ត្រលប់មកមើល ថេហ្យុង ឯណេះ ហេតុអីគេដោះចិញ្ចៀនចេញ? តើគេពិតជាខ្លាច ជេហ៊ុន ដឹងពិតមែនទេ? គេនៅតែស្រលាញ់ចង់បាន ជេហ៊ុន ពិតមែនទេ? រឿងគឺបែបនេះ...

ថ្ងៃធ្វើការរបស់ ថេហ្យុង តែងតែភ្ញាក់មកជាមួយសារ និងអាហារនៅមុខបន្ទប់ គេរៀបចំខ្លួនទៅធ្វើការ ថ្ងៃនេះ ជេហ៊ុន ចុះទៅមើលគ្រឿងសម្ភារៈសាងសង់នៅពេលល្ងាចមុនចេញពីធ្វើការ ក្នុងនាមជាជំនួយការពិសេសនិងជាបុគ្គលិកហ្វឹកហាត់ ចៅហ្វាយទៅណាគេត្រូវទៅតាមគ្រប់ជំហ៊ានស្រាប់ហើយ ។

ថេហ្យុង ត្រូវពិនិត្យនិងរាប់ដែរដើម្បីអោយរបាយការណ៍ទៅចៅហ្វាយរបស់គេផង ។

"ឃ្លាំងនេះហេស Boss?"

"អឹម!! ឃ្លាំងសាងសង់ដើម្បីស្តុករបស់អស់ទាំងនេះ កន្លែងស្រឡះនោះគឺសម្រាប់សាងសង់អគារ"

"យើងជាអ្នកពិនិត្យហើយ អ្នកគ្រប់គ្រងគឺប្រធាន គីម មែនទេ?"

"មែនហើយ អ្នកគ្រប់គ្រងលើការសាងសង់គឺ ប្រធាន គីម មីនយូ! ចូលទៅក្នុងទៅខ្ញុំទៅនិយាយជាមួយអ្នកគ្រប់គ្រងទីនេះបន្តិច" ជេហ៊ុន ទៅសួរបញ្ជាក់ជំនួសគ្រឿងសាងសង់ទាំងមានប៉ុន្មាន មកគ្រប់ឬនៅ? ថេហ្យុង នៅខាងក្នុងរាប់ចំនួនបន្ថែមកត់ត្រាទុកធ្វើរបាយការណ៍ ។

បុិចដែលគេទុកសម្រាប់កក់ចំនួនរបស់នោះធ្លាក់ចូលក្រោមចន្លោះដែកនោះ ថេហ្យុង ត្រូវស៊កដៃរបស់គេចូលទៅក្រោមចន្លោះដែកទាំងនោះ មិនប្រយត្ន័ក៏ប៉ះចំទម្រទ្រដែករបូតសង្កត់ដៃរបស់គេ ។

"អ៊ួយ!!!" សម្លេងស្រែកឡើង ជេហ៊ុន ប្រញាប់រត់ទៅមើលភ្លាម ដែកមិនច្រើនប៉ុន្មានទេ ថេហ្យុង ក៏ដកដៃមកវិញបានដែរ តែវាកៀបម្រាមដៃនិងចិញ្ចៀនរបស់គេឡើងជាំឈាមខាងក្នុង មិនបានហូរឈាមចេញមកទេ ។

"ថេហ្យុង!!! កើតអី?" ជេហ៊ុន ទាំងភ័យរត់ចូលមកមើល លឺស្រែកនាយភ័យណាស់ ។

"គឺ ដែកកៀបដៃ តែមិនអីទេ"

"ឯណា បងមើលតិច!!" ជេហ៊ុន លើដៃគេមកមើល ចាប់អារម្មណ៍ចិញ្ចៀនពេជ្រនៅដៃរបស់គេ ថេហ្យុង ប្រញាប់ដោះវាចេញដើម្បីមើលម្រាមដៃរបស់គេអោយច្បាស់ព្រោះវាបាំងចិញ្ចៀន ។

"ឈឺខ្លាំងទេ?"

"គឺមិនអីទេ" ថេហ្យុង ទម្លាក់ដៃចុះវិញ យល់ថាមិនសមដែលនាយមកកាន់ដៃគេបែបនេះ ចំណែកចិញ្ចៀនគេទុកក្នុងហោប៉ាវខោបាត់ហើយ ។

"ទៅវិញទៅ ថ្ងៃនេះប៉ុណ្ណឹងបានហើយ ទៅក្រុមហ៊ុនវិញបងរកអីមកលាបអោយ" ជេហ៊ុន យកសឺមីពីដៃ ថេហ្យុង មកនាយជាអ្នកកាន់អោយ ថេហ្យុង ដើរមកតាមនាយវិញ ។

ទម្រាំមកដល់ក្រុមហ៊ុនវិញមេឃក៏ងងឹតដែរ ថេហ្យុង លាបថ្នាំហើយក៏រៀបចំឯកសារដើម្បីត្រលប់មកផ្ទះវិញ វាយប់ហើយធម្មតាគេមិននៅដល់យប់អញ្ចឹងទេ តែជាជំនួយការត្រូវចេញពីធ្វើការពេលណាដែលចៅហ្វាយចេញដែរ ។

"ថេហ៍!! ឈប់សិន" ជេហ៊ុន តាមមកហៅពេលគេដើរចេញពីក្រុមហ៊ុនមក ។

"Boss មានការអីទៀតមែនទេ?"

"ម៉ោងសម្រាកហើយ មិនបាច់ហៅថា Boss ក៏បាន! បងមកសួរថា ដៃយ៉ាងម៉េចហើយ?"

"គឺមិន..."

"បងមើលតិច!" នាយកាន់ដៃ ថេហ្យុង មកមើលស្នាមជាំឈាមនៅមិនទាន់បាត់ នាយចង់យកទៅអោយពេទ្យមើលណាស់ ។

"នៅជាំនៅឡើយទេ"

"មិនអីពិតមែន មិនឈឺទេ"

"ពូកែណាស់ហ្ន៎" ជេហ៊ុន ប្រលែងដៃមកអង្អែលក្បាលរបស់គេវិញ ព្រោះតែនាយខ្នាញ់ពេកអោយធ្ងើម៉េច?

"ខ្ញុំទៅសិនហើយ ខ្លាចមិនទាន់ឡានក្រុង មិនចង់ជិះតាក់សុីទេ" ថេហ្យុង ប្រាប់ហើយក៏ដើរចេញជួប ជុងហ្គុក នេះឯង ។

ជុងហ្គុក មិនបានមកចាំយូរនោះទេ នាយបានទូរស័ព្ទទៅសួរ មីនយូ ដែរថាម៉ោងប៉ុន្មាន ថេហ្យុង ចេញពីធ្វើការ មីនយូ បានសួរ ជេហ៊ុន ប្រាប់ថាប្រហែលជាម៉ោង 8 ទើបចេញដូច្នេះនាយមកចាំតែបន្តិចក៏បានឃើញ ថេហ្យុង មកតែម្តង ។

ក្រោយប្រកែកគ្នានាយដើរចេញឡើងឡានបើកចេញទៅទាំងខឹងនិងអន់ចិត្ត ហើយឥឡូវកំពុងតែអង្គុយចាំអោយ មីនយូ មកដល់ ពួកគេនៅក្នុងតូបស្រាមួយកន្លែង ។

"មកហើយៗ នេះ...តើមានរឿងអី?" មីនយូ មកដល់ឃើញ ជុងហ្គុក អង្គុយឈ្ងោគមុខចុះស្ងៀមស្ងាត់ក៏ប្រញាប់សួរ ។

"មកហើយហេស? ផឹកសិនទៅ" ជុងហ្គុក ម៉ូលកំរបស្រារចាក់ដាក់កែវអោយនាយ មុននាយមកដល់ ជុងហ្គុក ផឹកម្នាក់ឯងអស់មួយដបហើយ ។

មិនទាន់បាននិយាយស្អីនៅឡើយទេ ទូរស័ព្ទរបស់ ជុងហ្គុក លោតសាររបស់ប្រពន្ធនាយ ផ្តាំចុងថា ត្រលប់មកផ្ទះវិញផង ហើយ មីនយូ បានយកវាទៅមើល ។

"ស្អីគេ? ឈ្លោះគ្នាមែនទេ?"

"អឹម!!"

"រឿងស្អី? ការបានមួយអាទិត្យក៏ឈ្លោះទៅហើយ? ប្អូនយើងទៅធ្វើអីដាក់ឯង?"

"ហុឺយ..."

"កុំដកដង្ហើមធំ"

"វាតឹងទ្រូងណាស់ ស្ទើតែស្ទះស្លាប់ហើយ"

"វាយ៉ាងម៉េច?"

"យើងទ្រាំបានប៉ុន្មានទឹកទៀត? យើងដូចជាចង់បោះបង់ហើយ"

"ស្អីគេ ចន ជុងហ្គុក ឯងនិយាយម្តងទៀតមើល" មីនយូ ស្ទុះក្របួចករអាវនាយហើយខិតមកជិតហើយនិយាយតិចៗជាមួយនាយ ។

"សុីគ្រឿងក្នុងប្អូនយើងហើយ ចង់ដោះដៃមែនទេ?"

"នែ៎!!! នៅទេ នៅ!! លែងសិនទៅ" ជុងហ្គុក រុញនាយជាមិត្តចេញមកអង្គុយដូចដើមវិញ ដើម្បីនិយាយគ្នាបន្ត ។

"នៅ? ហាសហា៎ ព្រោះគេមិនអោយឯង ទើបឯងចង់ដោះដៃ?"

"មិនមែនទេ...ហ៊ីយ...និយាយជាមួយឯងហត់ណាស់"

"ឡ៎លេងទេ!! ទៅផ្ទះវិញទៅ មានរឿងអីសម្រួលគ្នាទៅ ឯងគេចបែបនេះនាំតែគេខឹងស្អប់ឯងទៅវិញទេ បើគេមិនស្រលាញ់ កុំអោយតែគេស្អប់" មីនយូ ទះស្មានាយតិចៗ មានតែជួយលើកទឹកចិត្ត រឿងគ្រួសារនាយទេ និយាយបានប៉ុណ្ណឹង កុំអោយថាមិននិយាយមិត្តខំមករកទៅហើយ ។

"ផឹកអស់យើងទៅហើយ" ជុងហ្គុក រៀបលើកកែវតែ មីនយូ ឃាត់ យប់ហើយផឹកច្រើនទៅវិញយ៉ាងម៉េច?

"បានហើយ!! បើឯងផឹកស្រវឹងទៅវិញនិយាយគ្នាយ៉ាងម៉េច? ទៅវិញទៅ យើងទូរស័ព្ទហៅអ្នកបើកឡានអោយ"

"មិនអីទេ យើងអាចបើកឡានទៅវិញបាន"

"ទៅផ្ទះដឹងហើយឬនៅ? ប្អូនយើងកំពុងចាំ"

"អឹម!!!" ជុងហ្គុក បំបែកផ្លូវគ្នាជាមួយ មីនយូ នាយមិនបានទៅផ្ទះវិញភ្លាមៗដែរ នាយនៅខាងក្រៅម្នាក់ឯងរហូតដល់យប់ជ្រៅទើបសម្រេចចិត្តត្រលប់ទៅវិញ ។

ខណៈដែល ថេហ្យុង មកដល់ផ្ទះវិញនោះ គេអង្គុយសំកុក តឹងទ្រូងឡើងចង់យំ គេពិបាកនិយាយអារម្មណ៍ណាស់ គេមិនចង់អោយនាយគិតបែបនេះ លើកគេទេ តើអាចស្តាប់គេបកស្រាយសិនមិនបានទេឬ? សុខៗស្រាប់តែបង្ហាញខ្លួន ចំពេលដែលគេដោះចិញ្ចៀនចេញ គេដឹងថានាយខឹងរឿងគេអត់ពាក់ចិញ្ចៀន ថេហ្យុង ក៏យកចិញ្ចៀនមកពាក់វិញ ហើយទៅងូតទឹកសម្អាតខ្លួនសិន បាយក៏មិនញាំដែរ ព្រោះញាំលែងចូលហើយ ។

បន្ទាប់ពីងូតទឹកហើយ គេមកអង្គុយចាំនាយមកវិញ អង្គុយចាំនៅលើសាឡុងមើលទៅមាត់ទ្វាររហូត រហូតដល់គេងលក់មិនដឹងខ្លួន ។

ភ្ញាក់ពីគេងដោយសារតែម៉ោងរោទ៍ ហើយអ្វីដែលសំខាន់គឺគេងកំពុងគេងនៅលើគ្រែ តើគេមមើដើរចូលបន្ទប់មែនទេ? គេចាំបានថាយប់មិញគេបានគេងលក់លើសាឡុងតើ?

"ឬមួយគាត់មកវិញ?" ថេហ្យុង ចង់សម្តៅថាជា ជុងហ្គុក ដែលបីគេទៅបន្ទប់គេង គិតថាហើយក៏ស្ទុះងើបចេញមកក្រៅ តែមិនមានអ្នកណាទេ គេចំណាំថា ព្រឹកឡើង ជុងហ្គុក តែងតែនៅឈរនៅចង្គ្រាន តែពេលគេចេញមកមើលគឺមិនឃើញទេ ។

"តើគាត់មិនមកផ្ទះវិញមែនទេ កាលពីយប់មិញ?" ថេហ្យុង និយាយម្នាក់ឯងតិចៗ ស្រាប់តែអត់ចិត្តស្តូក ពេលនាយខឹងគេងអីថ្នាក់ហ្នឹង?

"បងមកតើ!" សម្លេងនាយជាប្តីបន្លឺឡើងនៅក្រោយខ្នង នាយបានចេញទៅឈរនៅវេរ៉ងដាខាងក្រៅ ពេល ថេហ្យុង នាយក៏ឈរមើលព្រោះគេមិនចាប់អារម្មណ៍ថានាយនៅកន្លែងហ្នឹងទេ ។

"ជុងហ្គុក!! លោកមកវិញពេលណា?"

"យប់ជ្រៅបន្តិច!" ជុងហ្គុក តបធម្មតាដូចជាគ្មានរឿងអីកើតឡើង ទឹកមុខនាយក៏មើលទៅមិនមាននៅខឹងអ្វីនិងគេដែរ ព្រោះកាលពីយប់មិញ:

ពេលដែលនាយមកដល់ នាយឈរមុខបន្ទប់មួយសន្ទុះទើបចូលទៅក្នុង ចូលមកឃើញប្រពន្ធជាទីស្រលាញ់របស់នាយគេងលក់លើសាឡុងម្នាក់ឯង ។

ជុងហ្គុក ដើរមកជិត នាយអោនទៅមើលមុខបន្តិចមុននិងលើកបីគេទៅបន្ទប់ ដាក់គេអោយគេស្រួលបួល ។

នាយឃើញម្រាមដៃមានចិញ្ចៀនវិញនាយក៏កាន់ដៃរបស់គេទើបឃើញមានស្នាមជាំក្រហមជិតរង្វង់ចិញ្ចៀន ធ្វើអោយនាយមានអារម្មណ៍ថាខុស ដែលស្រែកអោយគេកាលពីល្ងាចមិញ ។

"បងសុំទោស!!" ជុងហ្គុក ថើបលើកន្លែងជាំនោះភ្លុំអោតឆាប់ជា ព្រឹកឡើងក៏ភ្ញាក់ពីព្រលឹមដើម្បីចម្អិនអាហារពេលព្រឹកសម្រាប់គេតែម្តង ។

"បងបានចម្អិនអាហារសម្រាប់អូន មកញាំសិនទៅ" ជុងហ្គុក ដើរមកទាញកៅអីអោយគេអង្គុយ នាយតាមមកអង្គុយជាប់ ជាធម្មតានាយចូលចិត្តអង្គុយជិតគ្នាជាងអង្គុយទល់មុខ ។

"ឆាប់ញាំទៅ" ព្រោះ ថេហ្យុង គិតតែអង្គុយមើលមិនព្រមញាំទើបនាយចង់បញ្ចុកគេតែម្តង ។

"បងបញ្ចុក!!" ជុងហ្គុក និយាយហើយ ថេហ្យុង ក៏មើលមុខនាយភ្លឹសៗ ។

"កើតអីទើបមិននិយាយរកបងអញ្ចឹង?"

"ចុះរឿងម្សិលមិញ?"

"ញាំបាយសិនទេ? ម្ហូបត្រជាក់និងលែងឆ្ងាញ់ហើយ"

"លោក ញាំឬនៅ?"

"បងញាំកាហ្វេហើយ"

"គួរតែបាយបន្ថែម ខ្ញុំទៅយកចានអោយលោកចុះ" ថេហ្យុង ងើបដើរចេញទៅយកចានបាយមួយទៀតមកដួសបាយអោយនាយ ប៉ុន្តែចំហាយក្តៅពេលបើកគម្របឆ្នាំងបាយប៉ះនិងដៃគេគឺឈឺណាស់ ។

"អ៊ួយ!!" ថេហ្យុង ប្រញាប់ដាក់ចានចុះវិញភ្លាម ឯ ជុងហ្គក ក៏ស្ទុះងើបមកមើល ។

"យ៉ាងម៉េចហើយ?"

"មិនអីទេ"

"អង្គុយទៅ បងធ្វើវិញ"

"អឹម!!" ថេហ្យុង មិនប្រកែក គេចម្លែកចិត្តខ្លួនឯងទៅវិញទេ ពេលដែល ជេហ៊ុន បារម្ភពីគេ ក្នុងចិត្តគេធម្មតា តែពេល ជុងហ្គុក បារម្ភពីគេ បេះដូងរបស់គេតែងតែលោតញាប់ តែងតែមានអារម្មណ៍ថាមេអំបៅហោះពេញក្នុងពោះ ម៉េចក៏អញ្ចឹងវិញ?

"ឆាប់ញាំទៅ បងខំធ្វើ ម្តងនេះមិនបានកម្មង់គេទេ" ជុងហ្គុក មកអង្គុយជិតវិញថែមទាំងចាប់ម្ហូបអោយគេទៀតផង ។

"សាកញាំមើល ខ្លាចមិនឆ្ងាញ់"

"អឹម!!" ថេហ្យុង ញញឹមបន្តិចហើយចាប់ផ្តើមញាំ គេមិននិយាយអ្វីគ្រាន់តែចេញទឹកមុខបញ្ជាក់ថារស់ជាតិគឺឆ្ងាញ់សម្រាប់គេហើយ ប៉ុន្តែ...គេនិងមិនអស់ចិត្តទេបើមិនបាននិយាយ ។

"ជុងហ្គុក!! រឿងម្សិលមិញ" ថេហ្យុង ដាក់ចង្កឹះចុះងាកបែរមកនិយាយជាមួយនាយវិញ ខណៈដែលទើបតែញាំមិនបានប៉ុន្មានម៉ាត់ ។

"មែនហើយ ម្សិលមិញ បងក៏ចង់និយាយដែរ តើដៃកើតអ្វី ហឹម?" ជុងហ្គុក កាន់ដៃដែលពាក់ចិញ្ចៀនរបស់គេមកអង្អែលស្រាលៗ គេមិនសាកសមនិងធ្វើការដល់មានរបួសបែបនេះទេ ដៃទន់របស់គេសម្រាប់តែកាន់ដៃរបស់នាយតែម៉្យាងគត់ ។

"គឺម្សិលមិញ ទៅឃ្លាំងរាប់ឥវ៉ាន់ មិនប្រយត្ន័ទើបធ្វើអោយកៀបដៃនិងដែក ចិញ្ចៀនកៀបដៃទើបដោះចេញដើម្បីលាបថ្នាំ ខ្ញុំមិនមានបំណងដោះចេញពេញទៅធ្វើការទេ អារម្មណ៍ខ្ញុំចំពោះសិស្សច្បង ជេហ៊ុន ក៏មិនដូចមុនដែរ"

"ចុះអារម្មណ៍ចំពោះបង? នៅដូចមុនទេ?"

"....." ថេហ្យុង មើលមុខនាយភ្លឹសៗ មិនហ៊ានតប គេអាចនិយាយបានថា ប្រែប្រួលហើយ ប៉ុន្តែមិនដឹងថាប្រែបែបណា?

"បងសុំទោស!!" ជុងហ្គុក សម្លេងស្រាលនិយាយសុំទោសទៅកាន់គេ នាយលើកដៃគេមកថើបហើយនិយាយបន្ត ។

"សុំទោស យប់មិញដែលបងច្រឡោត ព្រោះបងខឹង ប្រចណ្ឌឃើញគេប៉ះដៃប៉ះជើងប្រពន្ធរបស់បង បងមិនអាចហាមខ្លួនឯងបានទេ ថេហ៍...កុំហាមបងមិនអោយហួងហែង ព្រោះបងស្រលាញ់អូន ទើបបែបនេះ" ជុងហ្គុក ភ្នែកស្រទន់មើលចំកែវភ្នែកថ្លារបស់ ថេហ្យុង ហើយក៏ខិតទៅរកថើបបបូរមាត់នាយតូចជាប្រពន្ធ ។

ថេហ្យុង ឯណេះស្តាប់ឡើងស្លុងអារម្មណ៍ ពេលនាយថើបគេ គេក៏បិទភ្នែកព្រមគ្រប់យ៉ាង ព្រមតាមការថើបសែនទន់ភ្លន់របស់នាយ តែងតែធ្វើអោយបេះដូងរបស់គេរង្គោះរង្គើគ្រប់ពេល ។

ជុងហ្គុក លែងចេញពីការថើប មើលមុខគេទាំងញញឹម នាយចាប់ទាញអោយ ថេហ្យុង ងើបមកអង្គុយច្រកកៀវលើភ្លៅរបស់នាយហើយបន្តការថើបរបស់ពួកគេ ម្តងនេះមិនមែនទន់ភ្លន់ ខណៈដែល ថេហ្យុង អង្គុយលើនាយជាអ្នកផ្តើមទៅថើបនាយមុន ។

ខណៈ ដែលកំពុងថើបគ្នាមិនប្រលែង ដាសក្រាសស៊កចូលអាវគេងរបស់នាយតូច អង្អែលរាងកាយតូចដែលតែងតែបិទបាំងដោយសម្លៀកបំពាក់ធំៗរលុងៗនោះសព្វកាយ ។

រីងៗៗៗ

សម្លេងទូរស័ព្ទរោទ៍នៅក្នុងហោប៉ាវអាវរបស់ ថេហ្យុង បង្ករការរំខានផ្តាច់ចង្វាក់ស្នេហាអ្នកទាំងពីរដែលកំពុងកើនអារម្មណ៍ក្តៅចេញពីក្មុងខ្លួនដូចគ្នា ។

"អុ៎...ចាំបន្តិច!! Boss" ថេហ្យុង ចុចលើកទូរស័ព្ទតែ ជុងហ្គុក ជាអ្នកយកទៅនិយាយជំនួស ។

"សុំអនុញាតិដាក់ច្បាប់អោយ ថេហ្យុង សម្រាកមួយថ្ងៃផង ព្រោះគេមិនស្រួលទេ អរគុណ" មិនអោយអ្នកខាងនោះឆ្លើយតបទាន់ទេ ជុងហ្គុក និយាយតែឯងហើយក៏ដាក់ទូរស័ព្ទចុះវិញភ្លាមដែរ នាយងាកមកមើលប្រតិកម្មរបស់ ថេហ្យុង តើគេខឹងទេ? អត់ទេ ថេហ្យុង គ្រាន់តែញញឹមហើយក៏អោបករ និងថើបនាយ ប៉ុណ្ណឹងបញ្ជាក់ថាគេព្រមជាមួយនាយទៅហើយ ។

មិនបង្អង់យូរខណៈដែល ថេហ្យុង នៅអង្គុយលើនាយស្រាប់នាយក៏ងើបឈរលើកពរគេឡើងដើរសម្តៅទៅបន្ទប់តែម្តង ។

នាយសង្ហារបោះជំហ៊ានវែងៗដើររហ័សទៅដល់បន្ទប់ខណៈបបូរមាត់នៅស្អិតជាប់គ្នាមិនរបេះ ។

ជុងហ្គុក ដាក់ ថេហ្យុង ទៅលើគ្រែ នាយចាត់ការដោះអាវរបស់នាយចេញបោះទៅម្ខាង ថ្ងៃនេះប្រាកដណាស់ថាមិនរួចខ្លួនដូចលើកមុនទេ ។

នាយបន្តដោយការថើបហើយថើបទៀត ថើបមិនធុញទ្រាន់ ឯដៃមឹងប្រលេះលេវអាវរបស់អ្នកខាងក្រោមដល់អស់សឹមងើបមុខមកសួរ ។

"អូនព្រមទេ?" ម្តងនេះ ថេហ្យុង មិនតបគ្រាន់តែងើបអង្គុយទាញនាយទៅថើបហើយដោះអាវដែលប្រលេះលេវហើយស្រាប់ចេញដោយខ្លួនឯង ថែមទាំងប្រហើនទាញខោគេងយប់តែមួយជាន់របស់នាយជាប្តីទម្លាក់ចុះទៀតផង ។

ជុងហ្គុក រុញ ថេហ្យុង អោយគេរាបនិងពូក នាយចាប់ទាញខោរបស់នាយចេញបោះទៅម្ខាងហើយវាឡើងមកលើពូកទាញខោប្រពន្ធនាយបោះទៅម្ខាងដែរ ពួកគេសម្លឹងមើលគ្នាទៅវិញទៅមកក្នុងសភាពអាក្រាតកាយដូចគ្នា ។

ថេហ្យុង ប្រែទឹកមុខតែ ជុងហ្គុក ប្រែស្ថានការណ៍ប្រញាប់ចូលទៅលួងលោម ដល់ដំណាក់កាលនេះហើយមិនអាចអោយទំហំមកធ្វើជាបញ្ហារនោះទេ ។

នាយបំបោះអង្អែលសព្វរាងកាយ ខណៈដែលម្ចាស់ខ្លួនក៏មិនប្រកែកអោយនាយញាំញីសព្វកាយទាំងថើប ទាំងខាំជាំពេញខ្លួនអស់ទៅហើយ ។

"វានិងឈឺបន្តិច អូនទ្រាំទេ?" ជុងហ្គុក សួរជាមួយសម្លេងខ្សឹបស្អកៗស្តាប់លឺឡើងព្រឺសប្បុរ ។

"អឹម!!" ថេហ្យុង ងក់ក្បាលយល់ព្រម គេដឹងថាឈឺ តែគេចង់មានវាជាមួយនាយ អ្នកដែលមាននាមជាស្វាមីស្របច្បាប់ ។

"បងនិងថ្នម" បញ្ចប់ប្រយោគ ចាប់ភាពរឹងមាំរីកមាឌធំរបស់នាយទៅញ៉ុលត្រង់រន្ធតូចចង្អៀតរបស់ ថេហ្យុង ទំហំមិនសមគ្នាទេ ចូលតែបន្តិចក៏ធ្វើអោយគេយំទៅហើយ វាឈឺជាអ្វីដែលគេគិត ។

នាយបន្តដោយសារថើបលួងលោមហើយរុញដំបងរបស់នាយចេញចូលៗមួយៗរហូតអាចចូលទៅស៊ុបត្រង់នោះបាន ។

"មិនអីមែនទេ?" ជុងហ្គុក សួរបញ្ជាក់ ថេហ្យុង មិនតប ព្រោះវាអី ។

"ឈឺណាស់ត្រូវទេ ព្រោះអូនកៀបបងណាស់"

"ត្រូវហើយ ឈឺណាស់"

"តែបងមិនអាចបញ្ឈប់ទេ"

"អា៎...អឹស...ជុងហ្គុក ហុឹកៗ អា៎ៗ" សម្លេងស្រែកថ្ងូរ បន្តប្រមាណមួយម៉ោងពេញដែល ជុងហ្គុក ជាអ្នកបង្ករបង្កើតបរិយាកាសពិសេសទាំងព្រឹក ជាមួយការធ្វើរឿងប្តីប្រពន្ធជាលើកដំបូងរបស់ពួកគេ ។

To be continue...