- ყვავები დაიძრა. გადავუჩურჩულე ლიზის. მან კი საცოდავად გადააქანა თავი, მის თვალებში ამოვიკითხე, რაეშველებათო რომ გაიფიქრა.
  - ცოდოა ეს გოგო.  შემოგვჩივლა ლელამ.
  - მოიცა მობეზრდებათ და შეეშვებიან, დაგვამშვიდა ლიზიმ.
   - რას ჩურჩულებთ? ღმერთო ახლა შევნიშნე, რომ ლუკა ისევ ჩემ გვერდით იჯდა და ჩვენ გვისმენდა, თუმცა როგორ ადგებოდა, მე ხომ არ გამომიშვია.
  - არაფერი, მარიზე ვამბობთ, რას დაესივნენ შეხედე, განუმარტა ლიზიმ.
  - კაი რა დაესივნენ, ახალი კლასელის გაცნობა ვის არ უნდა, წეღან ჩვენც მაგაზე არ ვლაპარაკობდით?ცოტა გამაღიზიანა ლუკას სიტყვებმა, მაგრამ ერთ მხრივ მართალიც იყო.
  - ხომ არ გინდა გახვიდე? ლუკამ თავის ქნევით მანიშნა რომ არ სურდა. მესიამოვნა რომ ისევ ჩემ გვერდით იყო და გასვლას არ აპირებდა. უკან რომ მივიხედე დავინახე ლიზი მარისკენ როგორ მიდიოდა, სანამ ლელაც აყვებოდა ვკითხე:
  - რავქნათ ჩვენც მივიდეთ?
   - რავი გოგო  , ხალხმრავლობა არ აკლია იქ,
   - მართალია, მეც მოგვიანებით გავიცნობ, არა მგონია ახლა ღირდეს იქ მისვლა. ლუკამ დაეთანხმე და სკამის საზურგეზე, იდაყვი ჩამოდო, ლიზი მალევე დაბრუნდა,
  - რამოხდა? კითხა ლელამ.
  -არაფერი, ახლა რამის თქმას აზრიარააქ მაინც ვერ გავიცნობ ნორმალურად, მერე სადმე დავიჭიროთ. გაიღიმა ლიზიმ.
   - ჩვენც მაგას ვამბობდით. ლელამაც დაეთანხმა.
       მალე ბავშვებიც გაიფანტენ ზოგი საერთოდ გარეთ გავიდა. ძვლივს დავინახე ბავშვი, ალბათ უხერხულად იგრძნო თავი მას რომ ვუყურებდი და თავი გვერდით მიაბრუნა.მეც მაშინვე მოვაშორე მზერა.
  - მოდი გარეთ წასვლა შევთავაზოთ, ნეტა რას იტყვის,
  - მე გაგლანძღავდი. 
   - შენ ვიცი, -გოგონების ასეთ დიალოგზე გამეღიმა.- ის არ ვიცი,  რას იზავს. განაცხადა ლიზიმ.
    - კაი გოგო რადროს გარეთ გასვლაა, ბავშვი ახლა მოვიდა,
   - მერე მითუმეტეს უნდა გავიდეს გარეთ, სადმე დაჯდება.
    - დაჯდება რა რადიკულიტი კი არააქვს. შემდეგმა დიალოგმა კიდევ უფრო გამამხიარულა.
   - მასე არც ბუასილი არ უნდა ქონდეს, რო ვერ დაჯდეს.
   - რაიცი შენ შეამოწმე? ამაზე ლელამ გულიანად ჩაბჟირდა.
   - არა პირად საქმეში ეწერა.
    - პირად საქმეში არა ის კიდე, რომელი აგენტები ჩვენვართ ერთი.
    - აუ ეგ მაგარი თქვი, მაგარი იქნება ბუასილიანი აგენტი. ამაზე კი ლამის მერხიდან გადავცვივდით.
   - კაი გოგო რეებს სულელობ, ლელამ მთელიძალით უფჩქმიტა ლიზის.
  - ოჰ შენ ხომ რას ამბობ. დაეჭყანა ლიზიმ.
           სანამ ჩვენ გულიანად ვხარხარებდით, მარი მერხიდან წამოდგა და გასასვლელისკენ გაემართა.
     - თუ დაასრულეთ, ცოტა აქეთაც გამოიხედეთ, თორე გაგექცათ თქვენი ობიექტი.  თითით მარიზე მიგვანიშნა ლუკამ.
    - წამო გარეთ. ბრძანა ლიზიმ.
   - წამო, მეც უნებურად დავეთანხმე.
       რატომღაც მათ არც დაველოდე ისე წამოვდექი მერხიდან და გასასვლელისკენ გავემართე. კარიდან რომგავედი დავინახე დერეფანში მიმავალი მარი, გარეთ გასასვლელი კარისკენ მიდიოდა.მეც იმავე გზას დავადექი,  უკან მივიხედე და დავინახე ლიზი და ლელაც საკმაოდ ლაღად მოაბიჯებდნენ დერეფანში, მერე კი დავფიქრდი მართლაც სად მეჩქარებოდა ასე სასწრაფოდ რომ დავედევნე უკან ამ გოგოს, თითქოს დამნაშავე ყოფილიყო, გავიღიმე და გზა განვაგრძე. ცოტა შევანელე, გოგონებს დაველოდე, ბოლოს კი ერთად გავედით გარეთ. მარი ჩვენგან ახლოს მყოფ სკამეიკაზე ჩამომჯდარა და ტელეფონზე საუბრობდა. ჩვენც მისკენ წავედით და სამივემ გვერდით მივუჯექით, თავიდან ცოტა შეიშმუშნა თუმცა ვანიშნეთ რომ ელაპარაკა და მანაც მაშინვე განაგრძო თავისი საქმე. გოგნებს შევხედე და გავუღიმე, მინდა რამეზე დავიწყო საუბარი, მაგრამ ჯერჯერობით ვერ ვახერხებ, რატომღაც თემას ვერ ვპოულობ ამიტომ მათ ველოდები ეგებ რამე თქვან. რამოდენიმე წამი გავიდა,  მაგრამ  ვატყობ არავინ  არაფრის თქმას არ აპირებს. თავი წინ მივაბრუნე და მივხვდი რომ სწორად არ მოვიქეცით, ბავშვი თავისთვის ლაპარაკობდა ჩვენ კი მოვედით და გვერდით მივუჯექით, საუბარიც არ ვაცადეთ. ამაზე მეტი უხერხულობა რა არის, ახლა კიდე ველოდები რომ რამეს იტყვიან, რაუნა თქვან, მარი ტელეფონზე საუბრობს, ჩვენ კი ახლა საუბარი რომ დავიწყოთ შეიძლება  თავი უხერხულად იგრძნოს. სანამ ჩვენ მდუმარედ ვზივართ, მარიმ უკვე დაასრულა საუბარი,ტელეფონი ყურს  მოაშორა და მარჯვენა ხელში დაიჭირა.შევამჩნიე როგორ უხერხულობას გრძნობ, არ იცის რაქნას თვალებს აქეთ-იქეთ აცეცებს. ხან თმას გადაიწევს, ხანაც ეზოში მყოფ ბავშვებს აშტერდება, ცოტა მეც უხერხულობა ვიგრძენი, ამიტომ გადავწყვიტე გავცნობოდი.
   - მე ქეითი მქვია, შენ  მარი არა? გოგომ მაშინვე ამომხედა და პასუხსაც არ დამიგვიანა.
  - კი მარი მქვია,
   - სასიამოვნოა მარი, გავუღიმე და ხელი გავუწოდე.
    - ჩემთვისაც. მანაც გამიღიმა, მსიამოვნებდა მისი მოსმენა, ისეთი ნაზი ხმით მესაუბრებოდა.
    - მე ლიზი ვარ, მარი. ლიზიმაც გაუღიმა და ხელი გაუწოდა.

   - სასიამოვნოა, ლიზი.
    - მე ლელა.    ერთმანეთს ხელი ჩამოართვეს და ისევ დადუმდნენ,ერთი იქეთ იყურებოდა ერთიც აქეთ, ყოველ შემთხვევაში ერთმანეთს, არც ერთხელ შეხედეს, ერთი ორჯერ გააპარეს თვალი ლიზიმ და ლელამ, ეს იყო და მორჩა. ზარი დაირეკა, ცოტა იმედ გაცრუებული დავრჩი,მისი გაცნობა მეტად რომ ვერ მოვახერხე, მაგრამ სად გარბის, მთელი დღე აქ არ იქნება?გოგონები წამოდგნენ, მეც წამოვდექი და მათ შორის ჩავდექი,ვაფენილი გავიარეთ და შენობაში შევედით,ვატყობ მარის ეს ხმაური დიდად არ აღიზიანებს,ისეთი შთაბეჭდილება მრჩენბა თითქოს ყურადღებასაც არ აქცევს.საკმაოდ მშვიად მიაბიჯებს დერეფანში, ლიზის დავეწიე.
    - ეს კივილ-წივილი როგო არ აწუხებს?
    -ვის?
    - მარის? ლიზის გაეღიმა და ჩემსკენ გადმოიხარა.
    -  და რაიცი რომ არ აწუხებს.
    - რავი ნახე რა მშვისი სახეაქ.
    -ვერახარ შენ აბა დაჯღანული ხოარ ივლის. ან საერთოდაც რა კივილ-  წივილი, ისეთი არაფერია რო გადაირიო.
   - რავიცი მე კი მაღიზიანებს და,
   - შენ ნერვოზი გაქ. ლიზიმ ისე ჩაიცინა ლამის დაიხრჩვა,
   - კაი რა.
   - კაი ვიხუმრე რა იყო. გამიღიმა და მხარი გამკრა,  ვეღარ გავებუტე და მეც გავუღიმე.ოთახს მივუახლოვდით, მარიმ და ლელამ დაგვასწრეს შესვლა,ჩვენც მალევე შევედით ოთახში, გოგოები მაშინვე თავიანთი ადგილებისკე წავიდნენ, მეც მათკენ დავაპირე წასვლა, მაგრამ ვიღაცამ დამიძახა და მისკენ მივბრუნდი, ისე ეს ვიღაცა კი არა, ლუკა იყო და რატომრაც ხელში ჩემი წიგნი ეჭირა,
   - ქეით ეს წიგნი შენია, შენ კი მგონი ჩემი ჩაიდე.ახლა ყველაფეფრი გასაგები იყო.
   - მართლა? კარგი წამო მოგცემ. ერთმანეთს გავუღიმეთ და მერხთან მივედით, ჩანთა გავხსენი და მათემატიკის წიგნი ამოვიღე, მართალი ყოფლა, წიგნს მისი სხელი აწერია.
    - აი. წიგნი გავუწოდე, მან კი ის გამომიწოდა რომელიც ხელში ეჭირა, წიგნი გამოვართვი, მან კი წავიდა და პირველ მერხს მიუჯდა, როგორც ჩანს ბავშვები რაღაცას წერენ, მეკი ჩანთაში ჩავიდე, მაგრამ  აღარ დამიკეტავს,  გაკვეთილზე მაინც უნდა გავხსნა.მერხს მივუჯექი და უკან მივბრუნდი, ბავშვები საუბრობენ და თან ისე იცინიან,რთულია ყურადღება არ მიაქციო.
  - ყაზბეგი მაგარია, სულელო რა სვანეთი. როგორც მივხვდი ექსკურსიაზე საუბრობენ.
  - აუ ვერხარ რა, მეთორმეტეში  ვართ და სვანეთი არ გვინახია.
  - იდიოტო, მეორე სემესტრში ვერ წახვალ მაგ შენ სვანეთში.
   - აუ ეს ვინაა, ბიჭო. და მაგ ყაზბეგში ვერ წახვალ მეორე სემესტრში.
  - ეე რა გააურეკეთ რა, ვაფშე სხვა ადგილი არ არსებობს? გიორგიმ ისე გაშალა ხელები, ცოტა შემეშინდა.~
  - ე კაი რა. ლანა ისევ თავისას აგრძელებდა, ასეთი ჯიუტი ადამიანია, გონია მისი სიტყვის იქეთ სხვა არ არსებობს.
  - ე გოგო გაჩუმდი ერთ წამს, სხვა ადგილბი არ გაინტერესებს, ვაჰ.მეცინება გიორგიზეც და სხვებზეც, ასე კამათი ყველაფერზე , ნამდვილად სასაცილოები არიან, როგორ არ შეუძლიათ, ნორმალური ადამიანებივით დალაპარაკება. არა როგორ არ შეუძლიათ,მაგრამ ჯერ ერთმანეთი უნდა დახოცონ. ბავშვების კამათით გართული გოგონებს მივუბრუნდი.

რასჭირთ ამათ?
რავიგოგო  ექსკურსია ხო გვინდა და ვერ ჩამოყალიბდნენ,ზოგს იქ გვინდა ზოგს კიდე აქ.ამიხსნა ლიზიმ
ჰო მაგრამ ახლა ლანასა და გიორგის სპარინგს ვესწრებით.გაიხუმრა ლუკამ.
ეგ კი. ღიმილით დაეთანხმა ლიზი.
საერთოდ ეს ექსკურსია ჯერ ადრე არ არი? ამ შუა ბრძოლაში ლელამ ისეთი კითხვა დასვა პადეშკისათვის მოვემზადე.
ჰო თან სემესტრი ახალ დაწყებულია. დავეთანხმე მე.
კაი ერთი,აბა მერე რო გაიყინება ყველაფერი რაღა გვინდა. ეხლა ღუმელს  ნუ წამომაღებინებ სახლიდან.  ცოტა საყვედურშერეულად იხუმრა გიორგიმ.
ეგრე ანთების დამართვა არც ჩვენ გვინდა ,ცოტა არიყოს შეჰყვირა თამუნამ, ისიც ჩემი ერთ-ერთი კლასელია.
კაით   რა ბოლოსდაბოლოს გადავწყვიტოთ სად გვინდა წასვლა. და ოქტომბრამდე ჰა ოქტომბრის დასაწყისში წავიდეთ სანამ ძაან აცივდება. რად უნდა ამას ამდენი ჩხუბი და კამათი. განაცხადა ლუკამ.
ჰომარა ეგაა საქმე როვერ ვწყვეტთ ,მოწყენილი სახით თქვა ანამ .
კენჭი რო ყაროთ. ღიმილიანი სახით თქვა მარიმ. გახარებულმა და ცოტა გაკვირვებულმა მას გავხედე, ამდენი ხანი ხმა არ ამოეღო ჩვენს კინკლავს უსმენდა, ეხა კი თვითონაც ჩაერთო საუბარში,
კარგი აზრია, სხვანაირად ვერ ვწყვეტთ და ეს მაინც ვცადოთ . დაეთანხმა ლიზი და არა მარტო ლიზი ყველას მოეწონა ეს აზრი, მათ შორის მეც.
კარგი ,მაგრამ როგორ, ასე წამოვიყვიროთ ჩვენიაზრი? არვიცი თამუნას კითხვა მარის ეკუთნოდა თუ ყველას, მაგრამ  მარიმ უპასუხა.
აი თუმდაც შეგიძლიათ პატარა ფურცლებზე დაწეროთ თქვენი აზრი და რომელ ადგილსაც მეტი ხმა ექნება იმას აირჩევთ.
კაი აზრია ხოიცი შენ.ღიმილით თქვა ლელამ .რათქმაუნდა სხვებიც დაეთანხმენ. ამ კამათისგან დაღლილმა  ბავშვებმა სანამ მთლად მობეზრდებოდათ ექსკურსია ამჯობინეს ეს  იდეა ეცადათ. მე კი მარის სიტყვებმა დამაინტერესა, ყველაწინადადებაში ისეთი შდაბეჭდილება დამრჩა რომ მისთავს არ თვლიდა. ვეღარ მოვითმინე და ვკითხე:
ეგ კარგი,  მაგრამ შენ არ აპირებ წამოსვლას?

მე არვიცი. ყოყმანით მიპასუხა.
რატო? იმედია ეს ჩვენს სიუცხოვეს არ ეხება და სხვა მიზეზია.
არა უბრალოდ გააჩნია სად წახვალთ. მარის პასუხს ცოტა ვერ მივხვდი,.
აჰა გასაგებია. სხვა ერაფერი მოვიფიქრე რა მეთქვა.
ანუ არასწორად გამომივიდა, ისე ემთხვევა რომ მაგ დღეს როცა ექსკურსიას გეგმავთ მე მშობლებთან ერთად მივდივარ, მაგრამ თუ ნამდვილად გადაწყვეტთ წასვლას თქვენთან ერთად წამოვალ. როგორც ჩანს მარიმ ჩემს ჩანაგიქრს მიმიხვდა.

 მგონი წავალთ რავი, თუადგილი ავირჩიეთ წავალთ.
ჰოდა დროზე ავირჩიოთ. სანამ თამუნა და საბა მუსაიფობდნენ , ლანას უკვე ფურცლების მომზადება დაეწყო.
მოდი აიღეთ ეხა . განაცხადა ლანამ. ბავშვებმაც დაინაწილეს ფურცლები, ვინც ოთახში არიყო ისინიც მოვიდნენ სიტვაციაში გავარკვიეთ და მათაც აიღეს. ჩემთვისაც ავიღე, მაგრამ  ვერ ვიფიქრებ რა დავწერო. რომელი ადგილი ჯობს სვანეთიც მაინტერესებს და ყაზბეგიც, მაგრამ უფრო რომელი, უკან გავიხედე ბავშვებს უკვე დაეწერათ და მაგიდაზე დებდნენ, მხოლოდ მე,ანა, ლუკა, დიანა და საბა ვიყავით დარჩენილი, ჩემს ფურცელს მოვუბრუნდი ყაზბეგი კი მაინტერესებს, მაგრამ სვანეთი უფრო, ამიტომ ფურცელზე სვანეთს ვწერ, ვკეცავ და ლანასკენ მივდივარ, მაგიდაზე სხვებთან ერთად ვდებ და ჩემს ადგილს ვუბრუნდები. სხვებმაც დაამთავრეს და ახლა დროა ვნახოთ რომელი ადგილი აირჩია მეტმა. ლანამ ფურცლების გახსნა დაიწყო, ამდენი ფურცლის წაკითხვას არვიცი როდის მორჩება, მაგრამ ყველა ველოდებით. ამ ლოდინში ლუკა თავის მერხს მოუახლოვდა და მივხვდი რომ დაჯდომა უნდოდა, ფეხზე წამოვდექი და როცა თავის მერხს მიუჯდა მეც დავჯექი, ჩანთიდან რაღაც დიდი წიგნი ამოიღო და მაგიდაზე დადო, დამაინტერესა რა იყო.
რაწიგნია?
შეცვლილი სამყარო . გამიღიმა და ყდა მაჩვენა.
შეცვლილი სამყარო ? არასდროს მსმენია .ვინ არის ავტორი.
ეგ არვიცი , სიმართლე გითხრა, უფროსწორად არავინ იცის, რაღაც ზედმეტსახელით იცნობს ყველა .
მართლა? უცნაური მაგრამ საი ნტერესოა . ღიმილით ვუთხარი ლუკას.
ჰო წიგნიც ძალიან საინტერესოა. ტომებიაქვს ორი უკვე წავიკიტხე ეს მესამეა. გეფიცები წიგნს ვერ ვშორდები. ასეთი მაგარია არაფერი მინახავს.
რაჟანრია?
დეტექტივია,მაგრამ იმდენი რამხდება შიგ მგონი ყველა ჟანრია გაერთიანებული. გაეცინა ლუკას. წიგნების კითხვა ძალიან მიყვარს, ამწიგნმა კიგანსაკუთრებით დამაინტერესა. მაგრამ მტავარი არა წიგნი არა მედ მის მიერ ჩემი დალუკას დიალოგიიყო რომელიც ასე მსიამოვნებდა და მზად ვიყავი უსაზღვროდ გაგრძელებულიყო. მართალია ამ წიგნმა მართლა დამაინტერესა , მაგრამ ასეც რომ არ ყოფილიყო მის ირგვლივ იმდენ კიტხვას დავსვავდი, რომ ლუკას ჩემთან რამე  ელაპარაკა, ალბათ მთლიანად ამოვწურავდი მასზე სასაუბრო თემას. ისე რომ ვერ ც კიმივხვდებოდი ალბატ ლუკასაც თავს მოვაბეზრებდი,  მაგრამ საბედნიეროდ ლანამ თავის დამღლელ სამსახურს მორჩა და განაცხადა:
მეტი ხმა სვანეთს აქვს. ასერომ , გაიღიმა და ბავშვებს შეხედა.
რას რამდენი ხმააქვს გვითხარი ბარემ. მოითხოვა ლუკამ და ფურცლების თვლა დაიწყო თუმცა ლანამ ხელზე ისე მწარედ ლეწა რვეული  ლამის მეც ვიგრძენი ის ტკივილი.
რაუფლებით მართმევთ ჩემს საქმეს. გაიხუმრა ლანამ და გაეცინა როცა ლუკა ხელს მთელი ძალით ისრესდა რომ ტკივილს გაევლო.
გიჟი ხარ შვილო. სიცილით შეჰყვირა ლუკამ ლანას.
კაი ნუ მსახიობობ  ეხა , მთლად ეგრეც არ მომირტყავს.
როგრ არა ნახე ძვლები მიჩანს. შესჩივლა ლუკამ და ხელი სახესთან მიუტანა. ლანასა და ლუკას ხუმრობებზე ყველას გაგვეცინა. ისინიც დაწყნარდნენ ესე რომ ვთქვათ მორიგდნენ და ლანამ თავისი საქმე განაგრძო.
მოკლედ ყაზბეგს აქვს 7ხმა სვანეთს კიდე 10   . ამიტო სვანეთი გადაწყდა. მორჩა აქ ბაზარი. ყურებამდე გაღიმებულმა თქვა ლანამ.
კარგია ესეიგი სვანეთი. უცებ თავი ვეღარ შევიკავე და გამარჯვებულივით წამოვიყვირე.
ამას უყურეთ უეჭველი სვანეთი დაწერე არა? მკითხა ლუკამ.
ჰო.მეც გამეღიმა და ვუპასუხე .
რაგინდა თავისი კი გაისწორადა.გაიხუმრა საბამ, მაგრამ მალევე დააყოლა_ არგეწყინოს მართლა სვანეთი მეც მინდა.
არა რამეწყინოს, გავუღიმე საბას . სანამ ჩვენ აქ ვკინკლაობდით ბავშვები კარგაგულიანად იცინოდნენ რადგან საბასაც  და ლუკასაც სვანეთი დაეწერათ. მეკიდე მეღადავებოდნენ. მეც გამეცინა ,მიხარია ეს ჩაკეტილობა სადღაც გაქრა და ბოლო რამოდენიმე დღეა ზოგ ბავშვთან ისე ვიხსნები თიტქოს კარგახანია ვიცნობდე. ყველაზე მაგარი ისარის რომ  ისინიც იგივეტი მპასუხობენ, შეიძლება ითქვას რომ ისინი იწყებენ და იმდენ შვებიან რომ ბოლოს მეც მიყოლიებენ. პირველად რომ მოვედი იმდღიდან მხოლოდ ლიზი და ლელა იყო ის ვისთანაც მართლა მსიამოვნებდა ყოფნა, ახლა კი ვატყობ საკლასო ოტახ ში შემოსვლა იმდენად აღარ მიჩენს დისკომფორტს, მართალია აქ ანგელოზებინაკლებადაა, მაგრამ  ასეთბავშვებს არაფერი გამოასწორებს , უბრალოდ ეტყობა შემეჩვიენ და ცოტარიყოს შემეშვნენ, თან ჩემზე უკვე ყველაფერი იცია , მათკიდეარაფერს ვუშავებ რომ ამით გაღიზიანდნენ, თითქმის არც ველაპარაკები , და რატომ უნდა შემაწუხონ მითუმეტეს მე ლიზი დალელა მყავს რამე რომარ მოეწონოტ მაშინვე თვალებს დააბრალებენ. ვერც შევამჩნიე ამაზე როგორ ჩამეღიმა ლიზიმ გამკრა ხელი და ტვალებიტ მანიშნა რაზე ფიქრობო, მაგრამ მე კიდევ უფროგამეღიმა და ტავიტ ვანიშნე რომ არაფერზე. ვზივარ უფროსწოად ვეყრდნობი მერხს და ვაკვირდები ჩუმად ჯაშუშივით ჩემს კლასელებს. მათ საუბარს ხუმრობას ისერომ ხმას არვიღებ , მათხუმრობებზე მეღიმება და იმასაც ვხედავ რომ ჩემმგანგანსხვავებით მარიმ საკმაოდ მალე და კარგად მოახერხა ბავშვებთან კავშირს დამყარება. მარტლია როგორც მათ ჩვევიატ უაზრო კიტხვებს არ აკლებენ, მაგრამ  შემიძლია ვთქვა რომ მარი ამას  თავს ოსტატურად ართმევს. ადრეც ვტქი რომ ცოტაარიყოს მშურს მისი და მისი ამ კომუნიკაბელურობის უბადლო ნიჭის, თუმცა რატქმაუნდა კეტილი შურით. ალბათ ცოტადრო გავა და უკეტ გავიცნობ და მგონია რომ ძალიან მომეწონება. ეს ყველაფერი შემიძლია დროს მივანდო  დაველოდო რა  როგორ  იქნება,თუმცა ერტადერთი რაც მოთმინებას მაკარგვინებს და დროს ვერასდროს მივანდობ  ლუკა ზედგინიძეა.ადამიანი რომელიც დიდი განსჯისა და ცდის მიუხედავად არც ერთხხელ ტოვებს ჩემს გონებასა და გულს.რაც არ უნდა გავაკეტო და როგორც არუნდა ვცადო მას როგორც უბრალოდ ჩემს კლასელს ისე შევხედო, მაინც არაფერი გამომდის, თითქოს და თავიდან ისეთ განწყობას ვუყენებ საკუთარ თავს რომ ზედეტს არაფერს ავყვე, მაგრამ როგორც კი დავინახავ და ხმას ამოიღებს ყველაფერი იცვლება. სხეულში რაღაც უცნაურს ვგრძნობ და ვერვხვდები ეს რაგრძნობაა, მის დანახვაზე ენა მივარდება და გული გამუდმებით იწყებს ფეთქვას.პატარა არავარ რომ ვერ მივხვდე რა მჭირს, თუმცა საკუთარ თავთანაც არმინდა აღიარება რომ ძალიან მომწონს. ამაზე ისე მეშლება ნერვები რომ ვერავინ წარმოიდგენს, როგორ შეიძლება რამოდენიმე დღის გაცნობილი ბიჭი ასე მოგეწონოს და ხანდახან ასე გაგაშტეროს, როგორც მე მემართება, თუმცა ფაქტია რომ ასეც ხდება, ეხლაც თვალი მისი მომღიმარი სახისკენ გამირბის და ადრინდელისგან განსხვავბით მისი ხმის გარდა აღარაფერი მესმის, როგორც ჩანს კიდევ რამე იხუმრეს, თუმცა ეგ რაღაში მაინტერესებს, ახლა მთავრი მხოლოდ მისი უნაკლო ნაქვთებია მის მომღიმარ სახეზე, რომელსაც უფრო არამქვეყნიურს ხდის დიდი ლურჯი თვალები, ზღვასავინ ანკარა და ელვარე, ზღვასავით უძირო და თვალ უწვდენელი რომელშიც უეცრად ჩემი თავი ისე ცხადად დავინახე თითქოს საკუთარითავიდან გამოვედი და წინ დავუდექი,
შენ რაღაზე ფიქრობ? ჯერ მისი ბაგიდან წარმოთქმული ეს სიტყვები გავიგონე, შემდეგ კი მისი თბილი ხელები ვიგრძენი ჩემს გაყინულ სახეზე.იმდენად გაყინულ რომ ჩქმეტა ძვკივს ვიგრძენი, გამეღიმ და თავი უკან გავწიე სანამ მთლად ჩამილურჯებდა.
 არაფერზე თქვენ გისმენდით, უნამუსოდ მაგრამ თავის დასაძვრენად მოვიტყუე,
 გვისმენდი არა? ცოტა არიყოს ირონიულად ჩაიღიმა ლუკამ- აბა რას ვამბობდით? ეხლა კი მივხვდი რომ დამერხა. პაუზა რომ ცოტათი გამიგრძელდა, ალბათ გოგონებმა მიხვდნენ ჩემს  ტყუილს  და მომეშველნენ.
აუ ისე საჭმელზე რავქნათ რაწავიღოტ, თუ სასტუმროში ვჭამოთ?
არა სასტუმროში კი ვჭამთ, მაგრამ სასტუმრომდე რამე ხოუნდა ვწამოთ, სადმე ლამაზ ადგილას პიკნიკი გავაკეთოთ, აბა რააზრის ხართ. განაცხადეს ლიზიმ და ლელამ
კარგი აზრია მაგრამ ჯობს ეგეთი რამე ზაფხულში გავაკეთოთ ეხლა გავიყინებით.უპასუხა თამუნამ.
ჰო ისე ეხლა მიწაზე დაჯდომას ყველაფერი ჯობს. გაეღიმა ლიზის.
ჰო, იგივეთი უპასუხა თამუნამ და სხვბმაც,
სადმე კარგ სასტუმროში გავივლით და ღამე სადაც დავრჩებით იქ შევჭამთ, განაცხადა გიორგიმ.
 ჰო და 2 დღიანზე წავიდეთ თუ3? იკითხა ლანამ?

სამი ჯობს მეტი დროგვექნება და ყველაფერს ვნახავთ. მეც ჩავერთე საუბარში.
ჰო სამი კარგი იქნება .დამეტანხმა  ლუკა და მარი. 
ჰო სამი კაია , ანუ გადაწყდა სამდღიანზე მივდივართ სვანეთში. დაასკვნა თამუნამ, ყველამ დავეთანხმეთ ერთმანეთს და თარიღის გადაწყვეტის დროც დადგა.
კაი და რომელ რიცხვში ჯობს? ლანას კითხვა დავიჭირე და მარისწამოსვლის  შანსი ხელიდან არ გავუშვი.
მოდიისეთი ავირჩიოთ რო ყველამ მოვახერხოთ წასვლა.
ჰო რათქმაუნდა . დამეთანხმა ბავშვები.
ეხა სუ ყველა ვერწამოვიდს შეიძლება. მითხრა ლუკამ.
არა ვიცი მაგრამვისაც უნდადა ვერახერხებს იმათზე ვამბობ.
ჰო ეგრე რათგვინდა. დამეთანხმა ლუკა მე კი მაშინვე მარის მივუბრუნდი.
მარი შენ როდის მიდიხარ იქ სადაც თქვი?
მე 10 ოქტომბერს, მაგრამ ჩემსგამო არმინდა შეცვალოთ რიცხვი,
არა ჯერარც გადაგვიწყვეტია, დამეხმარა ლელა.
ჰო და ისეთიგადავწყვიტოთ რომ მარი და მაგდაც წამოვიდეს ისიც რაღაც ეგრე არ არი? თქვა საბამ
მაგდას რასჭირს? ვკითხე მე მასზე მართლა არაფერი ვიცოდი
რავი მგონი რაღაც ტურნირში მიდის,მიპასუხა საბამ.
ჰო მათემატიკის ტურში ხომიიღო მონაწილეობა და ეხა მეორე ტურში მიდის,გვითხრა ლიკამ,
უი არვიცოდი რაკარგია, გამიხარდა მაგდა ძალიან წკვიანია და მისი წარმატება ძალიან სასიამმოვნოა.
ჰო არც ჩვენ კაფეში გვითხრა გუშინ, მითხრა ლიკამ,როგორც მიხვდით ისიც ჩემი ერთერთი კლასელია.
ჰოდა ძალიან კარგი ან 10 ამდე წავიდეთან შემდეგ. თქვა ლუკამ, ჩვენც დავეთანხმეთ და საბოლოოდ 20 ოქტომბრისთვის გადაწყდა წასვლა ახლა ისღა დაგვრჩენოდა დამრიგებელს ჩვენთვის ავტობუსი დაექირავებინა და ყველაფერი გადაწყვეტილი იყო.ამ ყველაფერში იმდენად გავვერთეთ რომ, ვრც კიშევამჩნიეთ ზარის დარეკვა, სადღაც 10 წუთის დარეკილი მაინც უნდა იყოს ზარი მასწავლებელი კი არსად ჩანს.
სადაა ეს მასწავლებელი? როგორც ჩანს ზარის დარეკვა ლანას არ გამოეპარა,
რავი მართლა სადაა ამდენხანს ხოარ გვიცდება. გახარებულმა თქვა ლიკამ. ხო მართლა ლიკაც ძალიან კარგი მოსწავლეა, აიმართლა შეიძლება თქვა ,რომ ბეჯითი გოგოა.
როგვიცდებოდეს გვეტყოდა ვინმე, გაკვირვებულმა ვთქვი და ბავშვებს გავხედე.
ჰო გვეტყოდნენ. დამეთანხმა ლიზი და გვერდით დამიდგა.
არა ცუდი კიარარი ბატონო. გაღიმებულმა ჩავჩურჩულე ლიზის და ორივემ სიცილი დავიწყეთ.
რადღეში ხართ თქვენ,ღიმილიანი სახით გვითხრა ლელამ და ისიც ჩვენთან მოვიდა.
ნეტა საერთოდ არშემოვიდეს,ვუთხარი გოგონებს მათაც თავი დამიქნიეს და გაყინულებმა ერთმანეთს ჩავეხუტეთ თან რაღაცეებზე გჟებივით ვიცინოდით,ამასობაში ვრც შევამჩნიეთ ეოდის მოვიდა მარი ჩვენთან.
გოგომებო ეხლა რაგვაქვს?
ეხლა როგორც ჩანს არაფერი გავუღიმე მე- მაგრამ ისე ისტორია, მარის კმაყოფილი სახე რომ დავინახე მივხვდი ისიც ჩვენსავით გასწორებულში იყო.
შენც გაგიხარდა ხო, სიცილით უთხრა ლელამ როგორც ჩანს ჩემს გულში იჯდა.
აუ კი, მარისაც გაეცინა.
შენი გაცნობა ვერმოვახერხეთ კარგად,არ გეწყინოს რა. ისეთი სახითუთხრა ლიზიმ თითქოს ქვეყანას ანგრევვდა.
არა რასამბობ, არაუშავს დროთა განმავლობაში ჩვენდა უნებურად გავიცნობთ.გაიღიმა მარის, მეკი მისმა სიტყვებმა გამახარა, ძალიან მომწონს მისი გახსნილობა.
აბა რა თან ჩვენსავით გიჟი ჩანხარ, გაეხუმრა ლელა.
სხვათაშორის კი და ძალიან კარგია თუერთნაირებივართ.გაეცინა მარის
აბა რა , გოგონები ერთმანეთს ეთანხმებოდნენ.ბავშვებმა ვეღარ მოითმინეს და გარეთ გავიდნენ, ალბათ დერეფანში არიან იქეთარამგონი წავიდნენ და დირექტორს დაენახონ.
მადლობა ექსკურსიაზე წაუსველელი რომ არდამტოვე, არდა ძალიან მინდოდა სადმე წასვლა.არვიცი ეს სიტყვები რას მივაწერო, მაგრამ მივხვდი რომ ამგოგოს ჩემსავით რაღაც ვერ ჰქონდა რიგზე,
არა რასამბობ რამადლობა, რაწესია უსამართლობა იქნებოდა.გინდოდა წამოსვლა და
სხვებს არგაუთვალისწინებია, თავისი კლასელიც კი, ამიტო მადლობა.
არა რასამბობ უბრალოდ არ მიაქციეს ყურადღება,  რამადლობა.ვაუ  როგორგაუაზრებლად დავიცავიისინი, ჩმთვის