Unicode.........

မကြာခင် အမှောင်ထုကဒီရွာငယ်ကလေးကို ဝါးမြိုသိမ်းမြှုပ်တော့မည်။

သပြေပင်များနှင့် နှင်းဆီပင်များပတ်ပတ်လည်စိုက်ပျိုးထား၍ပိုနေသော နေရာလွတ်လေးတွင် ဝါးဒါန်းလေးတစ်ခုရှိလေသည်။ သည်နေရာသည်ကား မောင်နှမ သုံးယောက်ကြား နန်းခင်တစ်ယောက်ထဲသာ အနိုင်ယူတိုက်ခိုက်သိမ်းပိုက်ထားသော ဘုံဗ္မာန်တစ်ခုဖစ်၏။ 

ဒါန်းပေါ်တွင် လက်ကျန်မုန့်ကလေးနှင့် ယခုအထိမဖောက်ရသေးသည့် 'မောင်' ဆိုတဲ့ ဇီးထုတ်ကလေးဟာ ထားရာနေ အမိန့်အတိုင်း မလှုပ်မရှားရှိနေဆဲပင်။ သူမကတော့ ထုံးစံအတိုင်း စာအုပ်တစ်အုပ်ဆီသို့သာ စိတ်ဝိညဉ်တစ်ခုလုံးကို ပုံအပ်လို့ထား၏။

...

ဗိုက်ထဲက ဆန္ဒပြနေသည်မို့ လုပ်နေဆဲအလုပ်ကို ခတ္တရပ်နားလိုက်ရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ laptopကိုပိတ်ချလိုက်ပြီး အခန်းပြင်သို့ထွက်လာခဲ့သည်။ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်ယာမဟုတ်တော့ စားချင်တဲ့အချိန်ထစားလျှင်လဲ စိတ်ပျက်ကမ်းပျက် လူစားမျိုးထဲရောက်သွားဦးမည်။ ထိုကြောင့် ကျွန်မမှာ အိမ်ရှင်ကိုအရင်ရှာရသည်။တအိမ်လုံး လိုက်လံရှာဖွေသော်လည်း ပုံရိပ်ယောင်တောင်မတွေ့။

ထိုကြောင့် အိမ်အောက်ကိုဆင်းလာခဲ့သည်။

ဟော..တွေ့ပါပြီ ကျွန်မရဲ့ခင်ပွန်းသည်လေး။ 

သူစိတ်အနှောက်အယှက်ဖစ်မည်ဆိုး၍ သွားမခေါ်ဘဲဒီနေရာမှာဘဲထိုင်စောင့်နေလိုက်သည်မှာ အနည်းငယ်တော့ကြာသွားသည်ဟု ထင်မိသည်။

ကောင်းကင်ကိုတချက်မော့ကြည့်လိုက်သည်။

နောက်ဆုံးနေရောင်လက်ကျန်ပင် တဖြည်းဖြည်းမှောင်ရီဖျော့တော့လာချေပြီ။ 

လက်တဖက်ကတရမ်းရမ်းနှင့် လှုပ်ခတ်ပုတ်ခါနေတော့ သူ့ကိုခြင်တေကိုက်နေသည်မှာ အသေအချာပင်။

လွတ်ထားလို့ မဖစ်တော့ချေ...

...

" အိမ်ထဲဝင်တော့လေ ကလေး မှောင်နေပြီ၊ ခြင်တေလဲကိုက်နေပြီမဟုတ်လား"

နန်းခင် ပြုံးပြလိုက်သည်။

"ရော့..စားလိုက် မမဖို့ချန်ထားတာ"

"ဟင်.. ဒီဇီးထုတ်ကိုလား"

" မောင်.ကို.လေ"

"ဟာ..ရှင်နော် တအားစတာဘဲ"

'မောင်ကိုလေ' ဆိုတဲ့စကားလုံးကို ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပြောဆိုလိုက်ခြင်း မဟုတ်တဲ့အပြင် မုန့်ထုပ်ကိုလက်လှန်းယူဖို့လုပ်သည့် အိမ့်လက်ဝါးကိုပွတ်သတ်နေသည့်သူမှာ အိမ့်ရှေ့ကထိုလူပင်။ အတင့်ရဲစွာပင် အိမ့်ကိုစူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်နေပြန်သည်။

 ထိုကြောင့် သူ့ထံသို့ ကျွန်မရှက်ပြုံးကလေးများ အမှာပါးလိုက်၏။

သူဟာ ကျွန်မကိုပြုံးပြနေဆဲပင်။ သည်အချိန်လေးအား 'အမှတ်တရကောင်းများ' ဟု ခေါင်းစဉ်တပ်ထားသည့် နှလုံးသား memoryခန်းထဲမှာ အဖန်တရာရာ၊ထပ်လဲလဲ saveထားလိုက်ပါပြီ။

"နန်းခင်  အပေါ်ကအရုပ်တေကို ..ရောင်းဖို့တွေးထားတယ် "

အဆက်အဆတ်မရှိတဲ့ နန်းခင်စကားကြောင့် ရှက်ရွံ့ခြင်းတို့ခတ္တပျောက်ကွယ်ကာ သူ့ကိုကြည့်လိုက်သည်။

"ဟင်..ဘာလို့လဲ သူတို့က ချစ်ဖို့ကောင်းရက်နဲ့ကွယ်...ဘာလို့လဲ ငွေလိုလို့လား"

" ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်ဆိုတဲ့ ဂုဏ်ရည်ကိုသူတို့မထိန်းသိမ်းနိုင်ကြဘူး၊ အရည်အချင်းမပြည့်မှီဘူး။ ဒါကြောင့် အရုပ်တင်တဲ့ခုံပေါ်မှာ မမဓာတ်ပုံတေဘဲထားတော့မလို့.."

 အိမ့်အားနည်းချက်ကိုဆုပ်ကိုင်သည့်နေရာမှာ ကျမ်းကြေနေသည်တောင်ပြောလို့ရသည်ထိ ကျွမ်းကျင်လွန်းလှပေစွ။

'ရှင်နော်' ဆိုသည့်စကားလုံးလေးသာထွက်နိုင်ရှာတော့သည်။ တကယ်ကိုညို့အားပြင်းတဲ့ စိတ်ညို့ရှင်လေးပါ။

အကျိုးရလဒ်ကတော့ ရှက်ရွံခြင်းမှထွက်ပေါ်လာသည့် နီရဲရဲပါးပြင်ကလေးများဖြစ်၏။ 

...

နန်းခင်က ခေါက်ဆွဲပြုတ်စားချင်သည်ဆိုတာနှင့် အိမ်မှာ အိမ့်ဝယ်ပေးထားတဲ့အသင့်စားအထုပ်ကလေးကိုပြုတ်စားရန်စီစဉ်ကြသည်။ ညစာကို ခေါက်ဆွဲပြုတ်နှင့် ပွဲတော်ဆက်လုပ်မည်ပေါ့..။ တကယ်ကို တာဝန်ကျေလှသည့် အိမ်ရှင်ကြီးရယ်ပါ...

ဖူးးဖူးးဖူးးအဟွတ်.

" မမ ဒီတသက်မီးမွှေးလို့ပြီးပါအုန်းမလား"

ဤဒေသသည် လျှပ်စစ်မီးရသည့်ရွာများနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်မျဉ်းပြိုင်ဒေသတွင်ရှိသည်။ ပိုက်ဆံမထည့်နိုင်သည့်သူများသည်ကြောင့် မီးမရဟုအမိန့်ထုတ်ခံသည့်အထဲတွင် နန်းခင်တို့ရွာလေးလဲတခုအပါအဝင်ဖစ်ပေသည်။ ထိုကြောင့် ချက်ပြုတ်ဖို့ရန် ထင်းမီးနှင့် မီးသွေးကိုသာ အသုံးပြုကြ၏။ 

"အောင်မာ..အိမ့်မှူးမောင်မောင်တဲ့ တမောင်တဲရှိတယ်..မပိုင်ရင် ခြင်တောင်မရိုက်ဘူးမှတ်ထားလိုက် ဒီတခါဆိုရတော့မှာ..ဖယ်နေနော်..မီးညှိစရာမလိုဘဲ မင်းအပေါ်ကူးသွားလိမ့်မယ်"

သူကိုယ်တိုင်ခေါက်ဆွဲပြုတ်ကျွေးချင်ပါတယ်ဆို၍သာ လွတ်ထားလိုက်ရတာ ညနေ နေဝင်သည်ထဲက ယခုဆို ၇နာရီတောင်ခွဲတော့မည်။ နန်းခင်လုပ်မယ်ဆိုလဲမဟုတ်။ အခုတော့ ရှုံးမဲမဲနေသည့်ဖဲသမားအတိုင်းနှယ်..နန်းခင်ကိုပါ ပတ်ရမ်းနေတော့သည်။

နန်းခင်မှာလဲ ဖစ်ပေါ်လာသည့်စိတ်တို့ကို စိတ်ရှည်ရှည်နှင့် ဘရိတ်အုပ် ထိန်းချုပ်ခါ အေးငြိမ်းရာကိုဘဲ တွေးထားလိုက်ရသည်။

"ရေးးရပြီ ရေးး"

မီးစလေးက တဖြည်းဖြည်းဆွဲလာတာကြောင့် အပျော်လွန်သွားသည်..တပြိုင်နက်ပင် အိမ့်မှာ နန်းခင်ရင်ခွင်ထဲ နစ်လျှက်သားး

အိမ့် သတိပြန်ဝင်ကာ ဖက်ထားရာမှ ပြန်ခွာပြီးထဖို့လုပ်လိုက်သည်။ သို့ပေမဲ့ ကြောင်ငယ်တစ်ကောင်ဟာ ချုပ်နှောင်မူလှောင်အိမ်ထဲသို့ ကျရောက်သွားသည်နှယ် ပြန်ထွက်လာဖို့လွတ်လမ်းမရှိတော့...အချုပ်အနှောင်ဟာ ခိုင်ခံလွန်းလှပေတယ်။

" ဒီအတိုင်းလေးခနလောက်နေပေးပါ မမ"

နန်းခင်လက်တစ်ဘက်က အိမ့်ခါးကို သွယ်ဝိုက်ကိုင်ထားပြီး ကျန်တဘက်က ပခုံးပေါ်သို့တင်စေသည်။

အမှောင်ထုဝါးမြိုခံရသည့် အိမ့်ကလေးထဲတွင် ဘုရားစင်သို့ကပ်လှူထားသည့် ဖယောင်တိုင်မီးနှင့်..ထမင်းစားဆောင်တွင်ထွန်းထားသည့် ဝါကျင့်ကျင့်မီးရောင်ကလေးသာ တောက်ပနေသည်။ရွာဦးဘုန်းကြီးကျောင်းမှ ရွတ်ဆိုသည့်ဘုရားသံများကတော့ တချက်ချက်လေအဝေ့တွင် ကြားရတတ်သည်။

မှိန်ဝါးဝါးမီးရောင်အောက်တွင် တလဲ့လဲ့တောက်ပနေသော မျက်ဝန်းငယ်ကလေးနှင့် မြတ်နိုးမူများအကြောင်းဖလှယ်နေပြန်သည်(အကြည့်ချင်းဆုံသည်ကိုဆိုလိုသည်)

" မမ.."

"ဟင်"

" နန်းခင်တို့ သီချင်းသံဇဉ် လေးနောက်ကိုစီးမျောကြရအောင်လား"

အိမ့်မှာတော့ တခ်ခ်နဲ့ရယ်နေလေရဲ့..

" ကလေးငယ်ကလဲ တရားသံကိုသီချင်းမှတ်မလို့လားး မင်းနှယ် တကယ်ကိုဘာသာမဲ့ဘဲ နောက်ခါအဲလိုလက်လွတ်စပယ်မပြောရဘူးနော် ငရဲကြီးမယ်"

အိမ့်ပြောသည့်အဖြေကို ချက်ချင်းတုံ့ပြန်လာချင်းမရှိသေး..

" နန်းခင်တို့နှစ်ယောက်ကြားက ပေါက်ဖွားလာတဲ့ စည်းချက်ကျကျတီးခေတ်နေတဲ့ သံဇဉ်တေကိုပြောတာ မမ.."

"ဟင်.."

သူပြောတဲ့ အဓိပ္ပာယ်က သူရင်ခုန်သံနဲ့အတူ..သူလဲ ရင်ခုန်သည်တဲ့လားးဟုတ်ပါရဲ့ သူမရဲ့ဘယ်ဘက်ခြမ်းဟာ သာမန်ထက်ကို လှုပ်ခတ်လွန်းနေသည်။ဒါကိုရင်ခွင်ထဲနေသည့် ကျွန်မက ကြောက်သည်ထက် ပျော်လွန်းသည်ဟု ခေါ်နိုင်ပါရက်။

 ကျွန်မရင်ထဲ ခိုးလိုးခုလု အဖုအထစ်လိုင်းငယ်ကလေးများဟာ.ဝုန်းဒိုင်းကြဲသောင်းကျန်းနေတာကြောင့် မျက်နှာအား အောက်သို့ငုံ့ထားသည်မှာ ဇတ်ကြိုးမတတ်ပင်..

အိမ့်မေးဖျားအား တစုံတစ်ယောက်၏လက်ဖျားနှင့် ဆွဲယူချင်းကိုခံလိုက်ရပြီး သူနဲ့အကြည့်ချင်းဆုံစေသည်။

တဖြည်းဖြည်းနီးကပ်လာတဲ့ အရာတခုကြောင့် အိမ့်မျက်ဝန်းအား အသာလေးမှိတ်ချလိုက်သည်။

နှုတ်ခမ်းဖျားပေါ်တွင် နွေးထွေးသွားသည့်လက်ဆောင်တခုပေးနေသည်။

ထိုနောက် စုပ်ယူခြင်းအနမ်းတခုသို့ ပြောင်းလဲလာသည်။

လျာဖျားများအသုံးပြုကာ အပေါ်တလှည့် အောက်တလှည့် စုပ်ယူစားသုံးနေမူကြောင့် ညည်းညူသံတို့မထွက်မိစေရန် ကိုယ့်ကိုတိုင်သတိပေးနေသည်မှာ အကြိမ်ကြိမ်အခါခါ။ အားကိုးတကြီးနှင့် လက်နှစ်ဘက်လုံးအား သူ့လည်တိုင်တွင်ပေးအပ်ထားရ၏။

အသက်ရှူရိုက်ရန် အခြေအနေတခုဝင်လာတော့ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာမှာလစ်ဟာသွားသည့်ဖစ်လင့်ကစား အလုပ်ကြိုးစားသူ နန်းခင်အဖို့ တခြားတနေရာအား ခရီဆက်ပြန်သည်။ 

လည်တိုင်နုနုဖွေးဖွေးသို့ အနမ်းတို့နှင့်စုပ်ယူစားသုံးတော့ အိမ့်မှာညည်းညူမူကိုထိန်းချုပ်ရန် မစွမ်းသာတော့နိုင်ခြေ။

"Ahhh...Ommm..မောင်"

နမ်းနေရာမှ ဆတ်ခနဲရပ်လိုက်တာကြောင့် အိမ့်သူ့ကိုကြည့်လိုက်သည်။

"မောင်ဆိုတဲ့ အမည်နာမကိုရာထူးကို နန်းခင်တစ်ယောက်ဘဲ တသက်တာဆု ရချင်တယ်"

"ခ်ခ်..မ အချစ်က ဒီအတတ်လေးဆီဘဲပြည့်လျှံအောင်ရောက်နေတာပါ။ပြီးတော့ အစက ကိုလို့ခေါ်မလို့ဘဲ။ ရှင်ကြိုက်မယ်ထင်လို့။ ဒါပေမဲ့လဲ မတို့နှစ်ယောက်က အသက်ကွာနေတော့ မက မောင့်ကို မောင်လို့ဘဲခေါ်တော့မယ်နော်...။မောင်လို့ခေါ်ရတာလဲကြိုက်တယ်။ မ မောင့်ကိုသိပ့်ချစ်တယ်"

ရီဝေဝေအကြည့်တို့နှင့် တဖန့်ဆွဲငင်လာပြန်တာကြောင့် လိုက်ပါစီးနင်းသွားမိပြန်သည်။

အိမ့်လည်တိုင်ထက် အမှတ်အသားများကို ထွင်းထုနေပြန်သည်။

"Ah..မောင့်..Hmm.. အ .အ ရမ်းမကိုက်နဲ့လေ နာတယ်"

ပြန်မပြော၊နားမထောင်သူထဲတွင် မောင်သည် ပထမဆုရသင့်သည်

ထိုနောက် ဆွေ့ခနဲ့ မြှောက်ချီခံရမူနှင့် ခပ်နွေးနွေးစောင်ပုံများကြားရောက်သွားသည်။

အခန်းတံခါးအား လော့ချပြီး အိမ့်ဆီသို့အနမ်းများဆက်စေသည်။ကြယ်သီးများတဖြည်းဖြည်းချင်းဖြုတ်ချနေပေမဲ့ အနမ်းများဟာ မပြတ်လတ်။ အောက်ခံတထည်သာကျန်သည့် အိမ့်ကို နန်းခင်တမြေ့မြေ့ကြည့်နေရှာသည်။ စိတ်၏ထိန်းကွပ်မူနယ်မြေမှ လွတ်မြှောက်နေတာကြောင့် လက်ကျန်အထည်လေးပင် ဘေးဘက်သို့ ပစ်ချခံရ၏။

" မောင်ကကွာ အဲလောက်ကြီးမကြည့်နဲ့ဆို.."

" မောင်ယုံကြည်မူမရှိတဲ့ မူးယစ်ဆေးကိုသုံးမိပြီ။ ထွက်ပေါက် မရှိတော့ဘူးထင်ပါရဲ့..မောင်အထင်သေးမိခဲ့တဲ့ဆေးက 'ချစ်မြတ်နိုးချင်း'တဲ့"

hmmm..မောင့်..Ommhmm...

လက်တဖက်ဟာ မက်မွန်သီးလေးများအား ဖိနေအလုပ်ပေးနေပြီး ကျန်တစ်ခုကိုတော့ စုပ်ယူစားသုံးနေသည်မှာ ကလေးတယောက်သဖွယ်..

ခံရသူအဖို့...ဤခံစားချက်မှာ သိပ့်တော့မလွယ်ကူလှ..ခန္ဓာကိုယ်မှာလဲ ပင်လယ်ပြင်ထဲသင်္ဘာစီးနေရသည့်အတိုင်းနှယ်..နှိမ့်ချေမြင့်ချေနှင့်။

တဖြည်းဖြည်းအောက်သို့ ဆင်းသက်လာပြီး အိမ့်ထံသို့ခွင့်တောင်းစာလေးပို့နေလေရဲ့..

"မလုပ်နဲ့မောင်..မသန့်စင်ဘူး မလုပ်.Ah,,.."

မောင့်ကိုတော့ သနားပါရဲ့ ကူရာကယ်ရာဆိုတော့ သူ့ဆံပင်တေဘဲရှိရှာတာမို့...ထို့နောက်.ထိုနောက်.

...

"မောသွားပြီးလားမ.."

"မမေးနဲ့ကွာ ရှက်တယ်..ဘာမလာမပြောနဲ့သွားး"

"မောင့်ကိုယုံတယ်မလား"

နန်းခင်ရင်ခွင်ထဲက ရင်ဘတ်အထိစောင်ဆွဲချုံထားသည့်ကောင်မလေးမှာတော့ ကပိုကယိုကျနေသည့် ဆံနွယ်ကလေးများကိုဆော့ကစားနေသည်။

"သိဘူးး အဲတာတော့"

"မောင်ခေါ်ရာက နှင်းဆီပွင့်ဖတ်ခြွေထားတဲ့ပန်းခင်းလမ်းပါ၊ နှင်းဆီကိုင်းတေရှင်းလင်းထားတာကြောင့် ဆူးမှာတော့စိတ်မပူနဲ့"

 .ကြည့်စမ်းဘယ်လောက်စကားတတ်လိုက်တဲ့ ကလေးလဲလို့ ကိုယ့်ဘက်လို့ရပ်တဲ့ လိပ့်ကလေး။ 

"ဟွန်းးတော်ပါ..ရှုပ်တယ်ပွေတယ် သတင်းကြားလာလို့ကတော့..မောင့်ကို လက်မောင်းထုပြီး စိတ်ဆိုးပစ်မှာ..ဒါတောင်နေ့လယ်က ကိစ္စကိုကျေသေးတာမဟုတ်ဘူး မ ရောက်မလာခဲ့ရင်..."

"မကျေသေးရင် ထပ်ပြီးသက်သေပြမယ်လေ.."

"အားးမောင် တော်တော့ကွာ ဒီမှာသူ့ကြောင့်မျော့မျော့ဘဲကျန်တော့တယ် လူကိုတအားကြမ်းတာဘဲ ရုပ်လေးနဲ့မ မလိုက်ထင်တောင်မထင်ရဘူး"

ဟားးးဟားး

"မောင် ကြည့်စမ်း ဖိုးလမင်းကြီးကသိပ့်လှတာဘဲ..ဟင် ..ပြောနေတာတောင်မစောင့်ဘူး တိမ်ဖုံးသွားပြီ"

ပြတင်းပေါက်တချပ်ကဆင့် အသစ်ဆက်ဆက်ပူပူနွေးနွေးအတွဲဟာဖြင့် ကောင်းကင်ယံက လမင်းအားငေးမောနေကြသည်။

"မောင်ထင်တာကတော့ ဖိုးလမင်းက မောင်တို့နှစ်ယောက်ကိုအောင်သွယ်နေတာ။ ဒါကြောင့် သူ့ကိုယ်တိုင်အမှောင်ထဲဝင်သွားတာလေ..မောင်တို့နှစ်ယောက်ချစ်တင်းနှောဖို့အတွက်.."

"အားးမောင့်.မောင့် ရှင်ဆိုတာ စကားကအလိုလိုနေရင်းအဲဘက်ဘဲဆွဲထည့်နေတာဘဲ တကယ်တဲ ပြောကိုမပြောလိုက်ချင်ဘူး နာဘူးကြီး"

ဟားးဟားး

"ရယ်နေလိုက်အဲမှာ.."

"မောင်နက်ဖြန်ကစပီး အလုပ်ရှာမဖစ်တော့မယ်"

"ဟင် ဘာလို့လဲမောင်ရဲ့..မောင်ပင်ပန်းမှာပေါ့၊ မတစ်ယောက်လုံးရှိနေတာကို မခိုင်းရက်ပါဘူး"

(မောင်က အပြင်အလုပ်တေနဲ့မအပ်ဆပ်လှဘူးလေ၊ သျှားခက်နွယ်နဲ့ နန်းခင်ဆိုတဲ့စကားလုံးလေးသားပြောင်းလဲသွားတာ..မောင်ခန္ဓာကိုယ်ကပြောင်းလဲတာမဟုတ်ဘူးလေကွယ်..)

အိမ့်ရင်ထဲက စကားလုံးများစွာနှင့်စိုးရိမ်စိတ်ကိုတော့ မောင်တစ်ယောက်ကြားပါ့မလား..

နန်းခင် ရင်ခွင်ထဲတိုးဝေ့နေသည့် ဤမိန်းကလေးအားနစ်နေအောင်ဖက်ထားရင်းပင် စကားဆက်လိုက်သည်။

" ကြာပန်း လိုချင်လို့ ချက်ချင်းကြီးကောက်ခူးလို့မရသေးဘူးလေ မ။ ကြာကန်လဲရှိအုန်းမပေါ့..အခုမောင့်မှာ မောင့်မိန်းကလေးရှိနေတာကြောင့် လက်လွတ်စပယ်နေလို့တော့ မရတော့ဘူး။ ဘဝတစ်ခုတည်ထောင်ဖို့ ဆိုတာ ချစ်တာတခုထဲနဲ့တော့ ရပ်တည်လို့မရဘူး။ ငွေကြေးလဲလိုအပ်တယ်လေ။ ဒါကြောင့်မလို့ တင့်တောင်းတင့်တယ်ထားချင်တယ်ဆိုတာ မောင့်ရင်ထဲက မုသားမပါတဲ့ သစ္စာစကားပါ မ"

အို...ကွယ်..

အအေးဒဏ်ကို ကာကွယ်ရန်တစ်ထည်တဲဖစ်သည့် ဆောင်အဖြူကိုနှစ်ယောက်ခြုံရပေမဲ့ ဒီညအဖို့တယောက်သောသူ၏ရင်ခွင်ထဲတိုးရသည့်အနွေးဓာတ်မှာ သို့မွေးစောင်ထက်ပင်နွေးထည်သည်ဟု ထင်မှတ်ရမည်။

.............

(ရုတ်တရက်ကြီးပြောင်းလဲသွားတဲ့ နန်းခင်ရဲ့ Characterကို သတိထားမိကြလား💟)

Zawgyi..................................................................................................

မကြာခင် အမှောင်ထုကဒီရွာငယ်ကလေးကို ဝါးမြိုသိမ်းမြှုပ်တော့မည်။

သပြေပင်များနှင့် နှင်းဆီပင်များပတ်ပတ်လည်စိုက်ပျိုးထား၍ပိုနေသော နေရာလွတ်လေးတွင် ဝါးဒါန်းလေးတစ်ခုရှိလေသည်။ သည်နေရာသည်ကား မောင်နှမ သုံးယောက်ကြား နန်းခင်တစ်ယောက်ထဲသာ အနိုင်ယူတိုက်ခိုက်သိမ်းပိုက်ထားသော ဘုံဗ္မာန်တစ်ခုဖစ်၏။

ဒါန်းပေါ်တွင် လက်ကျန်မုန့်ကလေးနှင့် ယခုအထိမဖောက်ရသေးသည့် 'မောင်' ဆိုတဲ့ ဇီးထုတ်ကလေးဟာ ထားရာနေ အမိန့်အတိုင်း မလှုပ်မရှားရှိနေဆဲပင်။ သူမကတော့ ထုံးစံအတိုင်း စာအုပ်တစ်အုပ်ဆီသို့သာ စိတ်ဝိညဉ်တစ်ခုလုံးကို ပုံအပ်လို့ထား၏။

...

ဗိုက်ထဲက ဆန္ဒပြနေသည်မို့ လုပ်နေဆဲအလုပ်ကို ခတ္တရပ်နားလိုက်ရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ laptopကိုပိတ်ချလိုက်ပြီး အခန်းပြင်သို့ထွက်လာခဲ့သည်။ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်ယာမဟုတ်တော့ စားချင်တဲ့အချိန်ထစားလျှင်လဲ စိတ်ပျက်ကမ်းပျက် လူစားမျိုးထဲရောက်သွားဦးမည်။ ထိုကြောင့် ကျွန်မမှာ အိမ်ရှင်ကိုအရင်ရှာရသည်။တအိမ်လုံး လိုက်လံရှာဖွေသော်လည်း ပုံရိပ်ယောင်တောင်မတွေ့။

ထိုကြောင့် အိမ်အောက်ကိုဆင်းလာခဲ့သည်။

ဟော..တွေ့ပါပြီ ကျွန်မရဲ့ခင်ပွန်းသည်လေး။

သူစိတ်အနှောက်အယှက်ဖစ်မည်ဆိုး၍ သွားမခေါ်ဘဲဒီနေရာမှာဘဲထိုင်စောင့်နေလိုက်သည်မှာ အနည်းငယ်တော့ကြာသွားသည်ဟု ထင်မိသည်။

ကောင်းကင်ကိုတချက်မော့ကြည့်လိုက်သည်။

နောက်ဆုံးနေရောင်လက်ကျန်ပင် တဖြည်းဖြည်းမှောင်ရီဖျော့တော့လာချေပြီ။

လက်တဖက်ကတရမ်းရမ်းနှင့် လှုပ်ခတ်ပုတ်ခါနေတော့ သူ့ကိုခြင်တေကိုက်နေသည်မှာ အသေအချာပင်။

လွတ်ထားလို့ မဖစ်တော့ချေ...

...

" အိမ်ထဲဝင်တော့လေ ကလေး မှောင်နေပြီ၊ ခြင်တေလဲကိုက်နေပြီမဟုတ်လား"

နန်းခင် ပြုံးပြလိုက်သည်။

"ရော့..စားလိုက် မမဖို့ချန်ထားတာ"

"ဟင္.. ဒီဇီးထုတ္ကိုလား"

" ေမာင္.ကို.ေလ"

"ဟာ..ရှင်နော် တအားစတာဘဲ"

'မောင်ကိုလေ' ဆိုတဲ့စကားလုံးကို ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပြောဆိုလိုက်ခြင်း မဟုတ်တဲ့အပြင် မုန့်ထုပ်ကိုလက်လှန်းယူဖို့လုပ်သည့် အိမ့်လက်ဝါးကိုပွတ်သတ်နေသည့်သူမှာ အိမ့်ရှေ့ကထိုလူပင်။ အတင့်ရဲစွာပင် အိမ့်ကိုစူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်နေပြန်သည်။

ထိုကြောင့် သူ့ထံသို့ ကျွန်မရှက်ပြုံးကလေးများ အမှာပါးလိုက်၏။

သူဟာ ကျွန်မကိုပြုံးပြနေဆဲပင်။ သည်အချိန်လေးအား 'အမှတ်တရကောင်းများ' ဟု ခေါင်းစဉ်တပ်ထားသည့် နှလုံးသား memoryခန်းထဲမှာ အဖန်တရာရာ၊ထပ်လဲလဲ saveထားလိုက်ပါပြီ။

"နန်းခင် အပေါ်ကအရုပ်တေကို ..ရောင်းဖို့တွေးထားတယ် "

အဆက်အဆတ်မရှိတဲ့ နန်းခင်စကားကြောင့် ရှက်ရွံ့ခြင်းတို့ခတ္တပျောက်ကွယ်ကာ သူ့ကိုကြည့်လိုက်သည်။

"ဟင်..ဘာလို့လဲ သူတို့က ချစ်ဖို့ကောင်းရက်နဲ့ကွယ်...ဘာလို့လဲ ငွေလိုလို့လား"

" ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်ဆိုတဲ့ ဂုဏ်ရည်ကိုသူတို့မထိန်းသိမ်းနိုင်ကြဘူး၊ အရည်အချင်းမပြည့်မှီဘူး။ ဒါကြောင့် အရုပ်တင်တဲ့ခုံပေါ်မှာ မမဓာတ်ပုံတေဘဲထားတော့မလို့.."

အိမ့်အားနည်းချက်ကိုဆုပ်ကိုင်သည့်နေရာမှာ ကျမ်းကြေနေသည်တောင်ပြောလို့ရသည်ထိ ကျွမ်းကျင်လွန်းလှပေစွ။

'ရှင်နော်' ဆိုသည့်စကားလုံးလေးသာထွက်နိုင်ရှာတော့သည်။ တကယ်ကိုညို့အားပြင်းတဲ့ စိတ်ညို့ရှင်လေးပါ။

အကျိုးရလဒ်ကတော့ ရှက်ရွံခြင်းမှထွက်ပေါ်လာသည့် နီရဲရဲပါးပြင်ကလေးများဖြစ်၏။

...

နန်းခင်က ခေါက်ဆွဲပြုတ်စားချင်သည်ဆိုတာနှင့် အိမ်မှာ အိမ့်ဝယ်ပေးထားတဲ့အသင့်စားအထုပ်ကလေးကိုပြုတ်စားရန်စီစဉ်ကြသည်။ ညစာကို ခေါက်ဆွဲပြုတ်နှင့် ပွဲတော်ဆက်လုပ်မည်ပေါ့..။ တကယ်ကို တာဝန်ကျေလှသည့် အိမ်ရှင်ကြီးရယ်ပါ...

ဖူးးဖူးးဖူးးအဟြတ္.

" မမ ဒီတသက်မီးမွှေးလို့ပြီးပါအုန်းမလား"

ဤဒေသသည် လျှပ်စစ်မီးရသည့်ရွာများနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်မျဉ်းပြိုင်ဒေသတွင်ရှိသည်။ ပိုက်ဆံမထည့်နိုင်သည့်သူများသည်ကြောင့် မီးမရဟုအမိန့်ထုတ်ခံသည့်အထဲတွင် နန်းခင်တို့ရွာလေးလဲတခုအပါအဝင်ဖစ်ပေသည်။ ထိုကြောင့် ချက်ပြုတ်ဖို့ရန် ထင်းမီးနှင့် မီးသွေးကိုသာ အသုံးပြုကြ၏။

"အောင်မာ..အိမ့်မှူးမောင်မောင်တဲ့ တမောင်တဲရှိတယ်..မပိုင်ရင် ခြင်တောင်မရိုက်ဘူးမှတ်ထားလိုက် ဒီတခါဆိုရတော့မှာ..ဖယ်နေနော်..မီးညှိစရာမလိုဘဲ မင်းအပေါ်ကူးသွားလိမ့်မယ်"

သူကိုယ်တိုင်ခေါက်ဆွဲပြုတ်ကျွေးချင်ပါတယ်ဆို၍သာ လွတ်ထားလိုက်ရတာ ညနေ နေဝင်သည်ထဲက ယခုဆို ၇နာရီတောင်ခွဲတော့မည်။ နန်းခင်လုပ်မယ်ဆိုလဲမဟုတ်။ အခုတော့ ရှုံးမဲမဲနေသည့်ဖဲသမားအတိုင်းနှယ်..နန်းခင်ကိုပါ ပတ်ရမ်းနေတော့သည်။

နန်းခင်မှာလဲ ဖစ်ပေါ်လာသည့်စိတ်တို့ကို စိတ်ရှည်ရှည်နှင့် ဘရိတ်အုပ် ထိန်းချုပ်ခါ အေးငြိမ်းရာကိုဘဲ တွေးထားလိုက်ရသည်။

"ေရးးရၿပီ ေရးး"

မီးစလေးက တဖြည်းဖြည်းဆွဲလာတာကြောင့် အပျော်လွန်သွားသည်..တပြိုင်နက်ပင် အိမ့်မှာ နန်းခင်ရင်ခွင်ထဲ နစ်လျှက်သားး

အိမ့် သတိပြန်ဝင်ကာ ဖက်ထားရာမှ ပြန်ခွာပြီးထဖို့လုပ်လိုက်သည်။ သို့ပေမဲ့ ကြောင်ငယ်တစ်ကောင်ဟာ ချုပ်နှောင်မူလှောင်အိမ်ထဲသို့ ကျရောက်သွားသည်နှယ် ပြန်ထွက်လာဖို့လွတ်လမ်းမရှိတော့...အချုပ်အနှောင်ဟာ ခိုင်ခံလွန်းလှပေတယ်။

" ဒီအတိုင်းလေးခနလောက်နေပေးပါ မမ"

နန်းခင်လက်တစ်ဘက်က အိမ့်ခါးကို သွယ်ဝိုက်ကိုင်ထားပြီး ကျန်တဘက်က ပခုံးပေါ်သို့တင်စေသည်။

အမှောင်ထုဝါးမြိုခံရသည့် အိမ့်ကလေးထဲတွင် ဘုရားစင်သို့ကပ်လှူထားသည့် ဖယောင်တိုင်မီးနှင့်..ထမင်းစားဆောင်တွင်ထွန်းထားသည့် ဝါကျင့်ကျင့်မီးရောင်ကလေးသာ တောက်ပနေသည်။ရွာဦးဘုန်းကြီးကျောင်းမှ ရွတ်ဆိုသည့်ဘုရားသံများကတော့ တချက်ချက်လေအဝေ့တွင် ကြားရတတ်သည်။

မှိန်ဝါးဝါးမီးရောင်အောက်တွင် တလဲ့လဲ့တောက်ပနေသော မျက်ဝန်းငယ်ကလေးနှင့် မြတ်နိုးမူများအကြောင်းဖလှယ်နေပြန်သည်(အကြည့်ချင်းဆုံသည်ကိုဆိုလိုသည်)

" မမ.."

"ဟင္"

" နန်းခင်တို့ သီချင်းသံဇဉ် လေးနောက်ကိုစီးမျောကြရအောင်လား"

အိမ့်မှာတော့ တခ်ခ်နဲ့ရယ်နေလေရဲ့..

" ကလေးငယ်ကလဲ တရားသံကိုသီချင်းမှတ်မလို့လားး မင်းနှယ် တကယ်ကိုဘာသာမဲ့ဘဲ နောက်ခါအဲလိုလက်လွတ်စပယ်မပြောရဘူးနော် ငရဲကြီးမယ်"

အိမ့်ပြောသည့်အဖြေကို ချက်ချင်းတုံ့ပြန်လာချင်းမရှိသေး..

" နန်းခင်တို့နှစ်ယောက်ကြားက ပေါက်ဖွားလာတဲ့ စည်းချက်ကျကျတီးခေတ်နေတဲ့ သံဇဉ်တေကိုပြောတာ မမ.."

"ဟင္.."

သူပြောတဲ့ အဓိပ္ပာယ်က သူရင်ခုန်သံနဲ့အတူ..သူလဲ ရင်ခုန်သည်တဲ့လားးဟုတ်ပါရဲ့ သူမရဲ့ဘယ်ဘက်ခြမ်းဟာ သာမန်ထက်ကို လှုပ်ခတ်လွန်းနေသည်။ဒါကိုရင်ခွင်ထဲနေသည့် ကျွန်မက ကြောက်သည်ထက် ပျော်လွန်းသည်ဟု ခေါ်နိုင်ပါရက်။

ကျွန်မရင်ထဲ ခိုးလိုးခုလု အဖုအထစ်လိုင်းငယ်ကလေးများဟာ.ဝုန်းဒိုင်းကြဲသောင်းကျန်းနေတာကြောင့် မျက်နှာအား အောက်သို့ငုံ့ထားသည်မှာ ဇတ်ကြိုးမတတ်ပင်..

အိမ့်မေးဖျားအား တစုံတစ်ယောက်၏လက်ဖျားနှင့် ဆွဲယူချင်းကိုခံလိုက်ရပြီး သူနဲ့အကြည့်ချင်းဆုံစေသည်။

တဖြည်းဖြည်းနီးကပ်လာတဲ့ အရာတခုကြောင့် အိမ့်မျက်ဝန်းအား အသာလေးမှိတ်ချလိုက်သည်။

နှုတ်ခမ်းဖျားပေါ်တွင် နွေးထွေးသွားသည့်လက်ဆောင်တခုပေးနေသည်။

ထိုနောက် စုပ်ယူခြင်းအနမ်းတခုသို့ ပြောင်းလဲလာသည်။

လျာဖျားများအသုံးပြုကာ အပေါ်တလှည့် အောက်တလှည့် စုပ်ယူစားသုံးနေမူကြောင့် ညည်းညူသံတို့မထွက်မိစေရန် ကိုယ့်ကိုတိုင်သတိပေးနေသည်မှာ အကြိမ်ကြိမ်အခါခါ။ အားကိုးတကြီးနှင့် လက်နှစ်ဘက်လုံးအား သူ့လည်တိုင်တွင်ပေးအပ်ထားရ၏။

အသက်ရှူရိုက်ရန် အခြေအနေတခုဝင်လာတော့ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာမှာလစ်ဟာသွားသည့်ဖစ်လင့်ကစား အလုပ်ကြိုးစားသူ နန်းခင်အဖို့ တခြားတနေရာအား ခရီဆက်ပြန်သည်။

လည်တိုင်နုနုဖွေးဖွေးသို့ အနမ်းတို့နှင့်စုပ်ယူစားသုံးတော့ အိမ့်မှာညည်းညူမူကိုထိန်းချုပ်ရန် မစွမ်းသာတော့နိုင်ခြေ။

"Ahhh...Ommm..ေမာင္"

နမ်းနေရာမှ ဆတ်ခနဲရပ်လိုက်တာကြောင့် အိမ့်သူ့ကိုကြည့်လိုက်သည်။

"မောင်ဆိုတဲ့ အမည်နာမကိုရာထူးကို နန်းခင်တစ်ယောက်ဘဲ တသက်တာဆု ရချင်တယ်"

"ခ်ခ်..မ အချစ်က ဒီအတတ်လေးဆီဘဲပြည့်လျှံအောင်ရောက်နေတာပါ။ပြီးတော့ အစက ကိုလို့ခေါ်မလို့ဘဲ။ ရှင်ကြိုက်မယ်ထင်လို့။ ဒါပေမဲ့လဲ မတို့နှစ်ယောက်က အသက်ကွာနေတော့ မက မောင့်ကို မောင်လို့ဘဲခေါ်တော့မယ်နော်...။မောင်လို့ခေါ်ရတာလဲကြိုက်တယ်။ မ မောင့်ကိုသိပ့်ချစ်တယ်"

ရီဝေဝေအကြည့်တို့နှင့် တဖန့်ဆွဲငင်လာပြန်တာကြောင့် လိုက်ပါစီးနင်းသွားမိပြန်သည်။

အိမ့်လည်တိုင်ထက် အမှတ်အသားများကို ထွင်းထုနေပြန်သည်။

"Ah..မောင့်..Hmm.. အ .အ ရမ်းမကိုက်နဲ့လေ နာတယ်"

ပြန်မပြော၊နားမထောင်သူထဲတွင် မောင်သည် ပထမဆုရသင့်သည်

ထိုနောက် ဆွေ့ခနဲ့ မြှောက်ချီခံရမူနှင့် ခပ်နွေးနွေးစောင်ပုံများကြားရောက်သွားသည်။

အခန်းတံခါးအား လော့ချပြီး အိမ့်ဆီသို့အနမ်းများဆက်စေသည်။ကြယ်သီးများတဖြည်းဖြည်းချင်းဖြုတ်ချနေပေမဲ့ အနမ်းများဟာ မပြတ်လတ်။ အောက်ခံတထည်သာကျန်သည့် အိမ့်ကို နန်းခင်တမြေ့မြေ့ကြည့်နေရှာသည်။ စိတ်၏ထိန်းကွပ်မူနယ်မြေမှ လွတ်မြှောက်နေတာကြောင့် လက်ကျန်အထည်လေးပင် ဘေးဘက်သို့ ပစ်ချခံရ၏။

" မောင်ကကွာ အဲလောက်ကြီးမကြည့်နဲ့ဆို.."

" မောင်ယုံကြည်မူမရှိတဲ့ မူးယစ်ဆေးကိုသုံးမိပြီ။ ထွက်ပေါက် မရှိတော့ဘူးထင်ပါရဲ့..မောင်အထင်သေးမိခဲ့တဲ့ဆေးက 'ချစ်မြတ်နိုးချင်း'တဲ့"

hmmm..မောင့်..Ommhmm...

လက်တဖက်ဟာ မက်မွန်သီးလေးများအား ဖိနေအလုပ်ပေးနေပြီး ကျန်တစ်ခုကိုတော့ စုပ်ယူစားသုံးနေသည်မှာ ကလေးတယောက်သဖွယ်..

ခံရသူအဖို့...ဤခံစားချက်မှာ သိပ့်တော့မလွယ်ကူလှ..ခန္ဓာကိုယ်မှာလဲ ပင်လယ်ပြင်ထဲသင်္ဘာစီးနေရသည့်အတိုင်းနှယ်..နှိမ့်ချေမြင့်ချေနှင့်။

တဖြည်းဖြည်းအောက်သို့ ဆင်းသက်လာပြီး အိမ့်ထံသို့ခွင့်တောင်းစာလေးပို့နေလေရဲ့..

"မလုပ္နဲ႕ေမာင္..မသန႔္စင္ဘူး မလုပ္.Ah,,.."

မောင့်ကိုတော့ သနားပါရဲ့ ကူရာကယ်ရာဆိုတော့ သူ့ဆံပင်တေဘဲရှိရှာတာမို့...ထို့နောက်.ထိုနောက်.

...

"ေမာသြားၿပီးလားမ.."

"မမေးနဲ့ကွာ ရှက်တယ်..ဘာမလာမပြောနဲ့သွားး"

"မောင့်ကိုယုံတယ်မလား"

နန်းခင်ရင်ခွင်ထဲက ရင်ဘတ်အထိစောင်ဆွဲချုံထားသည့်ကောင်မလေးမှာတော့ ကပိုကယိုကျနေသည့် ဆံနွယ်ကလေးများကိုဆော့ကစားနေသည်။

"သိဘူးး အဲတာတော့"

"မောင်ခေါ်ရာက နှင်းဆီပွင့်ဖတ်ခြွေထားတဲ့ပန်းခင်းလမ်းပါ၊ နှင်းဆီကိုင်းတေရှင်းလင်းထားတာကြောင့် ဆူးမှာတော့စိတ်မပူနဲ့"

.ကြည့်စမ်းဘယ်လောက်စကားတတ်လိုက်တဲ့ ကလေးလဲလို့ ကိုယ့်ဘက်လို့ရပ်တဲ့ လိပ့်ကလေး။

"ဟွန်းးတော်ပါ..ရှုပ်တယ်ပွေတယ် သတင်းကြားလာလို့ကတော့..မောင့်ကို လက်မောင်းထုပြီး စိတ်ဆိုးပစ်မှာ..ဒါတောင်နေ့လယ်က ကိစ္စကိုကျေသေးတာမဟုတ်ဘူး မ ရောက်မလာခဲ့ရင်..."

"မကျေသေးရင် ထပ်ပြီးသက်သေပြမယ်လေ.."

"အားးမောင် တော်တော့ကွာ ဒီမှာသူ့ကြောင့်မျော့မျော့ဘဲကျန်တော့တယ် လူကိုတအားကြမ်းတာဘဲ ရုပ်လေးနဲ့မ မလိုက်ထင်တောင်မထင်ရဘူး"

ဟားးးဟားး

"မောင် ကြည့်စမ်း ဖိုးလမင်းကြီးကသိပ့်လှတာဘဲ..ဟင် ..ပြောနေတာတောင်မစောင့်ဘူး တိမ်ဖုံးသွားပြီ"

ပြတင်းပေါက်တချပ်ကဆင့် အသစ်ဆက်ဆက်ပူပူနွေးနွေးအတွဲဟာဖြင့် ကောင်းကင်ယံက လမင်းအားငေးမောနေကြသည်။

"မောင်ထင်တာကတော့ ဖိုးလမင်းက မောင်တို့နှစ်ယောက်ကိုအောင်သွယ်နေတာ။ ဒါကြောင့် သူ့ကိုယ်တိုင်အမှောင်ထဲဝင်သွားတာလေ..မောင်တို့နှစ်ယောက်ချစ်တင်းနှောဖို့အတွက်.."

"အားးမောင့်.မောင့် ရှင်ဆိုတာ စကားကအလိုလိုနေရင်းအဲဘက်ဘဲဆွဲထည့်နေတာဘဲ တကယ်တဲ ပြောကိုမပြောလိုက်ချင်ဘူး နာဘူးကြီး"

ဟားးဟားး

"ရယ်နေလိုက်အဲမှာ.."

"မောင်နက်ဖြန်ကစပီး အလုပ်ရှာမဖစ်တော့မယ်"

"ဟင် ဘာလို့လဲမောင်ရဲ့..မောင်ပင်ပန်းမှာပေါ့၊ မတစ်ယောက်လုံးရှိနေတာကို မခိုင်းရက်ပါဘူး"

(မောင်က အပြင်အလုပ်တေနဲ့မအပ်ဆပ်လှဘူးလေ၊ သျှားခက်နွယ်နဲ့