"ေဟး... ခန႔္"
"ေအာ္အာကာ..၊ ျပန္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီလား ကိုရိပ္ေရာ.."
"အင္..ေစ ဆိုလား ဘာလား လာႀကိဳသြားတယ္ေလ..။ မေရာက္လာေသးဘူးလား..။ ဒီမွာေတြ့ဖို႔ခ်ိန္းထားတာ.."
"အင္း..။ ကိုေစ လာႀကိဳသြားတာဆိုရင္ေတာ့ ဒီကိုပဲ ပို႔ေပးေလာက္မွာပါ..."
"အင္း..။ wow.... ဒါနဲ႔ ငါ့သူငယ္ခ်င္းရဲ့ free styleေလးက လန္းလွခ်ည္လား..။ ငယ္ရြယ္တဲ့ဒီဇိုင္းေလးေပါက္ေနတယ္..."
"အဲ့ေတာ့ ငါ အရင္က အိုစာေနလို႔လား..."
"မဟုတ္ဘူးေလကြာ..။ ငါက မင္းကိုဆိုရင္suit အျပၫ့္နဲ႔ ပံုစံေတြကိုပဲ ျမင္ဖူးတာကို..။ ဒီပံုစံေလးက မင္းနဲ႔ပိုလိုက္တယ္..."
"အပိုေတြေျပာမေနနဲ႔..."
"တကယ္ေျပာတာ..။ ငါဝတ္ခိုင္းတုန္းကေတာ့ မဝတ္ခ်င္သလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ အခုမွ style က်မွန္းသိသြားတာလား..."
"ေပါ့ပါးလို႔ပါကြာ..."
"မနက္ျဖန္အခ်ိန္မွန္ေရာက္ေအာင္လာခဲ့ေနာ္..။ ငါမိတ္ဆက္ေပးမယ့္သူကလည္း မင္းနဲ႔ေတြ့ခ်င္ေနတာ.."
"အင္း.."
ထိုစဉ္ကားေလးတစ္စီး ကုမၸဏီ ဘက္ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ကားကိုျမင္သည္ႏွင့္ကိုေစ ရဲ့ ကားမွန္း သိလိုက္သည္။ အဲ့ေတာ့ ကိုရိပ္လာၿပီေပါ့ေလ....
ကားေပၚကဆင္းလာေသာ ကိုရိပ္ပံုစံေလးက အရင္ကနဲ႔ ျခားနားစြာေပါ့ပါးလြန္းေနသည္။ အရင္က ခပ္ေအးေအးေနတတ္သူက ယခုမူ အေဝးကပင္ေနြးေထြးမႈကို ခံစားမိေနသေယာင္..။
ထို႔ျပင္အရင္က အရြယ္ႏွင့္ဆန႔္က်င္စြာ shirt လက္ရွည္မ်ားျဖင့္သာ လူႀကီးဆန္စြာ ဝတ္စားတတ္သူက ယခုမူ လူငယ္တစ္ေယာက္၏ မာန္အျပၫ့္ျဖင့္ေပါ့ပါးစြာ style က်ေနသည္။
တီရွပ္အျဖဴကို ခံဝတ္ရင္း အျပင္မွ ရွပ္လက္ရွည္အပါးအား အေပၚဝတ္အေနျဖင့္ထပ္ဝတ္ထား၏။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အနက္ကေလးအျပင္shoe ဖိနပ္အပါးေလးစီးရင္းေလ်ွာက္လွမ္းလာပံုက သြက္လက္စြာ...
ဆံပင္အား ဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ထားျခင္းမရိွမႈေၾကာင့္ေရ႔ွသို႔ခပ္အုပ္အုပ္က်ေန၏။ နဂိုအသားျဖဴသူျဖစ္ရာ ဤသို႔ေသာ ျပင္ဆင္မႈကား လူငယ္တစ္ေယာက္၏ အသြင္အား ထပ္ေဆာင္း အားျဖၫ့္ေနသေယာင္...
"အာကာ..ေရာက္ေနၿပီလား..။ ျမန္လိုက္တာ..."
"ငါေနာက္က်ရင္ပြစိပြစိရြတ္တတ္တဲ့ တစ္ေယာက္ေသာ သူကိုေၾကာက္လို႔ ..."
ထိုသို႔ဆိုေတာ့ မ်က္ေစာင္းထိုးကာ မေျပာခ်င္ဘူး ဟူေသာ ဒီဇိုင္းျဖင့္ႏႈတ္ခမ္းကီု ရြဲ႔ျပရင္း ၿငိမ္သက္သြားသူ..။ ကိုေစ ကမူ သူ႔လြမ္းေလး၏ အမူအရာ တစ္ခုခ်င္းစီအား လြတ္သြားမည္စိုးသၫ့္အလားေငးစိုက္ၾကၫ့္ေန၏။
ကြၽန္ေတာ္သည္လည္း ကိုရိပ္အားေဆြးေျမ့စြာ ၾကၫ့္ေနမိေတာ့ မေနတတ္ေတာ့ဟန္ျဖင့္...
"ဒီက အာကာ ရဲ့ သူငယ္ခ်င္း မင္းခန႔္သာ ဆိုသူလား.."
"ဗ်ာ..!ေအာ္ဟုတ္... ဟုတ္ကဲ့..."
"သူ အရင္က လြမ္းရဲ့ မန္ေနဂ်ာေလ..။ လြမ္း အတြက္အစအဆံုး ခန႔္ပဲ စီစဉ္ေပးခဲ့တာ..."
ကိုေစက ဝင္ေထာက္ေပးေတာ့မွ...
"Ah.. ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အေတာ္ရင္းႏွီးတဲ့သူပဲ..။ သိတဲ့အတိုင္း ကြၽန္ေတာ္က ဘာဆိုဘာမွ မွတ္မိမေနေတာ့ေလ...။ ခြင့္လႊတ္ေပးေနာ္.."
"ဟုတ္ကဲ့..။ ကြၽန္ေတာ္အဆင္ေျပပါတယ္..."
ဝမ္းနည္းေနေသာ စိတ္ကိုထိန္းရင္း ကြၽန္ေတာ္တစ္လံုးခ်င္း အားယူၿပီးေျဖဆိုမိသည္။
ကိုရိပ္ကေတာ့ ၾကည္လင္ေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္အတူ ရႊင္ပ်စြာ ၿပံဳးေနေလရဲ့....
"ဒါေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ္ထင္ေနတာ..။စေတြ့ေတြ့ခ်င္းႀကီးကို စိမ္းမေနပါလားဆိုၿပီး..."
"ဟုတ္.."
"ဒါဆို ခန႔္နဲ႔ အာကာ ၾကား ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲေၾကာင္ေတာင္ေတာင္မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့..။ ခန႔္က ကြၽန္ေတာ့္ကိုသိေတာ့..."
"ခန႔္နဲ႔ အာကာ က ဘာျဖစ္လို႔..."
ထိုစကားေျပာလိုက္သၫ့္အခါတြင္မွ ကိုထြဋ္ကေဘးနားေရာက္ခ်လာ၏။ ဘယ္ခ်ိန္ကဘယ္လိုေဘးနားေရာက္လာမွန္းမသိေပမယ့္အေျခအေနတစ္ခုေၾကာင့္လန႔္သြားသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္....
ကိုရိပ္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလးေငးေနတုန္း...
"သူက ကိုထြဋ္ပါ...။ ဒီ Ent ရဲ့ ဒုဥကၠဌ ပါ.."
"ဒုဥကၠဌ? "
"အင္း..."
ခန႔္ရွင္းျပသည္ကို နားမလည္ဟန္ျဖစ္ေနေသာ လြမ္းေၾကာင့္ခန႔္က တစ္ေခါက္ထပ္ေမးလိုက္သည္။
"ဘာလို႔္လဲ.."
"ဥကၠဌ ကေရာ.."
"ကိုေစေလ..."
"သူ..?"
လက္ၫွိုးေလးအား ကိုေစ ဘက္လွၫ့္ထိုးရင္း မယံုသကၤာေမးေနသူေၾကာင့္...
"ဘာလို႔လဲ ကိုရိပ္..."
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးေမးၾကၫ့္တာ..."
"အင္း..."
"ဒါနဲ႔ ခုနကေမးခြန္းေလးေျဖေပးပါဦး..။ ခန႔္နဲ႔ အာကာက ဘယ္လို..."
ရုတ္တရက္ဝင္ေထာက္လိုက္ေသာ ကိုထြဋ္စကားေၾကာင့္ခန႔္ရုတ္ထရက္လန႔္သြားမိသည္..။
"မသိဘူးလား..။ ခန႔္က ပန္းခ်ီျပခန္း........."
"အာ့...ကိုရိပ္...။ အ .. အထဲ မဝင္ေသးဘူးလား..။ အျပင္မွာ မိတ္ဆက္ေနတာ ၾကာေနၿပီ..."
"အင္း...ရိပ္အထဲဝင္ရေအာင္ေလ...။ အျပင္မွာေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ..."
ျပာျပာသလဲ တားဆီးေနသူ ႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္
ကိုထြဋ္က ခန႔္ဘက္မ်က္ႏွာပုပ္သိုးကာ လွၫ့္ၾကၫ့္လိုက္ေတာ့ ခန႔္တစ္ေယာက္စကားမ်ားအထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့ျဖင့္အျမန္ရွင္းျပလိုက္ရသည္။
"ကြၽန္ေတာ္က ပန္းခ်ီျပခန္းမွဴး အာကာရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလ..။ အဲ့ေတာ့ ကိုရိပ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္မသိရင္ႏွစ္ေယာက္ၾကားထဲေနရခက္ေနမွာစိုးလို႔ေျပာတာ...။ေနာ္..."
ေဘးဘက္ကို စစ္ကူလွမ္းေတာင္းေတာ့ေခါင္းေႂတြပုတ္ထြက္မတတ္ၿငိမ့္ျပေနေသာ အာကာ..။ လြမ္း တစ္ေယာက္ကမူ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ပ်က္ေနသည္ကို နားမလည္ႏိုင္စြာ ၾကၫ့္ေနသည္..။
အေျခအေနက ထူးဆန္းသြားမည္စိုး၍ အာကာ က လြမ္းကို မသိမသာအေနာက္ကေန ရိုက္လိုက္ရင္းေထာက္ခံရန္မ်က္စပစ္ျပေတာ့မွ...
"ေအာ္... ဟုတ္ဟုတ္တယ္..။ အဲ့တာေျပာခ်င္တာ..။ ဝင္ရေအာင္ေလ..."
ထိုအခါမွ မေက်နပ္သလိုေက်နပ္သလိုျဖင့္အထဲဝင္ရန္ဖိတ္ေသာ ကိုထြဋ္..။ ထို႔ေနာက္ေစ ႏွင့္ကိုထြဋ္က အရင္အထဲဝင္သြားခဲ့ၾကသည္။
"ဘယ္လိုေတြ ျဖစ္ေနၾကတာ...?"
"အဲ့.. အဲ့တာ.. ခန႔္က သူ ပန္းခ်ီျပခန္းမွဴးမွန္း ဒီကလူေတြကို လ်ိႈ႔ဝွက္ထားတယ္..။ ၿပီးေတာ့ Dream company ပိုင္ရွင္သားမွန္းလည္း ဘယ္သူမွမသိဘူး..."
"ဟမ္..!"
"အေျခအေနက အဲ့လိုေလး ျဖစ္ေနတယ္..။ ကိုရိပ္လ်ိႈ႔ဝွက္ထားေပးပါ..."
"ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကိစၥမရိွေပမယ့္..."
"ငါေနာက္မွေသခ်ာရွင္းျပေပးမယ္..."
ထိုအခါမွေခါင္းေတြ တဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္ရင္း မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ေတာင္းဆိုေနသၫ့္ခန႔္ေၾကာင့္...
"ဟုတ္ကဲ့..။ ကြၽန္ေတာ္မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေပးပါ့မယ္..."
"ေက်းဇူးပါ.."
"ဒီေကာင္က ဒီအတိုင္းပဲ..။ ျပႆနာေလးကေတာ့ ဖန္တီးလိုက္ရမွ..."
"ေတာ္ၿပီ ဝင္ၾကမယ္..."
သူ႔ကိုေျပာေတာ့ မ်က္ေစာင္းေတြလိွမ့္ပိတ္ထိုးရင္း အထဲဝင္သြားေသာ ခန႔္...။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကၫ့္ရင္း သေဘာက်စြာ ရယ္လိုက္မိၾကသည္။
=========
"ႏွင္းႏွင္း ဘယ္တုန္းကေရာက္ေနတာလဲ.."
"အခုပဲေရာက္တာ..။ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကိုေက်ာ္ဆီ လာႏႈတ္ဆက္တာ.."
"ဟုတ္လား..။ လြမ္းေလးေရာ.."
"ေစေလး က Ent လိုက္ပို႔တယ္..."
"ေအာ္...။ အခုျမန္မာျပည္ေရာက္တုန္း ဘယ္မွာေနၾကမွာလဲ...။ ကိုယ့္အိမ္ပဲ လာေနလိုက္ေလ..."
"မေနေတာ့ဘူး ကိုေက်ာ္..။ အခုက French က လြမ္းေလးရဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႔အတူလာတာ..။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔အတူ ကြၽန္မသြားေနေပးရမွာ.."
"ေအာ္..."
"ေနေကာင္းတယ္မဟုတ္လား ကိုေက်ာ္..။ေစေလးေရာ အဆင္ေျပရဲ့လား..."
"အဆင္ေျပတယ္လို႔ေျပာႏိုင္ေပမယ့္တကယ္ေတာ့ အဆင္မေျပတဲ့အထဲမွာ ပါေနတယ္ႏွင္းႏွင္းရယ္..."
ေစေလးက လြမ္း မရိွေတာ့တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး အရမ္းေအးစက္သြားတယ္..။ အလုပ္ေတြဖိလုပ္တယ္...
သူ႔အထက္မွာ ဘယ္သူမွရိွမေနေစရဘူးတဲ့..။ သူပိုင္ဆိုင္တဲ့အရာကို ဘယ္သူမွ မေနွာင့္ယွက္ရဲတဲ့အထိ အင္အားႀကီးေနေစရမယ္ဆိုၿပီး အလုပ္ေတြ လုပ္ေတာ့တာပဲ...
အရင္ကေနြးေနြးေထြးေထြးရိွတတ္တဲ့ကေလးကို ရွာလို႔ကို မေတြ့ေတာ့ပါဘူး ႏွင္းႏွင္းရယ္...
အရင္ကေလာက္ကို သားအဖၾကားမွာေနြးေထြးမႈမရိွေတာ့ဘူး "
"ကိုေက်ာ္ရယ္..."
"ဒီမွာ လာမေနျဖစ္ရင္ေတာင္ခဏခဏ လာလည္ပါ.."
"စိတ္ခ်ပါ..။ ႏွင္းႏွင္း မၾကာမၾကာ လာပါ့မယ္..."
"ကိုယ္လည္း အရာရာကို လက္ခံလိုက္ပါၿပီ ႏွင္းႏွင္းရယ္..။ လက္မခံႏိုင္စရာလည္း မရိွပါဘူး..။ ကိုယ့္ကေလးေတြထက္..၊ သူတို႔ေလးေတြရဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈထက္ဘယ္အရာကမွ အေရးမႀကီးပါဘူး..."
"သိပ္မွန္တာေပါ့ရွင္..."
"ႏွင္းႏွင္း တစ္ခုခုေသာက္မလား.."
"မေသာက္ေတာ့ဘူး ကိုေက်ာ္..။ ႏွင္းႏွင္း ျပန္ေတာ့မယ္..။ေရာက္ခါစဆိုေတာ့ အိမ္လည္း ရွင္းရဦးမယ္ေလ.."
"ေကာင္းပါၿပီ...။ ကိုေက်ာ္လူလႊတ္ေပးရမလား..."
"ရပါတယ္..."
"လူလႊတ္ေပးလိုက္ပါ့မယ္..။ ပစၥည္း အသယ္အခ် အဆင္ေျပေအာင္..."
"ဟုတ္ကဲ့...။ ဒါဆို ႏွင္းႏွင္း သြားၿပီေနာ္..။ေနာက္မွ တစ္ေခါက္လာခဲ့မယ္..."
"ေကာင္းပါၿပီ..။ေစေလးျပန္မလာေသးဘူးထင္တယ္..။ အိမ္က Driverေခၚသြားလိုက္..."
"ရတယ္..။ ႏွင္းႏွင္း Taxi ပဲေခၚလိုက္မယ္..."
"ကဲပါ အိမ္က driver နဲ႔ပဲ ျပန္လိုက္ပါ..။ေမာင္ျမင့္ေရ.. ဧၫ့္သည္ကို ျပန္ပို႔လိုက္ပါဦးကြယ္.."
"ဟုတ္ကဲ့.. ဦးေက်ာ္..."
"ဒါဆို ျပန္လိုက္ဦးမယ္ကိုေက်ာ္.."
"အင္း အင္း . .."
==================
You are reading the story above: TeenFic.Net