Chapter 18 (You might fall)

Background color
Font
Font size
Line height

The Heiresses

Reign's P.O.V


Mabilis akong pumasok sa sasakyan ko at ch-in-eck kung natago ko ba ang baril ko kanina. Si-ni-gurado kong nakatago ang baril ko sa pinakatatago kong lalagyan. Mahirap na. Bringing fire arms is prohibited by the law.

Nang matapos ko na itong i-check ay inaya ko na si Alexander na nasa labas lang ng sasakyan ko sa kabilang gilid habang nakasandal sa pinto ng sasakyan ko. Kinatok ko ang bintana mula sa loob para matawag ang pansin niya, mabilis naman itong lumingon sa loob.

"What? Are you going in or not?" Tanong ko at tinaasan siya ng kilay. He rolled his eyes and lazily opened the door.

"Akala ko 'di mo na 'ko papapasukin 'e. " Sabi niya. He settled himself comfortably at my car, like he was used to it. Itinukod niya pa ang siko niya sa bintana ng sasakyan.

"At bakit mo naman nasabi 'yan?" Tanong ko habang i-ni-start ang makina ng sasakyan. Binalingan ko siya habang nakapalumbaba parin ito, bago ako sagutin.

"You just locked your car when I tried to get in, that's why I thought you wouldn't let me in" Sagot niya.

"Oh, talaga? Di ko sinasadya" sambit ko nalang. Hindi na siya nagsalita at nakatingin lang sa sasakyan nina Hazmaein na nasa unahan ng sasakyan namin, hindi gumagalaw dahil hindi pa umaalis ang sasakyan nina Blaizzane na nasa pinakaunahan. Sila kasi ang susundan namin kahit na alam naman ni Alexander ang patutunguhan namin.

"Why the shit aren't they moving? Damn! This shitty jamming idea of Eduard is wasting my time." I unconsciously said while beeping my car's horn. I took me almost trice long beeping and they still haven't move. So, instead of wasting my energy and just get irritated, I did just got my phone and dialed Mark's number.

"[What's the tea?]" He answered with his usual greeting. Minsan talaga nalilito ako kung kasali sa federasyon si Mark, o hindi.

"Have you clean it?" I said, instead, pertaining to those mess on the road.

"[Yup. Shining clean]" sabi nito.

"Hmm. Nice job" I said and chuckled.

"By the way, where are you?" Saad niya. Napairap naman ako nang maalala kung saan kami pupunta. Binalingan ko ang sasakyan sa harapan namin na hanggang nagyon ay 'di parin gumagalaw. Why the hell aren't they moving?

"Jamming daw." Nanlulumong sagot ko. I heard him laugh. Anong nakakatawa? Was that a joke I cracked?

"Magja-jamming? Kayong apat na magkakaibigan? Seriously? You are terrible singers, baka umiyak ang langit pagkarinig sa inyong kumanata!" And then he laughed hardly again. Napairap naman ako. Why does he really love making fun of me?

"Uhuh? Don't underestimate me, Mark. Baka kantahan kita diyan at matameme ka?" I chuckled as I remebered the first time that he heard me sang. It was at our school's play then, and obviously, he was there too. It was more like a musical theater play and everyone was required to sing with their own voice. When it's my turn, at first, I was too nervous. I surveyed my eyes at the huge number of audience, looking for someone when I saw him covering his ears with his palms. He did put his two hands in his ears, covering it expectiing that I'll sang terribly and I was insulted by his move, that but when it made my cue to show off. I started singing with the beautiful rhythm with my eyes closed, and as I was at the chorus, I opened my eyes and met his. In my mind back then, I was cheering myself 'cause ended up putting his hands off and gawked.

Napapailing nalang ako at natawa nang matahimik siya sa kabilang linya. Got you, dumbass!

"Natahimik ka no? See, 'wag mo 'kong hinahamon baka matulala ka na naman. Nung una para sa lahat 'yon, ang pangalawa baka para lang sa'yo !" And I end up laughing when he definitely turned silent . After a little while, I heard him cursing me! Mas lalo akong napatawa, 'di naaabala sa lalaking nakakunot ang noong nakatitig na sa'kin. Ngayon ay nakasandal na siya sa bintana ng kotse habang nakahalukipkip at seryoso'ng mukha'ng nakamasid sa'kin.

Tss! Ba't ganiyang kasi siya tumingin? Why does he's so full of himself that he won't be sorry for staring at someone too much?

Wait, is he just being serious or he's pissed. His eyes we're like daggers ready to pierced something that he was staring. When I traced where he was looking at, my forehead creased. Naiingayan ba siya?  He was just staring at my phone like it wronged him so much. So, I did what would pleasure this devil. I ended my call with Mark.

"Hey, Mark. I need to go. By the way, thanks!" Sabi ko at binaba na ang tawag. And with that cue, he looked outside the window. Wow! Just wow! The car was hovered with silence and only the engine makes sound. Nag-umpisa na ring umusad ang sasakyan sa unahan kayat umusad na rin kami. Para namang galit itong kasama ko na kahit konting kalabit mo ay bigla nalang siyang sasabog samantalang ako, dahil sa katahimikan ay inilalapat ko nalang ang mga daliri ko sa steering wheel. Nakangisi akong nagmamaneho dahil sa hindi mawala sa isip ko ang nangyari noon. He was the campus heartthrob and there he was, gawking like he saw some goddess.

"You look happy, huh?" Sambit ng katabi ko na nakatitig na sa'kin ngayon. Nakangisi akong bumaling saglit sa kaniya bago tumango.

"Tss! " He tss-ed and looked away. What is the problem with this guy? Why is he bossing me around? At anong akala niya sa'kin driver niya niya lang na pwede niyang siring-siringan ng mata.

"Ano na nama'ng problema mo?!" Angil ko sa kaniya. Problem ng lalaking 'to? Nakikisakay na nga lang siya pa ang masungit! Lupet, men!

"Wala. Ang tahimik 'no? Gusto mo kantahan nalang kita?" Saad nito na siyang kinabaling ko sa kaniya. Ngayon naman ay nakangisi na siya. Bipolar ang bwisit! Tinaasan ko naman siya ng kilay at nginisihan.

"Sige nga" Patuyang sagot ko. Mas ngumisi siya ng pagkalaki-laki bago tumikhim. Akala ko'y mag-uumpisa na siya nang mapapikit ako sa asar dahil sa sinabi niya.

" 'Wag na lang pala, baka you might get fall pa" Kingina!

---

princesayannahh

You are reading the story above: TeenFic.Net