រឿងផ្សេងអាចចុះចាញ់អូន តែរឿងលុយមួយ បងមិនអាចចាញ់បានទេ ព្រោះលុយបងសឹងតែវាស់ម៉ែត្ររាប់បានហើយ

ទ្រុងស្នេហ៍ភរិយាក្រៅបេះដូង
ភាគទី៨៧,៨៨៖ លុយមិនសំខាន់ជាងក្បែរអូន

ជុងហ្គុកកាលបើនាងលើកយករឿងដែលគេមានដំណោះស្រាយ គេក៏ឆ្លើយតបភ្លាមៗថែមទាំងញញឹមជាប់មាត់ថែមទៀត ស្នាមញញឹមនឹងភាពសប្បាយចិត្តរបស់គេវាជាអារម្មណ៍ពិតចេញពីក្នុងចិត្ត តែមាល៍លីននាងមិនបានគិតដូចជាអ្វីដែលជុងហ្គុកបង្ហាញចេញមកនោះទេ។
(យើងមិនអាចផ្ដល់ឱកាសងាយៗឲ្យគេបានទេ)
"តែលុយនោះ..ត្រូវជាលុយដែលលោករកនៅជប៉ុននេះ មិនមែនជាទ្រព្យសម្បត្តិដែលនាយមានស្រាប់" ស្នាមញញឹមរីកស្គុះស្គាយមុននោះក៏រសាយខ្សុលដូចជាអំបិលត្រូវទឹក ជុងហ្គុកងាកមើលចំមុខអ្នកដែលដាក់លក្ខខណ្ឌឯណោះ មាល៍លីនកាលបើឃើញថាសំណើររបស់ខ្លួនអាចកែប្រែទឹកមុខនាយម្នាក់នេះបាន នាងក៏លួចអរក្នុងចិត្ត លុយមួយសែនក្នុងមួយខែ វាមិនងាយនិងរកទេ ថាមិនត្រូវនាងអាចកម្ចាត់គេឲ្យចេញបានត្រឹមតែមួយខែដំបូងក៏ថាបាន។
"កូនមាល៍ មួយសែនច្រើនណាស់ណា៎កូន ប៉ាបេះផ្លែប៉េសពេញមួយឆ្នាំចំណេញមិនបានពាក់កណ្ដាលនេះផង"
"កូនមិនបានបង្ខំគេទេ បើសិនជាគេមិន—"
"បងយល់ព្រមតាមហ្នឹងណាមាល៍ តែថា..បងសុំត្រឹមមុងភួយនិងខ្នើយផងបានទេ? នៅខាងក្រៅពេលខ្លះក៏រងា ពេលខ្លះក៏មានមូស" មាល៍លីននាងក៏ភ្ញាក់ផ្អើលមិនស្ទើរដែរ នេះគេពិតជាមិនខ្លាចនឹងយកខ្លួនឯងទៅប្រឡែងនឹងភ្លើងពិតមែន។
"បានតើ ចាំមួយភ្លែត" និយាយចប់ភ្លាម មាល៍លីននាងក៏ដើរតាំងៗចូលទៅក្នុងផ្ទះ មួយស្រប៉ក់នាងក៏ចេញមកវិញព្រមជាមួយនិងកូនខ្នើយលើសាឡុងដែលមានទំហំតូច សឹងតែតូចជាងក្បាលនាយទៅទៀត ចំណែកភួយ នាងក៏យកភួយស្ដើងមានប្រវែងវែងយកមកបោះលើគ្រែរនាបឲ្យគេ។
"មុងចាំស្អែកទៅផ្សារខ្ញុំទិញយកមកឲ្យ យប់នេះដណ្ដប់តែភួយសិនទៅ" ថាហើយនាងក៏បែរដើរចូលទៅក្នុងផ្ទះវិញធ្វើព្រងើយ ជុងហ្គុកឯណេះទោះបីជាភរិយាឲ្យមកមិនគ្រប់គ្រាន់តាមការចង់បានក៏ដោយ គេក៏នៅតែអំណរនិងអោបភួយខ្នើយនោះជាប់ខ្លួនដូចជាមានក្ដីសុខជាខ្លាំង លោករេអាន់ដំបូងក៏លូកមាត់និយាយក្នុងនាមជាចាស់ទុំ តែកាលបើឃើញបញ្ហាត្រូវដោះស្រាយទៅដោយរបៀបនេះ គាត់ក៏មានតែក្រវីក្បាលហួសចិត្តតិចៗ។
"ស្នេហាក្មេងសម័យនេះ ពិបាកយល់ពិតមែន"

ថ្ងៃថ្មីឈានចូលមកដល់ មាល៍លីនតែងតែជាមនុស្សម្នាក់ដែលប្រកាន់ពាក្យសម្ដីណាស់ នាងបានសន្យាថានឹងទៅផ្សារទិញមុងយកមកឲ្យជុងហ្គុកនៅថ្ងៃបន្ទាប់ ហើយពេលនេះនាងក៏មកផ្សារទិញឲ្យគេពិតមែន គ្រាន់តែនាងមិនមែនមកតែម្នាក់ឯងទេ។
"អឹប!" ខណៈមាល៍លីននាងដើរចូលទៅតែខ្លួនទទេ មានត្រឹមកាបូបដៃតូចសម្រាប់ដាក់លុយ អ្នកក្រោយខ្នងនាងឯណេះក៏យួររបស់ដែលនាងទិញគ្រប់យ៉ាង មានទាំងបន្លែត្រីសាច់មួយកំផ្លេ យួរសឹងតែរបូតស្មាចេញពីខ្លួន។
(ប្រុសស្អីដើរស្ពាយកាបូប យួរកន្ត្រកឲ្យស្រីបែបហ្នឹង? គ្មានភាពជាបុរសអីសោះ)

ការជួយយកអាសាររបស់ជុងហ្គុកបង្កើតជាពាក្យជាសម្ដីដាក់អ្នកគ្រប់គ្នាក្នុងផ្សារឯណោះ តែនាយក៏មិនខ្វល់យកចិត្តទុកដាក់ស្ដាប់ គេងាកសំឡឹងមើលទៅមាល៍លីនរួចញញឹមតិចៗ នាងតូចកាលបើលឺពាក្យខ្សឹបខ្សាវគ្នានាងក៏បង្ហាញទឹកមុខក្រម៉ូវរួចងាកបែរមកមើលជុងហ្គុក។
"លឺរឺអត់? គេថាឲ្យឆ្វេងស្ដាំបែបនេះ? ឈឺដែរទេ?"
"គ្រាន់តែជួយយកអាសារភរិយា មានអីត្រូវខ្មាស?"
"មុខក្រាស់បំផុត.." នាងសួរគេ ចង់បញ្ជោះបញ្ឈឺគេ តែជុងហ្គុកបែរជាបង្ហាញភាពទន់ភ្លន់ មិនខឹងមិនច្រឡោត មានតែញញឹមសំឡឹងមើលមកនាងជំនួសវិញ មាល៍លីនគ្រឺតខ្នាញ់គេខ្លាំងពេក ក៏បែរមុខចេញនិងសួរនាំតម្លៃទំនិញឯណោះវិញ។
ពេលដែលនាងងាកចេញ វាក៏ដូចជាហុចឱកាសឲ្យអុំៗមាត់ជីបអូចៗមុននោះចូលមករកជុងហ្គុកយ៉ាងងាយបំផុត។
"អ្នកកម្លោះកាន់កាបូបបែបនេះមិនខ្លាចខ្មាសគេទេហ្អរ៎?" ដំបូងឡើយជុងហ្គុកនាយមិនចង់និយាយអ្វីបានតែញញឹមនិងអោនក្បាលតិចៗទុកជាការគោរព តែពួកគាត់មិនព្រមស្ងាត់តាមនាយសោះ នៅបន្តចូលមកសួរនាំគេមិនឈប់។
"អុំថាប្រពន្ធឯងក៏ដូចជាគ្មានកាន់អ្វី—"
"ឈឺចិត្តស្អិតខ្លាំងម៉្លេះអុំ? គេជាប្ដីខ្ញុំរឺប្ដីពួកអុំ?" ដោយសារតែថ្លង់និងអ្វីដែលអុំៗទាំងនោះពេក មាល៍លីននាងក៏ងាកមកសួរចំៗមុខតែម្ដង ជុងហ្គុកឯណោះមិននិយាយអីបានតែនៅឈរស្ងៀម លួចញញឹមតែម្នាក់ឯង នេះនាងកំពុងតែនិយាយជំនួសគេមែនទេ? នាងបារម្ភមែនទេ?
"ទេ! យើងគ្រាន់តែអាណិតអ្នកកម្លោះនេះ"
"បើអាណិតអុំជួយយួរគេម្នាក់មួយកន្ត្រកៗទៅ បើអុំមិនជួយនៅតែឈរនិយាយ ទម្ងន់របស់នៅនិងដៃគេក៏មិនបានស្រាលឡើងដែរ" ម្ដងនេះគ្មាននរណាហ៊ាននិយាយបកទៅកាន់មាល៍លីនទៀត គ្រប់គ្នាក៏បានតែងាកមើលមុខគ្នា អេះក្បាលដូចជារមាស់ចៃ។
"នៅឈរស្អីទៀត? ទៅផ្ទះ"
"បាទ៎អូន" មាល៍លីននិយាយគម្រោះគម្រើយដាក់នាយ តែនាយក៏បែរជាឆ្លើយយ៉ាងផ្អែមស្រទន់រកគេវិញ នាយកាន់កន្ត្រក់និងស្ពាយកាបូបដើរតាមពីក្រោយនាងទាំងគ្មានភាពនឿយហត់អ្វីបន្តិចសោះ។
"មិនដឹងជាប្ដីប្រពន្ធម៉ាកស្អីទេនេះ ប្រពន្ធកាចឲ្យដូចខ្លា ចំណែកប្ដីក៏ស្លូត ស្លូតសឹងតែដូចជាស្រីគ្រប់លក្ខណ៍.."
"អ្នកណាថាគេស្លូតនោះ?" ខណៈអុំស្រីទាំងនោះកុំនិយាយគ្នា មនុស្សម្នាក់ក៏លាន់មាត់កាត់សម្ដីទាំងអស់ ពួកគាត់ក៏ងាកបែរមើលទៅម្ចាស់សំឡេងនោះរួចចងចិញ្ចើមហាក់ដូចជាឆ្ងល់មិនតិច។

ក្រោយពីចំណាយពេលសឹងតែមួយម៉ោងដើម្បីទិញរបស់ចាំបាច់រួច មាល៍លីននិងជុងហ្គុកក៏នាំគ្នាត្រឡប់ទៅកាន់ផ្ទះចំការវិញដោយការប្រើឡានក្រុងសាធារណៈមួយកន្លែង វាជាពេលជិតរសៀល អញ្ចឹងមនុស្សក៏មានច្រើនមិនតិចៗដែរ ខ្លះជាសិស្ស ខ្លះជាអ្នកធ្វើការដែលសម្ដៅទៅកាន់ផ្ទះដើម្បីសម្អាតខ្លួនសម្រាកយកកម្លាំងធ្វើការនាពេលរសៀលទៀត។
"បើធ្ងន់ក៏ទម្លាក់ចុះ ខ្ញុំមិនបានបញ្ជានាយឲ្យកាន់ជាប់រហូតមិនលែងឯណា? រឿងច្រើនពិតមែន" គ្មានរភងអ្វីដែលជុងហ្គុកធ្វើហើយមិនទើសភ្នែករបស់មាល៍លីននោះទេ សូម្បីតែពេលនេះ គេឈរកាន់ថង់បន្លែផ្លែឈើយូរពេកក៏នាងស្ដីថាឲ្យគេទៀត។
"បងមិនអីទេ អូនសម្រាកសិនទៅមាល៍លីន" ជុងហ្គុកក៏ញញឹមមើលទៅភរិយាដែលអង្គុយចុះតែម្នាក់ឯង ព្រោះតែទីនោះមនុស្សណែន ទើបគេរកបានតែកៅអីមួយសម្រាប់នាងជាអ្នកអង្គុយ ចំណែកគេក៏ឈរកាន់បង្កាន់ដៃឡានជាប់ មាល៍លីនសំឡក់មុខគេត្មែររួចងាកបែរភ្នែកចេញដូចជាស្អប់ខ្ពើមមុខណាស់ ជុងហ្គុកឯណោះគេបានតែមើលទៅនាងរួចញញឹមបន្តិច។
ងឹក!
កំពុងតែជិះសុខៗឡានក៏ឈប់ងឹក បង្ហាញចំណតដែលពួកគេត្រូវចុះ ជុងហ្គុកក៏មកឈរពាំងមាល៍លីន ចាំរហូតដល់គេឈប់ប្រជ្រៀតគ្នាទើបគេព្រមខិតចេញឲ្យនាងក្រោក មាល៍លីនសំឡឹងមើលគេទាំងមុខក្រម៉ូវរួចក៏ច្រត់ដៃក្រោកឡើងតាមអារម្មណ៍ នាងដើរចុះពីឡានក្រុងមកដោយមានជុងហ្គុកតាមពីក្រោយជាប់។
ឆឹប!
"ឲ្យកាបូបមកយើង.." គ្រាន់តែនាងចុះពីឡានក្រុងភ្លាម ក៏មានបុរសម៉ាសខ្មៅម្នាក់ចូលមកបំណងចង់ឆក់ទាញកាបូបពីនាង តែមាល៍លីននាងក៏រហ័សដែរ នាងចាប់ទាញដៃកាបូបជាប់មិនព្រមឲ្យគេ ទើបបង្កើតបានជាទស្សនីយភាពប្រទាញប្រទង់គ្នានៅទីនោះ។
"មាល៍លីន..នែលែងដៃប្រពន្ធ—ប្រឹប"
ផូសៗៗ
ជុងហ្គុកចេញមកព្រមទាំងស្រែកទាំងកម្រោលកាលបើឃើញគេមកប្រទាញប្រទង់ជាមួយប្រពន្ធ គេមានបំណងចង់ទៅចាត់ការអាម្សៀរនោះ តែមាល៍លីននាងក៏លឿនជាង គ្រាន់តែគេចូលមកនាងក៏ទាញយកចម្រឹងដែកសម្រាប់ទល់មុងពីក្នុងថង់ជុងហ្គុកកាន់ រួចសំពងចោរនោះផូងៗគ្មានប្រណីដៃទាល់តែសោះ មាល៍លីនសំពងម្សៀរនោះរហូតទាល់តែគេបាក់ស្បាតដេកទ្រោបនៅលើដី និងមានប៉ូលីសចូលមកអន្តរាគមន៍។
(ក្បាលចោរវ៉ៃថ្នាក់ហ្នឹងទៅហើយ យើងស្រម៉ៃមិនចេញទេបើនាងមានប្ដី ហើយប្ដីហ៊ានខ្លាំងជាមួយនោះ)
ពាក្យសម្ដីនេះលឺដល់ត្រចៀករបស់ជុងហ្គុក នាំឲ្យគេលេបទឹកមាត់ក្អឹកដូចជាស្លាក់ដុំគ្រួស៕

1ខេពេលណាបានភាគបន្តពេលនោះ អរគុណសម្រាប់ការតាមដានអាន៕