ប្រាំខែបន្ទាប់
ភូមិគ្រឹះ គីម
ជុងហ្គុក នៅតែមិនព្រមបញ្ឈប់គំនិតតាមលួងលោម ថេយ៉ុង នោះទេ បើទោះបីជាក្រុមគ្រួសារត្រកូល គីម ព្យាយាមហាមឃាត់បិទសិទ្ធយ៉ាងណាក៏គេពុំបានស្តាប់បញ្ជាហើយយល់ព្រមធ្វើតាមសំណើររបស់ពួកគេដែរ។
នៅពេលល្ងាចចេញពីធ្វើការគេតែងតែទិញផ្កានិងរបស់ខ្លះយកទៅផ្ញើភរិយាពុំដែលដាច់កន្លងមួយថ្ងៃណាឡើយ ជួនកាលថ្ងៃខ្លះក៏រវល់កក់កុញការងារខ្លាំង គេនៅតែអាចឆ្លៀតពេលមកតាមលន់តួសូមអភ័យទោសពីភរិយាជាប់លាប់រហូត។
“ឆាប់យករបស់របរលោកទៅវិញទៅ!” ថេយ៉ុង ស្រែកហាមាត់ប្រកែកញ័របបូរមាត់រន្ថើន រាល់ថ្ងៃនេះគេតែងតែខឹងនិងរករឿងឈ្លោះគ្នាជាមួយ ជុងហ្គុក មិនដែលបានស្ងប់ចិត្តនោះទេ ថែមទាំងមិនព្រមអភ័យទោស ហើយប្រកាន់ភ្ជាប់នូវកំហឹងដែលសំងំលាក់ទុកក្នុងចិត្តអស់ពេលជាច្រើនខែ ជាច្រើនថ្ងៃ ពុំដែលបានរម្សាយចេញពីដួងចិត្តដ៏ឈឺចាប់មួយនេះបន្តិចណានោះសោះឡើយ។
“បងនឹកអូន!” ជុងហ្គុក ស៊ូទ្រាំធ្វើមុខឆ្កែឆ្មាទោះត្រូវប្រពន្ធជេរប្រមាថតិះដៀលត្មិះដល់ជីវិតក៏គេមិនខឹងមិនប្រកាន់ទោស ហើយរក្សាភាពដឹងខុស មកទទួលយកទោសកំហុសគ្រប់សព្វបែបយ៉ាងសុខចិត្តជម្នះទាំងមុខក្រាស់ឱ្យតែបាននៅក្បែរប្រពន្ធ ត្រឹមពេល ៥ នាទីក៏គេបានអស់ចិត្តដែរ។
“ចប់ឱ្យវាដាច់ស្រេចអស់ទៅ វាយ៉ាងម៉េច? លោកនៅមកតាមរំខានជីវិតរបស់ខ្ញុំដល់ពេលណាទៀត?” ថេយ៉ុង មិនដឹងត្រូវជេរគេយ៉ាងម៉េចទៀត ដើម្បីឱ្យប្រុសម្នាក់នេះបានភ្ញាក់រំឭកដឹងថាខ្លួនខុសនោះទេ គេពិតជាខឹងខ្លាំងណាស់ ដែលនៅតែមើលឃើញថានាយព្យាយាមតាមយីយាជីវិតរបស់ខ្លួនមិនព្រមបញ្ឈប់មួយថ្ងៃណានោះ។
“បងមិនទាន់ចង់ចប់ ព្រោះបងនៅស្រលាញ់អូន!”
ផាច់!!!
“ស្រលាញ់? ការស្រលាញ់ដែលលោកមានចំពោះខ្ញុំសព្វថ្ងៃគេហៅថាស្អី លោកភិតខ្ញុំទៅមានស្រីសាហាយ នេះមែនទេដែលគេហៅថាសេចក្តីស្រលាញ់នោះ?” ជុងហ្គុក គ្រវីក្បាលហើយស្ទុះចូលទៅចាប់ចង្កេះតូចឱបរឹតជាប់ព្រមទាំងដាក់មុខផ្អឹបជាប់ស្មា ថេយ៉ុង តាមដោយការនឹកស្ទើរដាច់ខ្យល់។
“កុំយកខ្លួនអូនទៅប្រៀបនឹងពួកនាងបានទេ?” ថេយ៉ុង ឈរស្ងៀមហាក់គ្មានសំណួរអ្វីសួរទៅកាន់គេម្តងទៀតសោះ ខ្លួនដូចជាភ្លឹកភ្លាំងហើយមានអារម្មណ៍ថាឆ្អែតឆ្អន់ដល់កំពូល ពេលដឹងថាតម្លៃរបស់ខ្លួន ថ្លៃលើសមិនអាចយកទៅប្រៀបស្មើបាននឹងស្រីតាមចិញ្ចើមថ្នល់អស់ទាំងនោះទេ។
“កាលណោះបងផុងខ្លួនមួយពេល បងមិនដឹងថាបងគិតអ្វីទេ ហេតុអីបងជ្រុលខ្លួនហួសហេតុដល់ថ្នាក់នេះ បងដឹងថាអូនពិបាកអភ័យទោសឱ្យបងខ្លាំងណាស់ ខឹងយូរប៉ុណ្ណាទៀតក៏បាន តែយើងកុំបែកផ្លូវគ្នាអីណា បងសូមអង្វរ!”
“មិនបាន..ខ្ញុំចង់លែងលះ ខ្ញុំមិនចង់ឱបប្រុសដដែលដៃស្រីថោកទាបគ្មានកេរ្តិ៍ខ្មាស់ ជាប់ក្លិនអសោច វាឆ្អើម គួរឱ្យខ្ពើម!”
“យ៉ាងណាក៏បងឈប់ពាក់ព័ន្ធចំពោះរឿងទាំងនេះអស់ពេលជាយូរមកហើយ យោគយល់ដល់បងផងណា?” ជុងហ្គុក ថើបទៅលើសៀតផ្កា ថេយ៉ុង ជាច្រើនខ្សឺតនិងឱបកាយតូចពុំលែងដល់ថ្នាក់រាងតូចពោលពាក្យជេរគ្មានរំលងមួយប្រយោគណានោះឡើយ។
“អាប្រុសថោកទាប..អាប្រុសគ្មានបេះដូង..អាប្រុសសណ្តានកែមិនឡើង..អាប្រុសឈាមខ្មៅ ចិត្តខ្មៅ អាប្រុសភិតក្បត់!”
ជេរមិនចេះរោយមាត់ ជេររហូតដល់ស្ពឹកសរសៃខួរ ក៏ប្រុសមុខក្រាស់ម្នាក់នេះមិនព្រមបកក្បាលត្រលប់ដើរចេញទៅវិញនោះដែរ។
ជុងហ្គុក ឱបកាយតូចជាប់រឹតយ៉ាងណែន ព្រមទាំងទ្រាំស្តាប់ពាក្យជេរប្រមាថរហូតដល់ ថេយ៉ុង ស្ងប់ចិត្ត។ ប្រអប់ដៃស្រឡូនលើកច្រានដើមទ្រូងមាំក្រាស់មានទម្ងន់ធ្ងន់កណ្តុកជាច្រើនលើកច្រើនសារ តែពុំបានដូចក្តីបំណងទាល់តែសោះ ម្តងនេះគេរុញខ្លាំងៗជាងមុន ខណៈកាយក្រាស់ក៏ខំប្រឹងឱបរឹតរហូតដល់រាងតូចអស់ខ្យល់គ្មានលទ្ធភាពងើបមកតស៊ូចំពោះខ្លួនបន្ត។
“លែងខ្ញុំ..” ថេយ៉ុង និយាយដោយសំឡេងរឹងហើយសង្កត់ចុងប្រយោគរៀងធ្ងន់និងមានទឹកមុខខឹងសម្បារយ៉ាងខ្លាំង។
“ឱ្យបងឱបអូន ឱ្យយូរជាងនេះបានទេ?”
“លោកចង់ឱ្យខ្ញុំស្រែករហូតដល់បែកដើមទ្រូងស្លាប់ឬយ៉ាងម៉េច? អាមនុស្សត្រចៀកធ្ងន់ លោកចង់ដេកស្លាប់ក្នុងផ្ទះរបស់ខ្ញុំមែនទេ?”
“បងសូមទោស!”
“ខ្ញុំមិនទទួលយកទេ ចេញឱ្យឆ្ងាយពីជីវិតខ្ញុំទៅ!” ជុងហ្គុក ព្រមបន្ធូរដៃលែងចេញពីចង្កេះតូចអង្ក្រង មុននឹងទាញប្រអប់ដៃស្រឡូនមកកាន់ជំនួស។
“ស្អែកដល់ថ្ងៃទៅផ្តល់សេវាកម្មបន្ថែមឱ្យកូនយើងហើយ ចាំបងមកទទួលអូន!”
“ខ្ញុំឱ្យគេជូនទៅបាន លោកទៅគ្រាន់តែបង្ហាញមុខជាឪពុកគ្មានអ្វីសំខាន់ទេ ចប់ភារកិច្ចរបស់លោកហើយ អញ្ជើញចេញពីផ្ទះខ្ញុំឥឡូវនេះ!” ជុងហ្គុក បានត្រឹមតែងក់ក្បាលហើយឆាប់ដើរចេញទៅទាំងមិនចង់នៅរំខានអារម្មណ៍ភរិយាឱ្យក្តៅក្រហាយដាក់ខ្លួនបន្តទៅទៀត។
ជាន់ខាងក្រេាម
ជុងហ្គុក!!
“ម៉ាក់ក្មេក!” រាងក្រាស់ត្រលប់បែរខ្លួនមកសម្លឹងមើលម្ចាស់សម្រែកទាំងទឹកមុខស្មឿគ លោកស្រី ហ្គូហ្សិន ហៅគេឱ្យចូលទៅអង្គុយខាងក្នុងបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវ មើលត្រឹមទឹកមុខគ្មានជាតិចូវរបស់គេដឹងថាអស់កម្លាំងនិងគ្មានសង្ឃឹមអ្វីសម្រាប់ស្រោចស្រង់ទោសកំហុសដែលគេបានសាងឡើងឡើយ។
“ម៉ាក់ហៅខ្ញុំមានការអី?” នាយដាក់គូទអង្គុយចុះព្រមទាំងសម្លឹងមើលខ្សែភ្នែកស្មើធេងរបស់គាត់។
“ជុង ធ្លាប់បានសន្យាអីជាមួយនឹងម៉ាក់ខ្លះ?” ជុងហ្គុក ឮហើយស្រាប់តែងក់ក្បាលនឹងឈ្ងោកមុខចុះ។
“ខ្ញុំនៅចាំបាន!”
“ចុះហេតុអី? ជុង ក្បត់សន្យានិងម៉ាក់?” លោកស្រី ហ្គូហ្សិន សួរម្តងទៀត ខណៈ ឆាងវ៉ុន ក៏ប្រឹងលេបដង្ហើមតាមដោយអារម្មណ៍អាណិតអាសូរដល់សភាពរបស់ ថេយ៉ុង ហោចណាស់ប្អូនប្រុសខ្លួនជាអ្នកខុស ទោះចង់បន្ទោសក៏មិនអាចទាញពេលវេលាឱ្យដើរថយក្រោយបានដែរ។
“មានរឿងជាច្រើន ដែលខ្ញុំមិនអាចនិយាយបាន..ខ្ញុំសូមទោសម៉ាក់ សូមទោសប៉ា..ហើយក៏សូមទោសចំពោះរឿងគ្រប់យ៉ាង ដែលខ្ញុំបានធ្វើទៅ..”
“ជុង មានរឿងអ្វីលាក់បាំងទៀត?”
“......” លោកស្រីហ្គូហ្សិនផ្ទួនសំណួរបន្ថែម រឹតតែចង់ជម្រិតគេឱ្យឆ្លើយចេញនូវចម្លើយដ៏ពិតប្រាកដមួយដើម្បីបានជម្រះមន្ទិលសង្ស័យគ្រប់យ៉ាងនៅពេលនេះ។
ជុងហ្គុក ស្ងាត់មាត់ច្រៀបពេលឮគាត់សួរអ៊ីចឹង ខ្សែភ្នែករបស់គេស្រាប់តែងាករេក្រឡេកទៅសម្លឹងមើលមុខ ថេអីន ដែលញ៉ាំងឱ្យស្ត្រីចំណាស់កើតចិត្តងឿងឆ្ងល់មួយប៉ប្រិចភ្នែក។
“យ៉ាងម៉េច ម្តេចមិនព្រមឆ្លើយ!”
“រឿងវាហួសហើយម៉ាក់ ឱ្យវាចប់ទៅ!” គាត់បែរជាអង្គុយមិងមាំង កាលបើឮសូរគេឆ្លើយបែបឆ្គាប់ឆ្គងដូច្នេះ ក្នុងចិត្តគាត់កាន់តែ ចង់ដឹង ចង់ឮ រឿងទាំងអស់នេះបន្ថែមទៀតហើយ។
“ថេអីន!!!” នាងថេអីនភ្ញាក់ព្រើត ឮសម្រែកលោកស្រី ហ្គូហ្សិន ស្រាប់តែទាញកន្ទ្រាក់ស្មារតីរបស់នាងមួយទំហឹង។
“ចាសអ្នកម៉ាក់..” ថេអីន តបនឹងគាត់ក្នុងទឹកមុខឆ្លេឆ្លា ខណៈ ជុងហ្គុក ឯណេះក៏ព្យាយាមអង្គុយឥតស្រណុកចិត្ត។
“មូលហេតុទាំងអស់នេះវាមកពីស្អី?” ជុងហ្គុក ងើយសម្លឹងមើលមុខបងថ្លៃស្រី រួចខំប្រឹងលេបដង្ហើមម្តងបន្តិចៗ ទាំងចិត្តតានតឹង។
“ឆ្លើយជាមួយម៉ាក់ឥឡូវនេះ!” ម្តាយចាស់ថាចប់ក្រោកមកចាប់កដៃកូនស្រីច្បងច្របាច់យ៉ាងខ្លាំង ទាំងដឹងថានាងកំពុងពរពោះ តែគាត់ចង់ដឹងពិមូលហេតុបង្កប់ក្រោយរឿងគ្រប់យ៉ាងច្រើនជាងបារម្ភពីសុខទុក្ខកូនស្រីពូកែបង្ករឿងម្នាក់នេះ។
“ម៉ាក់ខ្ញុំឈឺ..ខ្ញុំឈឺពោះសម្រាលហើយ!” ថេអីន ស្រែកទ្រហោយំដាក់ម្តាយ ហើយប្រាប់ថានាងកំពុងឈឺពោះចង់ឆ្លងទន្លេ ស្របនឹងពេលដែល ឆាងវ៉ុន ឯណោះក៏ស្ទុះស្ទាចូលទៅចាប់ក្រសោបរាងកាយភរិយាពីខាងក្រោយជាប់។
“ម៉ាក់..ចិត្តត្រជាក់សិនទៅ ក្រោយមកចាំនិយាយគ្នាទៀត ចាត់ទុកថាខ្ញុំសុំទៅចុះណាម៉ាក់!” ឆាងវ៉ុន រហ័សរហួននាំភរិយាទៅកាន់មន្ទីពេទ្យ ខណៈលោកស្រីហ្គូហ្សិនក៏មិនភ្លេចតួនាទីជាម្តាយហើយរហ័សងាកមកសម្លឹងមុខ ជុងហ្គុក ដោយកែវភ្នែកហ្មត់ចត់មួយឡើងមក។
“នៅពេលដែល ថេអីន សម្រាលកូនរួច..ជុង ត្រូវតែមកផ្តល់ចម្លើយពិតប្រាកដមកឱ្យម៉ាក់ហាមកុហក បើកូនមិនចង់បាត់បង់ឱកាសដើម្បីបាននៅក្បែរ ថេយ៉ុង ជាថ្មីម្តងទៀត!” គាត់ថាចប់ក៏ប្រញាប់ប្រញាល់ដើរចេញទៅបាត់ រីឯ ជុងហ្គុក ឆ្លៀតបានឱកាសគ្រប់គ្នាមិននៅផ្ទះទើបស្ទុះឡើងទៅជាន់ខាងលើម្តងទៀត។
@បន្ទប់ថេអីន
រាងក្រាស់ស្រវាឆែកឆេរកមើល file ដែលលាក់ទុកក្នុងបន្ទប់នាង ថេអីន មានបង្កប់ទុកនូវវីដេអូមួយចំនួនដែលខ្លួនបានដឹងអាថកំបាំងព្រមទាំងដឹងពីផែនការខ្មៅងងឹតដែលគេបានស្រាវជ្រាវរកឃើញភស្តុតាងជាច្រើនផ្នែកទៀត។
“រកមិនឃើញទេ!”
“លោកចូលមកក្នុងនេះធ្វើអី?” រាងក្រាស់ផ្អាកស្ងាត់សកម្មភាពរួចងាកមកសម្លឹងមើលមុខភរិយាដែលឈរទ្រឹងពីក្រោយខ្នង។
“បងថ្លៃឈឺពោះសម្រាល ម៉ាក់ប្រើឱ្យបងមកប្រមូលសម្ភារៈប្រញាប់យកទៅពេទ្យឥឡូវនេះ!” ថេយ៉ុង ស្ងាត់មិនសួរនាំហើយដើរបង្ហួសចូលទៅក្នុងបន្ទប់ មើលតាមបង្អួច ក៏ឃើញថាគ្រប់គ្នាកំពុងតែឆ្លេឆ្លារូតរះជូននាង ថេអីន ទៅកាន់មន្ទីពេទ្យពិតមែន។
“ឃើញហើយ!” រាងក្រាស់លាន់មាត់និយាយខ្សឹបៗហើយកញ្ឆក់យកដុំ File មួយនោះមកលាក់ទុកក្នុងហោប៉ាវខោ។
“ពួកគេចេញទៅអស់ហើយ លោកទៅមិនទាន់ទេ!”
“បងសូមទោសណាថេយ៍!”
“អ៊ឹម!!!!” កាយតូចកញ្ជ្រោលរើបម្រាស់ខ្លាំងៗ កាលបើត្រូវរាងក្រាស់ចាប់ខ្ទប់កន្សែងមាត់ ហើយស្រវាចាប់អូសកាយតូចនាំចុះទៅខាងក្រោមរហូតដល់ឡានទំនើប ជាតិថ្នាំនៅក្នុងកន្សែងស្រាប់តែសណ្តំខួរក្បាលរាងតូចរហូតដល់សន្លប់ស្ងាត់បាត់មាត់ឈឹង មុននឹងរុញ ថេយ៉ុង ចូលទៅក្នុងឡានហើយបើកចេញទៅយ៉ាងលឿនបីដូចជាព្យុះ។
វិឡាទោលមាត់ឆ្នេរ
ក្រឹក!!!
ជុងហ្គុក ចាប់ទម្លាក់ភរិយាចុះទៅលើគ្រែខាងក្នុងបន្ទប់ថ្នមៗ ហើយក្រឡេកបែរទៅចុចគន្លឹះទ្វារបិទជិតស្លប់ ព្រមទាំងទាញទូរស័ព្ទយកមកចុចរាវរកលេខទំនាក់ទំនងបងធម៌ជីដូនមួយ។
“ស៊ូហ្គា!”
(ប្រញាប់ផ្ញើទិដ្ឋន័យមកឱ្យបងមក មុនពេលថ្ងៃស្អែកចូលមកដល់!)
“បាទបង!” ជុងហ្គុក ប្រញាប់ប្រញាប់ចាត់ចែងការងាររបស់ខ្លួន រួចរហ័សផ្ញើទិដ្ឋន័យសំខាន់បញ្ចូនទៅឱ្យ ស៊ូហ្គា ធ្វើការយ៉ាងហ្មត់ចត់ម៉ិតប្រាយក្នុងទីក្រុង។ ក្រោយបញ្ចប់ការងារ នាយលើកដៃជ្រងសក់តាមដោយអារម្មណ៍ធូរស្រាលជាងមុនបន្តិច។
“ចប់ជាមិនខានទេ ថេអីន!” រាងក្រាស់ស្ទុះក្រោក បែរមកឈរសម្លឹងមើលកាយតូចដែលគេងលុងលក់មិនទាន់ភ្ញាក់ ទើបដើរចូលទៅឈរក្បែរ ហើយលូកដៃចូលទៅប៉ះបបូរមាត់ស្ងួតថ្នមៗមុននឹងឈ្ងោកមុខចុះទៅថើបបឺតឈ្លី លើបបូរមាត់ភរិយាទាល់តែស័ក្តិសមចិត្ត ព្រោះខកខានបានបឺតមាត់រស់ជាតិឆ្ងាញ់បែបនេះអស់រយៈពេល ៥ ខែជាងហើយ។
“ហ្អឹម!!” ថេយ៉ុង រើព្យាយាមបើកត្របក់ភ្នែកទាំងឈឺក្បាលងឿង រួចសម្លឹងមើលមុខស្វាមីដោយក្តីចុកចាប់ពើតផ្សារក្នុងដើមទ្រូង។
“លោក..”
“មែនគឺបង..”
“ទីនេះជាកន្លែងណា?” ថេយ៉ុង ស្ទុះក្រោកអង្គុយ សម្លឹងមើលមុខស្វាមីទាំងអារម្មណ៍ច្របូកច្របល់។
“ផ្ទះផ្ទាល់ខ្លួនរបស់បង..ទើបតែសាងសង់ហើយរួចបងចង់នាំអូនមកមើល!” ជុងហ្គុក ដាក់បង្គុយចុះ លូកដៃទៅប៉ះលើថ្ពាល់ ថេយ៉ុង ស្រាលៗ។
“គេងជាមួយបងណា!”
“អត់ទេចេញទៅ..ខ្ញុំខ្ពើមលោកខ្លាំងណាស់!” ដៃស្រឡូនលើកទទះវាយប្រតាយប្រតប់ឡើង ហើយស្ទុះងើបចេញ ខណៈរាងក្រាស់ក៏ស្រវាតាមចាប់កាយតូចមកឱបដៃកញ្ឆក់ទាញកញ្ចឹងរាងតូច រួចផ្អឹបបបូរមាត់ថើបលើបបូរមាត់ញ័រតតាត់បឺតយកៗទាល់តែ ថេយ៉ុង ដង្ហក់ខ្យល់។
“ចេញទៅ!!!”
ផាច់!!!!
“អ៊ឹម!!!” កាន់តែដេញ គេរឹតតែចូលមកបន្ថែមទៀត កាន់តែស្រែកជេរ គេកាន់តែចូលចិត្តស្តាប់។
ជុងហ្គុក ថើបបឺតបបូរមាត់ ថេយ៉ុង ជញ្ជក់ឥតសំចៃមាត់ ហើយស្រវាចាប់បោចសម្លៀកលើដងខ្លួនស្រឡូនរហូតទាល់តែរលីងរលាត់អស់គ្មានសល់។
“ហ៊ឹកៗលែង..”
“បងមិនលែង ខាងក្រៅមេឃកំពុងងងឹត អូនដេញឱ្យបងទៅណា?”
“ទៅស្លាប់ទៅ ទៅៗ..ទៅឱ្យបាត់ទៅ!”
“មិនបាច់ប្រឹងនិយាយពាក្យចាក់ដោត ទោះចង់ចាក់បងរាប់រយលានប្រយោគទៀតក៏បង មិនឈឺ មិនខ្វល់!” ជុងហ្គុក ថាចប់ប្រញាប់ចាប់សង្គ្រប់ថើបបំបិតលើបបូរមាត់ទន់ល្មើយ ហើយបឺតសើរៗ ព្រមទាំងចាប់គៀសកន្ធែកភ្លៅស្រឡូនញែកពីគ្នាបន្តិចមុននឹងបង្ខិតត្រគាកចូលរួចចាប់ស៊កបញ្ចូលភាពមហិមារចូលទៅក្នុងខ្លួនដ៏ក្តៅគគុក។
“អឹស!” ដោយសារអាការៈឈឺចាប់ខ្លាំងពេក ថេយ៉ុង ក៏មិនអាចទប់ជាប់សំឡេងឈឺចាប់មិនឱ្យរបូតចេញមកបានដែរ។
“សឺត!!” ត្រគាកមាំញ័រគ្រវីអុកលឿនញាប់រន្ថើន ប្រអប់ដៃមាំស្ទាបរាវអង្អែលខ្លួនប្រាណគ្មានក្រណាត់បិទបាំងទាំងក្នាញ់និងខ្ញាំឱ្យជាប់ស្នាមក្រហមរិចរិលពោពេញទៅដោយអារម្មណ៍ក្តៅរោលរាលសែនពុះកញ្ជ្រោល។
“អាស៎!” ជុងហ្គុក ញញិមក្នុងចិត្ត ខានឮសំឡេងដែលដាស់ញាណនិងសតិអារម្មណ៍របស់គេឱ្យមានភាពក្តៅគគុកបែបនេះជាយូរមកហើយ សូម្បីតែអណ្តាតដែលមានភាពសាបឈឹងកន្លងមក ពេលនេះក៏ប្តូរទៅជារស់ជាតិផ្អែមពេលបានលិឍក្លែបអណ្តាតទន់ល្អូកគ្មានឆ្អឹងក្រឡាស់គ្រលែងទាល់តែហៀរសំណើមលើគែមប្របេរមាត់ទាំងសង។
បន្ទាប់មកសន្ធឹកកម្លាំងកាន់តែបំបោលលឿនញាប់អស្ចារ្យ ទឹកទីមួយក៏បានបញ្ចប់ទៅ ទើបឈានចូលដល់ទឹកទីពី បន្ទាប់មកក៏លោតទៅដល់ទឹកទីបីទីបួនទម្រាំតែនាយបញ្ឈប់ ភាគីម្ខាងទៀតក៏ល្វើយស្ទើរដកដង្ហើមមិនដល់គ្នាទៅហើយ។
“ចេញទៅ..” ថេយ៉ុង ហូរទឹកភ្នែកលើថ្ពាល់រដាបហៀររហាមសស្រាក់ ទាំងខឹង ទាំងចុកចាប់ ព្រមទាំងគុំគួន មិនព្រមអភ័យទោសឱ្យស្វាមីក្នុងគ្រានេះនោះឡើយ។
“បងសូមទោស..សូមទោស មួយម៉ឺន មួយលាន មួយសែនដង បងពិតជាសូមទោសអូនពិតមែន!” ជុងហ្គុក លើកខ្នងដៃជូតសម្ងួតទឹកភ្នែកសថ្លាទាំងប៉ុន្មានដំណក់នោះចេញ រួចឱនទៅថើបជញ្ជក់មាត់ ថេយ៉ុង បើទោះជាគ្មានការថើបតបតផ្អែមល្ហែមដូចកាលពីមុនក៏គេព្រមទទួលយក ទោះការថើបមួយនេះ ជាការថើបដ៏ឈឺចាប់បំផុតនៅក្នុងជីវិត ថេយ៉ុង តែវាមានន័យមានសេចក្តីសុុខសុភមង្គលខ្លាំងបំផុតសម្រាប់ ជុងហ្គុក។
You are reading the story above: TeenFic.Net