တစ္လ ႏွစ္လဆိုတဲ့အခ်ိန္ေတြကလည္းတကယ္ေတာ့ခဏေလးပါပဲ။

ဘာလိုလိုနဲ႕အထက္တန္းေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသားေတြေတာင္ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္လုံးမွာေတာ့ ဝန္ဘင္းကပဲအသာစီးရခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့။ေဆာင္ခ်န္းကအၿမဲလိုလို သုံး၊ေလးဆင့္ေနာက္က်က်န္ခဲ့တယ္။report card တစ္ခါထြက္ၿပီးတိုင္းသူ႕မွာမတူညီတဲ့ေနရာကမတူညီတဲ့ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြပါလာၿမဲပဲ။

ဝန္ဘင္းကအစပိုင္းတစ္ေခါက္ႏွစ္ေခါက္မွာ စာမေျဖနိုင္ခဲ့တိုင္းဆူပုတ္ေနခဲ့ေပမယ့္ေနာက္အခါေတြက်ေတာ့မ်က္ႏွာအမူအရာကိုထိန္းလာတယ္။

စာေမးပြဲႀကီးၿပီးလို႔ေက်ာင္းပိတ္ထားတဲ့အေတာအတြင္းေတာ့သူတို႔မေတြ႕ျဖစ္ခဲ့ၾက။အခုအထက္တန္းေနာက္ဆုံးႏွစ္ရဲ႕ပထမဆုံးေက်ာင္းဖြင့္ရက္မွာပဲျပန္ေတြ႕ၾကရတယ္။

"ပီကာခ်ဴး မင္းပိန္သြားတယ္အစားကိုေသခ်ာဂ႐ုစိုက္စားေလ"

"ငါ့ဘာငါစားခ်င္သလိုစားမွာေပါ့ ေနရာတကာပါလြန္းတယ္"

"မင္းကေလ ဘယ္ေတာ့မဆိုငါ့ေစတနာကိုအသိအမွတ္မျပဳဘူး ငါ့ကိုအဲ့ေလာက္ေတာင္ၾကည့္မရတာလား?"

ဝန္ဘင္းကဘာမွထပ္ေျပာမလာေတာ့ပဲအသံတိတ္သြားတယ္။အရွိအတိုင္းေျပာရရင္ ေဆာင္ခ်န္းလည္းနည္းနည္းေတာ့စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသလိုပဲ။ဝန္ဘင္းနဲ႕ကအရင္ကတည္းကလည္းတက်က္က်က္စကားမ်ားေနရၿပီးတည့္ရႈေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ေပမယ့္ အတူရွိလာခဲ့တဲ့အခ်ိန္အတိုင္းအတာအရသံေယာဇဥ္ေတာ့ျဖစ္ေနမိတယ္။ဒီသံေယာဇဥ္ေတြကတစ္ဖက္သတ္ပဲဆိုရင္ေတာ့နည္းနည္းမခံခ်င္စရာေကာင္းမေနဘူးလား?

ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္အရင္ႏွစ္ကလိုသာဆို ဝန္ဘင္းေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ရင္တစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ေနတဲ့ေဆာင္ခ်န္းကိုေတြ႕ရေပမယ့္ခုေတာ့အရိပ္အေယာင္မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။

'ဘာလဲ ဒီႏွစ္စာတူတူလာမသင္ေတာ့ဘူးလား?ဆရာကလည္းဒီေန႕ညေနစာသင္ခ်ိန္ျပန္ယူမယ္ပဲေျပာတာ သူ႕အေၾကာင္းဘာမွမေျပာထားဘူး'

ဟိုေက်းဇူးရွင္အေၾကာင္းစဥ္းစားေနရင္းတစ္ေယာက္နဲ႕ဝင္တိုက္မိတယ္။တိုက္မိတာက Aခန္းက ႐ုပ္ေခ်ာေခ်ာ hyper မေလး။ေကာင္မေလးကအေတာ္ကိုေခ်ာတာျဖစ္တယ္။ႏွစ္ေယာက္တူတူေတြ႕လိုက္ရတဲ့သူေတြကေတာ့ ေကာင္ေခ်ာေလးနဲ႕မိန္းမေခ်ာေလးကိုတစ္ခါတည္းမ်က္စိအစာေကြၽးၿပီးသားျဖစ္သြားတာေပါ့။

ေကာင္မေလးကရွက္သြားတဲ့ပုံေပၚတယ္။မ်က္လုံးခ်င္းခဏေလာက္စုံသြားမိၿပီးေနာက္ က်သြားတဲ့ပစၥည္းေတြကိုအျမန္ေကာက္ကာထြက္ေျပးသြားတယ္။

ဝန္ဘင္းလည္းအရင္ကလိုသာဆိုဒီအေျခအေနကိုရွက္သြားမိမွာအမွန္ပင္။အခုတေလာေတာ့ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ ဘယ္ေလာက္လွတဲ့ေကာင္မေလးျဖစ္ေနပါေစ ရင္ခုန္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးသိပ္မခံစားရ။လွရင္လည္းလွတယ္ေပါ့ ဆိုတာမ်ိဳးပဲျဖစ္သြားတယ္။

ဝန္ဘင္းသူ႕ကားဆီေလွ်ာက္သြားေနတဲ့အခ်ိန္မွေနာက္ကေနတစ္ေယာက္ကသူ႕လက္ကိုလာဆြဲတယ္။

"ပီကာခ်ဴး ငါဒီေန႕မင္းတို႔ကားနဲ႕လိုက္ခဲ့မယ္။အိမ္ကလာႀကိဳတဲ့ကားကလမ္းမွာဘီးေပါက္သြားလို႔တဲ့"

"ငါကမင္းမလိုက္လာေတာ့ဘူးထင္ေနတာ"

"အိမ္သာသြားေနလို႔ေလ ၿပီးေတာ့ driver ဦးေလးႀကီးကဖုန္းဆက္လာလို႔ဖုန္းပါတစ္ခါတည္းေျပာလိုက္တာ"

အိမ္ေရာက္ေတာ့မုန့္စားနားေနရင္း

"ပီကာခ်ဴး မင္းဆံပင္ညွပ္ထားတာလား?"

ဝန္ဘင္းကမ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္ကာ
"ဒီေလာက္သိသာေနတာကိုခုမွျမင္တာလား?ပိန္တာေတြမပိန္တာေတြက်လာေျပာေနၿပီးေတာ့"

"ပိန္သြားတာေတာ့တကယ္ေနာ္ အစားမ်ားမ်ားစား။ျပည့္ျပည့္ေလးျဖစ္ေနတဲ့ပီကာခ်ဴးကခ်စ္စရာေလးျဖစ္ေနမွာ"

ဝန္ဘင္းကတစ္ခ်က္မုန့္နင္သလိုျဖစ္သြားကာ
"ဘယ္..ဘယ္သူကခ်စ္ဖို႔ေကာင္းခ်င္ေနလို႔လဲ?ငါစားခ်င္သလိုပဲစားမယ္ဒါပဲ!"
.
.
.
ေဆာင္ခ်န္း အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႕ဧည့္ခန္းထဲမွာမိန့္မိန့္ႀကီးထိုင္ေနတဲ့အေဖျဖစ္သူကိုေတြ႕တယ္။မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီးေက်ာ္သြားမလို႔ေပမယ့္

"ေဂ်ာင္ေဆာင္ခ်န္း မင္းလာခဲ့!"

အသက္ဝဝတစ္ခ်က္ရႉၿပီး ေဘးကဆိုဖာမွာထိုင်ဖိဳ႕ပြင်လိဳက်တယ်။

"မထိုင္နဲ႕ မတ္တပ္ရပ္ေန!"

ရပ္ဆိုေတာ့လည္းမလႈပ္မရွက္ရပ္လိုက္မိတယ္။

"မင္းဘာအရႈပ္ေတြလုပ္ေနတာလဲ?မင္းကိုငါအဲ့အိမ္မွာစာသြားမသင္ရေတာ့ဘူးလို႔ေျပာထားတယ္ေလ!ဒီရက္ပိုင္းအလုပ္ေတြမ်ားလြန္းလို႔မင္းကိုနည္းနည္းေလးအလြတ္ေပးသလိုျဖစ္သြားေတာ့လုပ္ခ်င္ရာေတြလုပ္ေနတယ္ေပါ့ဟုတ္လား!?"

"ကြၽန္ေတာ္ ရွင္းျပပါ့.."

"မၾကားခ်င္ဘူး ငါေျပာတာပဲနားေထာင္!အရင္လိုမဟုတ္ဘူးေျပာလိုက္ရင္အတြန့္ကတက္ခ်င္ေနၿပီ။အလိုလိုက္ခံထားရတဲ့ စည္းလြတ္ဝါးလြတ္စရိုက္ေတြကူးလာတယ္ေပါ့ေလ!"

မဆိုင္တဲ့သူကိုပါဆြဲထည့္လာတာေတာ့ေဆာင္ခ်န္းစိတ္တိုသြားမိတယ္။
"သူကစည္းလြတ္ဝါးလြတ္ျဖစ္ေနတာမဟုတ္ဘူး။အခ်စ္ခံရတာေၾကာင့္ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ယုံၾကည္မႈရွိေနတာ"

အေဖကထိုင္ေနရာကေနထလာၿပီးသူ႕ေရွ႕တည့္တည့္ကိုတစ္လွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္လာတယ္။ေရွ႕ဆက္ျဖစ္လာမယ့္အေျခအေနေတြအတြက္ေဆာင္ခ်န္းမ်က္လုံးႏွစ္ဖက္ကိုႀကိဳမွိတ္ထားလိုက္တယ္။

မ်က္ႏွာေပၚဘာနာက်င္မႈမွေတာ့ေရာက္မလာပါဘူး။

"ေသာက္သုံးမက်တဲ့ေကာင္ မင္းကိုဒီတိုင္းထားလို႔မရေတာ့ဘူးပဲ"

ေဆာင္ခ်န္းေဒါသထြက္လာမိသလိုဝမ္းလည္းနည္းမိတယ္။မ်က္လုံးကိုျပန္ဖြင့္ကာသူ႕အေဖရဲ႕မ်က္လုံးေတြထဲတည့္တည့္ျပန္ၾကည့္ရင္း

"အဲဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုဘာထပ္လုပ္ခ်င္ေသးလို႔လဲ?ရတယ္ေလ ႀကိဳက္သလိုသာလုပ္ ကြၽန္ေတာ္ကထုံေနပါၿပီ"

အေဖကလက္ကိုျမႇောက္ကာရိုက္ဖို႔႐ြယ္လိုက္ရင္း
"မင္းကြာ!!"

ေဆာင္ခ်န္းလည္းျဖစ္လာတဲ့အတူတူေတာ့မထူးဇာတ္ခင္းၿပီးစိတ္ထဲရွိသမွ်အကုန္ဖြင့္ခ်လိဳက္ေတာ့တယ္။

"အေဖကကြၽန္ေတာ့္အေပၚဘာေတြမ်ားထပ္ၿပီးစိတ္တိုင္းမက်ေနတာလဲ?ကြၽန္ေတာ္လည္းဒီထက္ေတာ့အေဖ့စိတ္ႀကိဳက္ဘယ္လိုလိုက္ေနရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ကြၽန္ေတာ္က Aျဖစ္ခ်င္ေပမယ့္အေဖက B ျဖစ္ရမယ္ဆိုကြၽန္ေတာ္မရရေအာင္B အျဖစ္ေနေပးခဲ့တာပဲေလဗ်ာ။ကြၽန္ေတာ့္အတြက္သီးသန့္အခ်ိန္ဆိုတာေရာဖယ္ထားေပးခဲ့ဖူးလို႔လား?အေဖတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ပိုက္ဆံထုတ္ေပးတာကလြဲရင္ဘာေတြမ်ားတာဝန္ေက်ခဲ့လို႔လဲ!!!?"

အေဖ့ရဲ႕ေလထဲမွာျမႇောက္ထားရဲ႕လက္ကေဒါသေၾကာင့္တုန္ေနတာကိုေတြ႕ရတယ္။အဲဒီေနာက္သူ႕ကိုမရိုက္ဘဲ ေလထဲကလက္ကိုလက္ညွိုးအျဖစ္ေျပာင္းကာသူ႕မ်က္ႏွာကိုတည့္တည့္ထိုးၿပီးေျပာလာတယ္။

"အဲ့ေကာင္ေလးအိမ္မွာ စာမသင္ရေတာ့ဘူးဆိုလို႔ငါ့ကိုၿဂိဳလ္ထိုးေနတာမလား?ရတယ္ေလ သြားသင္ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါစာေမးပြဲေျဖရင္အဲ့အေကာင္ထက္သာရမယ္ တစ္မွတ္ပဲဆိုရင္ေတာင္ရတယ္။ေအး ေနာက္တစ္ခါငါ့သားျဖစ္ၿပီးဟိုအေကာင့္သားေလာက္ေတာင္ေသာက္သုံးမက်တဲ့ပုံစံလုပ္လာရင္ေတာ့ ငါ့အဆိုးမဆိုနဲ႕!!"
.

.
.
ေနာက္တစ္ေန႕ေက်ာင္းတြင္ ပုံမွန္ထက္ပိုတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ေဆာင္ခ်န္းေၾကာင့္ ဝန္ဘင္းပ်င္းသလိုလိုေတာင္ျဖစ္ေနတယ္။အၿမဲလိုလိုစလိုက္ေနာက္လိုက္၊တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုအႏွောင့္အယွက္ေပးလိုက္လုပ္ေနတဲ့သူကမရွိတဲ့အတိုင္းၿငိမ္ေနေတာ့ေနေတာင္မေနတတ္ေတာ့ဘူး။

"ေရးးးးးငါတို႔အတန္းခ်ိန္၃ခ်ိန္ေတာင္လြတ္တယ္!!ေနာက္ဆုံး၂ခ်ိန္မွဆရာေတြျပန္ဝင္မယ္တဲ့"

"ဟုတ္လို႔လား ဘရိုဘယ္ကၾကားလာတာလဲ?မျဖစ္နိုင္ဘူးထင္တယ္ေနာ္ ေက်ာင္းမွာဘယ္တုန္းကအဲလိုရွိခဲ့ဖူးလို႔လဲ လြတ္တဲ့အခ်ိန္အားတဲ့ဆရာဝင္သင္မွာပဲဟာ"

"တကယ္ဟ သူတို႔ဘာေတြအလုပ္ရႈပ္ေနတယ္ေတာ့မသိဘူး အစည္းအေဝးတက္ရမယ့္အေၾကာင္းေတြေျပာေနတာ။ငါ႐ုံးခန္းကိုစာအုပ္ေတြသြားယူတုန္းကေျပာေနၾကတာၾကားခဲ့တာ"

ၿငိမ္ေနတဲ့တစ္ေယာက္မတ္တပ္ထရပ္လိုက္လို႔ခုံေ႐ြ႕သြားတဲ့အသံၾကားလိုက္တယ္။

"ဘရို ဘယ္လဲ? "

"ေက်ာင္းလစ္မလို႔"

"ကြၽန္ေတာ္ေတာ့မလိုက္ေတာ့ဘူး အတန္းထဲမွာပဲဂိမ္းေဆာ့ေနေတာ့မယ္"

"မင္း လည္းမေခၚပါဘူး တစ္ေယာက္တည္းသြားမွာ"

"အိုးးမရိုးဘူးေနာ္ဘရို တစ္ခုခုဆိုလွ်ိုမထားနဲ႕ဦး"

"သြားစမ္းပါ ေပါက္ကရေတြ"

ဆရာေတြမဝင္ဘူးဆိုေပမယ့္လည္းေက်ာင္းကေတာ့ေပၚတင္ေျပးမရ။ေျမာက္ဘက္နားမွာစီနီယာေက်ာင္းသားေတြေျပးေနက်အဳတ္နံရံေလးရွိတယ္ဆိုတာေတာ့ၾကားဖူးတယ္။ေနရာကိုေရာက္တဲ့အခ်ိန္ေသခ်ာေလ့လာၾကည့္ေတာ့ပန္းအိုးေလးေတြစီထားတဲ့ေပၚကေနတစ္ဆင့္နံရံေပၚတက္ရလို႔ အတက္အတြက္ျပႆနာမရွိနိုင္ေပမယ့္ အဆင္းကေတာ့ခုန္ခ်မွရမယ္။

ေလ့လာေရးဆင္းေနတုန္းေက်ာကိုတစ္ေယာက္ကလာပုတ္လို႔တုန္သြားတယ္။

"ပီကာခ်ဴး? မင္းဘာလုပ္မလို႔လဲ?"

"ေက်ာင္းျပင္ပကိုခဏေလာက္ေလ့လာေရးဆင္းမလို႔"

"ေက်ာင္းလစ္မလို႔လား?"

"ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ ေက်ာင္းလစ္ၿပီးမင္းနဲ႕လိုက္မလို႔!"

"နားၾကားမွားတာမဟုတ္ပါဘူးေနာ္"

"ဘာလဲမေခၚခ်င္လို႔အ႐ူးကြက္ေတြနင္းၿပီးေဝ့ေနတာမလား?"

"အဲလိုမဟုတ္ပါဘူး ငါကဒီတိုင္း"

"မဟုတ္ရင္ မင္း..တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ေတြ႕စရာရွိေနလို႔မေခၚခ်င္တာလား?"

"မဟုတ္ပါဘူးကြာ နည္းနည္းထူးဆန္းေနလို႔မင္းငါနဲ႕ေက်ာင္းလစ္မယ္ဆိုေတာ့"

ဝန္ဘင္းကေနရာကိုေဝ့ဝဲၾကည့္ရင္းေမးလာတယ္။

"အေပါက္လည္းမရွိဘူး ဘယ္လိုထြက္ၾကမွာလဲ?"

"ေက်ာင္းလစ္ပါတယ္ဆိုအေပါက္ရွိတဲ့ဆီကလစ္လို႔ရပါ့မလားဟ ဒီနံရံကိုေက်ာက္တက္ရမွာ"

"ျဖစ္.ျဖစ္ပါ့မလားက်ိဳးကုန္မွဒုကၡ"

"အတက္ကေတာ့မင္းရမွာပါလြယ္တယ္ ခဏေနဦး ငါအရင္ခုန္ခ်လိဳက္မယ္ၿပီးမွမင္းလာခဲ့"

ေျပာေျပာဆိုဆိုပဲ နံရံေပၚတက္ကာတစ္ဖက္ကိုခုန္ခ်လိဳက္တယ္။

"ပီကာခ်ဴး သိပ္မခက္ဘူးလာခဲ့"

ဝန္ဘင္းလည္းပန္းအိုးေတြေပၚမကြဲေအာင္ဂ႐ုစိုက္တက္တာ နံရံေပၚေတာ့ေရာက္ၿပီ။အစတည္းကအျမင့္ေၾကာက္တဲ့သူဆိုေတာ့ေအာက္ကိုခုန္ခ်ဖိဳ႕က်မရဲဘူး။ အုတ္နံရံေစာင္းေလးေပၚမွာမလႈပ္ရဲပဲၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနတယ္။

ေဆာင္ခ်န္းကနံရံနားထိတိုးလာရင္း
"လာ ငါ့ပခုံးေပၚေျခေထာက္နင္းလိုက္"

"မျဖစ္ဘူးထင္တယ္ေနာ္"

"ဘာလို႔မျဖစ္ရမွာလဲ?ငါ့ႀကံခိုင္မႈကိုအထင္မေသးနဲ႕"

ဝန္ဘင္းလည္းဖိနပ္ကိုအရင္ေအာက္ခြၽတ္ခ်လိဳက္ၿပီးမွမ်က္လုံးမွိတ္ကာေဆာင္ခ်န္းပခုံးေပၚနင္းလိုက္ေတာ့တယ္။ထင္ထားတဲ့အတိုင္းပါပဲ ႏွစ္ေယာက္လုံးျပဳတ္က်။

ဘယ္လိုေတာင္လိမ့္သြားတယ္မသိသူ႕ကိုယ္ေပၚကိုေဆာင္ခ်န္းရဲ႕ခႏၶာကိုယ္အႀကီးႀကီးကလာပိေနတယ္။ေအာက္ကိုက်သြားေပမယ့္ ေဆာင္ခ်န္းလက္ကသူ႕ေခါင္းေအာက္မွာခံေနတာေၾကာင့္ေခါင္းေတာ့မနာလိုက္။

"ေလးတာ ဖယ္ေတာ့"

စကားျပန္မလာတဲ့သူေၾကာင့္မ်က္လုံးကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕ကိုၾကည့္ေနတဲ့ေဆာင္ခ်န္းရဲ႕မ်က္လုံးေတြနဲ႕သြားဆုံတယ္။

အဲဒီေနာက္မွေဆာင္ခ်န္းက ကမန္းကတန္းထကာသူ႕ကိုဆြဲထူေပးတယ္။

"ရလား နာသြားေသးလား?"

"သိပ္မနာပါဘူး ေဟးးမင္းလက္"

ဝန္ဘင္းေခါင္းေအာက္ကလက္ဖဝါးခံထားလိုက္တာေၾကာင့္က်တဲ့အရွိန္နဲ႕သူ႕လက္ဖမိုးေပၚမွာပြန္းပဲ့သြားတယ္။

"ဒီေလာက္ကေတာ့ေအးေဆး"

ႏွစ္ေယာက္သားအေအးဝင္ဝယ္ၿပီးဂိမ္းဆိုင္လိုက္ရွာရင္းခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္ေတာ့ဆိုင္ေတြ႕တယ္။

ခန့္မွန္းေျခ၂နာရီဝန္းက်င္ေလာက္ဂိမ္းေဆာ့ၿပီး
"ပီကာခ်ဴး မင္းအတန္းခ်ိန္က်န္တာဆက္တက္ဦးမွာလား"

"တက္ရမွာေပါ့။ငါ့အိမ္ကအေစာႀကီးလာႀကိဳေနက်ေလ။လာႀကိဳတဲ့အခ်ိန္နဲ႕ေက်ာင္းထဲျပန္ဝင္တဲ့အခ်ိန္တိုက္သြားရင္ေက်ာင္းလစ္တာမိသြားမွာ။အဲေတာ့အတန္းျပန္ဝင္တက္မွျဖစ္မယ္"

"ဒါဆိုျပန္ၾကစို႔။ေနာက္ဆုံး၂ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မွာ လမ္းေလွ်ာက္ရဦးမွာနဲ႕ဘာနဲ႕ဆိုခုျပန္ရင္ကြက္တိပဲ"

မေန႕တည္းက ဝန္ဘင္းရဲ႕ေျခဖဝါးမွာ အရည္ၾကည္ဖုေလးထြက္ေနတာ။အခုလမ္းေလွ်ာက္တာမ်ားေတာ့အဲ့အရည္ၾကည္ဖုကေပါက္သြားတယ္ထင္တယ္ ေျခဖဝါးကစပ္ေနၿပီးေလွ်ာက္ရတာသိပ္အဆင္မေျပေတာ့။

ေဆာင္ခ်န္းကေနာက္က်က်န္ေနတဲ့ဝန္ဘင္းကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ေျခေထာက္ေထာ့နဲ႕ေထာ့နဲ႕ျဖစ္ေနတာေတြ႕တယ္။

"ခုနျပဳတ္က်တဳန္းကေျခေထာက္နာသြားတာလား?"

"မဟုတ္ဘူး ေျခေထာက္က ရည္ၾကည္ဖုေပါက္သြားလို႔စပ္ေနတာ"

ေဆာင္ခ်န္းကေနာက္ျပန္လွည့္လာၿပီးေက်ာေပၚကလြယ္အိတ္ကိုအေရွ႕ေျပာင္းလြယ္လိုက္ကာဝန္ဘင္းကိုေက်ာေပးၿပီးဒူးတစ္ဖက္ေထာက္ထိုင္ခ်လိဳက္တယ္။

"ေက်ာေပၚတက္"

"ေတာ္ပါၿပီ ငါ့ဘာငါေလွ်ာက္နိုင္တယ္"

"မင္းအဆင္မေျပမွန္းငါသိတယ္ တက္လိုက္မူမေနနဲ႕"

"မင္း နိုင္လို႔လား?ေရွ႕မွာလည္းလြယ္အိတ္ႀကီးနဲ႕ ငါကလည္းလြယ္အိတ္ပါေသးတယ္"

"ငါ့ႀကံခိုင္မႈကိုအထင္မေသးနဲ႕ပီကာခ်ဴး"

"မင္းခုနကလည္းအဲလိုပဲေျပာတာပဲေလ ၿပီးေတာ့ျပဳတ္က်တာ"

"ဒီတစ္ခါအတည္"

ဝန္ဘင္းလည္းေက်ာေပၚကိုမွီတက္လိုက္ကာလက္ႏွစ္ဖက္ကိုေဆာင္ခ်န္းလည္ပင္းမွာခ်ိတ္လိုက္တယ္။

ေဆာင္ခ်န္းလည္းလမ္းကိုခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္ေနရင္းမွသူ႕လည္ပင္းေပၚကိုရႉထုတ္လိုက္တဲ့ေလေငြ႕ခပ္ႏြေးႏြေးေၾကာင့္တစ္ကိုယ္လုံးကအေမႊးေတြေထာင္သြားသလိုပဲ။

"ေမာေနၿပီလား?"

"မ..မေမာပါဘူး ငါကႀကံ့ခိုင္တဲ့ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ပဲ"

"ေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္ ဒီမွာေခြၽးေတြထြက္ေနၿပီ"

ေျပာေနရင္းနဲ႕ဝန္ဘင္းကသူ႕နဖူးကေခြၽးေတြကိုအကၤ်ီလက္ကေလးနဲ႕သုတ္ေပးလာတယ္။

"မလုပ္နဲ႕!ယား..ယားတယ္"

"ယားတတ္တာလား?ေကာင္းၿပီေလ အဲဒါဆို"

ဝန္ဘင္းကရပ္မသြားပဲလည္ပင္းကိုပါကလိယားထိုးလာလို႔တကယ္ႀကီးယားလာတယ္။

"ပီကာခ်ဴး! ရားးပတ္ဝန္ဘင္းေတာ္ေတာ့ျပဳတ္က်မယ္ ဟားဟားဟား"

ထို႔ေနာက္ ဝန္ဘင္းကအယားေျပေအာင္ျပန္လုပ္ေပးမယ္ဟုဆိုကာသူ႕လည္ပင္းကိုကုန္းကိုက္လာတယ္။

"အားးး!"

"အယားေျပၿပီလား?"

"ဒီေန႕ကစၿပီးမင္းနာမည္ ေခြးစုတ္ေလးပဲ"

ေတာ္ေတာ္နဲ႕ၾကားရခဲတဲ့ ဝန္ဘင္းရဲ႕သေဘာက်ၿပီးတခစ္ခစ္ရယ္ေနတဲ့ရယ္သံေလးေတြကိုၾကားရတာနားေထာင္ေကာင္းလိုက္တာ။ဒီေန႕ကေတာ့သူရဲ႕မေမ့နိုင္တဲ့ေန႕ေတြထဲကတစ္ရက္ျဖစ္သြားတာေပါ့။
.
.
.
ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄ရက္

"ဘရိုေဆာင္ခ်န္းတို႔ကေတာ့စြံခ်က္ပဲဗ်ာ"

ေက်ာင္းေရာက္ကတည္းကသူ႕စားပြဲခုံအတြင္းထဲမွာေရာအေပၚမွာေရာေခ်ာကလက္ေတြ ပန္းစည္းေတြ ရည္းစားစာေတြနဲ႕ျပည့္ေနတယ္။သူ႕ခုံနဲ႕ဆန့္က်င္ဖက္ ဝန္ဘင္းခုံမွာေတာ့ဘာဆိုဘာမွရွိမေန။ၿပီးခဲ့တဲ့၂ႏွစ္ေလာက္ကအားလုံးရဲ႕ေရွ႕မွာတင္အားနာမႈမရွိေပၚေပၚထင္ထင္လက္ေဆာင္အားလုံးကိုအမွိုက္ပုံးထဲလႊင့္ပစ္လိုက္ကတည္းကလက္ေဆာင္ေပးတာမ်ိဳးထပ္လုပ္မလာေတာ့ေပ။

ေဆာင္ခ်န္းကလက္ေဆာင္ေတြအားလုံးကိုအိတ္ႀကီးႀကီးတစ္ခုနဲ႕စုထည့္လိုက္ၿပီးလြယ္အိတ္ခ်ထားတဲ့ေဘးမွာကပ္ထားလိုက္တယ္။

PEခ်ိန္ ဘတ္စကတ္ေဘာေဆာ့ဖို႔ကြင္းထဲသြားၾကတယ္။သူတို႔အတန္းအလွည့္ကိုထိုင္ေစာင့္ေနရင္း PE ခ်ိန္တူေနတဲ့ဂ်ဴနီယာညီမေလးေတြကပါ ေဆာင္ခ်န္းကိုတစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္လက္ေဆာင္ေတြေပးသြားၾကတယ္။

ဝန္ဘင္းကျဖစ္စဥ္အကုန္လုံးကိုၾကည့္ေနကာ
"မင္းေပးသမွ်အကုန္လက္ခံေနတာပဲလား?မ်က္ႏွာမ်ားလိုက္တာ"

"မ်က္ႏွာမ်ားတာမဟုတ္ဘူးေလ တစ္ဖက္ကလူေတြရဲ႕ေစတနာကိုေလးစားေပးတာ။သူတို႔နဲ႕ဇာတ္လမ္းစတာမစတာကတစ္ပိုင္း ေပးတဲ့လက္ေဆာင္ကိုျငင္းလိုက္ရင္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားၾကမွာအရင္"

ဝန္ဘင္းကတစ္ခ်က္ႏွာေခါင္းရႈံ႕လိုက္ကာ
"ေပါ့ပ်က္ပ်က္နိုင္လိုက္တာ"

"မင္းလိုႏွလုံးသားမရွိတဲ့သူကေတာ့ဘယ္နားလည္ပါ့မလဲ"

"ငါသားသမီးရတဲ့အခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ မင္းလိုႏွလုံးရည္လြန္ကဲၿပီးေပါ့ပ်က္ပ်က္မျဖစ္ေအာင္သြန္သင္ရမွာပဲ"

"သားသမီး?မင္း..မင္းလက္ထပ္မွာလား?"

"ဒါေပါ့ အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ကိစၥကလုပ္ကိုလုပ္ရမွာပဲေလ"

ပုံမွန္စကားေလးတစ္ခြန္းေပမယ့္အဲ့စကားတစ္ခြန္းကသူ႕ကိုယ္ထဲကအားေတြကိုအကုန္စုပ္ယူသြားလိုက္သလိုပဲ။ဘတ္စကတ္ေဘာေဆာ့ဖို႔လည္းစိတ္မပါေတာ့သလို ဘာမွလုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ဘူး။ရင္ထဲမွာဘယ္လိုေျပာရမွန္းမသိတဲ့ခံစားခ်က္ဆိုးဆိုးႀကီးကတႏုံ႕ႏုံ႕နဲ႕ေနရာယူလာတယ္။

လက္ထပ္ဖို႔ဆိုတာသူတို႔အတြက္ေတာ့ေမြးၿပီးတည္းကစီစဥ္ထားၿပီးသားကိစၥလိုပါပဲ မထူးဆန္းဘူး။အသိုင္းအဝိုင္းကိုပိုအင္အားႀကီးေအာင္ခ်ဲ့ထြင္ဖို႔အတြက္ လူကုံထံအမ်ားစုေဆာင္႐ြက္ေလ့ရွိတဲ့ပုံမွန္ကိစၥ သူဆိုလည္းထိုနည္း၎ျဖစ္ဖို႔ပဲမ်ားတယ္။

ပတ္ဝန္ဘင္း ကတစ္ခ်ိန္က်တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕လူျဖစ္သြားမယ္။အဲဒီတစ္ေယာက္ေယာက္အတြက္ ျဖစ္ေပၚလာမယ့္ ရယ္သံခ်ိဳခ်ိဳ၊အၿပဳံးခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြ အခ်စ္ေတြ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္တာနဲ႕တင္ခံစားလို႔မရဘူး။စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းလြန္းလို႔႐ူးေတာ့မလိုပဲ။

'ငါဘာျဖစ္ေနတာလဲ?ပုံမွန္လိုေနစမ္းပါ ေဂ်ာင္ေဆာင္ခ်န္း ပုံမွန္ေလးပဲေန ပုံမွန္ေလးပဲ'

ထိုအခ်ိန္မွာပဲတိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီးဝန္ဘင္းကိုေခ်ာကလက္ဘူးေလးေပးသြားတယ္။ၿပီးေတာ့သူ႕ဘာသူရွက္ၿပီးအျမန္ေျပးသြားတယ္။သူသိသေလာက္ဆို A ခန္းက႐ုပ္လည္းေခ်ာတယ္စာလည္းေတာ္တယ္ဆိုၿပီးနာမည္ႀကီးေနတဲ့ေကာင္မေလး။ခုနကတင္သူ႕ကိုေပါ့ပ်က္ပ်က္နိုင္တယ္ဆိုၿပီးေျပာဆိုေနတဲ့ အေခ်ကိဳယ္ေတာ္က သူ႕ဆီကလက္ေဆာင္ကိုေတာ့ယူလိုက္တယ္တဲ့ ဘယ္လိုဟာလဲ။

ဒီေန႕ညေနဆရာကေစာျပန္သြားတယ္။ခါတိုင္းဆရာေစာျပန္တဲ့ရက္ေတြဆို ေဆာင္ခ်န္းကလိုက္မျပန္ပဲ အရည္မရအဖတ္မရစကားေတြေျပာရင္းဝန္ဘင္းအိမ္မွာပဲလာႀကိဳတဲ့အထိအခ်ိန္ျဖဳန္းေလ့ရွိတယ္။ဒီတစ္ခါေတာ့ဆရာျပန္သြားၿပီးတာနဲ႕အိမ္ကိုလာႀကိဳဖို႔ဖုန္းဆက္ၿပီးေအာက္ထပ္ကိုဆင္းလာခဲ့တယ္။

အိမ္ထဲကထိုင္မေစာင့္ေတာ့ပဲ ၿခံအျပင္ကိုပဲတန္းထြက္ခဲ့ေတာ့တယ္။

"ရားးေဂ်ာင္ေဆာင္ခ်န္းမင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲ?"

PE ခ်ိန္ကစအခုထိဘာျဖစ္သြားမွန္းမသိရွစ္ေခါက္ခ်ိဳးမ်က္ႏွာျဖစ္ေနတဲ့သူကိုဝန္ဘင္းနားမလည္ေတာ့။

"မင္းဘယ္တုန္းကလိုက္လာတာလဲ?"

"ဒီေလာက္ေျခသံအက်ယ္ႀကီးကိုေတာင္မၾကားတာမင္းေလ။ဘာျဖစ္ေနတာလဲလို႔?"

"ဘာမွမျဖစ္ဘူး ဒီတိုင္းပဲ"

"ဘာမွမျဖစ္ရင္လည္း ေရာ့ဒီမွာ"

ဝန္ဘင္းကသူ႕လက္ကိုဆြဲယူလိုက္ၿပီးလက္ဖဝါးထဲကိုေခ်ာကလက္လုံးေလးထည့္ေပးလာတယ္။

ေဆာင္ခ်န္းသူ႕လက္ထဲကေခ်ာကလက္ကေလးကိုခဏေလာက္စိုက္ၾကည့္ေနၿပီးမွဝန္ဘင္းလက္ထဲျပန္ထည့္ေပးလိုက္တယ္။

"မႀကိဳက္ဘူး ျပန္ယူလိုက္။သူမ်ားဆီကတစ္ဆင့္ရတဲ့ဟာဆိုပိုၿပီးေတာ့ေတာင္မႀကိဳက္ဘူး"

"မဟုတ္ဘူး ဒါငါ့ဘာငါ.."

စကားဆုံးေအာင္နားမေထာင္ေတာ့ပဲ "သြားေတာ့မယ္"ဟုဆိုကာအိမ္နဲ႕မနီးမေဝးကလမ္းမီးတိုင္ေလးနားမွာလာႀကိဳတာေစာင့္ဖို႔သြားလိုက္တယ္။

"ဒါေတြအကုန္ငါဝယ္ထားတဲ့ေခ်ာကလက္ေတြ!ငါ့ဘာငါဝယ္ထားတာလို႔!!"

ေအာ္သံၾကားလို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕ကိုလက္ထဲကေခ်ာကလက္နဲ႕လွမ္းပစ္ေပါက္လာတယ္။

စိတ္ကလည္းဆိုးေနေသး ႐ုပ္ကေလးကငိုမဲ့မဲ့ေလးလည္းျဖစ္ေနေသး ၾကည့္ရတာေၾကာင္ေပါက္စေလးမာန္ဖီေနသလိုပဲ။ေၾကာင္ေပါက္စေလးကမ်ားမ်ားေတြးခ်ိန္မေပး ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲကေခ်ာကလက္ေတြပါထုတ္ၿပီးပစ္ေပါက္လာတယ္။

"ေရာ့!ေရာ့!ေရာ့!စားခ်င္စား မစားခ်င္အကုန္လႊင့္ပစ္လိုက္!!"

ေခ်ာကကလက္ေတြကုန္သြားေတာ့မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီးေျခေဆာင့္ကာျပန္ဝင္သြားတယ္။

.............

ေဆာင္ခ်န္းကအၿမဲသူ႕ကိုလိုက္စေနာက္ေနတယ္ဆိုေပမယ့္ သူ႕အေပၚတကယ္ေကာင္းေပးတာကိုခံစားမိတယ္။ဒါေၾကာင့္သူ႕ဘက္ကလည္းေဆာင္ခ်န္းအေပၚနည္းနည္းေျပလည္လာၿပီဆိုတဲ့သူ႕သေဘာကိုျပခ်င္လို႔ေခ်ာကလက္ေလးေပးဖို႔စဥ္းစားထားတယ္။အကုန္လုံးေပးရမွာက်ရွက္သလိုျဖစ္ေနလို႔ တစ္လုံးအရင္ေပးလိုက္မယ္ ၿပီးမွအကုန္လုံးထုတ္ေပးလိုက္မယ္လုပ္ထားတာ ခုေတာ့။

'မေကာင္းတဲ့ေကာင္ သူမ်ားေတြေပးတာက်အကုန္ယူၿပီးေတာ့ငါေပးတာက်မယူဘူး။တကယ္ႏွလုံးသားမရွိတာကဘယ္သူလဲ အ႐ူးေကာင္'

............

ေဆာင္ခ်န္းလမ္းေပၚမွာျပန့္က်ဲၿပီးက်ေနတဲ့ေခ်ာကလက္ေတြကိုတစ္လုံးခ်င္းဆီလိုက္ေကာက္လိုက္တယ္။လိုက္ေကာက္ေနတဲ့သူ႕ရဲ႕လက္ေတြတုန္ေနတာကိုလည္းခံစားမိတယ္။သူရဲ႕မူမမွန္တဲ့ခံစားခ်က္ေတြကိုအတည္ျပဳဖို႔လိုလာၿပီ။

သူ႕ရင္ထဲမွာဝန္ဘင္းနဲ႕ပတ္သက္ရင္အၿမဲမူမမွန္တဲ့တစ္ခုခုကိုခံစားမိေနတာၾကာခဲ့ၿပီ။အဲ့တစ္ခုခုဘာလဲဆိုတာအတည္ျပဳဖို႔အတြက္အၿမဲအခ်ိန္ဆြဲေနခဲ့တာ မျဖစ္နိုင္ပါဘူးလို႔လည္းထင္မိလို႔ေလ။အခုေတာ့မရေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕~။