ភាគ:៨៥

    ផាំងៗៗ....ផាំងៗៗ....!
    រីហ្វីដានាងរ៉េខ្លួនបាញ់កាំភ្លើងចំស៊ូវ៉ាន់គីមួយគ្រាប់ចំជើងអាចឲ្យគេលុតជង្គង់ដួលបាននាងបន្តបាញ់រះជាច្រើនមិនអាចឲ្យគូសត្រូវមកវាយលុកនាងវិញឡើយនាងជំនាញណាស់ខាងហ្នឹងកុំចង់មកសាកជាមួយនាងឲ្យសោះ ។
«កូនចៅឯងងាប់ជិតអស់ហើយពេលណាទើបឯងព្រមប្រគល់ខ្លួនឲ្យប៉ូលីសចាប់ដែរទៅ?យើងយល់ថាមិនចង់ឲ្យដៃដ៏ស្អាតរបស់យើងមកប្រឡាក់ឈាមពួកថោកទាបដូចជាឯងប៉ុន្មានទេស៊ូវ៉ាន់គីតែយើងមិនចង់នភឃើញពួកបាតសង្គមដូចជាឯងទេ » រីហ្វីដានាងដើរមកជិតជុងគុកនិយាយឌឺដងដាក់ស៊ូវ៉ាន់គីនាងបញ្ចេញស្នាមញញឹមដែលមិនបានបិតបាំងអ្វីច្រើនទេនៅតែគ្មានអ្នកណាម្នាក់អាចមើលដឹងថាជារីហ្វីដា ស៊ូវ៉ាន់គីលឺសម្ដីគេមើលងាយបែបនេះទ្រាំមិនបានទៀតទេក៏លើកកាំភ្លើងថានិងបាញ់តែមិនអាចរហ័សជាងជើងក្រវាត់របស់រីហ្វីដានាងធ្វើឲ្យកាំភ្លើងនៅក្នុងដៃរបស់គេជ្រុះធ្លាក់មកដល់ដីបាត់ហើយ ។
«នាងអាងខ្លួនឯងជាស្អីហ៊ានមកប្រើសម្ដីមើលងាយយើងទាំងមិនទាន់ស្គាល់ពីយើងច្បាស់នោះផង?ជាមនុស្សស្រីសោះអីហ៊ានម្លេះមិនខ្លាចស្លាប់ទេ?យល់ល្អនាងឆាប់ចាកចេញពីរឿងរបស់យើងទៀតទៅកុំថាយើងមិនបានប្រាប់ពួកឯងទាំងពីរនាក់ហ្នឹងសូមនាំកូនចៅពួកឯងចេញទៅជាមួយផង » ស៊ូវ៉ាន់គីនាងសូកសៀតពាក្យសម្ដីនិយាយនេះទៅរីហ្វីដាតែកុំសង្ឃឹមឲ្យសោះថានាងព្រមចេញទៅវិញនោះបើជ្រុលជាបងដល់ហើយគួរតែបករយុទ្ធគ្នាយកឈ្នះចាញ់វិញល្អដែរទេ?មនុស្សស្រីមិនមែនអន់គ្រប់គ្នាមិនចាំបាច់នៅក្រោមវ៉ាតរបស់អ្នកណារហូតឡើយ ។
«ខ្ញុំជាមិនមែនជាពពួកមនុស្សស្រីទន់ជ្រាយមកឲ្យមនុស្សប្រុសមកមើលងាយមើលថោកខ្លួនផ្ដេសផ្ដាសទេ ហ៊ឹស!ខ្ញុំគិតថាឯងលេងខុសមនុស្សហើយណាវាមិនដែលគូរសត្រូវឯណាមិនស៊ើបពីប្រវត្តិអ្នកដែលពួកគេចង់កំចាត់ទេឯងធ្វើល្ងង់ឬក៏ល្ងង់ពិតប្រាកដមែន? អូរ! សុំទោសណាមិញច្រឡំនិយាយការពិតចេញមក » នាងធ្វើជាលើកដៃមកខ្ទប់មាត់ភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំងតែក្នុងចិត្តដើចសប្បាយណាស់នៅពេលធ្វើឲ្យគេចឹងនាងញ័រសាច់បានតែថានាងខ្លាចគេខឹងហួសទៅអាចទៅជាស្លាប់មួយកន្លែងភ្លាមៗណាស់ព្រោះតែនាងគិតថាគេនិងត្រូវដាច់សរសៃរឈាមពេលខឹងខ្លាំងទៅនោះនាងពោលត្រឹមប៉ុណ្ណឹងហើយក៏ប្រែទៅសើចលឺៗពេញហ្នឹងឡើងជុងគុកហើយគូឡេស្ទីនសម្លឹងមើលទៅនាងរាងចម្លែកក្នុងចិត្តដោយសារតែមិនដែលឃើញអាការ:នាងសើចអញ្ចឹងចេញមកទេវាប្លេកខ្លាំងគូឡេស្ទីននាយកាន់តែងឿយឆ្ងល់ទៀតហើយថាម្ចាស់សម្លេងនេះជានរណា?នាយហាក់ដូចជាធ្លាប់បានលឺនិងស្គាល់ពីការសើចរបស់រីហ្វីដាតែនាយនៅមិននឹកឃើញសោះថានាងជាអ្នកណា?
«នាងកុំមកសម្ដីហំជាមួយខ្ញុំឲ្យសោះត្រឹមនាងម្នាក់ខ្ញុំសម្លាប់ចោលពេលណាក៏បាន» នាយមិនថែមទាំងនិយាយទេនៅចង្អុលមុខរបស់រីហ្វីដាចំៗឡើងទឹកមុខរបស់គេឡើងក្រហមព្រោះខឹងការនិយាយស្ដីរបស់នាងទាំងប៉ុន្មាននេះនិយាយចេញមកធ្វើឲ្យគេអន់ចង់រកពាក្យពេចន៍អីមកបន្តទៀតសឹងមិនចង់បាននេះជាលើកទីមួយបំផុយហើយគេបានឃើញមនុស្សស្រីមកឈរជេរមើលងាយគេនោះ ។
«ឯងកុំមកចង្អុលនាងផ្ដេសផ្ដាសឲ្យសោះដកដៃដ៏អាក្រក់របស់ឯងចេញពីមុខនាងភ្លាមទៅកុំថាយើងមិនបានប្រាប់យើងខំចិត្តល្អមិនសម្លាប់ឯងតែឯងកុំភ័យអីឯងគុំតែងាប់នៅក្នុងគុកទេ » ជុងគុកនាយរុញដៃរបស់ស៊ូវ៉ាន់គីចេញពីមុខរីហ្វីដាកុំថាគេចិត្តអាក្រក់អីណាព្រោះតែនេះហើយជាមច្ចុរាជរបស់គេបើនាយចង់សម្លាប់ក៏បានចង់កាប់ក៏បានឲ្យតែចិត្តនាយចង់ប៉ុណ្ណោះ ។
ផាំងៗៗ....! ផាំងៗៗ......!
   អ្នកបន្តនៅបាញ់វៃកាប់ចាក់គ្នាមាននៅសល់តែហាមិនិងហ្វាន់ឌីម៉ាទេកូនចៅរបស់ស៊ូវ៉ាន់គីដេករាលគ្របដណ្ដប់ទៅដោយឈឆមស្រោចពេញប្រាណសូម្បីតែហ្វាន់ឌីម៉ានាងក៏មានឈាមប្រឡាក់ដូចគ្នាគ្រាន់តែមើលមិនសូវឃើញច្បាស់នាងស្លៀកពាក់ពណ៌ខ្មៅពេញទាំងអស់ហ្នឹង?ហាមិដើរសំដៅមករកហ្វាន់ឌីម៉ាតែនាងបែរជាដើរទៅរកជុងគុកហើយរីហ្វីដាឯណោះវិញឡើងហាមិនាយហួសចិត្ត ។
«ខ្ញុំចាត់ការពួកអាអត់បានការនោះអស់ហើយនៅតែមេខ្លោងរបស់គេប៉ុណ្ណោះហ៊ឹម!ខ្ញុំនិយាយត្រង់ចុះណាកូនចៅឯងនេះពិតជាគ្មានប្រយោជន៍មែនវៃតែតិចសោះក៏ដេកដួលងាប់បាត់ខ្ញុំអាណិតពួកគេដល់ហើយ » នាងតូចឌីម៉ាដើរមកដល់ភ្លាមក៏ធ្វើជាលើកកាំភ្លើងមកអង្អែលវាលេងនៅចំពោះមុខស៊ូវ៉ាន់គីថែមទាំងពោលពាក្យបញ្ឈឺនិយាយពីកូនចៅអត់ប្រយោជន៍ទាំងអស់របស់គេ នាយបានខឹងមួយជាន់ពីលើទៀតហើយឥឡូវនេះបើគេចង់រត់ក៏មិនដឹងត្រូវទៅផ្លូវមួយណាទេអ្នកទាំងបួននេះព័ទ្ធជិតគ្មានសល់គូឡេស្ទីននាងឈរជ្រែងចង្កេះធ្វើជាមិនដឹងមិនលឺចង់អ្នកណានិយាយអីទៀតក៏និយាយទៅគេមិនបានដឹងអីផងនោះណាមួយគេមិនពាក់ព័ន្ធជាមួយស៊ូវ៉ាន់គីឡើយ។
« នាងឯង..! » ស៊ូវ៉ាន់គីគេស្រែកសម្លុតទៅហ្វាន់ឌីម៉ាឯនាងឈរញញឹមឌឺដងមកគេមិនថានាងបិតរបាំងមុខបែបណាក៏អាចមើលដឹងតាមកែវភ្នែកមួយគូរនោះដែរ ។

SOK NARY:
«  អេ៎កលោក! តិចស្លាប់ដោយការខឹងទៅ? ខ្ញុំព្រួយបារម្ភដល់ហើយនៀក » រីហ្វីដានាងចូលមកម្ដងទៀតហើយក៏ឌឺទៅស៊ូវ៉ាន់គី នាងឃើញគូឡេស្ទីនឈរធ្វើមិនដឹងមិនខ្វល់ជាមួយពួកគេចំណែកពួកគេក៏មិនរវីរវល់ជាមួយពួកនេះដែរ។

ផាំងៗ....!ផាំងៗៗៗៗ......!
     ស៊ូវ៉ាន់គីនាយអោនទៅខាងក្រោមហើយក៏លើកកាំភ្លើងមកបាញ់រីហ្វីដាត្រូវពីរគ្រាប់ចំចង្កេះចំហៀងខាងស្ដាំឌីម៉ានាងទប់ដៃខ្លួនឯងមិនជាប់ក៏បាញ់ទៅដាក់ស៊ូវ៉ាន់គីអស់ប្រាំគ្រាប់ចំកណ្ដាលទ្រូងបេះដូងពោះរបស់គេនាងមើលទៅកាចសាហាវមែនទេនឡើងគូឡេស្ទីននៅជិតនោះខ្លាចញញើតជាមួយនាងណាស់នាងជាមនុស្សស្រីដែលគេមិនធ្លាបឃើញពីមុនមកសោះ នាងអស្ចារ្យ ។ ស៊ូវ៉ាន់គីដេកដួលបាត់លែងមាត់កអីទៀតចំណេករីហ្វីដានាងក៏លុតជង្គង់ទៅឈាមក៏ចាប់ផ្ដើមហូរមកជុងគុកនាយជាអ្នកមកទ្រខ្លួនរបស់ហ្វីដា។
«នាងកុំកើតអីឲ្យសោះណាចាំខ្ញុំយកនាងទៅមន្ទីរពេទ្យណានាងកុំកើតអីឲ្យសោះ » ជុងគុកនាយអង្រួលខ្លួនរបស់រីហ្វីដាតែមិនហ៊ានហៅឈ្មោះរបស់នាងទេខ្លាចគូឡេស្ទីនចាប់បាន ។
« ខ្ញុំមិន...អីទេ.. » នាងផ្ដល់ស្នាមញញឹមកឲ្យគេវិញដូចជាគ្មានរឿងអីកើតឡើងមកល់នាងណាស់ម៉្យាងនាងក៏ឈឺមុខរបួសទៀតបានជាពិបាកក្នុងការនិយាយចេញមក ។
« នាងកុំកើតអីណាខ្ញុំយកនាងទៅមន្ទីរពេទ្យហើយ »ជុងគុកលើកបីរីហ្វីដាដើរចេញទៅយ៉ាងលឿនឯបងស្រីនាងវិញក៏ដើរតាមពីក្រោយជុងគុកដែលបីរីហ្វីដាទៅនោះ ។
«លោកឯងឆាប់ចេញទៅវិញចុះចៅហ្វាយខ្ញុំទុកឱកាសឲ្យឯងរស់មានសេចក្ដីសុខវិញ» ហាមិនៅក្រោយគេក៏បោះសម្ដីនេះទៅឲ្យគូឡេស្ទីន។
«អរគុណហើយខ្ញុំក៏មិនបាច់សួររកហេតុផលដែរត្រូវទេ? »នាយសួរក្បកមកវិញរឿងអ្វីក៏ដោយបើមិនមានហេតុការនាំផលក៏មិនអាចមកបានដែរ ។
«ត្រូវហើយ » គូឡេស្ទីនងក់ក្បាលដើរចេញទៅរកឡានរបស់គេបើកចេញទៅបាត់ចំណែកហាមិនាយដឹងពីតួនាទីរបស់ខ្លួនត្រូវធ្វើទៅលើស៊ូវ៉ាន់គីហើយក៏ចាត់ការតាមហ្នឹងទៅ ព្រោះគេបានស្លាប់បាត់ហើយហ្វាន់ឌីម៉ានាងបាញ់ចំថ្ងាសរបស់គេមួយគ្រាប់ដែរប្រាំគ្រាប់របស់នាងរះសឹងគ្រប់កន្លែងនៃខ្លួនរបស់គេទៅហើយ ។
________
ភាគ:៨៦

មន្ទីរពេទ្យ....!
ជុងគុកនាយពេលនេះមកដល់មន្ទីរពេទ្យហើយដោយរត់ចូលមកខាងក្នុងបីរីហ្វីដាស្រែកហៅគ្រូពេទ្យពេញហ្នឹង ។
«គ្រូពេទ្យ....គ្រូពេទ្យបាត់ទៅណាអស់ហើយមិនឃើញមានអ្នកជំងឺមកទេឬ? » ជុងគុកនាយស្រែកឡូឡាពេញមន្ទីរពេទ្យទាំងមូល ពេលនោះដែរមានគ្រូពេទ្យរុញគ្រែពេទ្យដាក់អ្នកជំងឺនោះមកដល់កន្លែងជុងគុកកំពុងតែឈរនាយដាក់ឲ្យនាងនៅលើគ្រែពេទ្យរួចគ្រូពេទ្យរុញយកនាងទៅដាក់ក្នុងបន្ទាប់ អាយស៊ីយូ ភ្លាមព្រោះតែរបួសនាងធ្ងន់ធ្ងរណាស់ ហ្វាន់ឌីម៉ានាងអង្គុយលើកៅអីមុខបន្ទប់នោះទាំងជ្រោងសក់ឡើងលើអោនមុខចុះឯជុងគុកនៅឈរផ្អែកជញ្ជាំងទាំងទឹកមុខស្រពោន ។
« បងសុំទោសដែលការពារឯងមិនបានល្អ សុំទោសៗៗៗ ហ៊ឹកៗៗៗឯងកុំកើតអីណា » នាងនិយាយទាំងយំរួចងាកមុខទៅរកបន្ទប់នោះនាងយំផងអីផងនិយាយបន្ទោសខ្លួនឯងដែលមិនថែរីហ្វីដាប៉ុណ្ណឹងសោះក៏មិនបានដែរនាងមិនសមជាបងស្រីរបស់គេឡើយ ។

«មិនមែនជាកំហុសនាងទេមកពីខ្ញុំមិនបានមើលថាស៊ូវ៉ាន់គីងើបមកវិញយកកាំភ្លើងបាននោះអញ្ចឹងឈប់បន្ទោសថាវាជាកំហុសនាងទៀតទៅ » ជុងគុកប្រាប់ទៅហ្វាន់ឌីម៉ាបើនាងនៅតែអង្គុយបន្ទោសខ្លួនឯងទាំងវាមិនមែនបែបហ្នឹងផង? នាងយល់ថាខ្លួនឯងជាខុសចំពោះរឿងនេះ!
« ហ៊ឹកៗៗៗ... » អ្វីដែលគេទទួលបានពីនាងនោះគឺមានតែសម្លេងយំប៉ុណ្ណោះនាងយំឡើងញ័រខ្លួនអស់រលីងហើយតែនាយមិនអាចចូលទៅលួងលោមនាងបានទេខ្លាចថានាងកាន់តែពិបាកចិត្តលើកដើមម៉្យាងវិញទៀតនាយបានដឹងពីរីហ្វីដាថាឌីម៉ានាងមិនចូលចិត្តឲ្យអ្នកណាមកលួងលោមច្រើនទេពេលនាងកំពុងតែពិបាកចិត្តនោះនាយមើលទៅខាងក្នុងបន្ទប់អាយស៊ីយូនោះតាមប្រឡោះកញ្ចក់តូចមួយបានឃើញក្រុមគ្រូពេទ្យស្វាហាប់រួសរាន់ជួយសង្គ្រោះរីហ្វីដាយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ជាទីបំផុត ។
« ឯងកុំកើតអីណាបងនៅសល់តែឯងទេណាហ្វីដា ហ៊ឹកៗៗៗ » នាងអង្គុយបន់ស្រន់សុំឲ្យតែប្អូនស្រីរួចផុតពីសេចក្ដីស្លាប់ប៉ុណ្ណោះទេនាងព្រួយបារម្ភខ្លាំងណាស់របួសនាងក៏ត្រូវធ្ងន់ទៀតបានជានាងចេះតែភ័យខ្លាចចំពោះសុវត្ថិភាពរបស់នាង ។
«សូមឲ្យនាងរួចផុតពីគ្រោះថ្នាក់នេះផងទៅ » ជុងគុកស្រដីម្នាក់ឯងទាំងទឹកមុខភ័យខ្លាចណាស់ នាយមកអង្គុយជិតហ្វាន់ឌីម៉ាវិញ ។
3ម៉ោងកន្លងផុតទៅ....!
   ក្រាក...!គ្រូពេទ្យគាត់បានបើកទ្វាចេញមកឌីម៉ានាងស្ទុះក្រោយយ៉ាងលឿនមកចាប់ដៃលោកគ្រូពេទ្យដើម្បីសួរពីអាការ:របស់ប្អូន។
«លោកដុកទ័រប្អូនស្រីខ្ញុំនាងយ៉ាងម៉េចហើយមានត្រូវកន្លែងណាខ្លាំងដែរឬអត?គ្រូពេទ្យឆាប់ឆ្លើយជាមួយខ្ញុំមក »នាងស្រែកសួរតឿនទៅគាត់នៅពេលដែលគាត់នៅឈរស្ងៀមមិនព្រមឆ្លើយហ្នឹងសំណួរនាង ។
«អ្នកជំងឺរួចផុតពីគ្រោះថ្នាក់ហើយបាទសំណាងណាស់ដែលគ្រាប់មិនបានចំកន្លែងដែលសំខាន់គុំអី? ខ្ញុំមិនហ៊ាននិយាយទេបើបែបនោះប៉ុន្តែឥឡូវអ្នកទាំងពីរមិនចាំបាច់បារម្ភទេខាងពួកខ្ញុំធ្វើវាដោយយកចិត្តទុកដាក់រួចអស់ហើយពេលនេះអ្នកជំងឺនឹងត្រូវយកទៅបន្ទប់សម្រាកធម្មតាវិញ » លោកដុកទ័រធំប្រចាំមន្ទីរពេទ្យនេះបានចូលទៅវះកាត់រីហ្វីដារួចហើយគាត់បកស្រាយមកគ្រប់ពាក្យឲ្យរួចរាល់ទាំងអស់កុំឲ្យហ្វាន់ឌីម៉ានាងសួរគាត់ឡើយហ្វាន់ឌីម៉ានាងងក់ក្បាលនិងអោនក្បាលគោរពហើយក៏សុំទោសផងដែរព្រោះមុននេះនាងស្រែកសម្លុតដាក់គាត់ខ្លាំងៗទាំងដែលគាត់ជាអ្នកជួយសង្គ្រោះជីវិតប្អូនស្រីខ្លួន ។

«ច៎ាសអរគុណលោកដុកទ័រខ្លាំងណាស់ដែលបានជួយប្អូនស្រីខ្ញុំឲ្យរួចផុតពីគ្រោះថ្នាក់ » នាងនិយាយអរគុណគាត់ម្ដងហើយម្ដងទៀតរហូតទាល់តែបានឃើញគ្រូពេទ្យពីរបីនាក់ទៀតអូសគ្រែអ្នកជំងឺដោយមានរីហ្វីដានាងគេងស្ដូកស្ដឹងនៅលើនោះ នាងអោនក្បាលលាលោកដុកទ័រធំហើយក៏ដើរមកតាមគ្រែដែលរុញរីហ្វីដាចូលមកសម្រាក ។
    ពេលមកដល់ក្នុងបន្ទប់សម្រាករបស់រីហ្វីដាហើយនាងក៏ដើរទៅអង្គុយជិតគ្រែរបស់ហ្វីដាដោយកាន់ដៃនាងមកអង្អែលដាក់លើថ្ពាល់ខាងស្ដាំ។
«ឆាប់ដឹងខ្លួនមកណាបងនិងនាំឯងទៅដើរលេងនៅកន្លែងដែលឯងចង់បបួលបងទៅណា?ឯងថាចង់មានពេលវេលាដើរលេងរលំហែអារម្មណ៍នោះអីអ៊ីចឹងហើយឯងឆាប់ដឹងខ្លួនមកបងនៅរងចាំឯង ហ៊ឹកៗៗៗ » នាងយកដៃទៅអង្អែលលើថ្ពាល់របស់ប្អូនស្រីពោលទាំងទឹកភ្នែកកំពុងតែស្រក់ចុះមកនាងយំឡើងខ្សោះអស់ពីខ្លួនហើយនៅតែមិនព្រមយំទៀតជុងគុកនាយមិនដឹងនិយាយអ្វីជាមួយនាងទេបានតែអង្គុយនៅស្ងៀមៗនៅជាមួយនាងមើលថែរីហ្វីដានោះទៅ ។
« នាងចង់ញាំអីឬអត់? » មួយសន្ទុះធំក្រោយមកជុងគុកបានក្រោកចេញពីសាឡុងដើរមកជិតនឹងសួរនាងដោយសារតែគេត្រូវចេញទៅរកអីមកញាំទ្រាប់ពោះខ្លះនាយខានញាំបាយជិតបីថ្ងៃហើយទើបមានអារម្មណ៍ថាឃ្លាននៅពេលមានអាសន្នបែបនេះ ។
«អត់នោះទេខ្ញុំមិនឃា្លនហើយក៏មិនចង់ញាំអីដែរបើរីហ្វីដាមិនទាន់ដឹងខ្លួនមកទៀត » នាងក្រវីក្បាលស្អិតតតាក់មិនខ្ចីងាកមុខទៅណាក្រៅពីមុខហ្វីដាទេនាងនៅតែយំខ្សឹបហើយមើលទៅមុខនាងមិនដាក់ភ្នែកតាំងពីចូលមកដល់បន្ទប់សម្រាកនេះមកម្លេះណាមួយវាក៏យំទៀត ។
« តែនាងមិនទាន់បានញាំអីទេតាំងពីព្រឹកមកណា? នាងនៅបង្អត់អាហារខ្លួនឯងដល់ពេលណាទៀត? បើរីហ្វីដានាងដឹងខ្លួនមកដឹងថានាងមិនញាំអីនោះតើនាងនឹងគិតបែបណា?នាងច្បាស់ជាបន្ទោសខ្លួនឯងថានាំទុក្ខដល់នាងផងក៏ថាបានដែរ? » ជុងគុកនិយាយបញ្ចុះបញ្ចូលដាក់ហ្វាន់ឌីម៉ាដើម្បី្យនាងព្រមញាំអីចូលពោះខ្លះដែរ នាយមិនមើលនឹងភ្នែកណាស់ ។
«អូខេ!បើនាងមិននិយាយបានន័យថាពមរមញាំហើយឬ? អញ្ចឹងខ្ញុំចេញទៅទិញរបស់យកមកញាំសិនហើយ »ជុងគុកចេះតែអឺអើរម្នាក់ឯងហើយក៏ដើរចេញទៅបាត់ពិតមែនគ្មាននៅចាំពាក្យនាងនិយាយទៀតទេ នាងនៅតែអង្គុយធ្មឹងៗសឹងមិនចង់និយាយរកគេផងឲ្យគេនិយាយអីទៀតទៅ?ពិបាកណាស់ពេលនិយាយអីតែម្នាក់ឯង អឺអើរអីក៏ម្នាក់ឯងទៀត ។
«ហ៊ឹម..»នាងដកដង្ហើមធំនៅពេលជុងគុកចេញទៅបាត់នាងខ្ជិលនិយាយច្រើនជាមួយអ្នកណាស់ចង់នៅស្ងាត់ៗបែបនេះហើយវាជាការល្អបំផុតសម្រាប់នាង ។