26 | Escape

THIS WASN'T WHAT I expected. I had so many regrets in life, and this is one of them.

I kept pressing my hand on my stomach whenever it clenches at the sight of the primo eating a human. Ni isang beses sa buhay ko hindi ko ginustong makakakita ng cannibalism, at sa harap ko pa!

“Whoever breaks the agreement shall face the agreed punishment...”

Napabaling ako kay Kana na mukhang nahihirapan na rin. I could see in her eyes that she doesn't like the situation she's in. I could see her eyelids and lips tremble in fear.

Pinagmasdan ko ang primo na lumakad papalapit kay Kana ulit. He held her shoulder. It looked like he was gently caressing her small shoulder, but you could see his fingers dipping when he gripped them, making Kana bit her lips and clench her hands secretly.

May tinawag ang primo at saglit itong nagsalita. Makalipas ang isang minuto, nakarinig ako ng mga yabag na papalapit sa akin at halatang nagmamadali ang mga ito.

“What the heck?! Fucking let me go! You're disgusting!”

Napalingon kaagad ako nang marinig ko ang pamilyar na boses na 'yon. Sakto ring nag-angat siya ng tingin kaya nagtagpo ang mga mata namin at namilog ang mga mata niya.

“Anza—” Hindi niya na natapos ang pagsasalita. He groaned when the guy holding his chains pushed him to kneel on the floor beside me. Nag-angat siya ng tingin sa akin. “Anza! Where are the others?”

“Hindi ko rin alam!” sagot ko sa kaniya. “Hindi mo ba sila kasama?!”

Umiling siya. Mariin na lang akong napapikit.

May sinabi ulit ang primo dahilan para marahas na hawakan ng lalaking nagdala kay Reivohr dito ang chain na nakatali sa mga braso niya. He groaned whrn the guy gripped the chains tightly to make him stay in place.

“Sino ba ang mga 'to?!” bulong niya.

“I don't know either, but I think that big guy is their leader and that girl beside him... we can persuade her to help us.”

Napaigtad kaming pareho nang dumagundong ang boses ng primo kasabay ng isang malakas na hampas sa lamesa, dahilan para magsiliparan ang mga nakapatong doon.

“Vertabi gureya!”

Napakurap ako at bahagyang napaatras dahil pakiramdam ko nag-vibrate ang kaniyang boses sa buong katawan ko, dahilan para manginig nang kaunti dahil sa takot.

“Kuna behi pesto, humi legumi ferul,” sabi ng primo bago siya lumakad at kinaladlad pasabay sa kaniya si Kana.

Ano raw?!

Napasunod na lang ako ng tingin sa kanila. Nang tingnan ko si Kana, nag-iwas lang siya ng tingin.

“Pupugutan kayo,” mabilis na sabi ni Kana nang mapadaan sila sa gilid ko bago tuluyang nakaalis.

Namilog ang mga mata ko at napaawang ang mga labi. Bumilis ang tibok ng puso ko dahilan para bumagal ang paghinga ko.

Hindi ko pa naipoproseso nang maayos sa utak ko ang mga sinabi ni Kana nang may marahas na humawak sa mga braso ko at kinaladkad ako pasunod kina Kana, pati na si Reivohr.

“Anong sinabi no'ng bata sa 'yo?!” tanong ni Reivohr na nasa likuran ko lang.

I bit my lower lip. “Mamamatay na tayo.”

“Vertabi gure!” sigaw ng lalaking nakahawk kay Reivohr kaya natahimik na lang kami. I didn't know what he said, but I think he wanted us to shut up.

Nang nakalabas na kami ro'n, napabaling kaagad ako sa gilid nang naagaw ng pansin ko ang malakas na liwanag na nanggagaling sa baba. Napaawang ang mga labi ko nang makita ang malaking apoy at may mga kalahi nilang nakapalibot doon at may sinusunog. Napasinghap na ako nang makitang may kalahating katawan ng tao ang tinapon sa apoy.

What the heck?! Pinapatay nila ang mga taong napapadpad dito sa lupa? And why are they doing that?

I roamed my eyes around while we were walking. It's still so dark, and I couldn't see that faint light I saw earlier when I got out of the capsule. I couldn't see any trees or animals. Only darkness.

Wasn't there supposed to be trees and animals around? That's what I saw in the book, that's why I wanted to come here. This place is supposed to be beautiful. What happened?

Napabalik ako sa reyalidad nang pumasok kami sa isang silid na gawa sa semento ang mga pader pati ang bubong. Kagaya ng kung saan ako nanggaling kanina, tanging ilaw mula sa torch lang ang nagbibigay liwanag sa buong silid.

Napasinghap ako nang tinulak nila ako kaya napasubsob ang mukha ko sa sahig. They did the same to Reivohr and he cursed under his hreathe.

“Kuna behi pesto.” Lumingon ako sa nagsalita. He looked at us with dead eyes. “Perima behi kuna.” 'Yon ang huli niyang sinabi bago malakas na isinara ang metal na pinto at napaigtad na lang ako sa gulat.

“Anza, totoo ba 'yong sinabi mo?”

Napabaling ako kay Reivohr. Nakasubsob pa rin ang mukha niya sa sahig pero nakatingin na siya sa akin, mabigat ang paghinga niya.

Tumango ako. “Si Kana, 'yong batang kasama nila kanina, she can understand our language. Sinabi niyang pupugutan na raw tayo.”

Reivohr closed his eyes, unable to accept what's going to happen to us. He, once again, cursed under his breathe.

We heard someone groan kaya pareho kaming naalerto ni Reivohr at napabaling kaagad sa corner ng silid kung saan nanggaling ang ingay.

I squinted my eyes to see who that was. May naaaninag akong gumagalaw. Hindi na naaabutan masyado ng ilaw ang parte kung nasaan siya kaya hindi ko makita nang maayos kung tao ba siya o ano. My hands are tied, but I sure can kick.

The figure stood up and it walked slowly. Napakurap ako nang bigla itong natumba. Nasinagan ng liwanag ang mukha niya at napasinghap ako nang makilala ko ang nakasimangot na mukha niya.

“Zeigmund!” Mabilis akong tumayo kahit nahihirapan at saka ako tumakbo papalapit sa kaniya. “Zeig! Are you okay?”

He breathe heavily before he moved his head to look up at me. His eyes widened when he saw me. “Anza...”

“Nasaan si Caes?! Is she... Is she still alive?”

Sinundan ko ang tingin niya nang lumingon siya sa kung saan siya galing kanina. I get what he meant kaya mabilis akong tumayo at lunakad papunta sa kung saan siya galing.

“Caes? Caes! Caes, where are you?!” Nagsalubong na ang mga kilay ko dahil sa pag-aaninag sa dilim. Where the fuck is she?!

“Oof!” I almost tripped nang may humarang sa paa ko. I quickly thought it's Caesonia kaya marahan kong sinipa iyon. “Caesonia! Is that you?”

Hindi ito sumagot kaya tinulak ko siya papunta sa liwanag gamit ang mga paa ko. I rolled the body towards the light and when their face was shown, I gasped when it's really Caesonia and she's unconscious. She isn't tied up unlike us.

“Caesonia! Hey, wake up!” I snudged her side with my foot. “Anong nangyari rito?”

“I don't know,” sagot ni Zeigmund na sinusubukanh tumayo. Nang nakaluhod na siya, nagsalita ulit siya. “Basta naabutan ko na lang siyang walang malay nang dalhin nila ako rito.”

I stared at Caesonia. Her clothes were torn and her stomach and thighs were on full display. I don't want to think about it, but it's the only possible thing that they did to her, kaya mariin na lang akong napapikit at nakagat ko ang ibabang labi.

“Fuck...” I cursed inaudibly at naihilamos ko na lang ang palad ko sa mukha ko. “What even are they and why are they ruling this land?!”

“I think they're that thing they called ‘aliens,'” ani Zeigmund kaya napabaling ako ng tingin sa kaniya. “They're another species that doesn't belong in this planet. I'm guessing the reason why we lived in the ships 'til now is because of them.”

“And why would they throw us out of the planet that belongs to us?”

Hindi nakasagot si Zeigmund. Napabuga na lang din ako ng hangin.

Napaupo na lang ako sa gilid ng wala pa ring malay na si Caesonia. I stared at the closed metal door and thoughts quickly flooded my mind.

Zeigmund thinks these creatures are the reason why we had to live in the ships for all these years. Pumasok din tuloy sa utak ko ang sinabi no'ng matandang nakita ko sa sementeryo ng Grendan dati. He said that people were too greedy and wanted to claim what others own, causing for the chaos to happen.

At alin sa dalawang panig ang tinutukoy niyang greedy?

Speaking of Grendan... I'm sure Mom and Maria are worried about me. Hindi ko na rin alam kung gaanon na ako katagal sa lugar na 'to dahil palaging madilim, hindi ko alam kung umaga na ba o gabi pa.

Naputol ang pag-iisip ko nang marinig ang pagbukas ng pinto. Naging alerto kaagad kami.

My body relaxed when I saw Kana enter, pero nagulat din dahil sa presensya niya.

“Kana!” tawag ko kaagad. “Anong ginagawa mo rito?”

Sinigurado niyang walang ibang tao sa labas bago siya tumakbo papalapit sa akin at lumuhod sa harapan ko.

“Bukas, pupugutan kayo bilang parusa sa paglabag sa kasunduan,” aniya na nagpakunot ng noo ko.

“Anong kasunduan?”

“Napagkasunduan ng primo namin at ng namamahala sa inyo na hindi gagalawin ng kahit aling panig ang kalahi ng isa't isa basta ipapaubaya ng namamahala sa inyo ang lupa at magpakalayu-layo. 'Yon ang naging kasunduan matapos ang digmaang pandaigdigan ilang taon na ang nakaraan.”

Napaawang ang mga labi ko.

Does that mean... our land was sold to these people after the world war?

“Pero tutulungan ko kayong tumakas.”

I blinked. “What?”

“Sa tuwing may paparusahan, nakagaiwan na ng primo na matulog hanggang kinabukasan para may lakas siya dahil siya ang gagawa sa parusa,” paliwanag niya. “Hindi ko 'to nagawa sa ibang kalahi ninyo at sa nanay ko, kaya gusto kong kahit sa inyo man lang makatulong ako.”

Napakurap ulit ako. Tutulungan niya kaming tumakas? “Paano? At hindi ka ba mapapahamak 'pag gagawin mo 'to, Kana?”

Napabuga siya ng hangin. “Wala na akong pakialam, basta gusto ko lang kayong makaalis dito.”

“Anong gagawin namin?” tanong ni Zeigmund kaya napabaling sa kaniya si Kana.

Kana gulped before she told us how we can escape this place with her help.