ការធ្វើដំណើរនេះវាបានឆ្លងកាត់អស់ជាច្រើនម៉ោងពេលនោះឡានរលើបខ្មៅបានមកដល់ក្រុង Dae guតែជាទីក្រុងមិនមែនកន្លែងដែលម៉ាក់របស់រាងក្រាស់ឲមកទេគោលដៅរបស់គេនៅឆ្ងាយគួរសមបន្តទៀត
« ដល់ណាហើយអាម៉ៃ » រាងក្រាស់ញីត្របកភ្នែកខ្លួនព្រោះគេបានលង់លក់តាំងពីចេញមកពីម៉ាតញាំអីបានបន្តិចបន្តួចមកម្ល៉េះ
« គឺដល់ហើយចាហ្វាយទីក្រុង Dae gu ប្រហែល 30 គីឡូទៀតដល់គោលដៅពិតប្រាកដហើយចាហ្វាយ » ចំណែកបងម៉ៃក៏អស់កម្លាំងមិនតិចដែរព្រោះដៃគេបើកឡានរហូតដល់ស្ពឹកទៅហើយ
« អឺ យើងបើកម្ដងឯងទៅសម្រាកម្ដងទៅតែហាមអង្គុយជិតអុីលីងណា » រាងក្រាស់និយាយរួចចុះពីលើឡានដើរតម្រង់ទៅខាងកន្លែងបើកចំណែកនាយម៉ៃក៏ចុះមកដូចគ្នា ក៏អង្គុយនៅខាងក្រោយឯណោះព្រោះបើហ៊ានតែអង្គុុយនៅជិតអុីលីងប្រាកដណាស់100/100ខ្ទាតចេញពីឡានដោយសារអុីលីងធាក់,គ្រាន់តែឡើងមកបង្គុយលើកៅអីឡានភ្លាមLee won ចាប់ផ្ដើមច្របាច់ដៃខ្លួនឯងតែម្ដងព្រោះគេស្ពឹកដៃ
« ឯងគេងសិនទៅ » រាងក្រាស់និយាយរួចបែរមុខមកវិញរួចបើកធ្វើដំណើរបន្ត មូលហេតុដែលគេចង់បើកដូចគេធ្វើអ៊ីចឹងហើយណាមួយគេចង់បើកឡានខ្លួនឯងម្ដង ព្រោះគេខានបើករាងយូរដែរហើយ
ចំណាយពេលប្រហែល50នាទីរាងក្រាស់បានបើកមកដល់កន្លែងដែលគេហៅថាតំបន់ដាច់ស្រយ៉ាល ទេសភាពធម្មជាតិពិតៗស្រស់ស្រាយAutomatic តែម្ដង ឡានពណ៌ខ្មៅរលើបរំកិលមកដល់ជិតផ្ទះលោក Lopil ជាមេភូមិនៅទីនេះ
« ម៉ៃទៅប្រាប់អ្នកនៅក្នុងផ្ទះនោះទៅថាយើងសុំចតឡាននៅដីមុខយើងនេះមួយរយៈចាំយើងឲថ្លៃមើលថែ »
« បាទចាហ្វាយ »
« កុំភ្លេចពាក់វ៉ែនតាផងវើយ »
« បាទលោកម្ចាស់ទៅហើយបាទ » និយាយរួចគេក៏ទៅនិយាយដោះស្រាយជាមួយអ្នកផ្ទះលោក Lopil តែមិនមែនលោក Lopil ទេជាប្រពន្ធរបស់គាត់ គាត់ក៏អនុញ្ញាតិរួចនាយអរគុណរួចដើរមកវិញ
« បានហើយឫ »
« បានចាហ្វាយ »
« ល្អ អុីលីងហាស អុីលីង » រាងក្រាស់ហៅប្អូនស្រីខ្លួនព្រោះនាងគេងលក់ពេលគេបើកឡានអំបាញ់មិញ

« បាទ អាស ចាស បងហ្គុក »
« តោះទៅប្ដូរខោអាវ »
« ចាំបាច់ប្ដូរខោអាវធ្វើអី »
« ម៉ាក់បានប្រាប់ថាឯងហើយយើងត្រូវមករកគូរណា»
« ទេមិនទេខ្ញុំសុខចិត្តងាប់មិនមកទីនេះទេ មនុស្សប្រុសនៅទីនេះមិនស្រួលមុខស្អាតខ្លាំងពេកផងមិនដឹងក្រ មានខ្ញុំមិនដែលថាទេបើអាក្រក់មិនយកដាច់ខាត»
« ហុឺយ អោយច្បាស់ណា »
« ចាសច្បាស់ណាស់ដូចថ្ងៃ »
« អូខេ ចឹងទៅតែងខ្លួនទៅធ្វើយ៉ាងមិចឲយើងមើលឯងមិនស្គាល់ ហើយពេលជួបអ្នកណាធ្វើដូចជាអឺ...»
« ដូចជាអី បងហ្គុក ?? »
« មនុស្សគរ »
« ហាស ស្អីគេមនុស្សគរខ្ញុំមិនចេះទេ » នាងតូចភ្ញាក់មិនស្ទើរនោះទេគ្រាន់តែលឺបែបនេះ
« ចឹងឯងមិនបាច់ធ្វើក៏បានតែឯងត្រូវជួយយើងគ្រប់ពេលណា »
« ហុឺយសុខចិត្តទៅផ្ទះវិញល្អជាងលោកព្រះ »
« ហុឹយ មកហើយអត់ឲទៅវិញទេទៅៗទៅប្ដូរខោអាវទៅ ហើយឯងត្រូវប្រាប់គេឯងថាយើងជាមនុស្សគរ យល់ទេ »
« ថាមនុស្សឆ្កួតទៅបងហ្គុកឯងសាតានចូលខ្លួនដល់ថ្នាក់ឆ្កួតមើលមិនជាផងពេលខ្លះហរ »
« ទេអញសង្ស័យថាមីប្អូននេះបែកមាត់បស់អញទេហាស »
« ហិកហិកនិយាយលេងក៏មិនបានទៅប្ដូរហើយ »
និយាយរួចនាងតូចដើរទៅផ្លាស់ក្នុងបន្ទប់មួយមើលទំនងដូចគេទុកចោលនៅដីនោះ
« នេះមករកគូរឫមកសម្ដែងរឿងអញអើយអញ »
និយាយរួចអែសក្បាលខ្វោកៗ
« ចាហ្វាយខ្ញុំបាទដូរខោអាវហើយតែដូចល្ហើយៗម្ល៉េះទេ ចាហ្វាយ »
« អើយបើអាវនឹងមួយឈុត 5000₩ នឹង »
« ម៉ែខ្ញុំប្រុសម៉ៃទាំងសង្ហាទាំងឡូយធ្លាប់តែពាក់សុទ្ធតែ 10000 ឫ 100000 won ឫលើសនឹងតិចឥឡូវធ្លាក់ខ្លួនមកពាក់អាមួយឈុត 5ដុល្លារ ខូចកេរ្តិប្រុសស្អាតអស់ហើយ »
« យើងលើសឯងទៀត ជាceo ធ្លាប់តែពាក់មួយឈុតសឹងតែដល់ខ្ទង់មុឺនដុល្លារឥឡូវមក5ដុល្លារដែរ ហុឺយអើយ » គេនឹងប្រុសម៉ៃនិយាយគ្នាបានមួយភ្លែតអុីលីងក៏ប្ដូររួច
« បងប្រុសដូចជាស្ដើងដល់ហើយតែនេះចេះម៉ាក់យកមកខ្មៅនឹងត្នោតគមអីមិនបាច់ទេ »
« ហុឹមតោះបងប្ដូរម្ដង » និយាយរួចគេទៅប្ដូរម្ដង
« ហុឹយ»
« អ្នកនាង អុីលីងនេះអ្នកស្រីគិតត្រូវ ត្រូវទេ »
« ខ្ញុំមិនដឹងដែរ បងអើយ »
« ហុឹម មើលទៅស្រស់ស្អាតខ្លាំងណាស់ ស្រស់ស្រាយទៀត »
« មែនតើតែខ្ញុំត្រូវធ្វើក្មេងក្រីក្រទៀត ម៉ាក់ខ្ញុំគាត់ធ្វើបែបនេះដើម្បីឲខ្ញុំមានមនុស្សស្រឡាញ់ខ្ញុំពិត »
« នឹងហើយបងប្រហែលមករកដូចគ្នា »
ត្រឡប់មកមើលរាងតូចវិញពួកគេកំពុងធ្វើការដែលម៉ាក់របស់គេដាក់ឲធ្វើ ពេលនោះនាងតូច ក្អេងក្អាង Pil Liya បានមកដោយដៃទាំងគូរដាក់នៅចង្កេះខ្លួន
« អេរអ្នកណាជាអ្នកដាក់ផ្លាកនៅក្បែរខ្លួនយើងដាក់សុទ្ធតែអ្នកលេងអាចម៌ឆ្កែ ហើយយកអាចម៌គោឆូតនឹងមុខយើង ហើយបោះជន្លេនមកទៀត »
« ទេមកសួរពួកយើងមិនបានធ្វើទេ » រាងតូចនិយាយទាំងធ្វើមុខស្ងួតអ្នកណាៗក៏ចាញ់បោកគេដែរពេលនិយាយមុខស្ងួតៗម្ដង តែក្នុងន័យលេងសើចមិនមែនខិលខូចទេ
« ចុះបើមិនមែនចឹងអ្នកណាធ្វើ?? »នាងនិយាយទាំងផ្ចួចិញ្ចើមឡើងលើ
« ប្រហែលឆ្កែមិនដឹង បើយើងមិនបានធ្វើ »
« ប្រហែលហើយព្រោះមនុស្សគេមិនធ្វើអ៊ីចឹងទេ» និយាយរួចនាងដើរចេញទៅ
« នែឯងឆ្កួតទៅអីគេ ថាឲឯង ហើយដោយទាំងយើងទៀតថាឆ្កែ » Kiyu
« ហុឺយ កុំខ្វល់ពីសម្ដីអ្នកដទៃធ្វើបន្តទៅ »
_____________
TO BE CONTINUED 💜🥺
#Moony🌙💫