ភាគ:៧៥

ប្រទេសអ៊ីតាលី ទីក្រុងរ៉ូម!
    ក្នុងទីក្រុងប្រទេសមួយនេះអ្នកណាក៏បានស្គាល់បានដឹងពីវាដែរត្រូវទេ?ព្រោះតែការស៊ីវិល័យរបស់ប្រទេសមួយនេះវាគួរជាទីគាប់ចិត្តរបស់មនុស្សម្នាគ្រប់គ្នានោះ ។ មានអគារខ្ពស់ៗជាច្រើនជាន់នោះមានសោភ័ណភាពល្អប្រណិតបើទៅមើលក្រុមហ៊ុនអ្នកជំនួញមួយដែលល្បីល្បាយក្នុងប្រទេសមួយនេះទាំងមូល គេនោះគឺ រិកគី ហ្វៀឌីណាគេផ្លាស់ប្ដូរខ្លួនច្រើនខ្លាំងមែនទែនតាំងពីបានស្គាល់គ្នាជាមួយម៉ារីជាភរិយារបស់ខ្លួននោះគេប្ដូរពីប្រុសសាវ៉ាមកស្រលាញ់តែភរិយាម្នាក់គត់តែនៅមានរឿងដែលធ្វើឲ្យគេមានវិប្បដិសារីលើខ្លួនឯងថែនមួយទៀតផង ។ចិត្តកាយអារម្មណ៍គេទាំងប៉ុន្មានបានដក់ជាប់នូវក្នុងបេះដូងក្នុងទ្រូងជាបងប្រុសរបស់គេគេតែងតែគិតថាវាជាកំហុសគ្រប់យ៉ាងរបស់គេបានធ្វើវាឡើងមកនោះ ។
តុក...! តុក..!
« អញ្ជើញចូលមក »
ក្រាក..!
« អូនមកទីនេះរកបងមានអ្វីមែនទេ? » រិកគីបានឃើញភរិយាខ្លួនបើកទ្វាចូលមកហើយក៏សួរទៅនាងចំណែកគេក្រោកចេញពីលើកៅអីអង្គុយធ្វើការទៅអង្គុយជិតម៉ារីជាភរិយារបស់ខ្លួន ។
«អូនយកអាហារមកឲ្យបងញាំព្រោះតែបងមិនបានញាំអីតាំងពីព្រឹកមកម្លេះទើបអូននេះបារម្ភពីសុខភាពបងយកអាហារមកឲ្យបងចូលចិត្តតែធ្វើការមិនសូវខ្វល់ពីខ្លួនឯងសោះនៅតែឲ្យអូនតាមឃ្លាំមើលនិងព្រួយបារម្ភពីបងរហូត»ម៉ារីនាងស្រដីដោយរឹកពាង៉ក់ងរដាក់អ្នកជាស្វាមីរបស់ខ្លួននាងធ្វើជាងាកមុខចេញទៅម្ខាងដោយអោបដៃខ្លួនឯងនោះរិកគីឃើញបែបហ្នឹងក៏ខិតមកអោបនាងពីខាងក្រោយខ្នងគេដឹងពីអារម្មណ៍ព្រួយបារម្ភរបស់ប្រពន្ធខ្លួនប៉ុន្តែយ៉ាងណាក៏គេមិនអាចទុកការងារចោលបានដែរបានជាចេះតែមិនគិតពីសុខភាពខ្លួនថាបានញាំបាយហើយឬក៏នៅ?ម៉ារីនាងលួចញញឹមតិចដែរពេលបានស្វាមីមកអោបក្រសោបពីក្រោយខ្នងរបស់នាងនោះ តែប្រឹងធ្វើចិត្តឲ្យខឹងមិនងាកមើលមុខរបស់គេទៀតទេ ។
«បងសុំទោសណាបងលែងឲ្យមានលើកក្រោយទៀតហើយអូនជឿបងទៅណាបងសន្យាក៏បានមលនិយាយជាមួយបងវិញមកបងខុសហើយបងនិងលែងធ្វើឲ្យអូនបារម្ភពីបងទៀតហើយណាជឿតាមបងទៅ » រិកគីនាយអោបនាងទាំងទឹកមុខកំសត់ព្រោះតែភរិយាមិនអាសូរឬអាណិតដល់ចិត្តរបស់គេទាល់តែសោះនាងចាំតែខឹងនឹងអន់ចិត្តជាមួយគេរហូតនាយពិបាកនិយាយពន្យល់ជាមួយនាងណាស់ចាំតែម៉ារីនាងរវីរវល់ជាមួយទៀតនោះគឺអត់ទេនាងអង្គុយធ្មឹងៗធ្វើជាមិនដឹងមិនលឺជាមួយវិញ ។
«អូនណាកុំស្ងាត់ទៅមើលបងលែងធ្វើដូចជាពេលនេះហើយអូនកុំគិតលើបងផ្លូវអាក្រក់ពេកអាណិតចិត្តប្ដីម្នាក់នេះផងទៅបងតឹងទ្រូងមែនទេននៅពេលអូនស្ងាត់ » នាយបន្តនិយាយដាក់ភរិយាមិនឈប់បើនាងនៅតែមិនព្រមងាកមកនិយាយតបតជាមួយគេនាយខំប្រឹងនិយាយយកចិត្តនាងអស់ពីសមត្ថភាពហើយតែគ្មានបានផលអីបន្តិច ។
«បងនិយាយបែបនេះច្រើនដងហើយបងមិនគិតនិងរាប់មើលទេ?ខ្ញុំតែងតែស្ដាប់កឺសម្ដីបងនិយាយមករហូតប៉ុន្តែខ្ញុំក៏សម្របសម្រួលតាមបងជានិច្ចបើបងមិនយល់ពីអារម្មណ៍នឹងសេចក្ដីព្រួយបារម្ភខ្ញុំចំពោះបងទៀតក៏អត់ទៅខ្ញុំមិនខ្វល់ជាមួយបងទេ »  ម៉ារីនាងនិយាយមកទល់មុខជាមួយគេមិនបានញញឹមដាក់គេសោះមុខឡើងក្រញ៉ូវមិនប្រាប់ក៏ដឹងថាអន់ចិត្តជាមួយរិកគីដែរតាមមើលទៅហើយនៅមានការនិយាយថាមិនឲ្យដូចដើមយ៉ាងណានៅតែដដែលគេមិនព្រមព្រួលប្រែជាមួយអ្នកណាម្នាក់ឡើយសូម្បីតែនាងជាប្រពន្ធ។
« បងសន្យាលែងថាអញ្ចឹងទៀតហើយ » រិកគីនាយនៅតែអោបក្រសោបនិងថើបកញ្ចឹងករបស់នាងជាច្រើនខ្សឺតទៀតឪ្យតែនាងឈប់បាត់ខឹងជាមួយគេ នោះគេអស់ចិត្តលែងខឹងជាមួយទៀតហើយ ។
« ម៉ើសលែងទៅឈប់មកថើបអូនទៀត »

«នេះជាប្ដីរបស់អូនណា?បើមិនឲ្យបងថើបនិងអោបចុះអ្នកឲ្យអ្នកណាមកជំនួសកន្លែងរបស់បងវិញចុះ? » នាយសួរផ្ចាញ់ផ្ចាល់ជាមួយនាងវៃចិញ្ចើមផ្ទឺនាងយ៉ាងឡូយសង្ហាថែមទៅទៀតលោកអើយមិនគួរឲ្យចង់ជឿសោះថាគេពូកែឌឺដងនាងរហូតមិនចេះហត់ ម៉ារីនាងគ្មានអ្វីនិយាយទៀតក៏បេះដៃរបស់គេចេញយ៉ាងណាក៏បេះចេញមិនបានឡើយដៃគេស្អិតឡើងដូចតុកកែ ។
«ឲ្យអ្នកផ្សេងគេអោបទៅ? បងគិតថាខ្ញុំមិនហ៊ានឬ? ចែកឲ្យអ្នកផ្សេងអោបនិងថើបផងវាមិនខុសអីទេបងយល់ដូច្នេះដែរអត់? បើតាមអូនគិតគឹថាវាល្អតើ » ម៉ារីនាងនៅតែតាមផ្ចាញ់ទៅរិកគីមិនឈប់ជាមួយគ្នាសោះនាងនិយាយតែប៉ុណ្ណឹងហើយវៃចិញ្ចើមខាងស្ដាំដាក់នាងមួយគូនេះសមគ្នាមែនទេនឈ្លោះគ្នាមិនចេះចប់ឡើយ ។
« អូនកុំឌឺបងមួយរឿងខ្លះបានទេ? កុំព្រោះតែរឿងបន្តិចនាំយករឿងឲ្យពួកយើងឈ្លោះគ្នាអីបានអត់? បងសុំតែប៉ុណ្ណឹងចុះណា » ម្តងនេះនាយជាអ្នកសម្រួលម្ដងដោយឲ្យម៉ារីនាងជាអ្នកឈ្នះចុះគេមិនចង់ធ្វើឈ្នះចាញ់ជាមួយភរិយារបស់ខ្លួនទេ។រិកគីគេអង្គយក្រវីក្បាលមិនព្រមជាមួយសម្ដីដែលនាងនិយាយចេញមកនោះទេនិយាយតាមត្រង់ទៅនោះ ឲ្យតែពេលនាងខឹងរឿងអីក៏ចេញមកដែរមិមថាវារត់ពីកន្លែងមួយណាឡើយគឺចេញមកបានទាំងអស់ម៉ង ។
«អូនអត់បានឌឺតែអូននិយាយសុទ្ធតេជាការពិតណាបងកុំយល់ច្រឡំឲ្យសោះ » ម៉ារីរ៉េដៃថានាងនិយាយទាំងប៉ុន្មានពាក្យទៅគឺពាក្យពិតទាំងអស់តើ? នេះចង់គិតថានាងកុហក? ហ៊ឹម! មិនយល់ទាល់តែសោះហើយលោកព្រះអើយ ។

« ចុះសម្ដីទាំងនេះអូនមិនគិតថាកំពុងឌឺបងទេ? »
« ឌឺត្រង់ណាដែរបងយល់ខុសហើយ »
« បងមិនបានគិតខុសតែបងគិតតាមសម្ដីរបស់អូន »
« ហ៉ើយ!បងនៅមិនព្រមទទួលស្គាល់ទៀតឬ? ខ្ញុំពិបាកពន្យល់រៀបរាប់ជាមួយបងខ្លាំងណាស់និយាយពិតមែនទៅ »
«ហ៊ឹម!ស្អែកនេះជាថ្ងៃគម្រប់ខួបប្រាំឆ្នាំត្រឹមនៃការស្លាប់របស់រីហ្វីដាហើយអូននិងទៅជាមួយបងទេ?»រិកគីនាយឈប់បន្តនិយាយរឿងផ្ទាល់ខ្លួនពួកគេបន្តទៀតក៏និយាយពីរឿងរបស់រីហ្វីដាម្ដងនោះមិនថានាងបានចាកចេញទៅអស់រយ:ពេលច្រើនឆ្នាំបែបណាក៏ដោយក៏នាងនៅតែសំខាន់សម្រាប់គេជានិច្ចមិនដែលខកខានទេជាពិសេសពេលដល់ថ្ងៃខួបគម្រប់ម្ដងៗនោះនាយយំខូចចិត្តរហូតមកដល់ឥឡូវនេះមិនដែលបានខានម៉ារីលឺពាក្យដែលរិកគិពោលមកហើយនាងក៏ទើបនឹកឃើញដែរបានភ្ញាក់រលឹកខ្លួនមកវិញ ។
«មែនដូចបងនិយាយណាស់ណាស់ខ្ញុំបិះតែភ្លេចវាទៅហើយបើមិនបានបងមកប្រាប់ខ្ញុំទាល់ពេលវេលា »
«បងស្មានតែអូនមិនចាំហើយព្រោះអូននេះមានការចង់ចាំខ្សោយជាងបងរាប់ដងឯណោះ »
« បងឯងកុំចេះតែថានោះ »នាងសម្លក់មុខរបស់រិកគីគ្រឺងជាមួយគេណាស់។
« បើវាជាការពិតនោះ? »
« អ៎ាយយ...! គឺអត់នោះទេ ផាច់ៗៗៗ... » ម៉ារីនាងអត់ទ្រាំមិនបានក៏វៃដើមដៃរបស់អ្នកជាស្វាមីមិនប្រណីដៃសោះឡើងរិកគីស្រែកពេញហ្នឹងនាងមិនចង់ឈប់ជាមួយទេនិយាយពីថាឆ្នាស់នោះឆ្នាស់ហើយចាប់មិនឈ្នះទេបើនាងបែបនេះមិនប្រែ ។
_______
ភាគ:៧៦

« បងឈប់ហើយកុំវៃបងទៀតអី » រិកគីនាយរត់ចេញពីនាងហើយស្រែកប្រាប់ថាគេឈប់និយាយទៀតរឿងមួយហ្នឹងដែលថានាងមិនចេះចងចាំអ្វីនោះ ។
« ហ៊ឹស! ហត់ខ្លាំងណាស់ » ម៉ារីនាងដាក់គូថអង្គុយលើសាឡុងទាំងដកដង្ហើមមិនចង់ដល់គ្នាក៏ព្រោះតែដេញវៃលោកប្ដីកំហូចនោះឯង ឯគេវិញឈរញញឹមសើចស្ញេញទៅរួចដែរនៀកមិនយល់ទាល់តែសោះហើយ ។
« មានបានធ្វើអ្វីផងហត់បាត់ហ៎ាស? » រិកគីនាយសម្ដីទៅរឿងផ្សេងនិយាយមកម៉ារីនាងអាចកាត់យល់ន័យរបស់គេបានច្រើនខ្លាំងណាស់ហើយបាននាងងើបមុខមកសម្លក់គេថ្មែរ ។
«អ៎េៗៗ!កុំមើលមកបងដោយក្រខ្សែភ្នែកបែបនេះបានទេ? បងខ្លាច »
« ឆឺស » ម៉ារីគៀសសក់ចេញទៅម្ខាងធ្វើមុខឌឺដងដាក់លោកប្ដីយ៉ាងឡូយនេះគុំតែពេលថ្ងៃទេណាបើពេលយប់កាលណាគេនិងដាក់ឲ្យទ្រោបខ្លួនតែម្ដងចាំតែមើលទៅ ។

«បងមកញាំបាយសិនទៅអូនត្រូវត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញហើយអូនទុកឲ្យម៉ូម៉ូនៅជាមួយម៉ែដោះសង្ស័យថាស្រែកយំរកអូនហើយតាមមើលទៅ»ម៉ារីនាងយកកាបូបដែលបានស្ពាយនោះក្រោកឈរនិងប្រាប់រិកគីថានាងត្រូវទៅផ្ទះមើលកូនតូចវិញហើយរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំនេះពួកគេមានកូនស្រីម្នាក់ឈ្មោះហៅក្រៅថាម៉ូម៉ូប៉ុន្តែឈ្មោះពេញគឺ ម៉ូឌីហ្វាន់ ហ្វៀឌីណា ។
« ហ៊ឹម! តែបងមិនចង់ឲ្យអូនទៅសោះ »
« បង... » នាងក្រហឹមហៅលោកប្ដីតិចៗកុំឲ្យតែគេយល់ពីចិត្តខ្លួនឯងពេកព្រោះនាងមិនចេះតែមានពេលវេលាទំនេរអត់ការងារធ្វើឯណា?
« ទៅវិញបើកឡានប្រយ័ត្នប្រយែងណា » រិកគីនាយបានយល់ពីន័យនិងអារម្មណ៍របស់ប្រពន្ធ ។ ម៉ារីនាងញញឹមងក់ក្បាលដាក់លោកប្ដីហើយក៏ដើរចេញមកខាងក្រៅបាត់ទៅរិកគីបានតែឈរមើលដំណើរចាកចេញរបស់ប្រពន្ធទាំងស្នាមញញឹមរួចហើយនាយក៏បើកចានដាក់បាយក្នុងនោះមកញាំទាំងមានអារម្មណ៍រីករាយ ។
   នៅយប់រាត្រីនេះដែរហើយបើនៅក្នុងបន្ទប់ធ្វើការមួយហ្វាន់ឌីម៉ានាងអង្គុយនៅអង្គុយធ្វើការតែភ្នែកនាងនៅសញ្ជឹងគិតរឿងមួយចំនួនចងចិញ្ចើមជាប់ ។
«តើវាមិនពិតទេមែនទេស៊ូមិ?លោកមិនមែនជាមនុស្សបែបនេះត្រូវ?លោកមិនក្បត់ពួកខ្ញុំទេ?បើជាលោកឲ្យខ្ញុំធ្វើយ៉ាងម៉េច? កន្លងមកលោកកុហកខ្ញុំចឹងមែនទេ?  ហ៊ឹកៗៗៗ»ហ្វាន់ឌីម៉ានាងអង្គុយវីដេអូដែលនាងបានថតទុកកាលពីម្សិលមិញនេះទើបតែឲឡូវបានយកមកមើលម្ដងទៀតនាងមើលសារចុះសារឡើងថាវាមិនមែនជាការពិតឡើយនាងមិនចង់ជួបមនុស្សដែលជិតស្និទ្ធមកក្បត់គ្នាក្រោយខ្នងទេនងឈឺចាប់នាងពិបាកទទួលយកត្រឹមតែគូឡេស្ទីនម្នាក់នាងអស់អារម្មណ៍ថារាប់អានជាមួយអ្នកណាទៀតហើយព្រោះតែនាងមិនចង់ខកចិត្តលើនរណាម្នាក់ឡើយ ។
«លោកជាអ្នករៀបគម្រោងសម្លាប់ប៉ាម៉ាក់ខ្ញុំចឹងឬ?មានន័យថាខ្ញុំជឿទុកចិត្តលើមនុស្សខុសហើយ?តើគេមានគំនុំអ្វីជាមួយគ្រួសារខ្ញុំបានលោកធ្វើបែបនេះ? ហ៊ឹកៗៗៗ លោកបំផ្លាញគ្រួសារខ្ញុំទាំងមូលនៅសម្លាប់ប៉ាម៉ាក់ឲ្យខ្ញុំរស់នៅកន្ដោចកន្ដែងពីរនាក់បងប្អូនចឹង? » ហ្វាន់ឌីម៉ានាងរៀបរាប់មកទាំងទឹកភ្នែកក្រាបក្បាលលើតុធ្វើការនាងឈឺក្បាលគិតអីលែងចេញហើយបើយករឿងនេះទៅនិយាយជាមួយរីហ្វីដាក៏នាងមិនជឿដែរបើដូច្នេះនាងមានតែអង្គុយគិតម្នាក់ឯងដូចមនុស្សឆ្កួតភ្លីភ្លើហើយវាយ៉ាប់ខ្លាំងណាស់នៅមានទៀតគ្រួសារនាងទៅមានគំនុំគុំគួនអីជាមួយគ្រួសាររបស់នាងនៀក? ហេតុអ្វីនាងមិនដែលដឹង?នាងដឹងត្រឹមតែម៉្យាងថាគ្រួសាររបស់នាងមិនដែលទៅមានរឿងជាមួយនរណាម្នាក់ឡើយមានតែអ្នកស្រឡាញ់ជុំទិសរហូតនោះ?ចុះទៅមានសត្រូវពីពេលណា?
« ខ្ញុំធ្វើយ៉ាងណាបានទៅ? ហ៊ឹកៗៗៗ » នាងញីសក់ក្បាលខ្លួនឯងម៉ួម៉ៅក្ដៅក្រហាយមែនទែន ហ៊ឹម!នាងស្មុគស្មាញគិតអីមិនចេញរកនឹកវិធីតាមដានរកហេតុផលគ្រប់បែបយ៉ាងមក នាងមិនយល់ៗៗ ឲ្យនាងទៅហៅអ្នកណាឲ្យមកជួយពិភាក្សាគ្នានៅពេលនេះឥឡូវនេះបានទៅ? វាអយុត្តិធម៌ណាស់ ។
« អូរ! នៅមានគេម្នាក់ដែរតើ » ហ្វាន់ឌីម៉ានាងលេចស្នាមញញឹមមកវិញពេលនឹកដល់មនុស្សម្នាក់ដែលនាងអាចទុកចិត្តនិយាយរៀបរាប់ប្រាប់គេបានប៉ុណ្ណោះក្រៅពីអ្នកផ្សេងមិនអាចដឹងបានទេ ។
« លោកអាចចេញមកខាងក្រៅសិនបានទេ?នៅក្លឹប  » នាងយកទូរស័ព្ទខលទៅនរណាម្នាក់ហៅឲ្យគេចេញមកខាងក្រៅដើម្បីនិយាយជាមួយគ្នា ។
( ចង់ជួបខ្ញុំធ្វើអី? ថ្ងៃនេះនាងលេបថ្នាំខុសឬយ៉ាងណា? នាងក្ដៅខ្លួនទេដឹង? ) ហាមិនាយទទួលទូរស័ព្ទពីហ្វាន់ឌីម៉ាហើយសួរនាងដោយសេចក្តីងឿយឆ្ងល់ជាខ្លាំងព្រោះតែមិនដែលបានហ្វាន់ឌីម៉ានាងខលមកគេមុនសុំឲ្យគេទៅជួបដូចជាពេលនេះ។
« លោកមកទេ? » ហ្វាន់ឌីម៉ានាងសួរទៅគេម្ដងទៀតបើមិនមកស្រួលនាងបិទទូរស័ព្ទឲ្យបាត់ខ្ជិលឆ្លើយឆ្លងឥតបានការជាមួយនឹងគេទៀតនាងហត់នាងមិនចង់និយាយច្រើនទេ ។
(អូខេ!ខ្ញុំទៅក៏បានឥឡូវនេះឬ?)ហាមិនាយឆ្លើយយល់ព្រមជាមួយនាង
« បានចឹងខ្ញុំចាំនៅក្លឹប លោកឆាប់មកផង » ទឺតៗៗ..ហ្វាន់ឌីម៉ានាងនិយាយចប់ក៏ចុចបាត់ហាមិនាយរកនិយាយអីទៀតមិនទាន់ គេបានតែមើលទៅទូរស័ព្ទទាំងក្រវីក្បាលអស់អីនិយាយ ។
« នាងមានរឿងអី? » ហាមិគេនៅពិចារណាមិនដឹងសោះថាមកពីអីនាងមិនដែលនិយាយរកគេប៉ុន្មានឡើយតែលើកនេះវាប្លែក ។
« នៅក្លឹបទៀតលោកអើយគ្មានកន្លែងផ្សេងពីនេះទេឬ? »ហាមិគេនិយាយតែមាត់ប៉ុន្ដែប្រញាប់ទៅយកសម្លៀកបំពាក់មកផ្លាស់ចេញពមរោះមុននេះនាយនៅពាក់អាវឃុំនៅឡើយទេបានជាត្រូវប្រយាប់ស្លៀកពាក់ចេញទៅជួបហ្វាន់ឌីម៉ា ។

ក្លឹប....!
    មានមនុស្សម្នាមិនថាស្រីប្រុសគឺចូលមកពេញហើយពោរពេញទៅដោយមនុស្សយុវវ័យទាំងអស់នៅមានភ្លឺគ្រប់ពណ៌ចម្រុះពេញក្នុងក្លឹបមានទាំងឌីជេកំពុងចាក់ភ្លេចពន្ញាក់អារម្មណ៍ទៀតមានស្រីៗស្លៀកពាក់ស៊ិចស៊ីរាំក្រលែងចង្កេះយ៉ាងម៉ាសប្បាយ។បើទៅមើលកន្លែងអង្គុយម្ខាងទៀតក៏បានឃើញមាននារីម្នាក់កំពុងតែអកស្រាដូចផឹកទឹកបើទឹកមុខមិនបានញញឹមសប្បាយឡើយបើអ្នកផ្សេងគេលេងសប្បាយពេញហ្នឹង ។