ភាគ:៥៦+៥៧+៥៨

   ចំពោះហ្វាយមីនិងជេរីនពួកគេបានមកដល់អង់គ្លេសដោយសុវត្ថិភាពហើយពួកនាងក៏បាននាំគ្នាចាកចេញពីព្រលានមកនៅខាងក្រៅរងចាំមានអ្នកទទួលតាមការរៀបចំដូម៉ារេ។ មួយសន្ទុះធំក្រោយមកក៏មនឡានខ្នាតវែងសមល្មមមួយបានបើកមកដល់កន្លែងពួកនាងឈរមិនយូរប៉ុន្មានពួកនាងក៏ចូលមកខាងក្នងឡាននោះដោយមានតៃកុងឡានមួយចេញមកជួយបើកទ្វាឡានឲ្យនិងបិទវិញដោយស្រួលបួល។
« លោកតើពេលនេះដូម៉ារេនៅក្រុមហ៊ុនឬនៅខនដូរ? » ឡានកំពុងតែធ្វើដំណើរនោះហ្វាយមីបានសួរទៅតៃកុងឡានពេលមិនឃើញដូម៉ារេមកទទួលពួកនាងពីព្រលានយន្តហោះដូច្នេះ។
« អ្នកនាងគាត់រវល់ដោះស្រាយបញ្ហាជាបន្ទាន់នៅក្រុមហ៊ុមបាទ» តៃកុងឡានប្រុសបានឆ្លើយតបមកកាន់ហ្វាយមីវិញដោយទឹកមុខមិនសូវល្អនៅពេលបាននិយាយវាឡើងមក។
« មានរឿងអី?ហេតុអ្វីក៏ខ្ញុំមិនដឹងថាមានរឿងកើតឡើងជាបន្ទាន់នោះ? » ជេរីននិងហ្វាយមីសួរមកដំណាលគ្នាពួកនាងនេះមិនបានដឹងរឿងអីទាំងអស់ឥឡូវក៏សួរតៃកុងឡានឲ្យបាច្បាស់។ អ្នកតៃកុងឡានក៏រៀបរាប់រឿងកើតឡើងមកទាំងអស់ប្រាប់ទៅកាន់ពួកនាងគ្មានសល់សូម្បីតែមួយរឿង។
« វាលឿនដល់ម្លឹងហី?នេះសង្ស័យថាដូម៉ារេលំបាកណាស់ហើយសូមលោកបើកឡានឲ្យលឿនទៅ» ពេលដឹងភ្លាមចិត្តនេះនៅមិនស្ងប់សោះវារសាប់រសល់ព្រួយបារម្ភពីដូម៉ារេយ៉ាងខ្លាំងបើពេលមុនមកនាងនិយាយជាមួយគ្នាឡើងរីករាយដល់ពេលពួកនាងមកដល់ក៏មានរឿង។
« បើតាមដែលខ្ញុំដឹងពីក្រុមហ៊ុននោះមកវាដូចមិនងាយដែលឲ្យអ្នកក្រៅចូលទៅក្នុងអូហ្វីសធ្វើការរបស់ដូម៉ារេបានឡើយម៉េចក៏វាអាចកើតឡើងបាន?» ជេរីននាងដឹងពីក្រុមហ៊ុនដូម៉ារេព្រោះបានជេរីននាងបាននិយាយប្រាប់ត្រួសៗមកកាន់នាងផ្ទាល់មាត់។
« មែនហើយគ្នាប្រាប់ឯងបែបណាវាគឺអញ្ចឹងមិនបានកុហកទេឥឡូវនេះក៏គ្នាមានចម្ងល់ពេញខួរក្បាលហើយ»
« កុំភ័យគ្នានិងឲ្យមនុស្សម្នាក់ជួយពួកយើងរឿងមួយនេះចុះ» ជេរីននាងនិយាយចប់បានយកទូរស័ព្ទខលទៅនរណាម្នាក់ដោយការលាក់លៀមពីហ្វាយមីខ្លាំងណាស់មិនឥ្យនាងបានស្ដាប់លឺការសន្ទនារបស់ពួកគេទាំងពីរបានទេ។
     ហាងកាហ្វេ...!
   នៅក្នុងហាងកាហ្វេតូចមួយមានមនុស្សពីរនាក់កំពុងតែនិយាយគ្នាដោយការញញឹមញញែមពេញចិត្តពេលបានធ្វើរឿងមួយបានល្អឥតខ្ចោះ។
« លោកធ្វើវាបានល្អណាស់នេះហើយជាលុយដែលលោកបានវា» នារីម្នាក់បានសរសេរសែកលើក្រដាសសរមួយហុចឲ្យបុរសរាងចំណាស់ម្នាក់យកទៅបើកយកលុយយកក្នុងនោះ។
« បាទខ្ញុំអរគុណអ្នកនាងខ្លាំងណាស់ដែលបានឲ្យលុយខ្ញុំដ៏ច្រើនដល់ម្លឹង» បុរសនោះមើលទៅកាន់សែកនោះហើយក៏បញ្ចេញស្នាមញញឹមភាពលោភលន់មកកាន់គាត់។
« មិនអីទេព្រោះលោកធ្វើវាបានល្អណាស់»
« បាទៗ....លើកក្រោយបើអ្នកនាងត្រូវការខ្ញុំទៀតអាចទំនាក់ទំនងមកបានណាខ្ញុំរីករាយចាំជួយអ្នកនាងគ្រប់ពេល» បុរសនោះរីករាយនឹងលុយកាក់ទទួលយកបាននោះណាស់ដោយមិនចេះឆ្អែតឆ្អន់។ នារីនោះញញឹមចុងមាត់តាមការសង្កេតមើលទឹកមុខនាងទៅបុរសម្នាក់នេះក៏រស់នៅមិនស្រួលដូចគ្នាដែរព្រោះនៅក្នុងកាបូបនាងមានកាន់កាំភ្លើងខ្លីមួយដើមដែរ។

« ប្រកដណាស់ថាលោកពូកែនិយាយរឿងបោកប្រាស់អ្នកដទៃនេះមែនខ្ញុំអត់សរសើរលោកមិនបាន...ហ៊ឹម...ប៉ុន្តែតាមមើលទៅខ្ញុំប្រហែលជាទុកលោកឲ្យរស់បន្តមិនបានទេខ្លាចថាត្រូវមានរឿងធំជាងនេះមិនខានទេ» នារីម្នាក់នោះបានទាញកាំភ្ល់ងខ្ចីខ្លួនឯងឡើងមកដោយផ្ចង់ទៅកាន់រាងចំណាស់នោះញញឹមទាំងពិសពុលដាក់គាត់។ នាងមិនចង់ទុកឲ្យរងចំណាស់ម្នាក់នេះមកបោកបញ្ឆោទយកលុយពីនាងបានរហូតឡើយនាងត្រូវតែកំចាត់គេចេញមិនចង់បន្សល់ទុកភស្ដុតាងទុកឲ្យអ្នកផ្សេងចាប់នាងបានទេ។
« កុំៗ...នេះអ្នកនាងកុំធ្វើអ្វីខ្ញុំអីណា...ទុកជីវិតឲ្យខ្ញុំរស់នៅផងទៅ» រាងចំណាស់រំកិលខ្លួនឡើងធ្លាក់ពីកៅអីអង្គុយកាហ្វេទោះបីជាផឹកទៅហើយក៏វាគ្មានជាតិដែរ។
« ទុកជីវិតហ៎?វាមិនងាយពេកទេ.ផាំង..» ត្រឹមតែមួយគ្រាប់បុរសចំណាស់នោះបានស្លាប់បាត់ចំកណ្ដាលថ្ងាសនោះ។ នាងអង្អែលកាំភ្លើងខ្លួនឯងសម្លឹងមើលទៅបុរសរាងចំណាស់នោះដោយកែវភ្នែកគួរឲ្យញញើតណាស់។
« បើខ្ញុំទុកឯងដូចចង់ខ្សែមកចង់រឹតខ្លួនឯងណាស់» នាងបានយកដៃមកប៉ះមុខរាងចំណាស់ថ្ពាល់គេផាច់ៗៗ។
« ពួកឯងចាត់ចែងសពតាប៉ិនេះឲ្យបានរួចរាល់ទៅកុំបន្សល់ទុកភស្ដុតាងឲ្យសោះ» នារីឆើតឆាយនេះបោះពាក្យសម្ដីរួចក៏ដើរចេញទាំងគ្រលងសាកសពបុរសរាងចំណាស់នេះទៀតដោយមិនខ្វាយខ្វល់អីបន្តិចសោះហើយ។ នាងជានរណា?
    ត្រឡប់មកក្រុមហ៊ុនសាន់ហ្គូដាវិញពេលនេះដែរមិត្តភក្តិទាំងពីររបស់ដូម៉ារេបានមកដល់ហើយពួកនាងទាំងពីរបានដើរចូលមកខាងក្នុងក្រុមហ៊ុនយ៉ាងលឿនដើម្បីគេចមុខពីអ្នកសែតដែលបានឈររងចាំនៅខាងក្រៅក្រុមហ៊ុននេះមិនទាន់ត្រឡប់ទៅណាវិញទាំងអស់។
« អ្នកកាសែតអីក៏ច្រើនម្លេះ?» ជេរីនក្រោយពីរត់ចេញពីអ្នកាសែតនោះហើយនិយាយដាក់ហ្វាយមីនាងហត់ស្ទើស្លាប់ហើយគ្រាន់តែរត់ចេញ។
« គ្នាក៏មិនដឹង» ហ្វាយមីក្រវីក្បាលតតាក់នាងក៏ទលបតែមកដល់ដូចគ្នាធ្វើម៉េចបានដឹងច្បាស់ទៅអញ្ចឹងហើយមានតែដើរទៅអូហ្វីសដូម៉ារ៉ាដឹងរឿងនេះឲ្យច្បាស់លាស់ពីម្ចាស់ក្រុមហ៊ុនវិញ។

រឿង លង់ស្នេហ៍បងធំ

ភាគ:៥៧

    តុក....តុក...!
   សម្លេងគោះទ្វាពន្លឺជាច្រើនដងឃើញមិនលឺសម្លេងអ្នកនៅខាងក្នុងឆ្លើយក៏បើកទ្វាចូលមកតែម្ដងដោយមិនរងចាំពេលវេលាច្រើននាំតែខាតពេលជាងនេះទេ។
«ដូម៉ារេឯងយ៉ាងម៉េចហើយទៅរួចទេ?» ហ្វាយមីនាងដើរមកសួរមិត្តភក្តិភ្លាមពេលបើកទ្វាចូលមកនាងព្រួយបារម្ភពីដូម៉ារេស្ទើស្លាប់។
« ត្រូវហើយឯងអាចទទួលយកវាបានទេ? » ជេរីនចូលមកសួរដូម៉ារេម្នាក់ឯងនិយាយទៅពួកនាងបារម្ភពីដូម៉ារេដូចគ្នាពេលស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពមួយនេះ។
« គ្នាមិនអីទេពួកឯងកុំព្រួយបារម្ភអីគ្នាអាចទៅរួចត្រឹមរឿងប៉ុណ្ណោះយ៉ាងណាក៏គ្នាត្រូវវែកមុខអ្នកចង់ធ្វ់ឲ្តក្រុមហ៊ុនគ្នារលំទាល់តែបានគ្នាមិនអាចឲ្យពួកវាសម្រេចជោគជ័យរឿងមកបំផ្លាញពួកយើងបានឡើយពួកឯងចាំតែមើលទៅ...អូរ..យ៉ាងហោចណាស់គ្នាក៏មានពួកឯងទាំងពីរជាកម្លាំងចិត្តដែរ» ដូម៉ារេនាងសើចញញឹមចេញមកបានពេលមានមិត្តកត្តិមិនចោលគ្នាពេលមានទុក្ខលំបាកដូច្នេះនាងសប្បាយចិត្តបានហើយ។ ទោះជាមិនមានប៉ាម៉ាក់នៅជិតខ្លួនក៏នាងនៅមានមិត្តភក្តិ ដែលយល់ពីអារម្មណ៍នាងបន្ទាប់ពីក្រុមគ្រួសារនាងដូចគ្នា។ ហ្វាយមីនិងជេរីនលឺសម្ដីមិត្តហើយក៏បានចូលមកអោបក្រសោបផ្ដល់កម្លាំងចិត្តឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមកយ៉ាងកក់ក្ដៅជាទីបំផុត។
« សប្បាយសិនចុះពួកឯងបន្តិចទៀតទឹកភ្នែកជូតក្បាលជង្គង់ហើយក៏មិនដឹង» នារីម្នាក់បានពោលក្រោយពីបានបើកទ្វាចូលមកខាងក្នុងបន្ទប់អូហ្វីសដូម៉ារេប៉ុន្តែបង្ហើបវាចេញតែបន្តិចប៉ុណ្ណោះ។
   បន្ទប់ប្រជុំ...!
  បន្ទាប់ពីបាននិយាយត្រូវដៃត្រូវជើងគ្នាមកហ្វាយមីដូម៉ារេនិងជេរីនពេលនេះអ្នកទាំងអស់គ្នាបានមកចូលអង្គប្រជុំភ្លាមៗដោយមានបញ្ជាពីដូម៉ារេទាំងមូលបានប្រកាសឡើងមកដើម្បីនិយាយគ្នារឿងមួយនេះ។

« ពេលនេះគ្រប់គ្នាបានចូលមមអស់ហើយខ្ញុំក៏មិនចង់ខាតពេលវេកាយូរក្នុងការនិយាយគ្នានេះដែរ!រឿងដែលកំពុងល្បីនេះគ្រប់គ្នាអាចជាបានដឹងច្បាស់ត្រូវទេ? » ដូម៉ារេនាងបើកឆាកមកនិយាយដោយមិនចាំពេលទុកយូរបើវាល្បីល្បាយយ៉ាងហ្នឹងមានតែយកមកចចារគ្នាឲ្យរួចរាល់។
« បាទ/ច៎ាស» បុគ្គលិកស្រីប្រុសទាំងអស់បានងក់ក្បាលឆ្លើយឆ្លងត្រឡប់មកកាន់ប្រធានក្រុមហ៊ុនវិញ។
« ខ្ញុំដឹងថាអ្នកទាំងអស់គ្នក៏មិនចង់ឲ្យមានរឿងមួយេះកើតឡើងមកដែរតែណាហ្ហើយចុះវាបានកើតឡើងមកហើយម៉្យាងខ្ញុំកំពុងតែវែករកមុខអ្នកប្រព្រឹត្តរឿងនេះឡើងមកហើយខ្ញុំក៏យល់ច្បាស់ថាពេលនេះក្រុមហ៊ុនពួកយើងមានការធ្លាក់ចុះភាគរយយ៉ាងលឿនក្រោយពីល្បីល្បាញរឿងផលិតផលខុសប៉ុន្ដែខ្ញុំសុំឲ្យអ្នកទាំងអស់គ្នាជួយគ្នាដើម្បីរកយុត្តិធម៌ឲ្យក្រុមហ៊ុនរបស់ពួកយើងស្ដារមុខមាត់ត្រឡប់មកវិញណា»
« ត្រូវហើយពួកយើងនិងធ្វើវាឲ្យអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីឲ្យពួកយើងរួចផុតពីបញ្ហានេះ»
« មែនហើយៗៗ...»
« ឈប់សិនអ្នកទាំងអស់គ្នា...!ខ្ញុំមានការចង់និយាយទៀតថាអ្នកប្រព្រឹត្តវាឡើងមកមិនមែនអ្នកណាឆ្ងាយឡើយគ្រាន់តែថាខ្ញុំមិនទាន់វែករកមុខម្នាក់នោះច្បាស់ប៉ុណ្នោះបើខ្ញុំរកឃើញពេលណាខ្ញុំនិងធ្វើសន្និសីទកាសែតជាក់ជាមិនខានឡើយ» ដូម៉ារេនាងក្រោកឈរអស់កម្ពស់នឹងពោលដោយសេចក្ដីជឿជាក់ជាទីបំផុតនាងនិងធ្វើវាឲ្យបាននាងមិនឲ្យបុគ្គលិកអស់សង្ឃឹមលើនាងជាមេដឹកនាំរបស់គេទាំងមូលនោះឡើយ។
« បាទ/ច៎ាសពួកយើងជឿជាក់លើអ្នកនាងជានិច្ច» ពួកគេទាំងនោះបាននិយាយមកគឺថាទុកចិត្តលើក្រុមហ៊ុនមួយនេះណាស់ជាពិសេសដូម៉ារេនេះតែម្ដង។
« ច៎ាសខ្ញុំសូមអរគុណអ្នកទាំងអស់គ្នាដែលនៅជឿជាក់លើខ្ញុំដោយមិនបានខឹងដែលខ្ញុំបង្កឲ្យវាមានរឿងមួយនេះកើតឡើងមកឥឡូវនេះការប្រជមរំសាយចោលត្រឹមប៉ុណ្ណេះចុះ» ដូម៉ារេនាងអោនគំនាបអរគុណពួកគេទាំងអស់គ្នាដោយសារតែនាងគោរពស្រឡាញ់បុគ្គលិកទាំងនេះមែនទែនព្រោះពួកគេបានធ្វើការជាមួយលោកប៉ានាងតាំងពីយូរឆ្នាំហើយនាងមិនគួរណាមកបង្កើតឲ្យមានរឿងមួយនេះកើតឡើងមកបានទេ។ ទោះបីវាជាតួនាទីដែលបុគ្គលិកគ្រប់គ្នាអ្នកធ្វើវាចេញមកក៏ដោយក៏នាងមិនបានបន្ទោសពួកគេមានតែអរគុណពួកគេដែលនៅគោរពស្រឡាញ់នាងដូចដើម។
« ឯងនឹងធ្វើពីណាមកណាមុនដែរទៅម៉ារេ? » ហ្វាយមីនាងបានចាប់ដៃដូម៉ារេជាប់ដើម្បីនិយាយគ្នាម្ដងទៀត។
« ពួកយើងត្រូវសង្កេតមើលបុគ្គលិកសិនទៅនេះជាជំហានដំបូងរបស់ពួកយើង» ដូម៉ារេនាងបានអង្គុយគិតរៀបចំផែនការត្រៀមទុកជាស្រេចហើយនៅតែចេញប្រតិបត្តិចេញមកប៉ុណ្ណោះ។
« ឯងមានគម្រោងអី? អាចប្រាប់គ្នាបានទេ? » ហ្វាយមីចង់ដឹងពីគម្រោងរបស់មិត្តភក្តិខ្លួនណាស់តាមមើលទៅវាអាថ៌កំបាំងពិតមែន។
« ឯងធ្វើតាមគ្នាសិនទៅរឿងមួយនេះគ្នាសុំលាក់ទុកវាសិនហើយសង្ឃឹនថាឯងយល់ណាហ្វាយមីគ្នាចង់បញ្ចប់វាដោយងាយស្រួលជាទីបំផុត» ដូម៉ារេជ្រើសរើសដោយមិននិយាយប្រាប់ហ្វាយមីពីផែនការរបស់ខ្លួនទៅទេយ៉ាងណានាងក៏ត្រូវស្វែករកអ្នកធ្វើឡើងមកទាល់តែបាន។
« អូខេបើវាជាសម្រេចចិត្តរបស់ឯងទៅហើយគ្នាមានតែស្របទីតាម»
« អរគុណឯងហើយដែលយល់ពីបំណងរបស់គ្នាការពិតទៅគ្នាចង់ប្រាប់ឯងដែរប៉ុន្ដែវាមិនអាចវិញ»
« គ្នាមិនដឹងក៏បានបើវាជារឿងដែលពួកយើងត្រូវធ្វើវា
រួមគ្នានោះចាំដឹងតាមក្រោយទៀតក៏មិនបានហួសពេលដែរមិនចឹងឬ? »
« ត្រូវហើយ» ដូម៉ារេ

រឿង លង់ស្នេហ៍បងធំ

ភាគ:៥៨

« ដូម៉ារេនាងមិនអីទេមែនអត់? ខ្ញុំព្រួយបារម្ភពីនាងខ្លាំងណាស់» បុរសម្នាក់បានរត់ចូលមកក្នុងអូហ្វីសដូម៉ារេដោយមិនទាន់មានអ្នកណាម្នាក់អនុញ្ញាតនៅឡើយទេ។ ហើយគេនៅមកអោបដូម៉ារេឡើងណែននិយាយទាំងព្រួយបារម្ភនាងតូចយ៉ាងខ្លាំងដោយមិនអាចហាមឃាត់អារម្មណ៍របស់ខ្លួន៉ងដែមមានទៅលើនាងតូចនោះមិនបានបញ្ចេញមកខ្ទេចគ្រប់យ៉ាង។
« ជុងគុកលោកធ្វើអីហ្នឹង? ឆាប់លែងខ្ញុំទៅមើសមិនចេះខ្មាសគ្រប់គ្នាឈរនៅទីនេះទេហី? » ដូម៉ារេបានរុញច្រានជុងគុកទាល់តែចេញពីខ្លួននាងបានមិញនេះនាងបះរោមខ្ញាកៗចេះតែរត់មកអោបនាងនៅមុខអ្នកគ្រប់គ្នាកើតទោះបៅទីនេះជាមិត្តភក្ដិរបស់នាងក៏ដោយក៏នាងមានអារម្មណ៍ថាខ្មាសដែរ។
« សុំទោសមិញនេះខ្ញុំភ័យខ្លាចចំពោះនាងពេកអំពីបញ្ហាកំពុងតែកើតឡើងមកនេះ»ជុងគុកនាយញញឹមទាំងមិនសូវសមដាក់ដូម៉ារេមកពីនាយរហន់ពេកមិនចេះពិចារណាសិនទេចេញមកគិតម៉េចធ្វើចឹងតែម្ដង។
« ខ្ញុំមានបានទៅកើតអីឯណារ្រឹមរឿងប៉ុណ្ណឹងខ្ញុំអាចដោះស្រាយវាបានដោយមិនបាច់លោកឯងមកដល់ទីនេះទេ» សម្ដីប្រហារបេះដូងគេបានពន្លឺឡើងមកស្ពឹកមុខមិនស្ទើទេត្រូវមនុស្សស្រីមកចាក់ដោតកណ្ដាលមុខពេកហើយ។
« នេះនាងមិនពេញចិត្តទេឬ? » នាយសួរទាំងសម្លេងខ្សោយខ្សោះៗគេភ្លេចឲ្យឈឹងទៅថាដូម៉ារេមិនត្រូវការគេឲ្យមកជួយនាងឡើយតាមការសង្កេតមើលទៅនាងគេប្រហែលជាមកខាតពេលវេលារបស់នាងហើយតាមមើល។
«អរ..ពេញចិត្តហ៎?ពួកយើងមិនដែលស្គាល់គ្នឯណា?សូមលោកឈប់យល់ច្រឡំជាមួយខ្ញុំទៀតទៅ?លោកជាអ្នកណាក៏ខ្ញុំមិនខ្វល់ដែរ!មួយទៀតលោកល្មមឈប់តាមខ្ញុំទៀតទៅបញ្ហាប៉ុណ្ណឹងលោកមិនបាច់ហត់ខំមកទាំងប្រញាប់ដល់ម្លឹងទេ...មែនហើយ!គោលបំណងលោកមិនមែនមកទីនេះឡើយតាមដែលខ្ញុំដឹងសង្ស័យថាលោកមានការងារបន្ទានៀនៅទីនេះហើយខ្ញុំមិនចង់ឲ្យលោកទីនេះនាំខាតពេលវេលាឡើយ» នាងល្អិតម្នាក់នេះដាក់ទៅជុងគុកបាំងៗសម្ដីឌឺដងចាក់ដោតទម្លុះបេះដូងរបស់គេឲ្យឈឺពឺតផ្សារណាស់នាងនិយាយដោយញញឹមចុងមាត់ផ្ចាញ់ផ្ចាល់ញាក់ចិញ្ចើមដាក់គេទាំងមិនទុកមុខឲ្យជុងគុកសូម្បីតែបន្តិច។ មិនថាទីនេះមានគ្នាប៉ុន្មាននាក់ក៏នាងមិនរវីរវល់ជាមួយព្រោះអីនាងនិងគេមិនបានជាប់ពាក់ព័ន្ធអ្វីទាំងអស់គេមកជាន់ក្រុមហ៊ុននាងមានរឿងហេតុអ្វីមកក៏នាងមិនដឹង? វាជាជម្រើសរបស់គេខ្លួនឯងនាងគ្មានសិទ្ធិឬៅឃាត់។
«ត្រូវណាស់ខ្ញុំភ្លេចខ្លួនស្មានថាពួកយើងស្គាល់រាប់អានគ្នាតើ..ខ្ញុំសុំទោសផងដែលចូលមកអោបអ្នកនាងផ្ដេសផ្ដាសនេះសង្ស័យថាប្រព័ន្ធសរសៃប្រសាទខ្ញុំមានបញ្ហាហើយអញ្ចឹងខ្ញុំលាអ្នកទាំងបីទៅវិញហើយ» ដោយមិនមាត់ពាក្យអ្វីនិយាយជាមួយគ្នាទៀតជុងគុកជ្រើសការដើរចេញទៅបាត់។ គេនៅធ្វើអីទៀតបើប្រធានក្រុមហ៊ុនគេមិនចង់ទទួលស្វាគមន៍នាយផងនោះ?មកតែអាចនាំរឿងឲ្យនាង?ត្រូវហើយមកពីគេព្រួយបារម្ភចំពោះនាងពេកដល់ថ្នាក់ភ្លេចគិតរឿងទាំងនេះអ៊ីចឹងហើយគេត្រូវតែពង្រឹកខ្លួនឲ្យខ្លាំងជាងនេះ។
« ដូម៉ារេហេតុអ្វីក៏ឯងនិយាយពាក្យទាំងនេះទៅកាន់ជុងគុក?ឯងដឹងទេថាគេបារម្ភពីឯងដល់កម្រិតណា?គេបានមកដល់អង់គ្លេសទាំងប្រញាប់នេះព្រោះចង់ជួបឯងមើលពីសុវត្ថិភាពឯងថាមានបញ្ហាអ្វីឬអត់?ចុងក្រោយពាក្យដែលគេទទួលបានមកវិញចឹងឬ? » ហ្វាយមីនាងហត់ចិត្តនិងឈឺចាប់ជំនួសជុងគុកណាស់នាងឃលញគេហាក់ត្រដាបត្រដួសជាងនាងទៅទៀតប៉ុណ្ណឹងហើយដូម៉ារេនៅមាត់រឹងចិត្តដូចថ្មនៅនឹងហើយ។ ប្រសិនបើនាងនិយាយឲ្យពិរោះស្ដាប់ជាងនេះក៏វាអាចឲ្យគេមានទឹកចិត្តញញឹមបានខ្លះក៏អត់ដែរ។
« គេមិនញញឹមស្រេចតែគេទៅមិនជាប់ជំពាក់ជំពិនជាមួយគ្នាទេមនុស្សអីមិនគួរឲ្យទុកចិត្តសោះឯងកុំរំលឹកពីគេអី» ដូម៉ារេនាងនៅប្រកាន់វាភ្ជាប់មិនបាត់ទៅណាទាំងអស់នាងមកអង្គុយកៅអីធ្វើការជាមិនដឹង។
« ម៉ារឹហ៎ាឈប់គិតរឿងអតីតទៀតទៅពេលនេះវាបច្ចុប្បន្នហើយម៉្យាងវិញទៀតរឿងកាលពីមុនក៏វាមិនបានខុសធ្ងន់អ្វីឯណាឯងនៅប្រកាន់ខឹងដល់ពេលណាទើបបញ្ឈប់? » ជេរីនចូលមកនិយាយបញ្ចុះបញ្ចុលទៅដូម៉ារេទៀតឲ្យនាងចេះគិតជ្រៅជ្រះជាងនេះឥឡូវក៏អត់ទៅវិញ។
« ម៉េចក៏ថ្ងៃនេះពួកឯងយករឿងគេម្នាក់ហ្នឹងមកនិយាយ? គ្នាប្រាប់ហើយថាគេនិងគ្នាមិនបានពាក់ព័ន្ធឬស្គាល់គ្នាឡើយពួកឯងឈប់ត្រឹមនេះទៅ»
« ម៉ារេ..»
« គ្នាថាមិនចង់និយាយប្រាប់ឯងច្រើនទេយ៉ាងហោចណាស់ក៏គេបានមកហើយគួរ...»
« និយាយឲ្យពិរោះស្ដាប់ដាក់គេឬ?គ្មានផ្លូវទេឯងកុំនិយាយទៀតជេរីន» ដូម៉ារេនាងដឹងពីបំណងរបស់ជេរីនរៀបនិយាយមកនោះណាស់ក៏អាកាត់មុនគេុំ
« អ៊ឹម..ក៏បាន» ជេរីនងក់ក្បាលឈប់និយាយទៀតក៏បាននាងមកអង្គុយលើសាឡុងវិញឯណេះធ្វើជាមិនដឹង។