« យ៉ាប់ណាស់នាងច្រម៉ក់នេះ... » គេញញឹមដាក់ក្រដាស noteដែករាងស្តេីងទុកអោយហេីយក៏យកក្រដាសនោះយកមកទុកក្នុងខ្លួនគេមានវាធ្វេីអោយគេឃេីញហេីយកាន់តែមានអារម្មណ៍មួយថារំភេីបនឹងអារម្មណ៍ដែលមិនអាចបរិយាយបាន
រាងក្រាស់ក៏បានចេញទៅខាងក្រៅដេីម្បីទៅលេងមិត្តសម្លាញ់របស់គេបាត់ទៅ មកមេីលនៅខាងស្រីៗវិញពួកគេនាំគ្នាដេីរលេងតាមផ្សារមួយថ្ងៃហេីយក៏បានទិញរបស់របរបានច្រេីនគួរសមផងដែលមិនដឹងថាក្នុងមួយថ្ងៃនេះពួកគេដេីរដល់ណាខ្លះទេនេះដេីរបានមួយថ្ងៃបោះគេពួកនាងពិនដេីរខ្លាំងណាស់ ( បេីadmin វិញដេីរតែ10 ជំហានហត់ចង់ងាប់ហេីយ )

« ជេនយេីងថាពិននឹងសិនបានហេីយហេីយនេះមេឃចាប់ផ្តេីមងងឹតទៅៗហេីយយេីងខ្លាចជុងគេចាំផ្លូវយេីងយូរ » ដេីរសប្បាយសុខៗក៏លីសនាងសុំអោយជេនឈប់ត្រឹមនឹងណាមួយនាងខ្លាចថាជុងគុកនឹងចាំផ្លូវនាងយូរចឹងទៅហេីយអ្វីដែលសំខាន់មួយទឿតគឺក្រពះនាងចាប់ផ្តេីមត្រូវការអាហារហេីយនាងខំទប់ពោះនាងអោយទំនេរចោលមួយថ្ងៃហេីយមិនហ៊ានដាក់អីចូលទេខ្លាចឆ្អែតទៅអាហារដែលជុងគុកធ្វេីអោយនាងនឹងចាកចោលមិនខានទេ

« អេៗ...ថាទៅឯងបារម្ភពីប្តីឯងច្រេីនជាងណាព្រោះរាល់ដងដែលឯងនាំយេីងដេីរមិនមែនតិចម៉ោងទេណា ម្តងៗទាល់ម៉ោង1-2យប់ទេីបបញ្ឈប់ណាតែ
លេីកនេះមិនទាន់ដល់ដំណាក់កាលសប្បាយផងឯងចង់បបួលយេីងទៅផ្ទះហេីយ »

« ឯងកុំចេះ...ឡូវសម្រេចថាទៅផ្ទះទេហា៎ »
« ទៅៗ..ណាមួយយេីងខ្លាចអាហារយេីងត្រជាក់ផង »
« អូខេ..តោះ » និយាយរួចរាល់ហេីយពួកគេក៏ធ្វេីដំណេីរមកវិញដេីម្បីរកអីជិះត្រឡប់មកផ្ទះលំហែវិញ

« អេ..ជេននេះយេីងរកអីជិះមិនបានទេឡូវធ្វេីមិចទៀត?? » បានរៀងមួយសន្ទុះដែលសម្រាប់ពួកគេក្នុងការរកអ្វីមកធ្វេីជាយាន្តជំនិះសម្រាប់ធ្វេីដំណេីរទៅកន្លែងពួកគេវិញ

« ហុឹម..យេីងថាយេីងដេីរទៅមុខលេងៗសិនទៅក្រែងលោមានអីជិះ... »

ពួកគេកាន់តែដេីរទៅមុខផ្លូវក៏ចេះតែស្ងាត់ទៅៗកាន់តែបន្តកាន់តែមានអារម្មណ៍មិនស្រួលម្តងបន្តិចៗតែក៏ព្យាយាមសម្រួលមកវិញព្រោះវាមិនស្ងាត់ពេកទេគ្រាន់តែអត់សូវមានមនុស្សតែប៉ុណ្ណឹងឯង

« អេ..យេីងថាគួរតែខលហៅប្តីឯងមកយកវិញទៅហី យេីងមានអារម្មណ៍លែងស្រួលហេីយ » ជេន នាងក៏បានដេីរទៅមុខលែងរួចទៀតណាមួយនាងក៏ហត់ណាស់ដែលអាខ្លាចនឹងក៏ចេះតែចូលមករកនាងដូចតែគ្នានឹង

« ទូរស័ព្ទយេីងអស់ថ្មហេីយ..មានតែដេីរបន្តនឹងឯងបេីរកស្អីជិះមិនបានផង » នាងក៏គ្មានជម្រេីសដែលបេីដល់ដំណាក់កាលនេះហេីយនោះបេីដឹងចឹងនាងនឹងអោយជុងហ្គុកជូនមកហេីយ

« នែ..យេីងមានអារម្មណ៍ថាមិនស្រួលទេណាប្រុងអោយយេីងដេីរទៅមុខមិចកេីត » ជេននី នាងមិនព្រមដេីរបន្តទេនាងកាន់តែដេីរអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចរបស់នាងចេះតែកេីតឡេីងជាលំដាប់

« មិនអីទេឯងនៅជាមួយយេីងហេីយដេីរទៅមិនអីទេនេះក៏ជិតដល់ផ្ទះដែលសម្រួលអារម្មណ៍សិនទៅណា... » លីសា នាងព្យាយាមសម្រួលអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចរបស់នាងវិញ

« អូខេៗ » ជេននី នាងក៏យល់ព្រមតាមលីសាដោយសម្រួលអារម្មណ៍នឹងព្យាយាមដេីរទៅខាងមុខបន្ត
ពួកគេក៏បានបន្តទៅមិនបានប៉ុន្មានផងក៏មានឡានពណ៍ខ្មៅមួយបានបរ មកអ្នកទាំងរួចក៏បានឈប់មួយកន្លែងនឹងមានមនុស្សប្រុសឈិតខ្មៅពីបីអ្នកបានចុះមកជាមួយអាវុទ្ធជាប់ខ្លួនផងដែលធ្វេីអោយអ្នកទាំងពីរភ័យខ្លាចជាខ្លាំង

« នេះ..នេះ..ពួកឯងជាអ្នកណា?? » លីសា ក៏ចាប់ផ្តេីមនិយាយទៅកាន់ពួកគេទាំងរដាប់រដុប

« កុំចង់ដឹងច្រេីនពេក...ឆាប់មកនេះ »
« អាយយយយយ» ពួកគេបានចាប់ក្រឆក់នាងមួយទំហឹងបោះចូលក្នុងឡានធ្វេីអោយរបសរបរពួកគេដែលកាន់នឹងដៃក៏ជ្រុះអស់ ចំណែកមនុស្សក៏ត្រូវគេចាប់ជំរិតទៀត

« ឆាប់ដោះលែងយេីងទៅ...យេីងនៅមានប្តីមានកូនយេីងដែលនៅថែរក្សា..ណាៗពួកឯងឆាប់ដោះលែងយេីងទៅ..» លីសាក៏បានសអង្វរពួកគេអោយដោះលែងខ្លួន

« បេីនាងនៅនិយាយទៀតយេីងនឹងសម្លាប់នាងនៅក្នុងឡាននេះហេីយ... » បុរសនោះនិយាយរួចលីសាក៏លែងហ៊ាននិយាយទៀតដែលព្រោះខ្លាចគេធ្វេីបាប

កាត់មកមីលខាងនេះវិញ

« ស្មារនេះហេីយនៅមិនទាន់ឃេីញស្រីជេីងល្អមកវិញសោះចឹង » ថេយ៉ុងដែលរសាប់រសល់ក្នុងខ្លួនអន្ទាស់សាណាស់ព្រោះបែកនាហមួយថ្ងៃហេីយគ្មានអ្នកឈ្លោះទេកាលណាទេីបនាងមកឈ្លោះមួយគេវិញទៅ មិនបានទេត្រូវតែទៅសួរហេីយ

តុកៗ

« ចូលមក »
« នែ..អាគុកប្រពន្ធឯងមកវិញនៅ » ថេយ៉ុងបានទៅសួរជុងគុកដែលអង្គុយលេីសាឡុងដោយមិនដឹងអីសោះ

« នៅទេ... »
« នែ..ឯងមិនបារម្ភពីប្រពន្ធឯងខ្លះទេនេះនាងទៅបាត់យូរហេីយមិនគិតពីប្រពន្ធអីខ្លះទេ »
« អឺមែនតា..នេះក៏យប់ណាស់ហេីយដែល ពួកយេីងជិះទៅមេីលពួកនាងមេីល » និយាយរួចពួកគេក៏រៀបនឹងដេីរចេញហេីយក៏មានវត្តមានមនុស្សស្រីបានដេីរចូលមក

« អៅ..អ្នកទាំងពីទៅណានឹង...នេះខ្ញុំបានធ្វេីនំមកអោយសាកភ្លកមេីល ជុង ឯងសាកតិចទៅ » មីណា ដែលនាងបានចូលមកបង្អាក់ដំណើរពីររបស់ពួកគេ

« អត់ទេមីណា..ឯងទុកលេីតុនេះសិនទៅចាំពេលយេីងត្រឡប់មកវិញចាំយេីងភ្លកវា » ជុងគុក បានប្រកេកនឹងសំណេីររបស់នាង ធ្វេីអោយនាងរាងក្តៅក្រហាយជាមួយគេដែលខំធ្វេីអស់ដៃអស់ជេីងពិននឹងហេីយគ្មានចិត្តចង់ភ្លកសិនសោះ

« នេះភ្លកសិនទៅទាន់នៅក្តៅៗ.. » មីនា នាងនៅតែបង្ខំអោយរាងក្រាសញុាំវាដដែលៗ

« យេីងប្រាប់ថាមិនញុាំទេឯងកុំតាប៉ែពេក » ជុងគុកទ្រាំនឹងការរំខានរបស់នាងមិនបានក៏បានស្រែកដាក់នាងមួយទំហឹងរួចក៏បានដេីរចេញទៅបាត់ ចំណែកថេយ៉ុងក៏បានទៅតាមក្រោយផងដែលមុននឹងទៅក៏ឆ្លៀតញញឹមដាក់មីណាម្តងទៀតទាំងមិនសូវសម

« ចង់ទៅតាមរកវាណាស់ហេស..ទោះរកទាល់ស្លាប់ខ្លួនទៀតក៏រកមិនឃេីញដែល » មីណាក៏បានងាកក្រោយសម្លឹងទៅផែនខ្នងអ្នកកម្លោះដោយចិត្តខឹងដែលគេស្រែកដាក់ខ្លួននាងដឹងហេីយថាគ្មានទៅណាក្រៅពីរកភរិយាសម្លាញ់ខ្លួននោះទេ ទោះបីជាគេរកយ៉ាងណាក៏មិនឃេីញដែលបេីលឃេីញក៏បានត្រឹមឃេីញសាកសពដូចគ្នា មីណាឈរគិតតែឯងហេីយក៏បានញញឹមយ៉ាងកំណាច់នឹងសេីចតិចៗដូចមនុស្សឆ្តួតចឹង