Չոնգուկն ապտակի ուժից թեթևակի շեղվեց՝ ավելի շատ Ջիմինի պոռթկումից, քան ֆիզիկական հարվածից։ Նա շփեց դեմքի մի կողմը, երբ նայեց Ջիմինի արցունքոտ աչքերին, մեղքի զգացումը դանդաղորեն ներթափանցեց ներս:
- Դու՛ անիծյալ ապուշ ես, Չոնգու՛կ, - բռնեց օձիգից։ - Դու՛ գնացիր նրանց հետ, համաձայնեցի՛ր այդ գրողի տարած գործարքին, և չե՞ս մտածել ինձ ասելու մասին։
- Ջիմի՛ն, ես...
- Մի՛...- կոպիտ ընդհատեց, բաց թողնելով ու մի փոքր հետ գնալով, - մենք պե՛տք է միասին լինենք, հիշո՞ւմ ես: Բայց դու՛ ինձ մի կողմ նետեցիր, կարծես ես այլևս կարևոր չեմ:
Չոնգուկը մի քայլ առաջ գնաց՝ փորձելով բացատրել, բայց Ջիմինը հետ քաշվեց՝ գլուխը շարժելով։
- Իսկ ինչի՞ համար։ - Պակը շարունակեց։ - Պաշտպանե՞լ Յուսիջինին: Կամ գուցե դու պարզապես անում ես այն, ինչ լավագույնն է նրա համար:
Յուսիջինի անունը հիշատակելուց հետո Չունգուկի համբերությունը հատվեց։
- Յուսիջի՞նը, կարծու՞մ ես, որ ես սա նրա համար եմ արել, - Չոնի ձայնը բարձրացավ, երբ նա մոտեցավ, - Սա նրա համար չէ՛, Ջիմի՛ն, դա մեզ երկուսի՛ս համար է, ավելի վատ պատժից փրկվելու համար է: Երկուսս էլ դժվարության մեջ էինք, և ես ստիպված էի այդ քայլին գնալ։
- Իսկապե՞ս, - Պակը քմծիծաղեց, - ապա ինչո՞ւ ոչինչ ինձ չասացիր, որոշումը ինքնուրույն կայացրիր՝ առանց ինձ էլ հարցնելու։
- Որովհետև, Ջիմին, - ասաց նա ատամների միջով։ Չոնգուկը խորը շունչ քաշեց, նրա տոնը մի փոքր մեղմացավ, թեև լարվածությունը դեռ թանձր է։ - ես չէի ուզում, որ դու ավելի շատ վիրավորվես։
- Վիրավորվե՞լ։ - Ջիմինի ծիծաղը դառն է, աչքերը զայրացած փայլատակում են։ - Օ՜, ես վիրավորված եմ,
Չոնգու՛կ ։ Բայց ոչ այնպես, ինչպես դու ես մտածում։ - Նա մի քայլ մոտեցավ՝ ցուցամատով կրծքին խոթելով։ - Դու՛ չես էլ հասկանում չէ՞, հայրս, նրանք բոլորը պատրաստվում են ինձ տեղափոխել և դու չէիր մտածում, որ գուցե ես պե՛տք է իմանայի, որ գոնե մինչ այդ մի բան անեի։
- Ի՞նչ: Քեզ տեղափոխու՞մ են, - Չոնգուկը քարացավ, նրա աչքերը բացվեցին հայտնությունից:
- Իհարկե՛, դու՛ չգիտեիր, չե՛ս էլ մտածել։ Ինձ տեղափոխում են։ Ասում ես այնպես, կարծես պաշտպանում ես ինձ, բայց լրիվ հակառակն է ստացվում։
- Ե՛ս կխոսեմ Յուսիջինի հետ մի բան կանեմ։
- Եվ նույնիսկ Յուսիջինից մի՛ սկսիր, - թքեց Ջիմինը' թունավոր: - Դու՛ համաձայնվել ես նրա ծրագրերի հետ, հետևել նրա օրինակին: Չէ՞ որ դու նրան ավելի շատ ես վստահում, քան ինձ:
- Դա ճի՛շտ չէ, Ջիմի՛ն, Յուսիջինն այս ամենի հետ կա՛պ չունի։ Նա չէր պատճառը, որ ես կայացրեցի այդ որոշումը։
- Այդ դեպքում ինչո՞ւ, Չոնգուկ, ինչո՞ւ արեցիր դա: Արժե՞ր արդյոք դավաճանել այն մարդուն, ում ասում էիր, որ սիրում ես։
- Դա նրա համար չէր, - նա գոռաց, նորից առաջ գնալով։ Չոնգուկը զայրույթի ալիք է զգու, մեղադրանքները խորանում են, - - Ես չէի՛ ուզում, որ մե՛նք խայտառակվենք, Ջիմի՛ն: Ես չէի՛ ուզում, որ մե՛նք ավելի վատ հետևանքներ կրեինք, քան մենք արդեն կանք: Ես կարծում եմ, որ սա լավագույն միջոցն է երկուսիս ապահով պահելու համար:
- Ապահո՞վ, - Ջիմինի աչքերը փայլատակեցին, արցունքները հոսեցին։ - Կարծում ես հիմա ապահո՞վ ենք։ Ես հեռանում եմ, մենք բաժանվում ենք և ո՛չ մի «մեզ» չի՛ մնա, եթե ամեն ինչ այսպես շարունակվի: - Նա կանգ առավ, ձայնը դողում է։ - Մենք այնքան ենք պայքարել միասին լինելու համար, իսկ հիմա դու՛ այդ ամենը դեն ես նետում:
- Լսի՛ր.. ես չե՛մ հասկանում, թե այստեղ գալով ինչ է կատարվում մեզ հետ, բայց փաստացի ես արդեն կեղտի մեջ եմ խրված։ Ես պե՛տք է ասեի քեզ, ես պե՛տք է թույլ տայի, որ դու՛ ինձ հետ որոշեիր: Բայց ե՛ս դա արեցի, որովհետև սիրում եմ քեզ, և չե՛մ ուզում, որ դու՛ իմ պատճառով նույնպես խրվես այդ կեղտի մեջ։
- ... Դու իսկապե՞ս հատուկ ջոկատայիններին ես միանում, - Պակի ձայնի մեջ էլ ջերմություն չկար։ - Յուսիջինի՞ն։
- Այո՛.... բայց ինչո՞ւ ես անընդհատ Յուսիջինին կպտում։
- Որովհետև ատու՛մ եմ Յուսիջինին, - ասաց Ջիմինը հիշելով Թեհյոնի խոսքերը...
- Որովհետև ատում եմ Յուսիջինին։ Նրանք ձևացնում են, թե իրենց նոր անդամներ են պետք, բայց ի վերջո նրանք հավատարիմ են միայն իրենց: Իսկ ձեր նմաներից մի բան է պետք։ Նա չի սիրում, նա պարզապես խաղում է։ Սա լավ հիշիր։
- Ինչո՞ւ։
- Ինչո՞ւ, - կրկնեց Ջիմինը, գրեթե շնչակտուր։ - Դու լու՞րջ ես հարցնում, թե ինչու եմ ատում Յուսիջինին։
- Ի՞նչն է այդ տղայի հետ։ Նա մեզ օգնել է։
- Այո՞, - Ջիմինը գոռաց, խախտելով իր բոլոր հուզական գծերը։ - Ա՛յդ տղան մեր միջև պատ է շարում։ Դու իսկապե՞ս չես հասկանում։ Յուսիջինը քեզ փորձում է դեպի իրեն քաշել, իսկ դու՛... դու՛ ինձ թողնում ես մի կողմ։
- Դա չի՛ նշանակում, որ ես քեզ թողնում եմ։
- Դու ինձանից հեռանում ես, Չոնգու՛կ ։ Յուսիջինը քեզ ներգրավում է իր աշխարհում, ու դու սկսում ես թողնել ինձ։ Հենց դա է խնդիրը։ Որ նա քեզ փոխում է, իսկ դու դա չե՛ս տեսնում։
- Ես քեզ չե՛մ փոխում, Ջիմի՛ն, ինչո՞ւ չես հասկանում։ Սա միակ ճանապարհն է՝ որ խուսափենք պատժից։
- Խուսափե՞նք պատժից՝ բաժանվելո՞վ։ - Ջիմինը արդեն չէր դիմանում։ - Իսկ հիմա ի՞նչ կլինի, երբ ես գնամ։
- Ի՞նչ ես կարծում, որ սա իմ ուզածն էր, - գոռաց Չոնգուկը։ - Ի՞նչ ես ուզում, որ ես անեմ։
- Որ ընտրեիր ինձ, ոչ թե Յուսիջինին։
Իր բառերը ասելով՝ Ջիմինը շրջվեց, չկարողանալով այլևս դիմանալ նրանց խոսակցությանը, բայց Չոնգուկը շտապեց նրան հետ պահել։ Նա բռնեց Ջիմինի ձեռքը, սակայն Պակը միանգամից խլեց այն։
- Յուսիջինը ինձ պարզապես հնարավորություն է տվել։ Այսպես գոնե մենք բանտում չենք հայտնվի։
- Իսկ ի՞նչ է ինձ տվել նա, - Ջիմինը ընդհատեց նրան՝ զայրույթով հնչեցնելով այդ խոսքը։ - Դու՛ կարծում ես, որ եթե հատուկ ջոկատայիններին միանաս, ամեն ինչ կլուծվի, ու մենք մի տեսակ լավ կլինենք։ Բայց դա այդպես չէ, Չոնգու՛կ։ .... Կգերադասեի բանտում լինեի, քան թե մեկ այլ վայր։
- Այդպես մի՛ ասա։
- Կասեմ։ Ավելի ուշադիր նայիր, թե ով է այդ Յուսիջինը։
- Եվ ո՞վ է Յուսիջինը, - հեգնանքով ասաց հենց ինքը Յուսիջինը հանկարծակի հայտնվելով ու կագնելով Չոնգուկի կողքին։
- Մե՛նք....
- Ամեն ինչ կարգին է, Չո՛ն, - ձեռքը դրեց ուսին։ - Ես հասկանում եմ քեզ Ջիմին դու բարկացած ես, որ մե՛նք առանց քեզ ենք որոշում կայացրել, բայց հավատա՛ ես այդքան էլ վատ մարդ չեմ։
Ջիմինը պարզապես ցանկանում է նրան սպանել, բայց փոխարենը պատվի առավ և հեռացավ։
_
Լսելով հրամանը, Թեհյոնը հուսահատ նայեց եղբորը ում դատապարտել է իր հետ բանտարկության։
- Ձեր պատիժը կմեղմանա գուցե այն ժամ, երբ Յունգին ձեր դեմ բողոք չներկայացնի, սակայն այնուամենայնիվ պատիժը ձեր կռվի անխուսափելի կլինի բոլորիդ համար։
Հոսոկը անտարբեր նայում է Գեներալին, իր կողքին Իմ Նամը, ով վախենում է Կիմ եղբայրների հետ առանձին սենյակում մնալ։
Սենյակից բոլորը դուրս եկան։ Իմ Նամը շտապեց հեռանալ։
- Յունգին ձե՛զ կարող է ներել, եթե դու՛ք ներեղություն խնդրել Իմ Նամից, - զգուշացրեց հոսոկը, երբ միջանցքով քայլում են։
- Այդ Իմ Նամն է, որ պե՛տք է ներեղություն խնդրի, - ասաց Նամջունը։
Ու էլ ոչ մի խոսք։ Շենքից դուրս գալուն պես Բոլորի հայացքները խաչվեցին Չոնգուկի ու Յուսիջինի հետ, երբ նրանք էլ ուզում են ներս մտնել։
Մի կարճ հայացք և Թեհյոնի ու Յուսիջինի հայացքները փոխանակում են։
Հետադարձ հայացք
Pov . Թեհյոն։
Ես հազիվ զսպեցի ցավով հառաչանքս, երբ առաջին անգամ առնանդամ վերցրեցի իմ մեջ։ Մուտքը պատռված է, ոտքերս դողում են։ Մարմինս ընդհանրապես տեղում չէ։
Տարօրինակ սեքս է: Առանց նախախաղի. պարզապես մերկացում և ներթափանցում առանց որևէ նախապատրաստության: Ես ցավից բացի ոչինչ չէի զգում։ Ներքևում արդեն արյուն է հոսում, բայց վախենալով Յուսիջինինն դադարեցնել, ես կարող էի հուսալ, որ շուտով կավարտվի։
Կորցնելով ամբողջ ուժս՝ ես ամբողջովին ուժասպառ էի և այլևս չէի կարող ինքնուրույն շարժվել, բայց իմ վրայի տղան դեռ պինդ մնաց։ Արյան վրա ուշադրություն չդարձնելով՝ մի ձեռքով ամուր բռնեց գոտկատեղս ու ողջ երկարությամբ ներս մտավ անընդհատ շարժվելով ու հարվածելով հետույքիս։
Երբ նա կրկին անգամ էլ հրեց, ես հանկարծ ինչ-որ բան նկատեցի։ Դժվար է հասկանալ, որովհետև շնչառությունս լրիվ խանգարված է, բայց ես լաց էի լինում։ Խորը շունչ քաշելով՝ ես զգացի, որ արցունքներ են քսվել դեմքիս և մշտական հոսող քթից: Կարծում եմ՝ բավականին երկար լաց էի լինում՝ կառչելով այն տղայից, ով շարունակում է շարժվել։
Կարծում եմ, ինձ պետք է մի փոքր ջերմություն զգալ: Բայց ես, երևի արժանի չէի։ Այնուամենայնիվ, չարժեր այն ցավը, որը ես ապրեցի Յուսիջինի հետ քսան րոպե սեքսի ընթացքում:
Ուրեմն ես լաց եղա սրա պատճառով։ Մինչ աղի արցունքները հոսում են այտերիս վրայով, նրա անդամը շարունակում է մնալ իմ ներսում։
Յուսիջինը դուրս եկավ իմ միջից։ Ինձ ներսից լցված օտար մարմին կորցնելու զգացողությունը բավականին ուժեղ է ստացվեց։ Երբ նրա առնանդամը դուրս սահեց իմ միջից, տաք սերմը հետևեց:
Բայց հանկարծ ես հանկարծ լսեցի ատրճանակի լիցքավորված ձայնը, մինչ ես կհասցնեի արձագանքել, ես իմ ներսում զգացի սառը մի բան։
- Դու այդ ի՞նչ ես անում, - ասացի ես, թեթև շրջվելով, բայց նա ինձ լռեցրեց։
- Շշշշ՜, ի՛նձ լսիր, եթե համարձակվես երբևէ հիշատակես այս օրը, կզղջաս։ Բայց եթե երբևէ ցանկանաս կրկնել, ապա դու գիտես իմ տեղը։
Դա ոչ այլ ինչ էր քան բռնաբարություն, նա օգտագործեց ինձ։ Խաղաց իմ զգացմուքների հետ։
Ես ուժեղ մարդ եմ, բայց այսօր գտնվեց մեկն ով կարողացավ ինձ ցավեցնել։ Ես մեղավոր էի, որ երբևէ սիրեցի....
Pov. ՎԵՐՋ
Թեհյոնի և Յուսիջինի հայացքները մի պահ խաչվեցին։
- Որոշվե՞ց ձեր դատավճիռը, - հարցրեց Յուսիջինը։
Մինչ որևէ մեկը կպատասխաներ Թոհյոնի հայացքը սևեռվեց Չոնգուկի վրա, ով անտրամադիր նայում է գետնին։
- Մեր պատիժը երկու դաժան շաբաթն է, - պատասխանեց Հոսոկը։ - Բայց եթե Յունգին որոշի պատժել նրանց, ապա նրանց ձեռապակալելու են։
- Դու՛ այդպես էլ չկարողացար խելոք մնալ, - ասաց Յուսիջինն ու նայեց Թեհյոնին, ով իսկույն վրդովված հայացքը թեքեց նրա կողմը։ - Քեզ հիմա դու՞ր է գալիս, որ քո փոխարեն եղբարդ տուժելու է։
- Ամեն ինչ կարգին է Յուսիջին, - ասաց Ջունը։ - Ես դե՛մ չեմ։ Ի վերջո մենք ուղեկիցներ ենք։
Նրա խոսքերը Չոնգուկին ճնշեցին։ Բայց նա պարզապես չէր ուզում, որ Ջիմինին իր պատճառով պատասխանատվություն կրեր։
- Թեհյո՛ն, դու քեզ մեղավոր չե՞ս զգում, - հարցնում է Յուսիջինը։
- Իսկ դու՞ք, - առանց զգացմուքների հարցրեց։ Սա առաջին անգամ էր, որ Թեհյոնը խոսեց նրա հետ այդ օրվանից հետո։ - Չե՞ք զգում ձեզ մեղավոր։
Նամջունը հարցական նայեց եղբորը։ Կա՞ բան, որ նա չգիտի։
- Ամենևին էլ չե՛մ հասկանում ինչ նկատի ունեք, - ստեց Յուսիջինը։
- Հասկանու՛մ եք.... ոչինչ եթե անհրաժեշտ լինի, ես կպատժվեմ, բոլոր նրանց պատճառով ովքեր ինձ երբեև դավաճանել են։
- Իմ Նամը քեզ հերիք չէ՞ր, մի՞շտ ես սիրում փորձանքների մեջ ընկնել։
- Ես սիրու՛մ եմ խաղալ կրակի հետ...- մի փոքր մոտ եկավ նրա ականջին։ - Ինչպես նաև դուք։
Նամջունը էլի ոչինչ չի հասկանում։
_
- Դու չե՞ս վնասվել, - շշուկով ասաց Յունգիին, մատներով շոյելով Հոսոկի ձեռքը, ով նստած է իր կողքին։
- Հիմա դրա՞ ժամանակն է, - Հոսոկը բարկացավ, նայեց ընկերոջը, ով վիրակապված պառկած է։ - Մենք բոլորս լավ ենք, գիտե՞ս, իսկ ա՜յ դու չէ, ի վերջո դադարիր ուրիշների մասին մտածել խնդրում եմ։ Ա՜խր ես քեզ ասացի չէ՞, որ սա վտանգավոր է։ Դու ինձ չլսեցիր։
- Ես լա՛վ եմ։
- Դու լավ չե՛ս Յունգի։ Դու հիվա՛նդ ես։
- Իմ Նամը ո՞նց է։
- Լա՛վ է, - նյարդայնացած պատասխանեց։ - Քիչ քերցվածք ունի, բայց լավ է։ Իսկ Կիմ եղբայրներին էլ ձերբակալել են, բայց եթե դու որոշես բողոք չներկայացնել, գուցե պատիժը մեղմացնեն։ Ինչպես նաև Չոնգուկը և Ջիմինը, .... նրանց բաժանել են....
- Ի՞նչ։
- Ջիմինին տեղափոխում են առավոտյան, - տխուր սկսեց։ - Իսկ Չոնգուկը միանում է հատուկ ուժերին։ Ահա թե ինչի արդյունք բերեց այս ամենը, դու էլ հիվանդ ես։
- Իսկ դու՞, քեզ ի՞նչ են անելու։
- Երկու դաժան շաբաթ են նշանակել Իմ Նամի հետ միասին։ Մեզ հանգիստ չեն տալու։
- Ների՛ր, սրա մեղավորը ես եմ։
- Այստեղ բոլորս ենք մեղավոր, - նայեց Յունգիին ու ժպտաց, - դու դրա մասին մի՛ մտածիր, առողջացի՛ր, հիմա դա քո առաջնային խնդիրը.... Ուրախ եմ, որ լավ ես։
- Հոսո՛կ… - Յունգիի ձայնը դողում է, երբ նա նայում է ճերմակ վերմակին։ - Ես կարող էի մահանալ։
- Վե՛րջ տուր։
- Չէ՛ լսիր.... իմ աշխատանքը սահմանին է, ու ամեն վայրկյանին ես կարող եմ կյանքս կորցնել, ուստի ուզում եմ, որ հիմա իմանաս, որ....
- Ի՞նչ, - ասաց Հոսոկը մեղմ ժպիտով, կարծելով, որ դա ևս մեկ փոքրիկ պահ է նրանց միջև, ինչպես անթիվ ուրիշները: Նրա ձեռքը մեղմորեն սեղմեց Յունգիի ձեռքը, բութ մատը քսելով գունատ մաշկի վրա՝ անտեղյակ լինելով, թե ինչ է սպասվում:
Յունգիի սրտի բաբախյունը սկսեց արագանալ, և հիվանդասենյակի սրտի մոնիտորից հնչող ձայնը ուժեղացավ:
Նա փորձում է հանգստացնել իրեն, բայց ամեն մի հարվածից կրծքավանդակը սեղմվում է։
- Հոսո՛կ…- նորից շշնջաց Յունգին, աչքերը մի պահ փակվեցին, կարծես հավաքելով իր թողած ամեն մի ունցիա քաջություն: - Ես սիրու՛մ եմ քեզ։
- Ես նույնպես սիրում եմ քեզ, - ժպտաց Հոսյոկը,
- Ո՛չ … ո՛չ որպես ընկեր։ Ո՛չ … այդպես։
Հոսոկի ժպիտը թուլացավ, ջերմությունը հոսում է նրա դեմքից, երբ խոսքերը հարվածում են նրան։
- Որպես տղամարդ, - շարունակեց Յունգին, նրա աղաչող աչքերը լցված հույսուվ և վախով: - Ես սիրում եմ քեզ, որպես տղամարդ:
Հոսոկը ձեռքը քաշեց, կարծես այրված լիներ։ Նրա սիրտը ցավոտ ցնծում է, աչքերը բացվում են, չկարողանալով մշակել այն, ինչ հենց նոր լսեց: Յունգի՞ն։ Նրա՞ Յունգին, Յունգին, որին նա ճանաչում է տարիներ շարունակ: Նրա ընկերը, նրա զինակից եղբայրը… գեյ է: Եվ… սիրու՞մ է նրան:
- Չէ՜, - Հոսոկը օրորեց գլուխը, ցածր ձայնով, դողալով անհավատությունից: - Յունգի՛: Սա ճի՛շտ չէ:
Յունգիի սրտի մոնիտորը նորից ցատկեց, որը համընկնում է հոգու քաոսի հետ: Նա իրեն բացահայտված, խոցելի է զգում, կարծես ամբողջ աշխարհը փշրվում է իր առջև: Նա փորձեց նստել, բայց նրա մարմինը թույլ է, դեռևս ապաքինվում է։
- Հոսո՛կ… Յունգիի ձայնը մեղմ է, փխրուն, կոտրվող, երբ նրա աչքերը լցվեցին չթափված արցունքներով: - Խնդրում եմ… ես…
- Ո՛չ։ - Հոսոկի ձայնն այժմ սուր է՝ լցված զայրույթով և ավելի մութ բանով՝ դավաճանությամբ։ - Ուրիշ ոչինչ մի՛ ասա. Մի՛ փչացրոյ սա: Դու իմ ընկերն էիր, Յունգի՛ …, - քթի տակ մրթմրթաց Հոսոկը: - Իմ լավագույն ընկերը… և հիմա…
- Ես դեռ քո՛ ընկերն եմ, - Յունգին խեղդվեց, արցունքներն այժմ ազատորեն հոսում են: - Դա չի փոխվել: Ես դեռ նույն Յունգին եմ, որին դու միշտ ճանաչել ես:
- Ո՛չ... դու՛ չես, - Հոսոկի ձայնը սառն է՝ հրաժարվելով հետ դառնալ դեպի իրեն։ - Դու նու՛յնը չես։
Յունգիի սրտի մոնիտորն անկանոն հնչում է, ձայնը ուժեղանում է, երբ նրա շնչառությունը դառնում է մակերեսային: Նա ձեռքը սեղմեց կրծքին, փորձելով հանգստացնել ներսի փոթորիկը, բայց մարմինը դավաճանում է նրան այնպես, ինչպես իր զգացմունքները։
- Պե՛տք է ինձ ավելի շուտ ասեիր, գոնե հիմա ես այստեղ չէի լինի։
Առանց այլ խոսքի, նա շրջվեց և քայլեց դեպի դուռը, ստերիլ սենյակում նրա ոտնաձայները արձագանքեցին։
Յունգիի կրծքավանդակը ցավալիորեն սեղմվեց, երբ նա դիտում է Հոսոկի հեռանալը: Նրա կողքին գտնվող սրտի մոնիտորը նորից ցատկեց, անկանոն ձայնը ուժեղացավ, ավելի արագ:
Նրա շնչառությունը ծանծաղացավ, ամեն շունչը՝ պայքար։ Նա դողացող ձեռքը սեղմեց կրծքին, բայց ներսում փոթորիկը միայն ավելի է սաստկանում, զգացմունքները անզուսպ պտտվում են։
- Հոսո՛կ …, նա հազիվ շշնջաց, նրա ձայնը թույլ և հազիվ լսելի է, բայց Հոսոկն արդեն հասել է դռանը՝ ձեռքը բռնակին դրած: Դուռը ճռռաց, երբ Հոսոկը հրեց այն։ Մի վայրկյան նա տատանվեց, կասկածի ալիքը դիպավ նրա գլխին։
Նա լսեց Յունգիի ծանր շնչառությունը, մեքենաների կատաղի ձայնը, նա զգաց դա, նրանց տարիների բարեկամության ուժը, այն կապը, որը մի ժամանակ անսասան էր: Բայց նա չկարողացավ դիմակայել դրան: Նա չկարողացավ դեմքով նայել նրան։
Առանց հետ նայելու՝ Հոսոկը դուրս եկավ միջանցք և թույլ տվեց, որ դուռը կամաց փակվի իր հետևից։
Այն պահին, երբ դուռը փակվեց, Յունգիի աշխարհը կարծես քանդվեց: Նրա սիրտը ուժգին բաբախեց կրծքին, մոնիտորը գոռում է, ասես հոգեվարքի մեջ է: Նրա տեսողությունը մշուշվեց, և խավարը ներս մտավ՝ կուլ տալով հիվանդասենյակի աղոտ լույսը։
- Հոսոկ խնդրում եմ մի՛ գնա, ես այդպես չե՛մ կարող։
Վերջին ձայնը, որը նա լսեց մինչև ամեն ինչ սևացավ, սրտի մոնիտորից հնչող ձայնն է, ձայն, որը արտացոլում է Հոսոկի հեռանալուց հետո թողած ցավը:
Վերջ
You are reading the story above: TeenFic.Net