« ជុងគុក » នាងតូចដើរមករកជុងគុកគេកំពុងអង្គុយម្នាក់ឯងនោះទាំងរឹកពានាងប្លែកៗងាកណេះតិចនោះតិចសម្លឹងរកមើលទៅអ្នកណាមួយអញ្ចឹងជុងគុកគេរាងឆ្ងល់នឹងនាងដែរពេលមុននេះធ្វើមិនចង់និយាយជាមួយនិងគេផងឥឡូវមកហៅគេដោយខ្លួនឯង ។
« ហៅខ្ញុំនឹងព្រោះតែនឹកមែន? » ណ៎ក! គេចាប់ផ្តើមមកពោលពាក្យដូចកំពុងចង់តែញ៉ែនាងចឹង ឡើងគួរឲ្យជ្រេញចង់ក្អួតណាស់ ។
«ទេ...!ខ្ញុំមកហៅលោកនេះក៏ព្រោះតែខ្ញុំសង្ស័យថាមានមនុស្សកំពុងតែតាមដាន » នាងឆ្លើយទាំងដាច់អលង្ការមិនបានទៅនឹកទេផ្ដេសផ្ដាសទេតែនាងរកគេដោយសារមានបញ្ហាត្រូវនិយាយជមួយនិងនាយ ។
« ហ្នឹង » នាយឆ្លើយតែមួយម៉ាត់អង្គុយធ្វើមុខអឿសម្បើមណាស់វៃរឹកសាហាវចង់គេហៅឲ្យមកជួយរឿងអីមួយក៏គេនៅវៃរឹកបែបនេះ?មិនគួរណាសោះហើយនាងបានសាងកម្មអីពីជាតិមុនបាននាងត្រូវមកជួបនឹងគេ?បើអាចនាងផ្សងមិនចង់ជួបគេម្ដងទៀតទេនិយាយមែន!
« លោកនិយាយឲ្យត្រឹមត្រូវជាងនេះបានទេ? បើឆ្លើយមកតែមួយម៉ាត់ហ្នឹងឲ្យខ្ញុំទៅធ្វើម៉េច? លោកចេះចំជាយ៉ាប់មែន » នាងតូចសង្រ្គឺតធ្មេញក្ដៅក្រហល់ក្រហាយជាមួយនិងគេណាស់និយាយមែនខ្នាញ់នឹងគេខ្លាំងណាស់ចង់តែទៅចាប់ច្របាច់កគេឲ្យស្លាប់ទេព្រោះតែគ្រឺតខ្នាញ់ពេកអ្នកណាទៅទ្រាំបាន?
«ខ្ញុំតែបែបនេះឯងហ៊ឹម!ពួកគេដូចសង្ស័យពីពួកយើងហើយថាជាអ្នកណានោះបានចេះតែមកតាមដានមិនឈប់មិនឈរទាំងអស់អញ្ចឹងពួកគេកំពុងតាមរកអ្វីមួយផងក៏មិនដឹង? ខ្ញុំឃើញយូរមកហើយ » ជុងគុកគេមិនចង់នៅអូសក្រឡាស៊ីជោច្រើនជាងនេះបានគេរៀបរាប់ប្រាប់នាងពីការដែលគេបានឃើញតាំងពីចូលមកដល់លើកដំបូងអាចថានាងមើលមិនទាន់គ្រប់ជ្រុងជ្រួយផង ទើបមិនដឹង ។
«ខ្ញុំមិនបានមើលទេទើបលោកប៉ាគាត់ប្រាប់គុំអីខ្ញុំមិនបានដឹងរឿងទេលោកក៏ដឹងដែរមុនដំបូងមិននិយាយប្រាប់ខ្ញុំផងទៅ? » ឲ្យគេទៅនិយាយប្រាប់នាងបានទាន់ដែរ? នាយរកនិយាយអីក៏មិនបានផងឲ្យគេទៅនិយាយរៀបរាប់ប្រាក់ទៀតចប់ប៉ាដោយហើយនាងមិនចាប់អារម្មណ៍ជាមួយនឹងគេខ្លួនឯងចឹងហើយគេមិនបានខុស ។
« ឆឺស ខ្ញុំខ្ជិលឈ្លោះគ្នាជាមួយលោកទៀតណាស់ លោកគួតែជួយស្វែករកឲ្យខ្ញុំបានឃើញមុខផងទៅ » បើពេលបានឃើញមុខពួកវាដែលតាមដានចូលមកដល់ក្នុងពិធីបុណ្យក្នុងផ្ទះរបស់នាងចឹងបើបានឃើញមុខហើយនាងអាចទៅចាត់ការពួកវាបានយ៉ាងងាយស្រួលជាទីបំផុតនាងរកនឹងធ្វើអីពេលនេះមិនកើតទាល់តែសោះហើយនាងខ្លួនឯងដូចមិនយល់ពីខ្លួនឯងសោះ ។

« អូខេ! ខ្ញុំដឹងហើយនាងមិនបាច់និយាយទេ អូរ! មែនហើយអ្នកនៅជាមួយហ្វាន់ឌីម៉ានោះជាអ្នកណា? ខ្ញុំមិនដែលបានឃើញមុខគេម្នាក់ហ្នឹងសោះ »  ជុងគុកបង្វែរការនិយាយទៅរកគូឡេស្ទីនវិញគេពិបាកនិងនិយាយអ្វីជាមួយរីហ្វីដាណាស់ នាងមើលទៅកន្លែងបងស្រីឃើញនាងកំពុងតែយំមិនទាន់បាត់ ។
«គេជាគូឡេស្ទីនហើយធ្លាប់ស្គាល់គ្នាជាមួយបងហ្វាន់ឌីម៉ាតាំងពីនៅតូចៗមកម្លេះប៉ុន្តែថ្ងៃមួយបងហ្វាន់ឌីម៉ាបានធ្លាក់ពីលើកាំជណ្ដើរប៉ះចំក្បាលបានគាត់បាត់បង់ការចង់ចាំតែពេលនេះបងស្រីគាត់ចាំបានមកវិញខ្លះៗហើយ » រីហ្វីដានាងប្រាប់តាមតែអ្វីដែលនាងបានដឹងពីហ្វាន់ឌីម៉ាជាមួយគូឡេស្ទីននេះឯងចាំបានប៉ុណ្ណាយកប៉ុណ្ណឹង ជុងគុកគេរាងនៅគិតពីសម្ដីរបស់រីហ្វីដា បើអ្នកស្គាល់គ្នានោះគ្មានអ្នកណាបានស្គាល់ បានយល់ដូចជាគេឡើយមើលទៅខាងប្រុសដូចលង់ស្រលាញ់ខាងស្រីតែម្ខាងមិនហ៊ានសាភាពណាស់ គេងាកមើលទៅតែមួយខ្វាចធ្លុះអស់ទ្វីបលោក ។
«អរ...!នាងទៅមើលបងស្រីថែរក្សាការពារឲ្យបានល្អទៅ ខ្ញុំមិនអាចនៅមើលថែនាងបានគ្រប់ពេលទេ » នាយក្រោកឈរចាប់ដៃរបស់នាងជាប់និយាយទាំងមុខស្រងូតស្រងាត់របស់បង្ហាញឲ្យរីហ្វីដានាងបានឃើញ គេទន់ជ្រាយបានតែនៅជាមួយរីហ្វីដាប៉ុណ្ណោះគេក៏មិនសូវយល់ពចិត្តគំនិតខ្លួនឯងដែលកំពុងតែធ្វើសព្វថ្ងៃនេះដែរវាស្មុកស្មាញណាស់ ។
« លោកមិននិយាយក៏គ្មានអ្នកណាថាលោកគថ្លង់ដែរ ខ្ញុំទៅសិនហើយ » រីហ្វីដានាងនិយាយចប់សព្វគ្រប់ជាមួយជុងគុករួចរាល់អស់បាននាងដើរមករកកន្លែងដើម ។
« មកហើយក៏ទៅវិញបាត់ » ជុងគុកនាយបានតែឈរក្រវីក្បាលហួសចិត្តកាន់តែមែនទែនជាមួយនិងនាងគេក៏មិននៅឈរដេកអង្គុយស្ងៀមៗបានឡើយពេលបានដឹងថានាងកំពុងមានគ្រោះថ្នាក់ បើតាមគេគិតនោះឃាតករច្បាស់ជាស្ថិតនៅក្នុងពិធីបុណ្យនេះមិនខានតែពួកគេមិនបានដឹងថាម្នាក់នោះជានរណាទាល់តែស៊ើបឲ្យបានច្បាស់លាស់ហើយទលបអាចរកឃើញលឿន ។
«បានធូរខ្លះហើយឬនៅ?បើនៅទេនាងទៅសម្រាកសិនទៅទីនេះរីហ្វីដានាងអាចមើលការខុសត្រូវបានហើយ » គូឡេស្ទីននាយអង្អែលសក់នាងតិចៗហើយសួរថានាងបានធូរស្បើយក្នុងអារម្មណ៍លែងកើតទុក្ខលែងមានអារម្មណ៍សោកស្ដាយបន្ទោសខ្លួនឯងទៀតទេ? គេចង់ដឹងពីនាងឲ្យបានច្រើនណាស់និយាយពិតមែន ។
« ខ្ញុំលែងអីហើយអរគុណ » ហ្វាន់ឌីម៉ាជូតទឹកភ្នែកចេញឲ្យបានស្អាតហើយនាងក៏ក្រករអស់កម្ពស់ទៅរករីហ្វីដានាងកំពុងតែឈរនៅមុខរូបថតដែលដាក់មឈូសប៉ាម៉ាក់ជិតគ្នានោះ ។
« បងយ៉ាងម៉េចហើយ? បើបងមិនស្រួលទេទៅគេងយកកម្លាំងទៅទីនេះខ្ញុំអាចមើលបាន » រីហ្វីដានាងព្រួយបារម្ភពីបងស្រីណាស់ខ្លចនាងមានសុខភាពមិនល្អឈឺតែម្នាក់ឯងមិននិយាយប្រាប់អ្នកណានោះ បែបនេះនាងពិបាកនិយាយជាមួយមែនទែន ។
« បងមានកើតអីឯណា?អូនកុំទៅបារម្ភពេក បងនៅឈរស្ងៀមធម្មតាតើអូនមានឃើញដែរទេបងរឹកមាំខ្លាំងណាស់បងមិនចង់ឲ្យប៉ាម៉ាក់ឃើញថាបងជាមនុស្សទន់ជ្រាយឡើយបងត្រូវតែរឹកមាំបានគ្រប់ពេលវេលាទាំងអស់ »

ហ្វាន់ឌីម៉ានាងញញឹមនិយាយចំពោះមុខមឈួសរបស់ប៉ាម៉ាក់នាងសំណាងណាស់ហើយបានកើតមកជាកូនរបស់ពួកគាត់ទោះនាងមិនបានល្អគ្រប់យ៉ាងតែនាងនៅតែនាងមិនថាថ្ងៃនេះឬក៏ថ្ងៃស្អែកនាងមិនបានទៅណាឆ្ងាយពីពួកគាត់ឡើយ ។
« បានអូនយល់ហើយ បងរឹកមាំតែរហូតហ្នឹង? បើបងមិនអីហើយក៏នៅទីនេះជាមួយខ្ញុំបាន » រីហ្វីដានាងសម្លឹងមើលទៅមុខស្លេកស្លាំងរបស់បងស្រីទោះនាងថាមិនអីមើលតែទឹកមុខនាងទៅបានហើយតែរីហ្វីដាមិនអាចនិយាយហាមឃាត់អីជាមួយនឹងនាងបានទេ ។
« ច៎ាសអូនបងដឹងតើ » អ្នកទាំងពីរនិយាយគ្នាពីនេះពីនោះគ្រប់សព្វទាំងអស់ធ្វើឲ្យអារម្មណ៍ពួកនាងលែងសូវមានទុក្ខម៉ងសៅទៀតហើយនាងបន្តនិយាយគ្នាលេងជាមួយនិងបងស្រីរហូតដល់ពិធីបុណ្យត្រូវបញ្ចប់ដោយរហូនមិនមានភាពរអាក់រអួលកើតឡើងមកទេឯភ្ញៀវទាំងអស់ដែលបានមកក៏បានចេញទៅវិញម្ដងម្នាក់ៗរហូតទាល់តែអស់គ្នា ។