បើងាកមើលនាយជេកនេះ គេបានមកលេងសមុទ្រដើរមើលទេសភាពពេញនិង ពេលមើលហើយអាចឲ្យគេបានធូរក្នុងអារម្មណ៍មួយគ្រាដែរតើមិនសូវគិតពីរីហ្វីដាខ្លាំង ។ នាយដើរៗបានអោនទៅរើសសំបកខ្យងមួយមើលទៅវាស្អាតណាស់ គេរើសហើយបានងើបមកវិញ ។
« ពណ៌សតែរលោងស្អាតណាស់ » គេបានញញឹមចេញឃើញសំបកខ្យងហើយក៏បាននឹកដល់សម្ដីមួយឃ្លារបស់មនុស្សម្នាក់ ។
.......
« បើខ្ញុំបានទៅដើរលេងនៅសមុទ្រខ្ញុំដើររើសសំបកខ្យងមកធ្វើជាខ្សែកមិនខានព្រោះលឺមកថាវាមានពណ៍សហើយរលោងទៀត គ្រាន់តែគិតក៏រីករាយដែរ » សម្លេងមួយនេះក៏គ្មានអ្នកណាផ្សេងក្រៅពី រីហ្វីដាដែរនាងបាននិយាយពេលនៅធ្វើការជាមួយនាយជេកតាំងពីយូរហើយ ។
« ឆឺស...! និយាយធ្វើដូចខ្លួនឯងជាកូនក្មេងទាំងដែលរូបរាងធំប៉ុនណាប៉ុនណីអស់ទៅហើយ លឺហើយខ្ញុំនៀកសែនជ្រេញម៉ង » នេះគ្មានអ្នកណាឆ្ងាយដូចគ្នាគឺជានាយជេករបស់យើងនិងហើយគេនិយាយឌឺដងផ្លែផ្កាជាមួយរីហ្វីដាមិនឈប់ឈរសោះនិយាយទៅគឹពូកែទើសគ្រប់រឿងអញ្ចឹងហើយបានជានាងស្អប់មិខគេមិនចង់ជួបនោះ ។
« ថីខ្ញុំនិយាយតែខ្ញុំតើ លោកជាអ្នកផ្សេងកុំមកលូកមាត់ប្រយ័ត្នតែឆ្លាក់ងាប់មុនអាយុទៅ ខ្ញុំប្រាប់ឲ្យដឹង »
« ហ៊ឹស...! កុំបានសម្ដីពេកនាងតូច »
« ទើសស្អីលោក? លោកជាអ្នកមករករឿងខ្ញុំមុនតើ? បែបនេះហើយខ្ញុំជាអ្នកឈ្នះចំណែកលោកជាអ្នកចាញ់ » នាយនិយាយទាំងលេងទឹកមុខមិនឲ្យចាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ។
........
« ហ៊ឹកៗៗ....! មុនខ្ញុំនិយាយថានាងដូចកូនក្មេងមានតែខ្ញុំវិញទេដែលដូចកូនក្មេងនោះ » គេកាន់តែអស់សំណើចមែនទែនរឿងកើតឡើងមិនចេះចប់មិនចេះហើយ ។
« បើមានឱកាសយើងនិងបានជួបគ្នាម្ដងទៀតមិនថានៅជាតិនេះឬជាតិក្រោយទេ » គេស្រដីចប់រួចអសឮហើយក៏បានដើរបន្តដំណើរទៅខាងមុខទៀតទឹកមុខគេមិនទាន់ជាស្រស់បោះបង់ខ្លាំងទេ គេនៅតែគិតថាវាជាកំហុសរបស់គេទៀត ។
នៅក្នុងបន្ទប់ងងឹតដែលមានអ្នកទោសស្រីម្នាក់នេះវិញនាងដូចជាសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់ពេលលឺដំណឹងដែលលឺហើយសែនរំភើបចិត្តទោះបីនាងកំពុងស្ថិតនៅក្នុការឃុំឃាំងនេះក៏ដោយ ។
« ស្លាប់ម្នាក់ហើយ ហ៎ាសហា.... » សម្លេងនាងសើចចម្អកក្នុងការស្លាប់របស់មនុស្សម្នាក់និងហើយ នាងបានសងសឹកគំនុំនាងធំធេងខ្លាំងណាស់ ។
នាងបានផ្ទៀងស្ដាប់អង្គរក្សឈរយាមនងនៅខាងក្រៅនិយាយគ្នាពីការស្លាប់របស់ហ្កាអ៊ុនឬរីហ្វីដានោះអ្នកខាងក្នុងស្ដាប់លឺគ្រប់ពាក្យគ្រប់សម្ដីគ្មានសេសសល់សោះហើយនោះ ។
« បងធ្វើវាបានសម្រេចមួយវគ្គហើយ » អាវ..? ហើយរឿងវាយ៉ាងមិចទៅវិញ? អ្នកណាបងអ្នកណា? ហេតុអ្វីក៏អាថ៌កំបាំងខ្លាំងយ៉ាងនេះ? មានអ្នកនៅខាងក្រោយពីការស្លាប់របស់រីហ្វីដាម្នាក់ទៀត? ចុះម្នាក់និតជានរណា? គេមានអំណងអ្វីលើរីហ្វីដា?
« ហ៎ាសហា....គ្រប់គ្មានិងត្រូវវិនាសទាំងអស់ » ការនិយាយគ្រប់ម៉ាត់ដូចជាចង់គំនុំគំគួនមកជាយូរណាស់បើនាងត្រូវស្លាប់មែនក៏រីករាយព្រមនិងទទួលយក ។
ក្រាក....!
សម្លេងមានមនុស្សបើកទ្វាចូលមកខាងក្នុង បន្ទប់ងងឹតមួយនេះ នាងងាកមុខទៅមើលអ្វីផ្សេងដោយសារតែមានពន្លឺចាំងចូលមកខាងក្នុងបាននាងចាំងភ្នែក ។
« នាងព្រមនិយាយឬនៅថាអ្នកណាបញ្ជូននាងមក? ខ្ញុំមិនជឿថាគ្មានអ្នកបង្គាប់បញ្ជានោះនាងមិនអាចចូលមកក្នុងក្រុមហ៊ុនមួយនេះបានទេ » ថេយ៉ុងនៅតែមិនអស់ចិត្តគេលើកយករឿងមួយនេះមកសួរនាងឲ្យបានលឺច្បាស់នោងត្រចៀកទាំងគូរ ។
« ហ៎ាសហា....ខ្ញុំបានប្រាប់លោកតាំងពីដើមមករួចអស់ហើយ ចង់បានចម្លើយបែបណាទៀត? ទោះលោកចង់សួរប៉ុន្មានលានដងទៀតចម្លើយនៅដដែល » ម៉ារ៉ាបាញ់សម្ដីមកឡើងហំនាងមិនបាននិយាយកុហកយកលេសមកទេ ចង់ឲ្យនាងឆ្លើយនាងក៏ឆ្លើយហើយតើនៅជម្រិតសួរដល់ពេលណាទៀត? បើអូសក្រឡាចង់សម្លាប់នាងក៏សម្លាប់មកនាងត្រៀមខ្លួនរួចហើយ ។
« អូរ...! ខ្ញុំបានលឺមកថានាងហ្កាអ៊ុនស្អីគេនោងបានងាប់បាត់ហើយមែន? និយាយទៅខ្ញុំពិតជាសោកស្ដាយជំនួសណាស់ ហ៊ឹកៗៗ ប៉ុន្តែធ្វើមិចទៅបើនងចេះដឹងរឿងរបស់គេពេក ហ៎ាសហា...! នេះជាកម្មពាររបស់នាងហើយ តើពិតទេលោកថេយ៉ុង សាន់ហ្កា? » ថេយ៉ុងញេឈរស្ដាប់នាងរៀបរាប់មកហើយគេក្ដាប់ដៃយ៉ាងណែន រឿងគ្រប់យ៉ាងជាផែនការដែលនងរៀបចំវាឡើងមកចឹង? កាលដែលហ្កាអ៊ុនស្លាប់ក៏ជាស្នាដៃរបស់នាង? ហើយនាងបញ្ជាគេផ្សេងទៀតមែន? ចុះគេម្នាក់និងជាអ្នកណាដែរ?
« វាជាស្នាដៃរបស់នាងមែនទេ ម៉ារ៉ា ស៊ីនម៉ា?? » ថេយ៉ុងចូលទៅចាប់អង្រួលស្មានាងសងខាងគេខឹងឡើងក្ដៅងំពេញខ្លួនហើយ មិចក៏នាងសាហាវយ៉ាងនេះ គេដូចជាមិនដល់ថ្នាក់និងសោះហើយមិចនាងទៅសម្លាប់អ្នកមិនដឹងរឿងអ្វីទៅវិញ?
« អឺ...បើខ្ញុំនិយាយមែន លោកជឿដែរទេ? លោកច្បាស់ជាងឿយឆ្ងល់ជាក់ជាមិនខានត្រឹមត្រូវដែរអត់? ប៉ុន្តែលោកដើរមិនទាល់ជំហ៊ានរបស់ខ្ញុំកំពិងតែដើរនោះទេណា ថេយ៉ុង សាន់ហ្កា »
« មែនយើងមិនទាន់ជឿឡើយ តែយើងក៏មិនអាចមិនជឿបានដូចគ្នាមនុស្សដូចជានាងណា ម៉ារ៉ា ខ្ញុំដឹងពីចរិតរបស់នាងច្បាស់ណាស់ »
« លោកកុំទាល់ជឿជាក់ពេកអីល្អជាង មនុស្សស្រីមានល្បិចរាប់រយជំពូករបស់មនុស្សស្រីបានដែរ? បើតាមខ្ញុំដឹងលោកតាមអត់ទ » ម៉ារ៉ានាងដូចជាមានប្រៀបលើថេយ៉ុងណាស់ចឹងទាំងការពិតនាងនៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់គេសោះធ្វើខ្លួនយ៉ាងហំហួន មានអំនួតអួតអាងសម្បើមដៃណាស់ ចាត់ទុកថាលើកនេះគេធ្វេសប្រហែសមួយពេលទៅចុះ ។
« ហ៊ឹស...! វាមិនស្រួលដូចជានាងនិយាយផងក៏មិនដឹង! ប៉ារបស់នាងវិញ?នាងមិនព្រួយបារម្ភពីគាត់ខ្លះទេ? នាងហ៊ានប្រថុយចូលក្នុងរូងខ្លាទាំងមិនខ្លាចសោះហើយ » ថេយ៉ុងគេក្រហឹមដូចជាសត្វខ្លាមួយក្បាលកំពុងតែខឹងនិងរឿងអ្វីមួយចឹង គេបានអត់អោនទុកឱកាសឲ្យហើយនាងនៅតែអាក្រក់លើសដើម គួរដែរទេដែលគេត្រូវដោះលែងនាងចេញទៅវិញ?
« លោកកុំស្មានតែខ្ញុំល្ងង់នោះ »
« ខ្ញុំមានបានថានងល្ងង់ឯណា? បើនាងចង់ថាខ្លួនឯងក៏និយាយទៅគ្មានអ្នកណាឃាត់ទេ »
« អូរ...! រាងកាយនាងមើលទៅក៏ស្អាតដែរតើ ហ៊ឹម បន្តិចទៀតប្រហែលជាមានរឿងល្អមើលហើយ ផាច់ៗៗ » ថេយ៉ុងគេថានោងទុកឲ្យនាងចេះធ្វើអំពើល្អខ្លះប៉ុន្ដែអត់ទេនាងបានធ្វើឲ្យការអត់ទ្រាំរបស់គេផុតកំណត់ហើយ ។ នាយបានទះដៃបីដងហើយក៏មានបុរសមាឌធំៗប៉ុន្មាននាក់ចូលមកក្នុងបន្ទប់នេះដែរ ។ បើម៉ារ៉ាវិញនាងខ្លាចមិនតិចដូចគ្នា តើគេកំពុងតែធ្វើអីឲ្យប្រាកដទៅ?
« ពួកឯងចាត់ការនាងតាមសប្បាយចុះ តែកុំលេងដល់ងាប់អីណាទុកថាវាជាអាហារលាងមាត់របស់ពួកឯងទៅ »
« បាទចៅហ្វាយ » ពួកគេឆ្លើយស្របគ្នាទាំងសម្លឹងមើលទៅម៉ារ៉ាមិនដាក់ភ្នែករបស់ពយកគេសោះ ។
« ហ្អា៎យយយ...អត់ទេៗៗ....អ៎ាយយយ.... » គ្រាន់តែថេយ៉ុងបិទទ្វាចេញទៅផុតភ្លាមសម្លេងអ្នកនៅខាងក្នុងក៏បានស្រែកភ្លេតតែញេមិនបាននៅឈរចាំស្ដាប់សម្លេងគ្មានប្រយោជន៍ទាំងនោះឡើយគឺដើរចេញដូចជាគ្មានរឿងអ្វីកើតឡើងចឹង នេះហើយជាលទ្ធផលរបស់នាង ។