រឿង អំណាចឃោឃៅ🔞
ភាគ០១
បម្រាម: អំពើរហឹ.ង្សារ
____________________________
នៅក្នុងសង្គមមួយ ចាំបាច់ត្រូវការមនុស្សដែលមានចំណេះដឹងដើម្បីអភិវឌ្ឍន៍ប្រទេសជាតិឱ្យរីកចម្រើននៅថ្ងៃខាងមុខ ទន្ទឹងនិងការក្លាយទៅជាមនុស្សដែលមានចំណេះដឹងឬហៅថាធនធានមនុស្ស ក្មេងៗគ្រប់គ្នាតែងតែត្រូវបានឪពុកម្ដាយបញ្ចូនឱ្យមកសាលា ដើម្បីបានសិក្សារស្វែងយល់និងទទួលយកចំណេះដឹងពីលោកគ្រូ អ្នកគ្រូ ។
ថ្ងៃចន្ទជាថ្ងៃបើកទំព័រថ្មីនៃសប្ដាហ៍ថ្មីផងដែរ យើងឃើញថា ក្នុងសាលាមួយកន្លែងចាប់ផ្ដើមមានសិស្សនិងគ្រូចូលមកបណ្ដើរៗហលយដោយសារតែកៀកម៉ោងដែលត្រូវចូលរៀន ។
រីងៗ~~ កណ្ដឹងសាលាបានបន្លឺឡើងផ្ដល់សញ្ញាឱ្យគ្រូនិងសិស្សដឹងថាម៉ោងសិក្សារបានឈានចូលមកដល់ ។ សិស្សៗវិទ្យាល័យក្នុងសាលានោះបាននាំគ្នាឃ្នាស់ឃ្នែងប្រឹងរត់ចូលទៅក្នុងថ្នាក់ឱ្យបានមុនគ្រូ ។
" ទឹប~~ទឹប~~ " ជំហានមាំវែងរបស់លោកគ្រូកំលោះកំពុងបោះពួយឆ្ពោះដំណើរសម្ដៅមករកថ្នាក់ដែលគាត់ត្រូវបង្រៀនតាមកាលវិភាគ ។
" សួស្ដីក្មេងៗទាំងអស់គ្នា " ទឹកមុខញញឹមពព្រាយ បូករួមជាមួយនិងសម្លេងផ្អែមស្រទន់បានបន្លឺចេញពីមាត់លោកគ្រូសង្ហារដែលទើបហ្នឹងបានចូលមកដល់ក្នុងថ្នាក់មុននេះឯង ។
" លោកគ្រូសុខសប្បាយជាទេ? " សម្លេងសិស្សៗនាំគ្នាសួរទៅកាន់លោកគ្រូរបស់ពួកគេវិញទាំងស្នាមញញឹមគ្រប់គ្នាតែម្ដង បានលោកគ្រូសង្ហារបែបនេះមកបង្រៀនតើអ្នកណាមិនសប្បាយចិត្ដ? មិនថាសិស្សប្រុសឬក៏សិស្សស្រីនោះទេ ពួកគេសុទ្ធតែត្រេកអរពេលបានលោកគ្រូសង្ហារមកបង្រៀមបែបនេះ ។
" បាទលោកគ្រូសុខសប្បាយជាទេ " អ្នកជាគ្រូញញឹមបញ្ចេញធ្មេញទន្សាយចេញមកយ៉ាងស្រស់សង្ហារ គួរឱ្យចង់គយគន់មិនអាចក្រលែកភ្នែកចេញតែម្ដង បានគ្រូសង្ហារដល់ថ្នាក់នេះ ទោះរៀនមិនចេះក៏ត្រូវតែខំទាល់តែចេះហ្នឹងឯង ។
" លោកគ្រូពិតជាសង្ហារដល់ហើយ ឆ្នាំនេះលោកគ្រូអាយុប៉ុន្មានហើយ? " សិស្ស
" ហាសហា ឆ្នាំនេះលោកគ្រូអាយុ៣៦ឆ្នាំហើយ " ក្រោយពីឈរជះរាងសង្ហារនៅពីចំហៀងក្ដារគៀនលោកគ្រូនៅតែបន្តឆ្លើយសំណួររបស់សិស្សយ៉ាងរីករាយទោះបីជាសិស្សទាំងអស់នោះមិនសូវយល់ការក្ដី ។
" វ៉ោយ!! ពិតជាមិនគួរឱ្យជឿសោះព្រោះមុខលោកគ្រូពិតជាក្មេងណាស់ ចុះលោកគ្រូមានគ្រួសារហើយឬនៅ? " ក្មេងៗមិនសូវចេះគិតនៅតែបន្តសួរពីជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកជាគ្រូម្ដងហើយម្ដងទៀត ទាំងគេមិនបានដឹងឡើយថាលោកគ្រូចាប់ផ្ដើមមានអារម្មណ៌មិនល្អ ។
" គ្រូឈប់និយាយហើយ តោះនាំគ្នាបន្តមេរៀនរបស់ពួកយើងវិញ " ដោយសារតែមិនចង់បើកបង្ហាញពីជីវិតផ្ទាល់ខ្លួន ហើយគិតចង់ប្រកាន់ទោសពៃជាមួយសិស្សក៏មិនសម លោកគ្រូរបស់យើងគ្មានអ្វីនិយាយក្រៅតែពីផ្ដាច់ការសន្ទនាហើយបន្ដមេរៀននោះទេ ។
ថ្នាក់ទាំងមូលក៏ប្រែជាស្ងប់ស្ងាត់ដោយសារសិស្សគ្រប់គ្នាចាប់ផ្ដើមត្រៀមខ្លួនបន្តមេរៀនដែលលោកគ្រូកំពុងសរសេរនៅលើក្ដារខៀន ។
ចំណាយពេលយ៉ាងយូរទីបំផុតម៉ោងសិក្សារក៏បានបញ្ចប់ ប៉ុន្ដែសិស្សខ្លះក៏នៅបន្តវេនរៀន សិស្សខ្លះក៏ត្រឡប់ទៅផ្ទះ ចំណែកគ្រូខ្លះទៀតក៏នៅបង្រៀន ហើយគ្រូដែលអស់ម៉ោងបង្រៀនក៏ទៅផ្ទះតាមធម្មតា ។
ចំណែកងាកមកខាងគ្រូសង្ហាររបស់យើងក៏មិនខុសពីគេប៉ុន្មានដែរ បន្ទាប់ពីបញ្ចប់ការវិភាគបង្រៀនរួចហើយ គាត់ក៏ចាកចេញពីសាលាសម្ដៅទៅផ្ទះដូចសព្វដង ។ លោកគ្រូសង្ហាររបស់យើងមានឈ្មោះថា ស៊ាវចាន់ អាយុ៣៦ឆ្នាំហើយក៏បានរៀបការជាមួយស្ដ្រីម្នាក់រួចតាំងពី៦ឆ្នាំមុនម្ល៉េះ ។
ទិដ្ឋភាពក៏បានបង្ហាញឱ្យយើងឃើញថា គ្រូស៊ាវកំពុងជិះកង់ចាកចេញពីសាលាសម្ដៅទៅផ្ទះ អ្នកគ្រប់គ្នាគិតថាគាត់ចម្លែក ព្រោះគ្រូៗដទៃសុទ្ធតែជិះឡាន ឬ ម៉ូតូ ប៉ុន្ដែលោកគ្រូស៊ាវបែរជាធ្វើដំណើរដោយសារកង់មួយគ្រឿង ទាំងដែលចម្ងាយពីផ្ទះគាត់មកដល់សាលាក៏មិនមែនជិត ។
" អាកាសធាតុថ្ងៃនេះល្អណាស់ " សម្លេងផ្អែមពិរោះបន្លឺចេញពីបបូរមាត់ស្ដើងរបស់ស៊ាវចាន់ មើលទៅគាត់នៅតែព្យាយាមបញ្ចេញស្នាមញញឹមបើទោះបីជាស្ថានភាពជីវិតរបស់គាត់កំពុងជួបរឿងស្មុគស្មាញយ៉ាងណាក៏ដោយ ។
កាលពី៦ឆ្នាំមុនលោកគ្រូស៊ាវចាន់បានរៀបការជាមួយស្ដ្រីម្នាក់ ប៉ុន្ដែមនុស្សស្រីដែលគាត់បានរៀបការជាមួយគឺជាមនុស្សញៀនល្បែង ញៀនស្រា ដើរលេងស៊ីផឹកមិនសូវចេះគិតពីផ្ទះសម្បែងនោះទេ ។ លោកគ្រូស៊ាវបានចំណាយពេលអស់៦ឆ្នាំដើម្បីធ្វើការសព្វគ្រប់បែបយ៉ាងក្រៅពីអាជីពគ្រូបង្រៀន ព្រោះតែគាត់គឺជាអ្នករ៉ាប់រងថ្លៃចំណាយសព្វគ្រប់ទាំងអស់តែម្នាក់ឯង ហើយសព្វថ្ងៃនេះក៏មិនខុសគ្នានោះដែរ ប៉ុន្ដែគាត់ជាមនុស្សស្លូតបូត មិនដែលស្ដីថាអ្វីឱ្យប្រពន្ធនោះទេ ផ្ទុយទៅវិញប្រពន្ធរបស់គាត់នោះទេ ដែលតែងតែងញៀនល្បែងញៀនស្រា ហើយប្រើអំពើហឹង្សារមកលើលោកគ្រូស៊ាវទៀតផង ហើយមិនថាយ៉ាងណាក៏លោកគ្រូស៊ាវនៅតែមិនត្អូញត្អែ និងបន្តធ្វើការគ្រប់បែបយ៉ាងយកប្រាក់ផ្គត់ផ្គង់ជីវភាព និងទុកសម្រាប់ប្រពន្ធចាយវាយ។
" ងឺត~~~ " កំពុងតែជិះកង់ម្នាក់ឯងសុខៗមកដល់ផ្លូវស្ងាត់មួយ ក៏ស្រាប់តែមានឡានពណ៌ខ្មៅមួយគ្រឿងបើកមកស្កាក់ពីមុខ កង់របស់លោកគ្រូស៊ាវ ។
" សុំអនុញ្ញាតផងបាទ!! " បុរសឈុតខ្មៅជាច្រើននាក់បានចុះពីលើឡានសម្ដៅមករកលោកគ្រូស៊ាវ ហើយបែរជានិយាយមកស៊ាវចាន់ដោយអត្ដន័យប្លែកៗ ពិបាលយល់មិនដឹងថាពួកគេចង់សម្ដៅលើអ្វីឲ្យប្រាកដ។
" ពួកឯងជាអ្នកណា? អ្ហេ!! លែងដៃខ្ញុំទៅពួកឯងចង់ធ្វើស្អី? លែងខ្ញុំភ្លាមទៅ....លែងខ្ញុំ...អ្ហឹក~ " ស៊ាវចាន់សម្លឹងមុខពួកគេទាំងព្រួយបារម្ភមុននឹងសួរថាតើពួកគេជាអ្នកណាមកពីណា ប៉ុន្ដែនៅពេលសួរនាំមិនទាន់ដឹងរឿងផង ពួកគេទាំងអស់នោះស្រាប់តែនាំគ្នាចូលមកចាប់អូសចាន់ចេញពីលើកង់ បំណងនាំទៅយកទៅដាក់ក្នុងឡានរបស់គេ ។ ស៊ាវចាន់មានការភ័យជាមុន គាត់ខិតខំរើសបម្រាស់និងស្រែកឱ្យគេបញ្ឈប់សកម្មភាពចំពោះគាត់ ប៉ុន្ដែមាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមមនុស្សទាំងនោះ ស្រាប់តែវាយកញ្ចឹងករបស់ស៊ាវចាន់ធ្វើឱ្យគាត់សន្លប់បាត់ស្មារតីភ្លាមៗ ។
រឿងរ៉ាវមិនបានបង្ហាញឱ្យយើងដឹងថាមានរឿងអីកើតឡើងបន្តទៀតនោះទេ ព្រោះទិដ្ឋភាពបានកាត់មកដល់ ភូមិគ្រឹះដ៏ធំស្កឹមស្កៃមួយកន្លែងឯណេះបាត់ទៅហើយ ។
បន្ទប់ធំទូលាយដែលស្ទើងតែមានទំហំស្មើរហាងកាហ្វេមួយបាត់ទៅហើយ នៅក្នុងនោះផងដែរក៏មានបុរសម្នាក់កំពុងអង្គុយអានកាសែតនៅលើកៅអីមួយនៅឯជ្រុងម្ខាងនៃបន្ទប់ ។ ប៉ុន្ដែនៅពេលពិនិត្យឱ្យម៉ត់ចត់ទៅទើបយើងដឹងថាក្នុងនោះក៏ស្រាប់តែមានលោកគ្រូស៊ាវចាន់ កំពុងលង់លក់នៅលើគ្រៃក្បែរបុរសម្នាក់ដែលកំពុងអង្គុយអានកាសែតនោះផងដែរ។ តើលោកគ្រូស៊ាវចាន់មកនៅទីនេះបានយ៉ាងម៉េច? មានរឿងអីកើតឡើងចំពោះលោកគ្រូចាន់? តើបុរសនោះពាក់ព័ន្ធជាមួយដែរឬអត់?
" អ្ហឹក......អួយឈឺណាស់!! " រំពេចនោះលោកគ្រូស៊ាវក៏បានដឹងខ្លួនឡើងមកដោយមិនបានចាប់អារម្មណ៍ពីបរិយាកាសជុំវិញខ្លួននោះទេ ព្រោះថាករបស់គាត់នៅមានការឈឺចាប់មិនទាន់ស្រាកស្រាន្តនៅឡើយ ។
" ទីនេះជាកន្លែងណា?? គឺលោក!! " ស៊ាវចាន់ព្យាយាមក្រោកអង្គុយ ហើយសម្លឹងមើលបរិយាកាសជុំវិញខ្លួនគាត់ព្រមទាំងឆ្ងល់ពេញទំហឹងថាគាត់មកដល់ទីកន្លែងមួយនេះបានយ៉ាងដូចម្ដេច?? ប៉ុន្ដែចម្ងល់មួយនេះមិនបាននៅក្នុងខួរក្បាលគាត់យូរនោះទេ ព្រោះដោយសារគាត់ស្រាប់តែទើបនឹងចាប់អារម្មណ៌បុរសដែលអង្គុយអានការសែតនៅចំពោះមុខរបស់គាត់ គឺជាមនុស្សដែលគាត់ធ្លាប់ស្គាល់ ។ ស៊ាវចាន់គាត់បន្លឺឡើងទាំងបើកភ្នែកធំៗ ព្រោះគាត់មិនដែលគិតថានឹងបានជួបគេម្នាក់នេះម្ដងទៀតនោះទេ ។
" យ៉ាងម៉េច?? ភ្ញាក់ផ្អើលខ្លាំងនៅពេលឃើញបងមែនទេ? " បុរសសង្ហារទឹកមុខមានអំណាច បានទម្លាក់កាសែតចុះ ហើយប្ដូរមកសន្ទនាជាមួយលោកគ្រូស៊ាវចាន់ ហាក់ដូចជាមនុស្សជិតស្នឹតគ្នាណាស់យ៉ាងចឹង ។
បុរសម្នាក់នេះមានឈ្មោះថា វ៉ាង អុីប៉ អាយុ៣០ឆ្នាំ សព្វថ្ងៃជាមនុស្សមានឥទ្ធិពលម្នាក់នៅក្នុងសង្គម មនុស្សគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែគិតថាគាត់គឺល្អគ្រប់យ៉ាង ប៉ុន្ដែការពិតគឺមិនមែនទេ........
" លោកជាអ្នកធ្វើរឿងទាំងនេះមែនទេ? " ស៊ាវចាន់គ្រាន់តែសម្លឹងទៅកាន់កែវភ្នែករបស់អុីប៉ គាត់មិនបានភ័យខ្លាចនោះទេ គាត់គ្រាន់តែចង់ដឹងថាហេតុអ្វីគេបែរជាចាប់ជំរិតគាត់ ។
" ហេុីយ!! ចុះសម្លៀកបំពាក់របស់ខ្ញុំ? នេះមានរឿងអី? លោកជាអ្នកធ្វើវាមែនទេ? " ស៊ាវចាន់គាត់ទើបតែដឹងថាខោរអាវរបស់គាត់ដែលបានស្លៀកគឺមិននៅក្នុងខ្លួនទៀតទេ ប៉ុន្ដែគាត់បែរជាមាន រ៉ូបគេងរបស់មនុស្សស្រីពណ៌ផ្កាឈូកស្លេកនៅជាប់និងខ្លួនរបស់គាត់ទៅវិញ ។ បើទោះបីជាស៊ាវចាន់មានការអៀនខ្មាស់ប៉ុន្ដែគាត់នៅតែច្បាស់ក្នុងចិត្ដថា អុីប៉ប្រាកដជាអ្នកស្លៀករ៉ូបមួយនេះឱ្យគាត់ច្បាស់ណាស់ ។
" រឿងអី? ធ្វើស្អីទៅ? បងមិនដឹងអីទេ នេះអូនកំពុងបោទប្រកាន់បងហើយណា ប៉ុន្ដែមិនអីទេ... " អុីប៉គាត់លើកចិញ្ចឹមបញ្ចេញរឹកពាមិនដឹងរឿង គាត់បានបដិសេដ គាត់មិនគិតថាគាត់ជាអ្នកធ្វើរឿងអ្វីមួយចំពោះស៊ាវចាន់នោះទេ គាត់ភ្ញាក់ផ្អើលដែលចាប់ចោទប្រកាន់គាត់ ប៉ុន្ដែគាត់មិនបានប្រកែប្រកាន់ ហើយគាត់ស្រាប់តែក្រោកចេញពីកៅអីនិងស្ទុះទៅច្រត់ដៃនៅលើពូឃុំខ្លួនរបស់ចាន់ដែលកំពុងអង្គុយ ហើយផ្ទៃមុខអ្នកទាំងពីរហាក់ដូចជាកំពុងប៉ះគ្នា ។
" បងចូលចិត្ដណាស់ពេលអូនហៅឈ្មោះរបស់បងបែបនេះ " អុីប៉គាត់ញញឹមចុងមាត់តែកែវភ្នែកសម្លឹងមុខស៊ាវចាន់ស្ទើរតែនិងធ្លុះទៅដល់ក្រោយ គាត់អោនមុខតិចៗទៅក្បែរស៊ាវចាន់ ហើយបាននិយាយខ្សឹបៗនិងផ្លុំខ្យល់ក្ដៅអ៊ុនពេញត្រចៀករបស់ស៊ាវចាន់យ៉ាងគួរឱ្យព្រឺសម្បុរ ។
" កុំព្យាយាមលេងសើចជាមួយខ្ញុំអី ដោះលែងខ្ញុំវិញទៅ ខ្ញុំសុំអង្វរលោកចុះ " ស៊ាវចាន់បានរំកិលខ្លួនថយក្រោយចេញឆ្ងាយពីអុីប៉បន្ទិច គាត់កំពុងភ័យខ្លាច ហើយគេចមុខចេញនិងនិយាយអង្វរសុំឱ្យអុីប៉ដោះលែងគាត់ ។
" ដោះលែង? នេះអូនចង់ចាកចេញពីបងហើយទៅរកស្រីថោកទាបម្នាក់នោះវិញហ្ហេះ? " ស្នាមញញឹមទាំងប៉ុន្មានស្រាប់តែរលាយបាត់អស់ចេះពីផ្ទៃមុខរបស់អុីប៉ គាត់ភ្ញាក់ផ្អើលនៅពេលឮសម្ដីរបស់ចាន់ ។ ដៃរបស់គាត់ស្រាប់តែក្ដាប់ចូលគ្នាខ្លាំងស្ទើរតែបាក់ គាត់សួរបញ្ចាក់ទាំងកែវភ្នែកពោពេញដោយកំហឹង ។ អុីប៉ដឹងថាបើគាត់ដោះលេងស៊ាវចាន់ទៅ គេច្បាស់ជាត្រឡប់ទៅរកស្រីអាក្រក់ដែលជាប្រពន្ធរបស់គេនោះម្ដងទៀតមិនខាន អុីប៉គាត់ពិតជាមិនយល់ ហេតុអីស៊ាវចាន់បោះបង់គាត់ទៅយកស្រីថោកទាប ម្នាក់នោះទៅវិញ?
" ផាច់~~ "
" នាងគឺជាប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំ លោកជាអ្នកដទៃលោកគ្មានសិទ្ធមកមើលងាយប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំនោះទេ " ស៊ាវចាន់ស្រាប់តែលើកដៃទះកំផ្លៀងរបស់អុីប៉មួយដៃ មុននឹងគាត់បានកំហកឱ្យអុីប៉ដោយកំហឹង គាត់នៅតែបំពេញតួនាទីជាស្វាមីល្អ មិនឱ្យអ្នកណាមើលងាយប្រពន្ធរបស់គាត់បានឡើយ ។
" អូនហ៊ានវាយបងដោយសារស្រីមិនបានការម្នាក់នោះផងហ្ហេះ? ហ្ហឹស ហ្ហាស់ៗ អស្ចារ្យណាស់ " អុីប៉ពាក់ទឹកមុខមាំស្មើរបើកភ្នែកធំ គាត់សឹងតែមិនជឿថាស៊ាវចាន់ហ៊ានលើកដៃវាយគាត់នោះទេ អុីប៉មិនជឿថាចាន់ការពារប្រពន្ធដ៏សែនអាក្រក់របស់គេខ្លាំងយ៉ាងនេះ គាត់ហួសចិត្ដដល់ថ្នាក់ ប្ដូរពីខឹងមកសើចកាចកទៅក្រោយ យ៉ាងមិនគួរឱ្យជឿ ។
" ខ្ញុំមិនខ្វល់ថាលោកនិយាយអ្វីនោះទេ ប៉ុន្ដែសូមលោកដោះលែងខ្ញុំទៅ ខ្ញុំត្រូវត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ " ស៊ាវចាន់គាត់ទើបតែភ្ញាក់ខ្លួនថាមុននេះគាត់បានវាយអុីប៉ គាត់ចង់សូមទោសប៉ុន្ដែមិនអាច ចុងក្រោយគាត់នៅតែបង្ខំចិត្ដនិយាយទាំងងាកមុខចេញ មិនសម្លឹងមើលអុីប៉ឡើយ ។
" អ្ហឹប~~~ " អុីប៉គាត់លែងនិយាយច្រើន គាត់ស្ទុះទៅចាប់កញ្ចឹងករបស់ចាន់ដោយដៃម្ខាងហើយចាប់ផ្ដើមថើបញ៉ក់ញីលើបបូរមាត់របស់ចាន់លែងមានមេត្ដាបន្តទៀតហើយ ដៃម្ខាងទៀតរបស់គាត់ស្រាប់តែលូកចូលទៅសោយជាយរូបរបស់ចាន់ឡើងលើនិងបន្តធ្វើការស្ទាបអង្អែលចុះឡើង មិនឱ្យចាន់បានស្រួលខ្លួននោះទេ ។
" អ្ហាក~ អ្ហឹម~~ហ្ហឹម!! " អុីប៉ខំញិចបបូរមាត់របស់ចាន់រហូតដល់បែកឈាមឆ្អាបពេញមាត់ ប៉ុន្ដែគាត់នៅតែបន្តការបឺតជញ្ចក់ហើបលិតឈាមចេញពីបបូរមាត់របសើចាន់រហូតទាល់តែស្អាតអស់ ។
" វ៉ាងអុីប៉!! កុំ...កុំធ្វើបែបនេះអី ដោះលែងខ្ញុំវិញទៅ " ស៊ាវចាន់គាត់ប្រែជាទន់ខ្លួនពេលត្រូវអុីប៉លូកលាន់ដូច្នោះ គាត់នៅតែអង្វរឱ្យអុីប៉ដោះលែងគាត់ដដែល ពួកគេចប់គ្នា៦ឆ្នាំមកហើយ គាត់មិនចង់បន្តវាម្ដងទៀតទេ ប៉ុន្ដែពេលនេះគាត់គឺខ្លាចអុីប៉ណាស់។
" វឹប~~ចង់ទៅរកស្រីម្នាក់នោះដល់ថ្នាក់នេះហ្ហេះ? ស្រឡាញ់គេខ្លាំងណាស់ហ្ហេះ? ចូលចិត្ដស្រីដែលវៃទាត់ធាក់អូនបែបនោះហ្ហេះ? ល្អ!! បងនឹងធ្វើឱ្យអូន បងគ្មានផ្លូវដោះលែងអូនម្ដងទៀតឡើយ " ដៃមាំចាប់បោចសក់របស់សាវចាន់កាច់កទៅក្រោយ ហើយអុីប៉គាត់និយាយបណ្ដើរបើកភ្នែកធំសម្លក់ចាន់បណ្ដើរ គាត់ខឹងខ្លាំងណាស់ ខឹងដែរស្រីម្នាក់នោះវាយធ្វើបាបចាន់សព្វគ្រប់ហើយចាន់នៅតែមិនទៅណាចោលនាងទៀត ។ គាត់ដឹងថាចាន់មិនបានស្រឡាញ់នាងម្នាក់នោះទេ តែគាត់មិនយល់ហេតុអ្វីចាន់ទ្រាំឱ្យនាងម្នាក់នោះធ្វើបាប ។
" ឈឺណាស់លែងខ្ញុំទៅ!! " ចាន់សឹងតែស្រក់ទឹកភ្នែកព្រោះតែការឈឺចាប់ គាត់ចាប់ដៃអុីប៉បំណងបេះចេញ គាត់ឈឺដែលអុីប៉បោចសក់គាត់ គាត់ខ្លាចដែលឃើញអុីប៉អាក្រក់បែបនេះ ។
" ចង់ចេញខ្លាំងណាស់ហ្ហេះ? ល្អ.... ឆាប់មកនេះភ្លាមមក ដើរភ្លាមមក " អុីប៉នៅតែមិនប្រលែងដៃចេញ គាត់ចាប់បោចសក់របស់ចាន់ហើយអូសបណ្ដើរចេញទៅក្រៅបន្ទប់ មិនដឹងថាទៅកន្លែងណា ។
" អ្ហាយ~~ លែងដៃលោកចេញទៅ ហ្ហឹកៗ " ចាន់ប្រឹងបោះជំហានឱ្យទាន់អុីប៉ព្រោះតែសក់របស់គេសឹងតែដាច់ចេញពីក្បាលទៅហើយ អុីប៉គាត់បោចសក់ចាន់ខ្លាំងមួយទំហឹងយ៉ាងគ្មានមេត្ដាតែម្ដង ។
ស៊ាវចាន់ក៏ត្រូវបានអុីប៉អុីប៉បោចសក់អូសចេញទៅ យ៉ាងវេទនាហើយពិបាកភ្នែកមើលតែម្ដង ។ ខ្លួនយ៉ាងដែលជាគ្រូបង្រៀនស្លៀកពាក់ស្អាតបាត បែរជាត្រូវមនុស្សរោគចិត្ដចាប់មក ពាក់រ៉ូបឱ្យហើយប្រើហឹង្សារលើដូចជាសត្វធាតុ ។
បន្ទប់ទារុណកម្ម
រូបភាពក៏បានកាត់មកឱ្យឃើញថា ពេលនេះចាន់ត្រូវបានអុីប៉ចាន់ចងឆ្គាងដៃទាំងសងខាងនិងខ្សែរច្រវ៉ាក់បាត់ទៅហើយ សូម្បីតែជើងទាំងគូរក៏ត្រូវចងច្រវ៉ាងទាញកន្ធែកចេញពីគ្នាដែរ ។
" ហ្ហឹកៗ ខ្ញុំសូមអង្វរលោក កុំធ្វើបែបនេះដាក់ខ្ញុំអីខ្ញុំខ្លាចហើយ " ចាន់ដែលត្រូវច្រវ៉ាក់ចងជាប់ពេលនេះទោះបីជាចង់រត់ក៏មិនអាចដែរ ចាន់គាត់យំស្រក់ទឹកភ្នែកចុះមកតក់ៗ វាជាលើកទីមួយហើយដែលគាត់ខ្លាចដល់ថ្នាក់នេះ ជាពិសេសគឺបន្ទប់នេះតែម្ដង បន្ទប់ដែលមានគ្រប់យ៉ាងសុទ្ធសឹងតែជាឧបករណ៍ទុកធ្វើទារុណកម្ម គ្រប់យ៉ាងនៅក្នុងនេះគឺសុទ្ធតែគួរឱ្យខ្លាចទាំងអស់ ។
" អត់ទេ!!ហួសពេលហើយស៊ាវចាន់ អូនក៏ដឹងដែរថាបងស្រឡាញ់អូនខ្លាំងប៉ុណ្នា " អុីប៉គាត់កំពុងរៀបចំឧបករណ៍របស់គាត់ ប៉ុន្ដែគាត់មិនបានភ្លេចនិយាយថាគាត់ស្រឡាញ់ស៊ាវចាន់ឡើយ ប៉ុន្ដែការស្រឡាញ់របស់គាត់ពាក់ព័ន្ធអីជាមួយនិងអាវភ្លៀងដែលគាត់កំពុងតែពាក់ដែរទៅ។ ក្នុងបន្ទប់ដែលមានភ្លើងពណ៌ក្រហមសូម្បីដោយរបស់ធ្វើទារុណកម្មតែគាត់បែរជាពាក់អាវភ្លៀងថ្លាគ្មានពណ៌បង្ហាញឱ្យឃើញសាច់ដុំក្បាលពោះកង់ៗយ៉ាងខុសពេលខុសវេលា ។
" អូនដឹងថានេះជាស្អីទេ? " អុីប៉ដែលពាក់អាវភ្លៀងឈរនៅឆ្ងាយ គាត់បានបែរមករកស៊ាវចាន់ ហើយលើកខ្សែរភ្លើងពីខ្សែរដោយដៃសងខាងមុននឹងសួរទៅកាន់ចាន់ ហើយអ្វីដែលអាក្រក់បំផុត ខ្សែរភ្លៀងនោះគឺកំពុងតែបញ្ចេញផ្កាភ្លើងព្រាកៗមកតែម្ដង តើគាត់កំពុងចង់ធ្វើស្អី ?
" អុីប៉លោកចង់ធ្វើអីរបស់លោក? ហ្ហឹកៗអត់ទេណាកុំធ្វើបែបនេះអី " ចាន់ញ័រខ្លួនយំកាន់តែខ្លាំងយកតែមែនទែន គាត់ខ្លាចអុីប៉សឹងតែឆ្គួតហើយ ហេតុអីក៏អុីប៉សាហាវគួរឲ្យខ្លាចដល់ថ្នាក់នេះ ។
" ចង់ធ្វើអីអូនមែនទេ? គឺចង់ឆក់អូនហ្នឹងណា "
សូមរងចាំភាគបន្ត
You are reading the story above: TeenFic.Net