ភាគ:១១៣

«ខ្ញុំគិតថាល្មមដល់ពេលទៅផ្ទះវិញហើយលាសិនហើយណាបងប្រុស » ហ្វាន់ឌីម៉ានាងក្រឡេកមើលទៅនាឡិកាលើជញ្ជាំងហើយរួចទើបនិយាយប្រាប់បងប្រុសធម៌ថ្មីៗរបស់នាង។
«បាទធ្វើដំណើរដោយសុវត្ថិភាពណាឧស្សាហ៍មកលេងបងផងប៉ុន្ដែបើថ្ងៃណាបងទំនេរបងនិងទៅលេងឯងវិញ »ម៉ាគូស៊ីកានាយនិយាយដោយស្នាមញញឹមនាយមិនដែលបានជួបអារម្មណ៍កក់ក្តៅបែបនេះមកជាយូរហើយពេលនេះក៏បានមកវិញគេរីករាយណាស់ទ៉អ្នកណាមើលមករូបគេជាអ្វីក៏គេមិនខ្វល់ទៀតឡើយគេរស់ដើម្បីខ្លួនឯងនិងមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ប៉ុណ្ណោះ។
« ប្រាកដណាស់ » នាងសើចសប្បាយជាមួយបងប្រុសលែងរវល់ជាមួយហាមិទៀតហើយឯនាយក៏មិននៅឈរមើលទៀតក៏ដើរចេញមកបាត់គ្មាននិយាយលាអ្នកណា។
«លោក....លោក..ហ៊ឹមចេញទៅមិនចេះនិយាយលាម្ចាស់ផ្ទះអីទេចេញទៅរ៉ុយចឹងម៉ង » ហ្វាន់ឌីម៉ានាងក្រវីក្បាលហួសចិត្តអស់អីថ្លែងបើគេចេញចរិតមកចឹងៗអីនោះយ៉ាងណាក៏គេត្រូវមានចិត្តថ្លើមជាមនុស្សបន្តិចក៏អត់ដែរអត់មានសុជីវធម៌ក្នុងខ្លួនសោះ។
«គេប្រហែលជាប្រញាប់ហើយឯងឆាប់ទៅៗណាប្រយ័ត្នគេទៅចោលបាត់ » គាត់មើលដឹងថាហាមិនេះខឹងគេទៀតមិនខានទេទើបចេញចរិតអញ្ចេឹងមកបានជាតឿនឲ្យហ្វាន់ឌីម៉ាឲ្យទៅ។
« ច៎ាសបង » នាងលាមួយម៉ាត់ចុងក្រោយនេះហើយបានរត់ចេញទៅតាមហាមិ។
« ស្រលាញ់តែមិនសារភាព » ម៉ាគូស៊ីកានាយឈរគ្រឺតខ្នាញ់មួយគូរនេះណាស់តែថាកុំទៅគិតអីទុករឿងហ្នឹងឲ្យអ្នកទាំងពីរដោះស្រាយជាមួយគ្នាទៅគេត្រឹមជាបងប្រុសធម៌គ្មានសិទ្ធអ្វីទៅដោះស្រាយទេ។
«លោកម៉េចក៏ប្រញាប់មកយ៉ាងនេះ?ខ្ញុំមិនទាន់បាននិយាយជាមួយបងប្រុសរួចរាល់ផង » ហ្វាន់ឌីម៉ានាងមកដល់ក្នុងឡានភ្លាមស្រែកស្ដីបន្ទោសហាមិភ្លេតម៉ងនាងមិនយល់សោះថាគេកើតអ្វីអារម្មណ៍មិនទៀងឡើយ ។
«បើនិយាយមិនទាន់ចប់ក៏អញ្ជើញទៅនិយាយបន្តចុះខ្ញុំមិនបានហាមតែចាំឲ្យបងរបស់នាងជាអ្នកជូនទៅយ៉ាងម៉េចគ្រាន់តែគេទុកនាងជាប្អូនស្រីប៉ុណ្ណឹងក៏ហៅគេបងប្រុសពេញៗមាត់ទៅហើយនាងមិនគិតពីរឿងរ៉ាវពីមុនរបស់គេទេឬ?គេបានធ្វើអ្វីខ្លះនាងក៏អត់អោនឲ្យគេគ្មានគិតអ្វីបន្តិចសោះចឹងឬ?ខ្ញុំនិយាយទៅនេះមិនមែនចង់ឲ្យនាងបែកបាក់ចំណងភាពបងប្អូនធម៌នេះទេសង្ឃឹមថានាងយល់?»ហាមិនាយមិនចេះតែចាំអង្គុយស្ងៀមៗឲ្យនាងមកស្ដីបន្ទោសស្រួលៗពេកទេគេនិយាយគ្រប់ម៉ាត់ទៅនេះដើម្បីឲ្យនងាចេះយកខួរមកគិតពីរឿងនេះសារជាថ្មីដឹងហើយថាម៉ាគូស៊ីកាបានសាងអំពើអាក្រក់ផ្ទួនៗមកលើខ្លួនាងប៉ុន្តែមើលនាងឥឡូវនេះចុះខុសប្លែកច្រើនមែនទែនលែងសមជាវ៉ាងហ្វាន់ឌីម៉ាដូចកាលពីមុនហើយនាងចាំស្ដាប់គេរៀបរាប់ទាំងគ្មានអារម្មណ៍នៅក្នុងខ្លួនទេគេដាក់មកចំៗពេកឡើងនាងរកពាក្យនិយាយថាខុសមិនបានឡើយ។
« ជូនខ្ញុំទៅក្រុមហ៊ុន » នាងមិននិយាយឆ្លើយឆ្លងអ្វីជាមួយគេឆ្លើយទេគ្រាន់តែហើបមាត់និយាយតែប៉ុន្មានម៉ាត់នេះក៏រួច។
« បាទ » ហាមិទើបតែភ្ញាក់ខ្លួនមកវិញថាមិញនេះគេនិយាយទៅជ្រុលហួសហេតុតែបើយកវាមកគិតសព្វៗទៅវាត្រឹមត្រូវហើយតើចឹងគេមិនបាច់និយាយសុំទោសហ្វាន់ឌីម៉ាទៅក៏វាមិនអីទេ។
ក្រុមហ៊ុន...!
មកដល់ក្រុមហ៊ុនភ្លាមហើយហ្វាន់ឌីម៉ានាងចុះពីក្នុងឡានដើរចូលមកខាងក្នុងបាត់មិននិយាយរកហាមិទៀតហាមិនាយមិនរវល់ជាមួយដែរក៏បានបើកឡានចេញទៅដែរនេះគេហៅថាចិត្តរឹងដូចគ្នាមើលតែកាយវិការទៅបានហើយ។
« ឆឺស! ទៅឲ្យបាត់ៗពីមុខខ្ញុំក៏ល្អ » នាងចូលមកខាងក្នុងពិតមែនតែក៏ងាកមកក្រោយវិញមិនបានឃើញហាមិនៅឡើយតែប្រឹងនិយាយលួងខ្លួនឯងថាបើគ្មានគេក៏ល្អនេះជាចរិតរបស់នាងកែលែងឡើង ។
«នាងម្នាក់នេះនិយាយអីប៉ះពាល់បន្តិចក៏មិនបានដែរខ្ញុំនិយាយទៅត្រូវចំណុចរបស់នាងណាស់ឬបានវៃរឹកពាដាក់ខ្ញុំអញ្ចឹងនោះឆឺសនាងចាំតែមើលទៅអ្នកណាមកហៅត្រូវការខ្ញុំមុនខ្ញុំនិងនៅចាំមើល » ហាមិបើកឡានចេញមកមែនតែនៅរអ៊ូម្នាក់ឯងធ្វើជាមិនខ្វល់ជាមួយហ្វាន់ឌីម៉ាអង្គុយចាំមើលថាអ្នកណាហៅត្រូវការមុនអ្នកនោះដឹងតែចាញ់ហើយម្ដងនេះគេលែងចិត្តទន់ឲ្យនាងបង្វិលក្បាលបន្តទៀតហើយ ។
    បើទៅមើលក្រុមគ្រួសារមួយនេះវិញតាំងពីយប់មកនិយាយពីថាផឹកសើចរាំសប្បាយខ្លាំងណាស់ដល់ពេលផឹកហើយមានអ្នកក្អួតពេញទាំងហ្នឹហមិនចេះផឹកប៉ុន្មានទេបើកែវស្រាវិញលើកដាច់ៗខ្លាំងជាងប្រុសៗទៅទៀតឡើងពួកគេសុំខ្លាចតែកុំមកមើលឥឡូវនេះម្នាក់ៗដេកស្ទីងដូចគ្មានព្រលឹងក្នុងខ្លួន ។

«កូនហ្វីដាចុះអ្នកផ្សេងទៀតមិនទាន់មានអ្នកណាភ្ញាក់មកទេ?»ម៉ាក់របស់ហ្វីដាបានសួរកូនស្រីពេលនាងចុះមកដើរសំដៅមករកគាត់។
« នៅទេម៉ាក់ព្រោះកាលពីយប់មិញម្នាក់ៗដាក់ខ្លាំងពេក »រីហ្វីដានាងសើចញឹមៗដាក់អ្នកម៉ាក់របស់ខ្លួនកាលពីយប់មិញនេះនាងអង្គុយតែសើចទេទោះស្រវឹងក៏មិនពិបាកដល់អ្នកណាដែរប៉ុន្ដែឲ្យតែនាងស្រវឹងដឹងតែអង្គុយសើចទោះគ្មានរឿងអ្វីត្រូវឲ្យសើចក៏ដោយ។

«យប់មិញម៉ាក់សុំទោសដែលមិនបាននៅជប់លៀងជាមួយកូនៗ »
«មិនអីទេម៉ាក់កូនមិនបានតូចចិត្តឡើយព្រោះកូនដឹងថាលោកទាំងពីរត្រូវការសម្រាកឲ្យបានច្រើនចឹងហើយម៉ាក់ឈប់និយាយរឿងកាលពីយប់មិញទៅ »
« ច៎ាសកូន »
« អារុណសួស្ដីអ្នកមីង » ពេលនោះជុងគុកនាយបានចុះមកដែរថែមទាំងនិយាយសួស្ដីទៅកាន់លោកស្រីហ្វៀឌីណាទៀត ។
« ច៎ាសអារុណសួស្ដី » គាត់ឆ្លើយតបមកវិញដោយស្នាមញញឹមចំណែកជុងគុកក៏ញញឹមតបគាត់រួចមកអង្គុយលើសាឡុជិតរីហ្វីដា។
« កាលពីយប់មិញយ៉ាងម៉េចដែរ? មីងមិនបាចូលរួមជាមួយបានជាសួរ »
«គឺល្អណាស់អ្នកមីងហើយក៏សប្បាយដែរតែស្ដាយអ្នកមីងនិងលោកពូមិនបានចូលរួមជាមួយប៉ុន្ដែខ្ញុំយល់ថាមនុស្សចាស់ត្រូវការមានពេលវេលាសម្រាកឲ្យបានច្រើនដូច្នេះមិនអីនោះទេ»ជុងគុកនិយាយចេញមកដូចជាសម្ដីរបស់រីហ្វីដាដែរពីរនាក់នេះដូចជាណាត់គ្នានិយាយចេញមកណាស់គិតគូរអីចេញមកដូចគ្នាសឹងតែគ្មានខុស។
« ច៎ាសក្មួយ »
«អ្នកមីងចុះលោកពូគាត់នៅឯណាឬមិនទាន់ភ្ញាក់ពីសម្រានទេ? »
«គឺគាត់បានចេញទៅមើលសួនច្បារខងាក្រោយផ្ទះហើយដើម្បីស្រូបយកខ្យល់អាកាសធាតុពេលព្រឹកព្រលឹម »
«បាទ»ជុងគុកនាយបានដឹងហើយបានតែអង្គុយញញឹមញញែមជាមួយគាត់និងឆ្លៀតទៅញាក់ចិញ្ចើមដាក់រីហ្វីដាបែបឌឺដងថែមទៀតអាងតែនាងមិនមើលមុខរបស់គេ ។
______
ភាគ:១១៤

ក្នុងបន្ទប់....!
   មនុស្សប្រុសស្រីមួយគូកំពុងតែគេងអោបគ្នាយ៉ាងស្អិតរមួតបេះមិនចេញឡើយហើយរាងកាយពួកគេក៏ននាលគោកទាំងពីរនាក់ទៀតមិនដឹងថាកាលពីយប់មិញមានរឿងអ្វីកើតឡើងមកលើពួកគេទាំងពីរនាក់នេះទេ ។
« ហ៊ឹម » ខាងប្រុសបានក្រហឹមនៅដើមកទាំងមិនទាន់បើកភ្នែករួចក៏អោបមនុស្សស្រីនៅក្នុងរង្វង់ដៃជាប់ម្ដងទៀតដោយមិនបានចាប់អារម្មណ៍ថាខ្លួនកំពុងតែអោបអ្នកណាក៏មិនដឹង។
« ហ៉ើយក» ម្ដងនេះនាយបានបើកភ្នែកមករួចហើយក៏ចង់ស្រែកប៉ុន្តែបានទប់មាត់ទាន់នាយក៏លើកភួយមកមើលឃើញថាពួកគេទាំងពីរនាក់នេះននាលគោកទៀតតើកាលពីយប់មិញមានរឿងអ្វីខ្លះកើតឡើង? គេរកនឹកមិនឃើញសោះ។
« យប់មិញខ្ញុំបានធ្វើអីជីជីខ្លះទៅ ? » នេះជាសម្លេងរបស់គូឡេស្ទីននេះហើយចំណែកម្នាក់ស្រីនោះជានាងល្អិតជីជីគូឡេស្ទីនឥឡូវនេះគេក្រញ៉ាង់ខួរអស់ហើយតើគួរនិយាយរៀបរាប់ប្រាប់នាងដូចម្ដេចខ្លះទៅ?ប្រាប់ថាគេគ្មានបំណងធ្វើវា?ឬនិយាយអ្វីផ្សេងក្រៅពីនេះ? ឬក៏ប្រាប់ថាគេចូលមកច្រឡំបន្ទប់? អ៎េ! ប៉ុន្តែបើប្រាប់ដូច្នេះវាកាន់តែយ៉ាប់បន្ថែមទៀតហើយតើ? ហ៉ើយ!ម្ដងនេះជាន់កពិតប្រាដណាស់។

«មែនហើយកាលពីយប់ខ្ញុំបានជូននាងមកបន្ទប់ក៏ពករោះតែពេលហ្នឹងនាងស្រវឹងឡើងជោគខ្លួនរកផ្លូវចូលបន្ទប់មិនឃើញទេតែក្រោយមកពួកយើងក៏.... » គូឡេស្ទីននិយាយហើយក៏ដេកគិតម្ដងទៀតម្ដងជាពីរដងហើយនៅតែមិនអស់ចិត្តចំពោះរឿងមួយនេះគេចាំបានប៉ុណ្ណឹងមុនពេលជូនជីជីមកដល់ក្នុងបន្ទប់រភងបន្ទាប់ទៀតគិតដោយខ្លួនឯងទៅបើលើខ្លួនម្នាក់ៗគ្មានសម្លៀកបំពាក់ផងនោះ ។
«ពេលឯងគេងលក់បែបនេះគួរឲ្យស្រលាញ់ខ្លាំងណាស់ដឹងដែរទេជីជី?»នាយឈប់គិតរឿងនាំឲ្យឈឺក្បាលនោះមកគេងសម្លឹងមើលមុខរបស់ជីជីធ្វើមិនដឹងនៅមកលួចច្របាច់ថ្ពាល់កូនក្រមុំរបស់គេទៀតចំជាខូចណាស់តាប៉ិមួយនេះ។
« មើសកុំរំខានទៅមើលខ្ញុំកំពុងតែគេង » ជីជីនាងនិយាយដោយមិនបានបើកភ្នែកទេព្រោះនាងយល់ថាកំពុងតែយល់សប្តិទៅវិញគូឡេស្ទីនគេមិនខ្វល់សំខាន់ធ្វើយ៉ាងណាក៏ដោយឲ្យតែនាងភ្ញាក់ដឹងខ្លួនមកបាននិយាយគ្នាឲ្យដឹងរឿងច្បាស់លាស់ជាងនេះ។
« បងប្រុស? » នាងល្អិតជីជីបើកភ្នែកឡើងទាំងស្លេស្លឺមិនដឹងខ្យល់អីភ្ញាក់មកភ្លាមបានឃើញមុខបងប្រុសនាងកំពុងតែគេងសម្លឹងមើលមកនាងទៀតដល់ពេលចឹងមានអារម្មណ៍ថាភ័យយ៉ាងចម្លែកក្នុងចិត្តម៉ង ។
«ហ៊ឹម!ជាបង»គូឡេស្ទីនឆ្លើយធម្មតាៗជាមួយជីជីតាមទម្លាប់របស់គេនោះនាងល្អិតនោះញញឹមងក់ក្បាលរៀបនិងងើបចេញប៉ុន្តែក៏ប្រទះភ្នែកជាមួយរូបរាងកាយរបស់ខ្លួនឯងភ្លេត។
«បង...បង..ប្រុស..នេះ..នេះ..មានរឿង...អ្វី..កើត..ឡើង?»ជីជីនាងសួរបងប្រុសដោយមិនបានស្រែកឡូឡាទេនាងសួរហើយសម្លឹងមើលទៅកែវភ្នែករបស់គេចំៗមិនគេចវេសឡើយនាងខំប្រឹងសួរទាំងកែវភ្នែកនាងកំពុងតែមានអ្វីចង់ស្រក់មកទៅហើយនាងនិយាយដោយរដាក់រដុបពិបាកបរិយាយណាស់។
« គឺបង.... » នាយឆ្លើយទាំងស្ទាក់ស្ទើរពិបាកនិយាយប្រាប់នាងខ្លាំងណាស់បើគេខ្លួនឯងមិនសូវចាំរឿងរ៉ាវនេះផងនោះ។
«មិនចាំបាច់និយាយទេរឿងនេះបងចាត់ទុកថាគ្មានអ្វីកើតឡើងទៅទុកវាជារឿងដែលកន្លងហួសទៅដោយមិនបានព្រៀងទៅខ្ញុំសុំបងតែប៉ុណ្ណឹងទេកុំនិយាយទៀតណា »នាងបញ្ចេញស្នាមញញឹមបែបសោកសៅមកជាមួយគ្នានាងប្រឹងទប់ទឹកភ្នែកខ្លួនឯងមិនឲ្យស្រក់នៅចំពោះមុខរបស់គូឡេស្ទីននាងប្រឹងធ្វើយ៉ាងម៉េចក៏ដោយឲ្យតែខ្លួនឯងរឹងមាំគូឡេស្ទីនស្ដាប់លឺសម្ដីនាងវាចាចេញមកហើយក្នុងទ្រូងរបស់គេនេះពិតជាចុកណែនអួលពេញទ្រូងមិនដែលដឹងសោះថាបានលឺពាក្យមួយនេះចេញពីមាត់របស់នាងហេតុអ្វីក៏នាងនិយាយអ្វីចេញមកផុយៗស្រួលយ៉ាងនេះនាងមិនគិតថាវាជារឿងមួយដែលសំខាន់ទេឬ?

«តែជីជីបងនៅតែមិនអាចទទួលយកបានដដែលបងបានធ្វើជ្រុលជ្រួសលើឯងប៉ុណ្ណឹងហើយឯងនៅគិតថាវាជារឿងសាមញ្ញទៀតមែនទេ?»ដល់ពេលចឹងពេកាយក៏ចាប់ស្មាររបស់នាងមកនិយាយឲ្យដឹងរឿងជាមួយគ្នាថែមទៀតដូចដែលគេនិយាយចឹងគឺទទួលយកពាក្យសម្ដីមួយនេះមិនបានឡើយគេចង់មានស្មារតីជាកូនប្រុសទទួលខុសត្រូវលើនាងប៉ុន្ដែមើលមកនាងខ្លួនឯងទៅមិនចង់ឲ្យគេទទួលខុសត្រូវអញ្ចឹងឬ?
«ខ្ញុំបាននិយាយរួចហើយបើបងមិនយល់ស្របក៏អត់ទៅខ្ញុំមិនខ្វល់»
« ឯងកុំប្រើពាក្យមិនខ្វល់ជាមួយបងបានទេ? »
«ចង់ឲ្យខ្ញុំនិយាយយ៉ាងម៉េចទៀតបានបងឈប់រំលឹកពីវា?បងធ្វើព្រោះតែគ្មានស្មារតីចំណែកខ្ញុំក៏ដូចគ្នាអញ្ចឹងហើយចាត់ទុកថាវាគ្មានរឿងអីកើតឡើងទៅវាចប់ហើយ»
« តែបងមិនចង់បែបហ្នឹង»
« ចុះបងចង់បានបែបណា? »
«បងចង់ឲ្យឯងទទួលស្គាល់ការពិតរួចបងនិងទទួលខុសត្រូវលើឯងតែប៉ុណ្ណឹង »
«តែខ្ញុំមិនចង់បានបែបហ្នឹងបងដើរលើផ្លូវរបស់បងខ្ញុំដើរតាមផ្លូវរបស់ខ្ញុំចឹងហើយបងមិនចាំបាច់មកទទួលខុសត្រូវឡើយ»នាងងាកមុខចេញពីគេដោយសារតែទឹកភ្នែកនេះកំពុងតែចង់ស្រក់មកហើយនាងទប់វាលែងចង់ជាប់ព្រោះនាងក៏ខូចចិត្តដូចគ្នា។
« ជីជី... » នាយប្រើទឹកមុខកំសត់អង្វរនាងតាមកែវភ្នែកតែនងាហាក់ដូចមិនខ្វាយខ្វល់ជាមួយគេទាល់តែសោះ។
« អូយ...» នាងរៀបចុះចេញពីលើគ្រែប៉ុន្តែវាឈឺចាប់ផ្នែកខាងក្រោមនោះណាស់ដល់ថ្នាក់នាងស្រែកថ្ងូរគូឡេស្ទីននោះក៏ប្រញាប់ក្រោកទាំងរូបរាងកាយរបស់គេកក្រាតដើរមកជិតជីជីឯនាងតូចវិញមុខឡើងក្រហមព្រោះគេធ្វើនេះដូចជាហួសហេតុពេកហើយមកស្រាតននាលគោកមកជិតនាងអញ្ចឹងមុខនាងឡើងក្រហមដូចផ្លែប៉េងប៉ោះ។

« មិនបាច់មកធ្វើអៀនទេក្រែងបានឃើញវាហើយតើ »នាយសើចតិចៗនៅដើមកបើទឹកមុខវិញនិយាយពីថាច្រឡើមមើលទៅដើមទ្រូងនាងមិនដាក់ភ្នែកដោយសារវាលេចចេញពីក្នុងភួយ។
« បងមើលអី? » នាងប្រញាប់លើកភួយមកលើបិតបាំងផ្នែកខាងលើនោះភ្លាមៗ។
« អត់បានមើលអីទេ! ចាំបងបីឯងទៅដាក់ក្នុងបន្ទប់ទឹក »
« ច៎ាស » នាងឆ្លើយនៅតែអោនមុខចុះមិនហ៊ានមើលមុខគេទេរួចមកគូឡេស្ទីនក៏លើកបីនាងដោយមានភួយរុំជុំវិញខ្លួនពេញនោះទៅ។
« មកដល់ហើយ » គេដាក់នាងឲ្យឈរនៅក្បែរអាងងូតទឹកហើយគេក៏នៅឈរមួយកន្លែងមើលទៅនាង។
« បងនៅឈរដល់ពេលណាទៀតខ្ញុំត្រូវការងូតទឹកណា »ជីជីនាងឃើញគូឡេស្ទីនមិនទាន់ចេញទៅវិញបាននាងងាមកសួរ
« បងត្រូវចេញដែរឬ? »
« ចុះបងនៅធ្វើអីទៀតចុះ? »
« ងូតទឹកជាមួយឯង »
« អត់ទេបងឆាប់ចេញទៅវិញភ្លាមទៅ » គេនេះកំពុងតែគិតអ្វីដែរទៅមកចង់សុំនាងងូតទឹកទទេរបានទៅ?
« បងទៅក៏បានប្រញាប់ងូតទឹកទៅ »
« ច៎ាសបង »
« ហ៊ឹម »
« បងមួយនេះ» ពេលគូឡេស្ទីនទៅបាត់នាងនិយាយតិចៗតែម្នាក់ឯងអស់សំណើចនិងបងប្រុសរបស់នាងខ្លាំងណាស់។
« តែថាខ្ញុំបំភ្លេចរឿងមួយនោះមិនបានទេ ហ៊ឹកៗៗៗ » ចិត្តរបស់នាងជាក្មេងស្រីម្នាក់មិនដែលបានជួបរឿងមួយនេះនាងចេះតែនិយាយឲ្យតែរួចពីមាត់ប៉ុណ្ណោះព្រោះតែនាងទទួលយកវាមិនបានពិតមែនកុំឃើញតែនាងញញឹមធ្វើដូចគ្មានរឿងអ្វីនេះវាពិបាកក្នុងទ្រូងទាំងទ្វេរ។
« ហ៊ឹកៗៗៗ » សម្លេងខ្សឹបខ្សួលយំទាំងខ្ទប់ទ្រូងខ្លួនឯងជាពិសេសនៅពេលបានឃើញរូបរាងកាយរបស់ខ្លួនពោរពេញទៅដោយស្នាមពេញទាំងអស់ហើយវាកាន់តែឲ្យនាងក្ដុកក្ដួលលើសដើម។
«អស់ហើយអស់រលីងហើយពេលនេះខ្ញុំលែងសល់អ្វីហើយ ហ៊ឹកៗៗៗ » នាងអង្គុយអុកគូថលើការ៉ូខ្ទប់មាត់ផងខ្ទប់ទ្រូងផងព្រោះតែអួលណែនពេញទ្រូងពេកហើយម៉្យាងនាងគិតថាគូឡេស្ទីនប្រហែលជាចេញទៅបាត់ហើយតែអ្នកណាទៅដឹងទៅថាគេកំពុងតែពួនលួចស្ដាប់នាងនិយាយត្អូញត្អែរនៅក្នុងបន្ទប់ទឹកម្នាក់ឯងគេមិនហ៊ានចូលទៅមើលនាងទេទុកឲ្យនាងនៅសម្ងំយំម្នាក់ឯងសិនចុះ។
« បងសុំទោសតែបងពិតជាមិនចង់ធ្វើបែបហ្នឹងទេ »គូឡេស្ទីននាយនិយាយមើលទៅកាន់ទ្វារបន្ទប់ទឹកគេឈឺចាប់ក៏មិនចាញ់នាងដូចគ្នា។ គេដើរមកមើលគ្រែគេងនោះនៅជាប់ស្នាមឈាមព្រហ្មចារីរបស់នាងល្អិតជីជីនៅជាប់ដានទីនោះកាន់តែឲ្យគេឈឺចាប់ទ្វេរដងបន្តទៀតគេក៏លើកកម្រាលគ្រែនោះទុកម្ខារួចហើយយកសម្លៀកបំពាក់កាលពីយប់មិញមកស្លៀកបន្ទាប់មកដើរចេញពីបន្ទប់មួយនេះទៅដោយមិនឲ្យលឺសម្លេងរបស់គេចេញទៅឡើយចាត់ទុកថាគេទុកឲ្យនាងនៅស្ងប់ស្ងាត់ព្រមទទួលយករឿងមួយនេះដោយស្ងប់ចិត្តចុះឃើញនាងញញឹមសោកសៅដាក់គេអញ្ចឹងគេក៏មិនសូវជាស្រួលក្នុងចិត្តដូចគ្នាប៉ុន្តែឲ្យគេធ្វើបែបណាទៀតទើបយកចិត្តរបស់ជីជីបានគេស្រលាញ់នាងតែមិនមែនមកពីការជ្រុលជ្រួសជាមួយគ្នាឡើយគេស្រលាញ់នាងដោយពិតប្រាកដណាស់មិនបានលេងសើចគេតែងតែយកអារម្មណ៍របស់នាងមកដាក់ក្នុងអារម្មណ៍របស់គេជានិច្ចហើយក៏ប្រហែលនាងមិនដឹងពីគេដែរ ។