ဒီရက္ပိုင္းအတြင္းကုမၸဏီသို႔မသြားပဲ အိမ္မွာနားျဖစ္ေနတာရက္အနည္းငယ္ရွိၿပီျဖစ္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ သူဦးခန့္ညားကိုေရွာင္ပုန္းေနမိတာ ရက္အနည္းငယ္ရွိၿပီဟုဆိုနိုင္၏။
ဒါေပမဲ့ အခုမွာေတာ့ သူအိမ္ေရွ႕ထိရပ္ထိုးလာတဲ့ကားႀကီးေၾကာင့္ ေကာင္းသစ္မေနသာပဲ အိမ္ေရွ႕ၿခံတံခါးကိုဖြင့္ေပးလိုက္ရေတာ့သည္။ တစ္နည္းမဟုတ္တစ္နည္းနဲ႕ေတာ့ေတြ႕ရမွာပဲကို အတူေနၿပီးတဲ့ညထဲကသူဦးခန့္ညားကိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဖို႔ ရွက္႐ြံေနေတာ့သည္။
"လက္ထဲကဘာေတြဝယ္လာတာလဲ..."
"အခုထိအလုပ္မလာေသးေတာ့ ကေလးမ်ား
ေနမေကာင္းလို႔လားလို႔.. စားေကာင္းမယ္ထင္တာအကုန္ဝယ္လာတာပဲ"
ေနကေကာင္းတယ္.. စိတ္ကမေကာင္းတာ...
ခင္ဗ်ားကိုျမင္ေနရတာ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာႀကီး
မီးပူနဲ႕ထိုးခံရသလိုခံစားေနရတာ...။
ခန့္ညား ေကာင္းသစ္ရဲ႕မ်က္ႏွာအရိပ္အကဲကိုၾကည့္ၿပီး ဘာတစ္ခြန္းမွထပ္မေျပာေတာ့ပဲ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔
ဝင္ကာဝယ္လာသမွ်ပစၥည္းေတြကိုခ်လိဳက္သည္။
"ကိုယ္ဝယ္လာတဲ့ ၾကက္သားေပါင္မုန့္ေလး နည္းနည္းေလာက္စားၾကည့္မလား.. "
"ကြၽန္ေတာ္စားၿပီးသြားၿပီ... "
ေခါင္းကိုအသာခါျပရင္း သူ႕ဆီမ်က္လုံးခ်င္းဆုံေအာင္ေတာင္ၾကည့္မလာတဲ့ေကာင္ေလးကို ခန့္ညား
အသဲတယားယားျဖစ္လာတာေၾကာင့္ အနားသို႔
တိုးကပ္သြားလိုက္ရင္းပခုံးေတြကိုဆြဲဖက္ကာ
ရင္ခြင္ထဲသို႔သြင္းလိုက္သည္။
"ဒါဆို တစ္ေနရာရာကမ်ား မသက္မသာျဖစ္
ေနေသးလို႔ ခုထိကုမၸဏီကို မလာတာလား..."
"ခင္ဗ်ား...ေနာ္.. ဘာ.. ဘာကိုေျပာခ်င္တာလဲ.. "
"ကိုယ္ေျပာတာမဟုတ္လို႔လား.. ေသခ်ာလဲတြက္ၾကည့္ပါဦးမင္းကိုမျမင္ရတာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ရွိၿပီလဲဆိုတာ.."
သူ႕အားေဆာင့္ေအာင့္သလိုေျပာလာတဲ့ခန့္ညားေၾကာင့္
ေကာင္းသစ္ၿပဳံးလိုက္မိရင္း လက္ေတြျဖင့္ခါးေတြကို
ျပန္လည္ဖက္တြယ္လိုက္မိသည္။
"အခုမွတစ္ပတ္လားရွိပါေသးတယ္..."
"ဘာျဖစ္ျဖစ္ပါ ကိုယ္ကေတာ့ လြမ္းလိုက္ရတာ
မင္းတကယ္ေနနိူင္တယ္ ဖုန္းဆက္ရင္ေတာင္မကိုင္ဘူး
ကိုယ္ထင္တာက အဲ့ေန႕ကအရမ္းလြန္သြားလို႔
သူေျပာလိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလးကျပာျပာသလဲျငင္းဆန္လာ၏။ မိုးျပာေရာင္တီရွပ္လက္ရွည္ေလးဝတ္ထားသည္ကနဂိုျဖဴဥဥအသားအရည္ေလးေၾကာင့္ ထင္းေနေတာ့သည္။
ေရခ်ိဳးၿပီးကာစေၾကာင့္ထင္.. အနံ႕တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကဆြဲေဆာင္ေနၿပီးဖြာလန္က်ေနတဲ့ဆံသားေလးေတြလဲလက္ေခ်ာင္းေတြထိုးထည့္ကာ ေကာင္ေလးအားယခုပင္ေမႊ႕ရမ္းပစ္လိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။
"အဲ့လိုမဟုတ္ပါဘူး... ကြၽန္ေတာ္....က....."
ေနာက္ဆုံးမွာတိုးဝင္သြားတဲ့အသံေလးကို ခန့္ညားေသခ်ာ
မၾကားရတာေၾကာင့္ ထပ္ေမးလိုက္မိသည္။
"ဟမ္..ဘာႀကီး!"
"ကြၽန္ေတာ္.. ရွက္လို႔.. လို႔ေျပာတာ.. "
ခန့္ညားခပ္ဟဟတစ္ခ်က္ရယ္လိုက္ရင္း လည္ေခ်ာင္းကိုရွင္းလိုက္သည္။ ေကာင္ေလးကိုေအာက္သို႔ ငုံ႕ကာၾကည့္ရင္းေမးဖ်ားကိုဆြဲယူကာ ပင့္ေမာ့ေစၿပီး ေျပာလိုက္တာက
"က်င့္သားရသြားရင္မရွက္ေတာ့ဘူးတဲ့..."
"ဟမ္...!? ခင္ဗ်ား အဲလိုေတြမေျပာနဲ႕..."
"ဟားဟားဟား... ကိုယ္ကမင္းမရွက္ေတာ့ပဲက်င့္သားရသြားေအာင္စတာပါကြာ... "
"အင္း... "
ႏွစ္ေယာက္သားမတ္တပ္ရပ္လ်က္အေနအထားမွာပဲ
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ဖက္တြယ္ထားမိရင္း
တစ္ေယာက္ရင္ခုန္သံကိုတစ္ေယာက္ၾကားနိုင္ေသာ
အေနအထားတြင္ရွိေနၾကသည္။
"ကိုယ့္မွာေတာ့လြမ္းလိုက္ရတာ.. မင္းေရာကိုယ့္ကို
လြမ္းတယ္မလား..."
"ကြၽန္ေတာ္ေရာပဲ... အခ်ိန္တိုင္း
ခင္ဗ်ားကိုပဲသတိရေနလို႔
ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ.. "
"ဘယ္လိုမွမလုပ္နဲ႕...အခုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ကိုနမ္းလိုက္ေလ.."
သူေျပာလိုက္ေတာ့ ဖက္ထားရာကေနခြာလိုက္ရင္း ခန့္ညားရဲ႕မ်က္ႏွာကို သူ႕လက္ဖဝါးႏုႏုေလးေတြျဖင့္ဆြဲကိုင္ကာငုံ႕ေစရင္း ႏႈတ္ခမ္းေလးအားခပ္ဖြဖြဖိနမ္းကာ တစ္ခ်က္ဆြဲရွိူက္လိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ားကိုခ်စ္တယ္..."
"အင္း...ကိုယ္ေရာပဲ... "
ဒီတစ္ခါအတြက္အနမ္းေတြကိုခန့္ညားကပဲဦးေဆာင္သြားေစကာ မြတ္သိပ္ေစေတာ့သည္။ ႏွစ္ဦးသားၾကားထဲေနရာလြတ္ေလးေတာင္မရွိပဲတစ္ဦးကိုတစ္ဦးဖက္တြယ္ထားရင္း အနမ္းေတြကိုနက္ရွိုင္းေစသည္။ ခ်ိဳျမျမအနမ္းေတြနဲ႕ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး
ၾကားကဖလွယ္ေနေသာအနမ္းတို႔ရဲ႕စည္းခ်က္က်က်အသံေလးေတြက အတူရွိမေနခ်ိန္ေတြမွာေတာင္အလြတ္ရနိုင္ေသးေသာ ခ်ိဳၿမိန္မႈေလးမ်ားပင္ျဖစ္သည္။
"လႊတ္စမ္း.... !"
ဇမ္ မိမိရဲ႕လက္အားဆြဲလားရမ္းလားလုပ္ေနတဲ့လူလက္ထဲကေနလြတ္ေျမာက္လိုျငားအားျဖင့္ခါရမ္းလိုက္မိသည္။ သို႔ေပမဲ့တစ္ဖက္လူနဲ႕အားျခင္းကမမွ်တာေၾကာင့္ဘယ္လိုမွပင္႐ုန္းမရ။
"မူမေနနဲ႕ဇမ္... မင္းေယာက်ာ္းေတြကိုသေဘာက်တယ္မလား?ခန္ံ့ညားနဲ႕မင္းရဲ႕ဆက္ဆံေရးကိုလဲကိုယ္သိၿပီးသားပါ"
"ခင္ဗ်ားလႊတ္လိုက္ရင္ေကာင္းမယ္.. ကိုကိုသိရင္ဒီအတိုင္းေနမွာမဟုတ္ဘူး.. ခင္ဗ်ားကို ကိိုကို႔ရဲ႕မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္.အေနနဲ႕ကြၽန္ေတာ္သက္ညွာေပးေနတာပဲ အခုကြၽန္ေတာ့္လက္ကိုလႊတ္လိုက္..."
တကယ္ဆို ကိုကိုမိတ္ဆက္ေပးခဲ့တုန္းကတစ္ခါသာဒီလူနဲ႕မ်က္မွန္းတန္းခဲ့မိတာျဖစ္သည္။ ယခုကအေခ်ာင္သက္သက္ဒီလူက ဇမ့္ကိုထိကပါးရိကပါးလုပ္ခ်င္႐ုံကလြဲရင္ ဘာမွမပိုတာမွန္းခံစားမိသည္။
ေဘးနားရွိBarအတြင္းကဆူညံသံေတြနဲ႕အတူအေမွာင္ရိပ္က်ေနတာေရာေၾကာင့္ ႐ုန့္ရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ေနတဲ့အေျခအေနက
သာမန္ဆိုသတိထားမိမွာမဟုတ္ပါ။
ဇမ္ ဘာေၾကာင့္မ်ားဒီလိုေနရာကိုလာခဲ့မိလဲဆိုတာေတြးပင္မေတြးတက္ေတာ့...။
"ခြမ္း...!!"
႐ုတ္တရတ္ ေဘးနားကစားပြဲရွိ ဘီယာပုလင္းရွည္အားခုံေစာင္းနဲ႕ရိုက္ခတ္လိုက္ေသာအသံကအရွိန္ျပင္းစြာထြက္လာတာေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္လုံးေနရာဆီလွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လူတခ်ိဳ႕လဲသတိထားမိသြားရာမိမိတို႔ဘက္ဆီလာေနတဲ့အေမွာင္ရိပ္ထဲကလူကိုသတိႀကီးစြာအကဲခတ္ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။ရင္ဘတ္တစ္ဝက္ေလာက္ဟၿပဲေနေသာ အပြင့္အခတ္ပါတဲ့အနက္ေရာင္ေျပာင္ေခ်ာေခ်ာအက်ီကိုလက္တံေတာင္ဆစ္ထိေခါက္တင္ဝတ္ထားေသာသူ..ဂ်င္းေဘာင္းဘီအနက္ေရာင္အၾကပ္ကိုထုံးစံတိုင္းခါးပတ္ျပားႀကီးႀကီးႏွင့္တြဲဖက္ဝတ္ဆင္္ထားေသာေကာင္ေလးကို
မီးေရာင္မွိန္မွိန္ေအာက္မွာေတာင္႐ုပ္မျမင္ရေသးခင္မည္သူမွန္းဇမ္သေဘာေပါက္လိုက္၏။
ထိုကဲ့သို႔လူမိုက္လိုလိုသူခိုးဂ်ပိဳးလိုလိုနဲ႕ေပကပ္ကပ္ပုံစံကထိုေကာင္ေလးကလြဲၿပီးမည္သူမွမျဖစ္နိုင္။
"လႊတ္လိုက္... "
ေအးတိေအးစက္အသံေၾကာင့္ ဇမ့္လက္ေကာက္ဝတ္ကိုကိုင္ဆြဲထားတဲ့လက္တို႔ကအနည္းငယ္ေျပေလ်ာ့သြားဟန္..
"မၾကားဘူးလား..?အကို႔လက္ကိုလႊတ္လိုက္... "
"အ... အကို?!"
အနည္းငယ္မွ်ေၾကာင္အသြားရင္း ခပ္တိုးတိုးေလးပဲဇမ္ေရ႐ြတ္လိုက္မိ၏။ ထိုေကာင္ေလးကေလ သူ႕ကိုအကိုလို႔ေခၚသည္တဲ့လား..။
"မင္းနဲ႕ဘာဆိုင္လို႔လဲ... ေနပါဦး...မင္းကိုငါသိသလိုလို..."
"ထပ္မေျပာဘူး.. လက္ကိုလႊတ္ၿပီးဒီေနရာကထြက္သြားလိုက္ေတာ့.. ေနာက္တစ္ခါဒါမ်ိဴးထပ္ေတြ႕ရရင္ေလးေလးဆီမေရာက္ခင္ ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲမွာတင္ခင္ဗ်ားကိစၥတုံးသြားမယ္ဆိုတာ သိထား..."
ေနာင္ကေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ဇမ့္လက္ေမာင္းကိုဆြဲရမ္းကာသူ႕အေနာက္သို႔ ပို႔လိုက္သည္။ ထိုအခါမွတစ္ဖက္လူကရွင္းရွင္းလင္းလင္းသိသြားရကာ..
အနည္းငယ္မွ်ေျခလွမ္း
ေတြကိုေနာက္ဆုတ္လိုက္ရင္း...
"မင္း... တကယ္ပဲ... ေနာင္လြင္ဦးကို...
ဘယ္လိုလဲ တူဝရီးႏွစ္ေယာက္လုံးကအထိမခံနိုင္ေလာက္
ေအာင္ ဒီေကာင္ေလးကိုအလွည့္ၾကနဲ႕မ်ား...."
"ခင္ဗ်ား....!"
ေနာင္ေျခလွမ္းေတြကိုအေရွ႕သို႔တိုးကပ္ရင္းထိုလူရဲ႕ေကာ္လံကိုဆြဲကိုင္ၿပီးလက္ထဲက ကြဲအက္ေနတဲ့
ပုလင္းအရွည္ကိုျမႇောက္ရမ္းလိုက္ေတာ့ ဇမ့္မွာအလန့္တၾကားဆြဲလိုက္မိသည္။
တစ္ဖက္လူကစိတ္မတိုတိုေအာင္တမင္ဆြေနတာကိုကိုယ္ကေဒါသေနာက္ပါၿပီး လုပ္မိလိုက္လို႔မျဖစ္ဘူးမလား။
အခုျပႆနာကဇမ့္မွာသာတာဝန္ရွိသည္.. တစ္ခုခုဆိုဇမ္ေၾကာင့္ျဖစ္ရမွာမို႔ ဒီထက္ပိုၿပီးျပႆနာကိုႀကီးသြားမွာမလို။
"မင္း... လက္မပါနဲ႕ေနာင္... ေတာ္ေတာ့...
ငါလဲအဆင္ေျပတယ္...ဒိီထက်ပိုပြီးတော့ ျပႆနာမႀကီးခ်င္ဘူး..."
"ခင္ဗ်ား.. သတိထားေန..."
သူဆြဲကိုင္ထားတဲ့ေကာ္လံကိုလႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့မွ
တစ္ဖက္ကမေက်မနပ္သလိုၾကည့္ရင္း ေနရာကေန
လွည့္ထြက္သြားေတာ့သည္။ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္း
မယ္ထင္လို႔ လုပ္မိတာ တူဝရီးႏွစ္ေယာက္လုံးကဒီေကာင္ေလးကိုမွကာကြယ္ေပးေနၾကတာ အံ့ၾသစရာပဲ!
ထိုလူထြက္သြားေတာ့မွ လက္ထဲက ကိုင္ထားတဲ့ပုလင္း
စုပ္ကို ေနာင္ေဘးနားရွိအမွိုက္ပုံးထဲပစ္ထည့္လိုက္ရင္း
ဇမ့္လက္ကိုဆြဲကိုင္ကာ Barအတြင္းကေနထြက္လာလိုက္သည္။ ျမတ္သူဆီကေန ဒီလူကအလုပ္အတြက္လက္ခံလိုက္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းၾကားေတာ့ ေနာင္နည္းနည္းေတာ့စိတ္ေက်နပ္သြားမိသည္။ သူ႕ကိုဘယ္ေလာက္ပဲအျမင္ကပ္ၿပီးမုန္းေနပါေစ အလုပ္နဲ႕ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတာ့ခြဲျခားနိုင္ရမွာေပါ့..။ဘာကြောင့်ရယ်မသ်ိဒီရက်တွေအတွင်း သူဒီလူသြားရာေနရာေတြမွာပဲရွိေနခဲ့တာကိုတစ္ဖက္ကေတာ့လုံးဝ
ရိပ္စားမိပုံမေပၚခဲ့။ အခုလဲေရွ႕မထြက္ပဲရပ္ၾကည့္ေနဖို႔
"ေနဦး... မင္းလက္က..."
အျပင္ကမီးေရာင္နဲ႕မွ ဇမ္ထိုေကာင္ေလးရဲ႕လက္ကိုရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္လိုက္ရတာျဖစ္သည္။ ၾကည့္ရတာပုလင္းကိုရိုက္ခြဲလိုက္တုန္းက လက္ကိုထိမွန္သြားပုံရသည္။ဒါကိုမ်ားလက္က က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားေတာ့ပုလင္းကြဲအစကမရွပဲေနနိုင္ရိုးလား...။
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး.. ေဆးထည့္လိုက္မယ္..."
"ဘယ္ျဖစ္မလဲ... အနာကပိုးဝင္ရင္ပိုဆိုးမယ္
အခုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဆးခန္းသြားမယ္... သိပ္လဲေနာက္က်
ေသးတာမဟုတ္ဘူး..."
"မသြားခ်င္ဘူး... "
"မင္းဟာေလ...ေတာ္ေတာ္လဲေခါင္းေၾကာမာတဲ့ေကာင္ပဲ..."
"ဟုတ္တယ္... ကြၽန္ေတာ္ကအဲ့လိုလူမ်ိဴးပဲ..."
ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ေကာင္းဝင္ၿပီးေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္
ေျပာလို႔မရတဲ့ဒီေကာင္ေလးကို သူလဲလက္ဖ်ားခါသည္။
"ငါ့ေၾကာင့္ျဖစ္တာမလို႔ ငါ့မွာတာဝန္ရွိတယ္..
ဒီမွာေစာင့္ေန.. ကားပါလာတယ္မလား...ငါေမာင္းလိုက္မယ္
ေသာ့ေပး..."
သူေျပာတာကိုအဖက္မလုပ္..။ ထိထားတဲ့လက္ကိုအျခား
လက္တစ္ဖက္နဲ႕ျမႇောက္ကိုင္ထားရင္း ေခါင္းကိုေအာက္
သ်ို့ငုံ့ထားကာ ေျခတစ္ဖက္ကိုေျမႀကီးျဖင့္ထိုးဆြေနလိုက္ေသးတဲ့ေခါင္းေၾကာမာတဲ့ေကာင္ကေနရာကခြာရန္အစီအစဥ္မရွိ..တကယ္ပဲဒီေကာင္ကဘာျဖစ္ခ်င္ေနတာပါလိမ့္...!
"ေပးေလ... ကားေသာ့... "
သူလက္ျဖန့္ၿပီးေတာင္းေတာ့မွ မေပးခ်င္ေပးခ်င္ပုံစံျဖင့္
ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ဆီသို႔လက္ႏွိုက္ကာ အထဲကေသာ့
ကိုထုတ္လာသည္။ ဇမ့္လက္ထဲသို႔ ပစ္ခ်ေပးကာနီးမွ
ျပန္႐ုတ္လိုက္ရင္း ေျပာလာသည္က..
"ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ျဖစ္တာဆိုေတာ့...ခင္ဗ်ားအိမ္ကိုသြားမယ္"
"ဘာဆိုင္လို႔လဲ... "
"ဆိုင္တယ္....ဒီဒဏ္ရာေပ်ာက္တဲ့အထိခင္ဗ်ားတာဝန္
ရွိတယ္.. ေဆးခန္းမသြားဘူး.. "
"ၿပီးတာပဲ..."
ေသာ့ကိုဆြဲယူလိုက္ရင္း ဇမ္အေရွ႕ကေနထြက္လာရင္း
ကားရပ္ထားရာဆီသို႔ သြားေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြကအနည္းငယ္ၿပဳံးေယာင္သန္းသြားရင္း ဇမ့္ေနာက္ကေနထပ္ၾကပ္မကြာပဲ သူလိုက္ပါလာခဲ့သည္။ ထိုလူရဲ႕အိမ္သို႔ သူေရာက္ဖူးေပမဲ့လဲ ၿခံေပါက္ဝမွာတင္ခရီးဆုံးသြားရသည္ကမ်ားသည္။ ယခုေတာ့ အိမ္ထဲသို႔ဝင္နိုင္ေတာ့မည့္အခြင့္အေရးက က်ိန္းေသေရာက္လာတာေၾကာင့္ သူဘယ္လိုမွလက္လႊတ္ခံလို႔မျဖစ္။ အိမ္ေလးထဲမွာဘာေတြမ်ားရွိေနမလဲ.. ဒီလူရဲ႕
အခန္းဖြဲ႕စည္းပုံနဲ႕ ဆွဲထားခဲ့တဲ့ပန်းချီချပ်ပေါင်းကဘယ်လောက်ရှ်ိနိုင်မလဲ..လက္ရွိမွာေရာ သူဘာကိုဆြဲေနမလဲ။
ဒါျဖင့္အခုေရာ ဒီလူရဲ႕ေခါင္းထဲဘာေတြေတြးေနမလဲ။
ေနာင္တကယ္သိခ်င္သည္။ဒီလူနဲ႕ပတ္သတ္တဲ့အျပင္ဘက္ေရာအတြင္းကိုပါ အရာအားလုံးကိုသိခ်င္စိတ္တို ပို၍ျဖစ္ျဖစ္လာရသည္။
You are reading the story above: TeenFic.Net