អណ្ដាតក្ដៅឧណ្ណា"បានក្រលាស់បឺតជញ្ជក់បៅពីកូនភ្នំម្ខាងទៅម្ខាងទៀតទាំងជក់ចិត្ត នាយឈ្លក់វង្វេងជាមួយវាហើយ ។
« អ្ហឹសស...ហ្ហាសស..លោក...លឿនឡើងទៅ..អ្ហឹសស.... » អ្នកនៅពីក្រោមទ្រូងនាយស្រែកអង្វរទាមទាឲ្យគេបន្ថែមល្បឿនជាងនេះនាងស្ទើរតែស្ទះទ្រូងស្លាប់ឥឡូវហើយបើគេនៅតែលេងអញ្ចឹងនោះ ។ រិកគីរំកិលមកដល់ក្បាលពោះរាបស្មើគ្មានជាតិខ្លាញ់របស់នាងលិតដូចជាការ៉េម ។
« ហ្ហឹសសស....ហ្ហាសសស.....លោក....អ៊ឹម... » នាយងើបមកបឺតថើបជញ្ជក់បបូរមាត់របស់នាងវិញដោយងប់ងល់ គេសសៀៗមកក្បែរល្អាងស្នេហ៍របស់នាង នាយចាប់ហែកជើងនាងបន្តិចមុននិងអោនមុខទៅជ្រប់នៅតំបន់សម្ងាត់របស់នាងនោះ ។
« ហ្ហឹសសស....លោក...ខ្ញុំ...ខ្ញុំ...ស្រៀវណាស់.. ហ្ហឹសសស... » ម៉ារីនាងឡើងក្រមួលពេញដងខ្លួនវាស្រើបស្រាលណាស់ពេលធ្វើកាយវិការថ្នមៗហើយទន់ភ្លន់ ។
« ផ្អែម... » រិកគីប្រៀបបាននិងមនុស្សរោគចិត្តចឹង នាយជញ្ជក់ក្រេមនៅកន្លែងតំបន់សម្ងាត់នាងនោះក៏ពោលពាក្យទាំងទឹកមុខច្រឡើម ។ គេទ្រាំមើលនាងវេទនាបន្តទៀតក៏មិនបាននោះក៏យកអាវុធសម្ងាត់របស់គេមកសូកចូលទ្វាមាសរបស់ម៉ារី។
« ហ្អាយយយ....អូយ...ឈឺ...ឈឺណាស់លោក...ហ្ហឹកៗៗៗ....ឈឺ...លោក...ដកចេញ...ទៅ...ហ៉ឹកៗៗ....លោក....ឈឺណាស់....ហ្ហឹសសស... » ម៉ារីនាងស្រែកចង់បែកឡានហើយបើគេលេងដាក់វាចូលដោយមិនបានប្រាប់នាងសូម្បីតែមួយម៉ាត់នោះ ខ្លួននាងដូចត្រូវគេហែកជាចំហៀកៗហើយវាសែនឈឺចាប់ខ្លាំងណាស់នាងទ្រាំមិនបានជាមួយនិងវាសោះឡើយ  នាងប្រាប់គេទាំងទឹកភ្នែកឯឈាមបរិសុទ្ធរបស់នាងក៏ហូរកាត់កន្លែងផ្សារភ្ជាប់នោះមកដូចគ្នាដែរបញ្ជាក់ឲ្យដឹងថាសន្ទះឈាមព្រហ្មចារីនោះត្រូវបានដាច់ហើយ រិកគីញញឹមទាំងសប្បាយចិត្តព្រោះក្លាយជាមនុស្សប្រុសដំបូងរបស់នាងហើយ។
« ខ្ញុំក៏ឈឺមិនចាញ់នាងដែរ ទ្រាំបន្តិចទៅវាលែងឈឺហើយ » ទើបសូកបានពាក់កណ្ដាលគេក៏ឈឺដូចជានាងដែរព្រោះតែកូនស្រីនាងរួមរឹតគេសម្បើមណាស់ចង់ដាច់ព្រោះតែកូនស្រីនាងនិងហើយ ។ ម៉ារីនាងប្រឹងទប់តាមសម្ដីពេលប្រាប់មែន រិកគីប្រឹងសូកទៅមួយទំហឹងហើយក៏មិនបានកម្រើកត្រគៀកដែរឲ្យនាងសាំជាមួយទំហំរបស់គេសិនទៅ ។
« ហ្ហឹសសស...អ្ហាសស....អ្ហឹសស...លោក...ឲ្យខ្លាំងជាងនេះមក » ទោះនាងមានអារម្មណ៍ថាឈឺចាប់យ៉ាងណានាងនៅតែឲ្យគេប្រឹងកម្រើកខ្លាំងជាងនេះនាងនិយាយទាមទាគេព្រោះតែជាតិថ្នាំវាធ្វើទុក្ខទោម្នេញពេញប៉ុណ្ណោះ ។
« បាន » រិកគីងក់ក្បាលហើយបោលសម្រុកខ្លាំងទៅៗចង្កេះបាវសាច់កម្រើកគ្មានខ្វល់ពីអ្វីទាំងអស់សំខាន់ពេលនេះគេមានក្ដីសុខខ្លាំងលើសពីខ្លាំងទៅទៀត ។

ផ្លាប់ៗៗៗ.....!
« អ្ហឹសស...លោក...លឿនជាងនេះ....ហ្ហឹសសស.....អ្ហាសសស.... » ម៉ារីនាងចេះតែសុំហើយគេក៏ចេះតែបន្ថែមល្បឿនលឿនឡើងៗ ។
ងឺតង៉តៗៗ.....!
   សម្លេងឡានបានរង្គើរលឺសម្លេងតាមកម្លាំងអ្នកនៅខាងក្នុងនោះបោលសម្រុកមិនឈប់មិនឈរសោះហើយគ្មានដឹងឡើយថាពេលនេះពួកគេកំពុងតែនៅក្នុងឡានវាមិនមែនយប់ទផតគឺថ្ងៃចែស ។
ផ្លាប់ៗៗៗ.....!
« ហ្ហឹសសស.....អ្ហាសសស... » សម្លេងរបស់ម៉ារីចេះតែមានរហូតមិនបាត់នាងចេះតែប្រាប់ឲ្យគេខ្លាំងគេក៏ខ្លាំងតាមសំណូមពររបស់នាងទាំងមិនស្ទាក់ស្ទើរជាមួយនិងនាងទេ ។ រិកគីនៅតែសម្រុកដដែលតែមាត់មកបឺតបៅដោះរបស់ម៉ារីទាំងសងខាងឡើងនងស្រគៀសព្វរាងកាយហើយគេមកបឺកជញ្ជក់មាត់នាងដោយខាំតុចៗឡើងមានឈាមនៅជាប់មាត់រឹមៗនោះ ។
    ចំណែកអ្នកនៅម្ខាងទៀតនេះវិញបាននាំជនអាក្រក់ទាំងពីរនាក់ឪកូនមកចូលក្នុងបន្ទប់សែនងងឹតមើលឃើញតែស្រមោលរបស់មនុស្សដើរចូលមកប៉ុណ្ណោះ ។ អ្នកទាំងពីរត្រូវបានគេចង់ផ្អោបជាមួយសសរមួយដើមម្នាក់ៗ ទឹកមុខវិញឡើងស្លេកអស់សឹងតែគ្មានឈាមបន្តិចសោះហើយ ។ ថេយ៉ុងដើរចូលមកខាងក្នុងនោះទាំងឈរមើលដោយទឹកមុខឃោឃៅ ។ មនុស្សដូចជាគេសុភាពណាស់បើអ្នកណាធ្វើឲ្យគេស្អប់ហើយកុំសង្ឃឹនថាគេម្នាក់នោះបានរស់នៅស្រួលខ្លួននោះ ថេយ៉ុង សាន់ហ្កា មួយនេះមិនយល់ព្រមជាដាច់ខាតសូមប្រាប់ជ្រាបឲ្យដឹងផងទៅ ។
« ស្រួលខ្លួនដែរទេ លោក ស៊ីនម៉ា ត្រូវគេចង់មួយសសរមួយដើមបែបនេះប្រហែលជាស្រួលខ្លាំងណាស់ហើយតាមមើល ? » គេបោះមួយប្រយោគនេះមុខគេឡើងឌឺសាហាវបន្ទប់នេះមិនបានបើកភ្លើងយ៉ាងណាគេនៅតែនិយាយឌឺដងជាមួយ ។
« ឯងកុំមកក្អេងក្អាយឯងជាក្មេងមិនទាន់ជ្រុះប្រលៃពីក្បាលផងកុំខ្លាំងសម្បើមពេក » លោក ស៊ីនម៉ា មិនចាញ់ត្រឹមសម្ដីក្មេងខ្ចីរបស់គេនោះទេ ត្រឹមតែចាប់ខ្លួនគេប៉ុណ្ណឹងសប្បាយអរណាស់ឬ? ថេយ៉ុងលឺសែនក្ដៅស្លឹកត្រចៀកងំ ស្អីក៏ជឿជាក់សាហាវម្លេះទេ? គិតថាត្រឹមប៉ុណ្ណឹង សម្ដីឥតប្រយោជន៍ គេមិនខ្វាយខ្វល់ជាមួយទេ ។
« ខ្ញុំចាំតែមើលទេ ពេលនេះខ្ញុំទុកពេលឲ្យលោកសើចស្រួលសិន ចាំរិកគីមកលោកនិងដឹងហើយ ហ៎ាសហ៎ា... » មុនចេញទៅផុតនោះថេយ៉ុងសើចមួយសម្លេងចុងក្រោយប្រៀបបានជាបិសាធបង្ហាញខ្លួនចេញមកអញ្ចឹង កូនចៅរិកគីទាំងអស់នៅទីនោះពិតជាគោរពថេយ៉ុងដោយការស្មានមិនដល់ ។ រីនាយជេកដើរតាមថេយ៉ុងមិនឃ្លាតពីគេសោះហើយនិយាយទៅគឺតាមគ្រប់ជំហ៊ានមិនថាគេចង់ទៅបន្ទប់ទឹកនាយជេកក៏ទៅតាម ។
« ចៅហ្វាយដឹងទេថាបន្ទប់របស់ហ្វីដានៅឯណា? » ដើរសុខៗនាយជេកក៏សួរថេយ៉ុងទាំងមុខសើចញឹមៗដាក់មកគេ ។
« ចាំយើងសួរឡាគីសិនឯងក៏ដឹងថាយើងទើបតែមកដែរធ្វើមិចបានស្គាល់ទៅ? ឯងនឹកនាង?? » និយាយចុះនិយាយឡើងជាន់កែងខ្លួនឯងបាត់ នាយមិនមាត់តែងក់ក្បាលជំនួសគេអៀនមាត់ណាស់ដែលសួរបែបនិងយ៉ាងណាក៏ធ្លូយមាត់និយាយហើយ ។

« លោកទើបមកពីណា? ចុះលោកដើរមកពីណាវិញ? ខ្ញុំខំតាមរកមិនឃើញសោះ បាត់ទាំងបងរិកគីទៀតនៀក » ចំពេលនោះដែរឡាគីនាងដើរមកឃើញថេយ៉ុងដោយចៃដន្យក៏សួរមកគេ នាងតាមរកពេញផ្ទះទាំងមូលនៅមិនឃើញពួកគេទៀត សួរអ្នកណក៏គ្មានអ្នកបានដឹងដែរ ។
« រិកគីប្រាប់ថាមានការនៅខាងក្រៅបានជាមិនបានប្រាប់អូន...អរ..គឺថាមិនបានប្រាប់ឡាគី ហិហិ» ថេយ៉ុងគេក្រលាស់អណ្ដាតមិនចង់ទាន់សោះហើយមាតើចេះតែចាំពាក្យថា" អូន"កែមិនបាន ។
« ហ៊ឹម.. » ឡាគីនាងសម្លក់មុខគេបន្តិចមុននិងក្រហឹមដាក់គេ
« ឡាគី.. » ពេលនាងរៀបនិងដើរចេញទៅវិញនោះថេយ៉ុងចាប់ផ្ដើមហៅឈ្មោះនាងដោយសម្លេងស្រទន់
« មានអ្វី?? » នាយលើកចិញ្ចើមងឿយឆ្ងល់ថាគេមានបញ្ហាអីបានជាហៅនាង? គេក៏រាងអេះអុញពិបាកនិយាយឬសួរនាងណាស់ ។
« អ្នកនាងបន្ទប់របស់អ្នកនាងរីហ្វីដានៅឯណា? »នាយជេកគេតាំងខ្លួនជាមនុស្សប្រុសក្លាហានក៏សួរឡាគីមុនថេយ៉ុងនៅតែឈរស្ងៀមមិនព្រមសួរសោះពឹងមិនបានមែនចៅហ្វាយនេះ  ។
« បងចង់ដឹងធ្វើអ្វី? »
« គ្រាន់តែចង់ដឹងបើឡាគីមិនប្រាប់ក៏មិនអីដែរ » នាយជេកគេពោលទាំងមុខស្រងោតស្រងាត់ពិបាកស្មានណាស់ ។
« ខ្ញុំមិនទាន់និយាយឯណា? ឆាប់អាកាត់តែខ្លួនឯងម្លេះ? »
« ហ៊ឹម.. »
« បន្ទប់បងហ្វីដានៅជិតបន្ទប់របស់បងរិកគី បើបងមិនដឹងចាំខ្ញុំនាំទៅឥឡូវម៉ងទៅ » ឡាគីនាងរៀបទាញដៃនាយជេកទៅហលយតែគេក្រវីក្បាល ។
« សុំមិនទាន់ទៅពេលនេះបានទេ? ខ្ញុំចង់ដឹងតែប៉ុណ្ណឹងទេ អរគុណហើយដែលនិយាយប្រាប់ ឥឡូវនេះខ្ញុំសុំលាចេញទៅវិញហើយ » នាយជេកចេញទាំងមិនងាកក្រោយសូម្បីតែតិចសោះហើយ ឡាគីនាងឡើងឆ្ងល់ពេញខួរក្បាលទាំងមូលរបស់នាងទៅហើយជម្រើសចុងក្រោយគឺសួរអតីតចៅហ្វាយនាយរបស់នាង ។