საავადმყოფოში ქენანი, ელენეს ძმა, სანდრო,
და ბებია კლარა დაგვიხვდნენ. სამივე შოკირებული და ანერვიულებული ჩანდა. რომ მივედით, სანდრო ქენანს უყვიროდა:

- თუ ჩემს დას ხელი დააკარე, გეფიცები, არ გაცოცხლებ. ილოცე, რომ გადარჩეს!

თავად ქენანი კი ჩუმად იდგა და საავადმყოფოს მიტკალივით თეთრი კედლებისთვის თვალი გაეშტერებინა. ვიცოდი, რომ გული იმ პალატისკენ მიუწევდა, სადაც ელენე იწვა. რადგან სანდრო ჩემი დეიდაშვილი იყო და კარგად ვიცნობდი, მასთან მაშინვე მივვარდი და იმ საცოდავი ბიჭის ლანძღვა დავუშალე:

- სანდრო, ასე არ შეიძლება! როცა რაღაც არ იცი, უნდა დაელოდო, სანამ გაიგებ. იქნებ, ეს ბიჭი საერთოდ არაფერ შუაშია. 

- მოდი, ლანა, აქედან დაიკარგე, კარგი? - სანდრო ჩემდამი არასოდეს იყო გულთბილად განწყობილი. რაც არ უნდა მეკითხა, ყოველთვის გაღიზიანებული ტონით მპასუხობდა და როგორც ხედავთ, არც ახლა იყო გამონაკლისი.

არდამ ხელი მხარზე დამადო და მანიშნა, რომ ჯობდა, იქაურობას გავცლოდით, თუმცა უდანაშაულო ადამიანის ლანძღვას მე სანდროს ვერ დავანებებდი. მაშინ ბებია კლარა ჩაერთო საქმის კურსში და რბილად მითხრა:

- ლანა, შვილო, ხომ ხედავ, გაბრაზებულია. თავი დაანებე, რამე არ დაგიშავოს.

სწორედ მაშინღა შევნიშნე ქენანის ლოყაზე ძლიერი ხელის წითლად დარჩენილი კვალი. ამან მაიძულა, დეიდაშვილს გამოვრიდებოდი. ბებიამ ჩემ გვერდით ატუზული არდა დაინახა. თავიდან სახე მოექუფრა, მერე თითქოს რაღაცას იხსენებსო, უცებ გაეღიმა და არდას მიმართა:

- შენ ირაკლი ლობჟანიძე ხარ, ხომ?

არდამ სულელურად გაუღიმა. პირბელად ესმოდა ასეთი უცნაური სახელი. გამოსავლის საპოვნელად მე შემომხედა, მე კი თვალებით ვანიშნე, რომ ცოტა ხნით ირაკლი ლობჟანიძე უნდა გამხდარიხო. მან დავალება სწორად გაიგო და რაც შეიძლება ქართულად თქვა:

- დიახ, მე ირაკლი ლობჟანიძე გახლავართ. თქვენ ლანას ბებია ხართ?

- დიახ, დიახ. შვილო, ირაკლი, ვხედავ, ხმა დაგწვრილებია. ბებიაშენი სულ იმას ჩიოდა, გარდატეხის ასაკის გამო ხმა ძლიერ დაუბოხდაო. ერთხელ რაღაც გკითხე და რომ მიპასუხე, ვერაფერი ვერ გავიგე, - ბებიას ძველი მოგონებების გახსენებაზე გულიანად გაეცინა. მე არდას ვუჩქმიტე და ვანიშნე, სიცილში აჰყოლოდა. მან იმხელა ხმაზე გადაიხარხარა, რომ ამან სანდროს ყურამდეც მიაღწია და მისი გაღიზიანება გამოიწვია.

- არდა, ორი წუთით მოდი აქ, - ქენანმა მეგობარი ხელით იხმო. "არდას" გაგონება ბებიას ძალიან გაუკვირდა. იმ ფაქტმა კი, რომ ქენანი მას იცნობდა, უფრო მეტად გააკვირვა.

არდა ქენანთან მივიდა და ხელით მეც მანიშნა, გავყოლოდი.

- თქვენ ორნი, - ხელი რიგრიგობით დაგვარტყა მხარზე ქენანმა, - მგონი, სულ გაგიჟდით, არა? ჯერ დილით იყავით ერთად, მერე ერთად წახვედით, ახლა ერთად მოხვედით და რაც ყველაზე დიდი სიგიჟეა, ლანა, ბებიაშენი არდას თორნიკეს ეძახის!

- სანამ ჩვენზე ილაპარაკებ, ჯერ ჯობს თქვა, რა უქენი ელენეს, - ჩავერთე საუბარში.

- შენ მართლა გჯერა შენი იდიოტი დეიდაშვილის, რომ მე მას რაღაც დავუშავე? მასზე მეტად არავინ მიყვარს, ხელი არასოდეს დამიკარებია და ახლა უცბად მოგინდათ ამ აბსურდული ბრალდებებით ჩემი თავიდან მოშორება?!

გაცეცხლებულ სანდროს გადავხედე, რომელიც დერეფანში ბოლთას სცემდა და ხანდახან როცა სიგიჟე წამოუვლიდა, მოსაცდელ სკამებს ურტყამდა წიხლებს. ყველა მას მისჩერებოდა და ექთნებს სთხოვდა, როგორმე ეგ კაცი საავადმყოფოდან გაეყვანათ. გადავწყვიტე, ქენანი გამომეკითხა, ამიტომ საჭირო იყო, სადმე ისეთ ადგილას გამერიდებინა, სადაც სანდრო ყურს ვერ მოგვკრავდა. სანამ იგი წყლის დასალევად იყო წასული, მე, არდა და ქენანი საავადმყოფოს კაფეტერიაში ჩავედით.

- აბა, ახლა მოყევი, რა და როგორ მოხდა.

ქენანმა რაღაც თავისთვის ჩაიბურტყუნა და უკმაყოფილი სახით დაიწყო:
- დილით, თქვენ რომ წახვედით, ასე ორი საათის მერე, ელენე სამზარეულოში იყო გასული და ჭურჭელს რეცხავდა. მე კი მისაღებ ოთახში ტელევიზორს ვუყურებდი. უცებ, თეფშების მსხვრევის ხმა გავიგე. ძალიან შემეშინდა, ამიტომ მაშინვე სამზარეულოში გავვარდი. იქ საზარელი სანახაობა დამიხვდა: ელენე იატაკზე გულწასული იწვა, ირგვლივ კი სულ თეფშების ნამტვრევები ეყარა. თავიდან ვცადე, მე თვითონ მომეყვანა გონზე. წყალიც შევასხი, ხელოვნური სუნთქვაც გავუკეთე, მაგრამ როცა აღარა და აღარ გაიღვიძა, მაშინვე საავადმყოფოში წავიყვანე.

- ამ ერთი წლის მანძილზე ხომ არ შეგიმჩნევია, რომ ჯანმრთელობის რაიმე პრობლემა ჰქონდა?

ბიჭმა თავი გააქნია.
- არა, მაგრამ ხშირად ამბობდა, დაჯდომის მერე რომ ვდგები, თავბრუ მეხვევაო. ერთხელ გული წაუვიდა, მაგრამ მოკლე ხნით და ასე, ორი წუთის მერე მოვიდა გონზე.

- ნეტავ, რამე სერიოზული ხომ არაა? - დავინახე, ქენანს როგორ წამოუვიდა ცრემლები. სანუგეშებლად არდამ მხარზე დაჰკრა ხელი, მე კი ცრემლები მოვუმშრალე. მის დანახვაზე მეც უნებურად ამეტირა. ცოტა ხანში სამივე ვტიროდით.

- კარგი, ქენ, ტირილი აღარ გვინდა, - კიდევ ერთხელ დაუტყაპუნა მხარზე ხელი არდამ ქენანს.

იმ ღამეს საავადმყოფოში დავრჩით. ექიმებისგან ახალი არაფერი ისმოდა, იძახდნენ, რომ ელენე უბრალოდ უგონოდ იყო და არ იღვიძებდა. ახლობლებს მისი მონახულების უფლებას არ გვაძლევდნენ, რადგან ექიმები გამოკვლევებს უტარებდნენ. ბაბია და სანდროც მალე წავიდნენ. შუა ღამისას, როცა სკამებზე ვიჯექით და ერთმანეთის მხრებზე თავვამოყრდნობილებს გვეძინა, ექიმის ხმამ გაგვაღვიძა:

- უკაცრავად, თქვენთვის ახალი ამბავი გვაქვს.

ქენანი მაშინვე წამოხტა, თითქოს ბომბი ჩამოაგდესო და ექიმის წინ ლამის მუხლებზე დადგა:

- დიახ, პაციენტმა თვალი გაახილა. ლაპარაკობს კიდევაც და ამბობს, რომ კარგადაა.

ამაზე სამივემ შვებით ამოვისუნთქეთ და ერთმანეთს ჩავეხუტეთ. ამდენი სტრესის შემდეგ ეს ამბავი სასწაულივით გვეჩვენებოდა. თუმცაღა, ის სასწაული არ იყო?

- ექიმო, მონახულება შეიძლება? - ვკითხე მე.

- დიახ, მაგრამ თავად პაციენტმა თქვა, რომ მეუღლის ნახვა უნდა.

ქენანმა არც აცია და არც აცხელა, მაშინვე პალატისკენ გაიქცა და კარი მოიხურა. არდამ გადმომხედა და ფართოდ გამიღიმა. ისიც ძალიან ნერვიულობდა ელენეს გამო, ახლა კი ცოტა დამშვიდდა. როცა ექიმი წავიდა, ისევ დავსხედით. თავში ყველა მოვლენა მერეოდა. ამ შოკისმომგვრელმა ამბავმა მანამდე მომხდარი დამავიწყა. ვცდილობდი, გამეხსენებინა, თუ რა მოხდა მანამდე და როგორც კი გავიხსენე, სახე ერთიანად ამიწითლდა.

- არდა, დიდ ბოდიშს გიხდი. ძალიან მნიშვნელოვანი მომენტი გავაფუჭე.

- არაუშავს, - ამოიოხრა მან, - შენი ოჯახის წევრი ცუდად გახდა და ვალდებული იყავი, მის სანახავად მოსულიყავი. ყველა ასე
მოიქცეოდა შენს ადგილას.

- რისი თქმა გინდოდა, მაინც ვერ მივხვდი და შეგიძლია, თავიდან გამიმეორო?

ბიჭმა თვალები მორცხვად დახარა და მაისურის კიდეს დაუწყო წვალება. მერე თვალებში შემომხედა. მისმა მზერამ რაღაცნაირი გრძნობა გამიჩინა, თითქოს გულში ძაფი გამიწყდა და ხმამაღალი ტკაცანი გაადინაო.

- საჭირო აღარაა. უბრალოდ, იმ ბაღის სილამაზემ ძალიან გამაოცა და არ ვოცოდი, რას ვბოდავდი, - მის ხმაში წყენა ამოვიკითხე. უნდობლად მიმზერდა.

- ჰო, ისეთია, მართლაც ყველას დააბრმავებს, - სიტუაციიდან გამოსაძვრომად ვითომ დავეთანხმე. ისე კი, ინტერესი მკლავდა, რა იგულისხმა "საყვარელ გოლში."

დილით არდა სახლში წავიდა, მე კი ელენეს სანახავად შევედი პალატაში. მართალია საავადმყოფოში იწვა, მაგრამ ისე გამოიყურებოდა, როგორც ყველაზე ჯანმრთელი ადამიანი მსოფლიოში. იცინოდა, ხუმრობდა და რაც მთავარია, ქენანის დანახვაზე თვალები ისევ ძველებურად უბრწყინავდა. რომ შემამჩნია, სახეზე უმალვე ღიმილი გადაეფინა.

- ლანა! როგორ მომენატრე, იცი?

მის მოწყენილ სახეზე გამეცინა. საწოლის გვერდით სავარძელში ჩავჯექი და არეული თმები გავუსწორე.

- რას ამბობ, გუშინ ხომ მნახე?

- ჰო, გუშინ ბევრი რამე მოხდა, მაგრამ ბოლოს და ბოლოს, შენი მონატრების უფლება არ მაქვს?!

- როგორ არა! მხოლოდ ზედმეტად არ გადაიღალო, თორემ კიდევ რამე დაგემართება.

- ამას აღარ დავუშვებ, საყვარელო, - თავი სიცილით გადააქნია ელენემ, - უბრალოდ, არ მინდა, ვინმემ იფიქროს, რომ თუ რამე დამემართება, ეგ აუცილებლად ქენანის ბრალი იქნება. სანდროსაც უთხარი, რომ იგი არაფერ შუაშია.

- მჯერა, ის არასოდეს არ იყო მოძალადე. ახლა უფრო მეტად იზრუნებს შენს ჯანმრთელობაზე და უფრო მეტადაც შეუყვარდები.

- არ ვიცი, არ ვიცი, - თვალზე მომდგარი ცრემლი მოიწმინდა მან, - მე და ქენანს პრობლემები გვაქვს. სულ ვჩხუბობთ და თქვენ რომ წახვედით, მითხრა, ნეტავ საერთოდ არ მომეყვანე ცოლად და უფრო მეტად მემუშავა საკუთარ კარიერაზეო. ამაზე კი გავბრაზდი, მაგრამ არაფერი მითქვამს. ეგ სიტყვები მის გადაღლილობას მივაწერე.

- მის ადგილას მეც ასე ვიქნებოდი, მაგრამ ამგვარი პირდაპირობა და უხეშობა ცოტა ზედმეტი ხომ არაა?

- მგონი, მაგრამ ჯობს, არაფერი ვთქვა, რათა ჩვენი ურთიერთობა შევინარჩუნო.

- მართალი ხარ. ქალი კაცს არ უნდა ეუხეშოს, რადგან ქალი მასზე აღმატებულია და ჩხუბით თავის მისთვის გაყადრება არ შეშვენის.

საავადმყოფოდან როცა წამოვედი, მაშინვე სახლში მივედი. კართან ჩემი ჩემოდნები და ჩანთები დამხვდა დახვავებული, მათ წინ კი თვალებჩაწითლებული ბებია იდგა და თვალს ვერ მისწორებდა. მასთან მივედი და მოვეხვიე.

- ბებია, რა მოხდა? - ვკითხე შეშფოთებული ხმით.

მან ხელი მკრა და ხმამაღალი ქვითინი წამოიწყო.
- ლანა, დიდი ბოდიში, მაგრამ ამ სახლიდან უნდა წახვიდე.

ელდა მეცა. ამ ადგილის გარდა წასასვლელი არსად მქონდა და აბა, როგორია, როცა უცებ გიცხადებენ, უნდა წახვიდეო.

- რატომ, ბებია? - მეც უნებურად ტირილი წამოვიწყე. ვერ ვხვდებოდი, რატომ დამაყენა განგებამ ასეთი რთული სიტუაციის წინაშე.

- ეს ბინა ხომ ნაქირავებია და თანხას ყოველთვე ვიხდით, - ამოისლუკუნა ქალმა, - ჰოდა, ამ თვის ხელფასი არ მომცეს სამსახურში და ქირა ვერ გადავიხადე. დღეს დილით კი პატრონი მომადგა და თქვა, სხვაგან უნდა გადახვიდეთო.

- შენ სად მიდიხარ, ბებია?

- მე ჩემს დასთან, იტალიაში წავალ. ბოდიში, მაგრამ შენ ვერ წაგიყვან. უბრალოდ, არ შემიძლია. მოგიწევს, სახლი თავადვე მოძებნო, - თვალცრემლიანი სინანულით მიყურებდა და იმ მომენტში მართლა უმწეოდ გამოიყურებოდა.

სახლიდან ტირილით გამოვიქეცი. დასარჩენი არსად მქონდა. ელენე და ქენანიც მალე წავიდოდნენ, თან სანამ წავიდოდნენ, არ მინდოდა, ისედაც შეუძლოდ მყოფს კიდევ კისერზე დავწოლოდი. ნათესავები სხვა მე არავინ მყავდა. მოკლედ, განწირული ვიყავი. სასოწრკვეთილს რამდენიმე წამის შემდეგ გონება გამინათდა. ტელეფონი ამოვიღე და ახლად ჩაწერილ ნომერზე დავრეკე:

- შეიძლება, წცოტა ხნით შენთან დავრჩე?

- რა თქმა უნდა, შეიძლება.

———
ვიცი, რომ ძალიან დიდხანს გალოდინეთ, მაგრამ უბრალოდ, წერის ხასიათზე არ ვიყავი და მუზაც არ მეკარებოდა ახლოს 😂 აბა, თქვენი აზრით, ვის დაურეკა ლანაჩკამ? 🌟🤍