Την βλέπω να χορεύει στον ρυθμό της μουσικής.

Φαίνεται χαρούμενη.

Το κίτρινο φόρεμα που φοράει την κάνει να μοιάζει μαγική...

Τα κοσμήματα της φαίνονται φτηνά σε σχέση με το ποσο ακριβή φαίνεται ότι είναι...

Χορευει πολύ όμορφα...

Χαμογελάει και ανοίγει η καρδιά μου.

Για αυτό της αρέσει τόσο πολυ ο χορός. Οχι μόνο επειδή είναι καλή. Την κάνει χαρούμενη...

Είναι ωραίο να μπορείς να κάνεις πράγματα στην ζωή σου που σε κάνουν χαρουμενο.

Σήμερα ξεκίνησε το γλέντι που θα διαρκέσει για μια εβδομάδα προκειμένου να τιμήσουμε τα γενέθλια της Αμαρυλλίς μου...

Η βασίλισσα θα γίνει 18 ετών...

Σε τρία χρόνια θα ενηλικιωθεί και όλας... Όμως δεν θέλω να μεγαλώσει.

Δεν θέλω να χάσει αυτή την παιδικότητά της. Την αθωότητα της. Το γλυκό της χαμόγελο. Την ζωντάνια που έχει στα μάτια της.

"Την ερωτεύτηκες τελικά την βασίλισσα Αμαρυλλίς..." Σχολιάζει ο Έντουαρντ δίπλα μου και γελάω λιγάκι.

"Δεν ξέρω αν την έχω ερωτευτεί... Πάντως... Δεν μπορώ να παρω τα μάτια μου από πάνω της. Είναι πανέμορφη. Ο χορός της υπέροχος. Το χαμόγελο της ότι πιο όμορφο έχω δει ποτέ στην ζωή μου. Μετά τον γιο μου φυσικά. Δεν θέλω να την χάσω." Του απαντάω ειλικρινά. Δεν υπάρχει λόγος να αρνηθώ το ότι η Αμαρυλλίς με επηρεάζει. Στο κάτω κάτω... Νιώθω ότι μου κάνει καλό.

"Γιατί δεν πας να χορέψεις μαζί της? Αφου ξέρεις." Με ρωτάει ο Έντουαρντ και αμέσως γνέφω αρνητικά.

"Έντουαρντ φίλε μου μην λες βλακείες. Έχω να χορέψω χρόνια τώρα. Δεν έχω σκοπό να αρχίσω τώρα. Στο κάτω κάτω... Βασιλιάς είμαι." Του απαντάω.

"Καλά. Τότε δεν σε πειράζει να παω να χορέψω εγώ μαζί της." Μου λέει και αμέσως ανοίγω τα μάτια μου διάπλατα.

"Φυσικά και δεν θα πας να χορέψεις με την γυναίκα μου Έντουαρντ. Να βρεις μια δική σου να πας να χορέψεις ακόμα και αυτους τους ανατολίτικους χορούς που χορευουν οι γυναίκες στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Την δική μου γυναίκα δεν θα την χορέψει κανένας άνδρας." Απαντάω εγώ κάθετος και εκείνος αφήνει μια ανάσα και κοιτάζει το κενό.

"Τι μου θυμισες τώρα... Το ταξίδι στην Ρούμελη και η συνάντηση μου με τον Ιμπραήμ Πασά ήταν ότι καλυτερο έχω κάνει ως φίλος του βασιλιά. Πρέπει να σκεφτείς να έχεις και εσυ ένα χαρέμι με ημίγυμνες γυναίκες να σου χορεύουν." Μου λέει και τον κοιτάζω δολοφονικά με τις βλακείες που λέει.

"Εμένα μου αρκεί η γυναίκα μου." Του απαντάω ειλικρινά.

"Καλά τότε να κάνεις σε εμένα χαρέμι." Λέει και γελάω λιγάκι.

"Έντουαρντ δεν έχεις αφήσει υπηρέτρια για υπηρέτρια. Σε λίγο να εμφανιστούν οι μισοί πατεράδες της Σκοτίας και θα θελησουν να σε αποκεφαλίσουν επειδή έχεις πηδήξει τις κόρες τους." Του λέω και εκείνος με κοιτάζει με υφος.

"Ναι αλλά εσυ εισαι φίλος, με αγαπάς και δεν θα τους αφήσεις. Βασιλιά μου." Μου λέει και τον κοιτάζω ειρωνικά.

"Ανάθεμα αν με έχεις πει όλα αυτά τα χρόνια πέντε φορές βασιλιά και συνήθως το λες όταν θέλεις να μου το παίξεις καλό παιδί." Του λέω κοροϊδευτικά.

"Βασιλιά μου θα με κάνεις και εμένα Πασά για να έχω χαρέμι?" Με ρωτάει και γελάω λιγάκι μαζί με τον ηλίθιο τον φίλο μου.

"Ποτε θα βρεις μια καλή κοπέλα να παντρευτείς να νοικοκυρευτείς να σταματήσεις να πηδάς το μισό Βασίλειο?" Τον ρωτάω και φαίνεται να το σκέφτεται λιγάκι.

"Μμμμ... Ποτέ ίσως. Αλλά μην με κρίνεις γιατί κάποιος θέλει να πηδήξει την βασίλισσα..." Μου λέει και μου δείχνει τότε έναν άνδρα που έχει πλησιάσει την Αμαρυλλίς και της προτείνει να χορέψουν ενώ εκείνη πριν χορευε με τις υπηρέτριες της.

Τα νευρα μου.

Τα νευρα μου.

Εκείνη φαίνεται αγχωμένη. Σαν να μην ξέρει τι να απαντήσει.

Από την μια ξέρει οτι δεν πρέπει να απορρίπτει τους δουκες, τους πρίγκιπες από άλλες χώρες ακόμα και τους υπηρέτες μας αλλά από την άλλη είναι παντρεμένη γυναίκα και δεν επιτρέπεται να μιλάει έτσι σε άνδρες αν δεν έχει την έγκριση μου.

"Πήγαινε να την βοηθήσεις. Έχει έρθει σε δύσκολη θέση." Μου λέει ο Έντουαρντ σοβαρά αυτή την φορά μιας και ο τυπος δεν φαίνεται να έχει σκοπό να δεχτεί το όχι της.

Τα νευρα μου γαμωτο μου!

Τελικά σηκώνομαι από τον θρόνο μου πλησιάζω την όμορφη συζυγο μου η οποία φαίνεται φοβισμένη και αυτό η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσει καθόλου.

Δεν θέλω να με φοβάται.

Το τραγούδι αλλάζει. Γίνεται πιο ήρεμο. Για τα ζευγάρια. Στέκομαι μπροστά της, της υποκλινομαι και φιλάω το χέρι της.

"Βασίλισσα μου, θα μου χαρίσεις αυτό τον χορό?" Την ρωτάω ενώ ακόμα κάνω υπόκλιση μπροστά της και εκείνη μου χαμογελάει.

"Φυσικά. Βασιλιά μου." Μου απαντάει και τότε σηκώνομαι, πιάνω απαλά την μέση της το δεξί της χέρι ενώ εκείνη ακουμπάει απαλά τον ώμο μου. Στιγμιαία κοιτάζω τον βλάκα που τόλμησε να της προτείνει να χορέψουν και του κάνω αμέσως νόημα να φυγει μακριά της.

Τυχερός είναι που δεν θέλω να προκαλέσω διπλωματικό επεισόδιο και δεν θα χάσει το κεφάλι του.

Κοιτάζω την όμορφη Αμαρυλλίς μου και εκείνη με κοιτάζει στα μάτια. Χαμογελάει και μαζί χαμογελάνε και τα μάτια της... Είναι ότι πιο όμορφο υπάρχει όταν χαμογελάει...

"Σε ευχαριστώ πολύ Ντομινίκ μου..." Μου λέει καθώς χορεύουμε και εγώ την γυρνάω λιγάκι προκειμένου να κάνει μια στροφή.

"Τα πάντα για την πιο γλυκιά βασίλισσα που είχε έχει και θα έχει ποτέ η Σκοτία." Της απαντάω ενώ την φέρνω ξανά κοντά μου και εκείνη φαίνεται να το σκέφτεται λιγάκι.

Ευτυχώς που δεν έχουμε πρόβλημα ύδρευσης.

"Μην το λες... Η κόρη μας θα είναι πιο γλυκιά βασίλισσα..." Λέει και την κολλάω ξανά πάνω μου.

"Αν πάρει από την μητέρα της σίγουρα." Της απαντάω εγώ και τα μάγουλα της κοκκινίζουν.

"Πάντως ο πρίγκιπας Ερρίκος, είναι το πιο όμορφο παιδάκι γιατί μοιάζει στον πατέρα του." Μου απαντάει και τότε ευχαριστημένος με την απάντηση της την σηκώνω λιγάκι από την μέση, την κάνω μια στροφή και στην συνέχεια και κολλάω ξανά πάνω μου.

"Περνάς όμορφο Αμαρυλλίς μου έτσι δεν είναι?" Την ρωτάω και εκείνη μου γελάει λιγάκι ντροπαλα.

"Ειδικά από την στιγμή που ήρθες για να χορέψουμε μαζί οι δυο μας, περνάω υπέροχα..." Μου απαντάει και χαμογελάω ξανά.

Μου αρέσει που έχουμε αρχίσει σιγά σιγά να φλερτάρουμε ο ένας τον άλλον. Με την βασίλισσα Μαίρη δεν το συνηθιζαμε...

Ελπίζω να κρατήσει αυτό...

Να την βλέπω, να την αγγίζω και η καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή από χαρά. Να με κοιτάζει και τα μαγουλάκια της να κοκκινίζουν... Να χαμογελάει και να λάμπει...

Τελειώνει η μουσική. Το ίδιο και ο χορός μας. Υποκλίνομαι μπροστά της και εκείνη κάνει το ίδιο.

"Ευχαριστώ βασίλισσα μου για τον χορό που μου χάρισες." Της λέω ευγενικά.

"Ήταν τιμή μου. Μεγαλειοτατε." Μου απαντάει και χαμογελάω ξανά.

"Θα με συνοδεύσεις να καθήσουμε μαζί στους θρόνους μας?" Την ρωτάω και εκείνη με κοιτάζει με ένα βλέμμα όλο νάζι.

"Ότι πει ο βασιλιάς μου φυσικά." Απαντάει και γελώντας λιγάκι με την απάντηση της και κρατώντας το χέρι της πηγαίνουμε πίσω στους θρόνους μας. Την βοηθάω φυσικά να καθήσει πρώτα και φιλάω για ακόμα μια φορά το χέρι της.

Θα ήθελα να την φιλήσω ξανά στα χείλη όμως αυτό δεν είναι πρέπον μπροστά σε κόσμο...

Με κοιτάζει με ένα βλέμμα γεμάτο ευτυχία... Δεν με φοβάται και αυτό με κάνει και εμένα ευτυχισμένο.

Κάθομαι δίπλα της κρατώντας πάλι το χέρι της και εκείνη αμέσως γυρνάει και με κοιτάζει.

"Θα χορέψουμε ξανά μαζί έτσι δεν είναι?" Με ρωτάει και γελάω μαζί της.

"Ότι θέλεις. Αλλά όχι ακόμα. Σε λίγα λεπτά. Να ξεκουραστείς και εσυ. Να φας..." Της λέω και μουτρώνει λιγάκι.

"Δεν πεινάω..." Μου λέει και τον στραβοκοιτάζω.

"Αμαρυλλίς... Είσαι βασίλισσα..." Της υπενθυμίζω.

"Θέλω όμως να πιω αυτό που πίνεις και εσυ! Θέλω να πιω κρασί! Δεν έχω πιει ποτέ στην ζωή μου! Να πιω? Να πιω? Να πιω?" Με ρωτάει και το σκέφτομαι λιγάκι. Εντάξει... Εγώ είναι παντρεμένη γυναίκα. Είναι αρκετά μεγάλη για να πιεί κρασί.

"Θα πιεις αλλά θα τρως ταυτόχρονα." Της απαντάω και εκείνη χτυπάει αμέσως παλαμάκια ενθουσιασμένη.

"Τέλεια! Σε ευχαριστώ! Σε ευχαριστώ!" Φωνάζει καθώς με αγκαλιάζει και φιλάει το μάγουλο μου χαρούμενη κάτι που αμέσως με κάνει να χαμογελασω.

Αυτός ο αυθορμητισμός της είναι ότι καλυτερο...

"Ναι Αμαρυλλίς μου αλλά με προσοχή. Όπως είπες δεν έχεις ξανά πιει και μπορεί να μεθύσεις." Της λέω ενώ παίρνω την χρυσή κανάτα και γεμιζω ένα ποτήρι κρασι για να πιει.

"Σε ευχαριστώ! Ένα ποτηράκι μόνο θα πιω!" Λέει ενώ παίρνει το ποτήρι και έκπληκτος βλέπω να πίνει όλο το ποτήρι με την μια κάτι μου με κάνει να εκπλαγώ λιγάκι.

"Αμαρυλλίς δεν είναι γάλα! Προσοχή!" Της φωνάζω καθώς αρπάζω το ποτήρι από τα χέρια της και εκείνη γελάει σαν χαζό. Ήταν που ήταν δηλαδή... Απέγινε.

"Μου άρεσε πολυ! Δώσε μου και άλλο!" Φωνάζει καθώς πάει να πάρει πίσω το ποτήρι της αλλά δεν την αφήνω.

"Σιγά! Φαε πρώτα κάτι και μετά!" Την μαλώνω σχεδόν αλλά στην πραγματικότητα θέλω να γελάσω. Δεν την ενδιαφέρει καθόλου τι θα σκεφτουν ή θα πουν οι γυρω της... Αυτό είναι... Είναι όμορφο. Μάλλον για αυτό είναι πάντα τόσο χαρουμενη και αυθόρμητη...

Εγώ ποτέ δεν το ειχα αυτό...

Πάντα έπρεπε να είμαι ο σοβαρός αψεγάδιαστος βασιλιάς Ντομινίκ...

Δεν είχα καν την ελευθερία να κάνω κάτι λάθος...

Τυχερή η Αμαρυλλίς...

Η Αμαρυλλίς παίρνει λίγο ψωμάκι και αρχίζει να τρώει κοιτάζοντας με κάπως αθώα. Από το τίποτα...

Γενικά δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να μην τρώει σχεδόν τίποτα. Δεν πρέπει να της αρέσουν λογικά τα κρέατα. Περίεργο...

"Φαε λίγο κατσίκι." Της προτείνω για να φαει και κάτι που μπορεί να της δώσει δυναμη.

"Οχι όχι... Τα κατσικάκια είναι πολύ χαριτωμένα ζωάκια. Δεν θέλω να τα τρώω..." Μου λέει και ναι... Καλυτερα να μην της πω τι είναι οι κουβέρτες μας... Οι καπες... Πολλά πανωφόρια της...

"Εντάξει φάε πάπια, χοιρινό ή έστω κοτόπουλο." Της λέω και εκείνη κοιτάζει το κρέας στο τραπέζι κάπως περίεργα.

"Θα φάω πίτα καλυτερα." Απαντάει και μενω με το στόμα ανοιχτό.

Πως γίνεται να μην τρώει κρέας?

Μόνο μοσχάρι και κοτόπουλο την έχω δει να τρώει όταν ήταν άρρωστη κυρίως... Για αυτό είναι τόσο αδύνατη. Θα αρρωστήσει αν δεν παχύνει.

"Φάε κρέας και θα σε αφήσω να πιεις κρασί." Της λέω και εκείνη γυρνάει και με κοιτάζει με ένα χαζό χαμόγελο.

"Με διατάζεις βασιλιά μου?" Με ρωτάει ελαφρώς ειρωνικά και δεν ξέρω αν πρέπει να ανησυχήσω ή να γελάσω.

Εντάξει... Σχεδόν δεκαοχτώ κοπέλα είναι. Ναι οκει ουτε ενήλικη δεν είναι... Αλλά πόσο μπορεί να την πειράξει λίγο κρασί?

"Ναι σε διστάζω μικρή βασίλισσα. Ελα φάε. Για εμένα." Της λέω και τότε παίρνει ένα πιάτο με λίγο κοτόπουλο και πίτα και αρχίζει να τρώει.

Και αυτή η μέρα θα γίνει εθνική επέτειος.

Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν τρώει κανονικά σαν άνθρωπος. Ειδικά κρέας. Ίσως να φταίει αυτό που πέρασε? Δεν ξέρω.

"Σου αρέσει το φαγητό βασίλισσα μου?" Την ρωτάω και εκείνη μπουκωμένη γνέφει θετικά.

"Εσυ δεν θα φας?" Με ρωτάει με φαγητό στο στόμα. Αυτό το κάνει συχνά.

"Έχω φάει εγώ." Της λέω και μου δείχνει ένα κομμάτι πίτα.

"Φάε να μου κάνεις παρέα..." Λέει και γελώντας παίρνω ένα πιτάκι και τρώω ενώ εκείνη σχεδόν ξαπλώνει στον θρόνο της.

"Κάτσε καλά μην πνίγεις. Επίσης δεν είναι αυτή σωστή στάση για μια βασίλισσα." Της λέω και ναι... Μου φαίνεται περίεργο που μια κοπέλα αριστοκρατικής καταγωγής δνε έχει μάθει ότι πάντα όταν είμαστε έξω πρέπει να καθόμαστε με ίσια την πλατη, μέσα την κοιλιά και έξω το στήθος...

Εγώ έτσι έμαθα απο μωρό...

"Οοο ελα μην κάνεις όλοι παρατηρήσεις άνδρα μου. Επίσης έχω μία ιδέα. Αν είναι να ξεκινήσουμε μια γιορτή που να τιμάμε το κρασί. Είναι πολύ ωραίο." Μου λέει και εγώ γελάω.

"Ελα να σου βάλω λιγάκι ακόμα να πιεις. Λίγο όμως. Δεν θέλω να μεθύσεις." Της λέω και ναι... Η ιδέα και μόνο μιας μεθυσμένης βασίλισσας Αμαρυλλίς... Ενώ από την μια ακουγεται ενδιαφέρον... Από την άλλη είμαι σίγουρος ότι θα είναι καταστροφή.

"Πως είναι να είσαι μεθυσμένος?" Με ρωτάει και γνέφω με απορία.

"Δεν ξέρω. Δεν έχω μεθύσει ποτέ." Της απαντάω ειλικρινά.

"Θέλεις να μεθυσουμε μαζί μια μέρα?" Ρωτάει λες και με ρωτάει να πάμε για πεζοπορία και γελάω λιγάκι μαζί της.

"Κάποια στιγμή... Ίσως." Της απαντάω και εκείνη χαρουμενη χτυπάει ξανά παλαμάκια.

"Θέλεις... Μήπως... Αυριο... Να πάμε μια βόλτα με τα άλογα έξω από το κάστρο?" Της προτείνω και εκείνη αμέσως παγώνει. Επίτηδες της έκανα αυτή την ερώτηση.

Πριν γίνει... Η απόπειρα δολοφονίας εναντίον της μου ζητούσε συνέχεια να πάμε βόλτα έξω από το κάστρο. Τώρα που έχει γίνει καλά δεν θέλει. Επίσης έχω παρατηρήσει ότι δεν βγαίνει συχνά έξω μόνη της στον κήπο. Μόνο μαζί μου.

Ίσως... Να φοβάται...

"Αν... Αν είναι... Να... Να πάμε μαζί όμως με άμαξα. Οχι με τα άλογα." Μου λέει ενώ τρέμει λιγάκι και εγώ χαιδευω απαλά το χέρι της για να την ηρεμήσω.

"Αν δεν θέλεις δεν υπάρχει πρόβλημα. Εγώ για εσένα το πρότεινα. Μήπως αντί να έρθουν εδώ οι συγγενείς και οι φίλοι σου, να πάμε εμείς εκεί για να τους επισκεφθούμε. Να παίξεις στην παλιά σου γειτονιά όπως σου αρέσει να κάνεις." Της λέω και εκείνη γυρνάει και με κοιτάζει με ένα γλυκό χαμογεκο οχι όμως τόσο λαμπερό όσο συνηθίζει να είναι το χαμόγελο της. Ίσως να είναι λυπημένη.

"Σε ευχαριστώ Ντομινίκ. Είσαι ο καλύτερος συζυγος που θα μπορούσα να έχω." Μου λέει και αυτό που είπε κάνει την καρδιά μου να αρχίσει να χτυπάει σαν τρελή. Τότε αφήνει το πιάτο της σηκώνεται λιγάκι και με φιλάει απαλά στα χείλη στιγμιαία και στην συνέχεια με κοιτάζει ξανά αθώα ενώ εγώ έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό.

"Όπα Ντομινίκ... Πανέμορφη βασίλισσα μου..." Ακουμε ξαφνικά τον Ντομινίκ να λέει και γυρνάω και τον βλέπω να έρχεται κοντά μας και να υποκλίνεται. Λογικά επειδή είναι η Αμαρυλλίς μπροστά.

"Γεια σου κυριε Έντουαρντ." Λέει η Αμαρυλλίς ενώ κάθεται στον θρόνο της και ο Έντουαρντ γελάει λιγάκι όπως και κάθε φορά που τον αποκαλεί κύριο Έντουαρντ. Κυρίως επειδή είναι κάφρος.

"Ντομινίκ... Βασίλισσα μου... Να σας συστήσω τον Κρίστοφερ των Σμιθ." Λέει ο Έντουαρντ ενώ μπροστά μας εμφανίζεται ένας άνδρας, λογικά γύρω στα 30,με ξανθά μαλλιά και καστανά μάτια.

"Είναι ο νέος βασιλικός σύμβουλος, αν φυσικά συμφωνήσει σε αυτό και ο Ντομινίκ." Τον συστήνει και τότε... Ο... Κρίστοφερ έρχεται μπροστά μας και υποκλίνεται.

"Βασιλιά μου. Τιμή μου να υπηρετήσω δίπλα σας ως βασιλικός συμβουλος. Σας υπόσχομαι υποταγή και ότι θα κάνω ότι καλυτερο μπορώ για να σας βοηθήσω να διοικησεται σοφά την Σκοτία." Λέει ο Κρίστοφερ κοιτάζοντας με στα μάτια και ναι... Δεν ξέρω... Νιώθω... Κάπως... Περίεργα...

Σαν να έχω ένα κακό προαίσθημα με αυτόν τον άνθρωπο...

"Έχει μαθητεύσει δίπλα στους καλυτερους δασκάλους. Έχει καταγωγή από την Αγγλία. Χρόνια τώρα όμως μένει εδώ στην Σκοτία. Έχει μαθητεύσει ακόμα και δίπλα στον μακαρίτη τον Τζέισον... Τον πρώτο βασιλικό συμβουλο σου και τον τελευταίο του πατέρα σου. Όλοι λένε τα καλυτερα για εκείνον." Λέει ο Έντουαρντ και τότε βλέπω τον Κρίστοφερ να κοιτάζει την Αμαρυλλίς ή οποία βαριέται απίστευτα όπως και κάθε τι που έχει να κάνει με τα βασιλικά καθήκοντα μας.

"Μάλιστα. Θα συζητήσουμε μετά για αυτά. Προς το παρόν εγώ και η σύζυγος μου θέλουμε να απολαυσουμε το γλέντι." Απαντάω τελικά και ο Κρίστοφερ πλησιάζει ξανά την Αμαρυλλίς, παίρνει το χέρι της και το φιλάει απαλά ενώ εκείνη αμέσως το τραβάει μακριά του.

Όπα...

Τι έκανε ο τυπος?

"Χρόνια σας πολλά. Όμορφη βασίλισσα..." Λέει και στην συνέχεια γυρνάει και με κοιτάζει.

"Σίγουρα, θα μείνει στην ιστορία με αυτόν τον τίτλο. Η Όμορφη βασίλισσα της Σκοτίας. Βασιλιά μου." Μου λέει και δαγκώνω τα χείλη μου εκνευρισμένος.

Αν αυτός δεν χάσει το κεφάλι του να μη σώσω να δω διαδόχους από την Αμαρυλλίς...

Γειά σας διαβολάκια💘😈

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο? 💘😈

Ο Ντομινίκ είναι λιγάκι ζηλιάρης... 💘😈

Πιστεύετε ότι αυτό θα βάλει την ζωή της Αμαρυλλίς σε κίνδυνο? (το κεφάλι της δηλαδή?) 💘😈

Επίσης ο καινούριος σύμβουλος όπως και πολλοί ακόμα έχει γοητευτει από την Αμαρυλλίς... 💘😈

Πιστευετε οτι θα προσπαθήσει να την κερδίσει? 💘😈

Τι θα κάνει για αυτό? 💘😈

Ερώτηση... 💘😈

Τι γνώμη έχετε για τον Ντομινίκ σαν άνθρωπο συζυγο και βασιλιά? 💘😈

Θα τα πούμε σύντομα... 💘😈

Μέχρι τότε... 💘😈

ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ! 💘😈

Καταλίνα 💘😈