Unicode
"ခင်ဗျားသတိရလာပြီလား"
ကုတင်ပေါ်မှာလှဲရက်သားကနေ ထဖို့ကြိုးစားနေတဲ့လူကို ကူပေးပြီး သက်တောင့်သက်သာရှိအောင် ကျော်ဘက်ကိုခေါင်းအုံးခုထားပေးလိုက်သည်။ ပါးတီးအဖွေးသားဖြစ်နေတဲ့ ခြေထောက်တွေကိုနားမလည်သလိုကြည့်နေတာကြောင့်
"မနေ့ညက ဟိုအပေါ်ကဓာတ်ပုံကျကွဲပြီး ခြေထောက်ကိုစိုက်ကုန်တာ နည်းနည်းများလို့ ဥက္ကဌသွားရလွယ်အောင် အတွင်းရေးမှူးချွဲက ဝှီးလ်ချဲထားပေးသွားတယ်"
အချိန်ပြည့်အထီးကျန်နေတတ်တဲ့မျက်ဝန်းတွေကို သူတစ်ဖြည်းဖြည်းခံစားတတ်လာခဲ့ပြီ။ သူ့အရှေ့ကထိုလူကို သူနားလည်စပြုလာပြီ။
"ကျေးဇူးပဲ ဂျောင်ကု... "
"ကျတော် အလုပ်ထွက်တော့မယ်"
"ဟမ်! ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုယ်တစ်ခုခုများအမှားလုပ်မိလို့လား"
ဥက္ကဌရဲ့မျက်ဝန်းတွေက လူတစ်ယောက်အလွယ်တကူလှည့်စားလို့ရအောင်ကို တကယ်အကြည်လေး။ မောင်သာဆိုရင် ဘယ်တော့မှခံစားချက်တွေကို ထုတ်ပြမှာမဟုတ်ဘူး။ ဘုရား။ အခုတလော မောင်နဲ့ဥက္ကဌကို ခဏခဏကိုယှဉ်ပြီးတွေးမိနေတာပဲ။ အဲ့လိုမဖြစ်သင့်တာကို။
"အဲ့လိုမဟုတ်ပါဘူး အမှန်တိုင်းပြောရရင် ကျတော် အလုပ်ဝင်တယ်ဆိုတာက လူတစ်ယောက်ကြောင့်လေ
အခု သူကလဲမရှိတော့ဘူးဆိုတော့ ကျတော်အလုပ်လုပ်စရာ အကြောင်းမရှိတော့ဘူး"
သူ့စကားအဆုံးငြိမ်ကျသွားတဲ့ ဥက္ကဌ။ ဘာတွေများတွေးနေလိမ့်မလဲ။ ကောင်းတဲ့အတွေးတွေပဲရှိရင်ကောင်းမယ်။ နေပါအုံး ကောင်းတာပဲတွေးတွေး ဆိုးတာပဲတွေးတွေး ငါနဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲ။ ဪ အခုမှနေပြန်ကောင်းကာစဆိုတော့ ကောင်းတာပဲတွေးသင့်တာပေါ့။
"အားလုံးကိုသိသွားပြီလား အဲ့တာကြောင့်ထွက်သွားမယ်လို့ ပြောတာလား"
"ဆိုပါတော့"
"အင်းပါ အဲ့လိုဆိုတော့လဲ သဘောပါ "
ဘာလဲဟ reactionကမမိုက်လိုက်တာ။
"အဟမ်း ခင်ဗျားခြေထောက်ကမကောင်းသေးဘူးဆိုတော့ ကျတော်ကူညီ"
"မဟုတ်တာပဲ အလုပ်ထွက်သွားတဲ့လူကို ဘယ်လိုလုပ်ပြီးကူညီခိုင်းရမလဲ ရပါတယ် ကိစ္စမရှိဘူး ကိုယ့်ဘာသာဂရုစိုက်နိုင်ပါတယ်"
"ဘယ်လို"
ဘာလဲ။ သူကကူညီပေးပါမယ်ပြောတာတောင် ငြင်းနေတာလား။
"Ting Tong~~~"
စိတ်ရှိတိုင်းဆုံးဖြတ်လို့မရဘူး ဂျောင်ကု။ သူကလူနာ။
"ဘယ်သူလဲသွားကြည့်လိုက်အုံးမယ် ပြီးမှခင်ဗျားနဲ့ဆက်ပြောမယ်"
တံခါးအရှေ့မှာမျက်နှာထားတည်တည်နဲ့ပြန်ရောက်လာတဲ့ ဒေါက်တာဆိုသူ။
"အယ် ဒေါက်တာပြန်သွားပြီမဟုတ်ဘူးလား"
သူ့အထင်ဒေါက်တာတစ်ယောက်တည်းထင်သော်လည်း ဒေါက်တာအနောက်မှာရှိနေတဲ့ ဖြူစွတ်စွတ်ရုပ်ရည်နဲ့လူတစ်ယောက်။ သူနဲ့တောင် ခပ်ဆင်ဆင်ရယ်။
"နောက်ကဘယ်သူလဲ ဒေါက်တာ"
ကြိုတွေးပြီးသားကိစ္စတွေဆိုပေမဲ့ ထယ်ဟျောင်း သတ္တိနည်းပါသည်။ သူ့ကိုမုန်းနေပြီလားဆိုတာလဲ သိချင်ပေမဲ့ မမေးနိုင်ခဲ့ဘူး။ ဆွဲထားချင်ပေမဲ့လဲ တစ်ဖက်လူကပင်ပန်းခဲ့ရင်...။ မင်းကိုမရူးသွပ်လိုက်ချင်ဘူး။ နောက်ဆုံး လက်လွှတ်လိုက်ရရင် ကိုယ်ပဲရူးရမှာ။ အခုကတည်းက ဒီအတိုင်းအတာနဲ့ရပ်လိုက်တာပဲ အကောင်းဆုံးရွေးချယ်မှုဖြစ်မယ်ထင်တယ်။
"ကင်မ်ထယ်ဟျောင်း ခင်ဗျားဧည့်သည်လာတယ်"
ဒီအိမ်ကိုအတွင်းရေးမှူးချွဲနဲ့ ဒေါက်တာကလွဲပြီး ဘယ်သူမှမသိတာကို။ အခုတော့ ကောင်လေးရောပေါ့။ ဘယ်သူများလဲ ဧည့်သည်က။ မဟုတ်မှ အဖေသိသွားတာလား။ ကောင်လေးအနောက်ကွယ်နေတဲ့လူ အရှေ့ကိုထွက်လာချိန်မှာတော့ ထယ်ဟျောင်း နှလုံးသားဆစ်ခနဲဖြစ်သွားရသည်။ အဖေဆိုရင်တောင် သူဒီလောက်မကြိုဆိုမိမှာမဟုတ်ဘူး။
"ကိုကို..."
"မင်းထွက်သွား မင်းကိုဒီကမကြိုဆိုဘူး ထွက်သွားစမ်း အီသန် ငါ့မျက်စိရှေ့က!!"
"ကိုကို..."
>>>>>♥
ဒီလောက်နဲ့ပဲဖျက်ချလိုက်ပါမယ်။ နောက်အပိုင်းမှာတွေ့ကြမယ်။ အားလုံးပဲ ဂရုစိုက်ကြပါဗျ။
zawgyi
"ခင္ဗ်ားသတိရလာၿပီလား"
ကုတင္ေပၚမွာလွဲရက္သားကေန ထဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့လူကို ကူေပးၿပီး သက္ေတာင့္သက္သာ႐ွိေအာင္ ေက်ာ္ဘက္ကိုေခါင္းအုံးခုထားေပးလိုက္သည္။ ပါးတီးအေဖြးသားျဖစ္ေနတဲ့ ေျခေထာက္ေတြကိုနားမလည္သလိုၾကည့္ေနတာေၾကာင့္
"မေန႔ညက ဟိုအေပၚကဓာတ္ပုံက်ကြဲၿပီး ေျခေထာက္ကိုစိုက္ကုန္တာ နည္းနည္းမ်ားလို႔ ဥကၠဌသြားရလြယ္ေအာင္ အတြင္းေရးမႉးခြၽဲက ဝွီးလ္ခ်ဲထားေပးသြားတယ္"
အခ်ိန္ျပည့္အထီးက်န္ေနတတ္တဲ့မ်က္ဝန္းေတြကို သူတစ္ျဖည္းျဖည္းခံစားတတ္လာခဲ့ၿပီ။ သူ႔အေ႐ွ႕ကထိုလူကို သူနားလည္စျပဳလာၿပီ။
"ေက်းဇူးပဲ ေဂ်ာင္ကု... "
"က်ေတာ္ အလုပ္ထြက္ေတာ့မယ္"
"ဟမ္! ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုယ္တစ္ခုခုမ်ားအမွားလုပ္မိလို႔လား"
ဥကၠဌရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြက လူတစ္ေယာက္အလြယ္တကူလွည့္စားလို႔ရေအာင္ကို တကယ္အၾကည္ေလး။ ေမာင္သာဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွခံစားခ်က္ေတြကို ထုတ္ျပမွာမဟုတ္ဘူး။ ဘုရား။ အခုတေလာ ေမာင္နဲ႔ဥကၠဌကို ခဏခဏကိုယွဥ္ၿပီးေတြးမိေနတာပဲ။ အဲ့လိုမျဖစ္သင့္တာကို။
"အဲ့လိုမဟုတ္ပါဘူး အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ က်ေတာ္ အလုပ္ဝင္တယ္ဆိုတာက လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ေလ
အခု သူကလဲမ႐ွိေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ က်ေတာ္အလုပ္လုပ္စရာ အေၾကာင္းမ႐ွိေတာ့ဘူး"
သူ႔စကားအဆုံးၿငိမ္က်သြားတဲ့ ဥကၠဌ။ ဘာေတြမ်ားေတြးေနလိမ့္မလဲ။ ေကာင္းတဲ့အေတြးေတြပဲ႐ွိရင္ေကာင္းမယ္။ ေနပါအုံး ေကာင္းတာပဲေတြးေတြး ဆိုးတာပဲေတြးေတြး ငါနဲ႔ဘာဆိုင္လို႔လဲ။ ဪ အခုမွေနျပန္ေကာင္းကာစဆိုေတာ့ ေကာင္းတာပဲေတြးသင့္တာေပါ့။
"အားလုံးကိုသိသြားၿပီလား အဲ့တာေၾကာင့္ထြက္သြားမယ္လို႔ ေျပာတာလား"
"ဆိုပါေတာ့"
"အင္းပါ အဲ့လိုဆိုေတာ့လဲ သေဘာပါ "
ဘာလဲဟ reactionကမမိုက္လိုက္တာ။
"အဟမ္း ခင္ဗ်ားေျခေထာက္ကမေကာင္းေသးဘူးဆိုေတာ့ က်ေတာ္ကူညီ"
"မဟုတ္တာပဲ အလုပ္ထြက္သြားတဲ့လူကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးကူညီခိုင္းရမလဲ ရပါတယ္ ကိစၥမ႐ွိဘူး ကိုယ့္ဘာသာဂ႐ုစိုက္ႏိုင္ပါတယ္"
"ဘယ္လို"
ဘာလဲ။ သူကကူညီေပးပါမယ္ေျပာတာေတာင္ ျငင္းေနတာလား။
"Ting Tong~~~"
စိတ္႐ွိတိုင္းဆုံးျဖတ္လို႔မရဘူး ေဂ်ာင္ကု။ သူကလူနာ။
"ဘယ္သူလဲသြားျကည့္လိုက္အုံးမယ္ ၿပီးမွခင္ဗ်ားနဲ႔ဆက္ေျပာမယ္"
တံခါးအေ႐ွ႕မွာမ်က္ႏွာထားတည္တည္နဲ႔ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ေဒါက္တာဆိုသူ။
"အယ္ ေဒါက္တာျပန္သြားၿပီမဟုတ္ဘူးလား"
သူ႔အထင္ေဒါက္တာတစ္ေယာက္တည္းထင္ေသာ္လည္း ေဒါက္တာအေနာက္မွာ႐ွိေနတဲ့ ျဖဴစြတ္စြတ္႐ုပ္ရည္နဲ႔လူတစ္ေယာက္။ သူနဲ႔ေတာင္ ခပ္ဆင္ဆင္ရယ္။
"ေနာက္ကဘယ္သူလဲ ေဒါက္တာ"
ႀကိဳေတြးၿပီးသားကိစၥေတြဆိုေပမဲ့ ထယ္ေဟ်ာင္း သတၱိနည္းပါသည္။ သူ႔ကိုမုန္းေနၿပီလားဆိုတာလဲ သိခ်င္ေပမဲ့ မေမးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဆြဲထားခ်င္ေပမဲ့လဲ တစ္ဖက္လူကပင္ပန္းခဲ့ရင္...။ မင္းကိုမ႐ူးသြပ္လိုက္ခ်င္ဘူး။ ေနာက္ဆုံး လက္လႊတ္လိုက္ရရင္ ကိုယ္ပဲ႐ူးရမွာ။ အခုကတည္းက ဒီအတိုင္းအတာနဲ႔ရပ္လိုက္တာပဲ အေကာင္းဆုံးေရြးခ်ယ္မႈျဖစ္မယ္ထင္တယ္။
"ကင္မ္ထယ္ေဟ်ာင္း ခင္ဗ်ားဧည့္သည္လာတယ္"
ဒီအိမ္ကိုအတြင္းေရးမႉးခြၽဲနဲ႔ ေဒါက္တာကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွမသိတာကို။ အခုေတာ့ ေကာင္ေလးေရာေပါ့။ ဘယ္သူမ်ားလဲ ဧည့္သည္က။ မဟုတ္မွ အေဖသိသြားတာလား။ ေကာင္ေလးအေနာက္ကြယ္ေနတဲ့လူ အေ႐ွ႕ကိုထြက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ထယ္ေဟ်ာင္း ႏွလုံးသားဆစ္ခနဲျဖစ္သြားရသည္။ အေဖဆိုရင္ေတာင္ သူဒီေလာက္မႀကိဳဆိုမိမွာမဟုတ္ဘူး။
"ကိုကို..."
"မင္းထြက္သြား မင္းကိုဒီကမႀကိဳဆိုဘူး ထြက္သြားစမ္း အီသန္ ငါ့မ်က္စိေ႐ွ႕က!!"
"ကိုကို..."
>>>>>♥
ဒီေလာက္နဲ႔ပဲဖ်က္ခ်လိုက္ပါမယ္။ ေနာက္အပိုင္းမွာေတြ႔ၾကမယ္။ အားလုံးပဲ ဂ႐ုစိုက္ၾကပါဗ်။
You are reading the story above: TeenFic.Net