Κάθομαι στον θρόνο.

Αλλά όχι στον δικό μου θρόνο.

Στον θρόνο του Ντομινίκ.

Φοράω στέμμα.

Αλλά όχι το δικό μου στέμμα.

Το στέμμα του Ντομινίκ.

Θεέ μου...

Είμαι έτοιμη να κυβερνήσω.

Να κυβερνήσω ενώ ο άνδρας μου και οι στρατιώτες μου είναι στην μάχη...

Είμαι... Είμαι μόνη μου...

Δεν έχω κανέναν να με βοηθήσει...

Κανέναν να με συμβουλεύσει.

Νιώθω... Μόνη μου.

Νιώθω φοβισμένη.

Κανένας δεν με συμπαθεί εκτός από τις προσωπικές μου υπηρέτριες...

Και με αυτές θα πορευτώ.

Δίπλα μου είναι η Πενέλοπε, η Όντρεϊ, η Βίβιαν και η Αντζελίνα.

Αυτές εμπιστεύομαι ότι δεν θα μου κάνουν κακό. Οτι δεν θα προσπαθήσουν να με βλάψουν.

Δεν έχω κανέναν άλλον τώρα που λείπει ο Ντομινίκ.

Αυτές... Και τον Μάικλ... Τον ζωγράφο μας... Έχει κάνει τόσα πορτραίτα. Και δικά μου, και του Ντομινίκ ακόμα και της Μελωδίας μας. Έχουμε περάσει αρκετό χρόνο μαζί και έχουμε γίνει κάπως... Φίλοι.

Οποτε για να με βοηθήσουν έχω τέσσερις υπηρέτριες και έναν ζωγράφο.

Καλά θα πάει αυτό.

"Λοιπόν βασίλισσα μου. Πως νιώθεις?" Με ρωτάει ο Μάικλ και γυρνάω και τον κοιτάζω.

"Ότι δεν ξέρω τι να κάνω." Απαντάω ειλικρινά και τότε μπαίνει μέσα στην  αίθουσα του θρόνου δυο άνδρες.

"Βασίλισσα μου." Λένε ενώ υποκλίνονται μπροστά μου.

"Έχουμε φέρει επιστολές από τους δικαστές. Να κρίνεται ποια θα πρέπει να είναι η τιμωρία ανθρώπων οι οποίοι βρέθηκαν ένοχοι για τα εγκλήματα τους." Μου λέει και απορώ.

"Συγνώμη αλλά... Ο δικαστής δεν αποφασίζει για αυτό?" Ρωτάω μπερδεμένη.

"Όλες οι εξουσίες είναι συγκεντρωμένες γυρω απο το πρόσωπο του μονάρχη. Ο δικαστής προτείνει τις τιμωρίες και μόνο αν συμφωνείτε με αυτές θα μπορέσουν να εφαρμοστούν." Μου εξηγεί. Α. Αυτό δεν το ήξερα.

"Εμ... Μάλιστα. Πείτε μου τότε και θα προσπαθήσω να είμαι όσο δίκαιη επιτρέπει η συνείδηση μου." Λέω και βλέπω και τα κορίτσια μου και ο Μάικλ να μου χαμογελάνε.

"Λοιπόν. Τζέιμς Τζάκσον. Βρέθηκε ένοχος για την δολοφονία της συζύγου του. Ο δικαστής προτείνει 3 χρόνια φυλάκιση." Αρχίζει να μου λέει και εκπλήσσομαι λιγάκι.

"Συγνώμη... Δηλαδή θα με σκότωνε εμένα ο άνδρας μου και θα γλύτωνε με τρία χρόνια φυλακισμένος? Οχι... Η καταδίκη του θα είναι 15 χρόνια στα μπουντρούμια." Λέω και αν κρίνω από τα βλέμματα τους αυτό δεν το περιμέναν.

"Έχει... Τέσσερα παιδιά." Μου λένε.

"Επίσης έχει διαπράξει ένα έγκλημα που οχι μονο στέρησε μια ζωή αλλά θα τραυματίσει τα τέσσερα παιδιά του. Είναι επικίνδυνος για την Σκωτία. Δεκαπέντε χρόνια πριν τα κανω είκοσι. Και τα παιδιά θα τα βοηθάει οικονομικά το παλάτι." Λέω αποφασιστικά και εκείνοι αμέσως σημειώνουν όσα λέω.

"Μάλιστα βασίλισσα μου... Εμ... Ο επόμενος είναι ο Φρέντερικ γιος του δούκα του Περθ. Μεθυσμένος μπλέχτηκε σε έναν καυγά και σκότωσε έναν άνδρα 60 ετών. Καταδικάστηκε σε 1 χρόνο φυλάκισης." Μου λέει και εκνευρίζομαι λιγάκι.

"Επειδή είναι γιος δούκα ή επειδή ο άνδρας εκείνος ήταν 60 ετών και θεωρείται ότι η ζωή του δεν έχει καμία αξία?" Φωνάζω σχεδόν.

"Και εκείνος 15 χρόνια. Είτε αρέσει στον πατέρα του είτε όχι. Να το σκεφτόταν αυτό όταν μεγάλωνε το παιδί του μαθαίνοντας του να δέρνει ανυπεράσπιστους ηλικιωμένους." Λέω τελικά αυστηρά.

"Στην συνέχεια είναι η μάγισσα Ίζαμπελ κόρη του Αλμπέρτο από το Νταντί. Καταδικάστηκε για μαγεία σε θάνατο στην πυρά." Μου λέει και το σκέφτομαι λιγάκι.

"Με τι στοιχεία?" Ρωτάω και κοιτάζονται μεταξυ τους.

"Έτσι είπε ένας γείτονας της." Μου απαντάει ο ένας από αυτους.

"Θα εξετάσω εγώ η ίδια την περίπτωση." Απαντάω τελικά.

"Μάλιστα βασίλισσα μου. Μετά είναι η Έβελιν γυναίκα του Πήτερ Τζόνσον. Καταδικάστηκε για μοιχεία σε θάνατο στην πυρά." Συνεχίζουν και νευριάζω.

"Με τι στοιχεία?" Ρωτάω ξανά.

"Έτσι ισχυρίζεται ο άνδρας της και η αδελφή της." Μου εξηγούν.

"Αν τελικά την μοιχεία την είχε διαπράξει ο άνδρας και η αδελφή της θα τους κάψουμε στην θέση της Έβελιν?" Ρωτάω ειρωνικά και φαίνεται να εκπλήσσονται.

"Να εξεταστεί παραπάνω η περίπτωση. Δεν θα καίμε ανθρώπους ζωντανούς έτσι απλά επειδή μας αρέσει χωρίς στοιχεία." Λέω σοβαρά και σημειώνουν όλα όσα λέω.

"Τέλος έχουμε μια περίπτωση που δεν έχει βρεθεί ακόμα λυση. Θέλουμε εσείς να πάρετε την απόφαση." Μου λένε και αγχώνομαι λιγάκι.

Ελπίζω να είμαι δίκαιη...

"Αντρέι από το Παρίσι. Μένει στο Εδιμβούργο εδώ και μήνες. Γιος μεγάλης και πλούσιας οικογένειας. Βίασε την έντεκα χρονών Σάρα κόρη του κηπουρού του. Εκείνος αποφάσισε να την παντρευτεί για να την αποκαταστήσει. Ο δικαστής συμφωνεί αλλά η οικογένεια της έχει ξεσηκώσει αντιδράσεις. Οποτε η απόφαση είναι δική σας." Μου λέει και δεν ξέρω... Τι να πω.

Μισώ όταν αισθάνομαι ότι κάποιος άνδρας δεν με σέβεται. Εδώ στο παλάτι το αισθάνομαι συνέχεια. Κανένας δεν με σέβεται. Με εξαίρεση τον Ντομινίκ μου.

Με σεβάστηκε όταν είπα όχι.

Κατάφερε με την συμπεριφορά του να με κάνει να πω ναι γιατί πολύ απλά με έκανε να τον εμπιστευτώ και να τον αγαπήσω.

Η στιγμή που έγινα γυναίκα ήταν όμορφη...

Εκείνο το κορίτσι ουτε κοπέλα δεν πρόλαβε να γίνει πριν την κάνει γυναίκα...

"Η ηλικία συναίνεσης... Είναι τα 12 έτσι δεν είναι?" Ρωτάω για να είμαι σίγουρη.

"Μάλιστα βασίλισσα μου." Απαντάνε.

"Το κορίτσι ειναι 11. Άρα δεν μπορεί να συναινέσει. Δεν μπορεί να γίνει γυναίκα. Είναι ακόμα κοπέλα. Οπότε όχι. Οχι δεν θα υπάρξει μεταξύ τους γάμος. Η οικογένεια θα αποζημιωθεί και θα ραψουν το κορίτσι.

Αντί να καταδικάσω αυτό το παιδί σε μια ζωή μέσα στην βία και στον πόνο, θα καταδικάσω εκείνον. Μια ζωή μέσα σε ένα μπουντρούμι. Να μην βγει ποτέ από εκεί. Ποτέ!" Λέω αποφασιστικά ενώ σηκώνομαι και από τον θρόνο μου.

"Επίσης οι νόμοι πρέπει να αλλάξουν. Τα εγκλήματα κατά της ανθρώπινης ζωής δεν θα τα αφήνουμε έτσι. Ειδικά απέναντι σε γυναίκες και ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας. Οι ποινές θα γίνουν πιο αυστηρές. Κανένας δεν θα γλυτώνει επειδή είναι πλουσιος ή επειδή είναι απλά άνδρας και το θύμα γυναίκα. Και καμια γυναίκα δεν θα καταδικασθεί σε μια ζωή δίπλα σε έναν βιαστή!" Φωνάζω πλεον και εκείνοι υποκλινονται μπροστά μου.

"Μάλιστα βασίλισσα μου." Μου λένε ξανά.

"Μπορείτε να φυγετε." Λέω ενώ τους κανω νόημα να φυγουν και εκείνοι αποχωρούν. Τότε γυρνάω στον θρόνο μου και βλέπω τα κορίτσια μου και τον φίλο μου να με κοιτάζουν χαμογελαστοί.

"Μπράβο σου βασίλισσα μου." Μου λέει η Όντρεϊ ενθουσιασμένη.

"Καλά τα έκανα όλα πιστευω..." Του λέω ενώ κάθομαι στον θρόνο του άνδρα μου.

"Τα είπατε τέλεια." Λέει η Αντζελίνα.

"Ξέρετε βασίλισσα Αμαρυλλίς... Χρόνια τώρα θαυμάζω το γυναικείο φύλο..." Αρχίζει να μου λέει ο Μάικλ.

"Θεωρώ ότι έχει μια ομορφιά που κανένας άνδρας δεν έχει. Και μια δύναμη που κανένας άνδρας δεν μπορεί να νικήσει. Σύντομα θα είστε βασίλισσα της Αγγλίας της Ιρλανδίας και σύζυγος του βασιλιά της Σκωτίας. Μπορείτε να αποδείξετε στον κόσμο πόσο δυνατές είναι οι γυναίκες... Δεν είναι τυχαίο που οι πρώτοι συγγραφείς... Οι πρώτοι ποιητές, οι πρώτοι καλλιτέχνες, οι αρχαίοι Έλληνες τις είχαν ως πηγή έμπνευσης και έδειχναν την δυναμη τους." Συνεχίζει να μου λέει ο Μάικλ και ναι... Κάτι μου λέει ότι το να έχω έναν καλλιτέχνη δίπλα μου να με συμβουλεύει είναι πολύ καλύτερη ιδέα από ότι πίστευα.

Τότε μέσα στην αίθουσα μπαίνει και ένας ακόμα άνδρας, με πλησιάζει και υποκλίνεται και εκείνος μπροστά μου.

"Βασίλισσα Αμαρυλλίς. Είμαι ο Ράιαν Νόρφολκ. Ο καινούργιος βασιλικός σύμβουλος. Προσωρινός μέχρι να επιστρέψει ο βασιλιάς Ντομινίκ." Μου συστήνεται.

"Χαίρομαι που σας γνωρίζω." Λέω ευγενικά και εκείνος σηκώνει το βλέμμα του και με κοιτάζει.

"Βασίλισσα μου... Πολλοί θεωρούν ότι θα πρέπει να αναστείλουμε την λειτουργία του νέου ιατρείου. Ότι πρέπει να μαζέψουμε χρήματα για τον στρατό και όχι να τα ξοδευουμε έτσι." Με ενημερώνει.

"Μάλιστα. Ποιοί πολλοί το θεωρούν αυτό?" Ρωτάω αν και ήδη ξέρω την απάντηση.

"Πολλοί άρχοντες." Μου απαντάει και αφήνω μια ανάσα.

"Μάλιστα. Θεωρούν δηλαδή ότι σε μια περίοδο που έχουμε αρκετές ασθένειες να απειλουν την υγεία όλων μας περισσότερο από κάθε στρατό πρέπει να κάνουμε αποταμίευση μέσω της αναστολής του ιατρείου ενώ εκείνοι παίρνουν αρκετές χρυσές λίρες κάθε μέρα για να κάνουν τι ακριβώς?" Ρωτάω ειρωνικά και ακούω την Όντρεϊ και την Πενέλοπε να γελάνε λιγάκι.

"Διευθύνουν τα θέματα κάθε πόλης." Μου απαντάει ο Ράιαν.

"Α μάλιστα. Λοιπόν. Θα κάνουμε αποταμίευση για τον στρατό. Θα παίρνουν δέκα λίρες λιγότερες ο καθένας. Το νοσοκομείο και συνεχίσει να λειτουργεί κανονικά." Ανακοινώνω και φαίνεται να εκπλήσσονται.

"Θα αρνηθουν. Δεν πρόκειται να το δεχθουν αυτό. Θα τους στρεψεται εναντίον σας." Με συμβουλεύει.

"Κάποιος... Η μάλλον κάποιοι από αυτους αν όχι όλοι οχτω μήνες πριν προσπάθησαν να δολοφονήσουν εμένα και τα παιδιά μου. Απέτυχαν. Όπως και οτιδήποτε κάνουν για να με ρίξουν. Αν δεν τους αρέσει η απόφαση μου μπορούν να παραιτηθούν. Μια στιγμή έξω να βγω και να φωνάξω ποιος θέλει να γίνει άρχοντας όλοι θα τρέξουν να προλάβουν. Μπορώ να τους αντικαταστήσω αρκετά ευκολα. Και αν προσπαθήσουν να στραφούν εναντίον μου απλά θα ήθελα να δω το πως θα αντιδράσει ο κόσμος όταν καταλάβει ότι  οι άρχοντες αντί για την υγεία τους σκέφτονται το πως θα πλουτίσουν." Λέω και εκείνος δεν έχει τι να μου απαντήσει.

"Φοβάμαι ότι τους κάνετε εχθρούς." Μου λέει τελικά.

"Τους έχω ήδη εχθρούς από την μέρα που πάτησα το πόδι μου στο παλάτι." Απαντάω εγώ και τον κοιτάζω αυστηρά.

"Ο βασιλιάς είναι στον πόλεμο. Πολεμάει για όλους μας. Να είμαστε ασφαλείς. Το ιατρείο χτίστηκε με δική του εντολή με χρήματα του παλατιού. Εκείνοι είναι στα σπίτια τους και ζουν ήρεμοι. Προτιμούν να μην γίνουν καλά οι άρρωστοι... Οι τραυματίες του πολέμου να μην έχουν ένα ιατρείο για να γίνουν καλά. Δεν με ενδιαφέρει αν δεν τους αρέσει ο τρόπος που κυβερνώ. Με ενδιαφέρει η Σκωτία. Να είναι καλά η Σκωτία και ο λαός της. Αυτό να τους πεις. Και ότι αν θέλουν να συνεχίσουν να είναι άρχοντες να αρχίσουν να αγαπάνε την Σκωτία περισσότερο από τους εαυτους τους." Του λέω και εκείνος χαμηλωνει πάλι το βλέμμα του.

"Μάλιστα βασίλισσα μου. Και εκ μέρους του λάου... Σε ευχαριστώ πολύ." Μου λέει και χαμογελάω λιγάκι.

"Δεν με ενδιαφέρει να με ευχαριστείτε. Με ενδιαφέρει η Σκωτία. Ο λαός μου. Να είναι πάντα καλά..." Είναι το μόνο που λέω και εκείνος τελικά αποχωρεί.

Τότε γυρνάω και βλέπω τα κορίτσια μου και τον Μάικλ να με κοιτάζουν.

"Καλά τα πήγα έτσι δεν είναι?" Ρωτάω κάπως ανήσυχη.

"Να προσέχεις βασίλισσα μου. Αυτοί οι άνδρες είναι επικίνδυνοι. Μπορεί να θελησουν να σας κάνουν κακό. Μην τους πάτε και πολύ κόντρα." Μου λέει η Βίβιαν.

"Είναι επικίνδυνοι αυτοί. Ειδικά με τις γυναίκες. Δεν τους αρέσει που μια γυναίκα έχει την εξουσια. Ειδικά όταν πάρετε τον θρόνο της βασίλισσας Ελίζαμπεθ. Ούτε το ότι έχετε κόρη τους αρέσει." Μου εξηγεί και ο Μάικλ και αφήνω μια ανάσα.

"Κανένας ποτέ δεν θα τολμήσει να κάνει κακό στην Μελωδία. Σε εμένα δεν με ενδιαφέρει. Είμαι βασίλισσα. Δεν πρέπει να με ενδιαφέρει ο εαυτός μου. Ο λαός μου πρέπει να με ενδιαφέρει." Απαντάω ειλικρινά αν και η αλήθεια είναι... Οτι δεν με θα ήθελα να είμαι βασίλισσα...

Μου αρέσει που είμαι παντρεμένη με τον Ντομινίκ. Τον αγαπάω πολύ. Είναι ένας υπέροχος σύζυγος. Γλυκούλης. Με αφήνει να κάνω πράγματα που άλλοι άνδρες δεν αφήνουν τις γυναίκες τους να κάνουν.

Από την άλλη... Αυτές οι ευθυνες... Ο φόβος... Ξέρω ότι όντως παίζω επικίνδυνα. Γενικά αυτός ο κόσμος δεν είναι ασφαλείς για τις γυναίκες... Αλλά στην βασιλική οικογένεια όλα είναι χειρότερα...

Οι γυναίκες είναι πρόβλημα για τους άνδρες. Δεν θέλουν να τις βλέπουν στον θρόνο. Να εξουσιάζουν...

Από ότι έχω καταλάβει... Αυτός είναι ένας λόγος που ο Ντομινίκ δεν θέλει να πάρει την εξουσία η Μελωδία μας... Φοβάται για εκείνη.

Εγώ όμως δεν φοβάμαι... Πιστευω σε εκείνη...

Θα τα καταφέρει...

Αν γίνει βασίλισσα...

"Μαξίμ!" Φωνάζω ένας από τους φρουρούς μου και εκείνος αμέσως με πλησιάζει.

"Να ενισχυθεί η ασφάλεια της πριγκίπισσας Μελωδίας. Κανένας εκτός από εμένα και τις παιδαγωγούς της να μην επιτρέπεται να μπαίνει μέσα στην καμαρη της. Ουτε καν η Έλινορ με τον Ερρίκο. Ο Ερρίκος θα μπαίνει μέσα μόνο όταν θα είμαι εγώ εκεί." Διαταζω.

"Μάλιστα βασίλισσα μου. Όπως διαταξετε." Μου λέει και γνέφω.

"Αν πάθει το παραμικρό η κόρη μου όλοι σας θα το μετανιώσετε. Είναι ότι πιο πολύτιμο μέσα στο παλάτι. Για αυτό να την προσέχετε με την ζωή σας." Τον προειδοποιώ.

"Μπορείς να επιστρέψεις στην θέση σου." Του λέω και εκείνος γυρνάει πίσω στην θέση του.

"Βασίλισσα μου... Με όλο τον σεβασμό... Αλλά φαίνεται ότι ανησυχείτε υπερβολικά για την ασφάλεια της πριγκίπισσας. Αλλά όχι για τον Ερρίκο." Σχολιάζει η μικρή Όντρεϊ και εγώ γελάω λιγάκι.

"Κανείς δεν θέλει να κάνει κακό στον Ερρίκο. Για αυτό δεν ανησυχώ. Όλοι θέλουν να δουν βασιλιά. Όχι βασίλισσα... Όλες τους οι ελπίδες είναι στον Ερρίκο. Αν πάθει ποτέ το οτιδήποτε ο Ερρίκος, η Μελωδία θα πρεπε να γίνει βασίλισσα... Κάτι που ο κόσμος δεν θέλει." Εξηγώ και όσο και να μην μου αρέσει... Αυτή είναι η αλήθεια...

"Τώρα με συγχωρείτε. Πάω να δω την κόρη μου." Τους λέω καθώς σηκώνομαι από τον θρόνο μου και όλοι μαζί φευγουμε από την αίθουσα του θρόνου και πάμε προς την καμαρη της μικρής μου Μελωδίας όμως ξαφνικά βλέπω έναν αγγελιοφόρο να τρέχει κοντά μου ανήσυχος.

"Βασίλισσα! Βασίλισσα Αμαρυλλίς!" Φωνάζει ενώ υποκλίνεται μπροστά μου.

"Τι έγινε? Γιατί είσαι τόσο ανήσυχος?" Τον ρωτάω μιασ και η συμπεριφορά του κάνει και εμένα να ανησυχώ.

"Στο πεδίο της μάχης... Όλα πήγαν καλά. Με την βοήθεια της Ελίζαμπεθ απομακρύνθηκαν όλα τα γαλλικά στρατεύματα. Τα γαλλικά πλοία αποχωρούν..." Μου λέει και απορώ.

"Εντάξει αυτό δεν είναι κακό. Αυτά είναι υπέροχα νέα για την ακρίβεια..." Απαντάω εγώ.

"Όμως... Ο βασιλιάς... Ο βασιλιάς Ντομινίκ... Τραυματίστηκε." Μου λέει και νιώθω την καρδιά μου να πονάει.

"Τραυματίστηκε... Θανάσιμα..." Συνεχίζει να μου λέει και αμέσως τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα.

Τι λέει?

"Ο Θεός να ευλογεί την βασίλισσα!" Φωνάζει και αμέσως όλοι υποκλίνονται μπροστά μου.

Τι λένε?

Τι λένε?

Γιατί... Όχι... Όχι...

Ο Ντομινίκ ζει...

Ο Ντομινίκ δεν πέθανε...

"Ο Θεός να ευλογεί την βασίλισσα!" Φωνάζουν όλοι και δάκρυα κυλάνε στα μάγουλα μου.

"Όχι! Οχι! Όχι! Ο βασιλιάς δεν πέθανε! Ο Ντομινίκ ζει! Ο Ντομινίκ δεν πέθανε! Δεν πέθανε! Δεν μπορεί!" Φωνάζω ενώ προσπαθώ να μην ξεσπάσω σε κλάματα.

"Δεν είμαι μονάρχης σας! Ο βασιλιάς Ντομινίκ δεν πέθανε! Δεν μπορεί να πέθανε! Και μέχρι να τον δω νεκρό δεν πιστεύω ότι είναι νεκρός και εγώ δεν είμαι η μονάρχης σας!" Φωνάζω καθώς φευγω απο κοντα τους και βιαστικά πάω προς το βασιλικό γραφείο και με δάκρυα στα μάτια παίρνω στα χέρια μου μια γραφίδα και ένα χαρτί.

"Βασίλισσα μου..." Πάει να μου πει κάτι ο Μάικλ και εγώ τον διακόπτω.

"Θα στείλω επιστολή στην Ελίζαμπεθ... Οι πληροφορίες πρέπει να είναι λανθασμένες. Η Ελίζαμπεθ ήταν και εκείνη εκεί... Θα μου πει την αλήθεια. Θα μου πει την αλήθεια για τον άνδρα μου... Ο άνδρας μου πρέπει να είναι ζωντανός... Δεν μπορεί να πέθανε..." Λέω έτοιμη να ξεσπάσω σε κλάματα...

Δεν πεθανε...

Δεν μπορεί να έχει πεθάνει...

Δεν πιστεύω ότι έχει πεθάνει...

Γεια σας διαβολάκια💘😈

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο? 💘😈

Η Αμαρυλλίς γενικά ασκεί φιλολαϊκή πολιτική και γενικά για την εποχή είναι αρκετά προχωρημένη... 💘😈

Πιστεύετε ότι είναι καλή μονάρχης? 💘

Επίσης έφτασαν νέα ότι ο Ντομινίκ πέθανε στην μάχη... 💘😈

Πιστεύετε ότι αυτό είναι αλήθεια? 💘😈

Τέλος θεωρείται ότι η Αμαρυλλίς έχει δίκιο και όντως κινδυνευει η μικρή Μελωδία? 💘😈

Ερώτηση... 💘😈

Αμαρυλλίς ή Ντομινίκ και γιατί? 💘😈

Θα τα πούμε σύντομα... 💘😈

Μέχρι τότε... 💘😈

ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ! 💘😈

Καταλίνα 💘😈