មើលថែគ្នា យកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគ្នា វាហាក់បានប្រមូលផ្តុំភាពកក់ក្តៅក្នុងបរិយាកាសតែមួយ។
“ម៉ាក់ប៉ាឯងនៅស្រុកកំណើត ពួកគាត់ប្រកបមុខរបរអី?” ជុងហ្គុក ឈប់ទំពារអាហារហើយងើបសម្លឹងមុខ ថេយ៉ុង ធ្វើភ្នែកម៉ក់ៗ។
“ពួកគាត់រកស៊ីលក់ត្រី..”
“ជាថៅកាយអ្ហេស?”
“បាទ!”
“បើជាថៅកាយគួរណាមានលុយឱ្យឯងចាយវាយច្រើនៗហើយចុះនេះ ម្តេចក៏ប្រឹងប្រែងធ្វើការយប់ព្រលប់ដើម្បីរកលុយខ្លួនឯងធ្វើអី?”
“គិតថាខ្លួនធំហើយ មិនចង់លាដៃសុំលុយម៉ែឪចាយទៀតទេ មានកម្លាំង ចេះតែរកទៅ!”
“កម្លាំងរបស់ឯងខ្សត់ខ្សោយរាល់ថ្ងៃនេះអ្ហេស ស៊ូទៅមុខរួចដែរ? ត្រូវគេព្រួតវាយរាល់ថ្ងៃ ហើយញាំមិនសូវគ្រប់គ្រាន់ រស់បានយូរប៉ុណ្ណា?”
“ចុះបើថ្ងៃណាមួយខ្ញុំត្រូវស្លាប់ អ្នកដែលស្រក់ទឹកភ្នែកដោយសារមរណៈភាពរបស់ខ្ញុំ មានតែប៉ាម៉ាក់ប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំគួរតែទ្រាំទៅមុខបន្ត រៀនចប់ ខ្ញុំនិងត្រលប់ទៅធ្វើការនេសាទជាមួយប៉ាម៉ាក់វិញ ដូចខ្ញុំបានប្រាប់ពីដំបូងអ៊ីចឹង..ប្រហែលថា ខ្ញុំកើតមកស្លូតពេកទេដឹង?” ថេយ៉ុង ក្តាប់ចង្កឹះលើកវាយខ្នងដៃ ជុងហ្គុក ខាំមាត់សម្លឹងមុខអ្នកដែលអង្គុយញញិមមានស្នាមជាំលើមុខទាំងអារម្មណ៍ក្តៅក្រហាយ។
ពេលញាំអាហាររួចហើយ។ ជុងហ្គុក ងូតទឹកផ្លាស់ឈុតស្អាតបាតរួចទើបតាមគេងនៅលើសាឡុងខាងក្នុងបន្ទប់អាផាកមីន៍ម្ខាងគ្រែប្រណីត ធ្វើឫកពាប្រងើយកន្តើយហីៗទាំងដែលកន្លែងដែលគេត្រូវដេកគឺនៅលើគ្រែរួមជាមួយនិង ថេយ៉ុង តែដោយសារតែថាគេមិនដឹង ទើបល្ងីល្ងើទៅជ្រើសដេកលើសាឡុងឆ្កុយទៅវិញ។
ក្រាក!!!
ថេយ៉ុង រុញទ្វារដើរចូលមកឈរកណ្តាលបន្ទប់សម្លឹងមើល រាងក្រាស់គេងលក់នាំឱ្យខ្លួនលើកដៃច្រត់ចង្កេះ ហើយស្ទុះទៅចាប់ក្តិចស្មាមាំដាស់ ជុងហ្គុក ទាំងអារម្មណ៍ម៉ួម៉ៅ។
“អូយ!”
“ទៅដេកលើគ្រែ!” ជុងហ្គុក ងើបទាំងមម៉ៃ បញ្ជាប្រអប់ជើងដើរទៅរកគ្រែគេង ហើយដាក់ខ្នងទម្រេតដល់ពូកភ្លាម ស្របនឹងពេលដែល ថេយ៉ុង ក៏តាមឡើងមកគេងជាមួយជាក្រោយដែរ។
“អ្នកប្រុស ថេយ៉ុង អត់ទ្រាំនិងក្លិនរបស់ខ្ញុំបានដែរ?”
“បើឯងមិនព្យាយាមធ្វើខ្លួនស្មោគគ្រោកប្រហែលជាមិនអីទេ កុំទម្លាប់គគ្រិចបែបនេះទៀត!”
“តាមពិតខ្ញុំក៏មិនចង់ធ្វើបែបនេះដែរ ប៉ុន្តែដោយសារខ្ញុំ ធ្វើការផង រៀនផង ខ្ញុំគ្មានពេលបានមើលថែខ្លួនឯងទេ! សូមទោសផង!” ថេយ៉ុង បែរខ្លួនងាកមកសម្លឹងមើលមុខប្រុសកំលោះហើយ លូកដៃចូលទៅស្ទាបប៉ះថ្ពាល់គ្រើមៗដែលមានសុទ្ធតែមុននោះ។
“គគ្រិចណាស់កុំប៉ះអី!” ជុងហ្គុក ចាប់ដកកដៃ ថេយ៉ុង ចេញ ព្រមទាំងដេកបែរខ្នង មិនចង់ឱ្យរាងតូចចាប់អារម្មណ៍ពីមុខមាត់ដ៏អាក្រក់របស់ខ្លួនឡើយ។
ថេយ៉ុង ញញិមឡើងឈោងខ្លួនលូកដៃចូលទៅក្នុងអាវជុងហ្គុកហើយឈ្ងោកមុខចុះទៅថើបឈ្មុសឈ្មុលគល់កប្រុសកំលោះ ដាស់អារម្មណ៍អ្នកម្ខាងនោះឱ្យញាប់ញ័រ ដេកនៅពុំស្ងៀមថែមទាំងយកចុងម្រាមដៃប៉ះស្ទាបនិងក្តោបភាពមហិមាររាងក្រាស់ច្របាច់ធ្វើចលនារូតចុះរូតឡើងញាប់ស្អេកបន្ថែម។
“អ្នកប្រុស..អឹស..អ្នកប្រុសកុំ..”
“នៅក្បែរយើងមុខឯងឡើងក្រហមបីដូចជាត្រូវការធ្វើរឿងអ្វីមួយយ៉ាងអ៊ីចឹង កុំបដិសេចអី ថ្ងូរឱ្យតែឮៗមក!!” ជុងហ្គុក ខាំមាត់បិទភ្នែក ដ្បិតប្រអប់មាំដ៏ត្រជាក់ស្រេងបានស្រោបបៀមជញ្ជក់កូននាគរាជតូចចូលទៅក្នុងមាត់ហើយបញ្ជាចលនាញាំយ៉ាងឆ្ងាញ់មាត់ រហូតដល់នាំឱ្យរាងក្រាស់លូកដៃទៅចាប់បោចជ្រងសរសៃសក់តូចស្តើងខ្ញាំទាំងចំណីអារម្មណ៍ស្រេវដល់ក្រពះពោះវៀនផ្នែកខាងក្នុងទៀតផង។
“អ្នកប្រុស ថេយ៉ុង ខាំវាបន្តិចបានទេ?” ថេយ៉ុង លួចញញិមទើបប្រើធ្មេញខាំចុងពណ៌ផ្កាឈូកញិចថ្នមបំផុត។
“អើយ!” ជុងហ្គុក កញ្ជ្រោលខ្ញាំកម្រាលពូក ហើយស្ទុះចាប់ផ្តួលរាងកាយតូចច្រឡឹង ព្រមទាំងហក់ទ្រោមពីលើដោយថើបរុករាន មិនភ្លេចចាប់សម្រាតខោរាងតូចគ្រវែងចោលហើយស៊កភាពរឹងមាំបញ្ចូលទៅ លើកដាក់ឱ្យ ថេយ៉ុង គ្រលែងគ្រវីចង្កេះអុកតាមសប្បាយ។
“អា៎ស..” ថេយ៉ុង ខាំបបូរមាត់បន្តគ្រលែងត្រគាកអុកយ៉ាងសប្បាយចង្កេះ សំឡេងសាច់ប៉ះសាច់ខ្ទរខ្ទ័រលាន់ឮរងុំរណ្តំត្រចៀក ប្រអប់ដៃធំលាតក្តោបសាច់ត្រគាករីកសាយញ័រឱ្យអន្ធិល កាលបើសាច់សរលោងម៉ដ្ឋខៃទន់ល្មើយពពាក់ពពួនលួងលោមល្បួងស្នេហ៍រហូតដល់បែកញើសជោកខ្លួនសស្រាក់។
“អឹស!!” ជុងហ្គុក ដាក់ខ្នងដេក បិទភ្នែកដកដង្ហើមទាំងសភាពដង្ហក់ ខណៈ ថេយ៉ុង ក៏ទម្លាក់ខ្លួនដេកញញិមញញែមលើដើមទ្រូងមាំធំទូលាយ។
“ខ្ញុំធ្វើឱ្យអ្នកប្រុសមានក្តីសុខទេ?” សំណួរនេះធ្វើឱ្យរាងកាយអាក្រាតហាក់មានចលនា។ ថេយ៉ុង ញញិមចុងមាត់ក្រោកតាមមកលើកដៃអង្អែលឈ្លីថ្ងាស់ កំលោះមុខស្ងួតយកចុងម្រាមដៃកាន់ចុងចង្កានាយថ្នមៗ។
“យើងមានក្តីសុខណាស់..ដូច្នេះហើយឯងគួរតែរៀនបម្រើយើងឱ្យបានល្អជាងមុន!” ជុងហ្គុក ចាប់ប្រអប់ដៃស្រឡូនលើកមកថើបមួយខ្សឺត ព្រមទាំងងក់ក្បាលស្តាប់សម្តីហើយសម្លឹងយ៉ាងជ្រៅទៅក្នុងកែវភ្នែកដ៏មុតស្រួចទាំងសងប្រកបដោយស្នាមញញិមផ្អែម។
“តទៅនេះ ខ្ញុំមិនធ្វើឱ្យអ្នកប្រុសទាស់ចិត្តទៀតទេ!” ប្រយោគមួយឃ្លានេះ ស្តាប់ហើយពិតជាពេញចិត្តណាស់ ថ្នាក់ធ្វើឱ្យកំលោះតូចញញិមឥតដឹងខ្លួនទៀតផង។ ជុងហ្គុក ក្រសោបចង្កេះ ថេយ៉ុង ឱបជាប់ព្រមទាំងព្យាយាមបិទភ្នែកគេងដោយក្បាលរបស់ខ្លួននៅកៀកជិតដើមទ្រូងរាងតូចដល់ទល់ភ្លឺ។
ម៉ោង ៨ : ៣០នាទីព្រឹក
បន្ទាប់ពីកន្លងផុតទៅជាងមួយរាត្រីរួចហើយ។ ជុងហ្គុក ស្នាក់នៅអាផាកមីន៍ ថេយ៉ុង តែម្នាក់ឯងដោយសារតែ ថេយ៉ុង មានរវល់ទៅផ្ទះផ្ទាល់ខ្លួន ទើបគេនៅទីនេះម្នាក់ឯង។ ទោះបីទើបតែស្គាល់គ្នាពិតមែន ប៉ុន្តែថេយ៉ុងទុកចិត្តគេណាស់ ទាំងប្រាប់គេពីកន្លែងទុុកដាក់លុយកាក់ ចេញចូលអាផាកមីន៍របស់គេយ៉ាងងាយស្រួល ហើយចាយវាយស៊ីចាយជាមួយគ្នាស្រួលៗទៀត។
@ភូមិគ្រឹះគីម
ម៉ាក់!!
ថេយ៉ុង ដើរចូលមកខាងក្នុងផ្ទះដង្ហោយហៅរកអ្នកម្តាយជាទីស្រលាញ់ ដែលកំពុងអង្គុយមមាញឹកចំពោះការរាប់ចំនួនលុយទាំងបាច់ទាំងដុំយ៉ាងថ្នឹកដៃនោះ ព្រមទាំងសម្លឹងមើលប្រាក់កាក់ដែលច្រើនហូរហៀរ ដែលបានមកពីការរកស៊ីមុខជំនួញផង ហាងពេជ្រ ហាងអាហារ ហាងសម្លៀកបំពាក់ នៅការងារតូចធំដទៃទៀត។ លោកស្រី ហ្គូហ្សិន ជាមនុស្សពូកែខ្នះខ្នែងព្យាយាមចំពោះការងារណាស់ គាត់ធ្វើការយ៉ាងម៉ិតប្រាយ ហើយផ្គត់ផ្គង់ទ្រព្យធន់ ទុកដាក់ឱ្យមនុស្សក្នុងផ្ទះយ៉ាងហ្មត់ចត់ទៀតផង។
“មកផ្ទះថ្ងៃនេះមានការអីអ្ហេសកូន?” ស្ត្រីចំណាស់ដកខ្សែភ្នែកចេញពីប្រាក់កាក់ត្រលប់មកសម្លឹងមើលមុខកូនប្រុសកំលោះដែលឈរឱបដៃលើទ្រូងនោះ។
“ម៉ាក់ខ្ញុំសុំលុយ!” ថេយ៉ុង លាដៃសុំលុយគាត់ចាយមើលតែក្មេងវ័យ ចរឹកទំនើបទំនើងបែបនេះមិនដឹងថាពេលណាព្រមកែប្រែទេ?។ ស្ត្រីចំណាស់ធ្វើមុខថ្កល់ធ្មឹងទ្រឹងគិតបន្តិច ងើបមុខឡើងសម្លឹងមើលមុខកូនប្រុសម្តងទៀត
“តែថេយ៍ទើបនិងយកទៅចាយវាយកាលពីថ្ងៃមុននេះឯង? ឥឡូវមករកលុយចាយទៀតហើយ?” ហ្គូហ្សិន មិនដែលងឿងឆ្ងល់អ្វីច្រើនណាស់ណាទេទៅលើកូនប្រុសម្នាក់នេះ តែដោយហេតុថាគេ ចាយវាយកាន់តែគឃ្លើនទៅៗទោះបីជាសល់ប្រាក់ចាយមិនអស់ តែក៏មិនចង់ឃើញកូនខ្ជៈខ្ជាយដល់ម្លឹងដែរ។
“ម៉ាក់..” ថេយ៉ុង ហៅគាត់ទាំងអារម្មណ៍មួម៉ៅ។
“កូនមានចិញ្ចឹមអ្នកណាអ្ហេស?” ម្តងនេះគាត់សួរទៀត សួរធ្វើឱ្យ ថេយ៉ុង បង្ហាញទឹកមុខស្អុយប៉ែឡើងមក។
“ម៉ាក់!!!!”
“ម៉ាក់ឃើញមានក្មេងប្រុសមកពីណាក៏មិនដឹង ចេញចូលអាផាកមីន៍របស់កូនរហូត!” គាត់ហាក់ដូចជាបានដឹង ហើយធ្វើឱ្យគេយល់គ្រប់យ៉ាងបានថា ម្តាយរូបនេះច្បាស់ជាព្យាយាមតាមដានជីវិតដែលគេរស់នៅខាងក្រៅម្នាក់ឯងប្រចាំថ្ងៃមែនហើយ។
“ខ្ញុំចិញ្ចឹមប្រុស..បើម៉ាក់ដឹងហើយ ខ្ញុំក៏មិនចាំបាច់ត្រូវបកស្រាយអ្វីច្រើនទៀតដែរ!”
“ថេយ៍!”
“ឬមួយម៉ាក់ចង់ឱ្យខ្ញុំ ដើរស៊ីឈ្នួលគេ ដើម្បីចិញ្ចឹមប្រុស? ឬក៏..ឬមួយម៉ាក់ចង់ឱ្យខ្ញុំនេះ យកមុខម៉ាក់ទៅលក់ចោលកេរ្តិ៍ខ្មាស់ ខ្មាស់គេពេញទាំងផ្ទៃប្រទេស?” ថេយ៉ុង ឱនឈ្ងោកទៅយកលុយដែលគាត់ចងមួយបាច់យ៉ាងធំមកកាន់ហើយញញិមចុងមាត់យ៉ាងសប្បាយចិត្ត។
“គេជាមនុស្សយ៉ាងម៉េច?”
“មនុស្សដែលម៉ាក់មិនព្រមទទួលស្គាល់ហ្នឹងណា បើនិយាយទៅក៏វែងឆ្ងាយ បើនាំមកជួបក៏ម៉ាក់បដិសេច បើខ្ញុំប្រាប់ថា ខ្ញុំយកគេមកធ្វើជាក្មេងកំដរ និយាយបែបនេះទើបស្រួលស្តាប់ណា គឺថា..ខ្ញុំខ្ជិលប្រើឧបករណ៍ ឈឺ ស្កៀប រមាស់ ខ្លាចកើតរោគ ម៉ាក់ប្រហែលជាយល់ហើយ!!”
“ថេយ៉ុង!!!!!” ចង្វាក់សំឡេងស្ត្រីចំណាស់ ស្រាប់តែស្រែកលាន់ឮខ្ទរខ្ទារពេញដោយកំហឹង។
“វាស្រួលមែនណាម៉ាក់..ស្រួលបែប មិនហត់និងតាមយកប្តីរបស់អ្នកណា!” ខ្សែភ្នែកកាចឆ្នាស់ក្រឡេកបែរទៅសម្លឹងមើលស្រីក្រមុំដែលអង្គុយខាងស្តាំដៃលោកស្រី ហ្គូហ្សិន ទាំងស្នាមញញិមចំអកឡកឡឺយ។
“គីម ថេយ៉ុង!”
“របស់ដែលបានមកងាយៗស្រួលៗ មិនធំក្លិន ឆ្អេះឆ្អាប អសោច សាមាន្យ រលួយក្នុង ខ្ញុំលាសិនហើយអ្នកម៉ាក់!” ថេយ៉ុង ត្រលប់បែរខ្លួនដើរចេញ លើកដៃជ្រងសក់តាមចរឹក High show របស់ខ្លួនយ៉ាងមានឥទ្ធិពល។
You are reading the story above: TeenFic.Net