Εφτά χρόνια μετά...

"Αμαρυλλίς μου αισθάνομαι ότι η κόρης μας δεν έχει πάρει τιποτα από την ήρεμη γλυκιά προσωπικότητα σου." Μου λέει ο Ντομινίκ βλέποντας την οχτω ετών κόρης μας την Μελωδία, να ξυφομαχεί με ένα παιδάκι.

"Γιατί το λες αυτό άνδρα μου?" Τον ρωτάω και τότε βλέπουμε το αγοράκι μα χτυπάει η Μελωδία στο χέρι της, με το ξύλινο σπαθί του και αμέσως ανησυχώ μην πόνεσε η μικρή γλυκιά μου πριγκίπισσα.

Όμως πριν προλάβω να αντιδράσω, η μικρή σηκώνει το ξύλινο σπαθί της και κοπαναει με δυναμη το αγοράκι στο πρόσωπο αφήνοντας μας άφωνους.

"Μελωδία!" Την μαλωνουμε αμέσως εγώ και ο πατέρας της και εκείνη γυρνάει και μας κοιτάζει εκνευρισμένη.

"Εκείνος με χτύπησε πρώτος! Να μάθει να χτυπάει την πριγκίπισσα!" Λέει εκνευρισμένη με πείσμα και αμέσως βλέπω τον Ντομινίκ να χαμογελάει περήφανος για το κοριτσάκι μας.

"Δεν χτυπάμε έτσι τα παιδάκια! Ζητά του αμέσως συγνώμη!" Απαιτώ εγώ και τότε εκείνη παίρνει ένα αλαζονικό ύφος και γυρνάει και κοιτάζει το αγοράκι που έχει βάλει τα κλάματα το καημένο.

"Λυπάμαι που οι μελλοντικοί ιππότες μου είναι τόσο αδύναμοι όσο εσύ." Του λέει αφήνοντας με με το στόμα ανοιχτό και τότε γυρνάει και μας κοιτάζει ξανά.

"Στο κάτω κάτω μια πριγκίπισσα δεν κάνει ποτέ λάθη. Άρα δεν χρειάζεται να ζητάει συγνώμη." Συνεχίζει να λέει και ο Ντομινίκ γελάει λιγάκι.

"Μελωδία, να είσαι μεγαλοψυχη..." Της λέει προσπαθωνυα να το παίξει σοβαρός πατέρας και εκείνη αφήνει μια ανάσα.

"Δεν πειράζει που είσαι τόσο άχρηστος. Το πολύ πολύ να μην γίνεις ιππότης αλλά απλος υπηρέτης." Λέει η μικρη και μας πλησιάζει.

"Πάμε τώρα μαμά και μπαμπά? Βαρέθηκα να κερδίζω όλα τα αγοράκια. Θα ήθελα να σας δείξω πόσο καλά μιλάω λατινικά και γαλλικά." Μας λέει η μικρή και τότε εγώ κάνω νόημα στην νταντά της να έρθει και να την πάρει αγκαλιά αφου εγώ δεν επιτρέπεται να το κάνω αυτή την στιγμή.

"Ντομινίκ... Πάμε μερικά λεπτά μέσα που θα ήθελα να μιλήσουμε. Οι τρεις μας." Λέω σοβαρά και εκείνος σηκώνεται και παίρνει εκείνος τελικά την Μελωδία στην αγκαλιά του.

"Πάμε μέσα πριγκίπισσα μου. Μάλλον η μαμά σου θέλει να μας μαλώσει." Κοροιδευει λιγάκι και γελάνε μεταξύ τους. Γιατί όπως και να έχει ακόμα και ο βασιλιάς φοβάται την εκνευρισμένη σύζυγο του.

Μαζί με τον Ντομινίκ και την νταντά της πάμε στο γραφείο του Ντομινίκ και εκεί τους βάζω να καθήσουν σε ένα καθιστικό και καθαρίζω τον λαιμό μου.

"Μελωδία... Δεν επιτρέπεται να χτυπάς με αυτόν τον τρόπο κανένα παιδάκι. Όπως μας διδάσκει η Βίβλος, δεν είναι σωστό να ασκούμε βία. Η βία δεν είναι η λύση σε κανένα θέμα." Αρχίζω να της λέω και εκείνη γκρινιάζει.

"Ποοοο μαμά είσαι βαρετή..." Σχολιάζει και ο Ντομινίκ γελάει κερδίζοντας ένα δολοφονικό μου βλέμμα με αποτέλεσμα να σκάσει. Ο γλυκός μου.

"Είμαι πριγκίπισσα. Άρα κάποια στιγμή θα γίνω βασίλισσα. Θα πηγαίνω σε πολέμους. Θα πρέπει να αντιμετωπίσω δύσκολες καταστάσεις. Πρέπει να είμαι σε θέση να τα βγάλω όλα εις πέρας. Εκείνο το αγοράκι με χτύπησε. Για αυτό έπρεπε να τιμωρηθεί. Κανείς δεν επιτρέπεται να χτυπάει μια πριγκίπισσα." Δικαιολογεί τον εαυτό τις και αφήνω μια ανάσα.

"Το παιδί έχει δίκιο. Κανείς δεν μπορεί να χτυπήσει την μικρή μου πριγκίπισσα." Λέει ο Ντομινίκ ενώ φιλάει τα μαλλάκια της.

"Μάργκαρετ... Πάρε την πριγκίπισσα Μελωδία και πηγαίνετε μαζί έξω να παίξετε. Θα έρθουμε και εγώ με τον βασιλιά σε λίγο." Λέω στην νταντά και εκείνη σηκώνεται και υποκλίνεται μπροστά μου.

"Δεν θέλω να παίξω. Θέλω να σας δείξω πόσο καλά μιλάω τα γαλλικά και τα λατινικά." Λέει με πείσμα η μικρή.

"Εντάξει... Μπορείς να πας στην βιβλιοθήκη τότε να διαβάσεις όποια ιστορία σου αρέσει." Της λέω και τελικά χαμογελάει ευχαριστημένη.

"Να αργήσετε τότε! Πάμε Μάργκαρετ!" Φωνάζει η Μελωδία καθώς βγαίνει έξω από το γραφείο και εγώ γυρνάω και κοιτάζω τον Ντομινίκ.

"Γιατί έχω την αίσθηση ότι θα αρχίσεις να γκρινιάζεις?" Με ρωτάει και τότε κάθομαι δίπλα του.

"Ντομινίκ... Η Μελωδία δεν έχει σωστους τρόπους. Νομίζω ότι η Μάργκαρετ δεν είναι σωστή παιδαγωγός για εκείνη." Του λέω και εκείνος γνέφει αδιάφορα.

"Δεν πειράζει. Στο κάτω κάτω είναι πριγκίπισσα. Ήδη έχω αρχίσει και ψάχνω τον καλυτερο συζυγο για εκείνη. Σίγουρα κάποιον πρίγκιπα. Ίσως από την Γαλλία. Θα είναι και μια ενδιαφέρουσα ευκαιρία για να υπάρξει φιλία μεταξυ των δυο χωρών." Μου απαντάει.

"Ναι αλλά... Κάποια στιγμή ίσως γίνει βασίλισσα..." Του λέω και εκείνος φαίνεται να ταράζεται λιγάκι.

"Έχουμε συμφωνήσει χρόνια τώρα ότι ο Ερρίκος είναι ο διάδοχος μας. Και αν παντρευτεί πρίγκιπα και αυτός γίνει βασιλιάς δεν θα ασκεί εκείνη την εξουσία." Μου απαντάει εκείνος.

"Ο Ερρίκος δεν είναι βιολογικός μου υιός. Ξέρεις ότι το Συμβούλιο δεν βλέπει με πολύ καλό μάτι το να γίνει εκείνος βασιλιάς. Είναι ενάντια στη τελευταία επιθυμία της βασίλισσας Ελίζαμπεθ που ήθελε το δικό μας παιδί να γίνει διάδοχος του θρόνου." Του υπενθυμίζω.

"Αλλά δεν κάνει το Συμβούλιο κουμάντο. Εμείς κάνουμε. Ο Ερρίκος έχει αναγνωρισθεί ως υιός σου. Άρα η Μελωδία δεν θα γίνει ποτέ βασίλισσα. Γιατί αν γίνει θα σημαίνει ότι ο Ερρίκος θα έχει πάθει κάποιο κακό ή ότι δεν έκανε οικογένεια. Και δεν μπορώ να επιτρέψω να συμβεί τίποτα από τα δύο." Μου λέει κάπως εκνευρισμένος... Ο Ερρίκος βέβαια... Δεν θέλει να γίνει βασιλιάς...

Ενδιαφέρεται περισσότερο... Για την ζωγραφική, την λογοτεχνία και την μουσική παρά να γίνει βασιλιάς και να ασκεί την εξουσία.

Σε αντίθεση με την Μελωδία...

"Η μοίρα της Μελωδία είναι ήδη αποφασισμένη. Θα παντρευτεί έναν πρίγκιπα, μιας χώρας που θα φέρει πολλά ωφέλη στην Μεγάλη Βρετανία οταν φτάσει στην κατάλληλη ηλικία. Περίπου σε... Τέσσερα πέντε χρόνια δηλαδή." Συνεχίζει να λέει και εγώ το σκέφτομαι λιγάκι.

Η Μελωδία μας είναι τόσο έξυπνο κοριτσάκι... Υπερβολικά έξυπνο. Ικανό. Δυναμικό...

"Κρίμα... Όλη η χάρη της θα χαθεί πίσω από έναν άντρα..." Σχολιάζω και εκείνος με κοιτάζει με απορία.

"Γιατί η δική σου χάθηκε?" Με ρωτάει ειρωνικά.

"Δεν είναι το ίδιο... Απλά... Η Μελωδία... Είναι ικανή για τόσα... Με λίγη σωστή καθοδήγηση... Μπορεί να καταφέρει πολλά." Του απαντάω και εκείνος αφήνει μια ανάσα.

"Δεν θα παντρεψω το κοριτσάκι μου με τον πρώτο τυχαίο πρίγκιπα. Επίσης θα κάνω ένα πολύ καλό συμφωνητικό έτσι ώστε πάντα, η Μελωδία μας να είναι ασφαλείς. Δεν θα έβαζα ποτέ την ζωή της σε κίνδυνο ουτε θα αφηνα τις χαρες της να χαθουν..." Μου λέει χαιδεύοντας το χέρι μου.

"Έχεις ξανά συζητήσει με τον Ερρίκο για την διαδοχή?" Τον ρωτάω και εκείνος γνέφει θετικά.

"Ναι... Και... Δεν φαίνεται και πολύ χαρουμενος με αυτό... Λέει ότι δεν τον ενδιαφέρει. Προτιμάει να φυγει. Να πάει στην Ιταλία... Μετά στην Γαλλία... Στις χώρες του Νέου κόσμου... Παντου... Δεν τον ενδιαφέρει το να γίνει βασιλιάς." Μου απαντάει.

"Τότε γιατί το πιέζουμε το παιδί και δεν τον αφήνουμε να κάνει ότι θέλει?" Τον ρωτάω και εκείνος κοιτάζει το πάτωμα.

"Η Μελωδία... Δεν μπορεί να γίνει Μονάρχης... Για αυτό. Εσυ είπες ότι δεν θέλεις να κάνουμε άλλα παιδιά. Άρα η μόνη μας επιλογή είναι ο Ερρίκος." Μου απαντάει.

"Γιατί δεν μπορεί να γίνει Μονάρχης? Τι της λείπει?" Τον ρωτάω και εκείνος φαίνεται να νιώθει λιγάκι άβολα.

"Δεν της λείπει κάτι. Απλώς... Δεν κάνει... Αν η Μελωδία γίνει Μονάρχης θα θα καταστρέψει όλα. Είναι... Είναι... Αρκετά... Δυναμική... Ξέρεις πόσο αγαπάω το κοριτσάκι μου... Αλλά ώρες ώρες... Φέρεται με αρκετά άσχημο τρόπο. Μεγάλωσε ακριβώς όπως ο Ερρίκος. Όμως δεν είναι το ίδιο... Γλυκιά. Μεγαλώνοντας θα το δεις... Θα γίνει ακόμα πιο σκληρή. Αν αναλάβει την εξουσία... Θα γίνει τύραννος... Και αυτό δεν μπορουμε να το αφήσουμε να συμβεί. Γιατί όσο και να αγαπάω την Μελωδία... Τόσο σέβομαι τον λαό μας... Ο οποίος στηρίζεται πάνω μας..." Μου εξηγεί και δεν μπορώ να πω ότι έχει άδικο.

Πριν λίγες μέρες, η Μελωδία απέλυσε και πρόσβαλε μια από τις υπηρέτριες της επειδή δεν της ετοίμασε το γάλα της όπως εκείνη ήθελε.

Χτύπησε έναν από τους παιδαγωγούς της επειδή την διόρθωσε σε κάτι λανθασμένα.

Κορόιδευε ένα παιδάκι επειδή δεν έχει βασιλική καταγωγή όπως εκείνη.

Ο Ερρίκος ποτέ δεν φέρθηκε έτσι σε κανέναν.

Δεν ξέρω... Ίσως να φταίει που αποφασίσαμε με τον Ντομινίκ να την στείλουμε σε άλλο παλάτι, στο Γκρίνουιτς, να μεγαλώσει εκεί προκειμένου να είναι ασφαλείς.

Ίσως... Να της λείπουμε?

"Τι θα γίνει σε περίπτωση που ο Ερρίκος θα αρνηθεί να ανέβει στον θρόνο? Όπως έκανε και η αδελφή σου?" Τον ρωτάω.

"Δεν ξέρω... Απλά... Σκέφτομαι... Μήπως αρχίσουμε προσπάθειες να κάνουμε ένα ακόμα παιδί..." Μου απαντάει και ναι... Αυτό δεν το θέλω.

Με τίποτα.

Ήδη υπέφερα στην πρώτη μου εγκυμοσυνη... Στην γεννά έχασα ένα μωρό... Αυτός ο πόνος ήταν αρκετός... Δεν θέλω και άλλο πόνο...

"Εγώ λέω να μην βιαστούμε να καταδικάσουμε το κοριτσάκι μας. Ίσως... Αν... Αν έρθει να μείνει εδώ... Να αλλάξει η συμπεριφορά της... Ίσως κάποιο λάθος κάνουν οι παιδαγωγοι της." Προτείνω με την σειρά μου και εκείνος αφήνει μια ανάσα.

"Θα το δουμε... Προς το παρόν πάμε να περάσουμε χρόνο μαζί της. Ένα μήνα είχε να έρθει στο παλάτι. Μου έχει λείψει πολύ." Μου λέει καθώς σηκώνεται από δίπλα μου και το ίδιο κάνω και εγώ.

"Για αυτό σου λέω Ντομινίκ μου... Και σε εμένα είχε λείψει... Μου είχε λείψει υπερβολικά πολύ. Ας μείνει μαζί μας... Εδώ μεγάλωσε ο Ερρίκος μας και εδώ μένει ακόμα... Να δεθουν και λιγάκι τα αδέλφια μεταξυ τους... Ο Ερρίκος και η Μελωδία μας δεν έχουν σχέσεις μεταξυ τους..." Του υπενθυμίζω και εκείνος αφήνει μια ανάσα.

"Θα το δούμε θα το δούμε." Μου λεει και τελικά βγαίνουμε έξω από το γραφείο και πάμε στην βιβλιοθήκη. Εκεί βλέπουμε την Μελωδία μας να καθεται στην σωστή στάση όπως πρέπει έχοντας τρία βιβλία πάνω στο κεφάλι της και να διαβάζει ένα ακόμα.

Ουαου.

Πως στα οχτω της χρόνια έχει μάθει να κάθεται και να στέκεται όπως ακριβώς πρέπει να στέκεται μια πριγκίπισσα?

Εμένα ακόμα μπορεί να μου πέσουν μερικά βιβλία κάτω.

"Μελωδία μου? Τι διαβάζεις?" Την ρωτάω και τότε εκείνη με προσοχή σηκώνεται χωρίς να της πέσουν τα βιβλία και μας πλησιάζει.

"Τον Άμλετ του Ουίλιαμ Σέξπιρ." Απαντάει η μικρή και αμέσως γυρνάω και κοιτάζω τον Ντομινίκ ανήσυχη.

"Τι διαβάζει το παιδί Ντομινίκ? Ποιος είναι αυτός? Αιρετικός?" Τον ρωτάω σιγά και εκείνος γελάει λιγάκι.

"Μελωδία γλυκιά μου εξήγησε στην μαμά ποιός είναι ο Ουίλιαμ Σέξπιρ." Την παροτρύνει η Ντομινίκ ενώ εκείνη συνεχίζει να στέκεται σε σωστή στάση.

"Άγγλος συγγραφέας. Έχει γράψει πολλά σπουδαία έργα. «Άμλετ» και ο «Ρωμαίος και η Ιουλιέτα» είναι τα πιο γνωστά του έργα. Αλλά εμένα ο «Άμλετ» είναι το πρώτο βιβλίο του που διαβάζω." Μου λέει περήφανη η μικρή μου και... Στεναχωριέμαι για εκείνη...

Είναι τόσο μα τόσο έξυπνη...

Χαρισματική...

Όλες τις οι χαρες θα κρυφτούν πίσω από έναν... Πρίγκιπα.

"Μπράβο η πριγκίπισσα μου." Λέει ο Ντομινίκ καθώς υποκλίνεται μπροστά της και τότε εκείνη τείνει το χέρι της και ο Ντομινίκ το φιλάει.

Γλυκούληδες...

"Μπαμπά πως νιώθεις που φιλάς το χέρι μιας μέλλουσας βασίλισσας?" Τον ρωτάει περήφανη και αμέσως το βλέμμα του Ντομινίκ αλλάζει και γίνεται κάπως... Αυστηρό.

"Μελωδία μου... Ο Ερρίκος είναι μεγαλύτερος από εσένα. Εκείνος θα γίνει βασιλιάς." Την διορθώνει και εκείνη μουτρωνει.

"Είναι άδικο." Λέει και τότε εγώ σκύβω κοντά της και παίρνω τα βιβλία από το κεφαλακι της.

"Ξέρεις τι λέγαμε με τον μπαμπά μέσα? Ότι θα σου βρουμε έναν όμορφο έξυπνο και ικανό πρίγκιπα. Όταν μεγαλώσεις λιγάκι ακόμα θα τον παντρευτείς. Ίσως... Έτσι... Να γίνεις κάποια στιγμή βασίλισσα μιας άλλης χώρας." Της λέω και εκείνη μουτρωμένη γυρνάει και κοιτάζει αλλού.

"Εγώ δεν θέλω να παντρευτώ κανέναν πρίγκιπα. Όλοι τους είναι βλάκες. Και δεν θέλω να φυγω απο την Αγγλία. Ποτέ." Λέει και απομακρυνεται τελείως από κοντά μου.

"Αν δεν μπορείτε να εκτιμήσετε μια σωστή βασίλισσα δεν θέλω να είστε κοντά μου." Μας λέει και εκπλήσσομαι λιγάκι ενώ βλέπω τον Ντομινίκ να γίνεται έξαλλος με την αγένεια της.

"Αν μιλουσα έτσι εγώ στον πατέρα μου θα είχα φάει ένα χαστούκι..." Της λέει ενώ προσπαθεί να κρατήσει την ψυχραιμία του και εκείνη γυρνάει και τον κοιτάζει επίσης θυμωμένη.

"Μόνο ένας βλάκας θα τολμούσε να χτυπήσει μια μέλλουσα βασίλισσα." Του λέει και βλέπω τον Ντομινίκ ότι έχει γίνει έξαλλος και αμέσως τον κρατάω σφιχτά από το χέρι για να μην κάνει κάτι που θα μετανιώσει.

"Μάργκαρετ! Πάρε την Μελωδία! Δεν είναι η μέρα της σήμερα... Γυρίστε καλυτερα στο Γκρίνουιτς. Θα έρθω εγώ αυριο θα την δω." Λέω και τότε η Μελωδία μας βγάζει γλώσσα και γυρνάει και κοιτάζει την νταντά της.

"Είστε όλοι σας πολλοί κακοί." Είναι το μόνο που λέει και τότε βλέπω την Μάργκαρετ να πιάνει την Μελωδία κάπως απότομα από το χέρι και να φευγουν.

Οκέι... Δεν μου αρέσει ο τρόπος που την έπιασε... Ήταν απότομος... Αλλά και η συμπεριφορά της δεν ήταν και η καλύτερη σήμερα...

"Έχει τετοιο θράσσος τώρα που είναι ακόμα παιδί... Μόνο οχτώ χρονών... Φαντάσου τι θράσσος θα έχει όταν θα μεγαλώσει..." Μου λέει ο Ντομινίκ προσπαθώντας να μην αρχίσει να φωνάζει.

"Εντάξει Ντομινίκ μου ηρεμησε... Ίσως... Να έχει συμβεί κάτι κακό και να μην είναι πολύ καλά σήμερα..." Προσπαθώ να υπερασπιστώ την κόρη μου.

"Είναι πριγκίπισσα Αμαρυλλίς! Πριγκίπισσα! Όλα τα έχει! Τίποτα δεν της λείπει! Κανένα κακό δεν της έχει συμβεί! Είναι καλά! Ιδια ο πατέρας μου!" Φωνάζει και τελικά φευγει από την βιβλιοθήκη...

Τέλεια...

Γεια σας διαβολάκια 💘😈

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο? 💘😈

Η Μελωδία μεγάλωσε... Και είναι... Αρκετά... Εμ... Απαιτητική 💘😈😅

Πως σας φάνηκε η μικρή Μελωδία? 💘😈

Επίσης ο Ντομινίκ δεν θέλει με τίποτα να δει την Μελωδία βασίλισσα... 💘😈

Τι έχετε να πείτε για αυτό? 💘😈

Τέλος πιστεύετε ότι κάτι κρυβεται πίσω από την συμπεριφορά της μικρής Μελωδίας? 💘😈

Ερώτηση... 💘😈

Σε ποιά ιστορία θέλετε να ανεβάσω την επόμενη φορά? 💘😈

Θα τα πούμε σύντομα... 💘😈

Μέχρι τότε... 💘😈

ΆΝΤΕ ΓΕΙΑ! 💘😈

Καταλίνα 💘😈