Nakangiti kong pinagmamasdan ang buong Eiffel Tower. Its been 2 years na magmula ng umalis kami ni Kuya sa Pilipinas. At kapag naaalala ko ang tagpong iyon ay hindi ko pa rin mapigilang maluha. I left without even saying goodbye pero alam kong yun ang tamang desisyon.

Well, atleast dito hindi ko na nararamdaman yung takot na maaring itong araw na ito na ang maging huling araw ko at maaaring maging huling araw ng taong malalapit sa akin . Dito ko na sa Paris ipinagpatuloy ang pag-aaral. Nagshift ako ng course kasi mas nagustuhan ko ang art. Pinili ko ang Fine arts at sinuportahan naman ako ni Kuya tungkol doon.

"Wala ka bang balak i-activate yung Fb mo or gumawa man lang ng bago?" Napalingon ako sa lalaking kakarating lang na umupo ngayon sa tabi ko.

"Nah, I think mas magandang maging private ang buhay" ngumiti siya at saka ako tumayo.

"Nakapagenroll ka na ba for this school year?" Sabi niya habang pinapagpagan ang pantalon na napatayo na rin ngayon.

Iniangat ko ang aking tingin at saka siya pinagmasdang mabuti. Matangos na ilong, may piercing sa kaliwang tinga, nangungusap na nga mata at kulay light brown na may highlights na kulay red. Si Makki kaya? Ano na kaya yung mga pinagbago sa itsura niya ngayon?

Napakurap-kurap ako sa aking naisip. At saka muling ibinalik ang tingin sa buong tanawin. " Hindi pa, nagbabalak kasi si kuyang umuwi ng Pinas at saka isa pa..hinihintay kong may isa diyan na magenroll" tapos mapanukso ko siyang tiningnan.

Itinaas niya naman ang kanyang kamay na parang susurrender na sa pulis " No thanks, alam mo naman diba Nikka na okay na ako. Besides I'm earning already, I have my income na. I have a business and sa kasalukuyan ini-enjoy ko ang pagmomodel."

I roll my eyes at him " Edi ikaw ng yayamanin at mukhang artistahin" natatawa kong deluryo sa kanya.

Napakunot naman ang noo niya at saka tumungo at inilevel ang mukha naming dalawa.

"Artistahin nga, may pera pero ayaw mo naman sa akin" malungkot niyang sabi. Hindi ko alam pero this time it sounds so true. Lagi naman niya akong sinasabihan na kesyo kami na nga lang raw o di kaya magpanggap daw kaming magsyota in a month for fun pero lagi akong humihindi. I mean ayaw ko lang ng gulo and besides alam kong nandito pa rin siya. Hindi siya kailan man mabubura. Eh siya kaya?

I smile at him. "Tss, ayan ka na naman sa mga jokes mo" tumayo siya ng maayos kaya medyo napaangat ang tingin ko sa kanya kasi medyo matangkad siya sa akin.

"Nikka, kahit minsan ba di mo naisip na seryoso ako? Like now" kinabahan ako sa seroyoso niyang tanong at sa seryoso niyang mga matang titig na titig sa akin ngayon.

"Lucas naman" hindi ko mahanap ang tamang sagot sa tanong niya kasi ayaw kong masaktan siya.

Tumingala siya sa langit bago dahan-dahang tumango.

"I'm sorry, naiintindihan ko. Mabuti pa umuwi na tayo." At saka niya ako tinalikuran. Pero bago siya tuluyang makaalis ay nahawakan ko siya sa kanyang palapulsuhan.

"I'm sorry, hindi ko gustong saktan ka and I swear to God kung kaya ko lang..kung kaya ko lang baguhin ang nararamdaman ko just to--" hindi ko mapigilang umiyak sa realisasyong nasasaktan ko ngayon ang pinakaunang taong tumanggap sa akin dito sa Paris.

Agad siyang lumingon kasabay ang biglang pag-aalala na naplastar sa kanyang mukha. "Sh*t, shh.. I'm sorry for making you feel sorry about it. But seriously Nikka its okay not to feel the same way as what I feel." Sinasabi niya ito habang yakap-yakap na ako ngayon.

Pero bakit..bakit kahit ganito na kami kalapit ay wala pa rin akong maramdaman? Kahit anong bait niya ni hindi ko magawang mahulog.

"Tara na at gumagabi na, okay?" Pagtatahan niya pa ring sabi sa akin. Alam kong hindi ko deserve ang tulad niya pero nagpapasalamat akong dumating siya sa buhay ko kasi kung hindi dahil sa kanya matagal na akong patay ngayon.

The first time na napunta kaming Paris ng kapatid ko, I was devastated. Sobrang sakit ng nangyaring pag-alis namin and so, lutang akong tumawid sa kalsada. Habang tumatawid ako may biglang humila sa kamay ko and causes me to stumble on the ground.

Agad akong nagpumiglas sa lalaking ngayon eh nakahiga na rin sa tabi ko.
" What the heck is your problem?" Galit kong sabi habang nag mamadaling tumayo. People are staring at us like we are some kind of those starcrossed lover you see in televisions.

"You're a Filipina? Right?" Manghang tanong niya na hindi man lang nag-atubiling sagutin ang tanong ko. Inirapan ko nga ng malaman niyang naiirita ako sa kanya.

Akmang aalis na ako ng bigla niya akong hinigit sa braso. "I'm Luke Samuel but you can call me lucas" pagpapakilala niya.

"Seryoso ka ba? Pagkatapos ng nangyari..nakuha mo pa talagang magpakilala. Anyways, Oo Pinay ako. Halata naman siguro ngayon noh?" Pagkatapos ay iniwan ko na siya doon.

Pero ang loko nakuha pang sumigaw "Nice to meet you Ms. sungit!"

At yun ang unang pagkikita naming dalawa and the next one and the others? Are history. Basta isang araw biglang naging close na kaming dalawa. Kaya naman masakit sa akin ngayon ang makitang nasasaktan siya at ang mas worst? Ng dahil pa sa akin.

Tumango ako ng napabaling sa kanya. Medyo napapahikbi pa rin ako dahil sa nangyari pero hindi naman na malala.

Ng makarating kami sa sasakyan niya ay agad niya akong pinagbuksan ng pinto saka siya umikot papasok sa drivers seat.

Tahimik ako buong biyahe dahil hindi ko alam kung anong sasabihin ko dahil sa nangyari kanina.

Mabilis kaming nakarating sa condominium kung saan kami kasalukuyang nakataira ni Kuya.

Hindi siya lumabas ng sasakyan kaya nanatili rin ako sa loob. Walang umimik at ang tanging pailan-ilang buntong hininga niya lamang ang naririnig sa loob ng sasakyan.

"Look Nikka, I know you are a bit awkward dahil sa nangyari kanina but I hope mawala na yan. This is still me okay? Nothing's change." Mula sa tingin sa labas ay napabaling ako sa kanya at saka dahan-dahang tumango at ngumiti. Yeah right, he is still who he is from the very beginning.

Dahil pupunta pa sa Lucas sa kabilang building ay napagdesisyonan komg maunang bumaba at pumasok sa loob ng building namin habang i
pinapark pa ni Luke ang kotse sa basement gaya ng dati.

Binati ako ng guard kaya binati ko rin siya pabalik. Hinintay ko si Lucas sa my waiting lounge dito ng condo kung saan kami namamalagi ni Kuya.

Ng makita siya ay saka ako tumayo. Bahagya niyang pinadaan ang mga daliri sa kanang kamay at saka ngumiti sa akin.

"Sorry medyo natagalan" medyo nag-aalala niyang sabi. "Okay lang hindi naman ako masyadong matagal nag-antay. Tara na?" Tumango lang siya bilang sagot at sabay kaming nagtungo sa elevator.

Ng makasakay ay pinindot niya ang 7th floor kung saan located yung place namin ni kuya. Rm 704 kami while si Luke ay may sarili ring condominium sa katapat lang din ng condo namin. Kaya nga minsan sa building na namin siya nagpapark. Okay lang rin naman sa guard kasi sasakyan niya yung niregister ko.

"I will still visit you no matter what! Magalit ka man or ipagtabuyan mo ako, I will still and always come back in here no matter what."

Gulat ang mukha niya nang mapabaling sa amin. This is the second time na nakita ko siya dito sa condo namin asking for my brother's answers. Hindi ko alam kong maawa ba ako or what. Pero never pa ako nakakita ng kasing tapang niya when it comes to love.

"Ate ellen.." yun lang ang nasabi ko ng mapansin ang mumunting butil ng luha sa kanyang mga mata.

"I'm so sorry, you should have never see me in this kind of situation Niks. But anyway, can you please give this to your brother? May lagnat kasi siya kahapon kaso ayaw na naman niya akong papasukin." Inabot niya sa akin ang supot na I think may lamang gamot.

Hindi na niya inantay ang sasabihin ko at agad na siyang naglakad papuntang elevator. Lumingon lang siya and wave goodbye ng tinawag ko siya at magthank you.

Nagtungo ako sa door ng condo at saka i swipe the card that I own to open the door. Nadatnan namin si kuyang nakaupo sa couch at nakaharap sa cp. Hindi ko alam kung napansin niya ba kaming pumasok kasi tulala lang siya the whole time.

"Kuya may problema ba?" Nag-aalala kong tanong sa kanya.

He look at me at saka nagsalita "We need to go back to the Philippines asap".

Naguguluhan pa rin ako sa nangyayari habang si kuya naman ay nagmamadaling iniimpake na ang mga gamit namin.

"Kuya saglit lang, ano ba talaga ang nangyayari?" Naguguluhan kong tanong, still not moving.

"Patay na si Tita beth, kaninang madalin araw. Pinasok siya sa mismong tinitirahan niya sa Mandaluyong. And killer left a note. All will be dead unless the dead will come alive." Gulantang ako sa sinabi ni kuya.

Ano ba talaga yung kasalanan namin and they are hunting us. Ang tinutuloy na paray na mabubuhay was obviously us. Kami lang naman ni Kuya ang kasalukuyang relative ni Tita Beth na umalis ng bansa.

I think, hindi lang ang kalaban ang kailangan kong harapin kundi ang mga taong iniwan rin namin...including him.