წვიმიანი თვეები დაემთხვა შემოდგომის თვეს.წვიმისწვეთები განუწყვტლივ ძირს ეწვეთებოდა და არ ჩერდებოდა უსასრულოდ.წვიმიან დღეებს ყველზე მეტად მუსიკა უხდება.
ვმგზავრობდი,ავტობუსით მგზავრების დიდი ყურადღება ერთ მოხუც კაცზე იყო მიმართული.კონკრეტულად არ ვიცი მგონი ნასვამ მდგობარეობაში იყო და თავისთვის რაღაცეებს ბუტბუტებდა თუ რაღაც.გაჩერებისას პატარა გოგონა ამოვიდა სავარჯიშო ჩანთით ხელში ბილეთის აღების შემდეგ კაცი გვერდზე სკამზე გაიწია და ხელით ანიშნა რომ ჩამომჯდარიყო,მიამიტი გოგონაც მოულოდნელად დაუჯდა.ყოველი რამოდენიმე წუთის გასვლისას კაცი პირჯვარსიწერდა და კონტროლიორს ელაპარაკებოდა მადლობას უხდიდა,ალბათ დახმარებისთვის.გოგონას უცაბედათ ფეხი-ფეხზე მიადო ეს არ იყო განზრახ გაკეთებული,მგარამ მას წამიერად შეშინდა და ინანა კიდევაც მანდ დაჯდობა.მის უკან ახალგაზრდა კაცი იქნებოდა სადღაც ასე ოცდაათი წლის,ხელით დაუძახა რომ გადმომჯდარიყო უკან და მის ადგილი დაეკავა,გოგონას ჩასვლის შემდგეგ შედარებით ახალგაზრდა კაცი ისევ თავის ადგილს დაუბრუნდა.არ ვიცი რატომ მაგრამ ამ ჟესტის ყურებისას გული სიყვარულით და ამავდროულად სითბოთი ამევსო.ამ უსიცოცხლო თბილიში,ამ უფერადო გარემოს ეს აკლდა,ასეთი ადამიანი თუ შემორჩა თბილიში უკვე აღარ ვიციდი და ეხლა დავრწმუნდი რომ სადღაც დაიარება თითო ოროლა ადამიანი ვის გულშიც სიკეთე და სიყვარული სუფევს.იმ წამს მე დადებითი ენერგიით დავიმუხტე და სახეზე ღიმილი გადამეშალა.გამოჩნდა ის სანატრელი პატარა ნაჩხვლეტი რომელიც სიხარულის დროს დაუკითხავად ჩნდება. და მაინც ზოგჯერ როგორი პატარა რაღაცეები გვაბედნიერებს ,რომელიც ჩვენ არ გვეხება.